...
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1882 – Ο γερμανός γιατρός Ρόμπερτ Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης του ανθρώπου (Mycobacterium tuberculosis, μυκοβακτήριο της φυματίωσης), τον γνωστό από τότε ως «Βάκιλο του Κοχ», καθώς επίσης και το μικρόβιο της χολέρας (Vibrio cholerae, Δονάκιον της χολέρας). |
Η ιστορία της επιστήμης καταγράφει ότι ο γερμανός γιατρός Ρόμπερτ Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης και για τη σπουδαία συνεισφορά του στην ιατρική τιμήθηκε με Νόμπελ. Αν και η πραγματική ιστορία τόσο του Κοχ όσο και της αξιομνημόνευτης ανακάλυψής του ήταν σαφώς πιο περίπλοκη και περιπετειώδης.
Είμαστε στα 1873, με τον γάλλο χημικό Λουί Παστέρ να έχει μόλις δημοσιεύσει μια εργασία στην οποία υποστήριζε ότι τα μικρόβια ήταν υπεύθυνα για πολλές από τις ανθρώπινες αρρώστιες, προκαλώντας γέλια και λοιδορία στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Ο 30χρονος γερμανός γιατρός Ρόμπερτ Κοχ δεν ήταν μεταξύ των επιστημόνων που λιθοβόλησαν τον Παστέρ για τους ισχυρισμούς του, γιατί έβλεπε γύρω του ανθρώπους και ζώα να θερίζονται από άγνωστες παθήσεις και ένιωθε ανήμπορος να τους βοηθήσει.
Ο Κοχ ήταν από τους πρώτους που μελέτησε με ενδιαφέρον τις εργασίες του Παστέρ και πείστηκε για την ορθότητα της συλλογιστικής του γάλλου ερευνητή. Κι έτσι αφοσιώθηκε ολόψυχα στη μελέτη των αιτίων που προκαλούσαν τους μυστηριώδεις αυτούς θανάτους, αναζητώντας το υπεύθυνο μικρόβιο. Και γιατρός καθώς ήταν, γνώστης της ανθρώπινης ανατομίας και φυσιολογίας δηλαδή, έμελλε να τα καταφέρει εκεί που απέτυχε ο Παστέρ! Το 1876 ανακάλυψε ένα βακτηρίδιο που προκαλεί την αρρώστια του άνθρακα, το οποίο απομόνωσε μεν αλλά δεν είχε τρόπο να αντιμετωπίσει.
Θα περνούσε περισσότερο από μισός αιώνας ώσπου κάποιος Φλέμινγκ να ανακαλύψει την πενικιλίνη και να θεραπεύσει την πάθηση. Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του, ο Κοχ καταβυθίστηκε ακόμα περισσότερο στην έρευνα, έχοντας πια μια ιδέα: μήπως η φυματίωση που μάστιζε την ανθρωπότητα οφειλόταν επίσης σε μικρόβιο;
Το 1882 ήταν έτοιμος να ανακοινώσει τη μεγάλη του ανακάλυψη: είχε απομονώσει τον βάκιλο της φυματίωσης, όπως τον ονόμασε, τον «βάκιλο του Κοχ», όπως τον είπε κατόπιν η επιστημονική κοινότητα προς τιμήν του. Στα επόμενα χρόνια, τα θύματα της φυματίωσης μειώθηκαν στο μισό. Και αργότερα, στο μισό του μισού!
Χάρη στην ουσία φυματίνη, όπως την είπε ο Κοχ, ή κοχίνη, όπως την ονομάζουν προς τιμήν του, η διάγνωση και η θεραπεία έγιναν τόσο απλές ώστε σήμερα η φυματίωση να αντιμετωπίζεται ως άλλη μια συνηθισμένη αρρώστια. Πώς να μην τιμηθεί με Νόμπελ Ιατρικής το 1905; Οι Παστέρ και Κοχ ήταν δύο προσωπικότητες που άλλαξαν τη μοίρα της επιστήμης ρίχνοντας το κέντρο βάρους των ερευνών τους στο «απείρως μικρό», τους μικροοργανισμούς δηλαδή, την πιο καρποφόρα ίσως ιατρική επανάσταση στους αιώνες.
Ο Κοχ ανακάλυψε τους βάκιλους του σπλήνα και της φυματίωσης, καθώς επίσης το δονάκιο της χολέρας (εκεί που απέτυχε παταγωδώς δηλαδή ο Παστέρ), την ίδια στιγμή που έβαλε στο μικροσκόπιο και την ελονοσία, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για την ανάπτυξη αποτελεσματικών αγωγών για τις επιδημίες που θέριζαν την οικουμένη…
1971 – Ο Παναθηναϊκός εξέρχεται ισόπαλος της Έβερτον με 0-0 και σε συνδυασμό με το 1-1 του Λίβερπουλ, προκρίνεται στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (νυν Τσάμπιονς Λιγκ). 24 Μαρτίου 1971…
Μια μέρα πριν από την εθνική μας γιορτή ο Παναθηναϊκός έκανε… παρέλαση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών μέσω της Λεωφόρου. Οι «πράσινοι» του Φέρεντς Πούσκας αντιμετώπιζαν το αγγλικό μεγαθήριο της εποχής, την Έβερτον, στη Λεωφόρο, μετά την ισοπαλία-έκπληξη (1-1) του πρώτου αγώνα στο Μέρσεϊσαϊντ.
Οι Έλληνες μασούσαν σίδερα και ακολουθώντας το πλάνο του «Καλπάζοντα Συνταγματάρχη» έφτασαν στο τελικό 0-0 και την ιστορική πρόκριση. Μετά το τέλος του αγώνα, χιλιάδες φίλοι του Παναθηναϊκού ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την τεράστια επιτυχία και κατέληξαν στην πλατεία Ομονοίας για τους πανηγυρισμούς, η οποία έκτοτε καθιερώθηκε ως τόπος πανηγυρισμών!
Οι συνθέσεις: ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Αθανασόπουλος, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης. ΕΒΕΡΤΟΝ: Ράνκιν, Ράιτ, Νιούτον, Λάμπον, Χαρστ, Κέντολ, Χάρβεϊ, Μπολ, Γουίτλ, Ρόιλ, Μόρισεϊ (74’ Τζόνσον).
Γεννήσεις
1930 – Στηβ ΜακΚουήν ή Στιβ ΜακΚουίν (αγγλικά: Terence Steven McQueen, (24 Μαρτίου 1930 – 7 Νοεμβρίου 1980) ήταν Αμερικανός ηθοποιός.
Είχε το παρατσούκλι «The King of Cool». Το 1947 κατατάχθηκε στους Πεζοναύτες.
Το 1966 ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία Τα βότσαλα της άμμου (The Sand Pebbles), που ήταν και η μοναδική υποψηφιότητα που κέρδισε ποτέ για το βραβείο. Άλλες δημοφιλείς ταινίες του περιλαμβάνουν το “Αγάπησα έναν ξένο” (1963), Ο χαρτοπαίχτης (1965), Νεβάδα Σμιθ (1966), Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968), Μπούλιτ (1968), Λε Μαν (1971), Οι δύο φυγάδες (1972), και ο Πεταλούδας (1973). Επιπλέον, πρωταγωνίστησε σε ταινίες με πολλούς αστέρες, όπως και οι επτά ήταν υπέροχοι (1960), Η μεγάλη απόδραση (1963) και ο πύργος της κολάσεως (1974).
Το 1974, ο Μακουήν έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος κινηματογραφικός αστέρας στον κόσμο, αν και στη συνέχεια δεν έπαιξε στον κινηματογράφο για άλλα τέσσερα χρόνια. Συχνά ερχόταν σε αντιπαράθεση με τους σκηνοθέτες και τους παραγωγούς, αλλά η δημοτικότητά του, του επέτρεψε να έχει μεγάλη ζήτηση και μεγαλύτερους μισθούς.
Παντρεύτηκε την ηθοποιό Νέιλι Άνταμς το 1957 και χώρισαν, έχοντας κάνει έναν γιο και μια κόρη, το 1972. Επόμενη σύζυγός του ήταν η Άλι ΜακΓκρόου το 1973-1978, με την οποία διέμεναν στο Μαλιμπού της Καλιφόρνιας, και τελευταία η φωτογράφος και συγγραφέας Μπάρμπαρα Μίντι, από τον Ιανουάριο του 1980 ως τον θάνατό του, 11 μήνες αργότερα.
Θάνατοι
1905 – Ιούλιος Βερν (Jules Gabriel Verne, 8 Φεβρουαρίου 1828 – 24 Μαρτίου 1905) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ιδιαίτερα γνωστός για τα περιπετειώδη μυθιστορήματά του και τη βαθιά επιρροή του στο λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας.
Είναι περισσότερο γνωστός από τα μυθιστορήματά του Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (1864), 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (1870) και Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (1873). Ο Βερν έγραφε για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια πριν εφευρεθούν πρακτικά τα αεροπλάνα και πριν επινοηθούν τα μέσα ενός διαστημικού ταξιδιού.
Είναι ο δεύτερος πιο μεταφρασμένος συγγραφέας στον κόσμο (μετά την Αγκάθα Κρίστι). Μερικά από τα βιβλία του γυρίστηκαν σε κινηματογραφικές ταινίες, κινούμενα σχέδια και τηλεοπτικές σειρές. Ο Βερν αναφέρεται συχνά ως ο «Πατέρας της επιστημονικής φαντασίας», τίτλο που μερικές φορές μοιράζεται με τον Χιούγκο Γκέρνσμπακ και τον Χ. Τζ. Γουέλς.
