Κι όλα αυτά γιατί;
Για να μην ανοίξει (για λίγες μέρες υποτίθεται),
ο Πεζόδρομος (με το Π κεφαλαίο) της Βότση,
το άνοιγμα του οποίου θεωρείται ταμπού
από τη δημοτική αρχή της πόλης και πολιτική υποχώρηση
- γράφει ο provocatorας
Έχουν περάσει κάμποσες μέρες από τη μέρα που έκλεισε η Χαριλάου Τρικούπη από την οδό Μακρή μέχρι την οδό Παπαφώτη και έχουν γραφτεί κάμποσα για τον τρόπο με τον οποίο έχουν σηματοδοτηθεί εργοταξιακά τα έργα. Αντιδρομήθηκε και η Πάνου Σούλου, καθώς και το τμήμα της οδού Παπακώστα από τη Μάκρη μέχρι τον πεζόδρομο (μόνο πεζόδρομος δεν είναι αυτές τις μέρες) του ΔημάρχουΤάσου Παναγόπουλου για να διευκολύνει την ταλαιπωρία των οδηγών της πόλης.
Κι όλα αυτά γιατί; Για να μην ανοίξει (για λίγες μέρες υποτίθεται), ο πεζόδρομος της Βότση, το άνοιγμα του οποίου θεωρείται ταμπού από τη δημοτική αρχή και πολιτική υποχώρηση.
Με αυτές τις προκαταλήψεις όμως αδέρφια, δεν γίνεται δουλίτσα.
Ανεβαίνεις την Αγίου Γεωργίου και είσαι ξένος οδηγός σε αυτή την πόλη. Έχεις βάλει το GPS να σε οδηγήσει στην Τσαλδάρη και πας κατά πως σου λένε τα «συστήματα». Το ίδιο συμβαίνει και με τον απληροφόρητο κάτοικο της περιοχής, ο οποίος δεν έχει GPS και οδηγεί χρόνια μέσα στο Αγρίνιο κατά τα δικά του «ειωθότα».
Και φτάνουν και οι δυο μαζί ή και χωριστά στα Τρία Φανάρια. Και μπαίνουνε αριστερά στην Παπακώστα και πέφτυον πάνω σε κάτι ανάποδες πλαστικές ζαρντινιέρες, που κοσμούν τους δρόμους της πόλης τελαυταία (αν πέσουν φυσικά, γιατί τώρα τελευταία κι αυτές έχουν «πιάσει στην άκρη» απ’ το φόβο τους), στις οποίες είναι καρφωμένες αυτές οι γνωστές μπλε πινακίδες υποχρεωτικής κίνησης αριστερά, σαν αυτές που βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες, που τον υποχρεώνουν να μπει στον πεζόδρομο του Τάσου Παναγόπουλου, να βγει στη Χαριλάου Τρικούπη, να γυρίσει πίσω μέχρι να βρει τη Βαρνακιώτη, να στρίψει αριστερά… και «να πάει καλιά» του, που λέμε και στη Ντούτσαγα.
Κι όλα αυτά, αφού ξεπεράσουν το δόγμα του σοκ: «έλα να φιληθούμε ντάρλινγκ» που βλέπουν στα μάτια των αντιπάλων οδηγών οι οποίοι κατεβαίνουν την Πάνου Σούλου, αμέσως με το που στρίψουν για να μπουν στην Αγίων Αναργύρων. Κι αν τύχει κι έχει κατεβασιά η Σούλου… ανάβουν και τσιγάρο χτυπάνε και μια τυρόπιτα από τον παρακείμενο φούρνο.
Μία ζωή σε αυτή την πόλη για να πας μπροστά, πρέπει να γυρίζεις πίσω.
Τι θα πείραζε δηλαδή, για να γλυτώσει κανείς όλη αυτή την οργιώδη ανακατοσούρα των «Γαλλικών» που «γυρίζουν» μέσα στο κεφάλι του, να ανέβει κανονικά την Πάνου Σούλου, να στρίψει αριστερά στην Ανδρέα Παναγοπούλου, να ανέβει τον πεζόδρομο της Βότση και… να πάει καλιά του, όπως λέμε και… (να μην τα ξαναλέμε).
Δείτε τώρα και τον χάρτη, για να καταλάβετε και εσείς του «εξωτερικού», τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται η σημερινή δημοτική αρχή του Αγρινίου.
Θα μου πείτε:«η Βότση είναι πεζόδρομος»!
Γιατί η Αναστασίου Παναγοπούλου τι είναι; Λεωφόρος;
Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός ο κυκλοφοριακός ρατσισμός. Και οι δύο πεζόδρομοι τη μνήμη δύο πρώην Δημάρχων της πόλης τιμούν. Δηλαδή τι; Καλύτερος ήταν ο Βότσης από τον Παναγόπουλο και χρειάζεται προνομιακή αντιμετώπιση.
Θα μου πείτε επίσης ότι «η Βότση είναι πεζόδρομος αλλά η Τάσου Παναγοπούλου είναι δρόμος ήπιας κυκλοφορίας!»
Ε, μην κοροιδευόμαστε και μεταξύ μας.
Γιατί η ταλαιπωρία, αδέρφια, όταν τραβάει μήνες και είναι ξαπλωμένη παντού μέσα στην πόλη, παύει να είναι ταλαιπωρία και γίνεται βάσανο.
Κι όλα αυτά γιατί; Για μια πολιτική εμμονή της δημοτικής αρχής της πόλης.
