.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Τα ανθρώπινα οδοφράγματα
της απόφασης
Όλοι μαζί είμαστε ορατοί και ηχηροί!
«Το βαθύ κράτος του παρελθόντος», στο οποίο αόριστα, ανώνυμα και εσκεμμένα ο Μητσοτάκης απέδωσε την ευθύνη της τραγωδίας των Τεμπών, είναι η υψικάμινος μέσα στην οποία ανακατώνονται, συγχωνεύονται και καίγονται τελικά οι δικές του ευθύνες ως κυβερνητικού και της εκάστοτε εξουσίας που απαρνείται τη συμμετοχή της σε ό,τι τής κοστίζει σε δύναμη και κέρδος.
Κοίτα! που μπροστά στα ανθρώπινα οδοφράγματα της απόφασης, του θυμού και της αντίστασης το κράτος «παραδέχεται» το ενιαίο και αιώνιο πρόσωπό του, ένα πρόσωπο απρόσωπο (γιατί έτσι εξασφαλίζεται), ανεπαρκές και αυθαίρετο σε κάθε κρισιμότητα, εξουσιαστικό και αυταρχικό εξαντλώντας ακατάπαυστα και στην πρώτη ευκαιρία την αυστηρότητά του στους αδύναμους, που δεν έχει χρώμα ούτε σημαία αλλά ολόιδια χαρακτηριστικά με κύριο και βασικό την μετακύλιση ευθύνης, μέσα στην οποία αναγνωρίζει βέβαια και κάποιες δικές του «ανεπάρκειες και ελλείψεις» – αλλά και αυτό πολύ ετεροχρονισμένα ( εν προκειμένω μετά από δυο χρόνια) κι όχι γιατί το επέλεξε αλλά γιατί τού επιβλήθηκε!
Ένα είναι το κράτος, που αιώνια τρέχει πάνω σε ράγες ραγισμένων ψυχών, μετερχόμενο απαρχαιωμένες πρακτικές και μεθοδεύσεις συγκάλυψης και παραπλάνησης των λαών, που ξεμπαζώνει και πετάει σε χωματερές κόκαλα αγοριών και κοριτσιών, μανάδων και πατεράδων, κόκαλα αδερφών…, που μπαζώνει τις αλήθειες και ναρκώνει με απόγνωση κι απελπισία τον ανθρώπινο νου οδηγώντας μας καθημερινά στην τρέλα, καταδικάζοντάς μας σε μια ατέρμονη και μάταιη αναζήτηση που καταλήγει σε προσωπική ενοχή: γιατί τους ανεχόμαστε;;;
Τίποτε δεν λύγισε μέσα στο «είναι» αυτών των ανθρώπων, που καμώνονται τους θλιμμένους, γιατί το «είναι» για να λυγίσει πρέπει να είναι πλασμένο με υλικά συγκεκριμένα – ξένα και παράξενα βέβαια σ΄ αυτούς. Αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ευαισθησία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, δημοκρατία, σεβασμός ….κι άλλες πολλές ποιότητες είναι ένας κόσμος αλλόκοτος, εχθρικός και επικίνδυνος γι΄ αυτούς, τον οποίο, όταν η καρέκλα τους τρίξει, ψεκάζουν με νερό και δακρυγόνα, σπάνε με βαριοπούλες μάρμαρα από τον ναό τους, σπρώχνουν και βαράνε αδιακρίτως και δίχως λόγο, χωρίς να παραδέχονται ότι κι αυτό δουλειά δικιά τους είναι για να φυλάξουν τον κώλο τους.
Συντετριμμένος σήμερα ο εξάρχων αυτού του τόπου μίλησε για ελλείψεις και ανεπάρκειες εννοώντας και απαντώντας σε υλικοτεχνικά ζητούμενα και κατασκευές. Ο θρήνος των χαροκαμένων συγγενών, ο χαμός τόσων ζωών, η θλιμμένη όσο και ηρωική οργή του κόσμου, για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του είναι ένας ακόμη «κυματισμός», που σύντομα θα κοπάσει, αν κρατήσει συγκεκριμένη επικοινωνιακή συμπεριφορά: κατεβασμένο κεφάλι, συγκατάβαση, απομάκρυνση για λίγο κάποιων πολύ ενοχλητικών υπουργών του… άντε και κανένα μαστόρεμα ακόμη!
Μετά τη χθεσινή παλλαϊκή διαμαρτυρία καλό θα ήταν ο καθείς μας να δεσμευτεί στον ίδιο του τον εαυτό και στους 57 νεκρούς, να μην ξεχάσει ποτέ αυτή την μέρα, να την κάνει σημαία για νέο αγώνα προσωπικής και συλλογικής αντίστασης, να θυμάται ότι όλοι μαζί είμαστε ορατοί και ηχηροί!
————————————————————
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε στη στήλη αυτή
εκφράζουν τους συντάκτες τους,
χωρίς να συμπίπτουν απαραίτητα με τις απόψεις μας
