...
Νικολέτα Γερολιμίνη
| Μια Ανάσταση χωρίς τρόμο |
Για τα ζώα, η νύχτα της Ανάστασης δεν είναι φως.
Είναι κρότοι, τρόμος, φυγή
| Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, ο ουρανός γεμίζει φως και θόρυβο. Οι άνθρωποι σηκώνουν το κεφάλι και θαυμάζουν, ανάβουν λαμπάδες, εύχονται «Χριστός Ανέστη». Μα λίγο πιο πέρα, στις αυλές, κάτω από μπαλκόνια, στις γωνιές των δρόμων, κάποια πλάσματα τρέμουν. Για τα ζώα, η νύχτα της Ανάστασης δεν είναι φως. Είναι κρότοι, τρόμος, φυγή. Ένα έθιμο που τα αφήνει έξω απ’ τη γιορτή — ή μάλλον, τα πετάει μέσα σε έναν πανικό που κανείς δεν βλέπει.
Εικόνες γνώριμες: ένας σκύλος να τρέχει αλαφιασμένος στη μέση του δρόμου, μια γάτα σκαρφαλωμένη σε μια στέγη με μάτια γυάλινα από τον τρόμο, ένα σπουργίτι πεσμένο στο πεζοδρόμιο, χωρίς κανένα εξωτερικό τραύμα – απλώς η καρδιά του δεν άντεξε τον πανικό. Αυτές οι σκηνές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η άλλη όψη της «γιορτής».
Κάθε χρόνο, το βράδυ της Ανάστασης, η ίδια ιστορία. Κρότοι και εκρήξεις που βαφτίζονται «παράδοση», λες και η παράδοση αρκεί για να δικαιολογήσει τη βία. Τα ζώα δεν καταλαβαίνουν από έθιμα – νιώθουν μόνο τον φόβο. Και αυτός ο φόβος είναι πραγματικός, σωματικός, διαπεραστικός.
Δεν είναι όλα τα έθιμα αθώα. Και κάποιες φορές, όσο δύσκολο κι αν είναι, χρειάζεται να σταθούμε απέναντί τους και να ρωτήσουμε: γιατί το κάνουμε αυτό; Και για ποιον; Αν η απάντηση δεν περιλαμβάνει σεβασμό, τότε ίσως κάτι πρέπει να αλλάξει.
Ήδη κάποιοι δήμοι έχουν κάνει το βήμα – αντικατέστησαν τα πυροτεχνήματα με φώτα και προβολές. Τίποτα δεν χάλασε. Αντίθετα, δημιουργήθηκε μια νέα εμπειρία, πιο ήσυχη, πιο ανθρώπινη. Πιο κοντά στην έννοια της γιορτής ως ανάστασης, όχι τρόμου.
Η φροντίδα μιας πολιτείας δεν κρίνεται στα μεγάλα λόγια, αλλά σε μικρές κινήσεις. Στην ησυχία ενός ζώου το βράδυ της Ανάστασης. Στην απουσία πανικού.
Ίσως κάποτε το «Χριστός Ανέστη» να μην συνοδεύεται από ήχους που θυμίζουν πόλεμο. Και τότε, ίσως, να μιλάμε για μια πραγματική αλλαγή.
————————————————————
