.
Το editorial της Δευτέρας 4/11/ 2024
– του Λευτέρη Τηλιγάδα –
Κάποτε ελπίζαμε ότι η τεχνολογική εξέλιξη θα μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα
κι αυτό το «καλύτερα» ως επιθυμία ήταν χτισμένο με τη διεκδίκηση μεγαλύτερης προόδου
μακριά από κάθε συμβιβασμό και απαξία της ίδιας της ζωής.
= · = · = · =
Έχουμε ζήσει 20 αιώνες τεχνολογικής εξέλιξης μέσα σε μισό αιώνα
Και οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν ακόμα
Κάποτε η ζωή ήταν δικαίωμα σήμερα είναι συμβιβασμός
Κάποτε ελπίζαμε ότι η τεχνολογική εξέλιξη θα μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα κι αυτό το «καλύτερα» ως επιθυμία ήταν χτισμένο με τη διεκδίκηση μεγαλύτερης προόδου μακριά από κάθε συμβιβασμό και απαξία της ίδιας της ζωής.
Όλοι όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του εξήντα ή του πενήντα ή και του εβδομήντα ακόμα -ακόμα και είμαστε ακόμα στη ζωή, η πολιτισμική μας ηλικία δεν είναι ούτε τα 70 ούτε τα 60 ούτε τα 50 χρόνια που έχουμε διανύσει χρονικά. Έχουμε ζήσει 20 αιώνες τεχνολογικής εξέλιξης μέσα σε μισό αιώνα. Μια εξέλιξη που καθόλου δεν ήταν συμβατή με τους ρυθμούς της κυτταρικής μας μνήμης και της ζωής έτσι όπως τη ζήσαμε παιδιά. Υπήρξε ιλιγγιώδης! Από το «δεν έχουμε φως, αλλά θα ανάψουμε την ασετιλίνη και θα δούμε», βρεθήκαμε μέσα σε λίγα χρόνια στο «αν δεν έχουμε ενέργεια δεν έχουμε τίποτα».
Κάποτε το να κοπεί το ρεύμα ήταν απλά και μόνο ένα γεγονός αντιμετωπίσιμο· σήμερα το να κοπεί το ρεύμα είναι ένα γεγονός εφιαλτικό. Δεν μπορεί να δουλέψει τίποτ’ άλλο πέρα από τους πνεύμονες και τα ανθρώπινα άκρα, κι αυτά για περιορισμένο αριθμό ημερών. Ακόμα και η λειτουργία του εγκεφάλου φαντάζει προβληματική αφού μια τέτοια προοπτική ούτε καν να την φανταστεί δεν μπορεί το μυαλό του ανθρώπου. Όλος ο καθημερινός μας τεχνολογικός πολιτισμός στηρίζεται πάνω σε μία και μοναδική πηγή ενέργειας! Αν για τον οποιοδήποτε λόγο αυτή εκλείψει, ό,τι έχει εφεύρει η ανθρώπινη εφευρετικότητα θα εξαφανιστεί σε κλάσμα δευτερολέπτου. Κι αυτό κανέναν δεν τον τρομάζει, γιατί θεωρούμε ότι οι φυσικοί πόροι που λεηλατούμε για την παραγωγή του είναι απεριόριστοι. Κι ούτε μια στιγμή δεν μας περνάει από το μυαλό ότι «το απρόβλεπτο» είναι εκείνο που πάντα κερδίζει.
Κάποτε η δημοκρατία ήταν ζητούμενο και διεκδίκηση. Σήμερα με δημοκρατικό τρόπο αποφασίσαμε ότι το ζητούμενο είναι η κυβερνησιμότητα[1], όχι γιατί κατακτήσαμε τη δημοκρατία, αλλά γιατί το ζητούμενο της εποχής μας έγινε η κατάργησή της. Θεωρείται από όλους μας, για παράδειγμα, τυπικό το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση κυβερνάει μόνο με το 22% του εκλογικού σώματος της χώρας υπέρ της και με το υπόλοιπο 78% απέναντί της είτε με την καταψήφισή της είτε με την αδιαφορία του. Κάποτε οι εκλογές ήταν ζύμωση και αντιπαράθεση, σήμερα είναι απλά σφυγμομέτρηση.
Κι όλα αυτά γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι, κάποτε η ζωή ήταν δικαίωμα, ενώ σήμερα είναι συμβιβασμός.
Καλή μέρα και καλή εβδομάδα.
Μράβο Λετέρη