28 Ιανουαρίου 2024
Είναι η 28η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 338 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:33 - Δύση ήλιου: 17:42 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 10 λεπτά 🌖 Σελήνη 17.2 ημερών Χρόνια πολλά στους: Εφραίμ, Εφραιμία, Χάρις, Παλλάδιο και Παλλάδη
Γεγονότα
1961 – Έρχεται στο φως το ανάκτορο της Βεργίνας από τις ανασκαφές που διενήργησε το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης υπό τον Μανώλη Ανδρόνικο.
Ο Μανόλης Ανδρόνικος γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1919 στην Προύσα της Μικράς Ασίας και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1936-1940) και αναγορεύτηκε διδάκτορας της ίδιας Σχολής το 1952 με τη μελέτη του «Ο Πλάτων και η Τέχνη». Το 1941 υπηρέτησε ως καθηγητής στο Διδυμότειχο, αλλά σύντομα διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου έλαβε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Άξονα. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως φιλόλογος στα εκπαιδευτήρια θηλέων της Αγλαΐας Σχινά στη Θεσσαλονίκη και το 1949 διορίστηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Τη διετία 1954-1955 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη, δίπλα στον διάσημο καθηγητή Τζον Μπίζλεϊ, που θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής αγγειογραφίας. Το 1957 εκλέχτηκε υφηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με τη διατριβή «Λακωνικά Ανάγλυφα», το 1961 καθηγητής της κλασικής Αρχαιολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο, όπου εργάστηκε έως το 1983.
Η ανασκαφική του δραστηριότητα απλώθηκε σε αρκετές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας (Βέροια, Κιλκίς, Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη), αλλά το κύριο ανασκαφικό έργο του εντοπίζεται στη Βεργίνα, όπου εργάστηκε ως βοηθός του δασκάλου του Κωνσταντίνου Ρωμαίου (1938-1940), ενώ από το 1952 πραγματοποίησε τις δικές του έρευνες. Οι πολύχρονες και συστηματικές ανασκαφές του στη Μεγάλη Τούμπα τον οδήγησε το 1977 στην αποκάλυψη των βασιλικών τάφων της Μακεδονίας, με τα αμύθητα ευρήματα και στην αποκάλυψη πιθανότατα του τάφου του Φιλίππου Β’.
1986 – Το διαστημικό λεωφορείο Τσάλεντζερ χάνεται 73 δευτερόλεπτα μετά από την εκτόξευση. Ήταν το δεύτερο του διαστημικού προγράμματος της NASA που τέθηκε σε λειτουργία, μετά το Κολούμπια. Το Τσάλεντζερ κατασκευάστηκε από τη Διεύθυνση Διαστημικών Συστημάτων Συστημάτων Μεταφοράς της Rockwell International, στο Downey της Καλιφόρνια. Η παρθενική του πτήση, STS-6, ξεκίνησε στις 4 Απριλίου του 1983. Απογειώθηκε και προσγειώθηκε εννέα φορές πριν διαλυθεί σε 73 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση στη δέκατη αποστολή του, την STS-51-L, στις 28 Ιανουαρίου 1986, με αποτέλεσμα τον θάνατο και των επτά μελών του πληρώματος, συμπεριλαμβανομένης μιας δασκάλας. Ήταν το πρώτο από τα δύο διαστημικά λεωφορεία που καταστράφηκαν εν πτήσει, ενώ το άλλο ήταν το Κολούμπια, το 2003. Το δυστύχημα οδήγησε σε αναστολή του προγράμματος για δυόμιση χρόνια. Οι πτήσεις ξανάρχισαν το 1988, με την πτήση STS-26 του Ντισκάβερι. Το Τσάλεντζερ αντικαταστάθηκε από το Εντέβορ, το οποία κατασκευάστηκε από δομικά ανταλλακτικά που είχε παραγγείλει η NASA στις συμβάσεις κατασκευής των Ντισκάβερι και Ατλαντίς.
1996 – Κρίση των Ιμίων: Την Κυριακή το πρωί στις 28 Ιανουαρίου 1996 το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού “Αντωνίου” κατέβασε την τουρκική σημαία και ύψωσε την ελληνική παραβαίνοντας την πολιτική εντολή που ήταν μόνο να υποσταλεί η τούρκικη σημαία. Το βράδυ Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάστηκαν στη Μικρή Ίμια από το περιπολικό “Πυρπολητής” προκειμένου να φυλάξουν τη σημαία κατά τις νυχτερινές ώρες και να επιστρέψουν στο σκάφος τους πριν την ανατολή του ηλίου. Το μεσημέρι της Δευτέρας ο σχεδιασμός άλλαξε και αποφασίστηκε η συνεχής φύλαξή της σημαίας, οπότε οι βατραχάνθρωποι επέστρεψαν στη βραχονησίδα.
Κρίση των Ιμίων ονομάζεται συμβατικά η ένοπλη αμφισβήτηση της Ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1996 από την Τουρκία, με αφορμή την προσάραξη πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων. Κατά την διάρκεια της ολιγοήμερης αυτής κρίσης, οι δύο χώρες μετέφεραν στρατιωτικές δυνάμεις (κυρίως ναυτικές) γύρω από τα Ίμια και τις ανέπτυξαν φτάνοντας κοντά στην ένοπλη σύρραξη. Τελικά με την παρέμβαση του ΝΑΤΟ, και κυρίως των ΗΠΑ, η ένταση εκτονώθηκε και οι δύο χώρες απέσυραν τους στόλους τους.
Την εποχή της κρίσης αυτής πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Κώστας Σημίτης. Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός Εθνικής Αμύνης ο Γ. Αρσένης και Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ο ναύαρχος Χ. Λυμπέρης, ενώ πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν η Τανσού Τσιλέρ και υπουργός Εξωτερικών Ντενίζ Μπαϊκάλ.
2000 – Παρουσία της πολιτικής, πολιτειακής, και θρησκευτικής ηγεσίας της Ελλάδας, πραγματοποιείται η τελετή των εγκαινίων του Μετρό της Αθήνας, στο σταθμό Συντάγματος.
Το Μετρό της Αθήνας είναι ένα δίκτυο υπογείων, επιγείων και υπέργειων αστικών σιδηροδρόμων της Αττικής και συγκεκριμένα των περιοχών της Μητροπολιτικής περιοχής της Αθήνας. Παραμένει μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες του Μετρό Θεσσαλονίκης, το μοναδικό δίκτυο μετρό στην Ελλάδα. Εξυπηρετεί την Μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας, η οποία έχει πληθυσμό 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ενώ παράλληλα συνδέεται με τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο καθώς και το δίκτυο του τραμ σχηματίζοντας έτσι ένα ενιαίο δίκτυο το οποίο εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος της Αττικής. Το μετρό της Αθήνας προσφέρει, εκτός άλλων, πρόσβαση στο Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» που βρίσκεται στην πεδιάδα των Μεσογείων, στην Ανατολική Αττική, καθώς και στο Λιμάνι του Πειραιά.
Το δίκτυο μετρό της Αθήνας αποτελείται από 3 γραμμές, με 64 συνολικά σταθμούς. Σε καθημερινή βάση, με το μετρό μετακινούνται κατά μέσον όρο 614.000 επιβάτες στην μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, το μετρό Αθήνας βρίσκεται στην 17η θέση και σε βαλκανικό επίπεδο στην 2η θέση μετά από αυτό της Κωνσταντινούπολης.
Η Γραμμή 1 λειτουργεί από το 1869 και είναι στο μεγαλύτερο μέρος της επίγεια – μόνο ένα τμήμα της στο κέντρο της πόλης είναι υπόγειο. Οι πιο σύγχρονες Γραμμές 2 και 3 λειτουργούν από το 2000 και είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου υπόγειες, καθώς επίγειο είναι μόνο το τμήμα της Γραμμής 3 στην κεντρική νησίδα της Αττικής Οδού, το οποίο είναι κοινό με μία γραμμή του Προαστιακού Σιδηροδρόμου.
Το συνεχιζόμενο έργο ανάπτυξης του δικτύου Μετρό της Αθήνας έχει αναλάβει η εταιρεία δημοσίου συμφέροντος Αττικό Μετρό. Το διάστημα 2000 – 2013, προστέθηκαν 22 σταθμοί μετρό στο δίκτυο.[Σημ. 2] Οι πιο πρόσφατες επεκτάσεις του δικτύου ξεκίνησαν τη λειτουργία τους το 2013 σε διάστημα οκτώ μηνών, κατά το οποίο παραδόθηκαν δύο επεκτάσεις της Γραμμής 2 με 6 συνολικά σταθμούς, και μία δυτική επέκταση της Γραμμής 3 με έναν σταθμό. Η επόμενη επέκταση του δικτύου είναι αυτή της Γραμμής 3 από τα Μανιάτικα προς το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μήκους 3,3 χλμ. με 3 νέους σταθμούς.
Γεννήσεις
1906 – Μάρκος Βαφειάδης (Τόσια της Παφλαγονίας Μικράς Ασίας, 28 Ιανουαρίου 1906 – Αθήνα, 22 Φεβρουαρίου 1992) ήταν ηγετική φυσιογνωμία του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης και, κατόπιν, του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, Αρχηγός της Ομάδας Μεραρχιών του ΕΛΑΣ Μακεδονίας, ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΔΣΕ από τη δημιουργία του το 1946 και Πρωθυπουργός στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση από τον Δεκέμβριο του 1947 ως τον Ιανουάριο του 1949, οπότε και απομακρύνθηκε από τον Ζαχαριάδη ως τιτοϊκός.
Για το διάστημα 1946-1948, αξιολογείται από ορισμένους ιστορικούς ότι ο Βαφειάδης πέτυχε σημαντικές νίκες εναντίον του Εθνικού Στρατού, ακολουθώντας εμπνευσμένη τακτική ανταρτοπολέμου.
Κατά τη Μεταπολίτευση, γύρισε στην Ελλάδα μετά από μακρά παραμονή στις Ανατολικές χώρες: υποστήριξε ένθερμα τον Ανδρέα Παπανδρέου και συνεργάστηκε μαζί του εκλεγόμενος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αλλά παρέμεινε κομμουνιστής και προσπάθησε να συμβάλλει στην πολιτική ένωση των κομμουνιστογενών δυνάμεων της χώρας, με χαρακτηριστική τη δήλωσή του ότι δε χωράνε δύο κομμουνιστικά κόμματα στην Ελλάδα (ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού). Αν και αντι-ζαχαριαδικός, είχε μεγάλες συγκρούσεις με τη ανανεωτική αριστερά, κυρίως επειδή οι ανανεωτές αντιμάχονταν τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ ο ίδιος πίστευε ότι ο κόσμος της αριστεράς όφειλε να τον στηρίζει.
1916 – Γιάννης Μαρής (αληθινό όνομα Ιωάννης Τσιριμώκος, 28 Ιανουαρίου 1916 − 13 Νοεμβρίου 1979) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, σεναριογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Έγραψε δεκάδες βιβλία και σενάρια για τον κινηματογράφο. Θεωρείται ο πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα.
Ο Γιάννης Τσιριμώκος, που καταγόταν από γνωστή οικογένεια της Φθιώτιδας, γεννήθηκε στη Σκόπελο τον Ιανουάριο του 1916, όπου υπηρετούσε ο δικαστικός πατέρας του, Δημοσθένης Τσιριμώκος. Ο πολιτικός Ηλίας Τσιριμώκος (μετέπειτα βουλευτής, υπουργός και πρωθυπουργός) ήταν δεύτερός του εξάδελφος. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Χίο και στη Λάρισα, και αργότερα φοίτησε στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα και εντάχθηκε στον χώρο των σοσιαλιστών. Συμμετείχε μαζί με τον Ηλία Τσιριμώκο και τον Αλέξανδρο Σβώλο στην ίδρυση της «Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ), ενώ αργότερα προσχώρησε στο ΕΑΜ.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ξεκινάει να ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Εργάζεται στην εφημερίδα «Μάχη» ως αρχισυντάκτης, σχολιογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Μετά τις αποκαλύψεις που κάνει η εφημερίδα για τη Μακρόνησο θα διωχθεί και θα φυλακιστεί. Αποφυλακίστηκε με παρέμβαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του Αλέξανδρου Σβώλου. Θα εργαστεί στις εφημερίδες Προοδευτικός Φιλελεύθερος, Ελεύθερος Λόγος, Αθηναϊκή για να καταλήξει τελικά στο συγκρότημα Μπότση (Ακρόπολις, Απογευματινή, περιοδικό Πρώτο).
1948 – Μηνάς Χατζησάββας (Αθήνα, 28 Ιανουαρίου 1948 – Αθήνα, 30 Νοεμβρίου 2015) ήταν Έλληνας ηθοποιός και σεναριογράφος. Υπήρξε απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1969) και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του «Ελεύθερου Θεάτρου» ενώ τη περίοδο 1978-1983 συνεργάστηκε σταθερά με το Εθνικό Θέατρο και την περίοδο 1984-1998 με το Ανοιχτό Θέατρο. Έπαιξε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ενώ σημαντική ήταν η παρουσία του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σενάριο της ταινίας Η ζωή ενάμιση χιλιάρικο. Για τον τελευταίο του ρόλο, στην ταινία Ένας άλλος κόσμος, τιμήθηκε μετά θάνατον με το βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Στις 23 Νοεμβρίου 2015 εισήχθη για νοσηλεία στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, έχοντας υποστεί εγκεφαλικά επεισόδια και απεβίωσε στις 30 Νοεμβρίου λόγω αυτών. Η κηδεία του τελέστηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 2 Δεκεμβρίου. Κατόπιν επιθυμίας του ηθοποιού η κηδεία του ήταν πολιτική και αντί ταφής ακολούθησε αποτέφρωση, ενώ επιθυμία της οικογένειάς του ήταν αντί στεφάνων να συγκεντρωθούν χρήματα για τους συλλόγους των μεταναστών. Συλλυπητήριο μήνυμα για το θάνατο του εξέδωσε και ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.
Θάνατοι
1998 – Χρήστος Μπασαγιάννης (1916 – 28 Ιανουαρίου 1998) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1916. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε την δικηγορία. Μέλος του ΕΑΜ επί Κατοχής, εκλέχθηκε δήμαρχος Μεσολογγίου το 1964 και παρέμεινε στην θέση αυτή ως το 1967, οπότε παύθηκε από την χούντα. Μεταπολιτευτικά δραστηριοποιήθηκε στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο εκλέχθηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας το 1981 και το 1985. Συμμετείχε στην επιτροπή για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985 – 1986, ενώ ήταν και πρόεδρος της πολύκροτης επιτροπής για τον «Φάκελλο της Κύπρου» το 1986 – 1988. Στην επιτροπή αυτή κατέθεσαν, μεταξύ άλλων, και οι δικτάτορες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Δημήτριος Ιωαννίδης, οι οποίοι μεταφέρθηκαν από τον Κορυδαλλό σιδηροδέσμιοι. Από το 2018, η Βουλή των Ελλήνων έχει αρχίσει να δημοσιεύει τα απόρρητα πρακτικά των συνεδριάσεων της Επιτροπής. Απεβίωσε το 1998, σε ηλικία 82 ετών. Γιος του ήταν ο καθηγητής Εμπορικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου Νάσος Μπασαγιάννης.
Η φωτογραφία: Ο Χρήστος Μπασαγιάννης με τη γυναίκα του Αθηνα, τον Κωστάκη Πετρόπουλο (βουλευτή της ΕΔΑ) και τον Μοίραρχο Λευτέρη Πεδιώτη. (Πηγή: Το Μεσολόγγι που έφυγε μέσα από τα αρχεία της «Διεξόδου»).
2003 – Ταϋγέτη Μπασούρη (29 Ιουνίου 1914 – 28 Ιανουαρίου 2003), περισσότερο γνωστή ως Ταϋγέτη, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Ωδείου, με δάσκαλο στο τραγούδι τον Μ. Κουνελάκη και αργότερα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πραγματοποίησε τις πρώτες εμφανίσεις της την περίοδο της Κατοχής, ενώ το 1943 έγινε μέλος του ΣΕΗ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο ΕΑΜ Θεάτρου και εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Για τις ιδέες και την αντιστασιακή της δράση εξορίστηκε στη Χίο, στη Μακρόνησο, στο Τρίκερι και στον Αϊ-Στράτη.
Από το 1951 υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη (τραγωδία, δράμα, κωμωδία, μουσική κωμωδία, επιθεώρηση) υποδυόμενη κυρίως κωμικούς ρόλους. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες που συμμετείχε ανήκουν Η Κάλπικη λίρα, Ο παπατρέχας και οι Δυο τρελοί και ο ατσίδας. Το 1973 πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στη σειρά «Το εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή». Από το 1984 εργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο όπου παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή της, το 1992. Η τελευταία της συμμετοχή στο θέατρο έγινε στο διασκευασμένο για παιδιά, από τον Αλέξη Σολωμό, έργο του Μπέρναρντ Σο «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι». Αξίζει να σημειωθεί ότι, για τελευταία φορά, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά Οι μεν και οι δεν, συγκεκριμένα, στο επεισόδιο 70 με τον τίτλο “Ψυχώ”. Το 1993 έχασε την αδερφή της και από το 1995-1996 ζούσε με την εξαδέρφη της Ευγενία Ταμβακολόγου, στους Αγίους Αναργύρους, πάσχοντας από άνοια. Πέθανε σε ηλικία 89 ετών, μετά από πολυήμερη νοσηλεία, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη. Κηδεύτηκε στους Αγίους Αναργύρους. Το 2010 (ή το 2011), πέθανε και η εξαδέρφη της Ευγενία Ταμβακολόγου.
2013 – Νικόλαος Ντερτιλής (1920 – 28 Ιανουαρίου 2013), ένας από τους πραξικοπηματίες που πρωτοστάτησαν στην κατάλυση της δημοκρατίας το 1967 και την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας την επόμενη επταετία. Μετά την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο Ντερτιλής καταδικάστηκε σε εικοσαετή κάθειρξη για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και σε ισόβια κάθειρξη ως ένοχος ανθρωποκτονίας από πρόθεση του διερχόμενου Μιχάλη Μυρογιάννη κατά την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Σε αντίθεση με άλλους φυλακισμένους πραξικοπηματίες, αρνήθηκε να αιτηθεί την αποφυλάκισή του για να μην αναγνωρίσει τη νομιμότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος και παρέμεινε φυλακισμένος ως τον θάνατό του.
Την 1η Δεκεμβρίου του 1973 δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «Paris Match» μια φωτογραφία που έδειχνε έναν αξιωματικό να περπατάει κρατώντας ένα περίστροφο και αναπαρήχθηκε μαζικά ως σύμβολο των συνθηκών που επικρατούσαν την περίοδο εκείνη στην Ελλάδα. Μετά τη μεταπολίτευση, η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στον ελληνικό τύπο και ο αξιωματικός αναγνωρίστηκε ως ο Ντερτιλής, που παραδέχτηκε ότι στη φωτογραφία απεικονιζόταν ο ίδιος, αλλά αρνήθηκε ότι η φωτογραφία χρονολογούνταν στις ημέρες του Πολυτεχνείου. Στο δικαστήριο ισχυρίστηκε αρχικά ότι τραβήχτηκε στις 25 Νοεμβρίου, κατά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη, και έπειτα, όταν αποδείχτηκε ότι η φωτογραφία είχε αρχειοθετηθεί σε ειδησεογραφικό πρακτορείο στις 19 Νοεμβρίου, στις 21 ή 22 Νοεμβρίου. Βασιζόμενος στην κατάθεση του Αγριτέλη ο ιστορικός Λεωνίδας Καλλιβρετάκης συνάγει ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγο μετά τη δολοφονία του Μυρογιάννη στα Χαυτεία, όπου, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αγριτέλη, αντιλαμβανόμενος κάποιους πολίτες που είχαν αποκλειστεί ο Ντερτιλής «έδινε διαταγές (να τους συλλάβουν) με το περίστροφο στο χέρι, λέγοντας (σε παρευρισκόμενος ΛΟΚατζήδες) «”βαράτε στο ψαχνό! Πέντε παλιόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;”».
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
