19 Ιανουαρίου 2024
Είναι η 19η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 347 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:38 - Δύση ήλιου: 17:33 Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 55 λεπτά 🌓 Σελήνη 8.7 ημερών
Γεγονότα
1764 – Γίνεται η πρώτη αναφορά για χρήση επιστολής – βόμβας. Ο δανός ιστορικός Μπόλε Λούξντορφ γράφει στο ημερολόγιό του για κάποιον συνταγματάρχη Πόουλσεν, ο οποίος δέχθηκε ένα πακέτο στο σπίτι του και όταν το άνοιξε αυτό εξερράγη και τον τραυμάτισε.
Οι επιστολές-βόμβες δεν αποτελούν μια σύγχρονη… ευρεσιτεχνία. Εχουν μακρά ιστορία, που αρχίζει από τον 18ο αιώνα με τη λειτουργία των πρώτων οργανωμένων ταχυδρομείων. Η πρώτη γνωστή καταγραφή επίθεσης με «εκρηκτικό δέμα» υπάρχει στο ημερολόγιο του Δανού αξιωματικού και ιστορικού Μπόλε Λούξντορφ (Bolle Willum Luxdorph, 1716-1788).
Συγκεκριμένα στο ημερολόγιό του, που περιέχει κυρίως σύντομες αναφορές σε νέα από τη Δανία και το εξωτερικό, στην ημερομηνία της 19ης Ιανουαρίου 1764 γράφει τα εξής:
«Ο συνταγματάρχης Πούλσεν (Poulsen), που κατοικεί στο Abbey Børglum (σ.σ. ήταν ένα σημαντικό μέγαρο της μεσαιωνικής Δανίας, στη βόρεια κεντρική Γιουτλάνδη), παρέλαβε ταχυδρομικά ένα δέμα. Οταν το άνοιξε, εξερράγη η πυρίτιδα που περιείχε και τραυματίστηκε σε πολλά σημεία».
1947 – Ναυτική τραγωδία σημειώνεται στο νότιο Ευβοϊκό, που θα μείνει στην ιστορία ως ο ελληνικός Τιτανικός. Το ατμόπλοιο «Χειμάρρα», με 544 επιβάτες, που εκτελεί το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Πειραιάς, βυθίζεται μεταξύ Νέων Στύρων και Αγίας Μαρίνας, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο τουλάχιστον 400 άτομα. Ανάμεσα στους επιβαίνοντες είναι 36 πολιτικοί κρατούμενοι και 200 χωροφύλακες.
Στις 4:10 τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου το «Χειμάρρα» ενώ έπλεε στον Νότιο Ευβοϊκό προσέκρουσε λόγω της πυκνής ομίχλης στις βραχονησίδες «Βερδούγια», μεταξύ Νέων Στύρων και Αγίας Μαρίνας. Είναι η επικρατέστερη εκδοχή του ναυαγίου, γιατί υποστηρίζονται και άλλες απόψεις, όπως ότι προσέκρουσε σε μαγνητική θαλάσσια νάρκη ή ότι έγινε σαμποτάζ. Η σφοδρή πρόσκρουση προκάλεσε εισροή υδάτων και σοβαρό πρόβλημα στο πηδάλιο του πλοίου, με αποτέλεσμα να παραμείνει ακυβέρνητο. Το πλήρωμα του «Χειμάρρα» δεν φρόντισε να διατηρήσει την τάξη κατά την εγκατάλειψη του σκάφους, που έγινε τελείως ανεξέλεγκτα.
Αν και το επιβατηγό βυθίστηκε μιάμιση ώρα αργότερα και σε απόσταση μόλις ενός μιλίου από την Αγία Μαρίνα, ο πανικός που επικράτησε κατά την εγκατάλειψη του πλοίου, το φοβερό ψύχος και τα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα της περιοχής, είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον 383 άνθρωποι. Ανάμεσά τους πολλά γυναικόπαιδα, πολιτικοί κρατούμενοι και χωροφύλακες συνοδοί. Στη δίκη που ακολούθησε, ο δεύτερος πλοίαρχος Μπέρτολς, που ήταν βάρδια την ώρα του ναυαγίου, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 μηνών και ο πλοίαρχος Μπελέσης σε φυλάκιση 15 μηνών με αναστολή. Για την απώλεια του πλοίου το Ελληνικό Δημόσιο εισέπραξε από την ασφάλεια 70.000 λίρες Αγγλίας.
1972 – Ανακοινώνεται ότι το νέο αεροδρόμιο των Αθηνών στα Σπάτα, το οποίο βρίσκεται στο στάδιο της προμελέτης, θα αρχίσει να λειτουργεί στο τέλος του 1979 και ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού θα γίνει πάρκο… Τα πρώτα σχέδια μεταφοράς του αεροδρομίου από το Ελληνικό σε κάποια άλλη τοποθεσία, άρχισαν ήδη το 1968 επί Δικτατορίας, όταν η Αθήνα άρχισε να επεκτείνεται, με αποτέλεσμα το παλιό αεροδρόμιο να περικυκλωθεί εντελώς. Η ιδέα διατηρήθηκε και μετά τη Μεταπολίτευση και το 1976 παρουσιάσθηκε μελέτη στην Ελληνική Κυβέρνηση που υποδείκνυε ως ιδανική θέση για ένα νέο αεροδρόμιο τα Σπάτα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι μελέτες ολοκληρώθηκαν και άρχισαν οι πρώτες προκαταρκτικές εργασίες, αλλά το 1979, λόγω της τότε παγκόσμιας πετρελαϊκής κρίσης αναβλήθηκε προσωρινά και το Δεκέμβριο του 1981 ακυρώθηκε.
Αυτό συνέβη διότι η νέα τότε κυβέρνηση του 1981 επιχείρησε να εφαρμόσει αποκεντρωτικές λύσεις, ακυρώνοντας προγενέστερους προγραμματισμούς μεγάλων έργων, στα οποία συγκαταλεγόταν το νέο Αεροδρόμιο, το Μετρό της Αθήνας κ.ά., ελπίζοντας στην αναστροφή της αστυφιλίας, κάτι όμως που δεν επετεύχθη. Το 1986 και ξανά το 1987, το νέο αεροδρόμιο των Σπάτων συμπεριλήφθηκε στα έξι μεγάλα έργα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Όμως η εκκίνηση των έργων δεν ήρθε τότε, λόγω έλλειψης κονδυλίων.
2003 – O Νίκος Μαγγίτσης είναι ο πρώτος Έλληνας που φτάνει στο Νότιο Πόλο. Μαζί με δύο Αμερικανούς διήνυσαν απόσταση 250 χιλιομέτρων, με θερμοκρασία που έφτανε τους -50 βαθμούς Κελσίου, και ύψωσε στο νοτιότερο σημείο του πλανήτη τις σημαίες της Ελλάδος και των Ολυμπιακών Αγώνων.
Κατέχει πτυχίο Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού από το ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έχει εκπονήσει μεταπτυχιακή διατριβή με θέμα: «Χρόνος αντίδρασης στο μεγάλο υψόμετρο». Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια στο χώρο του αθλητισμού, του αθλητικού τουρισμού και των υπαίθριων δραστηριοτήτων.
Ο Μαγγίτσης είναι ο μόνος Έλληνας αλπινιστής που έχει ολοκληρώσει το εγχείρημα των «7 summits», τις επτά υψηλότερες κορυφές του πλανήτη, σε καθεμία από τις επτά ηπείρους, δηλ. έχει ανέβει στις εξής δυσκολότερες κορυφές: Έβερεστ, Ακονκάγκουα, Μακ Κίνλεϊ, Κιλιμάντζαρο, Ελ Μπρους, Βίνσον, και Κάρστενσζ. Έχει κατακτήσει την κορυφή του Έβερεστ, το «βουνό των βουνών», την υψηλότερη κορυφή της Γης, στις 17 Μαΐου 2004, στις 5:45 τα ξημερώματα.
Διετέλεσε Πρεσβευτής του Ολυμπιακού Εθελοντισμού για την «ΑΘΗΝΑ 2004», επί 4 χρόνια. Έχει οργανώσει και υλοποιήσει 44 αποστολές αθλητικής επιβίωσης σε όλο τον πλανήτη.
Είναι ο πρώτος και μοναδικός Έλληνας (μέχρι σήμερα), που έχει φτάσει πεζοπορικά στο Βόρειο Πόλο (το 2000) και τον Νότιο Πόλο (το 2003). Στις δράσεις του επίσης περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, η πεζοπορική διάσχιση στην Τυνησιακή Σαχάρα (το 2001), η διάσχιση της Salar De Uyuni στη Βολιβία (το 2005), καθώς και ο πρώτος χειμερινός διάπλους του Αιγαίου Πελάγους με ατομικό καγιάκ, από τη Λήμνο στον Βόλο, το 2002.
Γεννήσεις
1809 – Έντγκαρ Άλαν Πόε, αμερικανός συγγραφέας και ποιητής. Το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ωγκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών Οι Δολοφονίες της Οδού Νεκροτομείου. Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς.
Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο.
Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Εντουάρ Μανέ και Γκυστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μεταγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερύ και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.
1943 – Τζάνις Τζόπλιν, αμερικανίδα τραγουδίστριες της ροκ. H Τζάνις Λιν Τζόπλιν (Janis Lyn Joplin) γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1943 στο Πορτ Άρθουρ του Τέξας, στους κόλπους μιας χριστιανικής οικογένειας. Από νεαρή ηλικία έδειξε τις επαναστατικές της διαθέσεις, επηρεασμένη από τη γενιά των μπιτ. Αν και ξεκίνησε να σπουδάζει ζωγραφική, γρήγορα άλλαξε κατεύθυνση και ασχολήθηκε με τη μουσική, επηρεασμένη από τις μεγάλες ηρωίδες των μπλουζ. Είδωλά της υπήρξαν οι Λεντμπέλι, Ότις Ρέντινγκ και κυρίως η Μπέσι Σμιθ και η Οντέτα Χολμς, από τις οποίες εμπνεύστηκε το ακατέργαστο, πηγαίο φωνητικό της στιλ, που τόσο διέφερε από τις φολκ ερμηνείες συγχρόνων της τραγουδιστριών, όπως της Τζόαν Μπαέζ και της Τζούντι Κόλινς.
Το 1962 κι ενώ φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Όστεν εγκατέλειψε τις σπουδές της και εγκαταστάθηκε στο ελευθεριακό περιβάλλον του Σαν Φρανσίσκο, αποφασισμένη να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Ύστερα από αρκετές περιπλανήσεις και συνεργασίες, βρήκε το ιδανικό συνοδευτικό γκρουπ στους «Big Brother And The Holding Company», το αυτοσχεδιαστικό μπλουζ ύφος των οποίων ταίριαξε απόλυτα με τη φωνητική τεχνική της.
Έπειτα από μία θριαμβική εμφάνιση στο φεστιβάλ του Μόντερεϊ (17 Ιουνίου 1967) κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Big Brother and the Holding Company», με μεγαλύτερη επιτυχία τη διασκευή ενός παραδοσιακού αμερικανικού τραγουδιού, του «Down on Me». Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το «Cheap Thrills», μία αποθέωση της ψυχεδελικής σόουλ, που περιλαμβάνει δύο κλασικά τραγούδια της («Piece Of My Heart», «Summertime» και «Ball And Chain»).
Ωστόσο, διάφορες δυσκολίες οδήγησαν την Τζάνις στην απόφαση να αφήσει το γκρουπ το Νοέμβριο του 1968 και να συνεχίσει με τους «Kozmic Blues Band», στις τάξεις των οποίων υπήρχαν σπουδαία ονόματα του λευκού μπλουζ, όπως του Μάικ Μπλούμφιλντ και του ελληνοαμερικανού Νικ Γκραβενίτις (πρώην μέλη των «Electric Flag»). Μαζί τους εμφανίστηκε στο φεστιβάλ του Γούντστοκ (16 Αυγούστου 1969) και ηχογράφησε το άλμπουμ «I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama!» (1969), που περιείχε τις επιτυχίες «Try (Just A Little Bit Harder)», «Kozmic Blues» και «To Love Somebody».
1947 – Έλενα Ναθαναήλ, ελληνίδα ηθοποιός. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Το επώνυμο “Ναθαναήλ” ήταν το μητρώνυμό της. Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο της ήταν Ελένη Ναθαναήλ Δεληβασίλη. Σε τηλεοπτική συνέντευξή της στις 9 Φεβρουαρίου του 2004 στον Γρηγόρη Αρναούτογλου (“Όμορφος κόσμος το πρωί”) δήλωσε ότι είχε καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Κάτι να καίει (1964) στην ηλικία των 16 ετών. Έπειτα προσκλήθηκε στη Γερμανία για να πρωταγωνιστήσει στην -βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Τόμας Μαν- ταινία του Ρολφ Τίλε “Το αίμα των Βελζούνγκεν” (“Ένοχος δεσμός”). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκανε καριέρα στο θέατρο και το σινεμά. To 1968 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Ραντεβού με μία άγνωστη. Για αρκετά χρόνια πριν από το θάνατο της είχε αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, κάνοντας μόνο επιλεκτικές εμφανίσεις. Η τελευταία της υποκριτική εμφάνιση έγινε στην τηλεοπτική σειρά Γοργόνες.
Θάνατοι
1828 – Αλέξανδρος Υψηλάντης, έλληνας στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792, ήταν γόνος της εύπορης και ισχυρής φαναριώτικης οικογένειας του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας, και της Ελισάβετ Βακαρέσκου. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης (27 Αυγούστου 1813 ν.ημ.) έχασε το δεξί του χέρι (21 ετών). Το 1814-1815 συμμετείχε και αυτός ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του υποστρατήγου.
Η ζωή του και οι τρόποι του υποδεικνύουν ότι είχε μυοτονική δυστροφία (DM), μια κληρονομική διαταραχή πολλαπλών συστημάτων, η οποία μειώνει το προσδόκιμο ζωής. Το σώμα του αρχικά θάφτηκε στο νεκροταφείο του Αγίου Μάρκου της Βιέννης και αργότερα τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο κάστρο Υψηλάντη-Σίνα στo Ραπολτενκίρχεν δυτικά της Βιέννης, από μέλη της οικογένειάς του, στις 18 Φεβρουαρίου του 1903. Η τελευταία μεταφορά του συνέβη τον Αύγουστο του 1964, όταν τελικά μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, 136 χρόνια μετά το θάνατό του.
Το μνημείο του Αλέξανδρου Υψηλάντη στο Πεδίον του Άρεως, στο οποίο έχουν αποτεθεί και τα οστά του. Έργο του γλύπτη Λ. Δρόση (1869) σε σχέδιο του Χρ. Χάνσεν (1842).
Η τελευταία του επιθυμία ήταν η καρδιά του να αποσπαστεί από το σώμα (συνήθεια διαδεδομένη στην εποχή του για σημαίνοντα πρόσωπα) και να σταλεί στην Ελλάδα. Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε από τον Γεώργιο Λασσάνη, που την έκρυψε στον Άγιο Γεώργιο Βιέννης αρχικά. Το 1843 ο αδελφός του, Γεώργιος Υψηλάντης, την έστειλε στη Μητρόπολη της Αθήνας (που τότε ήταν η Αγία Ειρήνη στην οδό Αιόλου). Ο Γεώργιος απεβίωσε το 1847 και η σύζυγός του Μαρία Μουρούζη μετέφερε το 1859 τις καρδιές των δύο αδελφών στο ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών του Αμαλίειου Ορφανοτροφείου (Στησιχόρου 6 & Λυκείου) στην Αθήνα. Η καρδιά του Αλεξάνδρου φυλάσσεται μέσα σε επίχρυση θήκη, ενώ του Γεωργίου σε επάργυρη λήκυθο. Βρίσκονται σε εσοχή του νότιου τοίχου με την επιγραφή “καρδίαι Αλ. και Γ. Υψηλάντου”.
Η Ypsilanti Township στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ πήρε το όνομά της προς τιμήν του. Αργότερα η πόλη Ypsilanti, η οποίο βρίσκεται εντός του δήμου, πήρε το όνομά της από τον αδελφό του, Δημήτριο.
1903 – Ευάγγελος Κουσουλάκος, έλληνας δημοσιογράφος και εκδότης. Γεννήθηκε το 1861 στην Καλαμάτα και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία αρθρογραφώντας σε στήλες της εφημερίδας Ασμοδαίος του Εμμανουήλ Ροΐδη. Στη συνέχεια δημοσίευε ποιήματα αλλά και σχολιασμούς στις εφημερίδες Άστυ και Χρόνος, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Πελαργός». Υπήρξε ανταποκριτής στην εφημερίδα Νεολόγος της Κωνσταντινούπολης και διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Τυπογραφείου και γραφείων της Βουλής.
Στις 22 Αυγούστου του 1893 ξεκίνησε την έκδοση της εφημερίδας Σκριπ. Αρχικά εκδιδόταν μία φορά την εβδομάδα και είχε σατιρικό περιεχόμενο, ωστόσο από το 1895 και έπειτα η εφημερίδα έγινε πολιτική και εκδιδόταν καθημερινά. Σε σύντομο διάστημα έγινε μία από τις πλέον αξιόλογες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα την εποχή εκείνη, συμβάλοντας στην ανάπτυξη της δημοσιογραφίας στη χώρα. Το 1896, και έπειτα από λανθασμένη πληροφόρηση, το Σκριπ έγραψε για διάλυση των αρραβώνων του Γεώργιου Μιχαήλοβιτς με την Πριγκίπισσα Μαρία της Ελλάδας. Ο εκδότης της εφημερίδας, Ευάγγελος Κουσουλάκος, κατηγορήθηκε για εξύβριση προς τον βασιλιά της Ελλάδος Γεώργιο Α΄. Δικάστηκε από το Κακουργιοδικείο της Λαμίας, ωστόσο αθώωθηκε.
Ο Ευάγγελος Κουσουλάκος πέθανε σε ηλικία 42 ετών τα ξημερώματα της 18ης Ιανουαρίου 1903, μετά από μακροχρόνια ασθένεια Στην κηδεία του παρευρέθησαν πολιτικές προσωπικότητες της εποχής, λόγιοι, αλλά και καθηγητές του πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ο Κουσουλάκος τάφηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Το Σκριπ συνέχισε να εκδίδεται μέχρι το 1929.
1906 – Μπαρτολομέ Μίτρε, αργεντίνος πολιτικός, ελληνικής καταγωγής (Μητρόπουλος το ελληνικό του όνομα). Τον Οκτώβριο του 1862 εκλέχτηκε Πρόεδρος της Αργεντινής και παρέμεινε στη θέση του έως τις 11 Οκτωβρίου 1868, οπότε έληξε η εξαετής θητεία του. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, πάταξε τους τοπικούς αρχηγούς (caudillos), ευνόησε τη μετανάστευση και ανέπτυξε την εκπαίδευση και την οικονομία. Στην αρχή του πολέμου εναντίον της Παραγουάης (1865) τέθηκε επικεφαλής των συμμαχικών στρατευμάτων (Αργεντινής, Βραζιλίας, Ουρουγουάης).
Στις 4 Ιανουαρίου του 1870 ίδρυσε την εφημερίδα «La Nación Argentina» («Το Αργεντίντικο Έθνος»), που συνεχίζει να εκδίδεται από τους απογόνους του με την ονομασία «La Nación». Ανήκει στον κεντροξεξιό χώρο κι έχει τη δεύτερη κυκλοφορία στη χώρα.
Το 1874, ο Μίτρε υπέβαλε εκ νέου υποψηφιότητα για την Προεδρία της Αργεντινής, αλλά ηττήθηκε. Θεώρησε την ήττα του προϊόν νοθείας και κήρυξε «αντάρτικο». Κατέλαβε μία κανονιοφόρο και επιχείρησε να εμποδίσει την ορκωμοσία του νέου προέδρου Νικολάς Αβελανέδα. Συνελήφθη και η ζωή του σώθηκε χάρη στη μεγαλοψυχία του νέου προέδρου.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
