...
Το editorial της Δευτέρας 22/12/2025
| Λευτέρης Τηλιγάδας |
Ο ελέφαντας στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι
| Ακρίβεια, γιορτές και οικογενειακές κατσαρόλες σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης |
Ας μη γελιόμαστε· το 2025 έχει φέρει έναν τεράστιο ελέφαντα –πληθωρισμό τον λένε οι οικονομολόγοι– που επιχειρεί, ανεπιτυχώς, να κρυφτεί πίσω από τις κατσαρόλες ή μέσα στα ράφια της κουζίνας κι όπου να ‘ναι θα κάτσει καμαρωτός –καμαρωτός στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μπροστά στο πιάτο με το μαρούλι, και θα τρώει μέχρι και με την προβοσκίδα. Γιατί το είπαμε και πέρσι, το ξαναλέμε φέτος και, όπως αντιλαμβανόμαστε, θα το λέμε πάντα: το δόγμα του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, μ’ αυτή την ανάπτυξη που μπλέξαμε, είναι «φάτε μάτια… μαρουλάκι, γιατί το παϊδάκι την κοπάνησε και πάει στο χρηματιστήριο να χαζέψει τους αριθμούς που ανεβοκατεβαίνουν».
Μην ακούς τι λένε οι οικονομολόγοι στα δελτία ειδήσεων. Εμείς, οι ειδικοί της καθημερινότητας, που κόβουμε βόλτες στην αγορά και κάνουμε έρευνα με το υπόλοιπο της κάρτας που έχει μείνει στο άυλο πορτοφόλι μας, τα ξέρουμε αλλιώς τα πράγματα.
«Φέτος το τραπέζι για 4-5 άτομα θα φτάσει στα 186,85 ευρώ», είπε χθες στην ΕΡΤ ο Λεχουρίτης, από το Αγρίνιο, για να το γράψω σήμερα κι εγώ με την ακρίβεια οικονομικού μπούφου. «Πέρσι ήταν 156», είπε.
Τριάντα ευρώ παραπάνω, δηλαδή, για το ίδιο φαγητό αλλά με λιγότερο «μαϊντανό» στην τσέπη. Και να πεις ότι βάλαμε χαβιάρι, είπε ο πρόεδρος των καταναλωτών. Όχι· ούτε σαμπάνιες έβαλε μέσα, ούτε φουαγκρά, ούτε αστακό.
Αλλά σιγά μην περιμένεις να στο πει, ο Λεχουρίτης, για να το καταλάβεις.
Εντάξει, λες, θα πάρω τουλάχιστον πορτοκάλια, να μυρίσει λίγο χειμώνας. Ναι, αλλά κι αυτά έχουν βάλει φτερά. Ο παραγωγός τα δίνει 25 λεπτά κι εσύ τα παίρνεις 1,20. Είναι τόσο το «καπέλο» που είναι σα να κοιτάζεις την τιμή από την κορυφή του Μπουρτζ Χαλίφα, στο Ντουμπάι, χωρίς κανένα προστατευτικό μπροστά σου κι από κάτω. Το μανταρίνι; Ίδια μοίρα. Από το δέντρο στο ράφι περνάει από επτά στάδια εκμετάλλευσης και καταλήγει στο ράφι… χρυσάφι.
Έχεις και τα κρέατα που κάνουν τον μισθό να μοιάζει με δωροδοκία. Το μοσχαράκι, λέει, φλερτάρει με τα 18 ευρώ το κιλό! Θα σου έλεγα 20 ευρώ αλλά δεν το λέω, όχι γιατί θα σε τρομάξω, αλλά γιατί γνωρίζω ότι ήδη έχεις τρομάξει αρκούντως και σε βλέπω αποφασισμένο: Βόδι είμαι να φάω μοσχάρι, σε έχω ακούσει να λες! Εδώ σκέφτεσαι να πάρεις παϊδάκια, όπως κάποιοι άλλοι αγοράζουν αντικείμενα τέχνης, για να κάνουν επένδυση. Ούτε καν σου περνάει από το μυαλό να τα ψήσεις! Θα τα κρατήσεις στην κατάψυξη για το προικοσύμφωνο της μεγάλης σου κόρης, κι ας καταργήθηκε. Η τιμή τους έχει αποκτήσει τέτοια μεταφυσική τιμή, που αν ζούσε ο Έρμαν Έσσε θα την έβαζε στα περιεχόμενα του «Σιντάρτα».
Το πρόβλημα είναι ότι, όσο πλησιάζουν οι γιορτές, ανεβαίνει η επιθυμία: «ας πάρω μια σοκολάτα», λες, «να παρηγορηθώ», αλλά με το που την τρως, δεν είναι που αρχίζει να σε κλωτσάει το κακάο στο στομάχι, είναι κυρίως που σου συννεφιάζει στον εγκέφαλο, για την κουταμάρα που έκανες.
Για τους Αθηναίους, βέβαια, υπάρχει ελπίδα: η επαρχία!
Παλιό το κόλπο, αλλά αποτελεσματικό: «θα κατέβουμε να ψωνίσουμε στο χωριό, να φάμε τίμια».
Γιατί η επαρχία, κυρίες και κύριοι, «έχει βγάλει όνομα» στις παρέες της Αθήνας. Τους περιμένει πάντα με κρέατα, λεμόνια, πορτοκάλια και λάδι… Έχει, δεν έχει. Και φυσικά με τη μαμά, τον μπαμπά, τον αδελφό και την αδελφή, που φυλάνε τις κατσαρόλες σαν εθνικά κειμήλια και τις γεμίζουν για τους δικούς τους ανθρώπους δίχως αύριο, έχουν, δεν έχουν. Άλλωστε αυτό κανείς από τους αγαπημένους παρεπιδημούντες δεν θα το καταλάβει. Απλώς, όταν αποφασίσουν να περάσουν το πορθμείο του Ρίου–Αντιρρίου με το φεριμπότ, ένα προβληματάκι που δεν είχαν όταν κατέβαιναν στο Αγρίνιο, τώρα θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν: δεν θα ανέβουν «αέρα» στον καταπέλτη του πλοίου, γιατί από το φορτίο του πορτ-μπαγκάζ το αυτοκίνητο θα βρίσκει πίσω!
————————————————————————
Στη σπουδή της πατίνας των ημερών
