Τα Καπνογόνα, οι σημαίες, τα βεγγαλικά, οι κόρνες,
ήταν μερικά από τα στοιχεία της προεκλογικής περιόδου
που τα συναντούσαμε και στο παρελθόν
Αυτό που προστέθηκε τώρα ήταν οι μπουφέδες και τα πάρτι
για να συμπληρώσουν τη γύμνια
και την ανυπαρξία της πολιτικής, των ιδεών και των επιχειρημάτων
- από το προφιλ του
Στέλιου Μερμίγκη
Την ώρα λοιπόν που συμβαίνουν όλα αυτά τα λαμπερά στο δημόσιο χώρο κάπου αλλού στήνονταν κάποιες άλλες γιορτές. Ο ερχομός επιτέλους από τον ΙΦΕΤ σκευασμάτων φουροσεμίδης δηλ. το Lasix με άλλη ονομασία βέβαια και για άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα προς τα νοσοκομειακά φαρμακεία, ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος για να στηθούν πάρτι ανακούφισης.
Εδώ και μήνες τα νοσοκομεία έβγαιναν στη ζητιανιά το ένα με το άλλο στην απέλπιδα προσπάθεια τους να καλύψουν τις επείγουσες ανάγκες τους. Η πλειονότητα του κόσμου δεν γνωρίζει την τραγικότητα της κατάστασης, ούτε και τώρα που τα γράφω αυτά αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να αδυνατείς να χορηγήσεις π.χ σ’ ένα πνευμονικό οίδημα αυτό το σκεύασμα και την αγωνία που νιώθουμε όλοι μας γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί να κάνουμε κάτι για να καλύψουμε τους ασθενείς μας. Βέβαια την ίδια στιγμή οι συνάδελφοι ιδιώτες φαρμακοποιοί εξακολουθούν να σηκώνουν το σταυρό των ελλείψεων και να λειτουργούν πολλές φορές σαν τους περιπτεράδες που δίνουν χύμα τσιγάρα δίνοντας και αυτοί χύμα καρτέλες φαρμάκων από τα ελάχιστα κουτιά τους προκειμένου να καλύψουν για μερικές μέρες τους ασθενείς τους μέχρι να γίνει το θαύμα και να βρεθούν τα απαραίτητα εμβαλάγια.
Η εικόνα που προσπαθούν να μας παρουσιάσουν οι κυβερνώντες είναι ότι η χώρα μας, που βρίσκεται στη σωστή βέβαια πλευρά της ιστορίας, ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, παίρνει εύσημα από τους ξένους επενδυτές, η ανάπτυξη της πάει βζινν, κατακτά την προκοπή και την ευμάρεια των πολιτών της, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα.
Η προκλητική διαχείριση του δημόσιου χρήματος με τις απευθείας αναθέσεις, το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας με τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις ως απόρροια όλων των μνημονίων, η εκτίναξη του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, ο πτωχευτικός κώδικας που ξεσπιτώνει κόσμο και κοσμάκη, η ακρίβεια και το καρτέλ ενέργειας που ονομάζεται χρηματιστήριο ενέργειας, το μπάχαλο του επιτελικού κράτους με αποκορύφωμα το έγκλημα στα Τέμπη, η άθλια διαχείριση στα χρόνια της πανδημίας με το αρνητικό ρεκόρ νεκρών συμπολιτών μας, οι μαφιόζικες πρακτικές με τις παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων κ.α, η απίστευτη καταστολή απέναντι σε όποιον τολμά να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει φτάνοντας πλέον να λέμε ότι η μόνη απάντηση της κυβέρνησης σε κάθε ερώτημα είναι η αστυνομία, είναι μερικά από τα αυτά που χαρακτηρίζουν πλέον τη χώρα. Ας μάθουμε λοιπόν ότι και οι ελλείψεις ζωτικής σημασίας φαρμάκων αποτελούν πλέον μέρος της κανονικότητας μας.
Μόνο που αυτή η κανονικότητα δείχνει ότι η χώρα πια είναι μια κουρελού και όπως είπε πολύ εύστοχα ο βραβευμένος ηθοποιός Βαλαβανίδης που πρωταγωνίστησε στην περίφημη ταινία του Νικολαΐδη, «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη», ένα κράτος κουρέλι δεν τραγουδάει, σκοτώνει.
Καλή ψήφο λοιπόν!!!
