Συνέβη 28 Δεκεμβρίου στην Ελλάδα και τον κόσμο

28 Δεκεμβρίου 2022

Είναι η 362η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 3 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:40 – Δύση ήλιου: 17:13 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 33 λεπτά
🌕 Σελήνη 16.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Δόμνα, Θεόφιλο, Θεοφίλη, Θεοφιλία, Θεοφιλίτσα, Φιλιώ, Φιλίτσα, Μυγδόνιο, Μυγδόνη και Μυγδονία

Γεγονότα

1895 – Οι αδελφοί Λιμιέρ ανοίγουν το πρώτο σινεμά στο Παρίσι και προβάλουν την πρώτη κινηματογραφική ταινία, η οποία διαρκεί ένα λεπτό.O ζωγράφος Ανρί Μπρισπό παρουσιάζει την πρώτη κινηματογραφική αφίσα. Οι αδελφοί Λιμιέρ, ο Λουί (5 Οκτωβρίου 1864 – 6 Ιουνίου 1948) και ο Ογκίστ (19 Οκτωβρίου 1862 – 10 Απριλίου 1954), γεννήθηκαν στην πόλη Μπεζανσόν της Γαλλίας, αλλά και οι δύο μεγάλωσαν στη Λιόν, όπου ο πατέρας τους διατηρούσε κατάστημα φωτογραφικών ειδών. Από τα νεανικά τους χρόνια εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση και από το 1892 ασχολήθηκαν με τη δημιουργία κινούμενης εικόνας. Κατασκεύασαν μία μηχανή λήψης και προβολής, για την οποία έλαβαν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 13 Φεβρουαρίου του 1894. Στις 22 Μαρτίου του 1895 προχώρησαν στην πρώτη ιδιωτική προβολή μιας δικής τους μικρού μήκους ταινίας και στις 28 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου έκαναν την πρώτη δημόσια προβολή, με εισιτήριο, στο Grand Café του Παρισιού.

1909 – Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φτάνει από την Κρήτη στην Αθήνα, έπειτα από πρόσκληση του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Η πολιτική μεταβολή στην Ελλάδα, συνεπεία του στρατιωτικού κινήματος στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909), τον φέρνει στην Αθήνα με πρόσκληση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου». Ο κρητικός πολιτικός έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό από τον αθηναϊκό λαό και στις βουλευτικές εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910, ως αρχηγός του νεοϊδρυθέντος Κόμματος των Φιλελευθέρων, επικράτησε με ευκολία, αφού η παλαιά πολιτική τάξη δήλωσε αποχή από την εκλογική διαδικασία. Αμέσως, ο Βενιζέλος έθεσε σε εφαρμογή ένα ευρύ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς, που όμοιό του δεν είχε δει η χώρα στα ογδόντα χρόνια του ελεύθερου βίου της. Η εκσυγχρονιστική πολιτική βούληση του αποτυπώθηκε στο Σύνταγμα του 1911.
Με την αναδιοργάνωση του στρατού που έκανε με αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και τη σύναψη της Βαλκανικής Συμμαχίας κέρδισε τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-1913 κατά των Τούρκων (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος) και των Βουλγάρων (Β’ Βαλκανικός Πόλεμος). Νωρίτερα, ο λαός επικροτώντας τις επιλογές του, του έχει χαρίσει μία ακόμα εκλογική νίκη στις 11 Μαρτίου 1912.

1919 – Ο όμιλος των Ελληνίδων Σοσιαλιστριών καλεί τις γυναίκες της Αθήνας και του Πειραιά σε σύσκεψη για να συζητηθεί το θέμα της παροχής ψήφου στις γυναίκες. Χρειάστηκαν δεκαετίες έντονων γυναικείων αγώνων για να μπορέσουν οι Ελληνίδες να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Για πρώτη φορά ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Εκλογικό δικαίωμα δεν δόθηκε σε όλες, αλλά μόνο σε όσες είχαν κλείσει τα 30 χρόνια και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού. Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν μόλις 2.655 κυρίες, από τις οποίες ψήφισαν τελικά μόνο 439. Χαρακτηριστική για το κλίμα της εποχής ήταν η άρνηση της ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη να ψηφίσει, λέγοντας μάλιστα πως ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και όσες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά!
Δήμαρχος Αθηναίων σε αυτές τις εκλογές αναδείχθηκε ο Κώστας Κοτζιάς, γιος του αθηναίου εμπόρου Γεώργιου Κοτζιά, ενός εκ των ιδρυτών του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών. Επί των ημερών του διαμορφώθηκε το Πεδίον του Άρεως.
Σε βουλευτικές εκλογές, οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου του 1956. Ήταν η απαρχή της εφαρμογής στην πράξη της καθολικής ψηφοφορίας, που είχε κατοχυρωθεί ήδη στο Σύνταγμα του 1864, με την αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη στις γυναίκες.

1935 – Η «Πράβδα» δημοσιεύει γράμμα του ανώτατου κομματικού στελέχους Πάβελ Ποστισόφ, που ζητά την επαναφορά των Χριστουγεννιάτικων εθίμων στη Σοβιετική Ένωση. Μετά την επανάσταση, με απόφαση του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτροπών της 24ης Ιανουαρίου 1918 «Περί της εισαγωγής του Δυτικοευρωπαϊκού ημερολογίου στη Ρωσική Ομοσπονδία», η ΡΟ υιοθετεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχτηκε αυτή τη μετάβαση και ανακοίνωσε ότι θα γιορτάζει τα Χριστούγεννα όπως πριν. Από τότε γιορτάζονται τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα στη Ρωσία στις 7 Ιανουαρίου.
Στη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, η Εκκλησία είχε χαρακτηρίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο ως «εχθρικό, γερμανικό εγχείρημα, ξένο προς τους ορθόδοξους Ρώσους λαούς». (Καθώς το είχε καθιερώσει στην Αυλή η πριγκίπισσα Sharlot, πρωσικής καταγωγής, σύζυγος του Μεγάλου Δούκα Νικολάι Πάβλοβιτς,το 1817).
Μετά την επανάσταση, η απαγόρευση του «χριστουγεννιάτικου δέντρου» ακυρώθηκε. Παρά την πείνα και τις καταστροφές, διοργανώθηκαν χριστουγεννιάτικες διακοπές για παιδιά σε μεγάλες ρωσικές πόλεις. Η παράδοση θέλει τον ίδιο τον Λένιν να είναι λάτρης του Δέντρου. Ακόμη και τη νύχτα, στις 31 Δεκεμβρίου 1923, όταν ο Βλαντιμίρ Ίλιτς ήταν βαριά άρρωστος (είχε ακόμη τρεις εβδομάδες ζωής), η N. Krupskaya κανόνισε να στολιστεί ξανά το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η ιστορία του πώς ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν πήγε με δώρα για τα παδιά στο Σοκόλνικι, στη δασική σχολή όπου είχε στολιστεί το δέντρο, έγινε αγαπημένο θέμα των καλλιτεχνών και των συγγραφέων στην ΕΣΣΔ.
Το 1926 σταμάτησε ο στολισμός δέντρων στα επίσημα σοβιετικά ιδρύματα. Και μέχρι το 1935 η γιορτή των Χριστουγέννων και οι αντίστοιχοι θρησκευτικοί εορτασμοί και παραδόσεις αποθαρρύνονταν από την επίσημη κρατική πολιτική. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1929, εκδόθηκε το διάταγμα του Συμβουλίου των Λαϊκών Κομισάριων, το οποίο ανακάλεσε όλες τις διακοπές εκτός από τις 7 Νοεμβρίου και την 1η Μαΐου. Τα Χριστούγεννα και το Νέο Έτος, έγιναν συνήθεις εργάσιμες ημέρες.
Το 1935, η κυβέρνηση αποφάσισε επίσημα να επαναλάβει τον εορτασμό του νέου έτους στην ΕΣΣΔ.
Ήταν επίσης το 1935, όταν η Pravda δημοσίευσε ένα άρθρο του δεύτερου γραμματέα του ΚΚ της Ουκρανίας, Πάβελ Πάτσεφ, «Ας στολίσουμε ένα καλό χριστουγεννιάτικο δέντρο για το νέο έτος!» Το πρώτο δέντρο στην ΕΣΣΔ , σε επίσημο κτίριο, στολίστηκε το 1935 στο Ανάκτορο των Πιονέρων του Χάρκοβο.

1955 – Προβάλλεται στους κινηματογράφους η ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Κάλπικη Λίρα», από τις κορυφαίες του ελληνικού κινηματογράφου. Το Ιστορία μιας κάλπικης λίρας (γνωστή ως Η κάλπικη λίρα) είναι ελληνική ηθογραφική σπονδυλωτή ταινία του 1955, με κωμική, αισθηματική και δραματική διάθεση. Η παραγωγή είναι της Ανζερβός και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Τζαβέλλας, σε δικό του σενάριο. Πρωταγωνιστούν οι Βασίλης Λογοθετίδης, Ίλια Λιβυκού, Ορέστης Μακρής, Μίμης Φωτόπουλος, Σπεράντζα Βρανά, Δημήτρης Χορν και Έλλη Λαμπέτη. Πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία με διεθνή επιτυχία, και η οποία θεωρείται μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών.
Η υπόθεση αφορά μία λίρα κάλπικη, η οποία δημιουργήθηκε από τον πρωταγωνιστή της πρώτης από τις τέσσερις ιστορίες δηλαδή τον Ανάργυρο (Βασίλης Λογοθετίδης), που όμως δεν καταφέρνει να προσφέρει στους κατόχους της εκείνα που ονειρεύονται, δηλαδή, τα πλούτη. Αποτελεί μια ηθογραφία της κοινωνίας του 1950 με την ιδιαίτερη οπτική γωνία του σκηνοθέτη Γιώργου Τζαβέλλα.
Η ταινία αποτελεί παράδειγμα σπονδυλωτής άρθρωσης, και την πρώτη τέτοια του ελληνικού κινηματογράφου, που αφορά τέσσερις ιδιαίτερες μικρές ιστορίες με κοινό στοιχείο μια κάλπικη λίρα που μεταφέρεται από τη μία ιστορία στην άλλη. Στην ταινία υπάρχει αφηγητής (Δημήτρης Μυράτ), που συνδέει τις 4 αυτές ιστορίες, ο οποίος και κλείνει την ταινία με τη φράση: «κάλπικη δεν είναι η λίρα σε αυτή την ιστορία… κάλπικο είναι, γενικά, το χρήμα…» , που αποτελεί και το κεντρικό νόημα όλου του έργου, ότι δηλαδή η μονομανής επιδίωξη του πλούτου οδηγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο — και με όλους τους διάφορους χαρακτήρες των ανθρώπων — σε μια κάλπικη ζωή.

1973 – Ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν κυκλοφορεί το αριστούργημά του «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ». Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ είναι ο τίτλος ενός τρίτομου χρονικού που έγραψε ο Ρώσος συγγραφέας και νομπελίστας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Η ονομασία αρχιπέλαγος δόθηκε μεταφορικά ως μορφή συμπλέγματος νήσων για τον μεγάλο αριθμό στρατοπέδων συγκέντρωσης αντιφρονούντων που δημιούργησε και διατήρησε για περισσότερο από 70 χρόνια το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς στη Σοβιετική Ένωση. Το όνομα Γκουλάγκ αποτελεί το αρκτικόλεξο της Ρωσικής υπηρεσίας που επόπτευε του ρωσικού αυτού συστήματος φυλακών και στρατοπέδων εργασίας, την οποία υπηρεσία επόπτευε η K.G.B. (Κα-Γκε-Μπε). Γκ.Ου.λάγκ Γκλάβνογιε Ουπραβλένιγιε Λαγκερέι που σημαίνει: Γενική Διοίκηση Στρατοπέδων.
Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ γράφτηκε στη δεκαετία 1958–1968 και άρχισε να δημοσιεύεται (το πρώτο μέρος του) το 1973 στο Παρίσι με τη μέθοδο σαμιζντάτ (= μυστική ιδιόχειρη συγγραφή και έκδοση [διανομή] ή αποστολή προς έκδοση στο εξωτερικό). Αμέσως με την κυκλοφορία του πρώτου τόμου, στις 2 Φεβρουαρίου του 1974, το σοβιετικό καθεστώς συνέλαβε τον Σολζενίτσιν με την κατηγορία της «εθνικής προδοσίας». Προ όμως της κατακραυγής του διεθνούς τύπου, την επόμενη μόλις ημέρα, απελάθηκε. Τελικά η αγγλική απόδοση του όλου έργου εκδόθηκε σε τρεις τόμους από το 1974 μέχρι το 1978.

Γεννήσεις

1775 – Ζαν Γκαμπριέλ Εϊνάρ, γνωστότερος ως Ιωάννης Γαβριήλ Εϋνάρδος, ελβετός φιλέλληνας. Γαλλοελβετός τραπεζίτης, θερμός φιλέλληνας και πρωτοπόρος φωτογράφος. Ο Ιωάννης – Γαβριήλ Εϋνάρδος (Jean-Gabriel Eynard στα γαλλικά) γεννήθηκε στη Λυών της Γαλλίας στις 28 Δεκεμβρίου 1775. Η οικογένειά του, ήδη, από 1686 είχε γίνει δεκτή στους αριστοκρατικούς κύκλους της Γενεύης. Ο Εϋνάρδος δημιούργησε σεβαστή περιουσία από τραπεζικές εργασίες στην Ιταλία. Το 1810 επιστρέφει στη Γενεύη και χτίζει ένα μέγαρο, όπου σήμερα στεγάζεται το Δημαρχείο της πόλης. Τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος κατορθώνει να του εμφυσήσει την αγάπη για το δοκιμαζόμενο έθνος των Ελλήνων.
Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, ο Εϋνάρδος συγκεντρώνει χρήματα για την αγορά πολεμοφοδίων και μέσω των υψηλών γνωριμιών του προσπαθεί να επηρεάσει σημαντικές προσωπικότητες της Ευρώπης για το δίκαιο των ελληνικών θέσεων. Μετά την Απελευθέρωση λειτουργεί ως άτυπος οικονομικός σύμβουλος του πρώτου Κυβερνήτη και φίλου του Ιωάννη Καποδίστρια. Τον πείθει να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη της υπαίθρου, με την παροχή δωρεάν κεφαλαίων, αλλά και καλλιεργητικών δανείων στους αγρότες. Όμως, οι τοκογλύφοι, που συγκέντρωναν τα χρηματικά κεφάλαια, δάνειζαν με τόκο ως και 50%. Ηταν, λοιπόν, αναγκαία η ίδρυση ενός τραπεζικού οργανισμού, που θα εκλογίκευε την Πίστη. Το 1828 και με κεφάλαια του Εϋνάρδου, τα οποία διαχειριζόταν ο έμπιστος συνεργάτης του Γεώργιος Σταύρου, ιδρύεται η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, που επέζησε μόλις 6 χρόνια. Διάδοχο σχήμα της υπήρξε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, που λειτούργησε το 1842 και σήμερα είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας. Ο Εϋνάρδος υπήρξε από τους εμπνευστές της δημιουργίας της και ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρός της.
Οι υπηρεσίες του προς τη χώρα μας συνεχίστηκαν το 1847, όταν αντιμετώπισε με σθένος τις υπερβολικές απαιτήσεις των άγγλων τραπεζιτών για το δάνειο του 1832 προς την Ελλάδα. Πλήρωσε ο ίδιος μισό εκατομμύριο χρυσά φράγκα για να τους ικανοποιήσει.
Ο Εϋνάρδος υπήρξε από τους πρωτοπόρους της φωτογραφίας μετά την εφεύρεση της δαγεροτυπίας το 1839. Οι περισσότερες από τις δαγεροτυπίες του, μεταξύ 1842 και 1863, απαθανατίζουν οικογενειακές στιγμές, το μέγαρό του, τοπία, τους υπηρέτες του, καθώς και αρκετές αυτοπροσωπογραφίες του.
Πέθανε στις 5 Φεβρουαρίου 1863 στη Γενεύη. Προς τιμήν του, η Εθνική Τράπεζα έχει ονομάσει «Μέγαρο Εϋνάρδου» το κτίριο που στεγάζει το Μορφωτικό της Ίδρυμα (ΜΙΕΤ), στη συμβολή των οδών Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου, στο κέντρο της Αθήνας. Το όνομά του έχει επίσης δοθεί σε δρόμο του Δήμου Αθηναίων.

1921 – Τζόνι Ότις (Γιάννης Αλέξανδρος Βελιώτης) γεννήθηκε από ελληνο-αμερικανούς γονείς τον Δεκέμβριο 1921 στη βόρεια Καλιφόρνια και μεγάλωσε σε γειτονιά μαύρων του Μπέρκλεϊ, βαφτίστηκε στη μαύρη κουλτούρα και μουσική, ανάμεσα στους ήχους των μπλουζ, των γκόσπελ και του σουίνγκ.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’40 είχε ήδη τη δικιά του ορχήστρα και έκανε το πρώτο του χιτ , το “Harlem Nocturne”. Ακολούθησαν τα “Mistrustin Blues” και “Double Crossing Blues” στη δεκαετία του ’50 και το “Willie and the Hand Jive” το 1958. Συνέθεσε το πρώτο χιτ της Ετα Τζέιμς, το “Wallflower” το 1955, των Gladys Knight and the Pips, το “Every Beat of My Heart” το 1961 και ήταν ο παραγωγός του “Hound Dog” που έγινε γνωστό από τον Ελβις Πρίσλεϊ το 1956. Ο Τζόνι Οτις δούλεψε ως ντισκ τζόκεϊ για τον ραδιοφωνικό σταθμό KFOX. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα. Εγραψε και για τα δύο στο βιβλίο του “Listen to the Lambs” (1968). Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ίδρυσε την Landmark Community Church στο Λος Αντζελες, αργότερα, επιστρέφοντας στη βόρεια Καλιφόρνια, αφιερώθηκε στην καλλιέργεια βιολογικών προϊόντων. Aλλά δεν απομακρύνθηκε ποτέ από τη μουσική και στα 70 του χρόνια επέστρεψε κάνοντας περιοδεία με τον βιρτουόζο κιθαρίστα γιο του Σάγκι Οτις. Ο Οτις εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 1994.

1931 – Γκι Ντεμπόρ. Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1931. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός που πέθανε νωρίς. Μητέρα του ήταν η Πωλέτ Ρόσσι. Αυτή τον έστειλε στη γιαγιά του στην Ιταλία. Ο Ντεμπόρ έφυγε από το σπίτι κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και άρχισε να τριγυρνά άστεγος. Κατέληξε στις Κάννες, όπου πήγε στο γυμνάσιο και στράφηκε προς τον κινηματογράφο.[11] Ενηλικιώθηκε και αντιτάχτηκε στον πόλεμο της Αλγερίας. Διαδήλωσε μαζί με τον λαό στο Παρίσι.[12] Την εποχή εκείνη και σε ηλικία μόλις 19 ετών προσχώρησε στη Γραμματική Διεθνή, η οποία τότε διοικείτο από τον αυταρχικό Ισιντόρ Ισού, και διασπάσθηκε σε πολλούς πυρήνες. Τη δεκαετία του 1960 Ο Ντεμπόρ έγινε ιδρυτικό μέλος της Καταστασιακής Διεθνούς, η οποία επηρέασε σημαντικά την πολιτική σκηνή του Μαΐου του 1968.
Το 1972 μαζί με τον Σανγκουινέττι ήταν τα μόνα εναπομείναντα μέλη της Καταστασιακής Διεθνούς, της οποίας τα μέλη απελάθηκαν από τη Γαλλία. Στράφηκε στον κινηματογράφο και στην έκδοση επαναστατικών προκηρύξεων. Μπλέχτηκε και κατηγορήθηκε για τον ανεξήγητο θάνατο του παραγωγού και εκδότη Ζεράρ Λεμποβίτσι. Αποσύρθηκε από τη δημοσιότητα και ασχολήθηκε με το διάβασμα και το γράψιμο. Μετά από χρόνιο εθισμό στο αλκοόλ, διεγνώσθη με αλκοολική πολυνευροπάθεια και αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στην καρδιά, στις 30 Νοεμβρίου του 1994, μια μέρα μετά το τελευταίο του αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ.

Θάνατοι

1734 – Ρόμπερτ Ρόυ Μακ Γκρέγκορ (Σκωτική Γαλική γλώσσα: Raibeart Ruadh MacGriogair, βαφτίστηκε 7 Μαρτίου 1671 – 28 Δεκεμβρίου 1734), γνωστός συνήθως ως Ρομπ Ρόυ (Κόκκινος Ρόμπερτ) ή εναλλακτικά Ρεντ ΜακΓκρέγκορ (Κόκκινος ΜακΓκρέγκορ), ήταν διάσημος Σκωτσέζος λαϊκός ήρωας και παράνομος των αρχών του 18ου αιώνα, ο οποίος μερικές φορές αποκαλείται ως ο Ρομπέν των Δασών των Σκωτσέζων.
Το όνομα Rob Roy είναι η αγγλοποιημένη απόδοση του γαελικού Raibeart Ruadh ή Κόκκινου Ρόμπερτ (είχε κόκκινα μαλλιά, και από κει προέρχεται το Ruadh που στη γαελική γλώσσα σημαίνει κοκκινομάλλης, αν και με το χρόνο τα μαλλιά του Ρομπ Ρόυ σκουρήνανε προς τα πυρόξανθα).

2015 – Λέμι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ίαν Κιλμίνστερ. Ο Ίαν Φρέιζερ Κίλμιστερ (αγγλικά: Ian Fraser Kilmister, 24 Δεκεμβρίου 1945 – 28 Δεκεμβρίου 2015), περισσότερο γνωστός ως Lemmy, ήταν Άγγλος μπασίστας, τραγουδιστής και συνθέτης, ιδρυτικό μέλος του χέβι μέταλ συγκροτήματος Motörhead, γνωστός και για τη συμμετοχή του στους Hawkwind στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Ο Lemmy χάρις στο ιδιαίτερο στυλ του έγραψε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής καθώς, χρησιμοποιούσε το μπάσο για να δημιουργήσει ένα διαστρεβλωμένο και δυνατό ήχο με παγκόσμιο ρεκόρ των 130 ντεσιμπέλ σε συναυλία.

2018 – Άμος Οζ (1939 -2018), το αληθινό όνομα του οποίου ήταν Άμος Κλάουσνερ, ήταν Ισραηλινός συγγραφέας, που γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, στη συνοικία Κέρεμ Αβραάμ. Οι γονείς του, ο Άρια Κλάουσνερ και η Φάνια Μούσμαν, ήταν μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη. Όταν ο Άμος Οζ ήταν 12 χρονών, η μητέρα του αυτοκτόνησε και το γεγονός αυτό σημάδεψε τη ζωή του. Τρία χρόνια αργότερα έφυγε από το σπίτι του και πήγε να ζήσει στο Κιμπούτς Χούλντα. Τότε άλλαξε το επίθετό του σε Οζ, που στα εβραϊκά σημαίνει δύναμη. Στο Κιμπούτς Χούλντα έζησε μέχρι το 1986, οπότε μετακόμισε στην πόλη Αράντ, επειδή ο γιος του έπασχε από άσθμα. Πήρε μέρος στον Πόλεμο των έξι ημερών το 1967 και στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Σπούδασε φιλοσοφία και εβραϊκή λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ.