21 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 52η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Yπολείπονται 314 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:08 – Δύση ήλιου: 18:09
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 1 λεπτά
🌔 Σελήνη 12 ημερών
Γεγονότα
1848 – Οι Μαρξ και Ένγκελς δημοσιεύουν το Κομουνιστικό Μανιφέστο, τη Βίβλο του Κομουνισμού. Ο Μαρξ ολοκλήρωσε το «Μανιφέστο» στις αρχές του Φλεβάρη του 1848. Το χειρόγραφο στάλθηκε στο Λονδίνο όπου και εκδόθηκε στα μέσα Φλεβάρη του 1848. Ηταν η περίοδος που ξέσπασε η επανάσταση στο Παρίσι, την οποία και μελέτησε ο Μαρξ γράφοντας το έργο του «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848-1850».
Το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» είναι το πρώτο προγραμματικό κείμενο του επιστημονικού κομμουνισμού και το πρώτο πρόγραμμα μιας διεθνούς κομμουνιστικής οργάνωσης. Στο «Μανιφέστο» διατυπώνονται περιληπτικά οι βασικές θέσεις της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας, οι αντικειμενικοί νόμοι της εξέλιξης της κοινωνίας, η νομοτέλεια για το πέρασμα από τον έναν τρόπο παραγωγής στον άλλον. Η ιστορία όλων των ως τότε ταξικών κοινωνιών χαρακτηρίζεται από το «Μανιφέστο» ιστορία πάλης των τάξεων. «Ελεύθεροι και δούλοι, πατρίκιοι και πληβείοι, μάστορες και καλφάδες, με λίγα λόγια καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, ήταν πάντοτε σε έναν αιώνιο ανταγωνισμό, έκαναν έναν αδιάκοπο, πότε κρυφό και πότε φανερό, αγώνα που τελείωνε πάντοτε με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό όλου του κοινωνικού οικοδομήματος ή με τη γενική καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν».
1913 – Απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Έπειτα από διαπραγματεύσεις αντιπροσώπων του Εσάτ Πασά και του Ελληνικού Στρατηγείου Ηπείρου, υπογράφεται συμφωνία, με την οποία παραδίδονται άνευ όρων στον Ελληνικό Στρατό 1.000 τούρκοι αξιωματικοί, 32.000 άνδρες και 108 πυροβόλα. Έτσι, ο Ελληνικός Στρατός, με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο, εισέρχεται απελευθερωτής στην πόλη των Ιωαννίνων. Ήταν 19:00, της 20ης Φεβρουαρίου 1913. Οι ελληνικές δυνάμεις βρίσκονταν στις παρυφές των Ιωαννίνων. Στις 23.00, αντιπροσωπεία από τον επίσκοπο Δωδώνης και τους Τούρκους υπολοχαγό Ρεούφ και ανθυπολοχαγό Ταλαάτ, πήγε στο στρατόπεδο του 9ου Τάγματος Ευζώνων, μεταφέροντας επιστολή των Ευρωπαίων προξένων και του Εσάτ πασά, για παράδοση της πόλης.
Η παράτολμη ενέργεια των Βελισσαρίου και Ιατρίδη έκανε τον Εσάτ να πιστέψει πως είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ελληνική δύναμη έξω από τα Γιάννενα και δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει να αμύνεται. Η αντιπροσωπεία οδηγήθηκε από τον Βελισσαρίου στο χάνι Εμίν Αγά, όπου ήταν η έδρα του ελληνικού στρατηγείου. Ο Κωνσταντίνος αποδέχθηκε την παράδοση της πόλης και απαίτησε την παράδοση των τουρκικών δυνάμεων και των οχυρών. Στις 21 Φεβρουαρίου από τους (τότε) λοχαγούς Ιωάννη Μεταξά και Ξενοφώντα Στρατηγό και τον Βεχήπ μπέη, υπογράφτηκε το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης.
Τις πρώτες πρωινές ώρες, ο Κωνσταντίνος τηλεγράφησε στον βασιλιά Γεώργιο και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Λίγες ώρες αργότερα, ο ελληνικός στρατός έμπαινε πανηγυρικά στην πρωτεύουσα της Ηπείρου. Στις 22 Φεβρουαρίου, ο Κωνσταντίνος και η συνοδεία του, μεταξύ των οποίων οι πρίγκιπες Ανδρέας, Χριστόφορος, Αλέξανδρος και Γεώργιος και οι πριγκίπισσες Ελένη και Αλίκη, εισήλθαν κάτω από έντονες επευφημίες στα Γιάννενα. Ένα μάλλον, άγνωστο γεγονός, παραλίγο να προκαλέσει μια απίστευτη τραγωδία.
Ένας Αλβανός είχε ζωστεί με εκρηκτικές ύλες και περίμενε να περάσει ο Κωνσταντίνος για να τις πυροδοτήσει. Ωστόσο, οι εύζωνοι πρόλαβαν και τον σκότωσαν. Μάλιστα, ελάχιστοι αντιλήφθηκαν το περιστατικό αυτό, το οποίο είναι άγνωστο αν αποτελούσε προσωπική πρωτοβουλία του Αλβανού ή ήταν μέρος ευρύτερου σχεδίου.
Έπειτα από λίγες ημέρες, ο επικεφαλής των οχυρών του Μπιζανίου Φουάτ μπέης, τα παρέδωσε στον ελληνικό στρατό. Έτσι ολοκληρώθηκε η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, μετά από 482 χρόνια οθωμανικής κατοχής. Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, να αναφέρουμε ότι επικρατούσε ντελίριο ενθουσιασμού μεταξύ των κατοίκων των Ιωαννίνων, κυρίως βέβαια των Χριστιανών και δευτερευόντως των Εβραίων, ακόμα όμως και αρκετών Μουσουλμάνων!
Οι δρόμοι της πόλης κατακλύστηκαν από πλήθος κόσμου. Τα σπίτια στολίστηκαν με γαλανόλευκες σημαίες, κρυμμένες στα μπαούλα ως τότε. Παράλληλα, εικόνες του βασιλιά Γεώργιου και του Ελευθέριου Βενιζέλου έκαναν την εμφάνισή τους, ενώ οι ιαχές “Ζήτω η Ελλάς”, “Ζήτω ο Ελληνικός Στρατός”, “Ζήτω ο διάδοχος Κωνσταντίνος”, αναμειγνύονταν με το “Χριστός Ανέστη” που δονούσε την ατμόσφαιρα!
1915 – Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτείται από πρωθυπουργός, κατόπιν διαφωνίας του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σηματοδοτώντας την αρχή του εθνικού διχασμού.
Ο Εθνικός Διχασμός (1915-1917) ήταν σειρά από εμφύλιες διαμάχες με ζητούμενο τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), οι οποίες διαίρεσαν (και γεωγραφικά) τη χώρα σε δύο αντίπαλες παρατάξεις που αντικατόπτριζαν τους αντιμαχόμενους συνασπισμούς του Πολέμου, και την οδήγησαν στο πλευρό της Τριπλής Συνεννόησης (Αντάντ), το 1917, σε κατάσταση μειωμένης εθνικής κυριαρχίας (αρμοστεία), με την ενότητα του έθνους (και για πρώτη φορά του στρατού) διασπασμένη για τα επόμενα 20 χρόνια. Σε πρώτο επίπεδο οι συμπλεύσεις των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών αυτής της περιόδου με τους πολεμικούς συνασπισμούς ήταν που επικαθόρισαν τη διένεξη. Από τη μία ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος με το κόμμα των Φιλελευθέρων πίστευε πως η Ελλάδα θα έπρεπε να συμμαχήσει με τους Συμμάχους της Αντάντ ώστε να διαφυλάξει την πρόσφατη επέκταση της χώρας στα πρώην οθωμανικά εδάφη, αλλά και για να της επιτρέψουν να διευρυνθεί μέσω θαλάσσης, καθώς μόνο αυτές οι χώρες διέθεταν σημαντικές ναυτικές δυνάμεις. Από την άλλη ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ και το φιλομοναρχικό Κόμμα Εθνικοφρόνων, του Δημητρίου Γούναρη, πρόκρινε την «ευμενή ουδετερότητα» προς την Αντάντ (αφού οι ακτές της Ελλάδας ήταν ευπρόσβλητες στο συμμαχικό ναυτικό), μια στάση που όμως ήταν βολική για τις Κεντρικές Δυνάμεις αφού δυσχέραινε το ναυτικό των αντιπάλων τους στο Αιγαίο και δεν επέτρεπε να ανοίξει το Μακεδονικό Μέτωπο για βοήθεια της συμμάχου της Ελλάδας, Σερβίας.
Σε πιο βαθύ επίπεδο, ο διχασμός ήταν μια εμφύλια αναμέτρηση ανάμεσα στην «Παλιά Ελλάδα» (σε ανίερη συμμαχία με τις ξένες μειονότητες των «Νέων Χωρών»), και στην πλειοψηφία των μέχρι χθες αλύτρωτων Ελλήνων των Νέων Χωρών, όπως θα αποτυπωθεί, και γεωγραφικά, ανάμεσα στο «κράτος των Αθηνών» και στο «κράτος της Θεσσαλονίκης».
Η διένεξη προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία, το οποίο άγγιξε για πρώτη φορά το στράτευμα («Επίστρατοι»), στρώνοντας τον δρόμο για τις δικτατορίες του μεσοπολέμου (πραξικόπημα του Πάγκαλου, δικτατορία του Μεταξά) και τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Ορισμένα απότοκα της πρωτοφανούς, στα ελληνικά χρονικά, βαρβαρότητας των Νοεμβριανών στην πολιτική σκηνή[5] στιγμάτισαν έμμεσα την ελληνική κοινωνία για πολλές δεκαετίες αργότερα (π.χ. τo ιδιώνυμο και οι εξορίες σε ξερονήσια ή τα βασανιστήρια και οι ακρότητες επί Κατοχής και Εμφυλίου), ενώ οδήγησαν και στην έκπτωση της μοναρχίας στην Ελλάδα, με το δημοψήφισμα του 1974. Όπως συνέβη με άλλα τέτοια συλλογικά τραύματα (π.χ. δωσιλογισμός στην Κατοχή), η ιστοριογραφία και το αυτολογοκριμένο συλλογικό μνημονικό, όταν δεν το παραποίησαν για να στηρίξουν τις εκάστοτε αφηγήσεις, το εγκατέλειπαν στη λήθη ή το ομογενοποιούσαν κάτω από ένα ωραιοποιητικό και ατομοκεντρικό σχήμα.
1958 – Ο άγγλος εικαστικός Τζέραλντ Χόρτομ σχεδιάζει το γνωστό σήμα της ειρήνης με το διχαλωτό σχήμα. Το διεθνές αυτό σήμα σχεδιάστηκε από τον βρετανό καλλιτέχνη και σχεδιαστή Τζέραλντ Χόλτομ τον Φεβρουάριο του 1958 για λογαριασμό της CND. Αρχικά επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί κατά τις πρώτες πορείες του Ψυχρού Πολέμου κατά των πυρηνικών όπλων στη Βρετανία, που ξεκινούσαν από την πλατεία Τραφάλγκαρ, στην καρδιά του Λονδίνου και κατέληγαν στο Κέντρο Ερευνών για τα Πυρηνικά Όπλα στο Αλντερμάστον. Σύντομα το σχέδιο του Χόλτομ, το πρωτότυπο του οποίου βρίσκεται στο Μουσείο της Ειρήνης στο Μπράντφορντ, τυπώθηκε από τον επίσης βρετανό σχεδιαστή και δάσκαλο Έρικ Οστιν πάνω σε κεραμικές κονκάρδες και διαδόθηκε έτσι σε όλον τον κόσμο.
Το διεθνές αυτό σήμα σχεδιάστηκε από τον βρετανό καλλιτέχνη και σχεδιαστή Τζέραλντ Χόλτομ τον Φεβρουάριο του 1958 για λογαριασμό της CND. Αρχικά επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί κατά τις πρώτες πορείες του Ψυχρού Πολέμου κατά των πυρηνικών όπλων στη Βρετανία, που ξεκινούσαν από την πλατεία Τραφάλγκαρ, στην καρδιά του Λονδίνου και κατέληγαν στο Κέντρο Ερευνών για τα Πυρηνικά Όπλα στο Αλντερμάστον. Σύντομα το σχέδιο του Χόλτομ, το πρωτότυπο του οποίου βρίσκεται στο Μουσείο της Ειρήνης στο Μπράντφορντ, τυπώθηκε από τον επίσης βρετανό σχεδιαστή και δάσκαλο Έρικ Οστιν πάνω σε κεραμικές κονκάρδες και διαδόθηκε έτσι σε όλον τον κόσμο. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Όσον αφορά το πώς προέκυψε το σήμα της ειρήνης, η ιστορία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Συνδυάζει τη σήμανση με σημαίες χεριού για το γράμμα Ν(uclear) δηλαδή Πυρηνικός και το γράμμα D(isarmament), δηλαδή Αφοπλισμός.
Τοποθετώντας τα δύο αυτά σήματα το ένα πάνω στο άλλο, ο βρετανός εικαστικός σχημάτισε τον κεντρικό κορμό του συμβόλου της ειρήνης. Στην συνέχεια, ωστόσο -μας πληροφορεί το Quartz– αποκάλυψε και τα εξής: «Ήμουν απελπισμένος. Βαθιά απελπισμένος. Ζωγράφισα τον εαυτό μου: την εικόνα ενός ανθρώπου σε απόγνωση, με τα χέρια του τεντωμένα προς τα έξω όπως ο χωρικός του Γκόγια μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα. Συμμάζεψα το σχέδιο, ευθυγραμμίζοντάς το, και έβαλα έναν κύκλο γύρω του».
1972 – Πραγματοποιείται η ιστορική επίσκεψη του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα. Το ταξίδι του Νίξον στην Κίνα στις αρχές του 1972 αποτέλεσε μία από τις πιο θεαματικές και βαρυσήμαντες εξελίξεις της μεταπολεμικής διεθνούς πολιτικής. Αμεσα και μεσοπρόθεσμα η Κίνα και οι ΗΠΑ με την προσέγγισή τους εξισορρόπησαν τη διαφαινόμενη τότε στρατιωτική υπεροχή της Σοβιετικής Ενωσης έναντι της καθεμίας χωριστά. Μακροπρόθεσμα η πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη βγήκε από τη διεθνή απομόνωση και άρχισε να εντάσσεται στους θεσμούς και στις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος, φέρνοντας την ανθρωπότητα πιο κοντά σε μια ενιαία διεθνή κοινωνία.
Η προσέγγιση του Νίξον με τον Μάο Τσετούνγκ ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή, δεδομένου ότι τα πολιτικά συστήματα των χωρών τους βρίσκονταν σε αντίθετα άκρα του ιδεολογικού φάσματος. Οι ΗΠΑ ήταν η φιλελεύθερη δημοκρατία με τη μεγαλύτερη προσήλωση στην ελεύθερη αγορά και πιο περιορισμένο κράτος πρόνοιας σε σύγκριση με τη Δυτική Ευρώπη. Στο άλλο άκρο, η Κίνα του Μάο παρέμενε μια αριστερή επαναστατική κοινωνία σε σύγκριση με τη Σοβιετική Ενωση, που μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953 είχε μετεξελιχθεί από επαναστατική σε γραφειοκρατική κοινωνία. Στην Κίνα, η εσωτερική επαναστατικότητα είχε αποκορυφωθεί με την «Πολιτιστική Επανάσταση», η πιο ακραία φάση της οποίας ήταν από το 1966 έως το 1969, με απόηχους έως το 1976.
Γεννήσεις
1893 – Αντρές Σεγκόβια, ισπανός κλασσικός κιθαρίστας. (Θαν. 3/6/1987) Ο Σεγκόβια συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της κιθάρας ως οργάνου συναυλίας, αναδεικνύοντας τις εκφραστικές και τεχνικές της δυνατότητες.
Εδωσε την πρώτη του δημόσια συναυλία του το 1909 ενώ ήταν σπουδαστής στο ωδείο της Γρανάδας. Από τότε άρχισε να δίνει συναυλίες σ’ όλο τον κόσμο έως την ηλικία των 90 χρόνων.
Μέχρι το 1916 εμφανιζόταν στη Βαρκελώνη και αργότερα στη Μαδρίτη. Από 1919 έως το 1923 περιόδευσε τη Νότια Αμερική. Διασκεύασε για κιθάρα δεκάδες έργα κλασικής μουσικής.
1927 – Ιμπέρ Ντε Ζιβανσί, γάλλος σχεδιαστής μόδας. (Θαν. 10/3/2018). Ηταν για την μόδα ότι η Φρανσουάζ Σαγκάν για την λογοτεχνία, έγραψαν για τον Ιμπέρ ντε Ζιβανσί. Κάποιοι τον αποκάλεσαν «Ταρζάν» της γαλλικής μόδας λόγω του ύψους του που άγγιζε τα 1,98 μ.. Ο θάνατός του την ώρα που κοιμόταν το βράδυ της Κυριακής σε ηλικία 91 ετών σφράγισε κυριολεκτικά το τέλος των καθοριστικών δημιουργών της γαλλικής μεταπολεμικής μόδας: ο Ντιόρ, ο Μπαλμέν και ο Ζιβανσί ήταν οι εκφραστές της. Και ο μόνος που είχε επιζήσει ήταν ο Ζιβανσί, αν και από το 1995 δεν ξαναπάτησε το πόδι του στον οίκο που ίδρυσε το 1952 σε ηλικία μόλις 25 ετών, και τον οποίο πούλησε στον οίκο ειδών πολυτελείας LVMH το 1988, διατηρώντας για ένα διάστημα τον τίτλο του καλλιτεχνική διευθυντή. Και αυτόν, τον γάλλο αριστοκράτη, γιο μαρκησίου, διαδέχθηκε ένας Βρετανός γιος υδραυλικού, ο ιδιοφυής Τζον Γκαλιάνο, τον Ιούλιο του 1995, μόλις μια μέρα μετά την τελευταία συλλογή με την επιμέλεια του Ιμπέρ.
Μια σειρά τιμητικών και αναδρομικών εκθέσεων για το έργο του την τελευταία τριετία των επανέφεραν στο κέντρο της δημοσιότητας που απέφευγε συστηματικά. Με γυαλιά ηλίου (όχι λόγω εκκεντρικότητας αλλά επειδή κατά τη διάρκεια επέμβασης έχασε την όραση στο ένα του μάτι), με ένα μπαστούνι πάντα στο χέρι, συνέχισε να σκιτσάρει ρούχα ως το τέλος της ζωής του.
1933 – Νίνα Σιμόν, Αμερικανίδα τραγουδίστρια. Η Νίνα Σιμόν γεννήθηκε το 1933 και πέθανε το 2003. Σε αυτό το διάστημα, πρόλαβε να καταγραφεί στην ιστορία της μουσικής σαν μία από τις δύο ή τρεις σημαντικότερες τραγουδίστριες του 20ου αιώνα. Και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν μόνο μία τραγουδίστρια της jazz. Η ίδια δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Όπως γράφει στην αυτοβιογραφία της:
«Οι κριτικοί άρχισαν να συζητούν σχετικά με το είδος της μουσικής που έπαιζα και να προσπαθούν να βρουν κάποιο ξεκάθαρο στοιχείο για να την κατατάξουν κάπου. Ήταν δύσκολο για αυτούς, επειδή έπαιζα ελαφρά τραγούδια σε κλασικό στυλ και με κλασική τεχνοτροπία στο πιάνο επηρεασμένη από την jazz. Επιπλέον συμπεριελάμβανα στο ρεπερτόριό μου σπιρίτσουαλ και παιδικά τραγούδια κι αυτά τα είδη κομματιών με ταύτιζαν αυτόματα με το κίνημα της φολκ. Έτσι,το να πουν ότι έπαιζα το τάδε ή το δείνα είδος δημιουργούσε πρόβλημα στους κριτικούς, επειδή υπήρχε λίγο απ΄όλα στη μουσική μου, σήμαινε επίσης όμως, ότι είχα κερδίσει τη γενικότερη αποδοχή από τους φίλους της τζαζ,της φολκ,της ποπ και των μπλουζ αλλά και από εκείνους της κλασικής μουσικής.Τελικά κατέληξαν να με χαρακτηρίσουν ως ΄΄τραγουδίστρια της τζαζ -και όχι μόνο».
Θάνατοι
1965 – Μάλκολμ Χ, Αμερικανός πολιτικός αγωνιστής. Γεννημένος ως Μάλκολμ Λιτλ (Malcolm Little) και γνωστός επίσης ως Ελ-Χατζ Μαλίκ Ελ-Σαμπάζ (el-Hajj Malik el-Shabazz) ήταν Αμερικανός μουσουλμάνος ιερέας και ακτιβιστής πολιτικών δικαιωμάτων. Για τους θαυμαστές του, υπήρξε ένας θαρραλέος συνήγορος των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών, ένας άνθρωπος που κατηγόρησε τη «λευκή Αμερική» με τους πιο σκληρούς όρους για τα εγκλήματά της ενάντια στους μαύρους Αμερικανούς. Οι επικριτές του τον κατηγόρησαν για ρατσιστικό κήρυγμα, την υποστήριξη του στη μαύρη υπεροχή, τον αντισημιτισμό και τη βία. Παραμένει όμως ως ένας από τους μεγαλύτερους και πιο σημαντικούς Αφροαμερικανούς στην ιστορία. Οι πεποιθήσεις του Μάλκολμ Χ, όπως αυτός τις εξέφραζε στις ομιλίες του, άλλαξαν σημαντικά με την πάροδο του χρόνου. Ως εκπρόσωπος του Έθνους του Ισλάμ δίδαξε τη μαύρη υπεροχή και τάχθηκε υπέρ του διαχωρισμού μαύρων και λευκών Αμερικανών – σε αντίθεση με την δράση των κινημάτων πολιτικών δικαιωμάτων για την ένταξη. Μετά τη ρήξη με το Έθνος του Ισλάμ το 1964, υποστήριξε πως υπήρξε «…ένα ζόμπι τότε … στραμμένο προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και έχοντας εντολή να βαδίσει…» και έγινε Σουνίτης, αποκήρυξε τον ρατσισμό και εξέφρασε την επιθυμία να συνεργαστεί με τους ηγέτες των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα, αν και εξακολούθησε να δίνει έμφαση στην μαύρη αυτοδιάθεση.
1985 – Νικόλαος Μομφεράτος, Έλληνας εκδότης. Ήταν Πέμπτη, 21 Φεβρουαρίου του 1985 στις 19.10 όταν δολοφονούνται στο Κολωνάκι, στη γωνία Βουκουρεστίου και Τσακάλωφ, ο εκδότης της εφημερίδας “Απογευματινή”, υπουργός της κυβέρνησης Μαρκεζίνη επί χούντας, Νίκος Μομφεράτος και ο οδηγός του Γιώργος Ρουσέτης. `Ενοπλοι πλησιάζουν το αυτοκίνητο όπου επιβαίνουν ο Μομφεράτος και ο οδηγός του , ανοίγοντας πυρ με δύο 45άρια. Ο εκδότης βρίσκει ακαριαίο θάνατο “με τέσσερις σφαίρες στην καρδιά” σύμφωνα με τίτλο της “Απογευματινής”. Το αυτοκίνητο πέφτει πάνω σε βιτρίνα καταστήματος ενώ οι δράστες εξαφανίζονται.
Τι είπε η Αστυνομία
«Οι αστυνομικοί πιστεύουν ότι πρόκειται για ολιγομελή ομάδα τρομοκρατών που βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες της Ιταλίας, τους τρομοκράτες της RAF, της Δυτικής Γερμανίας, καθώς και άλλες ομάδες και οργανώσεις της διεθνούς τρομοκρατίας. Τα μέλη της 17Ν έχουν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδο κομάντος κάποιας χώρας του ανατολικού μπλοκ» (ρεπορτάζ της «Απογευματινής» στις 22.2.1985).
Τι είπε η 17Ν
«Η “Απογευματινή” είναι γνωστή στο πανελλήνιο για τις ιδιαίτερες επιδόσεις της στην προσπάθεια συστηματικής αποβλάκωσης και αποχαύνωσης των πιο καθυστερημένων τμημάτων του λαού προβάλλοντας τα διάφορα αισθηματικά σκάνδαλα, τις ημίγυμνες,καλλιεργώντας τα πιο χυδαία και χαμηλά ένστικτά του. Εκδότης και κύριος μέτοχος της “Απογευματινής”, ο φασίστας Μομφεράτος, υπουργός της χούντας, που έγινε ιδιοκτήτης της “Α” με χρήματα της CIA. Ετσι βλέπουμε τη CIA να αγοράζει μία εφημερίδα – αυτή που της ταιριάζει – για να μπορεί να ελέγχει την πληροφόρηση. Να χρησιμοποιεί για αυτό έναν φασίστα, υπουργό της χούντας, που αντί να βρίσκεται στη φυλακή αφού σαν υπουργός ήταν συνυπεύθυνος για τα εγκλήματά της, φθάνει στο σημείο να `χει το θράσος να θέλει να χειραγωγεί τον λαό, αφού πέρα από την εφημερίδα του, με τη μεγάλη δύναμη που διαθέτει σαν πρόεδρος της Ενωσης Ιδιοκτητών Ημερησίου Τύπου, περνάει τα διάφορα ξένα εμπιστευτικά και απόρρητα έντυπα του δυτικού ιμπεριαλισμού και στους άλλους ιδιοκτήτες…» (χωρίς ημερομηνία προκήρυξη της 17Ν με την οποία ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης, την οποία άφησαν οι εκτελεστές στον τόπο της δολοφονίας).
2014 – Σάκης Μπουλάς (Κιλκίς, 11 Μαρτίου 1954 – Μαρούσι Αττικής, 21 Φεβρουαρίου 2014) ήταν Έλληνας ηθοποιός, στιχουργός, επιχειρηματίας, ερμηνευτής και παρουσιαστής.
Η καταγωγή του ήταν από τον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε. Όταν ήταν μικρός, οι γονείς του τον παρότρυναν να γίνει δικηγόρος λόγω της άνεσης που παρουσίαζε στον λόγο, ωστόσο αυτός επέλεξε το τραγούδι και την ηθοποιία. Παλαιότερα ήταν ιδιοκτήτης καταστήματος με έπιπλα. Είχε, επίσης, πει πως δεν του άρεσε ο γάμος καθώς έτσι αιχμαλωτίζεται η ανεξαρτησία του.
Πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου 2014 στο νοσοκομείο Υγεία από καρκίνο του πνεύμονα. Ο θάνατός του προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση.
Στην κηδεία του παρέστησαν πολλές προσωπικότητες της υποκριτικής, της μουσικής σκηνής, αλλά και απλός κόσμος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε δεσμό με την ηθοποιό και πρώην μοντέλο Αλεξάνδρα Ούστα.
Ο Σάκης Μπουλάς ήταν παράλληλα και τραγουδιστής, συμμετέχοντας σε πολλούς δίσκους όπως στους “Ανεπίδοτα Γράμματα” του Μιχάλη Γρηγορίου με την Αφροδίτη Μάνου, “Καντάτα για την Μακρόνησο” – Θ.Μικρούτσικου, “Λουκιανού διάλογοι” – Μ. Πλέσσα, “Αχαρνής” του Δ. Σαββόπουλου κ.α. Είχε κάνει και τους παρακάτω προσωπικούς του δίσκους: Είχε συνεργαστεί πάνω από 12 χρόνια με τον Θάνο Μικρούτσικο και κατ’ αυτή την περίοδο ταξίδεψε σε διάφορες χώρες όπως Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία, Σκωτία, Βέλγιο και Κύπρο.
Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του πρώτου “Μουσικού καφενείου” με το όνομα Σούσουρο μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Άσιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα χάπενιγκς. Παρόμοια δουλειά έγινε αργότερα στο Αχ Μαρία, όπου και πάλι υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη κ.ά. Είχε τραγουδήσει σε πολλές μουσικές σκηνές και συναυλίες συνεργαζόμενος χρόνια με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη, Τάνια Τσανακλίδου, Βλάση Μπονάτσο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα κ.ά. αλλά και με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
