Ποιος είπε ότι στις μέρες μας
δεν υπάρχουν Πολυτεχνεία;
- του Λευτέρη Τηλιγάδα
Πολυτεχνείο είναι κάθε τόπος που διαλέγουμε να σταθούμε, για να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας, τα δικαιώματά μας, και το καθήκοντά μας απέναντι στον εαυτό μας και στην κοινωνία.
Πολυτεχνεία είναι τα σωματεία, τα κινήματα και οι οργανωμένες αντιστάσεις μας απέναντι στη βαρβαρότητα των καιρών και στις ορέξεις των αντιπροσώπων μας στην Αθήνα, που τους έχουμε παραχωρήσει το δικαίωμα, με μοναδικό κριτήριο τη σχέση κόστους κέρδους να νομοθετήσουν προς το συμφέρον της «οικονομίας» μας και για το αφεντικό, στο οποίο θα πουληθεί φθηνότερα η εργατοώρα μας, η ανεργία μας, η εκπαίδευση μας και η περίθαλψή μας.
Και οι τέσσερις αυτές συνθήκες της ζωής μας έχουν παραχωρηθεί σε ένα εφιαλτικό, αυστηρά οριοθετημένο και ξεκάθαρο κυβερνητικό franchise, το οποίου το μόνο μέλημα και φροντίδα είναι να περικυκλώσει και να οργανώσει την αλληλουχία των επιθέσεων του, για να γκρεμίσει κάθε «καγκελόπορτα-οδόφραγμα», που έχουμε στήσει μπροστά του, για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας και τα δικαιώματα μας στην Εργασία, στον Ελεύθερο Χρόνο, στην Παιδεία και στην Υγεία.
Τα Πολυτεχνεία των καιρών μας είναι οι στιγμές που αποφασίζουμε να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα αξιοπρέπειας και ελευθερίας ανάμεσα σε καπνογόνα, ασφυξιογόνα, αλλεργιογόνα και ένα σωρό καρκινογόνα παραισθησιογόνα, ασφάλειας και ιδιωτικότητας.
Τα Πολυτεχνεία των καιρών μας είναι εδώ… Και κάθε φορά που εγκαταλείπουμε την υπεράσπισή τους, αποφασίζουμε να παρουσιαστούμε, «οικεία βουλήσει», που λένε, στα σύγχρονα «κελιά της Μπουμπουλίνας» για τα περαιτέρω.
Το οργωμένο χωράφι μπροστά μας δεν είναι δικό μας. Το έχουν οργώσει τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, για να το βρούμε εμείς έτοιμο και να το σπείρουμε με τα κέρδη τους. Το δικό μας Πολυτεχνείο είναι η εγκαταλλελημένη και απαξιωμένη γη-ζωή που αφήνουμε πίσω μας. Καιρός να την κάνουμε να καρπίσει για μας.
