Μα αυτοί θα έρχονται πάντα….

Κάποιοι θα πεθαίνουν στον δρόμο, κάποιοι θα καταφέρνουν να συνεχίζου κι ας δεν τους θέλει κανείς σας ! Στου πελάγου τα κρύα βάθη ο Γιάννης Μπεχράκης (1960 – 2 Μαρτίου 2019) έχει μια Αγκαλιά για όλους που χάθηκαν, τα λόγια του σοφά αλλά τι να καταλάβουν οι «φτωχοί»: «Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε…  Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”»

Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα δεν λύνεται, γιατί ονομάζονται λανθασμένα ως «προβλήματα» και όχι ανθρωπιστική κρίση, όπως έλεγε πολύ σωστά ο αείμνηστος και πολυαγαπημένος φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης. Αν είναι ποτέ δυνατό η ανθρώπινη τραγωδία μέσα στην στέρηση ,στον πόλεμο και στην πείνα να ονομάζεται «πρόβλημα». Κανείς δεν ξενιτεύεται χωρίς λόγο από την μια άκρη (της ακραίας εξαθλίωσης) του Κόσμου για να πνιγεί προτού φθάσει στην άλλη άκρη (των «προηγμένων»)… Επίσης δεν θα λυθεί ποτέ, γιατί η παγκόσμια τάξη των χορτασμένων που δεν θέλει να μοιραστεί το ψωμί με τούς άλλους τους «ξενόφερτους εισβολείς» δίνει όλες της τις δυνάμεις και ένα μεγάλο μέρος του πλούτου της για να κτίσει τείχη και φρούρια αποτροπής εισόδου της «λαθραίας ζωής», εστιάζει στο δόγμα της «αντιμετώπισης των ροών» και στην ενίσχυση της «εθνικής ασφάλειας», επαινεί και υποστηρίζει φανατικά τα pushback της «ελληνόψυχης» κυβερνητικής πολιτικής…

Και τον φανατισμένο «άνθρωπο» να τον φοβάσαι, γιατί από αυτόν περιμένεις τα χειρότερα, γιατί η Ανθρωπιά σήμερα υποφέρει στα μπουντρούμια του, περνά βάρβαρες ώρες στα ξερά του…

Και ο παλιάνθρωπος, ο απατεώνας , ο κυνικός, ο ανήθικος κι ο πρόστυχος, ο βαριά Άρρωστος συνειδησιακά από εκεί φαίνεται: πώς αντιμετωπίζει αυτόν που υποφέρει, που δεν έχει στον “ήλιο μοίρα”….

Την ώρα που οικογένειες πάνω σε ένα σαπιοκάραβο έχουν διαλυθεί, ο ξετσίπωτος και χυδαίος «πατριωτισμός» του Βελόπουλου, του Μπογδάνου ,του Τζήμερου και των υπόλοιπων νεκροζώντανων του βάλτου του εθνικισμού (ναί όλη, αυτή η υπερεθνική πανούκλα του “ανόθευτου ελληνικού dna” που ορκίζονται σε κάθε τους δήλωση πως «δεν είναι πάντως ρατσιστές»…..) πήρε θέση μάχης και τράβηξε μαχαίρι ενάντια στο 3ημερο πένθος χαρακτηρίζοντάς το «ως μη εθνικό», γιατί ο θάνατος δεν χτύπησε σε «εγχώρια ύδατα» και τα θύματα δεν ήταν «δικοί μας».

Τι φρίκη και τί κτήνη ξεβγάζει η βρώμικη θάλασσα της Ιστορίας του «ανθρώπινου είδους» μέσα στην παρακμή της!

Νύχτες σαν κι αυτές με εκατοντάδες ψυχές χαμένες για πάντα στου πελάγου τα σκοτεινά και παγωμένα βάθη το μυαλό μου επιστρέφει στον Γιάννη Μπεχράκη και στους σταθμούς της σύντομης ζωής του που αφιέρωσε στις εξόδους των προσφύγων με κατεύθυνση την «Δυτική ευτυχία»…

 Ναί, αυτό ήταν το «σήμα» του Γιάννη μέσα από τις φωτογραφίες και τις ανταποκρίσεις του….

Ναι, πενθούμε και για αυτόν που δεν ξέρουμε, για αυτόν πού ήρθε «απ’ έξω» κι από το «άγνωστο» για να πνιγεί στα ανοιχτά και βολεμένα θολά νερά του ατομικισμού μας!….

Γιατί υπάρχει κοινωνία κι όχι άτομα, νεοφιλελεύθερε «άρχοντα» του Μαξίμου που από την μία εθνικό πένθος και σημαία υποκρισίας μεσίστια κι από την άλλη επενδύσεις τεράστιου κόστους για τείχος στον Έβρο και «μεταναστευτική πολιτική», που ακόμη κι οι ίδιοι οι φίλοι σου στην Ευρωπαϊκή ένωση την έχουν καταδικάσει ως απάνθρωπη και γεμάτη μίσος και διακρίσεις!