Πόσο άλλο «να κουρέψουμε τ’ αυγό»,
για να συνειδητοποιήσουμε το «Αγάπη μόνο!»
με μοναδικό εργαλείο το «γαία πυρί μειχθήτω»;
- γράφει ο provocatorας
Άκουγα χθες το πρωί την εκπομπή της Δήμητρας Λαοπόδη στον Δυτικά fm, που φιλοξενούσε τηλεφωνικά τον νέο πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αγρινίου, κ. Γιώργο Αγραφιώτη.
«Προσπαθήσαμε, η ομάδα που ξεκινήσαμε», είπε ο κ. Αγραφιώτης, τον οποίο και συγχαίρω για την εκλογή του, «να κάνουμε ένα ψηφοδέλτιο ενιαίο, ένα ψηφοδέλτιο που θα απαρτίζεται από όλα τα κόμματα, δηλαδή, δεν θα είχε “χρώμα”. Εν μέρει το καταφέραμε. Ήταν νίκη όλων των γιατρών, δεν ήταν νίκη δική μου». […]»
«Τα προβλήματα στους γιατρούς είναι κοινά», συνέχισε. «Πιστεύω ότι αποδείξαμε και με τη χθεσινή συμμετοχή που πήγε πάνω από το 65% και με το ποσοστό του “Ενιαίου ψηφοδελτίου”, που έφτασε κοντά στο 83% και με τις έδρες που πήραμε. Το αποδείξαμε αυτό: οι γιατροί δεν “χρωματίζονται”».
Αυτά είπε ο νέος πρόεδρος… και θέλοντας και μη, τα καταλάβαμε όλα.
Καταλάβαμε ότι σε έναν κόσμο που έχει χρωματιστεί με το πιο βαρύ και ψυχοφθόρο μαύρο της ιστορίας, οι γιατροί του Αγρινίου παραμένουν «άχρωμοι».
Καταλάβαμε επίσης, ότι αν μαζί με την ιδιότητα του «άχρωμου» αποκτήσουν και τις ιδιότητες του «άοσμου», του «άγευστου» και του «διαυγούς», θα είναι «να τούς πιεις και στο ποτήρι».
Υπάρχει μια τάση στα συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας μας να «στρογγυλεύουν τις γωνίες», να λειαίνουν τις θέσεις, να ομογενοποιούν τις απόψεις, να «πνίγουν» τις αντιδράσεις με στόχο την κοινωνική ειρήνη. Το πιο διαδεδομένο μάλιστα σύνθημα των ημερών μας, το οποίο «παίζει» σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα: «Αγάπη μόνο!»
«Τα προβλήματα είναι κοινά», υποστηρίζουν οι φορείς αυτής της τάσης, «και πρέπει όλοι μαζί να εργαστούμε από κοινού για τη λύση τους», αγνοώντας ότι όλα αυτά τα «κοινά προβλήματα» δεν προβληματίζουν με τον ίδιο τρόπο όλους τους ανθρώπους. Άλλους τους προβληματίζουν σφαιρικά, άλλους ειδικά, άλλους μερικά και άλλους καταιγιστικά. Άλλους, με άλλα λόγια, τους πάν’ «χορεύοντας» κι άλλους τους πάνε «ρεύοντας», με αποτέλεσμα οι λύσεις των κοινών προβλημάτων να μην είναι ίδιες για όλους. Κι αυτό το γνωρίζουν όλοι οι πιστοί του δόγματος «αγάπη μόνο!».
Αυτό που φαίνεται να τους ενδιαφέρει όμως, δεν είναι να λυθεί το πρόβλημα, αλλά το πώς θα λυθεί χωρίς «συγκρούσεις», χωρίς «αντιδράσεις»… με «ομοφωνία» και «συναίνεση». Μόνο που τις «ομοφωνίες» τις επιβάλλουν τα συμφέροντα. Και τα συμφέροντα, δυστυχώς, δεν ομοφωνούν ποτέ. Κι αφού η «ομοφωνία» είναι ουτοπική επιλέγεται η «αφωνία» και η σιωπή. Αυτό αποδεικνύει η εμπειρία.
Και η «αφωνία» από τον Ιατρικό Σύλλογο την προηγούμενη περίοδο, όταν το πρόβλημα ήταν εδώ και απαιτούσε λύση, ήταν ηχηρότατη και καταιγιστική.
- «Αφωνία», όταν η κυβέρνηση όριζε το νοσοκομείο Αγρινίου ως σημείο αναφοράς χωρίς την ύπαρξη μοριακού αναλυτή.
- «Αφωνία» όταν η Περιφέρεια έστελνε δωρεάν μοριακό αναλυτή αλλά το Δ.Σ. αποφάσιζε με καθυστέρηση ενός και πλέον έτους την αγορά του.
- «Αφωνία», όταν τα μέλη του κατέθεταν προτάσεις για την δημιουργία δικτύου γιατρών στο Δήμου Αγρινίου, για την αντιμετώπιση της πανδημίας και το Δ.Σ., ούτε καν συγκλήθηκε για να τις συζητήσει.
- «Αφωνία» όταν η υψηλή θνησιμότητα της ΜΕΘ του Αγρινίου στα τραγικά όρια του 100%, γινόταν πρωτοσέλιδο παντού στην Ελλάδα.
- «Αφωνία» όταν αυτή έκλεινε για να εκπαιδευτεί το επιστημονικό της προσωπικό στην Πάτρα.
- «Αφωνία» και «αγάπη μόνο!».
Αλήθεια, στον Ιατρικό Σύλλογο Αγρινίου μόνο οι «κόκκινοι» και οι «άχρωμοι» υπάρχουν; Οι άλλες αποχρώσεις του «ροζ» που μπερδεύονται γλυκά με το «μπλε» και το «πράσινο», όπως θα έλεγε και ο ποιητής, πού είναι στην κοινωνία των ιατρών του Δήμου; Τι έγινε; Δε έφταναν τα κουκιά; Κι αν δεν έφταναν, πώς θα φτάσουν την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο που έρχεται;
Μπορούν άραγε οι «άχρωμοι», που «σάρωσαν», επειδή ακριβώς ήταν «άχρωμοι», όπως υποστήριξε, ο κ. Αγριαφιώτης, να επιλύσουν τα «έγχρωμα» προβλήματα που συσσωρεύουν οι «έγχρωμες» πολιτικές στην υγεία;
Μήπως κάνουμε λάθος και οι πολιτικές της υγείας είναι «άχρωμες»; Ή μήπως αυτές οι έγχρωμες πολιτικές δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα στην άχρωμη άσκηση του επιστημονικού τους έργου;
Μήπως ο Ιατρικός Σύλλογος όμως, είναι επιστημονικός και όχι συνδικαλιστικός, οπότε όλα αυτά δεν τον αφορούν;
Εάν είναι έτσι, μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κινηματογράφο, αφού το έργο που βλέπουμε είναι μόνο το λευκό πανί της οθόνης πάνω στο οποίο όλα τα κάδρα που τρέχουν είναι «άχρωμα», χωρίς ηθοποιούς, χωρίς χώρους, χωρίς ζωή;
Πόσο άλλο «να κουρέψουμε τ’ αυγό», για να συνειδητοποιήσουμε το «Αγάπη μόνο!» με μοναδικό εργαλείο το «γαία πυρί μειχθήτω»
