Το εσωκομματικό μελόδραμα
που κορυφώθηκε είναι αποκαλυπτικό
για όσες και όσους έχουν ψευδαισθήσεις
ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ρίξει τη δεξιά.
- του Θέμη Τζήμα
Ο γράφων ανήκει σε εκείνους που ουδέποτε συμπάθησαν τον Παύλο Πολάκη. Ο κ. Πολάκης, όταν έπρεπε να δείξει την «αριστεροσύνη» του, το καλοκαίρι του 2015, ανήκε με επιμονή στους υπερασπιστές της μνημονικής κομματικής νομιμοφροσύνης, έναντι όλων όσοι ακολούθησαν τη συνείδησή τους και το «Όχι» του ελληνικού λαού. Μάλιστα ήταν το 2017 όταν μεταξύ άλλων είχε πρωταγωνιστήσει σε μια από τις πλέον χυδαίες στιγμές του τότε ΣΥΡΙΖΑ, την οποία είχε δια της σιωπής του στηρίξει και όλο το υπόλοιπο κόμμα: επρόκειτο για τις ανοίκειες επιθέσεις του εναντίον της Βίκυς Σταμάτη, την οποία είχε αποκαλέσει δημοσίως «νυμφίδιο» και «τσουλί». Καμιά από τις συντρόφισσές του δεν είχε θιχτεί (Αφού δεν αφορούσε τις ίδιες, γιατί να τις πειράξει;) Ούτε και κανένα άλλο κόμμα είχε ενοχληθεί τότε. Ό,τι αφορούσε τον Άκη Τσοχατζόπουλο έπρεπε να εξαφανιστεί, να τσαλαπατηθεί, να διαπομπευθεί. Θα μας πείτε, αυτό μας πείραξε; Κατεξοχήν αυτό. Γιατί το πώς φέρεσαι σε κάποιον στη στιγμή της αδυναμίας του και όταν εσύ βρίσκεσαι στο μέγιστο της ισχύος σου αποδεικνύει αν διαθέτεις ήθος.
Ο κ. Πολάκης βεβαίως δεν είναι σοσιαλιστής, ούτε κομμουνιστής. Είναι οργισμένος και επίδοξος τιμωρός. Προσωποποιεί την ανεπάρκεια μακρόχρονων ασθενειών μιας εκδοχής γραφειοκρατικής αριστεράς: την ανυπαρξία θεωρητικού υποβάθρου, την ιδεολογική αστάθεια, την αδυναμία σύλληψης του γενικού και του μεγάλου, τον οπαδισμό που μετατρέπεται σε καφρίλα, τις συναισθηματικές τιμωρητικές εξάρσεις που αποπειρώνται να καλύψουν όλα τα άλλα κενά.
Ο κ. Πολάκης ωστόσο, με έναν εντελώς πρωτόλειο και ανεπαρκή τρόπο, εδώ και κάποιο καιρό καταφέρεται εναντίον στοιχείων του κατεστημένου της χώρας. Η δικαστική λειτουργία είναι ένα από αυτά. Βεβαίως το να αφορμάται από την υπόθεση Παππά είναι εντελώς γελοίο. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά, ότι όχι ο μόνο ο Νίκος Παππάς, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικώς, δεν αποπειράθηκε να ανατρέψει την ολιγαρχία ως μοντέλο, αλλά να προσεταιριστεί/δημιουργήσει κάποιους ολιγάρχες. Και φυσικά οι ολιγάρχες φέρθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ όπως στον επίδοξο σώγαμπρο που τους κάνει τη δουλειά. Χρησιμοποίησαν το ΣΥΡΙΖΑ και τον πέταξαν. Καμιά λύπηση λοιπόν ούτε για τον κ. Παππά, ούτε για τους όμοιούς του.
(Παρεμπιπτόντως, ο νόμος Παππά ήταν αυτός που νομιμοποίησε έναντι ενός ορισμένου αντιτίμου, τη χειρότερη τηλεόραση, την απόλυτη χυδαιότητα και προπαγάνδα. Και όπως έλεγε ένας τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πολύ ορθώς, αν ο Εσκομπάρ πλήρωνε το αναγκαίο αντίτιμο θα έπαιρνε και αυτός κανάλι; Αλλά τι να περίμενε κανείς από πολιτικούς, που περηφανεύονταν στις συνομιλίες τους για το ότι καλούσαν τον «Μπίμπι» όποτε ήθελαν στο τηλέφωνο για να τους κάνει χάρες;).
Επιστρέφοντας, στον Παύλο Πολάκη του σήμερα, εδώ και καιρό προσπαθεί να επιβάλλει στο ΣΥΡΙΖΑ το σύνθημα ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Ότι θα είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ πιο «αριστερός» και πιο συγκρουσιακός με το κατεστημένο. Μόνο που λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του, οι οποίοι με κανέναν τρόπο δεν θέλουν τα πράγματα να είναι αλλιώς από την πρώτη φορά ως προς τα παραπάνω. Για την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και για τον πρόεδρό του, το μόνο διαφορετικό αυτή τη φορά (αν επρόκειτο να λάβουν πλειοψηφία) θα ήταν ότι δεν θα υπήρχε κανένα διάστημα έστω σχετικής σύγκρουσης με την ολιγαρχία και την ξένη εξάρτηση, όπως αυτό του πρώτου εξαμήνου του 2015. Η δεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μόνο δεξιά, μόνο υποταγμένη στην ολιγαρχία. Ε, και αν έχουν και καμιά καταδίκη τα στελέχη του, δεν χάθηκε και ο κόσμος: σε ψήφους θα τη μετατρέψουν – μη χαλάμε και τις καρδιές μας. Ήταν επόμενο λοιπόν ότι ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και οι υπόλοιποι της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, θα πετούσαν εκτός όσους θα διατάρασσαν τη γραμμή της «δεύτερης φοράς δεξιά».
Είναι δε εντυπωσιακό ότι τόσοι πολλοί, την «πατάνε» με τον ίδιο τρόπο: αρέσκονται να τους χρησιμοποιεί η γραφειοκρατία και ο δήθεν χαρισματικός ηγέτης, νομίζοντας ότι αυτοί δεν θα πεταχτούν στην άκρη, όπως έπαθαν οι προηγούμενοι. Δεν κατανοούν ότι η γραφειοκρατία, ιδίως στα μη μαζικά κόμματα, όπου είναι ανεξέλεγκτη, δεν βάζει τίποτα πάνω από το δικό της ένστικτο επιβίωσης. Ακόμα και η συλλογή ψήφων είναι υποδεέστερη μπροστά στα στενά συμφέροντα της γραφειοκρατίας. Όποιος την απειλεί, εξαφανίζεται.
Με τα παραπάνω δεν θα ασχολούμασταν αν δεν είχαν παρέμβει οι δικαστικές αρχές, διατάσσοντας προκαταρτική έρευνα για μια ανάρτηση του κ. Πολάκη με την οποία στοχοποιεί πολιτικώς, δικαστικούς λειτουργούς. Σε μια ιστορική περίοδο που η μαφία αλωνίζει, που ο Άρειος Πάγος γίνεται ο εκτελεστής των συμφερόντων του μαυραγοριτισμού, που τα μνημόνια βαφτίζονταν εθνικώς αναγκαία και που οι περιορισμοί των ατομικών δικαιωμάτων όπως και οι απολύσεις νομιμοποιούνται στο όνομα μιας πανταχού παρούσας δημόσιας ανάγκης, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών βιάζεται να ελέγξει τον Πολάκη, δήθεν μήπως και διεγείρει σε βία κατά δικαστικών λειτουργών. Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκουν οι δικαστές είναι να φιμώσουν κάθε κριτική εναντίον τους, για όσα μέχρι τώρα έχουν πράξει. Αλλά και για όσα πρόκειται να πράξουν, εν μέσω μαζικής εκποίησης ιδιωτικής περιουσίας. Έσπευσε μάλιστα να τοποθετηθεί και η ΕΣΗΕΑ. Αυτή η ίδια οργάνωση, η οποία για τη λογοκρισία εναντίον μέσων και για τις σχετικές απολύσεις δημοσιογράφων δεν έχει πράξει τίποτα.
Μάλιστα, σαν να βρίσκονται σε συμφωνία με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι δικαστές συγχρονίζονται με τον Τσίπρα, ο οποίος έσπευσε να αποπέμψει από τα ψηφοδέλτια τον Πολάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας δίνει εξετάσεις στο κατεστημένο από το 2012. Έντεκα χρόνια έχουν περάσει και θα συρθεί και άλλο, γιατί δεν έμαθε ποτέ την ιστορία των δηλωσιών σε αυτόν τον τόπο. Δεν αρκεί ποτέ μια δήλωση. Πρέπει να επαναλαμβάνεται διαρκώς, μέχρι που να γίνεις χειρότερος από αυτούς που σε έκαναν να υπογράψεις τη δήλωση. Ο Παύλος Πολάκης μαθαίνει τη μοίρα του πρώτου οπαδού ή για να θυμηθούμε μια παλιά φράση, ότι «τα παλληκάρια τα καλά, οι συντρόφοι τα σκοτώνουν». Αλλά το εσωκομματικό δράμα που κορυφώθηκε μας είναι εντελώς βαρετό: είναι αποκαλυπτικό απλώς για όσες και όσους έχουν ψευδαισθήσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ρίξει τη δεξιά.
