Ηλία Ηλιού – Τι έγινε κι αυτός ο φωτεινός δρόμος
σκοτείνιασε εντελώς
- γράφει ο Γιώργος Κατσιπάνος
Είναι τουλάχιστον λυπηρό για τον μέσο Αγρινιώτη η εικόνα που παρουσιάζει πλέον ο πεζόδρομος της Ηλίας Ηλιού. Οι παλιές εποχές που το καφενείο του Μπερερή έσφυζε από ζωή ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούσε με νεανική ενέργεια όλη την περιοχή έχουν δυστυχώς παρέλθει. Η εστίαση εξελίχτηκε στον πεζόδρομο καθώς άνοιξαν και πιο σύγχρονα μαγαζιά, τα οποία σε συνδυασμό με τα παλιά καφενεία (όπως του Αντρέα, του Παπαδόπουλου και του Τσελεπή παλιότερα) έφτιαξαν μια πιάτσα που από κει περνούσε όλο το Αγρίνιο.
Τι έγινε λοιπόν και αυτός ο φωτεινός δρόμος σκοτείνιασε εντελώς; Εννοείται ότι το περιβάλλον, η πανδημία και η οικονομική κρίση απολαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Οι έξοδοι έχουν περιοριστεί από όλους μας, καθώς οι λογαριασμοί και τα έξοδα έχουν εκτιναχτεί, ενώ τα έσοδα συνεχώς συρρικνώνονται με αποτέλεσμα πολλά νοικοκυριά να μην μπορούν να προμηθευτούν ούτε τα βασικά.
Πέρα από την εποχή που διανύουμε για την πτώση του συγκεκριμένου πεζοδρόμου φταίνε και κάποιοι άλλοι χειρισμοί. Μιλώντας με τους επαγγελματίες βρήκαμε πολλούς από δαύτους που η πλειοψηφία του Αγρινιώτικου λαού τους αγνοεί. Για αρχή εκφράζονται πολλά παράπονα καθώς η δημοτική αρχή εξάντλησε σχεδόν όλη της την αυστηρότητα πάνω στο συγκεκριμένο πεζόδρομο. Η δημοτική αλλά και η ελληνική αστυνομία πολλές φορές ερχόταν για συστάσεις στα τραπεζοκαθίσματα αλλά και για πρόστιμα για την ένταση της μουσικής χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Σε αυτό φταίνε και οι «εύθικτοι» γείτονες που είχαν μένος με τα café-bar κυρίως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εμφάνιση της αστυνομίας για παραβίαση εντάσεως μουσικής ανήμερα το Πάσχα στις 23.30. Την ίδια ώρα που σε άλλες πιάτσες του Αγρινίου η μουσική και το ξεφάντωμα βαστούσαν μια χαρά.
Μέσα στην γενική απαξίωση βοήθησε και ο τοπικός τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός, αφού κάποια περίοδο υπήρχαν πλείστα άρθρα για τις αποστάσεις των τραπεζοκαθισμάτων και την νεαρή μητέρα με το καρότσι (που εξελίχτηκε σε αστικό μύθο) που δεν μπορούσε να περπατήσει στον πεζόδρομο. Τώρα που οι καρέκλες και τα τραπέζια έκαναν φτερά, η νεαρή μητέρα μπορεί ελεύθερα να περάσει από τον πεζόδρομο ακόμα και με ερπυστριοφόρο. Δυστυχώς όμως είναι ακόμα άφαντη.
Όταν οι Αρχές και οι άρχοντες αδιαφορούν για τις γειτονίες, όπως ο πεζόδρομος της Ηλίας Ηλιού, καθώς και για τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν η λύση δίνεται απευθείας από τη βάση. Στο χέρι μας είναι να δώσουμε ξανά πνοή στον πεζόδρομο και να έρθει η ανάπτυξη που θα έχει ως προτεραιότητα το συμφέρον των πολιτών. Των πολλών και όχι των λίγων.
