25 Δεκεμβρίου 2022
Είναι η 359η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 6 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:39 – Δύση ήλιου: 17:11 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Βηθλεέμ, Γκασπάρ, Γκάσπαρο, Γάσπαρη, Μανώλη, Μανουήλ, Μάνο, Μανούσο, Μανουσάκη, Μανουσάκι, Εμμανουέλλα, Έμμυλι, Μανουέλα, Μανωλία, Μελχιώρ, Μπαλταζάρ, Χρήστο, Χρίστο, Χριστίνα, Χριστιάνα, Κριστιάνα, Χρίστα, Κρίστα, Χρίστη, Κρίστη, Χρυσή, Χρύσα, Χρυσαλία, Χρυσαυγή, Χρυσούλα, Σήλια, Χρυστάλλα και Χρυσταλλία
Γεγονότα
274 – Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Αυρηλιανός αφιερώνει ένα ναό στο θεό Ήλιο, την ημέρα που οι Ρωμαίοι γιορτάζουν τo χειμερινό ηλιοστάσιο και την αναγέννηση του ήλιου (Βρουμάλια). Στις 25 Δεκεμβρίου οι πιστοί του θεού Μίθρα γιόρταζαν τα Βρουμάλια, δηλαδή τα γενέθλια του αήττητου Ηλιου. Η θρησκεία αυτή αποτελεί τη συνέχεια του περσικού Ζωροαστρισμού και διαδόθηκε ευρέως στη Ρωμαική αυτοκρατορία.
Ο Μίθρας συμβολίζει το φως, που πηγάζει από τον ήλιο. Εντρυφώντας στις βασικές αρχές του Μιθραισμού βρίσκουμε πολλά στοιχεία του Χριστιανισμού. Η θρησκεία αυτή δίδασκε ότι τελικά το καλό, το φως, θα επικρατήσει στην πάλη με το κακό, το σκοτάδι και τότε θα συντελεστεί ανάσταση νεκρών και κρίση όλων των ανθρώπων.
Επίσης στα κείμενα της θρησκείας αυτής βρίσκουμε το μύθο του κατακλυσμού και την κιβωτό, το Μυστικό Δείπνο, του Μίθρα με τους Μύστες του, την τελετουργία του άρτου και του οίνου, ενώ οι άγγελοι είναι δάνεια στη χριστιανική και ιουδαική θρησκεία από το ζωροαστρισμό, που προυπήρξε του Ζωροαστρισμού.
376 – Καθιερώνεται στο ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζαντινής) ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου. Ο χρονικός προσδιορισμός της έναρξης εορτασμού των γενεθλίων του Ιησού δεν μπορεί γίνει με με βεβαιότητα. Για μερικούς ερευνητές, τις πρώτες αναφορές περί εορτασμού της γέννησης του Χριστού (στις 6 Ιανουαρίου), τις συναντάμε στα κείμενα του Πάπα Τελεσφόρου (125-136 μ.Χ.)[12], στοιχεία που από άλλους δεν θεωρούνται αυθεντικά, αλλά μεταγενέστερες παρεμβολές. Σε άλλες περιπτώσεις, έναρξη εορτασμού της γέννησης του Χριστού πιθανολογείται γενικά ο δεύτερος ή και ο τρίτος αιώνας. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ο εορτασμός των Χριστουγέννων έγινε για πρώτη φορά στην Αντιόχεια κατά τον 4ο αιώνα από τους Ευσταθιανούς, ένα χριστιανικό κίνημα που είχε άμεση σχέση με την Εκκλησία της Ρώμης.
Σύμφωνα με παράδοση του 8ου αιώνα, στο έργο Περί της Γεννήσεως του Χριστού προς Ζαχαρίαν τον Καθολικόν της Μεγάλης Αρμενίας του αρχιεπισκόπου Νικαίας Ιωάννη, στα αρχεία της Εκκλησίας της Ρώμης φέρεται να υπήρχε έγγραφο του Ιωσήπου το οποίο καταδείκνυε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την 9η του μηνός Σαπέτ, που αντιστοιχεί στην 25η Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με τη νεώτερη έρευνα, το έργο αυτό ανάγεται στα τέλη του 9ου αιώνα και θεωρείται αμφιλεγόμενο και νόθο.
Το 386 ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρότρυνε την εκκλησία της Αντιόχειας να συμφωνήσει στην 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της Γέννησης, και στην Ρώμη το Ημερολόγιο του Φιλόκαλου (354 μ.Χ.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική Natalis invicti, δηλ. «γέννηση του ανίκητου (ήλιου)», την φράση «VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea». Τον καιρό του Αγ. Αυγουστίνου η ημερομηνία της εορτής της Γέννησης είχε καθοριστεί, πάντως ο Αυγουστίνος την παραλείπει από τον κατάλογό του με τις σημαντικές χριστιανικές επετείους (PL 33.200). Θεωρείται ότι θεμελιώδη σχέση με την επικράτηση αυτής της ημερομηνίας δεν είχε μόνο το χειρόγραφο του Ιωσήπου, αλλά και η ανταγωνίστρια του Χριστιανισμού λατρεία του ήλιου, με την γιορτή του Dies Natalis Solis Invicti, όπως ήταν ο πλήρης τίτλος της (ημέρα γέννησης του ακατανίκητου Ήλιου).
1818 – Το τραγούδι του Φραντς Γιόζεφ Γκρούμπερ «Silent Night (Άγια Νύχτα)» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Όμπερνσντορφ της Αυστρίας. Η «Stille Nacht» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1818 στην εκκλησία του μικρού χωριού Όμπερντορφ (Oberndorf) στην περιοχή του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Οι στίχοι είχαν γραφεί δύο χρόνια νωρίτερα, το 1816, από τον νεαρό εφημέριο του χωριού Γιόζεφ Μορ,
Η μελωδία συντάχθηκε από τον Φραντς Ξάβερ Γκρούμπερ , δάσκαλο και οργανίστα στο κοντινό χωριό Άρνσντορφ,. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1818, ο Mohr έφερε τους στίχους στον Γκρούμπερ και του ζήτησε να συνθέσει μια μελωδία και συνοδεία κιθάρας για τη λειτουργία εκείνης της νύχτας, αφού οι πλημμύρες του ποταμού είχαν πιθανώς καταστρέψει το όργανο της εκκλησίας. Η εκκλησία καταστράφηκε τελικά από επανειλημμένες πλημμύρες και αντικαταστάθηκε με το παρεκκλήσι Silent-Night. Είναι άγνωστο τι ενέπνευσε τον Mohr να γράψει τους στίχους ή τι τον ώθησε να δημιουργήσει ένα νέο ύμνο.
Αργότερα ο τότε εφημέριος της εκκλησίας του Όμπερντορφ κάλεσε έναν τεχνίτη ονόματι Καρλ Μαουράχερ (Karl Mauracher) για να επισκευάσει το εκκλησιαστικό όργανο του ναού, ο οποίος λάτρεψε το τραγούδι και πήρε τη σύνθεση μαζί του στο Zillertal.[5] Από εκεί οι οικογένειες περιπλανώμενων μουσικών Στράσσερ (Strasser) και Ράινερ (Rainer) που ταξιδεύαν σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας το συμπεριέλαβαν στις παραστάσεις τους. Έτσι η «Άγια Νύχτα» άρχισε να διαδίδεται στις γερμανικές χώρες και σύντομα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Το 1839 Οι Ράινερ παρουσίασαν το τραγούδι στην Νέα Υόρκη, ξεκινώντας τη διάδοση της «Άγιας Νύχτας» στον αγγλόφωνο κόσμο.[6] Στην αγγλική μεταφράστηκε το 1863 από τον Τζον Φρίμαν τον Νεότερο με μελωδία ελαφρώς διαφορετικής του αυστριακού πρωτοτύπου. Το 1840 εκδόθηκε πρώτη φορά με την ένδειξη «αγνώστου συνθέτη». Υπήρξε το αγαπημένο τραγούδι του βασιλιά Φρειδερίκου-Γουλιέλμου Δ΄ της Πρωσσίας, Σε αυτή την περίοδο η μελωδία άλλαξε ελαφρώς και έγινε η έκδοση που συνήθως παίζεται σήμερα.
1989 – O ανατραπείς κομμουνιστής ηγέτης της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου και η σύζυγός του Έλενα καταδικάζονται σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο και εκτελούνται.
Τα Χριστούγεννα του 1989 για πρώτη φορά όλη η υφήλιος παρακολουθούσε μια επανάσταση σε ζωντανή μετάδοση! Η πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου στη Ρουμανία και τα όσα ακολούθησαν ήταν αδιανόητα για τα ευρωπαϊκά μέτρα.
Ο έλεγχος του καθεστώτος σε όλους τους τομείς έγιναν μπούμερανγκ που στο τέλος οδήγησε στο θάνατο το ισχυρότερο ζεύγος της Ευρώπης: Τον Νικολάι Τσαουσέσκου και τη σύζυγό του Έλενα.
Ο άνθρωπος που ήξερε να ελίσσεται, να διατηρεί καλές σχέσεις με Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, να ανήκει στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και να κλείνει συμφωνίες με Κινέζους και Αμερικανούς έπεσε στο τέλος θύμα της σκληρής πυγμής του.
Ακόμα και η επανάσταση που αφετηρία είχε την οικονομική κρίση που μάστιζε τη χώρα είχε αφορμή την έλλειψη ενημέρωσης για όσα συνέβαιναν στη Τιμοσοάρα, στη πόλη που στα μέσα Δεκεμβρίου ξέσπασαν ταραχές. Ο Στρατός που ανέλαβε να επιβάλλει την τάξη ενώθηκε με τους διαδηλωτές. Η καταστολή ήταν αιματηρή, αλλά οι ψίθυροι μιλούσαν για 60.000 νεκρούς που στην πραγματικότητα ήταν γύρω στους 150!
Ο Τσαουσέσκου υποχρεώθηκε να διακόψει την επίσημη επίσκεψη στο Ιράν για να επιστρέψει στη Ρουμανία. Στο Βουκουρέστι, από το παλάτι του αποφάσισε να μιλήσει στο λαό στις 21 Δεκεμβρίου. Το πλήθος κρατούσε πανό υποστήριξης. Μπροστά – μπροστά ήταν οι οπαδοί του. Όμως ένα μπλοκ 1.500 φοιτητών εισχώρησε στο πλήθος κι άρχισε τις αποδοκιμασίες. Σε λίγο οι φωνές «δολοφόνοι» ακούγονται καθαρά στην τηλεοπτική μετάδοση. Ο Τσαουσέσκου αιφνιδιάστηκε, το ίδιο και οι παράγοντες που ήταν πιστοί στο καθεστώς. Δεν τολμούσαν να διακόψουν τη μετάδοση.
Ο στρατός και η αστυνομία κράτησαν ουδέτερη στάση. Η πιστή φρουρά του Τσαουσέσκου, η μυστική αστυνομία, οργάνωσε τη διαφυγή του, ενώ ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν από τα γύρω κτίρια σε μια τελευταία προσπάθεια να διαλύσουν το πλήθος που ήταν άρχισε να μπαίνει στο κτίριο. Το ζεύγος Τσαουσέσκου, μαζί με στενούς συνεργάτες επιβιβάστηκαν σε ελικόπτερο που τους παρέλαβε από την ταράτσα του παλατιού, ενώ το πλήθος ήδη είχε φτάσει σε αυτήν! Σχεδόν αμέσως καταλαμβάνεται το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης.
Την επόμενη μέρα παρουσιάζουν τον γιο του Νίκου που είχε συλληφθεί. Στο πρόσωπό του είναι φανερά τα σημάδια της μάχης που έδωσε για να αποφύγει τη σύλληψη.
Οι Τσαουσέσκου συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε δίκη που κράτησε μια ώρα. Καταδικάζονται σε θάνατο. Είναι ανήμερα Χριστούγεννα και η κάμερα της ρουμανικής τηλεόρασης καταγράφει τις τελευταίες στιγμές του ζεύγους.
Εκτελούνται η τηλεόραση δείχνει την εκτέλεση για να πειστούν όλοι ότι το καθεστώς πήρε τέλος. Την επομένη απαγορεύτηκαν οι εκτελέσεις στη Ρουμανία!
1995 – Κρίση των Ιμίων: Το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Φιγκέν Ακάτ» προσαράζει σε αβαθή ύδατα κοντά στην Ανατολική Ίμια και εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ο πλοίαρχός του αρνείται βοήθεια από το Λιμενικό, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και ότι οι μόνες αρμόδιες είναι οι αρχές της χώρας του.
Την 25η Δεκεμβρίου 1995 ξημέρωσε η μέρα που άλλαξε καθοριστικά τις σχέσεις με την Τουρκία, δημιούργησε νέα δεδομένα και πυροδότησε σειρά εξελίξεων και κυρίως αλλαγής φιλοσοφίας στην δομή των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η κρίση των Ιμίων. Αυτό που έμοιαζε μία «μικρή» στα όρια της «παιδιάστικης» αμφισβήτησης της Τουρκίας, εξελίχθηκε σε θερμό επεισόδιο, που έφθασε κυριολεκτικά μια ανάσα από την γενικευμένη σύρραξη.
Στις 25 Δεκεμβρίου 1995 το τουρκικών συμφερόντων πλοίο Φιγκέν Ακάτ (Figen Akat) προσάραξε σε αβαθή στην ανατολική νήσο Ίμια (Μικρή Ίμια).
Το λιμεναρχείο Καλύμνου κινήθηκε ταχύτατα οργανώνοντας επιχείρηση διάσωσης. Ενημέρωσε τον καπετάνιο του πλοίου ότι αποστέλλεται πλοίο ρυμουλκό για να τον «ξεκολλήσει». Ο Τούρκος καπετάνιος αρνήθηκε βοήθεια ισχυριζόμενος ότι βρίσκεται σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Ήταν η αρχή της κρίσης.
Στις 26 Δεκεμβρίου, μετά από ώρες ανεπιτυχών επικοινωνιών το λιμεναρχείο Καλύμνου ενημερώνει το Αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος κι αυτό με τη σειρά του το υπουργείο Ναυτιλίας και το υπουργείο Εξωτερικών. Ο γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα, Γιάννης Παπαμελετίου, επικοινώνησε με τον Τσινάρ Εγκίν, τον γραμματέα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, αρμόδια για θέματα Ελληνικών Υποθέσεων. Στην επικοινωνία του διεμήνυσε ότι αν δεν δεχόταν ο Τούρκος καπετάνιος βοήθεια από το ελληνικό ρυμουλκό, το τουρκικό πλοίο θα αντιμετώπιζε μεγάλο κίνδυνο. Στις 27 Δεκεμβρίου το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών, ευελπιστώντας ότι ο Τούρκος καπετάνιος θα μπορέσει να ξεκολλήσει το πλοίο, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Επισημαίνει ότι ακόμη κι αν αναλάμβανε η Ελλάδα την Επιχείρηση Διάσωσης, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και το δικαίωμα, εγείροντας θέμα γενικότερης δικαιοδοσίας και αμφισβήτησης επί των Ιμίων.
Ο χρόνος μετρά αντίστροφα και στις 28 Δεκεμβρίου το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών ανάβει το «πράσινο φως» στον καπετάνιο του Φιγκέν Ακάτ να δεχθεί βοήθεια από την Ελλάδα. Στην ανατολική Ίμια σπεύδουν 2 ρυμουλκά από Κάλυμνο, τα οποία αποκόλλησαν το τουρκικό φορτηγό πλοίο και το οδήγησαν στο Κιουλούν, στα μικρασιατικά παράλια.
Γεννήσεις
6 π.Χ. – Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, περί το 6 π.Χ, με θαυμαστό τρόπο, σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, από την Παρθένο Μαρία, μέσα σ’ ένα σπήλαιο που χρησίμευε ως σταύλος. Οκτώ ημέρες μετά τη γέννησή του δόθηκε στο θείο βρέφος το όνομα Ιησούς, που σημαίνει «Ο Γιαχβέ (Θεός) συντρέχει» στα αραμαϊκά.
Λίγο αργότερα, ο Ιωσήφ, σύμφωνα με προσταγή Αγγέλου του Κυρίου, παρέλαβε τη μητέρα και τον Ιησού κι έφυγε για την Αίγυπτο, επειδή ο βασιλιάς της Ιουδαίας Ηρώδης σχεδίαζε να φονεύσει το θείο βρέφος. Μετά το θάνατο του Ηρώδη, ο Ιωσήφ και η Μαρία μαζί με το παιδί επέστρεψαν κι εγκαταστάθηκαν στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Όταν ο Ιησούς έγινε δώδεκα ετών, οι γονείς του τον πήγαν στα Ιεροσόλυμα, για να γιορτάσουν εκεί το Πάσχα. Στην επιστροφή, ο Ιωσήφ και η Μαρία ανακάλυψαν ότι απουσίαζε ο Ιησούς κι επέστρεψαν γεμάτοι αγωνία στα Ιεροσόλυμα. Εκεί τον βρήκαν να κάθεται μαζί με τους ιερείς και τους διδασκάλους στο Ναό και να τους καταπλήσσει με την κρίση και τη σοφία του. Αφού επέστρεψαν στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς έμεινε μαζί τους και βοηθούσε στις δουλειές τον ξυλουργό πατέρα του. (Περισσότερα ΕΔΩ)
1899 – Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου, ο οποίος διαμόρφωσε με επιτυχία στην μεγάλη οθόνη τον ρόλο του «σκληρού άντρα». Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ πρωταγωνίστησε σε κλασικές ταινίες τις δεκαετίες του 40 και ‘50 και αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του 20ού αιώνα. Mε τα θλιμμένα μάτια, τον μόνιμο μορφασμό στα χείλη και τη βραχνάδα στη φωνή, έπλασε την εικόνα ενός «καραβοτσακισμένου» τυχοδιώκτη, που συνδύαζε όμως μια δόση ιδεαλισμού κρυμμένη πίσω από ένα ψυχρό προσωπείο. Tον κυνηγούσαν ο νόμος και οι γυναίκες, ήταν κυνικός, λίγο απειλητικός και αφάνταστα ερωτικός. «Ο Μπόγκαρτ μπορούσε να είναι σκληρός και χωρίς όπλο» είχε πει για’ αυτόν ο διάσημος συγγραφέας Ρέιμοντ Τσάντλερ.
Με το τσιγάρο να κρέμεται επικίνδυνα από το στόμα και το καπέλο χαμηλά κατεβασμένο στα μάτια, ο «σκληρός» ήρωας των φιλμ-νουάρ ήταν μια αυτόφωτη προσωπικότητα που πολλοί προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μιμηθούν. Εκτός σκηνής, ήταν ασυμβίβαστο άτομο, που δεν έκανε παρά μόνο μηδαμινές παραχωρήσεις στις συμβατικότητες του Χόλιγουντ και μάλιστα υπερασπίστηκε τους συναδέλφους του που διώκονταν για τις πολιτικές τους ιδέες, θέτοντας και ο ίδιος σε κίνδυνο την καριέρα του.
Ο Χάμφρεϊ ντεΦόρεστ Μπόγκαρτ γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα του 1899, από εύπορη οικογένεια της «καλής κοινωνίας». Ο ολλανδικής καταγωγής πατέρας του Μπελμόντ ντε Φόρεστ Μπόγκαρτ ήταν χειρουργός στο Μανχάταν και η μητέρα του Μοντ Χάμφρεϊ γνωστή εικονογράφος και καλλιτέχνης.
1943 – Βασίλης Αλεξάκης. Ο Βασίλης Αλεξάκης (Αθήνα, 25 Δεκεμβρίου 1943 – Αθήνα, 11 Ιανουαρίου 2021) ήταν Έλληνας συγγραφέας. Εγκατεστημένος στη Γαλλία από τη δεκαετία του ’60, έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στο Παρίσι και έγραψε στα γαλλικά τα πρώτα του έργα (Le Sandwich, Les Girls du City Boum Boum, La Tête du chat). Μετά από τη συγγραφή του Τάλγκο (1982, εκδ. Εξάντας), άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματά του πότε στη γαλλική, πότε στην ελληνική, ανάλογα με το θέμα τους, και να τα μεταφράζει στη συνέχεια στη μία ή στην άλλη από τις δύο του συγγραφικές γλώσσες. Τα θέματα της γλώσσας, της διγλωσσίας και της “αυτομετάφρασης” (auto-traduction) βρίσκονται στο κέντρο του έργου του.
Τα έργα του αντλούν και από τους δύο πολιτισμούς και είναι μεστά μιας λεπτής ειρωνίας. Τρία θέματα δεσπόζουν στα έργα του: η αγάπη για τη γλώσσα, στοιχεία της καθημερινότητας και η παραζάλη του έρωτα. Η τεχνοτροπία του προσφέρει στον ανγνώστη μια οικεία και προσωπική προοπτική των ιστοριών του. Το 2007, του απονεμήθηκε το Grand prix du roman de l’Académie Française για το βιβλίο του Ap. J.-C (στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο μ.Χ.). Το πρώτο έργο του που γράφτηκε στην μητρική του γλώσσα, είναι το “Τάλγκο”. Κυκλοφόρησε το 1982 και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να σημειώνει σπάνια επιτυχία. Το 1984 μάλιστα έγινε και ταινία με τον τίτλο “Ξαφνικός Έρωτας”.
Θάνατοι
1938 – Κάρελ Τσάπεκ (Karel Čapek, 9 Ιανουαρίου 1890 – 25 Δεκεμβρίου 1938) ήταν Τσέχος μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας, γεννημένος στο Μάλε Σβατονόβιτσε της ανατολικής Βοημίας το 1890. Γιος γιατρού, ήταν μέλος μιας ταλαντούχας οικογένειας που περιελάμβανε το μεγαλύτερο αδελφό του Γιόζεφ (1887-1945), ο οποίος, πέραν από συνεργάτης στο γράψιμο των έργων του, ήταν και έξοχος ζωγράφος, σκηνογράφος και κριτικός τέχνης.
Τα πνευματικά ενδιαφέροντα του Τσάπεκ, σε συνδυασμό με τις καλλιτεχνικές τάσεις του, τον έφεραν στην Πράγα, το Παρίσι και το Βερολίνο. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πράγας, έγινε θαυμαστής των ιδεών του Γουΐλιαμ Τζέιμς και του Τζον Ντιούι (John Dewey) και πήρε το διδακτορικό δίπλωμα το 1917, γράφοντας μια διατριβή σχετικά με τις φιλοσοφικές θέσεις του Πραγματισμού. Μετά την αποφοίτησή του, συνεργάστηκε με τον αδελφό του σε συλλογές διηγημάτων. Πήρε ακόμη μέρος στην πολιτική αναγέννηση της χώρας του, με πίστη στον ανθρωπισμό και τη δημοκρατία. (Περισσότερα ΕΔΩ)
1977 – Τσάρλι Τσάπλιν. Ο σερ Τσαρλς Σπένσερ «Τσάρλι» Τσάπλιν (αγγλικά: Charles Spencer “Charlie” Chaplin, 16 Απριλίου 1889 − 25 Δεκεμβρίου 1977), γνωστός στην Ελλάδα και με το προσωνύμιο «Σαρλό», ήταν Άγγλος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συνθέτης, του οποίου η φήμη ανήλθε κατά τη διάρκεια της εποχής του βουβού κινηματογράφου. Μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλυγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα «Σαρλό» που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του.
Από το 1912 ώς το 1918 αξιοποίησε το ταλέντο του σε πολλές μικρές κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου, δημιουργώντας τον τύπο του Σαρλό. Ο ίδιος όχι μόνο πρωταγωνιστούσε, αλλά ήταν επίσης ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της μουσικής των ταινιών του. Η παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως οι Μοντέρνοι καιροί, Ο μεγάλος δικτάτωρ, Τα φώτα της πόλης, Ο κύριος Βερντού και άλλες, που τον κατέταξαν ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης.
Το 1952, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να πάρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέ της Ελβετίας, όπου πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το 1995 σε μία παγκόσμια μελέτη σε κριτικούς κινηματογράφου, ο Τσάπλιν ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ηθοποιός στην ιστορία του κινηματογράφου. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
2016 – Τζορτζ Μάικλ (αγγλικά: George Michael, πραγματικό όνομα: Γεώργιος Κυριάκος Παναγιώτου, 25 Ιουνίου 1963 – 25 Δεκεμβρίου 2016) ήταν Βρετανός τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και μουσικός παραγωγός ελληνοκυπριακής καταγωγής. Έγινε παγκοσμίως γνωστός κυρίως κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και 1990, ενώ θεωρείται ακόμα και μετά θάνατον πολύ σημαντικό ταλέντο στη μουσική, καθώς διέθετε μεγάλο φωνητικό εύρος. Επίσης, έχει χαρακτηριστεί ως σόουλ τραγουδιστής, αν και το έργο του είναι πιο κοντά στην ποπ παρά τη σόουλ. Έχει πουλήσει περισσότερους από 125 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.
Ο Τζορτζ Μάικλ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 25 Ιουνίου του 1963 και βαπτίσθηκε Χριστιανός Ορθόδοξος, με το όνομα Γεώργιος-Μιχαήλ Κυριάκου Παναγιώτου. Ο πατέρας του Κυριάκος Παναγιώτου ήταν Ελληνοκύπριος εστιάτορας και πρώην αστυνομικός που μετακόμισε στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και η μητέρα του, Λέσλι Χάρισον (1937-1997), ήταν Αγγλίδα χορεύτρια. Τα μουσικά είδη που ακολουθούσε ήταν τα pop, r&b, post disco και soul (blue-eyed soul).
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
AgrinioStories
Διαβάστε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
περοσσότερες πληροφορίες για τη ημέρα
κάνοντας clik πάνω στη διαφήμιση που ακολουθεί
