...
Λευτέρης Τηλιγάδας
| «Αρχίζει η Άνοιξη
και ουδεμία αηδών ακούεται» |
Οι προβλέψεις του καζαμία του 1931 για τον μήνα Απρίλιο
| «Απρίλιος: Ο ήλιος ευρίσκεται εις τον ταύρον και ο ταύρος εις το δημαρχείον Μεσολογγίου. Αρχίζει η Άνοιξη και ουδεμία αηδών ακούεται, γιατί όλες ακούονται… στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου. Η Ηλεκτρική Εταιρεία Μεσολογγίου από τον παρόντα μήνα που αρχίζει το νέον οικονομικό έτος, εκανόνισε προς ευκολίαν του Δήμου και των πελατών της νέας ώρας αφής και σβέσεως. Αφή 8:00΄π.μ., σβέσις 6:00΄μ.μ.. Οι καπνεργάται ενεργούν έρανον υπέρ των ανέργων καπνεμπόρων. Ο Τσούλης στερούμενος χρημάτων προσφέρει μία κούπα κρασί ταβέρνας ΜΠΟΕΜ. Γίνονται σεισμοί και άφθονοι καταρρεύσεις οικιών. Η οικία Γεράκη μη παθούσα βλάβην μεταφέρεται εις το μουσείον της πόλεώς μας. Επαναλαμβάνονται αι ανασκαφαί του Αρχαίου Αγρινίου και ανευρίσκεται προτομή παριστώσα μισογύνην. Καλείται προς διαπίστωσιν της αρχαιολογικής αξίας ο κ. Γυμνασιάρχης Αγρινίου».
Η παραπάνω παράγραφος δημοσιεύτηκε στο Φως του Αγρινίου, του Μιλτιάδη Τζάνη, την 1η Ιανουαρίου του 1931 με τις προβλέψεις του καζαμία εκείνης της χρονιάς για τον μήνα Απρίλιο. Είναι μια παράγραφος, που με εργαλείο το χιούμορ μεταφέρει ως τις μέρες μας σημαντικές πληροφορίες της κοινωνικής ζωής της πόλης του Αγρινίου και του Μεσολογγίου εκείνης της εποχής στις οποίες θα αναφερθούμε στη συνέχεια.
Δήμαρχος εκείνη τη χρονιά στο Μεσολόγγι ήταν ο Χρήστος Ευαγγελάτος, ο οποίος γεννήθηκε στο Μεσολόγγι από Ζακυνθινή μητέρα και Κεφαλλονίτη πατέρα. Εκλέχτηκε Δήμαρχος το 1925 και διατήρησε το αξίωμά του ως το 1951. Το 1952, εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου με τον Ελληνικό Συναγερμό και υπηρέτησε στην κυβέρνηση Παπάγου ως υφυπουργός αποκαταστάσεως σεισμοπλήκτων Νήσων παρά τω Υπουργείω Συντονισμού. Το 1959 εκλέχθηκε ξανά δήμαρχος στη γενέτειρά του, υπηρετώντας το δημαρχιακό της θώκο ως το 1964, οπότε έκλεισε συνολικά περισσότερα από 30 χρόνια επικεφαλής της μεσολογγίτικης τοπικής αυτοδιοίκησης. Πέθανε στην Αθήνα το 1977 και κηδεύτηκε στις 6 Μαρτίου. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Τρικούπη και είχαν μία κόρη.
Ενδιαφέρον έχει και η κόντρα ανάμεσα στις δύο μεγάλες πόλεις του νομού (Μεσολόγγι και Αγρίνιο) την οποία αναδεικνύει το σατυρικό πνεύμα του συντάκτη (κατά πάσα πιθανότητα ήταν ο ίδιος ο εκδότης της εφημερίδας, Μιλτιάδης Τζάνης) με την ανύπαρκτη «Ηλεκτρική Εταιρεία Μεσολογγίου», η οποία άναβε τους «φανούς» της την ανατολή και τους έσβηνε το απόγευμα! Μια ανύπαρκτη και φανταστική εταιρεία δηλαδή, την οποία ο συντάκτης του καζαμία «εργαλιοποίησε», για να την «πει» στους Μεσολογγίτες της εποχής, καταδεικνύοντας με αυτόν τρόπο την πρόοδο του Αγρινίου.
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι από το 1909 μέχρι και το 1915 η πόλη του Αγρινίου φωτιζόταν από φανούς ασετυλίνης στο πλαίσιο ενός συμβολαίου, που είχε υπογράψει η εταιρεία του Αλφόνσου Μας με το Δήμο Αγρινίου. Από το 1915 όμως και μετά η εταιρεία άρχισε να μην τηρεί τις συμβατικές υποχρεώσεις της και η κοινοτική αρχή του Αγρινίου ήταν αναγκασμένη να υπογράφει ετήσιες συμβάσεις με διάφορους εργολάβους μέχρι το 1925. Από το 1917 και παράλληλα με τα άμεσα προβλήματα που καλούνταν να αντιμετωπίσει η αγρινιώτικη κοινοτική αρχή, είχαν ήδη αρχίσει συζητήσεις στο Κοινοτικό Συμβούλιο, για τη δημιουργία ενός εργοστασίου ηλεκτροφωτισμού και μάλιστα μέχρι το 1925 το συγκεκριμένο όργανο είχε συνομολογήσει «δύο συμβάσεις μεγάλης αξίας μετά του κ. Π.Δ. Κοκκινόπουλου προς ηλεκτροφωτισμό της πόλεως του Αγρινίου», τις οποίες, αν και τις υπέβαλε στο υπουργείο συγκοινωνιών, αναβλήθηκαν από αυτό «διά ευθετότερον χρόνον» (Πρακτικά Κοινοτικού Συμβουλίου 21.1.1925.)
Τελικά η σχετική σύμβαση υπογράφεται το 1925 με τη γαλλική εταιρεία του Λουδοβίκου Μαρτέλ, την οποία αντιπροσώπευαν στην Ελλάδα οι Σουβαλιώτης, Στυλιανίδης και Γουώρεν. Οι εργασίες όμως, ενώ ξεκίνησαν με ενθουσιασμό κάποια στιγμή τελμάτωσαν. Τη λύση τότε έδωσε η εταιρεία των αδελφών Παπαστράτου, η οποία ανέλαβε όλα τα βάρη, καθώς και τα δικαιώματα της συμβασιούχου εταιρείας του Μαρτέλ.
Κλείνουμε με την καλύβα-σπίτι του Θανάση Γεράκη, η οποία είχε την ιδιομορφία να είναι ολόκληρη φτιαγμένη από καλάμια· ακόμα και τα έπιπλά της.
Ο Γεράκης ήταν μια πολυσχιδής και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ήταν δικηγόρος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, γλύπτης και κατάφερε πολύ γρήγορα να ενταχθεί στην κλειστή κοινωνική ζωή της πόλης, να την υπηρετήσει -κάποιες φορές ακόμα και να διαμορφώσει καθοριστικά- τα σημαντικότερα γεγονότα της κοινωνικής ιστορίας της πόλης, επηρεάζοντας σημαντικά με τη στάση και το έργο του αρκετούς δημιουργούς της πόλης, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν και ο Χρήστος Καπράλος στα πρώτα του βήματα, όπως αναφέρει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του.
Μία από τις παραξενιές του ήταν το γεγονός ότι, όποιοι τον επισκέπτονταν στο καλαμένιο του σπίτι, το οποίο βρισκόταν στη συμβολή του ρέματος του Κατρουλή με την Χαριλάου Τρικούπη στο ύψος των Αγίων Αναργύρων, τους άφηνε για λίγο μόνους, κατέβαινε στο ρέμα και μάζευε καλάμια, τα οποία τα έκοβε κάτω από τους ρόζους και έφτιαχνε μικρά καλαμένια ρακοπότηρα μέσα στα οποία τους σερβίριζε τα ποτά.
Φωτογραφία κορυφής Το καλαμλενιο σπίτι του Γεράκη
——————————————————————————————————-
Η μνήμη είναι μια δυνατότητα για να διευρύνουμε το μέλλον
και όχι για να το συρρικνώσουμε στο ήδη ξεπερασμένο παρελθόν
