27 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 58η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 308 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:59 – Δύση ήλιου: 18:15
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 16 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ασκληπιό, Ασκληπιά,
Ασκληπιάδα, Νήσιο, Νήση
Γεγονότα
1700 – Ανακαλύπτεται το νησί της Νέας Βρετανίας. Η Νέα Βρετανία είναι νησί στο Αρχιπέλαγος του Βίσμαρκ στην Παπούα Νέα Γουινέα. Έχει σχήμα ημισελήνου και οι ακτές είναι σε μερικά μέρη ορμητικές. Η ακτογραμμή είναι επίπεδη και οριοθετημένη από τις κοραλλιογενείς υφάλους. Τα πετρώματα είναι ηφαιστειογενή και η βλάστηση τροπική. Το δυτικό τμήμα του νησιού είναι ορεινό με πολλά ενεργά ηφαίστεια.
Η Νέα Βρετανία χωρίζεται διοικητικά σε δύο επαρχίες: στην Νέα Ανατολική Βρεττανία με έδρα το Ραμπούλ και στη δυτική Νέα Βρετανία με έδρα την Κιμπέ.
Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στο νησί ήταν ο Γουίλιαμ Ντάμπιερ (William Dampier) στις 27 Φεβρουαρίου του 1700 δίνοντας και το όνομα Νέα Βρετανία σε ανάμνηση της πατρίδας του. Το Νοέμβριο του 1884 η Γερμανία κατέλαβε το αρχιπέλαγος και άλλαξε το όνομα σε Νέα Πομερανία. Το 1909 ο γηγενής πληθυσμός υπολογίστηκε σε 190.000 και οι ξένοι σε 773. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1914 ο αυστραλιανός στρατός κατέλαβε το νησί μέχρι το 1942 που το κατέλαβε ο ιαπωνικός στρατός, για να επιστρέψει στην Αυστραλία μέχρι το 1972, οπότε η Παπούα έγινε ανεξάρτητη.
Ο ιθαγενής πληθυσμός την Νέας Βρετανίας απαρτίζεται από πολλές φυλές. Υπάρχουν πολυάριθμες παραδόσεις που παραμένουν ενεργές μέχρι σήμερα, όπως η μυστική κοινωνία ντουκντούκ (επίσης γνωστή όπως τουμπουάν) στην περιοχή Τολάι.
Οι πρώτοι ιεραπόστολοι ήρθαν την 1η Ιανουαρίου του 1889 με πρώτο ιερέα τον Λουίς Κουππέ, τιμητικό επίσκοπο της Λέρου. Σήμερα η ιεραποστολή έχει 15.223 Καθολικούς πιστούς 28 ιεραπόστολους, 40 αδελφούς, 27 αδελφές, 55 εγγενείς κατηχητές 77 εκκλησίες και παρεκκλήσια, 90 σταθμούς, 29 σχολεία με πάνω από 4000 μαθητές και 13 ορφανοτροφεία.
1869. Επίσημα εγκαίνια του «Ηλεκτρικού». Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά – Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός», μετράει σχεδόν ενάμισι αιώνα ζωής. Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, ο σιδηρόδρομος συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά, που μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας μεταξύ τους.
Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.
Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας – Πειραιά. Είναι ο Νόμος ΤΖ «περί συστάσεως σιδηροδρόμου Απ’ Αθηνών εις Πειραιά», ο οποίος δίνει το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ’ αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.
Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» – Σ.Α.Π. Α.Ε.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 η εταιρία έχει τελειώσει το έργο και γίνεται η πρώτη δοκιμή της διαδρομής.
Τα επίσημα εγκαίνια γίνονται μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής χαράς, στις 27 Φεβρουαρίου 1869, με επιβάτες στο πρώτο δρομολόγιο τη Βασίλισσα Όλγα, τον Πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες και άλλους επισήμους.
1933 – Εμπρησμός στο Ράιχσταγκ. Ως εμπρησμός του Ράιχσταγκ (γερμανικά: Reichstagsbrand, listen (βοήθεια·πολυμέσα)) έχει μείνει στην ιστορία η εμπρηστική επίθεση που έγινε στο γερμανικό Κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ) στο Βερολίνο, το βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου 1933, η οποία κατέστρεψε ολοσχερώς το εσωτερικό του.
Συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο ο νεαρός Ολλανδός χτίστης, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε, ο οποίος και ομολόγησε την ενοχή του.
Με αφορμή την πυρκαγιά αυτή, ο Χίτλερ -που μόλις έναν μήνα πριν είχε ανέλθει στην εξουσία- ζήτησε και πήρε από τον Πρόεδρο του Ράιχ Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, την επόμενη ακριβώς μέρα, στις 28 Φεβρουαρίου 1933, προεδρικό διάταγμα το οποίο ανέστειλε τις ατομικές ελευθερίες και τις ελευθερίες του Τύπου και έμεινε γνωστό ως Διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ, ενώ παράλληλα επιδόθηκε και σε μια σωρεία συλλήψεων, κυρίως κομμουνιστών αλλά και σοσιαλδημοκρατών, μεταξύ των οποίων και ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας Έρνστ Τέλμαν.
Πολλοί από τότε και μέχρι σήμερα αμφισβήτησαν την ενοχή του Βαν ντερ Λούμπε, θεωρώντας πως ο εμπρησμός ήταν οργανωμένος από το Ναζιστικό Κόμμα, για να πανικοβάλει τον πληθυσμό και να μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να μετατρέψει τη διακύβερνησή του σε δικτατορική.
1968 – Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοινώνει στη Στοκχόλμη τη δημιουργία της οργάνωσης ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα) με στόχο την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα ιδρύθηκε στη Στοκχόλμη στις 26 Φεβρουαρίου του 1968 (με αρχική ονομασία “Πανελλήνια Απελευθερωτική Κίνηση”) από τον Ανδρέα Παπανδρέου που είχε καταφύγει εκεί μετά τη διακοπή της κράτησής του από τη Χούντα και της έκδοσης άδειας εξόδου από τη Χώρα. Δύο ημέρες αργότερα (28 Φεβρουαρίου) πραγματοποιήθηκε μια ιστορική ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Μεταναστών. Αργότερα κυκλοφόρησε το «Εγχειρίδιο και το Πολιτικό Δίκτυο Εσωτερικού» του Π.Α.Κ. Την ηγεσία του Π.Α.Κ. εσωτερικού είχε αναλάβει ο Γιάννης Αλευράς.
Σκοπός της ίδρυσης του Π.Α.Κ. ήταν η ανατροπή της δικτατορίας, ενώ ταυτόχρονα διακήρυττε «την αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και «την πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών, με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας».
Bάσει της ιδρυτικής διακήρυξής του, το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα ιδρύθηκε «για να αποτελέσει το κέντρο της δημοκρατικής αντίστασης στην Ελλάδα». Ως καθήκον του, η διακήρυξη Αρχειοθετήθηκε 2007-07-08 στο Wayback Machine. όριζε «τον συντονισμό της αντίστασης στην Ελλάδα» και σκοπό του «την ανατροπή της χούντας και την εγκαθίδρυση γνήσιων δημοκρατικών διαδικασιών που θα ήταν εγγύηση της πλήρους και άνευ όρων λαϊκής κυριαρχίας θεμελιώμενης σε μια μόνιμη και στερεή βάση».
Για πρώτη φορά από την ίδρυσή του, το ΚΚΕ τοποθετεί μία γυναίκα στην ηγεσία. Η νέα Γ.Γ. υποστηρίχθηκε από τη λεγόμενη «συντηρητική» πτέρυγα της Κεντρικής Επιτροπής με 57 ψήφους, έναντι 53 που συγκέντρωσε ο Γιάννης Δραγασάκης, τον οποίο υποστήριξε η «ανανεωτική» πτέρυγα.
Η Αλεξάνδρα (Αλέκα) Παπαρήγα είναι Ελληνίδα πολιτικός, πρώην Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας από το 1991 μέχρι τον Απρίλιο του 2013. Είναι η δεύτερη γυναίκα αρχηγός πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα και η πρώτη γυναίκα Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ. Μιλάει αγγλικά και ρωσικά και έχει συγγράψει βιβλίο σχετικά με τη χειραφέτηση και την απελευθέρωση της γυναίκας. Είναι η μακροβιότερη αρχηγός κόμματος μετά τη μεταπολίτευση καθώς συμπλήρωσε 22 συνεχή χρόνια στη θέση αυτή (1991-2013).
Η Αλέκα Παπαρήγα γεννήθηκε ως Αλεξάνδρα Δρόσου στην Αθήνα στις 5 Νοεμβρίου 1945. Γονείς της ήταν ο Νίκος και η Κική Δρόσου, οι οποίοι ήταν αντιστασιακοί και μέλη του KKE, με καταγωγή από την Κεφαλονιά. Σπούδασε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν εργάστηκε ως υπάλληλος σε επιχειρήσεις και ως εκπαιδευτικός.
Γεννήσεις
1902 – Τζον Στάινμπεκ (John Ernst Steinbeck, Jr, 27 Φεβρουαρίου 1902 – 20 Δεκεμβρίου 1968) ήταν Αμερικανός συγγραφέας. Έγραψε το βραβευμένο με Βραβείο Πούλιτζερ μυθιστόρημα Τα Σταφύλια της Οργής (1939) και το Άνθρωποι και ποντίκια (1937). Συνέγραψε συνολικά είκοσι επτά βιβλία, τα οποία περιλαμβάνουν 16 μυθιστορήματα, έξι πραγματικές ιστορίες και πέντε συλλογές διηγημάτων. Το 1962 ο Στάινμπεκ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο πατέρας του, Τζον Στάινμπεκ Ο Πρεσβύτερος, υπηρέτησε στην περιοχή του Μοντερέυ ως ταμίας. Η μητέρα του Τζον, Όλιβ Χάμιλτον, μια πρώην δασκάλα, μοιραζόταν με τον Τζον το πάθος για διάβασμα και γράψιμο. Ο Στάινμπεκ ζούσε σε μια μικρή αγροτική πόλη που ήταν ουσιαστικά ένας μεθοριακός οικισμός, ευρισκόμενος στη μέση μερικών από τις πιο εύφορες εκτάσεις γης του κόσμου. Περνούσε τα καλοκαίρια του δουλεύοντας σε κοντινά κτηνοτροφικά αγροκτήματα και μετά με μετανάστες εργάτες στο αγρόκτημα Spreckels. Γνώρισε τη σκληρότερη διάσταση της ζωής των μεταναστών και τη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, υλικό το οποίο εξέφρασε σε έργα όπως το Άνθρωποι και Ποντίκια. [2]Εξερευνούσε επίσης το περιβάλλον του περπατώντας στα τοπικά δάση, αγρούς και φάρμες.
1932 – Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Γεννήθηκε στο Χάμστεντ του Λονδίνου από Αμερικανούς γονείς και η οικογένειά της επέστρεψε στις Η.Π.Α μετά το ξέσπασμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ενώ η Τέιλορ ήταν 7 χρονών. Ξεκίνησε την καριέρα της ως παιδί θαύμα το 1943, με την ταινία Σιωπηλός κατήγορος. Συνέχισε να γυρίζει ταινίες και τη δεκαετία του πενήντα και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη σταρ του αμερικανικού κινηματογράφου. Είχε προταθεί για βραβείο Όσκαρ 5 φορές και το έχει κερδίσει δύο, την πρώτη για την ταινία Ζήσαμε στην Αμαρτία του 1960 και τη δεύτερη για το Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; του 1966. Άλλες αξιόλογες ταινίες της είναι οι Μια θέση στον ήλιο του 1951, Ο Γίγας του 1955, Όσα δε σβήνει ο χρόνος του 1957, Λυσσασμένη Γάτα του 1958 και Ξαφνικά, Πέρυσι το Καλοκαίρι του 1959. Η ηθοποιός το 1959 ασπάστηκε τον ιουδαϊσμό.
Το Σεπτέμβριο του 1960, ερχόμενοι από τη Ρώμη, όπου είχαν πάει για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και ο τέταρτος σύζυγός της, ο τραγουδιστής Έντι Φίσερ, επέλεξαν για διακοπές την Ελλάδα, όπου έκαναν κρουαζιέρα στο Αιγαίο Πέλαγος με το κότερο Μασκώτ, ελληνικής ιδιοκτησίας. Οι δημοσιογράφοι έφθασαν με βενζινάκατο στο κότερο και εκείνη από την κουπαστή, χαμογελώντας και ποζάροντας, δέχθηκε να απαντήσει λακωνικά και για λίγα λεπτά σε μερικές ερωτήσεις.
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ παντρεύτηκε 8 φορές, εκ των οποίων τις δύο με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Αγαπούσε πολύ τα κοσμήματα, τα αρώματα και ήταν διάσημη για τα βιολετιά της μάτια. Είχε αποκτήσει 2 γιους και 2 κόρες. Το ειδύλλιό της με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον αποτελεί ένα απ’ τα πιο αξιομνημόνευτα στην ιστορία του Χόλυγουντ. Η ηθοποιός πέθανε σε ιδιωτική κλινική του Λος Άντζελες από καρδιακή ανεπάρκεια σε ηλικία 79 ετών. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει έβδομη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
Θάνατοι
1892 – Λουί Βιτόν, γάλλος επιχειρηματίας, ιδρυτής της ομώνυμης εταιρείας ειδών ταξιδιού και γυναικείων αξεσουάρ (Louis Vuitton). Ο Louis της πάμφτωχης οικογένειας Vuitton. Οι πρόγονοί του, ανήκαν όλοι στην εργατική τάξη. Ξυλουργοί, αγρότες και καπελάδες. Ο πατέρας του, ο Xavier Vuitton, ήταν αγρότης και η μητέρα του, Corinne Gaillard, έφτιαχνε καπέλα. Στα 10 του ο Louis έχασε τη μητέρα του.
Σε ηλικία 13 ετών, μπουχτισμένος από την ζωή στην επαρχία και την αυστηρή θετή μητέρα του, ο Vuitton εγκατέλειψε το σπίτι του για να πάει στο Παρίσι. Το ταξίδι των 470 χιλιομέτρων του πήρε δύο χρόνια με τα πόδια και είχε φυσικά πολλές στάσεις σε χωριά και πόλεις όπου έκανε περίεργες δουλειές για να κερδίσει χρήματα και να συνεχίσει την πορεία του.
Όταν επιτέλους έφτασε στο Παρίσι το 1837, ο Louis Vuitton έγινε μαθητευόμενος σε ένα επιτυχημένο εργαστήριο κατασκευής κιβωτίων συσκευασίας – τέχνη που ήταν πολύ αξιοσέβαστη εκείνη την εποχή. Τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο είχαν γίνει πολύ δημοφιλή και σχεδόν όλοι χρειάζονταν ανθεκτικές αποσκευές. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσει τη φήμη ενός από τους καλύτερους τεχνίτες σε όλο το Παρίσι.
Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια που εργάστηκε ως υπάλληλος, αποφάσισε, το 1854 να ιδρύσει την ομώνυμη εταιρεία, με κατάστημα στο Παρίσι και να παντρευτεί με την 17χρονη Clemence-Emilie Parriaux. Η εξωτερική πινακίδα έγραφε: “Συσκευάζουμε με ασφάλεια τα πιο εύθραυστα αντικείμενα. Ειδικευόμαστε στη συσκευασίας μόδας”. Η φήμη του πλέον περνούσε τα γαλλικά σύνορα.
Ο Louis Vuitton έζησε όμορφα, βλέποντας το μικρό του εργαστήριο να γιγαντώνεται. Συνέχισε να εργάζεται ταπεινά μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 72 ετών στις 27 Φεβρουαρίου 1892.
1943 – Κωστής Παλαμάς, έλληνας ποιητής. Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 χρονών, ο εμβληματικός ποιητής Κωστής Παλαμάς. Το νέο του θανάτου κυκλοφόρησε αστραπιαία στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός», γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου. Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποχαιρετίσει τον σπουδαίο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα. Στις 11 το πρωί άρχισε η νεκρώσιμος ακολουθία. Οι αρχές της πρωτεύουσας, προσπαθώντας να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής συγκέντρωσης, εκπροσωπήθηκαν στην κηδεία από τον δοτό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο και από εκπροσώπους των γερμανικών και ιταλικών κατοχικών δυνάμεων. Αυτό δεν απέτρεψε τη μετατροπή της κηδείας σε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης.
«Σε αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα», απήγγειλε ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός, δίνοντας το πνεύμα ομόθυμης παρουσίας του λαού στην κηδεία. «Τράνταζε ο Σικελιανός. Το ποίημα δεν ξέρω αν είναι από τα μεγάλα του. Εκείνη την ώρα τάραξε τις ψυχές και πολλοί κλαίγανε. Έδωκε τον τόνο. Δεν υπήρχε θάνατος πια. Τελούνταν μπρος μας η αιωνοποίηση, η αποθέωση ενός θνητού. Τη θλίψη την αντικαθιστούσε η μια πνοή θριάμβου». Είναι τα λόγια του Κωνσταντίνου Τσάτσου που περιγράφουν λιτά και παραστατικά τη μεγάλη στιγμή της Ελλάδας.
2015 Λέοναρτ Νιμόι (Leonard Simon Nimoy, 26 Μαρτίου 1931 – 27 Φεβρουαρίου 2015) ήταν Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, τραγουδιστής, ποιητής και φωτογράφος. Γεννήθηκε στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης στις 26 Μαρτίου του 1931, από οικογένεια εβραίων μεταναστών, που είχαν έλθει στις ΗΠΑ από το Izyaslar της σημερινής Ουκρανίας. Ξεκίνησε την ηθοποιία από πολύ μικρός, σαν μέλος θεατρικών ομάδων της τοπικής κοινότητας όπου μεγάλωσε. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο της Βοστόνης και στη συνέχεια σπούδασε υποκριτική στο Pasadena Playhouse της Καλιφόρνια. Ερμήνευσε τους πρώτους (δευτερεύοντες) ρόλους του στην κινηματογραφική ταινία “Queen for a Day” (1951) και στην τηλεοπτική σειρά “Zombies of the Stratosphere” (1952), ενώ ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας “Kid Monk Baroni” (1952). Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, λόγω του ότι είχε ήδη καθιερωθεί ως αναγνωρίσιμος διασκεδαστής, εργάσθηκε στην Ατλάντα σαν παραγωγός εκπομπών για τον αμερικανικό στρατό. Ο Νίμοϊ έφτασε στο απόγειο της δημοφιλίας του, με τη συμμετοχή του στη σειρά Σταρ Τρεκ (1965-1969), όπου υποδύθηκε με μεγάλη πειστικότητα τον κο Σποκ (Mr Spock) έναν φλεγματικό εξωγήινο, αξιωματούχο-συγκυβερνήτη του πληρώματος του φανταστικού διαστημόπλοιου “Έντερπραϊζ”. Η σειρά γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και είχε ως επακόλουθο την παραγωγή επτά σχετικών ταινιών, στις οποίες ο Νίμοϊ επίσης συμμετείχε, όπως και σε άλλες σειρές του ιδίου είδους. Ο χαρακτήρας του Σποκ βραβεύθηκε ως ένας από τους 50 κορυφαίους τηλεοπτικούς, ενώ χάρισε στον Νίμοϊ τρεις τιμητικές υποψηφιότητες για βραβεία Emmy. Την εμπειρία του σαν “κος Σποκ”, ο Νίμοϊ κατέγραψε σε δυο αυτοβιογραφίες του με τίτλους “Δεν είμαι ο Σποκ” (1975) και “Είμαι ο Σποκ” (1995). Εκτός της σειράς “Σταρ Τρεκ”, ο Νίμοϊ πρωταγωνίστησε και στο επίσης γνωστό σίριαλ “Mission: Impossible”.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
