...
Λευτέρης Τηλιγάδας
| Ραγισμένος Αύγουστος |
Το ημερολόγιο στον τοίχο επιμένει να μας υπενθυμίζει ότι ο Αύγουστος είναι μήνας… |
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η Ουκρανία και η Παλαιστίνη δεν είναι χώρες. Είναι δύο κατεστραμμένες γεωγραφίες που στέκουν στη μέση του κόσμου για να παίζουν την ειρήνη, με τους διπλωμάτες να χορογραφούν τον πόλεμο πάνω στα ερείπια τους. Κάθε απόπειρα είναι μια παραφωνία. Κάθε παραφωνία είναι ένα αδιέξοδο. Ο Ζελένσκι μοιάζει με άνθρωπο που καλεί τα αρπακτικά να φυλάξουν ένα σπίτι ήδη «αρπαγμένο».
Στη Γάζα, ο χρόνος έχει παγώσει. Οι ουρανοί γέμισαν σπασμένα ρολόγια που δείχνουν όλες τις ώρες μαζί, και καμία. Τα ερείπια κρατούν τον χρόνο σαν κόλλα, δεν αφήνουν το αύριο να ξεμυτίσει. Ο Νετανιάχου συνεχίζει να παίζει σκάκι με πιόνια που ουρλιάζουν, και τα παιδιά που γεννιούνται εκεί μοιάζουν να κουβαλούν ήδη έναν ακρωτηριασμένο χρόνο. Γιατί το μέλλον στην Παλαιστίνη δεν είναι δικαίωμα, είναι μια υπόσχεση που ποτέ δεν τηρήθηκε.
Το ημερολόγιο στον τοίχο επιμένει να μας υπενθυμίζει ότι ο Αύγουστος είναι μήνας… Όμως δεν είναι… Είναι καθρέφτης. Κι ο καθρέφτης σπάει… Κι εμείς σκύβουμε να μαζέψουμε τα κομμάτια με γυμνά χέρια. Κι όσο περισσότερα μαζεύουμε, τόσο πιο πολύ βλέπουμε μέσα στις ρωγμές μας το αναισθητικό που γεμίζει τα ποτήρια.
Κι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, σαν μηχανή χωρίς φρένα… Κι εμείς κολλάμε στις ρωγμές, ψάχνοντας να βρούμε νόημα εκεί που δεν υπάρχει. Τα μεγάλα λόγια των πολιτικών, οι υποσχέσεις των επενδύσεων, οι φωτεινές επιγραφές… Όλα… όλα μοιάζουν με σκηνικά σε ένα θέατρο που ξέχασε να μας πει την ιστορία του. Κι εμείς, θεατές και ηθοποιοί μαζί, πασχίζουμε να καταλάβουμε ποιος χειρίζεται τα νήματα και ποιος μαζεύει τα κουβάρια.
Κι έτσι, ο Αύγουστος συνεχίζει να σπάει, κι εμείς συνεχίζουμε να σκύβουμε, να μαζεύουμε, να πληγωνόμαστε, με την ίδια αέναη εμμονή που αφήνει χρόνια τώρα τις εικόνες του κόσμου μας διάτρητες.
Και ο χρόνος δεν σταματά. Οι μέρες κυλούν σαν ποτάμι που δεν περιμένει, οι ήχοι του δρόμου γεμίζουν τα αυτιά μας, οι φωνές και τα βήματα γίνονται τραγούδι που δεν ξέρουμε αν θέλουμε να ακούσουμε. Κι εμείς, με τα χέρια μας ακόμα κολλημένα στις ρωγμές, προσπαθούμε να δώσουμε μορφή στο αόριστο, νόημα στο ασύνδετο, σαν να πιστεύουμε ότι η ζωή έχει καθήκον να συμμορφωθεί με την επιμονή μας.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
————————————————————————
Στη σπουδή της πατίνας των ημερών
