.
Η Συνέντευξη της Κυριακής 17/11/2024.
Πέντε ερωτήσεις στην Καλλιρόη Κωστίκογλου
[ του Λευτέρη Τηλιγάδα ]
H Καλλιρρόη Κωστίκογλου (γεν. 1993) είναι εικαστικός, σκηνοθέτης και εκπαιδευτικός, ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Αγρινίου. Είναι απόφοιτη και υπότροφος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας.
Έχει παρακολουθήσει εργαστήρια στην ερευνητική μεθοδολογία, τη γλυπτική και στα πολυμέσα στην ΑΣΚΤ και εκπαιδευτικά σεμινάρια στο TIESS, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Κολέγιο Central Saint Martins του Πανεπιστημίου των Τεχνών του Λονδίνου και στο Μουσείο Μπενάκη.
Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην δημόσια εκπαίδευση, ενώ έργα της έχουν παρουσιαστεί σε μια σειρά εκθέσεων, μεταξύ των οποίων: «Platforms Project», 2021,«Ώτων Project ARTefacts ensemble – Ventus ensemble», 2018, ΑΣΚΤ σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, «Ανθρωπογραφές-Η έννοια του εκμαγείου στην τέχνη»,2016, Μουσείο Μπενάκη κ.α.|
Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της «Στη Βηθλεέμ Απέναντι» (2024) επιλέχθηκε για το τμήμα TiDF26 Agora Doc Market του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και συμμετείχε στο Los Angeles Film and Documentary Awards 2024. Η ταινία επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο επίσημο πρόγραμμα του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων.
Στο έργο της επιστρατεύει ποικίλα μέσα, δίνοντας έμφαση στις γλυπτικές εγκαταστάσεις, το ντοκιμαντέρ, το βίντεο, και το σχέδιο, διερευνώντας τις αλλεπάλληλες νοηματικές επιστρώσεις της εξουσίας στη γλώσσα, στο σώμα, στις ταυτότητες φύλου και τις καθημερινές τους αναπαραστάσεις.
———————————————————————————–
«Από μικρή είχα μια ανησυχία, απροσδιόριστη»
Καλλιρόη Κωστίκογλου | Η δημιουργία είναι ένα μοίρασμα
«Δουλεύω με διαφορετικά υλικά και μέσα»
Λ.Τ. Είναι αρκετοί από τους αναγνώστες αυτής της σελίδας, Καλλιρόη, οι οποίοι μάλλον δεν έχουν δει την ταινία σου. Αν σου ζητούσα να τους συστήσεις την Καλλιρόη, τι θα τους έλεγες;
Κ.Κ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αγρίνιο. Από μικρή είχα μια ανησυχία, απροσδιόριστη, είτε έψαχνα μια απάντηση σε οτιδήποτε μου φάνταζε άγνωστο ως παιδί, είτε σε κάτι που ούτε ορατό ήταν απαραίτητα αλλά ούτε και απτό. Το πιο κοντινό στο να ονειρευτώ, ήταν μερικά ποιήματα που έγραφα, μου άρεσε η ζευγαρωτή και η ζωγραφική, ζωγράφιζα γυμνά γυναικεία σώματα, σε ένα λευκό, ξερό χαρτί. Το σχολείο δεν λειτουργούσε ακριβώς για μένα, κέρδισα λοιπόν σε ένα σχολικό διαγωνισμό ζωγραφικής, σε μια περίοδο που παράλληλα με γοήτευε η μόδα και τα ρούχα ως ένδυμα γενικότερα. Κάπως έτσι κατέληξα στη Καλών Τεχνών.
Για μένα η δημιουργία είναι ένα μοίρασμα, που το ξεδιπλώνεις από μέσα σου, είτε παίρνεις είτε δίνεις, έτσι συνεχίζεις, είναι η στιγμή της απελευθέρωσης και της λύτρωσης. Προσωπικά κάτι που με απασχολεί και με οδηγεί σε ένα έργο, είναι η αλήθεια, ακόμη και αν δεν υπάρχει άμεση απάντηση ή αλλιώς η αναζήτηση της όσο βαθιά μπορείς να σκάψεις και να αφεθείς.
Λ.Τ. Έχεις παρακολουθήσει στην ΑΣΚΤ, εργαστήρια στην ερευνητική μεθοδολογία, τη γλυπτική και στα πολυμέσα και μια σειρά εκπαιδευτικά σεμινάρια σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας και του εξωτερικού. Τι είναι εκείνο που σε εμπνέει περισσότερο για την ουσιαστικότερη προσωπική σου έκφραση; Είναι η εικαστική λειτουργία ή η σκηνοθετική προσέγγιση των θεμάτων σου ή ο συγκερασμός τους;
Κ.Κ. Δουλεύω με διαφορετικά υλικά και μέσα. Κάθε ερμηνεία και ιδέα για μένα ή κάθε πρόθεση, έχει τη δική της προσέγγιση και λειτουργία, έτσι αφήνω το έργο είτε είναι εικαστικό καθαρά είτε μια πραγματική ιστορία , ένα ντοκιμαντέρ, να βρει το μέσο και το περιβάλλον του.
Λ.Τ. Αν κάποιος θελήσει να δει το ντοκιμαντέρ «ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΑΠΕΝΑΝΤΙ», μπορεί να το βρει στο διαδίκτυο και που;
Κ.Κ. Η ταινία «Στη Βηθλεέμ απέναντι» έχει συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ και συνεχίζει το ταξίδι γνωριμίας της ,σε αίθουσες προβολής και σινεμά. Μια πρώτη επαφή με το ντοκιμαντέρ, μπορεί να αποκτήσει κανείς μέσω του trailer, το οποίο είναι διαθέσιμο στο YouTube.
Λ.Τ. Μιας και αναφερθήκαμε στο διαδίκτυο, πιστεύεις ότι η εξέλιξη των social media και η «εύκολη» πρόσβαση του κοινού στην ψηφιακή παρουσίαση των έργων ενός δημιουργού, βοηθά την καλλιτεχνική δημιουργία;
Κ.Κ. Αρχικά η παρουσίαση ενός έργου μέσω social media, είναι μια εικόνα μιας στιγμής ενός έργου, όσο γρήγορα λέγεται αυτό, άλλο τόσο ερμηνεύεται σε εμάς που το βλέπουμε. Υπάρχει πληθώρα προβολής και πληροφορίας που από τη μια ο καθένας θα μπορούσε να δει κάτι και να εμπνευστεί από την άλλη αυτή η ευκολία, αδειάζει για μένα τη μαγεία του κάθε έργου που μπορεί οπουδήποτε αλλού να εκτεθεί και να ερμηνευτεί.
Λ.Τ. Στο προλογικό κείμενο που είδαμε στο «Ελληνίς» γράφεις: «Ένα ντοκιμαντέρ για το πώς οι νεκροί με τους ζωντανούς συνυπάρχουν και πως ο θάνατος αναπνέει μέσα μας». Αν «σταθούμε» στην τελευταία διατύπωση της φράσης («…πως ο θάνατος αναπνέει μέσα μας»), θεωρείς πως η συνύπαρξη ζωντανών και νεκρών είναι ένα γεγονός το οποίο μπορεί κανείς να το αντιληφθεί στα νεκροταφεία μόνο ή αποτελεί νομοτέλεια που καθορίζει όλη μας την καθημερινότητα;
Κ.Κ. Ο χώρος του Νεκροταφείου είναι μια περιοχή που θάβουμε τους νεκρούς μας. Ένας τόπος που αποφεύγουμε στη Δύση με συναισθηματικό φορτίο από τη μια, από την άλλη όμως είναι μια αποφυγή για την ιδέα του θανάτου και το μέρος που είπαμε το τελευταίο αντίο.
Η συνύπαρξη ζωντανών και νεκρών είναι κατά την άποψη μου, μια καθαρή στιγμή που συμβαίνει, στο Κοιμητήριο, εκεί που οι άνθρωποι δουλεύουν για τους νεκρούς που μόλις ήρθαν, στο μέρος που οι ίδιοι μέσα από την εργασία τους τον ζωντανεύουν ακόμη πιο πολύ. Όμως το θάνατο τον κουβαλάμε μέσα μας, καθημερινά βαδίζουμε όλο και πιο κοντά σε αυτόν βάσει χρόνου, τον κουβαλάμε στις πολύ δύσκολες στιγμές μας , ενώ μας οδηγεί να αναγεννηθούμε μέσα από αυτό.
