26 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 57η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Yπολείπονται 309 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:01 – Δύση ήλιου: 18:14
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 13 λεπτά
🌕 Σελήνη 16.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ανατολή, Πορφύριο, Πορφυρό, Πορφύρη,
Πορφυρή, Πορφυρία, Πορφύρα, Πορφυρώ, Πορφυρούλα,
Σεβαστιανό, Σεβαστίνο, Σεβαστό, Σέβο, Σέβη, Φωτεινή, Φώτω, Φώφη
Φωτούλα, Φαίη, Φωφώ, Φώτιο, Φώτη, Φωτεινός, Φωτί, Φωτεινή,
Φανή, Φένια, Φώτω, Φώφη, Φωτούλα, Φαίη και Φωφώ.
Γεγονότα
1936 – Έπειτα από μακροχρόνιες έρευνες, ο Φέρντιναντ Πόρσε παρουσιάζει το «λαϊκό αυτοκίνητο», γνωστότερο ως Volkswagen. Το Volkswagen Käfer, δηλαδή «Σκαθάρι» στα γερμανικά (αρχική επίσημη ονομασία : Volkswagen Typ 1) ή Volkswagen Beetle στις αγγλόφωνες χώρες, ήταν το πρώτο χρονολογικά αυτοκίνητο στην ιστορία της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen και γενικότερα του μετέπειτα Ομίλου Volkswagen, και παρήχθη από τον Αύγουστο του 1938 έως τις 30 Ιουλίου 2003. Κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης χρονικής περιόδου, κατασκευάστηκαν συνολικά 21.529.464 αντίτυπα, με αποτέλεσμα το Σκαθάρι να γίνει, σε παγκόσμια κλίμακα, το αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη χρονική διάρκεια παραγωγής και τον μεγαλύτερο αριθμό οχημάτων υπό την ίδια πλατφόρμα. Στην Ελλάδα έγινε γνωστό και με τα λαϊκά ονόματα Σκαραβαίος (από την μετάφραση της αυθεντικής ονομασίας) και Κατσαριδάκι – το τελευταίο μάλιστα προήλθε από την μετάφραση της γνωστής σειράς ταινιών της Ντίσνεϋ με πρωταγωνιστή ένα Κατσαριδάκι ονόματι Χέρμπυ (Herbie).
1969 – Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία «Ζήτα» του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αναζήτηση των ενόχων από τον τότε ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού. Ζ (ή και Ζει) είναι ο τίτλος ταινίας του Κώστα Γαβρά, παραγωγής 1969, με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, και την αναζήτηση των ενόχων από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, μετέπειτα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το σενάριο, διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος που έγραψε το 1966 ο Βασίλης Βασιλικός, υπέγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Χόρχε Σεμπρούν, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας. Πρόθεση των δημιουργών ήταν το «Ζ» του τίτλου να προφέρεται «Ζει» και όχι «ζήτα», καθώς ήθελαν να εκφράζει ηχητικά το ρήμα που ακουγόταν στις διαδηλώσεις που έγιναν όταν σκοτώθηκε ο βουλευτής – «Λαμπράκη ζεις, εσύ μας οδηγείς» και «Ζει, Ζει, Ζει». Ο αδελφός του Κώστα Γαβρά είχε υπηρετήσει στον στρατό μαζί με τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό και ήταν φίλοι. Όταν διάβασε το Ζ του Βασιλικού για την υπόθεση Λαμπράκη, το πρότεινε αμέσως στον αδελφό του. Εκείνος το είδε θετικά, αλλά δεν βιάστηκε να το υλοποιήσει. Εντούτοις όταν έγινε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967, ο Γαβράς αποφάσισε αμέσως να κάνει την ταινία. Η ταινία είναι γαλλόφωνη, ενώ τα γυρίσματα έγιναν στην Αλγερία (η τότε σοσιαλιστική αλγερινή κυβέρνηση του FLN βοήθησε πρόθυμα με τα γυρίσματα) και πρωταγωνιστούν κυρίως Γάλλοι ηθοποιοί, με ορισμένες εξαιρέσεις (όπως η Ελληνίδα Ειρήνη Παππά).
2014 – Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος με την επωνυμία «Το Ποτάμι». Η ίδρυσή του ανακοινώθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2014 από τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος είναι γνωστός από τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου στον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είχε έκδηλη κομματική ταυτότητα αλλά στο απώτερο παρελθόν ανήκε στο χώρο της Κεντροαριστεράς και μέχρι το 1981 στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., από το οποίο διεγράφη. Σε συνέντευξη τύπου, ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε τα ονόματα 30 προσωπικοτήτων που στηρίζουν τη νέα πολιτική κίνηση. Μεταξύ άλλων, τη στήριξη τους στο Ποτάμι δήλωσαν οι Νίκος Δήμου, Θοδωρής Γκόνης, Βάσω Κιντή, Γιώργος Μαυρωτάς, Νίκος Ξυδάκης, Νίκος Ορφανός, Ανδρέας Πετρουλάκης, Τάσος Τέλλογλου, Γεωργία Λινάρδου.
2020 – To πρώτο θετικό κρούσμα κορονοϊού covid-19 στη χώρα μας ανακοινώνουν οι αρχές. Πρόκειται για την 38χρονη σχεδιάστρια μόδας Δήμητρα Βουλγαρίδου, από τη Θεσσαλονίκη, η οποία είχε επισκεφθεί το Μιλάνο για την έκθεση μόδας. Σύμφωνα με την ενημέρωση του υπουργείου Υγείας η Βουλγαρίδου νοσηλεύεται σε νοσοκομείο με ήπια συμπτώματα. «Έχουν περάσει δύο χρόνια, άνθρωποι νοσούν, άλλοι έχουν χάσει τη ζωή τους, αλλά θέλω να πιστεύω ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους αυτής της κατάσταση», ανέφερε αρχικά η επιχειρηματίας από τη Θεσσαλονίκη. «Ήμουν 16 μέρες στο ΑΧΕΠΑ στο θάλαμο αρνητικής πίεσης και άλλες 16 μέρες ήμουν καραντίνα αφότου μπήκα σπίτι μου. Ο φόβος ήταν το κύριο συναίσθημα το οποίο με κυρίευσε, καθώς η γνώση για τον κορωνοϊό μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ελάχιστη και όλο αυτό φαινόταν από τα μάτια των γιατρών μέσα στο νοσοκομείο. Ευτυχώς για μένα, είχαν εξεταστεί και οι 78 επαφές μου και ήταν όλοι αρνητικοί, πλην του γιου μου», τόνισε στη συνέχεια η «ασθενής μηδέν».«Δε γνωρίζαμε τίποτα για τον κορωνοϊό και ειδικά μέχρι να βγουν και τα αποτελέσματα ανίχνευσης του ιού και για τις άλλες επαφές μου, ένιωθα τύψεις και η πίεση ήταν πολύ μεγάλη», ανέφερε η κ. Βουλγαρίδου. Μετά τη Δήμητρα Βουλγαρίδου, καταγράφεται με κορωνοϊό μία ομάδα προσκυνητών στους Αγίους Τόπους. Μάλιστα, ένας εξ’ αυτών, ο οποίος νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του νοσοκομείου του Ρίο κατέληξε μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας. Ηταν ο πρώτος νεκρός από Covid-19 στη χώρα μας. Σε λιγότερο από ένα μήνα, η χώρα μπαίνει σε σκληρό lockdown
Γεννήσεις
1725 – Νικολά Ζοζέφ Κινιό (γαλλικά: Nicolas-Joseph Cugnot, 26 Φεβρουαρίου 1725 – 2 Οκτωβρίου 1804) ήταν Γάλλος αξιωματικός του πυροβολικού και εφευρέτης του πρώτου ατμοκίνητου οχήματος. Πειραματιζόμενος στην εφαρμογή του ατμού για τη μετακίνηση των βαρέων πυροβόλων, αρχικά με τη βοήθεια ενός δραπάνου που επεξεργαζόταν με ακρίβεια τα διάφορα μέρη του πυροβόλου εφεύρε το εξάρτημα εκείνο που θα μπορούσε να μεταφέρει την κίνηση σε τροχό, δηλαδή το έμβολο. Έτσι το 1770 ο Κυνιό κατάφερε και δημιούργησε ουσιαστικά το πρώτο μηχανικό αυτοκίνητο (για τον ίδιον, «αυτοκινούμενο ελκυστήρα πυροβολικού»), που έλαβε και το όνομά του. Το όχημα Κυνιό ήταν ένα βαρύ τρίτροχο όχημα, βάρους 2,5 τόνων, που στο πρόσθιο μέρος του έφερε ατμολέβητα, από τον οποίο ο ατμός διοχετευόμενος με μια απλή διάταξη σε κάθετο έμβολο μετέδιδε με στρόφαλο κίνηση στον πρόσθιο τροχό. Ο ελκυστήρας αυτός κινήθηκε με ταχύτητα 3,6 χιλιόμετρα την ώρα, επί 20 λεπτά της ώρας, μεταφέροντας 4 επιβάτες. Στη συνέχεια μετά από 20 λεπτά στάση, μέχρι να επανακτήσει αρκετή πίεση μπορούσε να επαναλάβει το εγχείρημα. Το δεύτερο σε παραγωγή όμοιο όχημα το 1771 δημιούργησε και το πρώτο αυτοκινητικό ατύχημα λόγω της μεγάλης δυσκολίας που παρουσίαζε, λόγω βάρους, στην αλλαγή πορείας. Μετά από αυτή την επιτυχή εφεύρεση ο Βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΕ΄ απένειμε στον Κυνιό ιδιαίτερη τιμητική σύνταξη. Το πρωτότυπο αυτό όχημα εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Τεχνών στο Παρίσι.
1802 – Βίκτωρ Ουγκώ (γαλλικά: Victor Marie Vicomte Hugo, γαλλική προφορά: /vik.tɔʁ ma.ʁi y.ɡo/, 25 Φεβρουαρίου 1802 – 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού. Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του Lettre à une femme (Γράμμα σε μία γυναίκα): “Je ne sais plus mon nom, je m’appelle Patrie!” (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.
1906 – Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906. Χάρη στο υψηλό επίπεδο του οικογενιακού του περιβάλλοντος, καλλιέργησε από μικρός το καλλιτεχνικό του ταλέντο, μαθητεύοντας κοντά στον Βασίλη Μαγιάση (1917) και τον Κωνσταντίνο Παρθένη (1921 – 1922). Το 1923 έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε γαλλική και ελληνική φιλολογία στη Σορβόννη, ενώ παράλληλα φοίτησε στην Academie Ranson με τον Roger Bissiere και στο εργαστήριο χαρακτικής του Δημήτρη Γαλάνη. Έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Παρίσι (1927, Galerie Percier) και τη δεύτερη στην Αθήνα, μαζί με το γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο (1928, Στρατηγοπούλου). Το 1933 συμμετείχε στη διοργάνωση του 4ου Διεθνούς Συνεδρίου της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (CIAM) στην Αθήνα, μαζί με μεγάλα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (1934) ασχολήθηκε με την έκδοση του σημαντικότατου περιοδικού Το 3ο Μάτι 1935-1937), συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εξοικείωση του ελληνικού κοινού με τη μοντέρνα τέχνη. Το 1941 εκλέχτηκε καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, όπου δίδαξε έως το 1958.
Η τέχνη του και η όλη παρουσία του τον ανέδειξαν σε κορυφαίο εκπρόσωπο της εικαστικής γενιάς του ’30. Ήταν ένας από τους κυριότερους εισηγητές του κυβισμού, και γενικότερα του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, στην ελληνική ζωγραφική. Ωστόσο το έργο του ακολουθεί μόνον εν μέρει τα κυβιστικά ή κονστρουκτιβιστικά πρότυπα, τα οποία συνδυάζει με τον χρωματικό πλούτο και τις παραδοσιακές ιδιαιτερότητες του ελληνικού χώρου, κυρίως του τοπίου της Ύδρας.
Επιδόθηκε επίσης στη χαρακτική, τη γλυπτική, την εικονογράφηση βιβλίων, σχεδίασε κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις, δημοσίευσε μελέτες και εξέδοσε βιβλία για την τέχνη. Ήταν ιδρυτικό μέλος της ομάδας “Αρμός” και του ελληνικού τμήματος της AICA. Το 1970 έλαβε το Αριστείο Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας έγινε τακτικό μέλος το 1973. Ήταν επίτιμος διδάκτορας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1979) και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1991), επίτιμο μέλος της βρετανικής Royal Academy of Arts και της Academia Tiberiana της Ρώμης, και είχε τιμηθεί με τον τίτλο του Officier des Arts et des Lettres από το γαλλικό κράτος.
Έκανε πάνω από 50 ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1950 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το έργο του παρουσιάστηκε στις εξής αναδρομικές εκθέσεις: 1946: Βρετανικό Συμβούλιο, Αθήνα. 1968: Whitechapel, Λονδίνο. 1973: Εθνική Πινακοθήκη. 1984: αίθουσα Το Τρίτο Μάτι, Αθήνα. 1987: Μακεδονικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη. 1988: Royal Academy of Arts, Λονδίνο και, μετά το θάνατό του (Αθήνα, 1994), το 2006 στο Μουσείο Μπενάκη και το 2011 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της ’νδρου.
Το 1986 δώρισε 46 έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη, ενώ το 1991 δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη το τριόροφο σπίτι του στην Αθήνα, με τον οικιακό εξοπλισμό και το εργαστήριό του. Το κτήριο (Κριεζώτου 3) λειτουργεί ως Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, παράρτημα του Μουσείου Μπενάκη.
Θάνατοι
1883 – Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, κορυφαία πολιτική προσωπικότητα του 19ου αιώνα, που χρημάτισε δέκα φορές πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στον Κάμπο Μεσσηνίας, στην Έξω Μάνη, και καταγόταν από ιστορική οικογένεια. Ήταν γιος του αγωνιστή Γαλάνη Κουμουνδουράκη, γόνου μεγάλης Μανιάτικης οικογένειας, στρατηγού και έπαρχου Πύργου. Παιδί σχεδόν είχε κινδυνέψει να αιχμαλωτιστεί από τους Τουρκοαιγυπτίους του Ιμπραήμ.
Φοίτησε στο γυμνάσιο Ναυπλίου και σπούδασε νομικά στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Άσκησε τη δικηγορία για ένα μικρό διάστημα στην Καλαμάτα. Το 1841 έσπευσε να πολεμήσει στην τότε επαναστατημένη Κρήτη διορισθείς από την Κεντρική Επιτροπή των Κρητών, που έδρευε στην Αθήνα και κατάρτιζε επαναστατικά σώματα, αρχηγός του σώματος Λακώνων, αποτελούμενου από άλλους νέους φοιτητές και επιστήμονες. Μάλιστα στην μάχη του Αποκορώνου κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους. Μετά την αποτυχία της επανάστασης εκείνης, όταν επέστρεψε στην Αθήνα, ανέλαβε γραμματέας του Θεόδωρου Γρίβα και επί πρωθυπουργίας Ι. Κωλέττη, (1847), διορίσθηκε αντεισαγγελέας στην Καλαμάτα, θέση που διατήρησε για τρία χρόνια, μέχρι που παραιτήθηκε για να πολιτευτεί.
1986 – Αμαλία Φλέμιγκ. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και ήταν κόρη του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (όπου και εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker), και στο Λονδίνο. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση.
Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, πήγε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Το 1953 παντρεύτηκε τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Φλέμινγκ πέθανε το 1955. Αν και δεν τον χρησιμοποιούσε, είχε τον τίτλο της Λαίδης, καθώς ο Φλέμινγκ ήταν Ιππότης (Σερ).
Το Νοσοκομείο Αμαλία Φλέμινγκ, στα Μελίσσια, που έλαβε το όνομά του προς τιμήν της Ελληνίδας επιστήμονος.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση 25 ημερών, κατά τις οποίες βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία, φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκισή της, την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη των βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο της χούντας.
Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α’ Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δεν δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ.
Επιπροσθέτως, η Αμαλία Φλέμινγκ διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) και τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας (1965). Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοϊατρικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμινγκ”, το οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.
2020 – Κώστας Βουτσάς. Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1931 στον Βύρωνα Αττικής, τέκνο προσφυγικής οικογένειας με καταγωγή από τους Επιβάτες Θράκης. Το οικογενειακό επίθετο ήταν «Σαββόπουλος», αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα λέγονταν και «βουτσιά». Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, τού είχε προτείνει θιασάρχης να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά εκείνος αρνήθηκε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1953 και αρχικά έλαβε μέρος σε παραστάσεις περιπλανώμενων θιάσων (μπουλούκια). Υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού και χορεύτριας Έρρικας Μπρόγιερ, με την οποία απέκτησε μια κόρη, τη Σάντρα (1966). Έχει άλλες δύο κόρες από τον δεύτερο γάμο του, με τη Θεανώ Παπασπύρου, τη Θεοδώρα (1977) και τη Νικολέτα (1979), με την πρώτη να ακολουθεί τα δικά του βήματα στο χώρο της υποκριτικής. Είχε έναν προγονό από προηγούμενο γάμο με την τρίτη σύζυγό του, την πρώην μοντέλο και ηθοποιό Εύη Καραγιάννη, τον Άνθιμο Ανανιάδη, που είναι επίσης ηθοποιός. Το 2015, ο Κώστας Βουτσάς έκανε σχέση με την επίσης ηθοποιό, Αλίκη Κατσαβού, με την οποία νυμφεύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016 και στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους απέκτησαν ένα γιο, το Φοίβο. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Α.Ε.Κ. Ο σύλλογος μάλιστα σκοπεύει να τιμήσει τον σπουδαίο ηθοποιό του ελληνικού κινηματογράφου δίνοντάς του τη δική του τιμητική θέση, με ένα κέρινο ομοίωμα, στο μουσείο της ΑΕΚ.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
