Rory Gallagher: «Απλά δεν ήθελα να πεθάνω
σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα,
χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»
Οι αλλαγές σε κοινωνικο-πολτικό επίπεδο έρχονταν ραγδαία στη χώρα, με την νεολαία της εποχής να γίνεται σιγά σιγά μέρος της κουλτούρας που ερχόταν δειλά-δειλά από το εξωτερικό.Έπειτα από την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones το 1967, η χώρα μας θα έκανε χρόνια να δει ένα ξένο μεγάλο όνομα της ροκ από κοντά.
Στη λειψυδρία θα δώσει ένα τέλος ο Sting, οι ιστορικοί Police στο Σπόρτιγκ και ο Ian Gillan στη Ριζούπολη, αλλά μια ανακοίνωση ήταν ικανή να ενώσει όλες τις διαφορετικές τάσεις που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο. Το δισκοπωλείο Happening ρίχνει την βόμβα και ανακοινώνει τον Rory Gallagher για δυο συναυλίες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Ο Ρόρυ Γκάλαχερ (1948-1995) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του μπλουζ-ροκ. Μέγας δεξιοτέχνης της ηλεκτρικής κιθάρας με πολλούς και πιστούς θαυμαστές και στην Ελλάδα. Ήταν μία από τις πρώτες ροκ συναυλίες στη χώρας μας. Η είδηση πήρε τη μορφή επιδημίας, μαθητές, φοιτητές, ροκαμπίλια και πάνκηδες ανυπομονούσαν να δουν τον αγαπημένο Ιρλανδό από κοντά, αφού η αγάπη που του είχε το ελληνικό κοινό από τότε ήταν έκδηλη.
Την προ-παραμονή της ιστορικής του εμφάνισης, ο Rory Gallagher είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον Γιάννη Πετρίδη, όπου μίλησε για τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, τις βασικότερες μουσικές επιρροές του, ενώ διάλεξε και τα τραγούδια που θα ακουγόντουσαν στον αέρα. Ξεχώρισε για το παίξιμό τους τους Ry Cooder, Keith Richards, Johnny Winter και Neil Young, ενώ η εκπομπή έληξε υπό τους ήχους του ‘Moonchild’. Στα πλαίσια της προώθησης του event βγήκε ζωντανά και στην ΕΡΤ στην εκπομπή «Κάθε Μεσημέρι» με παρουσιαστή τον Χρήστο Οικονόμου.
H μεγάλη ημέρα φτάνει και ο κόσμος αδημονεί να δει τον Rory από κοντά. Τα όσα έγιναν εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 1981 στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας έμειναν στην ιστορία…
Οι εκτιμήσεις για τον κόσμο που συγκεντρώθηκε στο Νίκος Γκούμας ποικίλουν και παίρνουν ως συνήθως διαστάσεις θρύλου, το μόνο σίγουρο είναι ότι το πάθος στο κοινό ξεχείλιζε. Έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ είχαν αρχίσει τα πρώτα επεισόδια. Κόσμος χωρίς εισιτήρια προσπαθούσε με ντου να εισέλθει στο χώρο της συναυλίας και η αστυνομία άρχισε να βαράει στο ψαχνό και να εξαπολύει δακρυγόνα.
Τα γύρω στενά μετατράπηκαν σε εμπόλεμη ζώνη και η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται αποπνικτική.
Μετά τις 9 το βράδυ και με μια σημαντική καθυστέρηση ακούγονται οι πρώτες νότες και οι υπεύθυνοι της τάξης δεν μπορούν να κρατήσουν το αφιονισμένο κοινό. Πολλοί θαυμαστές του δεν δίσταζαν να ανέβουν στη σκηνή εν ώρα συναυλίας για να αγγίξουν το ίνδαλμά τους και να του εκφράσουν την αγάπη τους. Οι άνδρες ασφαλείας είχαν πολύ δουλειά. Ο Ρόρι ξεκίνησε με το «Shinkicker» από το άλμπουμ του Photo-Finish, και αφού ευχαρίστησε τον κόσμο για την υποδοχή λέγοντας παράλληλα κάποιες κουβέντες σε γκρίκλις: «Εντά-κσει, Λέγκε!», βάλθηκε να απογειώσει την κερκίδα. Το «Moonchild» έκανε τη Στρατοκάστερ του Ιρλανδού να εκπέμπει φλόγες, με το μενού να περιλαμβάνει επίσης κομμάτια των Τσακ Μπέρι και Μάντι Γουότερς, όπως έπραττε στα περισσότερα Live του ο Γκάλαχερ, αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής στους μέντορές του. Στις εξέδρες και το χορτάρι το κοινό παραληρούσε, ενώ κάποιοι μάλιστα δεν δίστασαν να σκαρφαλώσουν στη σκηνή που βρισκόταν ο Ρόρι και η μπάντα του. Ο κιθαρίστας από το Κορκ τραγούδησε επίσης δύο από τα σπουδαιότερα κομμάτια του, το«Tattoo ‘d Lady» και το «A Million Miles Away».Το χάος φτάνει από τη Λεωφόρο Δεκελείας μέχρι τον Περισσό, το ξύλο έπεφτε χαλάζι και η αστυνομία παίρνει σηκωτό τον Rory και τα υπόλοιπα μέλη για να τους φυγαδεύσει.
Εκτεταμένες ζημιές σε καταστήματα, τραυματισμοί και συλλήψεις, ακόμα και χρήση αληθινών πυρών, με τις εφημερίδες την επόμενη να κάνουν λόγο «σφαίρες των ΜΑΤ για να αναχαιτίσουν τους έξαλλους ροκάδες».
«… τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος. Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ. Ο Rory ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους ανεξαρτήτως «φυλής» που ανήκαν. Φρικιά, χεβυ μεταλλάδες, πανκιά, μοϊκανοί, new wave, φλώροι, καρεκλάδες.. Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ». Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό.
O ίδιος ο Rory, πολλά χρόνια αργότερα, σε συνέντευξη που παραχώρησε το 1992, θυμήθηκε και εξιστόρησε τα γεγονότα εκείνης της ημέρας: «… Ήταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελλο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το show ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου. Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία.
Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισε να ρίχνει δακρυγόνα σε μας… Ήταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα. Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα!
Όταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν ήμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί. Μας περιτριγύριζαν «παραστρατιωτικοί» (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί. Γι’ αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο!
Όμως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε. Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική! Αλλά ήταν επικίνδυνη… Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»
