29 Δεκεμβρίου 2022
Είναι η 363η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 2 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:40 – Δύση ήλιου: 17:13 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 33 λεπτά
🌓Σελήνη 6.7 ημερών
Χρόνια πολλά στον Βενιαμίν
Γεγονότα
1890 – Η 7η ίλη ιππικού των ΗΠΑ σκοτώνει 400 άνδρες και γυναικόπαιδα στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ. Στις αρχές του 1890 οι διακρίσεις σε βάρος των Ινδιάνων στις ΗΠΑ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, παρά τις αποσπασματικές προσπάθειες της κυβέρνησης να τους εντάξει στην κοινωνία. Ο μεγάλος καταυλισμός των Σιου στη Νότια Ντακότα, που καταλάμβανε σχεδόν το σύνολο της πολιτείας, διαλύθηκε προς όφελος των λευκών εποίκων και των χρυσοθήρων. Στη θέση του δημιουργήθηκαν έξι μικρότεροι. Ο ζωτικός χώρος των Ινδιάνων μειωνόταν και οι κυνηγοί Σιου αντιμετώπιζαν έλλειψη θηραμάτων σε συνδυασμό με την άγονη γη.
Τότε εμφανίσθηκε δίκην προφήτη ένας σοφός Σιου ονόματι Γουοβόκα, που υποστήριξε ότι συνάντησε τον Θεό. Αυτός του είπε ότι πρέπει να διδάξει στους ανθρώπους του την αγάπη για τον πλησίον, την ειρήνη και τη συνεργασία με τους λευκούς και τη σκληρή δουλειά. Ο Θεός του δίδαξε ένα χορό, που θα μπορούσε να φέρει ξανά τη γονιμότητα στη γη και να γεμίσει την περιοχή του με βουβάλια.
Ο Γουοβόκα άρχισε να προσελκύει μεγάλα πλήθη Ινδιάνων και από άλλες φυλές. Αυτό ανησύχησε τους λευκούς, οι οποίοι παρερμήνευσαν το νόημα των λόγων του ινδιάνου προφήτη και διαμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι οι Σιου είναι έτοιμοι για εξέγερση. Επί τόπου έφθασαν 3.000 άνδρες του 7ου Συντάγματος Ιππικού με τέσσερα ταχυβόλα τύπου «Χότσκις» και επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τζέιμς Φορσάιθ.
Το πρωί της 29ης Δεκεμβρίου μια ίλη ιππικού από 500 άνδρες περικύκλωσε ένα καταυλισμό των Λακότα Σιου την ώρα που χόρευαν τον χορό του Γουοβάκα και τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Στον καταυλισμό εκείνη την ώρα βρίσκονταν 230 άνδρες και 120 γυναικόπαιδα. Οι περισσότεροι υπάκουσαν στη διαταγή, αλλά ένας Ινδιάνος με το όνομα Μαύρο Κογιότ ζήτησε χρήματα για να παραδώσει το όπλο του. Δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση με δύο στρατιώτες, καθότι ήταν κουφός. Ήρθαν στα χέρια και το όπλο του Μαύρου Κογιότ εκπυρσοκρότησε.
Αυτό θεωρήθηκε επίθεση από τους πολυβολητές της ιλαρχίας και τα «Χότσκις» άρχισαν να «κελαηδάνε». Μέσα σε λίγα λεπτά ο καταυλισμός γέμισε από πτώματα. 146 Λακότα Σιου σκοτώθηκαν (84 άνδρες, 44 γυναίκες, 18 παιδιά) και 50 τραυματίστηκαν. Μεταξύ των νεκρών και ο αρχηγός τους, το Μεγάλο Πόδι. Το Ιππικό είχε 25 νεκρούς και 39 τραυματίες, οι περισσότεροι από φίλια πυρά.
1940 – Το υποβρύχιο «Πρωτεύς» βυθίζει ανατολικά του Μπρίντιζι το ιταλικό οπλιταγωγό «Σαρδηνία». Στη συνέχεια, όμως, εμβολίζεται από ιταλικό τορπιλοβόλο και βυθίζεται. Στις 26 Δεκεμβρίου 1940 το ΠΡΩΤΕΥΣ ξεκίνησε για την τρίτη και τελευταία πολεμική του περιπολία, υπό τον πλωτάρχη Μ. Χατζηκωνσταντή, η οποία έμελλε να τελειώσει με την βύθισή του στις 29 Δεκεμβρίου 1940. Έχοντας φθάσει στην περιοχή περιπολίας του εντόπισε στις 29.12.40 στο στίγμα 40° 31´ Β / 19° 02´ Α εχθρική νηοπομπή, αποτελούμενη από τα ιταλικά μεταγωγικά πλοία SARDEGNA (11.452 ΚΟΧ]), ITALIA (5.018 ΚΟΧ) και PIEMONTE (15.209 ΚΟΧ), τα οποία συνοδεύονταν από το ιταλικό τορπιλοβόλο ANTARES (κλάση Spica), 630 τόνων, κυβερνήτης υποπλοίαρχος Nicolo Nicolini), ερχόμενη από την Αυλώνα της Αλβανίας με τελικό προορισμό το Μπρίντιζι της Ιταλίας. Το υποβρύχιο επιτέθηκε με τορπίλες εναντίον της νηοπομπής καταφέρνοντας να βυθίσει το οπλιταγωγό SARDEGNA. Μετά την εξαπόλυση των τορπιλών το ΠΡΩΤΕΥΣ έχασε το καταδυτικό του βάθος με αποτέλεσμα να ανέλθει στην επιφάνεια, να γίνει αντιληπτό και να βυθιστεί αύτανδρο στην συνέχεια με εμβολισμό από το τορπιλοβόλο ANTARES. Η βύθιση του ΠΡΩΤΕΥΣ έγινε γνωστή στην Ελλάδα την 10η Ιανουαρίου 1941 από ανακοινωθέν του ιταλικού ραδιοφωνικού σταθμού.
1958 – Ιδρύεται ο ΟΠΑΠ, με το Βασιλικό Διάταγμα 20 «Περί Συστάσεως Οργανισμού Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου». Tη δεκαετία του ’50 ξεκίνησε μια προσπάθεια αναβάθμισης του ελληνικού αθλητισμού και βελτίωσης των υποδομών του. Στα πλαίσια αυτά συγκροτήθηκε το 1957 η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ). Για την εξεύρεση πόρων για τη χρηματοδότηση της ωρίμασε η ιδέα της χρήσης εσόδων από τη διεξαγωγή παιχνιδιών προγνωστικών αγώνων ποδοσφαίρου, όπως γινόταν ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με αυτόν το σκοπό ιδρύθηκε ο ΟΠΑΠ 1958 ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπαγόμενο στη ΓΓΑ. Ταυτόχρονα με την ίδρυση του θεσμοθετήθηκε με βασιλικό διάταγμα το πρώτο παιιχνίδι που εισήγαγε ο ΟΠΑΠ, το ΠΡΟ-ΠΟ (από τα αρχικά ΠΡΟγνωστικά ΠΟδοσφαίρου), το οποίο οργανώθηκε στα πρότυπα του αντίστοιχο ιταλικό Τότο Κάλτσιο.
Το ΠΡΟ-ΠΟ ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Μάρτιο του 1959, λίγους μήνες πριν από το ξεκίνημα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας Ποδοσφαίρου και μέρος των εσόδων του συνεισέφερε στη χρηματοδότηση της νεοσύστατης κατηγορίας. Αρχικά δεν υπήρχαν αποκλειστικά πρακτορεία και τα παιχνίδια παίζονταν σε συνεργαζόμενα ψιλικατζίδικα, γαλακτοπωλεία κλπ ενώ γεωγραφικά η διεξαγωγή του παιχνιδιού περιοριζόταν στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Από τον Μάιο ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς η ίδρυση πρακτορείων και σε μεγάλες πόλεις της επαρχίας.
1971 – Η Νασιονάλ του Μοντεβιδέο νικά τον Παναθηναϊκό με 2-1 στον επαναληπτικό τελικό και κατακτά το Διηπειρωτικό Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Το γκολ των πρασίνων σημειώνει ο Φυλακούρης. Ο πρώτος αγώνας είχε γίνει πριν από 14 μέρες στο Στάδιο Καραΐσκάκη και οι δύο ομάδες είχαν αναδειχθεί ισόπαλες 1-1.
Τον Δεκέμβριο του 1971 ο δευτεραθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός αγωνίζεται στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με αντίπαλο τη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο.
Ο πρωταθλητής Άγιαξ, του Γιόχαν Κρόιφ και των άλλων μεγάλων παικτών, αρνείται να συμμετάσχει στο διπλό τελικό, εξαιτίας της κακής φήμης που συνόδευε τότε τις ομάδες από τη Λατινική Αμερική. Κλαδευτήρια ανέβαζαν τους παίκτες τους οι Ευρωπαίοι, δρεπανηφόρα τους κατέβαζαν, εξαιτίας του δυναμικού και πολλάκις βρώμικου παιγνιδιού τους. Ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ και του Φέρεντς Πούσκας κλήθηκε από τη FIFA να αντικαταστήσει τους ιπτάμενους ολλανδούς και τελικά το πλήρωσε.
Ο πρώτος αγώνας με τους Ουρουγουανούς έγινε ένα βροχερό απόγευμα της 15ης Δεκεμβρίου στο κατάμεστο στάδιο Καραϊσκάκη. Ο Παναθηναϊκός προηγείται με γκολ του Φυλακούρη στο 48ο λεπτό, αλλά δύο λεπτά αργότερα ο Αρτίμε ισοφαρίζει και ο αγώνας λήγει 1-1.Οι παίκτες της Νασιονάλ επιβεβαιώνουν τους φόβους των Ολλανδών. Με ένα δολοφονικό μαρκάρισμα, ο Μοράλες σπάει το πόδι του Γιάννη Τομαρά, θέτοντας τέλος σε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Αθανασόπουλος, Ελευθεράκης, Καψής, Σούρπης, Δημητρίου, Καμάρας, Αντωνιάδης, Δομάζος, Κουβάς.
ΝΑΣΙΟΝΑΛ: Μάνγκα, Μπρούνελ, Μάσνικ, Ουμπίνια, Μοντέρο Καστίγιο, Μπλάνκο, Κουμπίγια, Εσπάραγκο, Μανέιρο, Αρτίμε, Μοράλες.
Ο επαναληπτικός γίνεται δύο εβδομάδες αργότερα και συγκεκριμένα στις 29 Δεκεμβρίου. Στο φλεγόμενο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο, η Νασιονάλ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Νικά 2-1 τον Παναθηναϊκό και ανακηρύσσεται κορυφαία ομάδα του πλανήτη για το 1971. Τα γκολ σημειώνουν οι σκόρερ του πρώτου αγώνα: ο Αρτίμε στο 34ο και 74ο λεπτό και ο Φυλακούρης ένα λεπτό πριν από το σφύριγμα της λήξης. Ο Παναθηναϊκός, παρά την ήττα του, σημειώνει ένα ακόμη ρεκόρ. Γίνεται η πρώτη και μοναδική ελληνική ομάδα που έχει συμμετάσχει σε τελικό Διηπειρωτικού Κυπέλλου.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
ΝΑΣΙΟΝΑΛ: Μάνγκα, Μπρούνελ, Μάσνικ, Ουμπίνια, Μοντέρο Καστίγιο, Μπλάνκο, Κουμπίγια, Εσπάραγκο, Μανέιρο, Αρτίμε, Μαμέλι.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Μητρόπουλος, Αθανασόπουλος, Ελευθεράκης, Καψής, Σούρπης, Δημητρίου, Καμάρας, Αντωνιάδης, Δομάζος, Κουβάς.
2013 – Ο Μίκαελ Σουμάχερ τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι, καθώς κάνει σκι στις γαλλικές Άλπεις, στο θέρετρο του Μεριμπέλ. Ο επτά φορές πρωταθλητής της Φόρμουλα 1 διακομίζεται σε νοσοκομείο της περιοχής. Στις 29 Δεκεμβρίου 2013 η ζωή του Μίχαελ Σουμάχερ άλλαξε δραματικά. Το μεσημέρι εκείνης της αποφράδας ημέρας για τον ίδιο, έπεσε ενώ έκανε σκι στο Μεριμπέλ των Γαλλικών Άλπεων και χτύπησε το κεφάλι του σε βράχο. Παρά το γεγονός ότι φορούσε κράνος τη στιγμή του ατυχήματος, υπέστη σημαντική εγκεφαλική βλάβη και τέθηκε σε τεχνητό κώμα στο νοσοκομείο της Γκρενόμπλ.
Τον Ιούνιο του 2014 βγήκε από το κώμα και διακομίστηκε σε νοσοκομείο της Λωζάννης για να συνεχίσει την αποθεραπεία του. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς μεταφέρθηκε στο σπίτι του, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, προκειμένου να συνεχίσει εκεί την αποκατάσταση της υγείας του.
Ο Σούμι δέχεται στο σπίτι του τη φροντίδα των γιατρών και της οικογένειάς του, ωστόσο από τότε πολύ λίγα πράγματα έχουν αποκαλυφθεί γύρω από την κατάσταση της υγείας του και την πορεία της ανάρρωσής του.
Γεννήσεις
1800 – Τσαρλς Γκούντγιαρ (Charles Goodyear, 29 Δεκεμβρίου 1800 – 1 Ιουλίου 1860) ήταν Αμερικανός εφευρέτης, ο οποίος το 1839 ανέπτυξε μία διαδικασία βουλκανισμού του καουτσούκ, μία μέθοδο που τελειοποίησε το 1844 ενώ ζούσε και εργαζόταν στο Σπρίνγκφιλντ (Μασαχουσέτη) και για την οποία έλαβε στις 15 Ιουνίου του 1844 το υπ’ αριθμ. 3633 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από το Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας των Η.Π.Α.
Ο Γκουντγίαρ επινόησε τη διαδικασία του βουλκανισμού τυχαία μετά από πέντε χρόνια έρευνας. Αν και ο Γκουντγίαρ πιστώνεται συχνά με την εφεύρεσή του, σύγχρονα στοιχεία έχουν αποδείξει ότι οι κάτοικοι της Κεντρικής Αμερικής χρησιμοποιούσαν σταθεροποιημένο καουτσούκ για μπάλες και άλλα αντικείμενα από το 1600 π.Χ.
1809 – Γουίλιαμ Γκλάντστοουν. Ο Ουίλλιαμ Γιούαρτ Γκλάντστοουν (William Ewart Gladstone, 29 Δεκεμβρίου 1809 – 19 Μαΐου 1898, στην παλαιά ελληνική βιβλιογραφία ως Ουίλλιαμ Γλάδστων) ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και τον φιλελληνισμό του. Ήταν επίσης εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και μέλος της Βασιλικής Στατιστικής Εταιρείας.
Το 1834 έγινε δεύτερος Λόρδος Θησαυροφύλακας και το 1835 Υφυπουργός Αποικιών, οπότε τάχθηκε επανειλημμένα υπέρ της κατάργησης της δουλείας στις αποικίες. Το 1862, ως Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Πάλμερστον, ψήφισε υπέρ της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα. Το 1867 διαδέχθηκε τον Λόρδο Ράσσελ στην αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και το 1868 σχημάτισε την πρώτη υπό την προεδρία του κυβέρνηση, οπότε και κατάφερε να ψηφιστεί νόμος για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.
Παραιτήθηκε το 1873 κατόπιν απορρίψεως ενός νομοσχεδίου του και δεν έπαψε να παρακολουθεί τα πολιτικά γεγονότα, επιτιθέμενος με δριμύτητα κατά της φιλοτουρκικής πολιτικής του Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 1880, με πλειοψηφία κέρδισε τις εκλογές και έγινε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός. Έτσι πέτυχε να σταλεί στο Βερολίνο για τη συνδιάσκεψη, η οποία τελικά θα έδινε τη Θεσσαλία στην Ελλάδα, το 1881.
Το 1886 σχημάτισε την τρίτη του κυβέρνηση με πρόγραμμα τη χορήγηση πλήρους αυτονομίας στην Ιρλανδία. Επειδή η Βουλή καταψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο, έγιναν εκλογές το 1892, οι οποίες τον έφεραν για τέταρτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού. Το νομοσχέδιο του ψηφίστηκε από την Βουλή, αλλά απορρίφθηκε από την Βουλή των Λόρδων. Τελικά, ο Γκλάντστοουν παραιτήθηκε οριστικά από την πολιτική το 1893, οπότε και ασχολήθηκε με τη μετάφραση των Ωδών του Ορατίου και άλλων συγγραφέων.
1946 – Μάριαν Φέιθφουλ. Η Marianne Evelyn Gabriel Faithfull (γεννημένη στις 29 Δεκεμβρίου 1946) είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Απέκτησε δημοτικότητα τη δεκαετία του 1960 με την κυκλοφορία του σινγκλ της « As Tears Go By » και έγινε μία από τις κορυφαίες γυναίκες καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της εισβολής της βρετανικής ροκ σκηνής στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Γεννημένη στο Hampstead του Λονδίνου, η Faithfull ξεκίνησε την καριέρα της το 1964 αφού παρευρέθηκε σε ένα πάρτι των Rolling Stones , όπου την ανακάλυψε ο Andrew Loog Oldham . Το ντεμπούτο άλμπουμ της Marianne Faithfull (1965) (κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το άλμπουμ της Come My Way) έγινε εμπορική επιτυχία που ακολουθήθηκε από μια σειρά από άλμπουμ στη Decca Records . Από το 1966 έως το 1970, ήταν ζευγάρι με τον Μικ Τζάγκερ . Η δημοτικότητά της ενισχύθηκε περαιτέρω από τους κινηματογραφικούς της ρόλους, όπως εκείνοι στα I’ll Never Forget What’s’isname (1967), The Girl on a Motorcycle (1968) και Hamlet(1969). Ωστόσο, η δημοτικότητά της επισκιάστηκε από προσωπικά προβλήματα τη δεκαετία του 1970. Εκείνη την περίοδο ήταν ανορεξική , άστεγη και εθισμένη στην ηρωίνη .
Μετά από μια μακρά εμπορική απουσία, η Faithfull επέστρεψε με την κυκλοφορία το 1979 του άλμπουμ της Broken English. Το άλμπουμ γνώρισε εμπορική επιτυχία και σηματοδότησε την αναβίωση της μουσικής της καριέρας. Το Broken English έφερε στη Faithfull μια υποψηφιότητα για το βραβείο Grammy για την Καλύτερη Γυναικεία Ροκ Φωνητική Ερμηνεία και συχνά θεωρείται ως η “καθοριστική ηχογράφηση”. Ακολούθησε μια σειρά από άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένων των Dangerous Aquaintances (1981), A Child’s Adventure (1983) και Strange Weather (1987). Η Faithfull έγραψε επίσης τρία βιβλία για τη ζωή της: Faithfull: An Autobiography (1994), Memories, Dreams & Reflections(2007) και Marianne Faithfull: A Life on Record (2014).
Η Faithfull βρίσκεται στη λίστα “100 Καλύτερες Γυναίκες του Rock and Roll” του VH1 . Πήρε το Παγκόσμιο Βραβείο Lifetime Achievement στα World Women’s World Awards 2009 και ανακηρύχθηκε Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη γαλλική κυβέρνηση.
Θάνατοι
1877 – Δημήτριος Βούλγαρης (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 – Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο “Τζουμπές”, λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φοράει, καθώς και για την παροιμιώδη φράση “άστε ντούα” (διότι “έτσι θέλω” εγώ, στα αρβανίτικα), που λέγεται πως απαντούσε όταν του ζητούσαν να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του.
1986 – Αντρέι Ταρκόφσκι. Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε (Zavraje), ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένυ Ταρκόφσκι (Arseniy Tarkovsky). Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα συμμετείχε σε γεωλογική αποστολή στην ανατολική Σιβηρία. Από το 1956 φοίτησε για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης), υπό τις οδηγίες του Μιχαήλ Ρομ[13]. Στις τελικές εξετάσεις παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, με τίτλο Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, διάρκειας 46 λεπτών (1960).
Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις “Χρυσούς Λέοντες” στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια μέχρι το 1971[14]. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.
Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Το 1983 πραγματοποίησε για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας Νοσταλγία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.
Η τελευταία του ταινία Η Θυσία, γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 κερδίζοντας τέσσερα βραβεία στις Κάννες. Πέθανε την ίδια χρονιά στη Γαλλία από καρκίνο.
2006 – Μάριος Πλωρίτης. Ο Μάριος Πλωρίτης γεννήθηκε στον Πειραιά και ήταν πτυχιούχος της Νομικής, των οικονομικών και των Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε θεατρικές σπουδές στην Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ. Διετέλεσε κριτικός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην εφημερίδα Ελευθερία (1945-1965), διευθυντής του θεατρικού τμήματος του ΕΙΡ (1950-1952), καθηγητής της Ιστορίας Θεάτρου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1956-1967) και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βενσέν στο Παρίσι. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν. Συνολικά σκηνοθέτησε σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους περίπου 20 θεατρικά έργα, κυρίως την περίοδο 1952-1962. Από το 1971 διετέλεσε καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Το μεταφραστικό και κριτικό έργο του Πλωρίτη είναι σημαντικό. Τα εβδομαδιαία άρθρα-επιφυλλίδες του στο Βήμα της Κυριακής και σε διάφορα περιοδικά «άφησαν εποχή». Ήταν διευθυντής της εφημερίδας Η Νίκη (1965-1967) και 1974 και μετά[1]. Υπήρξε μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών, της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου, του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων και άλλων σωματείων και οργανισμών. Επίσης ό Πλωρίτης υπήρξε συνιδρυτής μαζί με τους Αλέκο Πατσιφά και Νικόλαο Καρύδη των εκδόσεων Ίκαρος.
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε κάνει τρεις γάμους: Έναν με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη το 1950 (χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964 και τρίτο το 1996 με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, έζησαν μαζί συνολικά 35 χρόνια, σύμφωνα με τα λεγόμενά της σε κάποια συνέντευξη που παραχώρησε). Σύντροφός του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστατη Ελληνίδα ηθοποιός, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά.
