20 Μαρτίου 2024
Είναι η 80η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 286 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:27 – Δύση ήλιου: 18:37
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 9 λεπτά
🌔 Σελήνη 10.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Κλώντια, Κλόντια, Κλαύδια, Κλό, Ροδιανό,
Ροδινό, Ροδίνη, Ρόδη, Ροδιανή, Ροδιάνα, Ροδή, Ροδία,
Γρηγόρη, Γρηγόριο, Γόλη και Γρηγορία
Γεγονότα
1800 – Ο ιταλός φυσικός Αλεσάντρο Βόλτα ανακοινώνει με γράμμα του στον άγγλο φίλο του σερ Τζόζεφ Μπανκς ότι ανακάλυψε την μπαταρία. Πρωτοπόρησε στην έρευνα και τη διάδοση του ηλεκτρισμού. Η πιο σπουδαία εφεύρεσή του ήταν η ηλεκτρική στήλη (μπαταρία). Ο Αλεσάντρο Τζουζέπε Αντόνιο Αναστάζιο Βόλτα (Alessandro Giuseppe Antonio Anastasio Volta) γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1745 στο Κόμο της Λομβαρδίας και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της περιοχής. Πολύ νέος δημοσίευσε την πρώτη του πραγματεία πάνω στη «λουγδουνική λάγηνο», ένα νέο βελτιωμένο τύπο ηλεκτροσκοπίου. Το επίτευγμα αυτό του χάρισε τον τίτλο του καθηγητή φυσικής στη γενέτειρά του (1774), αλλά και τον τίτλο του επίτιμου μέλους της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Η επόμενη επινόησή του ήταν το ηλεκτροφόρο (1775), δηλαδή δύο μεταλλικές πλάκες, η μία από εβονίτη και η άλλη με μονωτική λαβή, που αλληλοφορτίζονταν θετικά και αρνητικά και είχαν τη δυνατότητα να παράγουν στατικό ηλεκτρισμό. Ήταν η πρώτη μορφή μπαταρίας. Ακολούθησαν η ανακάλυψη της χημικής ένωσης του μεθανίου και οι εφευρέσεις του ευδιόμετρου (συσκευή που χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό των αερίων, που παίρνουν μέρος σε μία χημική αντίδραση και για την ογκομετρική ανάλυση διάφορων αερίων μειγμάτων), του «ηλεκτρικού πιστολιού» (πειραματικό όργανο που προκαλούσε την έκρηξη ενός αερίου με ηλεκτρικό σπινθήρα) και της άσβεστης λυχνίας υδρογόνου. Το 1779 κατέλαβε την έδρα της φυσικής στο πανεπιστήμιο της Παβίας. Αργότερα, μαζί με τους γάλλους επιστήμονες Αντουάν Λαβουαζιέ (1743-1794) και Πιερ Λαπλάς (1749-1827), συμμετείχε σε πειράματα για τον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό, ενώ με τον συμπατριώτη του γιατρό και φυσικό Λουίτζι Γκαλβάνι (1737-1798) πειραματίστηκε πάνω στον ζωικό ηλεκτρισμό.
Η διαμάχη του, όμως, με τον Γκαλβάνι οδήγησε τον Βόλτα σε πυρετώδεις προσωπικές μελέτες, που του έδωσαν το δικαίωμα στις 20 Μαρτίου 1800 να ανακοινώσει τη σπουδαιότατη ανακάλυψη της πρώτης πηγής συνεχούς ρεύματος, της περίφημης ηλεκτρικής στήλης ή βολταϊκής στήλης (κοινώς μπαταρία), με ηλεκτρόδια από χαλκό (+) και ψευδάργυρο (-) και ηλεκτρολύτη θειικό οξύ. Το 1801 παρουσίασε την εφεύρεσή του αυτή στον Μέγα Ναπολέοντα στο Παρίσι και αυτός για να τον τιμήσει του απένειμε τον τίτλο του κόμη της Λομβαρδίας και τον ανακήρυξε ισόβιο γερουσιαστή στο βασίλειο της Λομβαρδίας. Το 1815 ο αυτοκράτορας της Αυστρίας τον όρισε διευθυντή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάντοβα. Στην προσωπική του ζωή, ο Βόλτα νυμφεύθηκε το 1794 τη συντοπίτισσά του Τερέζα Περεγκρίνι, η οποία του χάρισε τρεις γιους. Ο Αλεσάντρο Βόλτα πέθανε στο Κόμο στις 7 Μαρτίου 1827, σε ηλικία 82 ετών. Πολύ αργότερα, το 1881, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έδωσε προς τιμήν του το όνομα Volt (βολτ) στη μονάδα τάσης του ρεύματος.
1900 – Ο σέρβος φυσικός Νίκολα Τέσλα λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ασύρματη μετάδοση της ηλεκτρικής ενέργειας. Ο σέρβος φυσικός και εφευρέτης Νίκολα Τέσλα (Nikola Tesla) γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1856, στο χωριό Smiljan, στην επαρχία Lika της Κροατίας. Εκεί ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευσή του, συνέχισε τις σπουδές του στο πολυτεχνικό σχολείο του Γκρας και τις ολοκλήρωσε στο πανεπιστήμιο της Πράγας.
Εργάστηκε ως ηλεκτρικός μηχανικός στη Γερμανία, την Ουγγαρία και τη Γαλλία, πριν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1884. Στη Νέα Υόρκη εργάστηκε δίπλα στον Τόμας Έντισον, βελτιώνοντας πολλές από τις εφευρέσεις του. Όμως, οι διαφορές στο ύφος μεταξύ των δύο ανδρών οδήγησαν σύντομα στο χωρισμό τους.
Ο Τέσλα παραιτήθηκε το 1885 και ίδρυσε τη δική του εταιρία «Tesla Arc Light Company». Από το 1887 ως το 1894 σχεδίασε και κατοχύρωσε δεκάδες ευρεσιτεχνίες, συνεργαζόμενος με τον μεγαλοεπιχειρηματία Τζορτζ Ουέστινγκχαουζ, ο οποίος αγόρασε τα δικαιώματα διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στο σύστημα θέρμανσης, αερισμού και κλιματισμού.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον μεγάλο επιστήμονα άρχισε το 1895. Λόγω οικονομικών δυσκολιών, η εταιρία του χρεοκόπησε. Με το πέρασμα του χρόνου, ο Τέσλα γινόταν όλο και πιο εκκεντρικός και κλειστός χαρακτήρας, ενώ συνήθιζε να περνάει όλη τη μέρα του πειραματιζόμενος με τα ραδιοκύματα, αλλά και με σεισμικά μηχανήματα, που ο ίδιος είχε κατασκευάσει.
Ο Τέσλα προσέφερε στην ανθρωπότητα εφευρέσεις όπως το εναλλασσόμενο ρεύμα, το πολυφασικό σύστημα, το πηνίο τέσλα, την ακτινογραφία, τα ραδιοκύματα, το ραδιόφωνο, το ραντάρ κ.α., ανοίγοντας το δρόμο για τον εξηλεκτρισμό του πλανήτη. Το 1912 του απονεμήθηκε από κοινού με τον Τόμας Έντισον το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Ωστόσο, αρνήθηκε να το δεχτεί, θεωρώντας υποτιμητικό το γεγονός ότι μοιραζόταν το βραβείο με «έναν απλό εφευρέτη».
Ο προφήτης του 21ου αιώνα, όπως θεωρείται από πολλούς, πέθανε φτωχός και ξεχασμένος απ’ όλους, στις 7 Ιανουαρίου του 1943, σ’ ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Μετά το θάνατό του, το όνομά του δόθηκε στη μονάδα μέτρησης της Μαγνητικής Επαγωγής πεδίου, ενώ η κληρονομιά του -70.000 επιστολές, 31.522 προσωπικά ντοκουμέντα, 5.297 τεχνικά σχέδια, 12.832 αποκόμματα περιοδικών, 1.000 φωτογραφίες, 40 βραβεία και διπλώματα- φυλάσσεται σήμερα στο Μουσείο Νίκολα Τέσλα στο Βελιγράδι.
1947 – Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο Γιάννης Ζέβγος (πραγματικό όνομα Γιάννης Ταλαγάνης) (1897 – 1947). Ήταν Έλληνας δάσκαλος, δημοσιογράφος, ιστορικός και ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ έχοντας διατελέσει Υπουργός Γεωργίας στην πρώτη μετακατοχική οικουμενική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Στα πρώτα του γραπτά υπέγραφε ως “Πολύβιος” ενώ στον κομματικό τύπο αρθρογραφούσε μαζί με τη σύζυγό του, Καίτη, υπογράφοντας ως Ζεύγος – Ζέβγος για συνωμοτικούς λόγους. Το προσωνύμιό τους αυτό έγινε τελικά το επώνυμό τους. Δολοφονήθηκε τον Μάρτιο του 1947 στη Θεσσαλονίκη. Το πρωί της 20ης Μαρτίου 1947, ο Ζέβγος δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη στην οδό Αγίας Σοφίας, ενώ επέστρεφε στο ξενοδοχείο «Αστόρια», από τον Χρήστο Βλάχο ο οποίος τον πυροβόλησε από κοντινή απόσταση. Ο δράστης συνελήφθη από πολίτες και έναν χωροφύλακα που τον καταδίωξαν. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες είχε δύο συνεργούς. Ο δράστης υποστήριξε στους αστυνομικούς ότι σκότωσε το Ζέβγο από αγανάκτηση για τα βασανιστήρια που υπέστη στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης για απείθαρχους κομμουνιστές στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Σε άλλο σημείο της απολογίας του ισχυρίστηκε ότι οι κομμουνιστές είχαν εξωθήσει στην πορνεία τη γυναίκα του, την οποία είχε χωρίσει, κάτι που όμως εκείνη αρνήθηκε. Αυτή υποστήριξε ότι αιτία του διαζυγίου ήταν ότι ο πρώην σύζυγός της ήταν προδότης.
Για το φιλοκυβερνητικό τύπο επρόκειτο για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» στους κόλπους της Αριστεράς, ενώ για τον «Ριζοσπάστη» ήταν έγκλημα των «μοναρχοφασιστών». Στις 3 Απριλίου 1947 ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε γράμμα του Νίκου Σιδηρόπουλου, πρώην κομμουνιστή και τροφίμου στο Μπούλκες, που συμμετείχε στη δολοφονία του Ζέβγου. Σύμφωνα με αυτό η δολοφονία οργανώθηκε από την ΕΣΑ και το Α2 του Γ’ Σώματος Στρατού υπό την εποπτεία του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Ναπολέοντος Ζέρβα, αρχηγού του ΕΔΕΣ κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η δολοφονία του Ζέβγου εντασσόταν, κατά το Σιδηρόπουλο, σε ένα ευρύτερο σχέδιο που περιελάμβανε και τις δολοφονίες των Γιάννη Πασαλίδη και Αλέξανδρου Σακελλαρόπουλου (ο οποίος αργότερα έγινε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών). Ο Χρήστος Βλάχος καταδικάστηκε το 1948 σε φυλάκιση δύο ετών. Δραπέτευσε όμως από τη φυλακή και κατέφυγε στην Αργεντινή. Επέστρεψε στην Ελλάδα πολλά χρόνια αργότερα και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 20 Σεπτεμβρίου του 1981, ενώ ήταν τρόφιμος στο ψυχιατρείο της Λέρου υποστήριξε ότι δούλευε για την ελληνική και τη συμμαχική αντικατασκοπεία και σκότωσε το Ζέβγο εκτελώντας σχετική εντολή των ανωτέρων του.
Γεννήσεις
1828 – Ερρίκος Ίψεν (Henrik Ibsen, 20 Μαρτίου 1828 – 23 Μαΐου 1906) ήταν Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ως ένας από τους ιδρυτές του μοντερνισμού στο θέατρο, ο Ιψεν αναφέρεται συχνά ως ο πατέρας του ρεαλισμού και ένας από τους πιο επιδραστικούς θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του. Σημαντικά του έργα του είναι μεταξύ άλλων τα Πέερ Γκυντ, , Το κουκλόσπιτο, Έντα Γκάμπλερ, Βρυκόλακες, Η αγριόπαπια και Αρχιμάστορας Σόλνες. Είναι ο πιο πολυπαιγμένος θεατρικός συγγραφέας στον κόσμο μετά το Σαίξπηρ, και Το κουκλόσπιτο ήταν το πιο πολυπαιγμένο έργο στον κόσμο το 2006.
Το πρώτο ποιητικό και θεατρικό έργο του Ιψεν, Πέερ Γκυντ, έχει έντονα σουρρεαλιστικά στοιχεία. Μετά από αυτό ο Ιψεν εγκατέλειψε το στίχο και έγραφε σε ρεαλιστική πρόζα. Αρκετά από τα μεταγενέστερα θεατρικά του έργα θεωρήθηκαν σκανδαλώδη από πολλούς της εποχής του, όταν αναμενόταν το ευρωπαϊκό θέατρο να δίνει πρότυπα αυστηρά ηθικής οικογενειακής ζωής και ευπρέπειας. Στα επόμενα έργα του ο Ιψεν εξέτασε τις πραγματικότητες, που κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια, αποκαλύπτοντας πολλά που ήταν ενοχλητικά σε αρκετούς από τους συγχρόνους του. Είχε μια κριτική ματιά και διερευνούσε ελεύθερα τις συνθήκες της ζωής και τα ζητήματα ηθικής. Σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών κριτικών Η αγριόπαπια και το ”Ρόσμερσχολμ συναγωνίζονται για την πρώτη θέση μεταξύ των έργων του. Ο ίδιος ο Ιψεν θεωρούσε ως αριστούργημά του το Ο Αυτοκράτορας και ο Γαλιλαίος.
Ο Ιψεν κατατάσσεται συχνά μεταξύ των πιο διακεκριμένων θεατρικών συγγραφέων της ευρωπαϊκής παράδοσης. Θεωρείται ευρέως ως ο μεγαλύτερος θεατρικός συγγραφέας του 19ου αιώνα. Επηρέασε άλλους θεατρικούς συγγραφείς και μυθιστοριογράφους, όπως οι Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Όσκαρ Γουάιλντ, Άρθουρ Μίλερ, Τζέιμς Τζόυς, Ευγένιος Ο’ Νηλ και Μίροσλαβ Κρλέζα. Προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1902, το 1903 και το 1904.
Ο Ιψεν έγραψε τα έργα του στα Δανική γλώσσα (την κοινή γραπτή γλώσσα Δανίας και Νορβηγίας κατά τη διάρκεια της ζωής του) και αυτά εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Gyldendal της Δανίας. Αν και τα περισσότερα έργα του τοποθετούνται στη Νορβηγία – συχνά στο Σίεν, την πόλη-λιμάνι όπου μεγάλωσε – ο Ιψεν έζησε 27 χρόνια στην Ιταλία και τη Γερμανία και σπάνια επισκέφτηκε τη Νορβηγία κατά τα πιο παραγωγικά του χρόνια. Γεννημένος στην οικογένεια Πάους-Ιψεν, εμπόρων της ανώτερης μεσαίας τάξης, διαμόρφωσε τα έργα του σύμφωνα με το οικογενειακό του περιβάλλον και συχνά χαρακτήρες με πρότυπο μέλη της οικογένειάς του. Ηταν πατέρας του πρωθυπουργού (1903-1905) Σίγκουρντ Ιψεν. Τα έργα του Ιψεν είχαν έντονη επιρροή στο σύγχρονο πολιτισμό.
1925 – Γουόρεν Μπίτι (αγγλικά: Henry Warren Beatty, 30 Μαρτίου 1937) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών, βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας για την ταινία του 1981 Οι Κόκκινοι (Reds, 1981). Στην πολύχρονη καριέρα του ο Μπίτι έλαβε συνολικά 14 υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, 4 εκ των οποίων ήταν για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ οι υπόλοιπες ήταν για τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή σεναρίων και την παραγωγή ταινιών. Έχει επίσης βραβευτεί με 4 Χρυσές Σφαίρες, έχει λάβει το Βραβείο Cecil B. DeMille και βραβείο του Αμερικανικού Ινστιτούτο Κινηματογράφου για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
1947 – Κωστής Παπαγιώργης. Γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Κύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Το 1966 πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές νομικής και παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για σπουδές φιλοσοφίας και παρέμεινε εκεί ώς το 1975. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν με καθηγητές, τους Ντελέζ, Λιοτάρ και Σατελέ. Δεν ολοκλήρωσε ούτε τις σπουδές νομικής ούτε αυτές της φιλοσοφίας.
Το 1975 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και επιδόθηκε στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων, αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων και βιβλίων. Εξέδωσε και το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα». Υπήρξε στενός φίλος του Χρήστου Βακαλόπουλου, για τον οποίο έγραψε και το βιβλίο Γεια σου, Ασημάκη.
Είχε επίσης συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, διατηρώντας κατά καιρούς στήλες στην εφημερίδα Επενδυτής, στο περιοδικό Αθηνόραμα, και στην εφημερίδα Lifo.
Το 2002 τιμήθηκε με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο μαρτυρίας – χρονικού για τον Κανέλλο Δεληγιάννη.
Ζούσε με τη γυναίκα του, Ράνια Σταθοπούλου. Πέθανε στις 21 Μαρτίου 2014.
Θάνατοι
1727 – Άιζαακ Νιούτον (αγγλικά: Sir Isaac Newton, ορθή προφορά: Άιζακ Νιούτον, 4 Ιανουαρίου 1643 – 31 Μαρτίου 1727,σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) ήταν Άγγλος φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος, φιλόσοφος, αλχημιστής και θεολόγος. Θεωρείται πατέρας της Κλασικής Φυσικής, καθώς ξεκινώντας από τις παρατηρήσεις του Γαλιλαίου αλλά και τους νόμους του Κέπλερ για την κίνηση των πλανητών διατύπωσε τους τρεις μνημειώδεις νόμους της κίνησης και τον περισπούδαστο «νόμο της βαρύτητας» (που ο θρύλος αναφέρει πως αναζήτησε μετά από πτώση μήλου από μια μηλιά). Μεγάλης ιστορικής σημασίας υπήρξαν ακόμη οι μελέτες του σχετικά με τη φύση του φωτός καθώς επίσης και η καθοριστική συμβολή του στη θεμελίωση των σύγχρονων μαθηματικών και συγκεκριμένα του διαφορικού και ολοκληρωτικού λογισμού. Δεν είχε κοινοπολιτειακή υπηκοότητα, αλλά είχε αποκτήσει τον τίτλο του Εταίρου της Βασιλικής Εταιρείας, που δίνονταν σε πολίτες ή μόνιμους κατοίκους της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Είχε διατελέσει πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρίας.
1990 – Λεβ Γιασίν (ρωσικά: Лев Ива́нович Я́шин, 22 Οκτωβρίου 1929 – 20 Μαρτίου 1990) ήταν Σοβιετικός ποδοσφαιριστής που έπαιζε στη θέση του τερματοφύλακα. Θεωρούμενος ως ο καλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών, ψηφίστηκε κορυφαίος του 20ού αιώνα από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS). Είναι ο μόνος τερματοφύλακας που έχει κερδίσει το βραβείο της Χρυσής Μπάλας. Ο Γιασίν γεννήθηκε στη Μόσχα σε οικογένεια βιομηχανικών εργατών. Ήταν μόλις 12 ετών όταν το καλοκαίρι του 1942 κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να δουλεύει ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου. Το 2000 η FIFA τον ανακήρυξε σε «Τερματοφύλακα του 20ού Αιώνα». Το 2003 επελέγη από την Ρωσική Ποδοσφαιρική Ένωση ως ο «χρυσός παίκτης» της χώρας για τον εορτασμό των 50 χρόνων της ΟΥΕΦΑ. Το 2011 ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας που έγινε μέλος και από τα 15 πρώτα μέλη που εισήχθησαν στην Αίθουσα Φήμης του Ποδοσφαίρου (Hall of Fame) στην Πατσούκα, της πολιτείας Ιδάλγο του Μεξικού. Η EA Sports, για να τον τιμήσει, εγκαθίδρυσε το βραβείο Λεβ Γιασίν για τον καλύτερο τερματοφύλακα σε κάθε τελική διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.
1997 – Ανδρέας Λεντάκης. Γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας έχοντας οικογενειακές καταβολές από την Κάρπαθο. Ο πατέρας του Βασίλης Ηλ. Λεντάκης, σπουδαίος λαϊκός αρχιτέκτονας, μετέβη στην Αφρική από το χωριό Όλυμπος της Καρπάθου και η μητέρα του η Ευαγγελία Μιχ. Νουάρου από το χωριό Μενετές του ίδιου νησιού. Ο Ανδρέας Λεντάκης υπήρξε το μικρότερο τέκνο της οικογένειάς του έχοντας δύο ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτόν αδέλφια. Τον ετεροθαλή Ηλία που ήταν γιος του Βασίλη Λεντάκη και της Αιθιοπίδας Ουελέτε Μαριάμ, μέλους της εθνότητας Ορόμο και τον αυτάδελφό του Μιχάλη.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
