25 Ιανουαρίου 2024
Είναι η 25η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 341 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:35 - Δύση ήλιου: 17:38 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 3 λεπτά 🌕 Σελήνη 13.5 ημερών Χρόνια πολλά στους: Γρηγόρη, Γρηγόριο, Γόλη Γρηγορία, Μαργαρίτη, Μαργαρίτα.
Γεγονότα
1833 – Άφιξη του βασιλιά Όθωνα στο Ναύπλιο. Ο ελληνικός λαός τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, γιατί πίστευε ότι η άφιξή του θα τερμάτιζε τις εμφύλιες έριδες και μία νέα περίοδος ειρηνική θα άρχιζε. Τον Όθωνα συνόδευε η αντιπροσωπεία των Ελλήνων, ένα πολυάριθμο πολιτικό και στρατιωτικό επιτελείο και 3.850 Βαυαροί στρατιώτες. Τα χρόνια της βασιλείας του συνοδεύονται από σημαντικές ανακατατάξεις στην εθνική, την κοινωνική, την πολιτική και την οικονομική ζωή του τόπου. Υποδιαιρούνται σε τρεις περιόδους: την περίοδο της Αντιβασιλείας (1833 – 1835), την περίοδο της Απόλυτης Μοναρχίας (1835 – 1843) και την περίοδο της Συνταγματικής Μοναρχίας (1843 – 1862). Την 1-6-1835 ο Ό. ενηλικιώθηκε και ανέλαβε τη βασιλεία. Ο λαός πίστεψε σε μία καλυτέρευση της κατάστασης. Διαψεύστηκε όμως, γιατί πρωθυπουργός διορίστηκε ο Άρμανσμπεργκ και εξακολούθησε την παλιά του τακτική.Τον Απρίλιο του 1836 ο Ό. ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου, χωρίς να ενημερωθεί η κυβέρνηση, παντρεύτηκε την Αμαλία, δούκισσα του Ολδεμβούργου. Η αντίδραση και πάλι άρχισε να φουντώνει, ώσπου στις 3-9-1843 τρεις πολιτικοί, ο Α. Μεταξάς, Α. Λόντος, και Κ. Ζωγράφος, και δύο στρατιωτικοί, ο στρατηγός Ι. Μακρυγιάννης και ο συνταγματάρχης Δ. Καλλέργης, οδήγησαν το στρατό σε επανάσταση, με αίτημα την παραχώρηση συντάγματος και τη σύγκληση συντακτικής εθνοσυνέλευσης. Κάτω από την πίεση των πραγμάτων τα αιτήματα έγιναν δεκτά από τον Όθωνα και την 18-3-1844 δημοσιεύτηκε το νέο σύνταγμα, που ίσχυσε μέχρι το 1862.
1847 – Σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα στον Όθωνα και στον πρεσβευτή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Κωστάκη Μουσούρο Μπέη. (Μουσουρικά).
Στις 23 Ιανουαρίου 1847 ο υπασπιστής του Όθωνα, Τσάμης Καρατάσσος, ζήτησε από την οθωμανική πρεσβεία στην Αθήνα να του επικυρώσει το διαβατήριό του, προκειμένου να επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη. Ο Μουσούρος, που εκτελούσε με υπερβάλλοντα ζήλο τα καθήκοντά του (για να μην κατηγορηθεί από την κυβέρνησή του για φιλελληνική στάση, εξαιτίας της καταγωγής του), απέρριψε το αίτημα του Καρατάσου, με το αιτιολογικό ότι στο παρελθόν είχε επιχειρήσει να ξεσηκώσει τους Μακεδόνες κατά του Σουλτάνου.
Δύο μέρες αργότερα (25 Ιανουαρίου), ο Όθων και ο Μουσούρος ήλθαν πρόσωπο με πρόσωπο κατά τη διάρκεια του ανακτορικού χορού. Ο βασιλιάς με οργίλο ύφος του είπε στα γαλλικά: «J’ esperais, monsieur le minister, que vous auriez eu plus d’ egards pour moi» (ελληνιστί, «Ήλπιζον κύριε, ότι ο Βασιλεύς της Ελλάδος ήξιζε περισσοτέρου σεβασμού, εκείνου τον οποίον εδείξατε») και του έστρεψε τα νώτα.
Ο Μουσούρος θεώρησε προσβλητική τη συμπεριφορά του βασιλιά και αποχώρησε από τη δεξίωση. Την επομένη, αφού διαβουλεύθηκε με τον πρεσβευτή της Μ. Βρετανίας Λάιονς, απηύθυνε διακοίνωση προς την ελληνική κυβέρνηση, επιρρίπτοντας την ευθύνη για το επεισόδιο στον πρωθυπουργό Κωλέττη. Τις επόμενες μέρες η κατάσταση οξύνθηκε ακόμη περισσότερο, όταν ο έλληνας επιτετραμμένος στην Κωνσταντινούπολη με εντολή του Κωλέττη επέρριψε τις ευθύνες για το επεισόδιο στον Μουσούρο. Η τουρκική κυβέρνηση με τελεσίγραφο αξίωσε ικανοποίηση, το οποίο απέρριψε η ελληνική κυβέρνηση. Τότε, ο Σουλτάνος διέταξε τον πρεσβευτή του να εγκαταλείψει την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να επέλθει διακοπή στις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Η διευθέτηση του επεισοδίου και η αποκατάσταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα βραδυπορήσουν για ένα χρόνο, εξαιτίας της ανάμειξης των μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να εκδηλώσουν τον ανταγωνισμό τους. Η Αγγλία υποκινούσε σε αδιαλλαξία την Τουρκία και εμπόδιζε κάθε συμβιβαστική προσπάθεια, θέλοντας να ανατρέψει τον γαλλόφιλο Κωλέττη, υποβοηθούμενη και από τους «Τάιμς του Λονδίνου», που χαρακτήριζαν τον έλληνα πρωθυπουργό «δόλιο, απατεώνα και χαμερπή». Για τους υποκινητές των «Μουσουρικών» δεν είχε καμία αμφιβολία και ο πολύς Μέτερνιχ: «Η υπόθεσις Μουσούρου είναι πολιτικόν παίγνιον της Αγγλίας. Αυτουργός της υποθέσεως είναι ο Λάιονς και εργολάβος του θεάματος ο Πάλμερστον (Υπουργός Εξωτερικών)».
1858 – Το γαμήλιο εμβατήριο του Φέλιξ Μέντελσον ακούγεται για πρώτη φορά στο γάμο της πριγκίπισσας της Αγγλίας Βικτόριας και του πρίγκιπα της Πρωσίας. Το γαμήλιο εμβατήριο αποτελεί παράδοση στον δυτικό κόσμο από το 1858. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο διαφορετικές συνθέσεις. Η πρώτη, με τον τίτλο Γαμήλιο Χορωδιακό, ακούγεται κατά τη διάρκεια της τελετής και γράφτηκε από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ το 1848 για την όπερα Λόενγκιν. Η δεύτερη αποτελεί δημιουργία του Φέλιξ Μέντελσον και είθισται ν’ ακούγεται καθώς το ζευγάρι βγαίνει από την εκκλησία. Συνετέθη το 1842 για το έργο του Σαίξπηρ Όνειρο θερινής νυκτός. Και τα δύο μουσικά θέματα προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του κόσμου, όταν η πριγκίπισσα Βικτόρια της Αγγλίας τα επέλεξε για τον γάμο της με τον πρίγκιπα της Πρωσίας, στις 25 Ιανουαρίου του 1858. Καθώς οι περισσότεροι κοινοί θνητοί ήθελαν να δώσουν μία αριστοκρατική νότα σ’ αυτή την ξεχωριστή στιγμή της ζωής τους, τα επόμενα χρόνια υιοθέτησαν ως παράδοση το γαμήλιο εμβατήριο.
1919 – Ιδρύεται η Κοινωνία των Εθνών, πρόδρομος του ΟΗΕ. Η Κοινωνία των Εθνών (συντομογραφικά ΚτΕ, Κ.τ.Ε. και στα αγγλικά League of Nations) ήταν Διεθνής Οργανισμός – Σύνδεσμος που ιδρύθηκε το 1920, αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Παρίσι. Ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών κατόπιν αμερικανικής πρωτοβουλίας και σημείωσε σταθμό στην εξέλιξη των διεθνών σχέσεων, καθώς υπήρξε η πρώτη προσπάθεια για συνεννόηση όλων των κρατών πάνω στα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Στο απόγειό της, μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 1934 και 23 Φεβρουαρίου 1935, είχε 58 χώρες-μέλη.
Οι στόχοι του Συνδέσμου περιλάμβαναν τον αφοπλισμό, την πρόληψη του πολέμου μέσω της συλλογικής ασφάλειας, τη διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω των διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής παγκόσμια. Η φιλοσοφία του, της διπλωματίας, αποτέλεσε θεμελιώδη αλλαγή στη σκέψη σε σχέση με αυτή που επικρατούσε τα προηγούμενα εκατό χρόνια. Ο Σύνδεσμος δε διέθετε δική του στρατιωτική δύναμη και έτσι εξαρτιόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις για την παροχή αυτής, όταν χρειαζόταν, αλλά και για να επιβάλει τα ψηφίσματά του και τις οικονομικές κυρώσεις που αποφάσιζε. Ωστόσο, οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν συχνά απρόθυμες να διαθέσουν στρατεύματα για αυτούς τους σκοπούς. Η επιβολή των κυρώσεων του Συνδέσμου μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντα των μελών που αναλάμβαναν την τήρησή τους και με δεδομένη τη φιλειρηνική ψυχολογία που ακολούθησε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι χώρες ήταν απρόθυμες να αναλάβουν στρατιωτική δράση. Ο Μπενίτο Μουσολίνι, ηγέτης της Ιταλίας, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «Ο Σύνδεσμος είναι πολύ καλός στο να επιβάλλεται όταν οι σπουργίτες φωνάζουν, αλλά εντελώς αδύνατος όταν κυνηγούν οι αετοί».
Μετά από μια σειρά από αξιοσημείωτες επιτυχίες αλλά και ορισμένες αποτυχίες στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Σύνδεσμος τελικά αποδείχθηκε ανίκανος να εμποδίσει την επιθετικότητα των Δυνάμεων του Άξονα κατά τη δεκαετία του 1930. Η έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου απέδειξε ότι είχε αποτύχει στον πρωταρχικό σκοπό του, που ήταν η αποφυγή κάθε Παγκόσμιου Πολέμου στο μέλλον. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) θα αντικαταστήσει το Σύνδεσμο της Κοινωνίας των Εθνών, που καταργήθηκε επίσημα το 1946, και θα κληρονομήσει μια σειρά από φορείς και οργανισμούς που ιδρύθηκαν από αυτόν.
1935 – Ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος δίνει μία ιστορικά σημαντική διάλεξη «Περί σουρρεαλισμού» στη Λέσχη Καλλιτεχνών, εισάγοντας ουσιαστικά τον υπερρεαλισμό στην Ελλάδα.
Η ομιλία στη προαναφερθείσα διάλεξη στη Λέσχη Καλλιτεχνών το 1935, εκδόθηκε σε βιβλίο με τον τίτλο «Διάλεξη του 1935 για τον σουρρεαλισμό» και με εισαγωγή-επιμέλεια του Γιώργη Γιατρομανωλάκη («Αγρα»). Ο Εμπειρίκος μιλάει για το τι καινούργιο θα έφερνε ο υπερρεαλισμός στα τότε ποιητικά δρώμενα:
«Η νέα αυτή ποίηση είναι πια στη διάθεση όποιου επιθυμεί να την γράψη, και όποιου επιθυμεί να την κάμη με όλη την κυριολεξία της λέξεως αυτής, φτάνει ο ποιητής να μην περιφρονήση τα απλούστατα μέσα που του προσφέρει ο Σουρρεαλισμός, φτάνει να μην ντραπή την ενδόμυχή του αλήθεια, φτάνει να μην κωφεύση στην σουρρεαλιστική φωνή που πάντοτε αντηχεί εντός μας, στη φωνή που είπε τόσο σωστά ο Μπρετόν πως εξακολουθεί να ψάλλη και στις παραμονές του θανάτου και απάνου από τις τρικυμίες».
Τη μαρτυρία του για τη συγκεκριμένη διάλεξη είχε καταθέσει ο Οδυσσέας Ελύτης στα «Ανοιχτά χαρτιά»: «[…] Εγινε η διάλεξη μπροστά σε μερικούς βλοσυρούς αστούς που άκουγαν, φανερά ενοχλημένοι, ότι εκτός από τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη, υπήρχαν και άλλοι ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο, που τους έλεγαν Φρόιντ ή Μπρετόν. Ελειπαν οι καλοί αγωγοί της θερμότητας, οι νέοι. Παρ’ όλα αυτά ο σπόρος είχε πέσει και σε λίγο, μέσα στη χρυσή σκόνη της άνοιξης που έφτανε, άρχισαν να μετεωρίζονται και να στίλβουν παράξενα ονόματα και όροι πρωτάκουστοι: το υποσυνείδητο, η αυτόματη γραφή, το hasard objectif, η μέθοδος paranoiaque critique, το merveilleux και τα λοιπά». Δείτε ολόκληρη τη ΔΙΑΛΕΞΗ ΠΕΡΙ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ του Εμπειρίκου
2015 – Ελληνικές βουλευτικές εκλογές: Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α κερδίζει με ποσοστό 36,34%. έναντι της Νέας Δημοκρατίας με 27,81%.
Οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015 διεξήχθησαν στις 25 Ιανουαρίου. Ήταν πρόωρες εκλογές που διενήργησε η Κυβέρνηση Σαμαρά και οι οποίες προκλήθηκαν από την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή των Ελλήνων.
Πρώτο κόμμα ήλθε ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς με 36,34% και 149 έδρες, δεύτερο κόμμα η Νέα Δημοκρατία με 27,81% και 76 έδρες, τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή με 6,28% και 17 έδρες, τέταρτο κόμμα το Ποτάμι με 6,05% και 17 έδρες, πέμπτο κόμμα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με 5,47% και 15 έδρες έκτο κόμμα οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 4,75% και 13 έδρες, έβδομο και τελευταίο κόμμα το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα με 4,68% και 13 έδρες. Η κατανομή των εδρών έγινε με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής.
Η αποχή άγγιξε το 36,13% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.
Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών σχηματίστηκε η Κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα Ιανουαρίου 2015.
Γεννήσεις
1882 – Βιρτζίνια Γουλφ, Αγγλίδα συγγραφέας. Η Βιρτζίνια Γουλφ (Virginia Woolf, πλήρες όνομα: Adeline Virginia Stephen, Αντελίν Βιρτζίνια Στίβεν, 25 Ιανουαρίου 1882 – 28 Μαρτίου 1941) ήταν Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, που θεωρήθηκε πρωτοπόρος και νεοτερίστρια λογοτέχνης στον 20ό αιώνα και μια από τους μεγαλύτερους καινοτόμους στην αγγλική γλώσσα.
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσμπερυ. Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα Η κυρία Ντάλογουεϊ (1925), Στο Φάρο (1927), το Ορλάντο: Μια Βιογραφία (1928) και το δοκίμιο Ένα Δωμάτιο Ολοδικό Σου (1929) με την παροιμιώδη φράση της: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία». Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος. Άλλα γνωστά έργα της είναι τα Νύχτα και Μέρα, Τα Κύματα, Τα Χρόνια, Τρεις Γκινέες, κ.ά.
Ο Έλληνας κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής των έργων της Άρης Μπερλής έχει γράψει ότι: «Η Βιρτζίνια Γουλφ βρίσκεται μέσα στη μεγάλη παράδοση της δυτικής λογοτεχνίας και συναριθμείται με τον Προυστ και τον Τζόυς στην τριάδα των μεγάλων καινοτόμων πεζογράφων που άνοιξαν νέους δρόμους στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα τις τρεις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα.»
1925 – Γιώργος Ζαμπέτας, Έλληνας συνθέτης, βάρδος του λαϊκού τραγουδιού και δεξιοτέχνης στο μπουζούκι. Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1925 στην Αθήνα. Τα πρώτα μαθήματα στο μπουζούκι τα πήρε από τον κουρέα πατέρα του και από το 1950 άρχισε να εργάζεται επαγγελματικά σε λαϊκά κέντρα. Στη δισκογραφία μπήκε το 1953.
Το 1959 ο Μάνος Χατζιδάκις τον έκανε «σολίστ» στις συνθέσεις του. Τα επόμενα χρόνια, ο Γιώργος Ζαμπέτας «κέντησε» με τις ξεχωριστές πενιές του τις εισαγωγές και τα τραγούδια των Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Πλέσσα, Μαρκόπουλου, Μαρκέα, Καπνίση και πολλών άλλων συνθετών. Έγραψε ακόμα τραγούδια με τους Πυθαγόρα, Καγιάντα, Πρετεντέρη, Παπαδόπουλο, Τζεφρώνη, Μπακογιάννη και Παπαγιαννοπούλου, ενώ συνεργάστηκε στενά με τον κορυφαίο στιχουργό Χαράλαμπο Βασιλειάδη – Τσάντα, τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου και τον Αλέκο Σακελλάριο.
Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται πάνω από 250 τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία έγιναν επιτυχίες, όπως Πατέρα κάτσε φρόνιμα, Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά, Σταλιά-σταλιά, Τι σου ’κανα και μ’ εγκατέλειψες, Τι γλυκό να σ’ αγαπούν, Ο πενηντάρης, Μάλιστα κύριε, Ο πιο καλός ο μαθητής κ.ά. Με τα τραγούδια του ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά τραγουδιστών: Τόλης Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Δημήτρης Μητροπάνος, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας, Δούκισσα κ.α. Πήρε μέρος σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες (Κόκκινα Φανάρια, Λόλα, Οδός Ονείρων κ.ά.).
1979 – Κατερίνα Παπουτσάκη, Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1979 στην Αθήνα ενώ έχει καταγωγή από την Κρήτη. Συγκεκριμένα, ο πατέρας της, Μιχάλης Παπουτσάκης κατάγεται από την Σητεία και η μητέρα της, Μαρία Φραγκιαδάκη από το Ηράκλειο Κρήτης. Επίσης έχει έναν μικρότερο αδελφό, τον Γιάννη Παπουτσάκη (γεν. 1983). Μετά το σχολείο, ξεκίνησε τις σπουδές της στο τμήμα διερμηνείας του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (Institut Français d’Athènes) αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της, λόγω της παράλληλης φοίτησης στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου από την οποία πήρε το πτυχίο της ως ηθοποιός. Ακόμη έχει παρακολουθήσει μαθήματα κλασικού τραγουδιού, χορού και μπαλέτου.
Στο θέατρο, έκανε το ντεμπούτο της το 1999 με τη παράσταση “Λαμπηδόνα”. Το καλοκαίρι του 2001, έκανε περιοδεία με την παράσταση “Ο Μικρός Ήρωας” ενώ ακολούθησαν οι παραστάσεις “Ιστορία για Ελέφαντες” (2001-2002), “Οι Ηλίθιοι” (2002-2003), “Ο κατά φαντασίαν ασθενής” (καλοκαίρι 2003), “Δεν είμαι εγώ” (2003-2005), “Ένα καπέλο γεμάτο βροχή” (2005-2006, Θέατρο REX), “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” (καλοκαίρι 2007, Θέατρο Αθηνών), “No Shakespeare, please!” (2009-2010), “Πειρατές” στο Θέατρο VERSUS και “Κεκλεισμένων των θυρών” στο Θέατρο Γιώργος Αρμένης (2010-2011).
Το 2011 συμμετείχε στο μιούζικαλ “Μαρινέλλα, το μιούζικαλ” στο Θέατρο Παλλάς ενώ ακολούθησαν οι παραστάσεις “Δούλες” (2011-2012, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος), “Απατεώνες & Τζέντλεμεν” (καλοκαίρι 2012, Θέατρο Παλλάς), τα μιούζικαλ “Annie” (2013-2014) και “Nine” (2015-2016), οι παραστάσεις “Ολεάννα” (2016-2017, Θέατρο Olvio), “Υπηρέτης 2 Αφεντάδων” (2017-2018, Θέατρο Άλφα Ιδέα), “Αναζητώντας τον Αττίκ” (2018, Θέατρο Παλλάς), “The Company!” (καλοκαίρι 2018, Ηρώδειο Θέατρο) και “Ωνάσης- Τα θέλω όλα” (2019-2020, Θέατρο Παλλάς).
Θάνατοι
1985 – Ηλίας Ηλιού, Έλληνας πολιτικός, δικηγόρος. συγγραφέας. Ηγετική μορφή της ελληνικής Αριστεράς. Ο Ηλίας Ηλιού γεννήθηκε στο Κάστρο της Λήμνου τον Μάιο του 1904. Ο πατέρας του Φίλιππος ήταν έμπορος και η μητέρα του Μαρία, δασκάλα. Το ζευγάρι είχε άλλους δύο γιους, τον Ιωάννη και τον Κωνσταντίνο.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ και με τη λήξη των «Δεκεμβριανών» συνελήφθη από τους Άγγλους, στις 3 Ιανουαρίου 1945, και κρατήθηκε επί ένα μήνα. Αμέσως μετά προσχώρησε στο ΚΚΕ και υπέστη διώξεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, λόγω της έντονης δράσης του ως συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένων ενώπιον στρατοδικείων. Συγκεκριμένα, εκτοπίστηκε δύο φορές: στην Ικαρία από τον Μάρτιο έως τον Σεπτέμβριο του 1947 και στην Ικαρία, τη Μακρόνησο, τον Άγιο Ευστράτιο, από τον Μάρτιο του 1948 έως το φθινόπωρο του 1951.
Στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956 εξελέγη βουλευτής Λέσβου με τον αντικαραμανλικό συνασπισμό της «Δημοκρατικής Ένωσης», στον οποίο συμμετείχε η ΕΔΑ, κατόπιν δικής του προτροπής, με τα κόμματα της Κέντρου και της Δεξιάς. Ο Ηλιού επανεξελέγη βουλευτής Λέσβου με την ΕΔΑ στις εκλογές του 1958, του 1961, του 1963 και Αθήνας στις εκλογές του 1964. Σε όλη αυτή την περίοδο ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος κι ένας από τους κορυφαίου ρήτορες του κοινοβουλίου. Παράλληλα, υπήρξε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ και ως δικηγόρος αναλάμβανε την υπεράσπιση αριστερών κατηγορουμένων.
Με την κήρυξη της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και αρχικά μεταφέρθηκε στον Ιππόδρομο του Φαλήρου, όπου βασανίστηκε. Στη συνέχεια, εκτοπίστηκε στη Γυάρο, απ’ όπου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο των φυλακών Αβέρωφ και σε άλλα νοσοκομεία, κρατούμενος πάντα σε πλήρη απομόνωση. Αφέθηκε ελεύθερος το 1970 για ανήκεστο βλάβη της υγείας του.
Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας (24 Ιουλίου 1974) συνέχισε την πολιτική του δράση, ως πρόεδρος της ΕΔΑ, που όμως εμφανίστηκε αρκετά αποδυναμωμένη σε σχέση με την προδικτατορικό πολιτικό σχηματισμό. Στις εκλογές της 17 Νοεμβρίου 1974 εξελέγη βουλευτής Αθήνας με το συνασπισμό της «Ενωμένης Αριστεράς», στον οποίο μετείχε ως εκπρόσωπος της ΕΔΑ. Επανεξελέγη στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1977 βουλευτής της Α’ Αθήνας με το σχήμα της «Συμμαχίας των Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων», στο οποίο εκτός από την ΕΔΑ συμμετείχαν το ΚΚΕ (εσ.) και διάφορα μικρότερα κόμματα σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης. Με την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής του θητείας στις 19 Σεπτεμβρίου 1981 αποσύρθηκε από την πολιτική.
Ως νομικός και πολιτικός, ο Ηλίας Ηλιού κέρδισε την εκτίμηση ευρύτερων κύκλων έξω από την Αριστερά. Πήρε μέρος σε συνέδρια της Διεθνούς Εταιρείας Δημοκρατικών Νομικών (1956, 1960) και της Οργάνωσης για την Αμνηστία στην Ελλάδα (Παρίσι 1960, 1962), ενώ διετέλεσε μέλος της εταιρείας μελέτης και επιστημονικού σχεδιασμού «Επιστήμη-Ανοικοδόμηση» (ΕΠ-ΑΝ) και του Δημοκρατικού Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων.
1990 – Άβα Γκάρντνερ (αγγλικά: Ava Lavinia Gardner, 24 Δεκεμβρίου 1922 – 25 Ιανουαρίου 1990) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της έλαβε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, ενώ θεωρείται από πολλούς μια από τις ομορφότερες παρουσίες που πέρασαν ποτέ από τη μεγάλη οθόνη. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 25η στη λίστα με τις 25 λαμπρότερες σταρ της ιστορίας του σινεμά.. Η Άβα γεννήθηκε από πάμφτωχη οικογένεια στην Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ το Δεκέμβριο του 1922. Οι γονείς της ήταν αγρότες σε βαμβακοχώραφα και στα καπνά της περιοχής. Στην εφηβεία της ο πατέρας της αρρωσταίνει με βρογχίτιδα και πεθαίνει, αφήνοντας την Άβα σε ηλικία 15 χρονών τραυματισμένη ψυχολογικά. Μετά το θάνατο του πατέρας της έπαψε να πιστεύει στον Θεό και άρχισε να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις και μόνο.
Η τύχη της χαμογελά, όταν ο φωτογράφος και σύζυγος ενός εκ των τεσσάρων αδερφών της, της ζητά να την φωτογραφίσει ώστε να βάλει το πορτρέτο της 19χρονης κουνιάδας του στην βιτρίνα του μαγαζιού της εταιρίας Tarr photography studio, όπου εργαζόταν στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Απέξω έτυχε να περνά, ο κυνηγός σταρλετιτσών (sic) της MGM,Barnard Duhan και την κάλεσε για ένα δοκιμαστικό.
Λαμβάνοντας μαθήματα ορθοφωνίας και υποκριτικής, κατάφερε να διορθώσει όλα εκείνα τα ελαττώματα που την είχαν φέρει στο Χόλιγουντ ως μικρή χαζή χωριατοπούλα και άρχισε να ανθίζει. Στην ταινία, ”Οι Δολοφόνοι” από το ομώνυμο βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, γίνεται ο ρόλος που θα την χαρακτηρίζει από εδώ και στο εξής : μια femme fatale. Προκλητική, σέξυ και θελκτική στο ανδρικό κοινό, γίνεται ο νυκτερινός αναστεναγμός των ανδρών εντός και εκτός κινηματογραφικής αίθουσας.
Ακολουθούν ταινίες που αναδεικνύουν το υποκριτικό της ταλέντο. Πλαισιώνει όλους τους κινηματογραφικούς αστέρες της εταιρίας: Τον Κλαρκ Γκεμπλς στην ταινία ”The Hucksters” το 1947, τον Γκρέγκορι Πεκ το 1951 στην ταινία ”Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο”. Το 1953 ξανασυναντιέται με τον Γκεμπλς στην θρυλική ταινία ”Mogambo”. Ο Κλαρκ παίζει ένας σκληροτράχηλο κυνηγό και γίνεται μήλο της έριδος ανάμεσα σε εκείνη και την Γκρέις Κέλι. Τελικά την τελευταία στιγμή τον κερδίζει, δεν κερδίζει όμως το Όσκαρ πρώτου γυναικείου για το οποίο προτάθηκε, αλλά η Γκρέις τσιμπά την Χρυσή Σφαίρα για το γυναικείο, ενώ η ταινία κερδίζει βραβείο BAFTA. Η καριέρα της απογειώνεται.
Ακολουθεί η ταινία ”Η ξυπόλητη Κοντέσα” το 1954 με τον Χάμφρι Μπόγκαρτ συμπρωταγωνιστή της σε μια ιστορία με τραγικό τέλος. Ακολουθούν ταινίες όπως ”Ο ήλιος ανατέλλει ξανά”,”Στην παραλία”, ”Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης”,”55 μέρες στο Πεκίνο”,”Νύχτες της Ιγκουάνας” με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον το 1964. Ήταν ο τελευταίος μεγάλος ρόλος που έπαιξε σε κινηματογραφική ταινία. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και μέχρι το 1986, χρονιά που υπέστη το πρώτο της εγκεφαλικό επεισόδιο, έπαιζε μικρούς ρόλους σε ταινίες κυρίως μικρού budget, με τελευταία σημαντική εμφάνιση στο στην σειρά ”Η Βίβλος: Η αρχή..” ως Σάρα.
2015 – Ντέμης Ρούσσος (Αρτέμιος Βεντουρής-Ρούσσος) (15 Ιουνίου 1946 – 25 Ιανουαρίου 2015) ήταν Έλληνας τραγουδιστής και μουσικός. Πρωτοέγινε γνωστός διεθνώς ως μέλος του συγκροτήματος Aphrodite’s Child μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και γνώρισε πολλές επιτυχίες κατά τη διάρκεια της προσωπικής του σταδιοδρομίας, ιδίως τη δεκαετία του 1970. Πούλησε παγκοσμίως πάνω από 70 εκατομμύρια δίσκους.
Το ξεχωριστό φωνητικό του ύφος βοήθησε το συγκρότημα σε διεθνή επιτυχία στη Γαλλία και άλλα μέρη της Ευρώπης από το 1968 έως το 1972. Τον Μάιο του 1968 οι Ρούσσος, Παπαθανασίου και Σιδεράς προσπάθησαν να μετοικήσουν στο Λονδίνο, το τότε διεθνές κέντρο της ποπ μουσικής, για να ακολουθήσουν διεθνή σταδιοδρομία, αλλά τους σταμάτησαν στα σύνορα λόγω προβλημάτων με την άδεια εισόδου τους. Κατευθύνθηκαν υποχρεωτικά στο Παρίσι, εν μέσω των ταραχών, όπου και αποφάσισαν να παραμείνουν, υπογράφοντας συμβόλαιο με την Philips Records. Το πρώτο τους σινγκλ, ήταν το «Rain and Tears», μια σύνθεση του Παπαθανασίου σε στίχους του Μπορίς Μπεργμάν με τον Ρούσσο να τραγουδάει με τη χαρακτηριστική του φωνή. Το σινγκλ κυκλοφορησε το καλοκαίρι του 1968 σε όλη την Ευρώπη και σημείωσε αξιοσημείωτη επιτυχία σε πολλές χώρες.
Με το συγκρότημα ηχογράφησε αρκετά σινγκλς και τρεις δίσκους οι οποίοι γνώρισαν διεθνή επιτυχία. Ο πλέον αξιοσημείωτος είναι το κύκνειο άσμα τους, ο κόνσεπτ δίσκος 666, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κλασικότερους προγκρέσιβ ροκ δίσκους.
Ο Ρούσσος συνεργάστηκε σποραδικά με τον Παπαθανασίου και εκτός Aphrodite’s Child . Το 1970 ηχογράφησαν μαζί σάουντρακ της ταινίας Sex Power (το οποίο κατά καιρούς αποδίδεται στους Aphrodite’s Child) και το 1977 το Magic. Η επιτυχέστερη συνεργασία τους ήταν το Race to the End, μια φωνητική προσαρμογή του μουσικού θέματος από το βραβευμένο με Oscar Οι Δρόμοι της Φωτιάς, που κυκλοφόρησε και στα ισπανικά με τον τίτλο Tu Libertad. Το 1982 ο Ρούσσος πήρε μέρος και στο σάουντρακ της κινηματογραφικής ταινίας Blade Runner με το τραγούδι Tales of the Future.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
