Να φεύγεις από τα σπίτια των ανθρώπων
και να μην τα θυμάσαι
Τα σπίτια των ανθρώπων
Ούτε τα έπιπλά τους να θυμάσαι,
ούτε τα χαλιά τους, ούτε τους πίνακές τους
- της Αγγελικής Παππά -
Να θυμάσαι τα χέρια που σε αγκάλιασαν, τον φίλο που σου χαμογελούσε με λαχτάρα κοιτάζοντας σε βαθιά στα μάτια και το άρωμα της καρδιάς να ξεχύνεται παντού και να σε κάνει να νιώθεις ότι η ζωή είναι όμορφη.
Από αυτό έχουμε ανάγκη. Από μια επικοινωνία ουσιαστική και όχι από κουρέλια και αηδίες και επιδείξεις.
Είναι αυτό που λέμε, ότι κομψός είναι ο άνθρωπος που, αν σε ρωτήσουν, δεν θυμάσαι να πεις τι φορούσε όταν τον συνάντησες.
Οι άνθρωποι πλέον έχουν ανάγκη από ένα σπίτι “σπιτένιο”.
Σαν κι εκείνα τα φτωχικά σπιτάκια που έμπαινες μέσα και σε φίλευαν και σε κανάκευαν και ένιωθες βασιλιάς και δεν ήθελες να φύγεις.
Γιατί το σπίτι δεν είναι τα τούβλα και τα κεραμίδια, είναι η ψυχή. Αυτή σκεπάζει και ζεσταίνει και νανουρίζει τις άγριες νύχτες…
Τα ενυπόγραφα κείμενα που δημοσιεύουμε εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν εξ ολοκλήρου και κατ’ ανάγκη με την άποψη μας
