.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
8 Δεκεμβρίου 2024
Είναι η 343η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 23 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:28 – Δύση ήλιου: 17:05 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 37 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.1 ημερών
Χρόνια πολλά στον Πατάπιο
Γεγονότα
1797 – Συλλαμβάνεται στην Τεργέστη o Ρήγας Φεραίος, μαζί με τον συνεργάτη του Χριστόφορο Περραιβό. Σκόπευε την ίδια εκείνη ημέρα να επισκεφθεί τον Γάλλο πρόξενο της πόλης Μπρεσέ, από τον οποίο θα ζητούσε προστασία, αλλά δεν πρόλαβε. Ακολούθως, ο Ρήγας υποβλήθηκε σε ανάκριση που διήρκεσε περίπου ένα 10ήμερο, με την ολοκλήρωση δε της οποίας θα οδηγούνταν σιδηροδέσμιος στη Βιέννη, κατόπιν εντολής του αστυνομικού διοικητή της.
Ο ανδριάντας του Ρήγα Βελεστινλή, αριστερά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ανεγέρθηκε το 1871 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Ι. Κόσσου
Τη νύχτα όμως της 30-31 Δεκεμβρίου 1797, ο Βελεστινλής, συνειδητοποιώντας τη δυσχερή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο ίδιος, αλλά και το αδιέξοδο των επαναστατικών του σχεδιασμών, ίσως γιατί φοβήθηκε μήπως δεν αντέξει στα βασανιστήρια -που γνώριζε ότι θα υποβληθεί- και για να μην προδώσει τους συνεργάτες του, είτε από απελπισία για τη λιποψυχία του Περραιβού (όπως υποστηρίζει ο Κορδάτος) επιχείρησε να αυτοκτονήσει με ένα μικρό μαχαιρίδιο, καταφέρνοντας ένα πλήγμα στο υπογάστριό του, αλλά απέτυχε. Τραυματισμένος αρκετά σοβαρά όπως ήταν, οδηγήθηκε σε νοσοκομείο όπου παρέμεινε έως τις αρχές του Φεβρουαρίου του 1798. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στην Τεργέστη φαίνεται ότι, υπό την ανοχή των φυλάκων του, κατόρθωσε να ειδοποιήσει με επιστολή το Γάλλο πρόξενο ζητώντας την επέμβασή του για να αφεθεί ελεύθερος, όμως εκείνος καθυστέρησε αρκετά να ενεργήσει, αφού θεώρησε σκόπιμο να πληροφορήσει πρώτα τους ανωτέρους του και να ζητήσει τη σχετική άδεια.
1966 – Το πλοίο «Ηράκλειο» βουλιάζει στη Φαλκονέρα και παρασύρει στο βυθό 200 επιβάτες. Το οχηματαγωγό «Ηράκλειο» αποπλέει από το λιμάνι της Σούδας το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου του 1966 κάτω από κακές καιρικές συνθήκες, με ανέμους κοντά στα 9 Μποφόρ. Στις 2.06 τα ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου, πια, στην περιοχή της Φαλκονέρας, εκπέμπει το τραγικό μήνυμα: «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36 μοίρες 52 Β, 24 μοίρες 08 Α, Βυθιζόμεθα». Ακολούθησε απόλυτη σιγή… Δύο φορές μόνο κατάφερε να ακουστεί το τραγικό αυτό μήνυμα… δύο φορές!
«Δυστυχώς, το τμήμα επικοινωνιών του Υπουργείου Ναυτιλίας με πενιχρά μέσα προσπαθούσε να αναζητήσει πλοία στην γύρω περιοχή του ναυαγίου. Τα Λιμεναρχεία Πειραιώς, Σύρου και Κρήτης ανέφεραν αδυναμία αποστολής μέσων για παροχή βοήθειας, αφού ούτε και ρυμουλκά για τέτοιες ανάγκες υπήρχαν. Δυστυχώς, ούτε το Ε/Γ-Ο/Γ “Μίνως”, που έπλεε 15 μίλια βορειότερα, “άκουσε” το σήμα κινδύνου.
Στις 02:30 ενημερώνεται ο τότε Αρχηγός του Λιμενικού Σώματος, αμέσως μετά ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και εκείνος με τη σειρά του ενημερώνει τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης. Το τότε Αρχηγείο Ναυτικού αναφέρει ότι πολεμικό πλοίο που βρίσκεται στη Σύρο με σβηστές μηχανές θα χρειασθεί τουλάχιστον 3-4 ώρες για απόπλου συν εκείνες τις ώρες για να φθάσει στον τόπο του ναυαγίου. Οι ώρες περνούν και η αγωνία αρχίζει να κορυφώνεται, κάποια πλοία που έλαβαν το σήμα δηλώνουν αλλαγή πορείας τους προς το στίγμα του Ηράκλειον, απέχουν όμως πολύ, κάποια ανατολικά των Κυκλάδων, άλλο δυτικά της Καλαμάτας, και δύο αγγλικά πολεμικά ΒΑ της Κρήτης.
Η βύθιση του σκάφους, σύμφωνα με τους ειδικούς, υπήρξε ακαριαία, εξαιτίας παραλείψεων στους όρους ασφαλείας: κακή φόρτωση των αυτοκινήτων, ελλιπής κατασκευή του συστήματος ασφάλειας της «μπουκαπόρτας», έλλειψη συστήματος εκροής των εισερχομένων υδάτων και υψηλή ταχύτητα του πλοίου πάρα τη θαλασσοταραχή, για τη διατήρηση της φήμης του ως του ταχύτερου οχηματαγωγού της γραμμής Κρήτης.
Το ναυάγιο του «Ηράκλειον» αφύπνισε το ελληνικό κράτος, που προχώρησε στη δημιουργία του Θαλάμου Επιχειρήσεων Ερευνας και Διάσωσης στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και τη θεσμοθέτηση του απαγορευτικού απόπλου για τα επιβατηγά πλοία. Το ναυάγιο προκάλεσε την κατάρρευση της Typaldos Lines, που κυριαρχούσε τότε στην εγχώρια ακτοπλοΐα, ενώ μπήκαν οι πρώτες ιδέες για τη δημιουργία των Ναυτιλιακών Εταιρειών Λαϊκής Βάσης.
Η δίκη των κατηγορουμένων άρχισε στις 19 Φεβρουαρίου 1968, στο Κακουργιοδικείο Πειραιά. Είχε προηγηθεί μια σειρά αποκαλύψεων σχετικά με βαρύτατες ευθύνες του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας στην έκδοση πλαστογραφημένων πιστοποιητικών αξιοπλοΐας του σκάφους. Στο εδώλιο κάθισαν τέσσερα στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρείας. H απόφαση του δικαστηρίου εξεδόθη στις 21 Μαρτίου του ιδίου έτους. Με ποινές φυλάκισης από πέντε έως και επτά έτη τιμωρήθηκαν ο εκ των ιδιοκτητών του «Ηράκλειον» Xαράλαμπος Τυπάλδος, ο διευθυντής της εταιρείας Παναγιώτης Κόκκινος και δύο αξιωματικοί του πλοίου. Οι ποινές ξεσήκωσαν αντιδράσεις από την πλευρά των συγγενών, οι οποίοι τις θεώρησαν πολύ επιεικείς. Στις 9 Ιανουαρίου 1969 ο δικαστικός φάκελος της υπόθεσης έκλεισε οριστικά, καθώς ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης των τεσσάρων, οι οποίοι είχαν καταδικασθεί και σε δεύτερο βαθμό για το δυστύχημα.
1971 – Ο καρδιοχειρουργός Γεώργιος Τόλης πραγματοποιεί την πρώτη εγχείριση «bypass» στην Ελλάδα στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Ως καρδιοχειρουργός, ο Τόλης πραγματοποίησε χιλιάδες επεμβάσεις. Μεταξύ άλλων και την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς (Διαγνωστικό και Θεραπευτικό Κέντρο «Υγεία», 3 Απριλίου 1990). Γεννήθηκε στο Μαλακάτσι Καλαμπάκας το 1935. Έκανε τις Γυμνασιακές του σπουδές στα Τρίκαλα (1948-1954) και τις Ιατρικές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1954-1960). Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία (1961-1963) και το 1964 πήγε στην Αμερική, όπου έμεινε 7 1/2 χρόνια. Εκεί εκπαιδεύτηκε στην Γενική Χειρουργική και στην Καρδιοχειρουργική (Northwestern University, Chicago). Επέστρεψε στην Αθήνα το Νοέμβριο 1971. Επί 13 χρόνια (1971-1984) εργάσθηκε ως καρδιοχειρουργός στο θεραπευτήριο “Ο Ευαγγελισμός”, όπου την 8-12-1971 έκανε την πρώτη εγχείρηση μπαϊ-πας στην Ελλάδα. Τα επόμενα 10 χρόνια (1985-1995) άσκησε την Καρδιοχειρουργική στο νοσοκομείο “Υγεία”, όπου στις 3-4-1990 έκανε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς στην Ελλάδα. Τερμάτισε την ιατρική του σταδιοδρομία στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, στο τέλος του 1997. Η ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τον έχει αναγορεύσει Διδάκτορα (1971) και Επίκουρο Καθηγητή (Υφηγητή) της Χειρουργικής (1986).
1991 – Υπογράφεται η «ληξιαρχική πράξη θανάτου» της Σοβιετικής Ένωσης, με την δημιουργία της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Χωρών (Συμφωνία της Μπελαβέζα). Όταν οι ηγέτες των τριών σλαβικών δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης συναντήθηκαν σε ένα απομακρυσμένο κυνηγετικό καταφύγιο στις 8 Δεκεμβρίου 1991, διακυβευόταν η μοίρα μιας υπερδύναμης- και με τις υπογραφές τους έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην ΕΣΣΔ, προκαλώντας «απόνερα» που συνεχίζουν να επηρεάζουν τις εξελίξεις ακόμα και σήμερα, στις εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Η συμφωνία που υπεγράφη στη «ντάτσα» στο Βισκούλι, στο δάσος Μπελαβέζα κοντά στα σύνορα με την Πολωνία, έλεγε πως η ΕΣΣΔ «παύει να υφίσταται ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου και ως γεωπολιτική πραγματικότητα». Επίσης, δημιούργησε την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, μια χαλαρή συμμαχία πρώην σοβιετικών δημοκρατιών που συνεχίζει να υφίσταται.
Δύο εβδομάδες αργότερα οκτώ άλλες σοβιετικές δημοκρατίες εντάχθηκαν στη συμμαχία αυτή, πρακτικά δίνοντας τέλος στην εξουσία του Σοβιετικού προέδρου Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος αποσύρθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1991, με τη σημαία με το σφυροδρέπανο να κατεβαίνει από το Κρεμλίνο.
2020 – Η Μάργκαρετ Κίναν, μια 90χρονη γιαγιά από τη Βρετανία, έγινε ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που έκανε το εμβόλιο της Pfizer κατά της Covid-19 εκτός του πλαισίου των δοκιμών, μετά την κλινική έγκρισή του. Η Κίναν είπε ότι ο εμβολιασμός της με το σκεύασμα της Pfizer-BioNTech κατά της COVID-19, στις 8 Δεκεμβρίου του 2020, ήταν «ό, τι καλύτερο έχει συμβεί».
«Ήταν υπέροχο. Δεν μπορώ να το πιστέψω τώρα, αυτό που συνέβη τότε… χαίρομαι τόσο πολύ που εμβολιάστηκα», είπε η Κίναν – Μάγκι για τους φίλους της- σε μια μετάδοση με αφορμή την επέτειο.
«Ενθαρρύνω τους πάντες να το κάνουν», πρόσθεσε.
Γεννήσεις
1911 – Νίκος Γκάτσος. Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στην Ασέα Αρκαδίας από τους αγρότες Γεώργιο Γκάτσο και Βασιλική Βασιλοπούλου. Σε ηλικία πέντε ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος, από τους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, πέθανε στο πλοίο και τον πέταξαν στα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού.
Τέλειωσε το Δημοτικό στην Ασέα και το Γυμνάσιο στην κοντινή Τρίπολη, όπου γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έτσι, όταν το 1930 μετέβη στην Αθήνα για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (διέκοψε μετά το δεύτερο έτος), ήξερε αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά, είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό και το δημοτικό τραγούδι και παρακολουθούσε τις νεωτεριστικές τάσεις στην ποίηση της Ευρώπης.
Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του και την αδερφή του και άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931-32) και «Ρυθμός» (1933). Την ίδια περίοδο δημοσίευσε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά «Μακεδονικές Ημέρες», «Ρυθμός» και «Τα Νέα Γράμματα» (για τον Κωστή Μπαστιά, την Μυρτιώτισσα και τον Θράσο Καστανάκη αντίστοιχα), ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τα «Καλλιτεχνικά Νέα» και τα «Φιλολογικά Χρονικά». Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον Οδυσσέα Ελύτη το 1936. Συνδέθηκε με το ρεύμα του ελληνικού υπερρεαλισμού.
Το μοναδικό βιβλίο που εξέδωσε όσο ζούσε είναι η ποιητική σύνθεση «Αμοργός» (Αετός, 1943), η οποία θεωρείται κορυφαία δημιουργία του ελληνικού υπερρεαλισμού με επίδραση στους νεότερους ποιητές, σημαδεύοντας την σύγχρονη ελληνική ποίηση. Έκτοτε δημοσίευσε τρία ακόμη ποιήματα: το «Ελεγείο» (1946, περ. Φιλολογικά Χρονικά) και το «Ο ιππότης κι ο θάνατος» (1947, περ. Μικρό Τετράδιο), που από το 1969 και μετά περιέχονται στο βιβλίο «Αμοργός», και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963, περ. Ο Ταχυδρόμος), αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη.
Ο Γκάτσος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μετάφραση θεατρικών έργων, κυρίως για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Παράλληλα και για βιοποριστικούς λόγους συνεργάστηκε με την «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση» ως μεταφραστής και με την Ελληνική Ραδιοφωνία ως μεταφραστής, διασκευαστής και ραδιοσκηνοθέτης.,
Η μεγάλη συνεισφορά του Γκάτσου, ωστόσο, είναι στο τραγούδι ως στιχουργού. Έφερε την ποίηση στον στίχο και κατάφερε να δώσει, κυρίως μέσω της συνεργασίας του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον κανόνα του ποιητικού τραγουδιού. Συνεργάστηκε, επίσης, με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Δήμο Μούτση, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Χριστόδουλο Χάλαρη, καθώς και με νεώτερους συνθέτες. Ποιήματα και στίχοι του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Δανέζικα, Ισπανικά, Ιταλικά, Καταλανικά, Κορεατικά, Σουηδικά, Τουρκικά, Φινλανδικά.
Το 1987 τιμήθηκε με το Βραβείο του Δήμου Αθηναίων για το σύνολο του έργου του, ενώ το 1991 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Αντεπιστέλλοντος Μέλους της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Γραμμάτων της Βαρκελώνης για τη συμβολή του στη διάδοση της ισπανικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.Στις 12 Μαΐου 1992 ύστερα από δική του επιθυμία επέστρεψε για πάντα στη γενέτειρά του, Ασέα Αρκαδίας.
1940 – Θύμιος Καρακατσάνης ήταν Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά και πέθανε στις 30 Ιουνίου 2012.
Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και από το 1960 εργαζόταν συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο, όντας γνωστός για τις αριστοφανικές του ερμηνείες.
Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο είναι την περίοδο 2008–2010 στο Θάνατο του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ με την Αφροδίτη Γρηγοριάδου. Όπως αναφέρθηκε από την ηθοποιό Μάρθα Καραγιάννη στην εκπομπή Μπορώ της Άννας Δρούζα, η Μάρθα Καραγιάννη με τον Θύμιο Καρακατσάνη ήταν συμμαθητές στο σχολείο. Κατά τη διάρκεια της θεατρικής παράστασης στο θέατρο “Σμαρούλα” ο Θύμιος Καρακατσάνης ανακάλυψε τον Γιάννη Μπέζο και ξεχώρισε το ταλέντο του.
1943 – Τζιμ Μόρισον (James “Jim” Douglas Morrison, 8 Δεκεμβρίου 1943 – 3 Ιουλίου 1971) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και ποιητής.
Γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Φλόριντα και ήταν ο τραγουδιστής και στιχουργός του αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος The Doors. Θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έγραψε επίσης αρκετά βιβλία ποίησης, ένα μικρό ντοκιμαντέρ και δύο βίντεο κλιπ (The Unknown Soldier και People Are Strange).
Το περιοδικό Rolling Stone τον τοποθέτησε στη 47η θέση της λίστας “100 καλύτεροι τραγουδιστές όλων των εποχών”. Ο Μόρισον εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame ως μέλος των Doors. Απεβίωσε στην ηλικία των 27 ετών στο Παρίσι της Γαλλίας, υπό περιστάσεις που ακόμη δεν έχουν διαλευκανθεί.
Θάνατοι
1741 – Βίτους Μπέρινγκ (12 Αυγούστου 1681 – 19 Δεκεμβρίου 1741) ήταν εξερευνητής, θαλασσοπόρος αξιωματικός του ρωσικού ναυτικού, δανικής καταγωγής. Στα 1725-30 υπό την ιδιότητα του αρχηγού της 1ης ρωσικής αποστολής, που ονομάσθηκε «1η αποστολή Καμτσάτκας» και με βοηθό το Ρώσο θαλασσοπόρο Αλεξέι Τσίρικωφ, περιέπλευσε τις ανατολικές ακτές της Καμτσάτκας, τη νότια και ανατολική ακτή της χερσονήσου Τσουχόσκι και μπήκε στον πορθμό που χωρίζει την Ασία από την Αμερική (Βερίγγειος Πορθμός) και στη συνέχεια ανακάλυψε το νησί Άγιος Λαυρέντιος κ.ά.
Στη 2η αποστολή Καμτσάτκας (1733-1743) είχε και πάλι την αρχηγία της αποστολής. Αυτή τη φορά έφτασε από τον ίδιο δρόμο στις ακτές της Βόρειας Αμερικής και στη συνέχεια ανακάλυψε μερικά νησιά, από τη συστάδα των Αλεουτίων. Το 1741 ανακάλυψε τα νησιά που προς τιμήν του ονομάστηκαν «Νήσοι του Κυβερνήτη». Πέθανε στο ένα από τα δύο νησιά που μαζί με μερικά μικρότερα αποτελούν την ομάδα αυτή των «νησιών του Κυβερνήτη», όπου είχε μείνει να ξεχειμωνιάσει (χειμώνας 1741). Στο νησί που πέθανε δόθηκε το όνομα του.
Το όνομα του φέρει επίσης και η ομώνυμη θάλασσα του ΒΑ τμήματος του Ειρηνικού ωκεανού (Βερίγγειος θάλασσα).
1917 – Βασίλης Μιχαηλίδης ήταν Κύπριος ποιητής. Θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της Κυπριακής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στο Λευκόνοικο το 1849 (ή 1853). Γονείς του ήταν ο Χατζής Μιχαήλ Χαραλάμπους και η Αννέττα Κονόμου. Το επίθετο “Μιχαηλίδης” υιοθετήθηκε αργότερα από τον ποιητή. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα από το θείο του Χρύσανθο Παπακονόμου, ποιητή και ζωγράφο, στο Δάλι . Σε νεαρή ηλικία (δέκα ή δώδεκα χρονών) ο Μιχαηλίδης έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική και ο πατέρας του αποφάσισε να τον στείλει στη Λευκωσία για να παρακολουθήσει μαθήματα αγιογραφίας. Εκεί ο νεαρός Μιχαηλίδης έζησε υπό την προστασία του θείου του, Γιάννη Οικονομίδη, αργότερα μητροπολίτη Κιτίου. Κατά την παραμονή του στην Αρχιεπισκοπή της Λευκωσίας ο Μιχαηλίδης απέτυχε στην απόκτηση ανώτερης σχολικής μόρφωσης. Παράλληλα, η αγιογραφία που διδάχθηκε ο Μιχαηλίδης δεν τον οδήγησαν σε σημείο που θα μπορούσε να ασχοληθεί βιοποριστικά με την τέχνη. Ωστόσο, στην Αρχιεπισκοπή ο Μιχαηλίδης ενδέχεται να γνωρίστηκε με τον Γεώργιο Βιζυηνό, που βρισκόταν στην Κύπρο για να παρακολουθήσει μαθήματα στην Ελληνική Σχολή.
Με τη χειροτόνησή του ως Μητροπολίτη Κιτίου το 1868 ο θείος έφυγε για τη Λάρνακα παίρνοντας μαζί του τον έφηβο Μιχαηλίδη. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας της Λάρνακας και οι επιρροές από τους λόγιους της περιοχής έστρεψαν το ενδιαφέρον του Μιχαηλίδη προς την ποίηση. Με παρότρυνση του ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Θεόδουλου Κωνσταντινίδη ο Μιχαηλίδης δημοσίευσε τα πρώτα του έμμετρα κείμενα στον Πυθαγόρα της Σμύρνης το 1873.
Ο Βασίλης Μιχαηλίδης πήγε στην Ιταλία ανάμεσα στο 1875-1877, ο Λεύκης πιστεύει ότι πήγε το 1875, ο Αλιθέρσης το 1876 και ο Ιντιάνος στα τέλη του 1877 ή στις αρχές του 1877. Ο Μιχαηλίδης το 1878 εγκαταλέιπει την Ιταλία και πηγαίνει στην Ελλάδα, όπου κατατάσσεται ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό και παίρνει μέρος στην απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους. Επέστρεψε στην Κύπρο το 1878, με τη λήξη της Τουρκοκρατίας και την αρχή της Αγγλοκρατίας. Το βάρος των αποτυχημένων του σπουδών κράτησαν τον Μιχαηλίδη μακρυά από τους φιλικούς του κύκλους στη Λευκωσία και στη Λάρνακα. Εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό όπου, άνεργος και άστεγος, υποχρεώθηκε να αναζητήσει στέγη στη Μητρόπολη της Λεμεσού. Την ίδια χρονιά και μέχρι το 1884 εργάστηκε ως υπάλληλος στη φαρμακευτική του Δημοτικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Παράλληλα άρχισε να ασχολείται συστηματικότερα με την ποίηση. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Η Ασθενής Λύρα, εκδόθηκε το 1882, ενώ συνάμα ο Μιχαηλίδης δημοσίευε διάφορα πατριωτικά και σατιρικά ποιήματα στην εφημερίδα Αλήθεια.
Το 1884 ο Μιχαηλίδης έγινε επιστάτης του νοσοκομείου στο Δήμο Λεμεσού. Συνάμα άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα στην εφημερίδα Σάλπιγξ. Το 1888 δημιούργησε ένα έμμετρο παράρτημα της Σάλπιγγας, τον Διάβολο. Ωστόσο η προχειρότητα και ο επικαιρισμός του εγχειρήματος εμπόδισαν την επιβίωσή του. Η κατάσταση της υγείας του Μιχαηλίδη επιδεινώθηκε κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του. Το 1904 και το 1906 υποχρεώθηκε να ταξιδέψει στο εξωτερικό για λόγους υγείας. Παράλληλα, ο αλκοολισμός του και οι προστριβές με συνεργάτες του στο νοσοκομείο οδήγησαν στη μείωση του μισθού του. Το 1910, λόγω προβλημάτων με το αλκοόλ, έχασε τη δουλειά του ως νοσοκόμος. Παρ’ ολ’ αυτά του δόθηκε στέγη στο Δημαρχείο της Λεμεσού και διορίστηκε στο Υγειονομείο. Παρόλη τη σωματική και ψυχική του εξαθλίωση, ο Μιχαηλίδης δεν σταμάτησε να γράφει. Το 1911 εξέδωσε τη συλλογή Ποιήματα, ενώ το 1915 ο αλκοολισμός του ποιητή ήταν πια σε προχωρημένη κατάσταση και ο Μιχαηλίδης εγκαταστάθηκε στο Πτωχοκομείο της Λεμεσού.
Με την πνευματική του διαύγεια ανέπαφη, ο Μιχαηλίδης έγραφε μέχρι την τελευταία του στιγμή. Προσπάθησε μάλιστα να συνθέσει ένα εκτενές ποίημα σχετικά με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο τελικά το ποίημα έμεινε ατελές· ο Μιχαηλίδης πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1917.
1980 – Τζον Λένον (Αγγλικά: John Winston Ono Lennon) Λίβερπουλ, 9 Οκτωβρίου 1940 – Νέα Υόρκη, 8 Δεκεμβρίου 1980), γνωστός απλά ως Τζον Λένον, ήταν Άγγλος τραγουδιστής, κιθαρίστας, τραγουδοποιός και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος των Beatles. Εκτός από την επιτυχημένη μουσική του σταδιοδρομία, διακρίθηκε επίσης ως ακτιβιστής του 20ού αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Η μουσική του επηρέασε πολλούς δημιουργούς και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς και πολυδιασκευασμένους τραγουδοποιούς. Ως μέλος των Beatles, τα τραγούδια του αποτέλεσαν αφορμή για τη δημιουργία μια παγκόσμιας κίνησης εκδήλωσης θαυμασμού που ονομάστηκε Beatlemania. Μετά τη διάλυση των Beatles ακολούθησε ατομική πορεία στη δισκογραφία. Ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του ανήκει το τραγούδι Imagine καθώς και το Give Peace a chance. Δολοφονήθηκε από τον αυτο-αποκαλούμενο θαυμαστή του, Μαρκ Τσάπμαν στις 8 Δεκεμβρίου 1980.
Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από την οικία του (στο ιστορικό κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης) και ενώ ο τελευταίος επέστρεφε μετά από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened, που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του. Ο Τσάπμαν είχε προσεγγίσει τον Λένον νωρίτερα την ίδια ημέρα, κατά την αναχώρησή του από το σπίτι του, αποσπώντας μάλιστα ένα αυτόγραφό του. Μετά την επιστροφή του Λένον από το στούντιο ηχογράφησης, ο Τσάπμαν τον πυροβόλησε πισώπλατα, συνολικά τέσσερις φορές.
Σύμφωνα με τη νεκροψία, οι μισές σφαίρες διαπέρασαν το αριστερό μέρος του σώματός του στο ύψος του στήθους, ενώ οι υπόλοιπες τον τραυμάτισαν κοντά στον αριστερό ώμο. Όλες προκάλεσαν εσωτερική αιμορραγία, ενώ η θανάσιμη σφαίρα διαπέρασε την αορτή του.
Σύμφωνα με τις αναφορές των μαρτύρων και των αστυνομικών αρχών, μετά τη δολοφονία, ο Τσάπμαν παρέμεινε στον τόπο του εγκλήματος μέχρι την άφιξη της αστυνομίας. Εκτός από το όπλο του εγκλήματος, στην κατοχή του υπήρχαν ένα αντίτυπο του δίσκου Double Fantasy, στο εξώφυλλο του οποίου είχε υπογράψει νωρίτερα ο Λένον, ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος Ο φύλακας στη σίκαλη (The Catcher in the Rye) του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, καθώς και κασέτες με τραγούδια των Beatles. Ο Λένον οδηγήθηκε αμέσως στο νοσοκομείο Ρούζβελτ, όπου με την άφιξή του επισημοποιήθηκε ο θάνατός του από υποογκαιμικό σοκ, που προκλήθηκε λόγω της μεγάλης απώλειας αίματος. Δύο ημέρες αργότερα, η σορός του αποτεφρώθηκε στο κοιμητήριο του Φέρνκλιφ, στη Νέα Υόρκη.
Ο Μαρκ Τσάπμαν καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος. “Προσπαθούσα να κάνω θετικές σκέψεις στη ζωή μου, αλλά έπαθα κατάθλιψη. Έπινα κι απομονώθηκα από τον εαυτό μου, την οικογένεια μου. Είχα τάσεις αυτοκτονίας κι ίσως αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που έφτασα στην απόφαση να σκοτώσω κάποιον. Ίσως απλώς ήθελα να τελειώσουν όλα για μένα. Για άλλη μια φορά θέλω να πω ότι δεν ψάχνω για δικαιολογίες. Ημουν εκεί, το έκανα, θα μπορούσα να κάνω μεταβολή και να φύγω, όμως είχα κάνει την επιλογή μου. Η λάμψη της δόξας ήταν εκεί. Δεν μπόρεσα να της αντισταθώ. Η αυτοεκτίμησή μου ήταν πληγωμένη. Έψαχνα να βρω διέξοδο. Επέλεξα τη χειρότερη και ήταν τρομερό…” αναφέρει στην κατάθεσή του.
Οι δικηγόροι που ανέλαβαν την υπεράσπισή του ισχυρίστηκαν ότι έπασχε από ψυχική διαταραχή, βασισμένοι σε μαρτυρία ειδικών ιατρών ότι ο Τσάπμαν βρισκόταν σε παραλήρημα και ψύχωση όταν διέπραξε το έγκλημα. Ο ίδιος όμως είπε στο δικηγόρο του ότι θα δήλωνε ένοχος καθώς “η απόφασή του ήταν θέλημα Θεού” και πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον, ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με όρο την παροχή ψυχιατρικής φροντίδας. Ο Τσάπμαν βρίσκεται στη φυλακή από το 1981 παρά τις διάφορες εκστρατείες για την αποφυλάκισή του και τις εννέα εφέσεις που έχει ασκήσει.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
