9 Σεπτεμβρίου 2024
Είναι η 253η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 113 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:02 – Δύση ήλιου: 19:42
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 40 λεπτά
🌓 Σελήνη 5.6 ημερών
Χρόνια πολλα στους: Ιωακείμ, Ιωακειμάκη, Μάκη
Κιαράν, Κιάρα
Γεγονότα
1861 – Το πρώτο μέρος του άρθρου «Aναρχία» δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Φως» του Σοφοκλή Kαρύδη και θεωρείται το πρώτο αναρχικό δημοσίευμα στον τότε ελλαδικό χώρο.
Οι ιστορικοί M. Παπαϊωάννου και Π. Nούτσος, φέρουν τον Δήμο Παπαθανασίου ως συντάκτη του άρθρου, ενώ ο Λεωνίδας Xρηστάκης υποστηρίζει ότι ο συντάκτης του άρθρου «Aναρχία» ήταν ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος.
H ANAPXIΑ
Διατί μερικοί τόσον πολύ φοβούνται την αναρχίαν; Διατί και η “Γενική Εφημερίς” και όλα τα υπουργικά όργανα τόσους εξορκισμούς κάμνουσι κατ’ αυτής και οι πολίται τους ακούουν και δεν γελώσι; Είναι τάχα τόσον μέγα κακόν η αναρχία, ώστε να την τρέμωμεν όλοι και να την εξορκίζωμεν;
Eν πρώτοις, η κυρία σημασία της λέξεως είναι: όταν ένα έθνος μείνη χωρίς αρχάς, χωρίς υπουργεία, δηλονότι χωρίς αστυνομίαν, χωρίς κλητήρες και χωροφύλακας, χωρίς νομάρχας και επάρχους, χωρίς δημάρχους, εισπράκτορας, στρατιώτας, χωρίς αρχάς εν ενί λόγω.
Aι! και είναι κακή η κατάστασις αύτη; Είναι κακόν να ευρεθούν τα έθνη μίαν ημέραν απηλλαγμένα από όλας τας αρπυίας ταύτας; Συλλογισθήτε πόσα πληρώνουν οι ταλαίπωροι λαοί δια να διατηρούν τα στοιχεία αυτά τα οποία καλούνται αρχαί. Εις την Ελλάδα π.χ. πληρώνομεν 30 εκατομμύρια, χωρίς τα δημοτικά. Αν προσθέσωμεν και τα δημοτικά θα γίνουν 40. Θα ήταν κακόν λοιπόν, αν ήτο ποτέ δυνατόν να ευρεθεί τρόπος να μην πληρώνομεν τα εκατομμύρια ταύτα; Kαι προσέτι οι λεγόμενοι νομάρχαι και έπαρχοι και αστυνόμοι και κλητήρες και υπουργοί, να είναι απλοί πολίται ως ημείς, να ζώσιν από την εργασίαν των και να μην είμεθα αναγκασμένοι να κλίνωμεν ενώπιόν των, να τους χαιρετώμεν μέχρι εδάφους και να στεκώμεθα δύο ώρας έμπροσθέν των με το καπέλλον εις τας χείρας και από κάπου κάπου να τρώγομεν και από καμμίαν εις την πλάτην; Αναρχία θα είπη να μην έχωμεν διόλου αρχάς.
1886 – Υπογράφεται η Σύμβαση της Βέρνης για την προστασία των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών έργων. Είναι η πρώτη διεθνής συμφωνία για την πνευματική ιδιοκτησία και η βάση για όλες τις κατοπινές. Το 19ο αιώνα τα κράτη αρχίζουν να επιζητούν την ενίσχυση της προστασίας σε διεθνές επίπεδο γιατί αντιμετώπισαν τα πρώτα προβλήματα πειρατικής αναπαραγωγής. Τότε αρχίζει η υπογραφή διμερών συμβάσεων για την προστασία των έργων με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας. Έτσι τέθηκαν τα θεμέλια για τη διεθνή προστασία που καθιερώθηκε το 1886 με τη Διεθνή Σύμβαση Βέρνης και στηρίζεται στη γνωστή αρχή της εξομοίωσης των ξένων δημιουργών ή έργων που προστατεύονται από τη Σύμβαση προς τους υπηκόους της χώρας, όπου ζητείται η προστασία (principe d’assimilation de l’unioniste au national). Η τελευταία αναθεώρηση έγινε στο Παρίσι το 1971 (Ν.100/1975 ΦΕΚ Α ´ 162). Η Διεθνής Σύμβαση Βέρνης έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και αποτελεί το πιο σημαντικό νομοθέτημα που εξασφάλισε την ειρηνική συνύπαρξη του ευρωπαϊκού-ηπειρωτικού συστήματος προστασίας και του copyright.
Η Διεθνής Σύμβαση Βέρνης συνιστά αποτέλεσμα ευρωπαϊκής συνεργασίας και προσπάθειας κατοχύρωσης της πνευματικής ιδιοκτησίας σε διεθνές επίπεδο. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τη Διεθνή Σύμβαση Ρώμης για την προστασία των ερμηνευτών ή εκτελεστών καλλιτεχνών, των παραγωγών φωνογραφημάτων και των ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών (1961). Ας σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ έγιναν μέλος της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης το 1988, ενώ δεν έχουν προσχωρήσει στη Διεθνή Σύμβαση Ρώμης.
1967 – Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος συναντάται στον Έβρο με τον τούρκο πρωθυπουργό, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Συζητούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό. Η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική στη Γέφυρα των Κήπων, στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Έβρο, το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου. Μια μεγαλοπρεπής αψίδα εύχεται «Καλώς ήλθατε» στην ελληνική και την τουρκική γλώσσα, ενώ ο γύρω χώρος είναι διακοσμημένος με πολυάριθμες σημαίες των δύο χωρών. Αιτία είναι η συνάντηση κορυφής του πρωθυπουργού της Τουρκίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ με τον ομόλογό του Κ. Κάλλια, αλλά στην πραγματικότητα με τον αρχηγό της χούντας Γ. Παπαδόπουλο, παρόλο που ο τελευταίος τυπικά έχει ακόμη μόνο το αξίωμα του υπουργού Προεδρίας. Αντικείμενο της συνάντησης είναι η συμφωνία για λύση του Κυπριακού. «Η στάση της χούντας θα εξαρτηθεί από το ποια θα πιστεύει ότι είναι η πρόθεση των ΗΠΑ. Μπορεί για παράδειγμα να συμφωνήσει στην παροχή κυρίαρχης βάσης στην Τουρκία στο πλαίσιο της ένωσης και να επιβάλει αυτή τη λύση στον Μακάριο, έστω και με πραξικόπημα, εφόσον οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να υποστηρίξουν το στρατιωτικό καθεστώς», υπογράμμιζε έκθεση της Υπηρεσίας Πληροφοριών και Αναλύσεων του State Department, τρία μόλις 24ωρα νωρίτερα, στις 6 Σεπτεμβρίου.
1971 – Σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο ολλανδός γεωπόνος Πάουλ Κάιπερς, πρωτοπόρος των θερμοκηπίων στην Ελλάδα. Ήταν ευρύτερα γνωστός στην Ιεράπετρα της Κρήτης ως ο «Ολλανδός». Η Ιεράπετρα σήμερα ανήκει στις παραγωγικότερες περιοχές της χώρας. Πηγή του πλούτου της είναι ο τουρισμός αλλά και η παραγωγή οπωροκηπευτικών, λουλουδιών και ελαιολάδου. Αποτελεί κύριο οικονομικό και εμπορικό κέντρο του Νομού καθώς είναι εμπορικό κέντρο εξαγωγής αγροτικών προϊόντων προς την Ευρώπη.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 ξεκίνησε δειλά – δειλά από την περιοχή Τζάνιδες, δυτικά του οικισμού Γρα-Λυγιάς. Χώρος υπήνεμος και προσήλιος και εδαφικά κατάλληλος για χειμωνιάτικη καλλιέργεια. Πρώτοι καλλιεργητές οι Μικρασιάτες πρόσφυγες που είχαν εγκατασταθεί στην Ιεράπετρα. Πολύ σύντομα ακολούθησαν και ντόπιοι κάτοικοι. Μοναδική καλλιέργεια τότε η ντομάτα. Ξεκινούσε τέλη Οκτωβρίου. Η συγκομιδή άρχιζε τον Απρίλιο. Η προστασία από τις αντίξοες συνθήκες του χειμώνα γινόταν με φράκτες και θυμάρια που τοποθετούσαν πάνω από κάθε φυτό.
Από τις αρχές τις δεκαετίας του ΄50 η οικονομική απόδοση έγινε πολύ υψηλή. Τότε οι πάντες και παντού άρχισαν να καλλιεργούν. Το μεγάλο άλμα έγινε δυτικά στην περιοχή του Ξεροκάμπου, που έκτοτε κρατάει τα σκήπτρα της παραγωγής. Το ΄50 καλλιεργήθηκαν συνολικά 950 στρέμματα ντομάτας. Η μεγαλύτερη καλλιεργήσιμη έκταση ήταν το ’58 με 6.800 στρέμματα. Έκτοτε η υπαίθρια καλλιέργεια άρχισε να ελαττώνεται.
1974 – Ο δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος καταθέτει μήνυση κατά των πρωτεργατών της Απριλιανής Χούντας, παρέχοντας έτσι τη νομική αφορμή για την ποινική δίωξή τους. Αρκετούς μήνες μετά την πτώση της χούντας οι πρωταίτιοι κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, ή ήταν κατ’ οίκον περιορισμένοι, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Η εξήγηση αυτού του γεγονότος ήταν η εξής: Η κυβέρνηση της “Εθνικής Ενότητας” του Κωνσταντίνου Καραμανλή -που είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρα από τις 24 Ιουλίου του 1974- εξέδωσε άμεσα ένα νομοθετικό διάταγμα, βάσει του οποίου χορηγήθηκε μια μάλλον ασαφής “αμνηστία” για όλα τα πολιτικά εγκλήματα του διαστήματος 21 Απριλίου 1967 – 23 Ιουλίου 1974, με προφανή στόχο να καταστεί δυνατή η απελευθέρωση και η επιστροφή από τους τόπους εξορίας, των φυλακισμένων και εκτοπισμένων αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτος, όπως και έγινε. Ωστόσο, η διαταγή αυτή δεν εξαιρούσε τους πραξικοπηματίες, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να παραμένουν ελεύθεροι. Με τη Γ΄Συντακτική της Πράξη, η Βουλή των Ελλήνων επιχείρησε να ερμηνεύσει το διάταγμα, με συνέπεια τα εγκλήματα των χουντικών να εξαιρεθούν από την αμνήστευση. Έτσι τελικά, άνοιξε ο δρόμος για οποιονδήποτε πολίτη το επιθυμούσε, να καταθέσει μηνύσεις εναντίον των πραξικοπηματιών για Εσχάτη προδοσία. Την αρχή έκανε μια ομάδα νεαρών δικηγόρων της Αθήνας μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, έτσι ώστε κινήθηκε η διαδικασία της ποινικής δίωξης, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή τους.
1984 – Ενοποιούνται η Χωροφυλακή και η Αστυνομία Πόλεων και δημιουργείται η ΕΛΑΣ.
Η Ελληνική Αστυνομία με τη σημερινή της μορφή δημιουργήθηκε το 1984, με τη συγχώνευση της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων (νόμος 1481/1-10-1984, ΦΕΚ Α΄ – 152). Σύμφωνα με το νόμο 2800/2000, είναι Σώμα Ασφάλειας και έχει ως αποστολή:
α) την εξασφάλιση της δημόσιας ειρήνης και ευταξίας και της απρόσκοπτης κοινωνικής διαβίωσης των πολιτών, που περιλαμβάνει την άσκηση της αστυνομίας γενικής αστυνόμευσης και τροχαίας.
β) την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος και την προστασία του Κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος, στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης, που περιλαμβάνει την άσκηση της αστυνομίας δημόσιας και κρατικής ασφάλειας.
Η Ελληνική Αστυνομία συγκροτείται από Κεντρικές και Περιφερειακές υπηρεσίες. Το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας αποτελεί την προϊστάμενη αρχή των υπηρεσιών αυτών. Το έργο του συνίσταται στη μέριμνα για την εκπλήρωση της αποστολής του Σώματος, στα πλαίσια της πολιτικής του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Για το σκοπό αυτό προγραμματίζει, κατευθύνει, παρακολουθεί και ελέγχει τη δράση των Υπηρεσιών του και εξασφαλίζει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους.
Γεννήσεις
1882 – Μίλτος Μανάκης. Πρωτοπόρος κινηματογραφιστής και φωτογράφος στον χώρο των Βαλκανίων, ο Μίλτος Μανάκης γεννήθηκε το 1882 στην Αβδέλα Γρεβενών. Με τον φακό του κατέγραψε πολύ σημαντικές στιγμές στην περίοδο των έντονων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών στα Βαλκάνια.
Μαζί με τον αδελφό του Γιαννάκη, ασχολήθηκαν και προώθησαν τη νέα Τέχνη του Κινηματογράφου ανοίγοντας το δρόμο στους μεγάλους δημιουργούς των επόμενων δεκαετιών και αφήνοντας πίσω τους μοναδικά ιστορικά, φωτογραφικά και κινηματογραφικά ντοκουμέντα των αρχών του 20ού αιώνα στα Βαλκάνια.
Το πρώτο βήμα για τους αδελφούς Μανάκη, έγινε το 1898 στα Ιωάννινα, όπου άνοιξαν φωτογραφείο, αλλά μετά από διώξεις που υπέστησαν από τις Οθωμανικές Αρχές μετέφεραν το ατελιέ τους στο Μοναστήρι (Μπίτολα, πόλη της νοτιοδυτικής ΠΓΔΜ).
Η ΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
Η πρώτη μεγάλη πόλη που επισκέφθηκαν ήταν η Κωνσταντινούπολη, το καλοκαίρι του 1905. Την ίδια χρονιά πήγαν στη Ρουμανία, στο Βουκουρέστι. Εκεί τους δόθηκε η ευκαιρία να παρευρεθούν στο γύρισμα μιας ταινίας και, με αυτό τον τρόπο, να μαγευτούν από τον κινηματογράφο.
ΥΦΑΝΤΡΕΣ: Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ
Τα αδέλφια Μανάκη γύρισαν το 1905, στο χωριό τους, την πρώτη κινηματογραφική ταινία στα Βαλκάνια τις περίφημες «Υφάντρες». Πρωταγωνίστρια της πρώτης και σύντομης σε διάρκεια ταινίας τους ήταν η γιαγιά τους κυρά-Λουκία Μανάκη, ετών 117, που έγνεθε μαλλί και ύφαινε στον αργαλειό.
1922 – Μανώλης Γλέζος. Ο Μανώλης Γλέζος (Απείρανθος Νάξου, 9 Σεπτεμβρίου 1922 – Αθήνα, 30 Μαρτίου 2020) ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Μαζί με τον Λάκη Σάντα υπήρξε συμπρωταγωνιστής σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές ενέργειες στην κατεχόμενη Ελλάδα και ευρύτερα στην κατεχόμενη από τον Άξονα Ευρώπη κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου του 1941 κατέβασαν τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης, στην Αθήνα.
Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ενώ αργότερα υπήρξε διευθυντής και της εφημερίδας Αυγής. Ωστόσο, γρήγορα συνελήφθη για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φτάνοντας μάλιστα να καταδικαστεί σε θάνατο τρεις φορές. Οι συνεχείς δικαστικές του περιπέτειες μέχρι την οριστική του απαλλαγή με τη γενική αμνηστία του 1971 προκάλεσαν συχνά την αντίδραση της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης.
Ο Γλέζος υπήρξε επί δεκαετίες ενεργός στα πολιτικά πράγματα και μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου. Μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε επισταμένα με το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και αργότερα βουλευτής και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) και του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το 2014 έως το 2015 διετέλεσε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος, μάλιστα, πρώτος σε ψήφους σε όλη τη χώρα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Ήταν επίσης επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΛΑ.Ε στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί.
Την τελευταία πενταετία της ζωής του πήρε σαφή θέση υπέρ του όχι στο δημοψήφισμα του 2015 και κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών του 2018.
Ο Μανώλης Γλέζος βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Την περίοδο της πρώτης μεταπολεμικά δίωξης του Γλέζου, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ τον χαρακτήρισε ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης».
1960 – Χιου Γκραντ (Hugh John Mungo Grant, Λονδίνο, 9 Σεπτεμβρίου 1960) είναι Βρετανός ηθοποιός. Δευτερότοκος γιος της καθηγήτριας Φινβόλα Σούζαν Μακ Λιν και του λοχαγού Τζέημς Μάρεϊ Γκραντ. Η ιστορία της οικογένειάς του είναι αρκετά πλούσια και αριθμεί πολλούς πολεμιστές, εξερευνητές, γιατρούς, στρατιωτικούς και αρκετά μέλη της Αγγλο-σκοτσέζικης αριστοκρατίας[2]. Γεννήθηκε στο Χάμερσμιθ του Λονδίνου και φοίτησε στο New College της Οξφόρδης, από όπου πήρε πτυχίο στην αγγλική λογοτεχνία αλλά πάντα έτρεφε όνειρα για καλλιτεχνική καριέρα, παρά την αντίθετη άποψη των γονιών του. Την εποχή που ήταν φοιτητής είχε την πρώτη του καλλιτεχνική εμπειρία σε μια ταινία παραγωγής της Όξφορντ Φιλμ Κόμπανι, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Χόφμαν.
Θάνατοι
1901 – Ανρί Τουλούζ Λοτρέκ Γεννήθηκε στο Αλμπί, πόλη της νότιας Γαλλίας και ήταν γιος του Κόμη Αλφόνσου και της Κόμισσας Αντέλ ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Adèle de Toulouse-Lautrec), γόνος ιστορικής και αριστοκρατικής οικογένειας, η οποία ωστόσο την περίοδο της γέννησης του, είχε ήδη χάσει μέρος του παλαιότερου κύρους της. Οι γονείς ήταν πρώτα ξαδέρφια, πρακτική που ήταν ευρύτερα διαδεδομένη εκείνη την εποχή προκειμένου να διατηρηθεί η περιουσία της οικογένειας μεταξύ των μελών της. Το γεγονός αυτό ωστόσο οδηγούσε σε γενετικές ανωμαλίες, όπως και στην περίπτωση του Λωτρέκ, του οποίου τα πόδια σταμάτησαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά, μετά από ρήξεις που υπέστη στο αριστερό και δεξί του πόδι, σε ηλικία 12 και 14 ετών αντίστοιχα. Το ύψος του Λωτρέκ έφθανε μόλις το 1,5 μέτρο ενώ σε αντίθεση με τα πόδια του, το υπόλοιπο σώμα του είχε φυσιολογική ανάπτυξη.
Εξαιτίας αυτής της ανωμαλίας στη σωματική του διάπλαση, αδυνατούσε να ακολουθήσει μία συμβατική κοινωνική ζωή, γεγονός που πιθανά λειτούργησε καταλυτικά στο να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Αποτέλεσε σημαντικό καλλιτέχνη του μετα-ιμπρεσιονισμού ενώ θεωρείται από πολλούς και ο επίσημος εικονογράφος της νυχτερινής ζωής εκείνης της εποχής – της λεγόμενης Μπελ Επόκ (belle epoque) – στα καμπαρέ του Παρισιού. Οι πίνακές του χαρακτηρίζονταν από έντονα χρώματα και ανθρώπινες παρουσίες. Θεωρείται επιπλέον ένας από τους πρωτοπόρους στην τέχνη της αφίσας, γνωστός κυρίως για τις αφίσες που φιλοτέχνησε για το καμπαρέ Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge). Ασχολήθηκε ακόμα με την τεχνική της λιθογραφίας, επηρεασμένος από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά.
Έζησε κυρίως στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετώπισε πρόβλημα αλκοολισμού και πέθανε σε ηλικία 37 ετών, έχοντας προσβληθεί από σύφιλη.
1976 – Μάο Τσε Τουνγκ. Ο Μάο Τσετούνγκ (毛泽东 / 毛澤東 , πινγίν: Máo Zédōng, Ουέιντ-Τζάιλς: Mao Tse-tung· 26 Δεκεμβρίου 1893 – 9 Σεπτεμβρίου 1976, έχει επικρατήσει στην ιστοριογραφία αυτή η ονομασία, ορθή προφορά στα μανδαρινικά κινεζικά: Μάο Τζεντόν(γκ)) ήταν Κινέζος κομμουνιστής επαναστάτης και ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (1949), στην οποία, κυβέρνησε ως Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ως Πρόεδρος της χώρας (1949-1959) και ως Κορυφαίος Ηγέτης (1949-1976), από την ίδρυσή της έως και το θάνατό του, το 1976. Οι Μαρξιστικές-Λενινιστικές του θεωρίες, οι στρατιωτικές στρατηγικές και οι πολιτικές του θέσεις είναι γνωστές ως Μαοϊσμός.
Ο Μάο υπήρξε γόνος εύπορης αγροτικής οικογένειας από την περιοχή Σαοάν, στην επαρχία της Χουνάν. Από τη νεανική του ηλικία, επηρεάστηκε από τα γεγονότα της Κινεζικής Επανάστασης του 1911 και του Κινήματος της 4ης Μαΐου. Η πολιτική τοποθέτησή του χαρακτηρίζεται ως αντι-ιμπεριαλιστική και ως εθνικιστική, που κατά τη διάρκεια των χρόνων που δούλευε στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, τον οδήγησε στον ενστερνισμό των μαρξιστκών – λενινιστικών θεωριών.
Έγινε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ενώ ηγήθηκε της Αγροτικής Επανάστασης το 1927. Κατά τη διάρκεια του Κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου, μεταξύ του Εθνικιστικού και του Κομμουνιστικού κόμματος, συνέβαλε στη δημιουργία του Κινεζικού Κόκκινου Στρατού. Το ΚΚΚ, προσωρινώς, συμμάχησε με το Κουομιντάνγκ, στο ενιαίο μέτωπο της Κίνας κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Σινοϊαπωνικού Πολέμου (1937–45). Μετά την ήττα της Ιαπωνίας, όμως, ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι και το 1949, που οι κομμουνιστές νίκησαν οριστικά τις αντίπαλες δυνάμεις και, οι τελευταίες, αποσύρθηκαν στην Ταϊβάν. Κατά τη διάρκεια της περιόδου διακυβέρνησης του Μάο, η Κίνα ενεπλάκη στον Πόλεμο της Κορέας, στη Σινοσοβιετική ρήξη, στον Πόλεμο του Βιετνάμ καθώς και στην άνοδο των Ερυθρών Χμερ.
Στην 1η Οκτώβρη του 1949, ο Μάο διακήρυξε τη ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Με το πέρας των χρόνων, ο Μάο παγίωσε τον έλεγχο του Κομμουνιστικού κόμματος μέσω τον αγροτικών μεταρρυθμίσεων και την καταστροφή των μεγάλων ιδιωτικών γαιοκτησιών. Το 1958, προχώρησε και σε άλλη μία εκστρατεία, γνωστή ως το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός, η οποία επέτυχε την ταχεία αλλαγή της οικονομίας στην Κίνα. Το 1966, ξεκίνησε Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση κατά την οποία απομακρύνθηκαν τα «αντί-επαναστατικά» στοιχεία της κινεζικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν, για μια δεκαετία, να σημειωθούν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, να υπάρξει μια εκτεταμένη καταστροφή των πολιτιστικών αντικειμένων και, τέλος, να αναπτυχθεί η προσωπολατρεία του Μάο. Το 1972, ο Μάο υποδέχθηκε τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, κίνηση που σηματοδοτούσε ένα πολιτικό άνοιγμα για την Κίνα.
Αν και αποτελεί μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Μάο θεωρείται ως ένας εκ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του 20ού αιώνα. Είναι, επίσης, γνωστός ως πολιτικός διανοούμενος, στρατιωτικός αλλά και ως ποιητής. Σύμφωνα με το μεγαλύτερο μέρος των δυτικών αναλυτών, ο Μάο κυβέρνησε την Κίνα μέσω ενός αυταρχικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος. Οι συνέπειες του οποίου ήταν η μαζική καταστολή και η καταστροφή θρησκευτικών και πολιτισμικών αντικειμένων και χώρων, ως απομεινάρια του προηγούμενου φεουδαρχικού καθεστώτος. Παράλληλα θεωρείται υπεύθυνο για το θάνατο περίπου 40 έως 80 εκατομυρίων ανθρώπων, κυρίως λόγω του μεγάλου λιμού και διώξεων των πολιτικών του αντιπάλων, εργασίας εντός των φυλακών και μαζικών εκτελέσεων. Αντιθέτως, οι υποστηρικτές του Μάο του αποδίδουν τη μεταμόρφωση της Κίνας από μία κατάσταση ημιαποικίας σε εκείνη ενός ισχυρού κυρίαρχου κράτους, με αυξημένο επίπεδο αλφαβητισμού και προσδόκιμο ζωής.
2019 – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (Νέα Ιωνία Μαγνησίας, 5 Νοεμβρίου 1956 – Πτελεός Μαγνησίας, 9 Σεπτεμβρίου 2019) ήταν Έλληνας τραγουδιστής και συνθέτης της ελληνικής έντεχνης και ροκ σκηνής. Τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος “Τερμίτες”, θεωρείται ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική. Ο πατέρας του Δημήτρης Μαχαιρίτσας ήταν συνθέτης και διευθυντής της κρατικής ορχήστρας της ΕΡΤ. Μετακόμισε στην Αθήνα σε μικρή ηλικία, ενώ όταν ήταν 10 ετών έχασε τον πατέρα του. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο.
Η πρώτη του επαγγελματική ενασχόληση με το τραγούδι ήταν μετά τη στρατιωτική του θητεία όταν άρχισε να τραγουδά αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Αργότερα εργάστηκε στην αποθήκη δισκογραφικής εταιρείας, στην ίδια όπου το 1978 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με αγγλικό στίχο με τους P.L.J. Band με τίτλο Gaspar, έναν δίσκο extended play 45’ στροφών.
