Κωνσταντίνος Θεοτόκης | Διηγήματα – Κορφιάτικες ιστορίες


.

Ελληνική Πεζογραφία – Επανεκδόσεις

[ Κωνσταντίνος Θεοτόκης
Διηγήματα – Κορφιάτικες ιστορίες ]

Με 9 ανέκδοτα χαράγματα του Μάρκου Ζαβιτζιάνου
και γλωσσάρι του Φίλιππου Βλάχου

————————————————————————————————–

Κυκλοφορούν σε μια επετειακή, αναθεωρημένη έκδοση, από τις εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ και την Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας τα εμβληματικά Διηγήματα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1872-1923).  Σε αυτά, ο κορυφαίος Κερκυραίος λογοτέχνης, ένας από τους πιο εύγλωττους και ακριβείς μάρτυρες ενός μακρινού κόσμου, άγριου και σκληρού, αλλά ταυτόχρονα οικείου και ταυτοτικού μας, ανατέμνει και απαθανατίζει πτυχές μιας βαθιά ριζωμένης συλλογικής νοοτροπίας και με την εξαιρετικά στοχαστική ματιά του τις προσφέρει ως κοινό κτήμα εις το διηνεκές.

Την έκδοση εμπλουτίζουν είκοσι χαρακτικά του, επίσης Κeρκυραίου, πρωτοπόρου χαράκτη Μάρκου Ζαβιτζιάνου (1884-1923), εμπνευσμένα από τα Διηγήματα, και μάλιστα ορισμένα χαράγματα δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Τα Διηγήματα συνοδεύονται με κείμενα των: Γιάννη Δάλλα, Δημήτρη Ζυμάρη. Ανδρέα Ανδρέου – που υπογράφει τη νέα φιλολογική επιμέλεια – Δημήτρη Θεοτόκη, Κώστα Λιντοβού, Νάσου Μαρτίνου και Μαρίνας Παπασωτηρίου. Ο καθένας τους εστιάζει στο έργο από διαφορετική οπτική γωνία, προσφέροντάς μας, έτσι μια πολυπρισματική προσέγγιση.

Ο διάλογος μεταξύ των διηγημάτων και των χαραγμάτων αλληλοσυμπληρώνει δύο εκφάνσεις της Τέχνης, που σμιλεύουν την τραγικότητα της ζωής των ανθρώπων.[1]

«Στα μικρά, συνθετικά στην κατασκευή και σχεδόν ποιητικά στη σύλληψη και το αποτέλεσμα, διηγήματα, που είναι όλα μαζί προϊόντα αφαιρέσεων και το καθένα χωριστά μια γρήγορη ριπή και εκκένωση πάθους, παρακολουθούμε τη βίαιη αντίδραση των ηρώων, που προκαλείται διαδοχικά από την προσβολή της ερωτικής τιμής («Πίστομα!», «Ακόμα;»), του προσωπικού συμφέροντος («Κάιν»), του αντρικού φιλότιμου («Τίμιος κόσμος») και, πλατύτερα τώρα, του οικογενειακού γοήτρου («Ζωή του χωριού») ή της υπόληψης όλου του γένους («Υπόληψη»). Έτσι περνούμε στα τελευταία μεγάλα διηγήματα της σειράς με την αναλυτική γραφή και τη φυσική ανάπτυξη της πλοκής, όπου η δράση κατανέμεται και σε δευτερεύοντες ρόλους και επεισόδια. Ταυτόχρονα βλέπουμε και τη μετάταξη του διηγήματος ηθών σε διήγημα των κοινωνικών καταστάσεων, των ψυχολογικών συγκρούσεων, των ηθικών προβληματισμών, αλλά με τη κοινή τους κατάληξη και σφραγίδα τη συνειδητή και αναμενόμενη τραγική κάθαρση.»[2]

 

Στοιχεία της έκδοσης

ΙSBN 13 9786185642303 | Εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ
Ιούνιος 2024 | Σελίδες: 386 | Διαστάσεις: 21×15

Σύνοψη ζωής του Κωνσταντίνου Θεοτόκη

Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, γεννήθηκε στην Κέρκυρα και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Πατέρας του ήταν ο Μάρκος Θεοτόκης και μητέρα του η Αγγελική Πολυλά (ξαδέρφη του λόγιου Ιάκωβου Πολυλά). Φοίτησε στο «Εκπαιδευτήριο Καποδίστριας», στη συνέχεια στο «Κερκυραικό Γυμνάσιο» και τέλος έκανε τις ανώτατες σπουδές του στο Παρίσι, παρακολουθώντας μαθήματα φιλολογίας, μαθηματικών, ιατρικής και χημείας, χωρίς ωστόσο να λάβει κανένα δίπλωμα. Εκτός όμως της γαλλικής γλώσσας σπούδασε αγγλική, γερμανική, ιταλική και λατινική, καθώς και σανσκριτική. Έτσι πολύγλωσσος από νεαρά ηλικία (γνώριζε ακόμη αρχαία περσικά, αρχαία ελληνικά και εβραϊκά) ασχολήθηκε πέραν της πεζογραφίας με τη μετάφραση και την ποίηση. Σε ηλικία 19 ετών έγραψε στη γαλλική το πρώτο του έργο, το “La vie des Montagnes”, που δημοσιεύθηκε και από τον εκδοτικό οίκο “Mercure de France”. Την ίδια εποχή (συγκεκριμένα το 1887) εξέδωσε μία μελέτη για τον ηλεκτροχημικό τηλέγραφο και το επανδρωμένο (κυβερνούμενο) αερόστατο.

Το 1889 ξεκινά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, ενώ δύο χρόνια αργότερα καταφεύγει στη Βενετία για οικονομικούς λόγους, όπου και γνωρίζει την βαρώνη Ερνεστίνη φον Μάλοβιτς. Ύστερα από αντιρρήσεις του πατέρα του την παντρεύεται δύο χρόνια αργότερα και αποκτά μαζί της μία κόρη.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1895 εγκαταστάθηκε στη Κέρκυρα, στον εξοχικό πύργο των Καρουσάδων. Συνδέθηκε με τον ποιητή Μαβίλη και προσχώρησε από τους πρώτους στο κίνημα του δημοτικισμού. Από τότε φαίνεται ότι ασπάστηκε τις πρώτες σοσιαλιστικές ιδέες, από τις οποίες και διακρίνονται τα έργα του. Συμμετείχε στην επανάσταση της Κρήτης το 1896 ως εθελοντής και στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στη Θεσσαλία, επικεφαλής δικού του σώματος. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε ενεργό μέρος στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Τότε και απώλεσε ολόκληρη την προικώα περιουσία του στην Αυστρία (1917) οπότε και αναγκάσθηκε να δουλέψει αναλαμβάνοντας το γραφείο λογοκρισίας παντός εντύπου και αλληλογραφίας, θέση που διατήρησε για λίγο χρόνο.

Στην ελληνική λογοτεχνία η πεζογραφία του Κ. Θεοτόκη είχε σημαντική προσφορά. Στα εκτενή διηγήματά του: Η τιμή και το χρήμα, Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα, Ο κατάδικος και Οι σκλάβοι στα δεσμά τους διακρίνεται η δραματικότητα της αφήγησης και η ρεαλιστική απόδοση της ζωής σε μια ηθογραφική ατμόσφαιρα, που διαπνέεται και από φιλοσοφική διάθεση. Τα σύντομα διηγήματά του, τα οποία δημοσιεύτηκαν στην αρχή στο περιοδικό Τέχνη του Κ. Χατζόπουλου και στον Νουμά, και που αργότερα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο Κορφιάτικες ιστορίες, αποδίδουν με απλότητα και λιτότητα την κερκυραϊκή ζωή της εποχής, με εικόνες αδρές και σκληρές. Γεγονός είναι ότι υπήρξε επηρεασμένος από τον Νίτσε από την πρώιμη περίοδο της συγγραφικής του δραστηριότητας, όταν έγραψε πεζογραφήματα όπως Το Πάθος (1899) και διηγήματα όπως το Πίστομα. Στη ποιητική του συγγραφή κυριαρχούν οι μεταφράσεις του Σαίξπηρ που απέδωσε έμμετρα την Τρικυμία, τον Μάκβεθ, τον Βασιλιά Ληρ και τον Οθέλλο. Επίσης μετέφρασε τα Γεωργικά του Βιργιλίου, τον Έρμαν και Δωροθέα του Γκαίτε, τον Φαίδωνα του Πλάτωνα, και από τη σανσκριτική τα: Σακούνταλα, Μαλαβίκα και Αγνημίτρα. Έγραψε επίσης και μερικά σονέτα που διακρίνονταν για τη λεπτότητα αισθήματος.

Ο Κ. Θεοτόκης γνωρίζοντας τον σοσιαλισμό, συμμετείχε επίσης στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Ομίλου και του Αλληλοβοηθητικού Εργατικού Συνδέσμου Κερκύρας (1910-1914), ενώ παράλληλα υποστήριξε το κίνημα για τη χειραφέτηση των γυναικών.

Πέθανε στην Κέρκυρα σε ηλικία 51 ετών, τον Ιούλιο του 1923, από καρκίνο.[3]

 

1. Η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου
2. Από την «Εισαγωγή» του Γιάννη Δάλλα, σσ. 32-33
3. el.wikipedia.org: Λήμμα Θεοτόκης Κωνσταντίνος
——————————————————————————–