Πολλοί φίλοι και φίλες βρήκαν θαυμάσιο το Ζάρι της Σάττι
και εκθειάζουν (κυριολεκτικά!) τον αυτοσαρκασμό,
την κατεδάφιση της εθνικής μας αυτοεικόνας
Το Ζάρι προκάλεσε κύματα ενθουσιασμού σε κόσμο
που γενικώς ποτέ δεν ασχολήθηκε δημόσια με την Eurovision.
- του Βασίλη Παπαστεργίου -
Παιδιά, λυπάμαι, νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πραγματικά καινούργιο εδώ. Ο σαρκασμός του νεοελληνικού κιτς έχει συντελεστεί πολύ πιο διεισδυτικά πχ από τον Χάρυ Κλιν και τον Πανούση (για να πω δύο μόνο παραδείγματα) εδώ και 40 τουλάχιστο χρόνια. Αυτά που είδαμε στο video clip της Σάττι τα έχουμε δει δεκάδες φορές, τίποτα το νέο.
Σε σχέση με την μουσική, το κομμάτι είναι τόσο ανέμπνευστο, που δεν νομίζω ότι υπάρχει περιθώριο για οποιαδήποτε συζήτηση. Διασώζεται κάπως βέβαια από την χορευτικότητά του. Το σώμα όμως όταν βρει ρυθμό, κατάλληλο περιβάλλον και αλκοόλ θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του, θα σηκωθεί και θα χορέψει ακόμα και ακούγοντας κάτι πραγματικά κακό, όπως εν προκειμένω.
Υπάρχει ακόμα η εκδοχή να θεωρήσουμε το Ζάρι σαν μια “εκδίκηση της γυφτιάς” του 21ου αιώνα, δηλαδή την διεκδίκηση ενός δημόσιου βήματος για την παραμελημένη λαϊκή κουλτούρα, ιδίως την μουσική των Ρομά, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε ότι κι αυτό δεν είναι κάτι νέο, ιδίως για την Eurovision. Και εξάλλου οι Ξυδάκης – Ρασούλης το έκαναν πριν 45 χρόνια με κάπως καλύτερες καλλιτεχνικές αξιώσεις.
Κατά τ’άλλα, ούτε ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι νέο για την Eurovision. H Eurovision – και αυτή είναι η δύναμή της – έχει μετασχηματιστεί από έναν διαγωνισμό για την ελίτ σε ένα πολύχρωμο πανηγύρι, μια ετήσια γιορτή χαράς που ενέχει έτσι κι αλλιώς το κιτς, τον αυτοσαρκασμό, την άρνηση κάθε σοβαροφάνειας. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που κι εγώ συνήθως την παρακολουθώ – μ’αρέσουν τα πανηγύρια – ενώ μουσικά πολύ σπάνια υπάρχει κάτι ενδιαφέρον.
Φέτος όμως ειδικά βρίσκω πολύ ενοχλητική την συμμετοχή του Ισραήλ (παράλληλα με τον αποκλεισμό της Ρωσίας, δυο μέτρα και δυο σταθμά, ξεκάθαρα). Ακόμα είναι ενοχλητικό, ακόμα και για έναν μαλακό άνθρωπο σαν κι εμένα.
Πιστεύοντας όμως ότι με την Σάττι εισάγουμε εμείς τον αυτοσαρκασμό στην Eurovision, “κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας”, δηλαδή κινδυνεύουμε να γίνουμε το φολκλόρ που σατιρίζουμε. Η Eurovision, παιδιά, τα ξέρει αυτά τα πράγματα πολύ πριν από εμάς.
Τι καινούργιο πραγματικά λοιπόν μας φέρνει το Ζάρι;
Νομίζω απολύτως τίποτα.
Η Σάττι είναι πραγματικά πολύ καλή, έχει κάνει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο πρόσφατο παρελθόν και μακάρι να πάει καλά.
Αυτό όμως είναι διαφορετικό από να εκστασιαζόμαστε με αυτό που είδαμε ως δήθεν μοναδικό και να ανακαλύπτουμε ανύπαρκτες πρωτοπορίες για να μην μας πούνε μπούμερς (αχ αυτή η αγχώδης κολακεία της νεότητας!). Εγώ τουλάχιστο νιώθω λίγο αμήχανος ανάμεσα σε τόσους διθυράμβους.
Αν αντέχουμε την αφόρητη πολιτική μονομέρεια της φετινής Eurovision, ας χαρούμε την συμμετοχή μας γνωρίζοντας ότι απολαμβάνουμε την ελαφρότητα, την χαρά του εφήμερου, αυτού που αύριο δεν θα μας συντροφεύει σε τίποτα. Γιατί αυτό είναι το Ζάρι.
Έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστο.
Της σύνταξης: και για όσους δεν το είδαν… ιδού
Τα ενυπόγραφα κείμενα που δημοσιεύουμε εκφράζουν τον συντάκτη τους,
χωρίς να συμπίπτουν εξ ολοκλήρου και κατ’ ανάγκη με την άποψη μας
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click στο Posted in Αλιεύματα
