4 Μαΐου 2024
Είναι η 125η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 241 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:24 – Δύση ήλιου: 20:18
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 54 λεπτά
🌘 Σελήνη 25.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Πελαγή, Πελάγιο, Πελαγία,
Πελαγούλα, Πελαγίνα, Μελή, Μέλο, Μέλιο,
Μέλα, Μέλια και Μελίτσα
Γεγονότα
589 – Συνέρχεται στο Τολέδο η Τρίτη Σύνοδος της τοπικής Εκκλησίας, που καταδικάζει τον Αρειανισμό, αλλά εισαγάγει στο Σύμβολο της Πίστεως το filioque, που θα προκαλέσει αρκετά αργότερα το Σχίσμα, ανάμεσα στον Ανατολικό και Δυτικό Χριστιανισμό. Η Τρίτη Σύνοδος του Τολέδο (589) σηματοδοτεί την είσοδο της Βησιγοτθικής Ισπανίας στην Καθολική Εκκλησία , και είναι γνωστή για την κωδικοποίηση της ρήτρας filioque στον Δυτικό Χριστιανισμό . Το συμβούλιο θέσπισε επίσης περιορισμούς για τους Εβραίους και η μετατροπή της χώρας στον Καθολικό Χριστιανισμό οδήγησε σε επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις με τους Εβραίους.
Τον 4ο αιώνα, ο επίσκοπος Wulfila ( περίπου 310 – 383) επινόησε μια γραφή για τη γοτθική γλώσσα , μετέφρασε τη Βίβλο στα γοτθικά και μετέτρεψε τους Γότθους σε Αριανό Χριστιανισμό. Όταν οι Βησιγότθοι ταξίδεψαν δυτικά, συνάντησαν Λατίνους Χριστιανούς , για τους οποίους ο Αρειανισμός ήταν ανάθεμα. Οι Βησιγότθοι κράτησαν τις αριανές πεποιθήσεις τους και αρνήθηκαν να ενταχθούν στην Καθολική Εκκλησία .
Πριν από τη Σύνοδο στο Τολέδο , ο βασιλιάς Ρέκαρεντ είχε συγκαλέσει άτυπες συνελεύσεις επισκόπων για να επιλύσει το θρησκευτικό σχίσμα στο βασίλειό του. Στη δεύτερη συνέλευση τόσο οι Αρειανοί όσο και οι Καθολικοί επίσκοποι παρουσίασαν τα επιχειρήματά τους, ενώ ο Ρέκαρεντ επεσήμανε ότι κανένας Αρειανός επίσκοπος δεν είχε κάνει ποτέ θεραπευτικό θαύμα. Η τελευταία συνέλευση αποτελούνταν μόνο από καθολικούς επισκόπους, όπου μετά τον Ρέκαρεντ αποδέχτηκε την Καθολική πίστη.
Το Συμβούλιο οργανώθηκε από τον επίσκοπο Leander της Σεβίλλης , ο οποίος είχε εργαστεί ακούραστα για να προσηλυτίσει τους Βησιγότθους Αρειανούς βασιλιάδες και είχε επιτύχει με τον Reccared . Ο ηγούμενος Ευτρόπιος είχε την κύρια καθημερινή διοίκηση του συμβουλίου, σύμφωνα με τον χρονικογράφο Ιωάννη τον Μπικλάρο . Στο όνομα του βασιλιά, ο Λέανδρος συγκέντρωσε επισκόπους και ευγενείς τον Μάιο του 589. Ωστόσο, ο βασιλιάς Reccared και ο επίσκοπος Leander κατάφεραν να πείσουν μόνο οκτώ Arian επισκόπους να παραστούν στο συμβούλιο.
Το Συμβούλιο άνοιξε στις 4 Μαΐου, με τριήμερη προσευχή και νηστεία . Στη συνέχεια, η δημόσια ομολογία του Βασιλιά Ρέκαρεντ διαβάστηκε δυνατά από συμβολαιογράφο . Η θεολογική του ακρίβεια που καθορίζει τις Τριαδικές και Αρειανές αρχές, καθιερώνει την ορθοδοξία του Reccared που επιτεύχθηκε πρόσφατα και η εκτενής παράθεσή του από τη γραφή αποκάλυψε ότι ήταν στην πραγματικότητα γραμμένο φάντασμα για τον βασιλιά , αναμφίβολα από τον Leander.
Σε αυτό, ο Ρέκαρεντ δήλωσε ότι ο Θεός τον ενέπνευσε να οδηγήσει τους Γότθους πίσω στην αληθινή πίστη, από την οποία είχαν παρασυρθεί από ψεύτικους δασκάλους. (Στην πραγματικότητα είχαν εκχριστιανιστεί από τον Arian Ulfilas , αλλά το θέμα του Leander ήταν η συμφιλίωση.) Δήλωσε ότι όχι μόνο οι Γότθοι αλλά και οι Suebi , οι οποίοι με υπαιτιότητα άλλων είχαν οδηγηθεί σε αίρεση , είχαν επανέλθει στην πίστη. Αυτά τα έθνη αφιέρωσε στον Θεό με τα χέρια των επισκόπων, τους οποίους κάλεσε να ολοκληρώσουν το έργο. Στη συνέχεια αναθεμάτισε τον Άρειο και το δόγμα του και δήλωσε ότι αποδέχεται τα συμβούλια της Νίκαιας , της Κωνσταντινούπολης ,Εφέσου , Χαλκηδόνας και απήγγειλε ένα ανάθεμα σε όλους όσους επέστρεψαν στον Αρειανισμό μετά την υποδοχή τους στην Εκκλησία με το χρίσμα ή την τοποθέτηση των χεριών. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα δόγματα της Νίκαιας και της Κωνσταντινούπολης και ο ορισμός της Χαλκηδόνας και ο τόμος ολοκληρώθηκε με τις υπογραφές του Reccared και της Baddo της βασίλισσας του. Η ομολογία αυτή έγινε δεκτή με γενική βοή.
1886 – Οι αμερικανοί εργαζόμενοι, που διαδηλώνουν για την καθιέρωση του οκτάωρου στην Πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου, συγκρούονται με την αστυνομία. Στις ΗΠΑ του 19ου αιώνα, το οκτάωρο, ο βασικός μισθός, η σύνταξη και η ασφάλιση ήταν δικαιώματα που ούτε μπορούσε να τα φανταστεί κάποιος εργαζόμενος. Μοναδική υποχρέωση των εργοδοτών ήταν να πληρώνουν τους μισθούς που οι ίδιοι καθόριζαν, ενώ μπορούσαν να απολύουν με την παραμικρή αφορμή, δίχως να λογοδοτούν πουθενά. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, με αποτέλεσμα το συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας να αποφασίσει να προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις την 1η Μαΐου του 1886.
Βασικό αίτημα των εργατών ήταν μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα «οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο», ενώ κέντρο των κινητοποιήσεων ήταν το Σικάγο, η βασικότερη βιομηχανική πόλη των ΗΠΑ.
Οι εργάτες της πόλης ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στο κάλεσμα και προσήλθαν μαζικά στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Χέιμαρκετ. Η επιτυχία της κινητοποίησης ήταν μεγάλη, αφού περισσότεροι από 80.000 βρέθηκαν στην διαδήλωση, και αποφασίστηκε η συνέχιση των απεργιών. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων, πολλά εργοστάσια είχαν καταληφθεί από εργάτες. Σε ένα από αυτά, στο McCormick, δύο ημέρες αργότερα, οι αστυνομικοί, μαζί με απεργοσπάστες επιτέθηκαν στους εργάτες με σκοπό την ανακατάληψη του εργοστασίου. Οι συμπλοκές που ακολούθησαν ήταν άγριες, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τέσσερις απεργοί και να τραυματιστούν πολλοί περισσότεροι.
Τα επεισόδια αυτά εξόργισαν τους εργάτες, οι οποίοι αποφάσισαν να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους. Την επόμενη ημέρα, διοργάνωσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομική βία, και πάλι στην πλατεία Χέιμαρκετ. Για ακόμη μία φορά οι απεργοί προσέρχονται μαζικά στο συλλαλητήριο, ενώ αρχές ανήσυχες από τις κινητοποιήσεις είναι αποφασισμένες να διαλύσουν με κάθε τρόπο τη συγκέντρωση. Πάνω από 1000 αστυνομικοί βρίσκονται σε ετοιμότητα, διαθέτοντας βαρύ οπλισμό.
1949 – Η πρώτη αεροπορική τραγωδία με θύμα ποδοσφαιρική ομάδα. Συνέβη στις 4 Μαΐου του 1949, όταν το αεροπλάνο που μετέφερε τη μεγάλη Τορίνο, προσέκρουσε στον λόφο Σουπέργκα του Τορίνου, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους όλοι οι επιβαίνοντες ποδοσφαιριστές της.
Η Τορίνο κυριαρχούσε στο ιταλικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του ’40 και ήταν μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα, όπου τη βιομηχανική πόλη του ιταλικού βορρά εκπροσωπεί η μεγάλη της αντίπαλος, η Γιουβέντους. Η «γκρανάτα» βάδιζε ακάθεκτη για το πέμπτο της πρωτάθλημα μέσα στη δεκαετία, καθώς τέσσερις αγωνιστικές πριν από το τέλος είχε τέσσερις βαθμούς περισσότερους από την Ίντερ και έξι από τη Μίλαν.
Στις 3 Μαΐου του 1949 αντιμετώπισε στη Λισαβώνα την Μπενφίκα, σ’ ένα φιλικό παιγνίδι προς τιμήν του άσου των «αετών» Φρανσίσκο Φερνάντεζ, που αποχωρούσε από την ενεργό δράση. Κατά την επιστροφή της αποστολής στο Τορίνο, το αεροπλάνο, τύπου Fiat G-212, της εταιρείας Avio Linee Italiane (θυγατρική της FIAT), έπεσε σε ομίχλη λίγο προτού προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Τορίνου και προσέκρουσε στον λόφο Σουπέργκα, που υψώνεται στα νότια της πόλης και συνετρίβη.
Από τους 31 επιβαίνοντες (4 μέλη του πληρώματος, 3 δημοσιογράφοι, 18 ποδοσφαιριστές, 6 παράγοντες και μέλη του τεχνικού επιτελείου) κανείς δεν επέζησε. Ανάμεσα στους νεκρούς συμπεριλαμβάνονταν σπουδαία ονόματα του ιταλικού ποδοσφαίρου της εποχής εκείνης, όπως οι διεθνείς Βαλέριο Μπατσικαλούπο, Βαλεντίνο Ματσόλα (πατέρας του μετέπειτα σπουδαίου μέσου της Ίντερ Σάντρο Ματσόλα), Άλντο Μπαλαρίν και Ρούμπενς Φαντίνι. Μόνο δύο ποδοσφαιριστές φάνηκαν τυχεροί, καθώς δεν ταξίδεψαν στη Λισαβώνα: ο Σάουρο Τομά, που ήταν τραυματίας και ο Λουίτζι Τζουλιάνο (προπονητής του Αιγάλεω την περίοδο 1966-1967), που δεν πρόλαβε να βγάλει διαβατήριο.
Η Ίντερ και η Μίλαν, που διεκδικούσαν τον τίτλο, ζήτησαν το πρωτάθλημα να κατακυρωθεί στην Τορίνο. Η ομοσπονδία διαφώνησε και στους τέσσερεις εναπομείναντες αγώνες, η αποδεκατισμένη Τορίνο χρησιμοποίησε υποχρεωτικά την ομάδα των νέων. Το ίδιο έκαναν και οι αντίπαλοί της σε ένδειξη σεβασμού. Οι Τορινέζοι μπορεί να κέρδισαν και τους τέσσερεις αγώνες και να ανακηρύχθηκαν πανηγυρικά πρωταθλητές Ιταλίας, αλλά δεν ξανάγιναν ποτέ η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’40.
1970 – Η εθνοφρουρά του Οχάιο των ΗΠΑ έπνιξε στο αίμα στο φοιτητικό κίνημα στο πανεπιστήμιο του Κεντ. Η εθνοφρουρά άνοιξε πυρ κατά των φοιτητών, που διαμαρτυρόταν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο χώρο του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κεντ, στο Οχάιο. Το πανεπιστήμιο του Κεντ ήδη από το 1966 υπήρξε ο πυρήνας των αντιπολεμικών και φιλειρηνικών διαδηλώσεων, ενώ η απόφαση του Νίξον να εισβάλει στην ουδέτερη Καμπότζη, θεωρώντας πως εκεί έβρισκαν καταφύγιο κομμουνιστές Βιετκόνγκ, προκάλεσε νέες διαδηλώσεις στο πανεπιστήμιο την Πρωτομαγιά του 1970.
Εκατοντάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο Κόμονς, ένα είδος πάρκου στο κέντρο της πανεπιστημιούπολης που και στο παρελθόν ήταν χώρος συγκεντρώσεων. Η αστυνομία αρχικά απώθησε το πλήθος πίσω στην πανεπιστημιούπολη, κάνοντας εκτεταμένη χρήση χημικών. Την επόμενη μέρα ο δήμαρχος ζήτησε από τον κυβερνήτη να στείλει την Εθνοφρουρά του Οχάιο προς αποκατάσταση της τάξης στην περιοχή.
Στις 4 Μάη είχε προγραμματιστεί νέα συγκέντρωση στο Κόμονς, με τις πρυτανικές αρχές να την απαγορεύουν. Περίπου 3000 φοιτητές αγνόησαν την απαγόρευση και συγκεντρώθηκαν κατά τις 11 το πρωί. Την ίδια ώρα, 100 περίπου μέλη της Εθνοφρουράς οπλισμένοι με στρατιωτικά όπλα τύπου Μ-1, στάθμευαν στο καμένο κτίριο Εκπαίδευσης Εφέδρων. Η συγκέντρωση ήταν απολύτως ειρηνική, παρόλαυτα ο στρατηγός της Εθνικής Φρουράς Ρόμπερτ Κάντερμπέρι έδωσε εντολή στους διαδηλωτές να διαλυθούν, κάτι στο οποίο οι φοιτητές αρνήθηκαν να υπακούσουν πετώντας πέτρες στους Εθνοφρουρούς. Οι Εθνοφρουροί εξανάγκασαν τους διαδηλωτές να περάσουν έναν κοντινό λόφο και να μαζευτούν σε ένα στάδιο αμερικανικού φούτμπολ. Καθώς όμως το γήπεδο είχε περίφραξη, οι Εθνοφρουροί βρέθηκαν κυκλωμένοι από τους φοιτητές.
Τότε αποσύρθηκαν στην κορυφή του Λόφου Μπλάνκετ και 28 από αυτούς άρχισαν να πυροβολούν με τα Μ-1 απευθείας πάνω στους διαδηλωτές. Μέσα σε 13 δευτερόλεπτα έπεσαν 70 πυροβολισμοί με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν εν ψυχρώ 4 φοιτητές κι 9 ακόμα να τραυματιστούν σοβαρά. Την επόμενη μέρα 450 πανεπιστήμια βρέθηκαν υπό κατάληψη από αντίδραση στα γεγονότα. Χαρακτηριστικό ήταν το πανό στην κατάληψη του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, που έγραφε: “Δεν μπορούν να μας σκοτώσουν όλους”. Λίγες μέρες μετά άλλοι δύο φοιτητές έχασαν τη ζωή τους στο πανεπιστήμιο Τζάκσον. Ο Ρεπουμπλικάνος Κυβερνήτης της Πολιτείας του Οχάιο, James Rhodes είχε αναφέρει για το περιστατικό:
«Είναι επαναστάτες που θέλουν να κάψουν, να καταστρέψουν, και να πετάξουν πέτρες στην αστυνομία και στην Εθνική Φρουρά. Αυτοί είναι ο χειρότερος τύπος ανθρώπου στην Αμερική». Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία του Τζων Φίλο που απαθανάτισε την 14χρονη Μαίρη Αν Βέκιο πάνω απ’το πτώμα του φίλου της Τζέφρυ Μίλερ.
Γεννήσεις
1655 – Μπαρτολομέο Κριστοφόρι. Ο Κριστόφορι γεννήθηκε στην Πάδοβα, που ανήκε τότε στη Δημοκρατία της Βενετίας. Τίποτα δεν είναι γνωστό για την πρώιμη ζωή του. Λέγεται ότι υπηρέτησε ως μαθητευόμενος στον μεγάλο κατασκευαστή βιολιών Νικολό Αμάτι, με βάση την εμφάνιση σε απογραφή του 1680 ενός «Christofaro Bartolomei» που ζούσε στο σπίτι των Αμάτι στην Κρεμόνα. Ωστόσο, όπως επισημαίνει[7] ο Αμερικανός ιστορικός των μουσικών οργάνων Στιούαρτ Πόλενς, αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί να ήταν ο Μπαρτολομέο Κριστόφορι, δεδομένου ότι η απογραφή καταγράφει μια ηλικία 13 ετών, ενώ ο Κριστόφορι, σύμφωνα με την εγγραφή της βαπτίσεώς του, θα ήταν 25 ετών τότε.
Πιθανώς το πλέον σημαντικό γεγονός στη ζωή του Κριστόφορι υπήρξε το πρώτο από τα οποία έχουμε οποιαδήποτε καταγραφή: το 1688, σε ηλικία 33 ετών, προσλήφθηκε από τον Πρίγκιπα Φερδινάνδο των Μεδίκων στη Φλωρεντία. Ο Φερδινάνδος, λάτρης και προστάτης της μουσικής, ήταν ο γιος και κληρονόμος του Κόζιμο Γ΄, Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης. Η Τοσκάνη ήταν τότε ένα μικρό ανεξάρτητο κράτος.
Είναι άγνωστό τι οδήγησε τον Φερδινάνδο να στρατολογήσει τον Κριστόφορι. Ο πρίγκιπας ταξίδεψε στη Βενετία το 1688 για να παρακολουθήσει το Καρναβάλι, οπότε μπορεί να είχε συναντήσει τον Κριστόφορι περνώντας από την Πάδοβα στον δρόμο του. Ο Φερδινάνδος αναζητούσε έναν νέο τεχνικό για να φροντίσει τα πολλά μουσικά του όργανα, καθώς ο προηγούμενος είχε μόλις αποβιώσει. Ωστόσο, φαίνεται πιθανό ότι ήθελε να προσλάβει τον Κριστόφορι όχι μόνο ως τεχνικό του, αλλά ειδικότερα ως καινοτόμο στα μουσικά όργανα. Θα ήταν έκπληξη αν ο Κριστόφορι σε ηλικία 33 ετών δεν είχε ήδη δείξει την εφευρετικότητα για την οποία αργότερα έγινε διάσημος.
Οι ενδείξεις (όλες έμμεσες) ότι ο Κριστόφορι μπορεί να είχε προσληφθεί ως εφευρέτης έχει ως εξής. Σύμφωνα με τον Πόλενς, υπήρχαν ήδη αρκετά προσοντούχα άτομα στη Φλωρεντία που θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει τη θέση. Ωστόσο, ο Πρίγκιπας τους προσπέρασε και προσέφερε στον Κριστόφορι υψηλότερο μισθό από τον προκάτοχό του. Επιπλέον, ο Πόλενς σημειώνει ότι «περιέργως, [μεταξύ των πολλών λογαριασμών που υπέβαλε ο Κριστόφορι στον εργοδότη του] δεν υπάρχουν αρχεία λογαριασμών που υποβλήθηκαν για τα πιάνα του Κριστόφορι. … Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Κριστόφορι αναμενόταν να παραδίδει τους καρπούς των πειραματισμών του στην αυλή του ηγεμόνα.» Τέλος, ο Πρίγκιπας γοητευόταν από τις μηχανές (συγκέντρωσε πάνω από σαράντα ρολόγια, συν μια μεγάλη ποικιλία από περίτεχνα μουσικά όργανα), και έτσι θα ήταν φυσικό να ενδιαφέρεται για την περίπλοκη μηχανική δράση που βρισκόταν στον πυρήνα του έργου του Κριστόφορι στο πιάνο.
Στη μοναδική συνέντευξη της ζωής του, την οποία έδωσε στον Ενετό συγγραφέα και τεχνοκριτικό Σιπιόνε Μαφφέι, ο Κριστόφορι είπε το εξής σχετικώς με την αρχική συνομιλία του με τον πρίγκιπα: «Ανέφερα στον πρίγκιπα πως δεν ήθελα να τον ακολουθήσω. Εκείνος απήντησε ότι θα με έκανε να θέλω.»
Αυτό υποδηλώνει ότι ο Πρίγκιπας μπορεί να είχε εκτιμήσει ότι ο Κριστόφορι θα ήταν μια σπουδαία πρόσληψη και προσπαθούσε να τον πείσει να αποδεχθεί την προσφορά του, πράγμα επίσης υποστηρικτικό της θεωρίας ότι ο Πρίγκιπας προσπαθούσε να τον προσλάβει ως εφευρέτη.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κριστόφορι συμφώνησε στον διορισμό του με μισθό 12 σκούδα τον μήνα. Μετακόμισε αρκετά γρήγορα στη Φλωρεντία (Μάιος 1688, ενώ η παραπάνω συζήτησή του έλαβε χώρα τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο), όπου του εκχωρήθηκε ένα σπίτι, επιπλωμένο και με τον κατάλληλο εξοπλισμό, και άρχισε να εργάζεται: Συντηρούσε, κούρδιζε και μετέφερε μουσικά όργανα για λογαριασμό του Φερδινάνδου των Μεδίκων, ενώ παραλλήλως εργαζόταν επάνω στις διάφορες εφευρέσεις του, και επίσης πραγματοποιούσε εργασίες αποκαταστάσεως σε πολύτιμα παλαιά τσέμπαλα. Εκείνη την εποχή, οι Μεγάλοι Δούκες της Τοσκάνης απασχολούσαν ένα μεγάλο προσωπικό περίπου 100 τεχνιτών, οι οποίοι εργάζονταν στην Galleria dei Lavori του Ουφίτσι. Ο αρχικός χώρος εργασίας του Κριστόφορι ήταν πιθανότατα αυτός, κάτι που δεν τον ευχαριστούσε. Αργότερα είπε στον Maffei: «Ήταν δύσκολο για μένα να πρέπει να πηγαίνω στη μεγάλη αίθουσα με όλο αυτόν τον θόρυβο»
Τελικώς ο Κριστόφορι απέκτησε το δικό του εργαστήριο, κρατώντας συνήθως έναν ή δύο βοηθούς να εργάζονται για λογαριασμό του.
1929 – Όντρεϊ Χέπμπορν (αγγλικά: Audrey Hepburn, 4 Μαΐου 1929 – 20 Ιανουαρίου 1993) ήταν Βρετανίδα ηθοποιός, μία από τις πλέον φημισμένες παγκοσμίως τον 20ό αιώνα. Βραβευμένη με Όσκαρ, Τόνυ, Έμμυ και Γκράμι εμφανίστηκε σε πολυάριθμες παραγωγές του θεάτρου, του κινηματογράφου και σε παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ, ενώ παραμένει ένα από τα λιγοστά άτομα που έχουν κερδίσει και τα τέσσερα βραβεία. Το 1989 κατετάγη στην τρίτη θέση της λίστας των σπουδαιότερων γυναικών σταρ όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Επίσης αποτέλεσε για πολλά χρόνια σύμβολο της μόδας, καθώς το στιλ της ήταν παροιμιώδους κομψότητας, ενώ αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε ανθρωπιστικά έργα. Από το 1986 μέχρι τον θάνατό της υπηρέτησε ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF και τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας για το έργο της.
Η Όντρεϊ Χέπμπορν μέχρι σήμερα θεωρείται πρότυπο ομορφιάς και κομψότητας. Συχνά την αποκαλούσαν μια από τις ομορφότερες γυναίκες όλων των εποχών. Ο τρόπος ντυσίματός της παραμένει δημοφιλής ανάμεσα στο γυναικείο πληθυσμό.[35] Αντίθετα με την εικόνα αυτή, και παρόλο που στη Χέπμπορν άρεσε η μόδα, δεν έδινε και τόση σημασία στο θέμα. Συχνά προτιμούσε απλό και άνετο ντύσιμο. Επίσης, ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό της ιδιαίτερα ελκυστικό. Σε μια συνέντευξη το 1959 είπε: «Μπορείς ακόμη και να πεις πως μισούσα τον εαυτό μου για κάποιες περιόδους. Ήμουν πολύ χοντρή, ή ίσως πολύ ψηλή, ή απλά πολύ άσχημη…»
Μέχρι σήμερα, μόνο μια βιογραφική ταινία που βασίστηκε στη ζωή της έχει γυριστεί. Η αμερικανική τηλεταινία του 2000 The Audrey Hepburn Story, παρουσίασε στο ρόλο της ηθοποιού την Τζένιφερ Λαβ Χιούιτ. Η τελευταία ήταν επίσης συμπαραγωγός. Έλαβε κακές κριτικές εξαιτίας πολλών λαθών στα γεγονότα και της κακής ερμηνείας της Χιούιτ. Η ταινία τελείωνε με υλικό της πραγματικής Όντρεϊ Χέπμπορν, γυρισμένο κατά τη διάρκεια των τελευταίων αποστολών της για τη UNICEF. Η Έμμυ Ρόσουμ, σε έναν από τους πρώτους της κινηματογραφικούς ρόλους, υποδύθηκε τη Χέπμπορν σε προεφηβική ηλικία.
Το 2003, τα Ταχυδρομεία των ΗΠΑ εξέδωσαν ένα γραμματόσημο που την τιμούσε ως θρύλο του Χόλιγουντ και ανθρωπίστρια. Απεικονίζει ένα σκίτσο της βασισμένο σε διαφημιστική φωτογραφία για την ταινία Σαμπρίνα. Η Χέπμπορν είναι από τους λίγους μη-Αμερικανούς που τιμήθηκαν με αυτόν τον τρόπο.
Η εικόνα της Χέπμπορν χρησιμοποιείται ακόμη ευρέως σε διαφημιστικές εκστρατείες σε όλο τον κόσμο. Στην Ιαπωνία, μια σειρά από διαφημίσεις χρησιμοποίησαν μια συλλογή από χρωματισμένα και ψηφιακά επεξεργασμένα κλιπς της Χέπμπορν από το Διακοπές στη Ρώμη για την προώθηση μιας μάρκας τσαγιού. Στις ΗΠΑ, η Χέπμπορν εμφανίστηκε σε διαφημιστικό της εταιρίας Gap που προβαλλόταν από τις 7 Σεπτεμβρίου 2006 μέχρι τις 5 Οκτωβρίου 2006. Περιελάμβανε αποσπάσματα από χορευτικά της στο Εξυπνο μουτράκι.
Το «μικρό μαύρο φόρεμα» από την ταινία Πρόγευμα στο Τίφανις, σχεδιασμένο από τον Ζιβανσί, πωλήθηκε σε πλειστηριασμό του οίκου Christie’s στις 5 Δεκεμβρίου 2006 για £467.200 (περίπου $655.000), περίπου επτά φορές πάνω από την αρχική του τιμή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή που έχει ποτέ δοθεί για φόρεμα από ταινία. Τα έσοδα πήγαν σε φιλανθρωπικό ίδρυμα που βοηθά μη προνομιούχα παιδιά στην Ινδία.
1932 – Αντώνης Παπαδόπουλος (4 Μαΐου 1932 – 9 Οκτωβρίου 1983) ήταν Έλληνας ηθοποιός. Διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Ζαννίνο και ήταν θείος του τραγουδοποιού Χρήστου Θηβαίου. Δυο χρόνια πριν το θάνατό του, γεννήθηκε η κόρη του. Χαρακτηριστικότατη “φιγούρα” του Ελληνικού κινηματογράφου, από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ενσάρκωνε, συνήθως σε δευτερεύοντες κωμικούς ρόλους, τον αφελή, τον γκρινιάρη και τον παραπονεμένο. Πρωταγωνίστησε με τον Θανάση Βέγγο στη σειρά των σουρεαλιστικών κωμωδιών του πράκτορα Θου Βου (“μυστικός” πράκτορας), ως βοηθός του πράκτορα (Βέγγος), αλλά και σε πολλές άλλες. Πρωταγωνίστησε επίσης σε αρκετές ταινίες στις αρχές της δεκαετίας του 80, όπως στην ταινία “Ρόδα, τσάντα και κοπάνα”, με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Πέθανε από καρκίνο σε ηλικία μόλις 51 ετών. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.
Θάνατοι
1980 – Γιόζιπ Μπροζ Τίτο κυριλλικό αλφάβητο: Јосип Броз, λατινικό αλφάβητο: Josip Broz, 7 Μαΐου 1892 – 4 Μαΐου 1980), κοινώς γνωστός με το κομματικό του ψευδώνυμο ως Τίτο, ήταν Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής επαναστάτης και πολιτικός ηγέτης, που υπηρέτησε σε διάφορους ρόλους από το 1943 μέχρι το θάνατό του το 1980. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο ηγέτης των Παρτιζάνων, συχνά θεωρούμενων ως το πιο αποτελεσματικό αντιστασιακό κίνημα στην κατεχόμενη Ευρώπη. Ενώ η προεδρία του έχει επικριθεί ως αυταρχική και έχουν διατυπωθεί επικρίσεις για καταπίεση των πολιτικών του αντιπάλων, ορισμένοι ιστορικοί τον θεωρούν «καλόπιστο δικτάτορα». Ήταν δημοφιλές δημόσιο πρόσωπο τόσο στη Γιουγκοσλαβία όσο και στο εξωτερικό.. Θεωρούμενος ως ενοποιητικό σύμβολο[22], οι εσωτερικές του πολιτικές διατήρησαν την ειρηνική συνύπαρξη των εθνών της Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Απέκτησε περαιτέρω σημασία διεθνώς ως αρχηγός του Κινήματος των Αδεσμεύτων, μαζί με το Τζαβαχαρλάλ Νεχρού της Ινδίας, το Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ της Αιγύπτου, το Σουκάρνο της Ινδονησίας και τον Κβάμε Νκρούμαχ της Γκάνα.
Ο Μπροζ γεννήθηκε από Κροάτη πατέρα και Σλοβένα μητέρα στο χωριό Κούμροβετς της Αυστροουγγαρίας (σήμερα Κροατία). Αφού στρατολογήθηκε διακρίθηκε, γινόμενος ο νεαρότερος επιλοχίας του Αυστρουγγρικού Στρατού εκείνης της εποχής. Αφού τραυματίστηκε σοβαρά και συνελήφθη από τους Ρώσους κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εστάλη σε στρατόπεδο εργασίας στα Ουράλια Όρη. Συμμετείχε σε μερικά γεγονότα της Ρωσικής Επανάστασης το 1917 και τον Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε. Μετά την επιστροφή του στην πατρίδα ο Μπροζ βρέθηκε στο νεοσύστατο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, όπου εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας (KPJ).
Ήταν Γενικός Γραμματέας (αργότερα Πρόεδρος του Προεδρείου) της Ενωσης Κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας (1939-1980) και ηγήθηκε του Γιουγκοσλαβικού αντάρτικου κινήματος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, των Παρτιζάνων (1941-1945). Μετά τον πόλεμο ήταν πρωθυπουργός (1944-1963), Πρόεδρος (αργότερα Ισόβιος Πρόεδρος) (1953-1980) της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (SFRY). Από το 1943 έως το θάνατό του το 1980, κατείχε τον βαθμό του Στρατάρχη της Γιουγκοσλαβίας, υπηρετώντας ως ανώτατος διοικητής του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού (JNA). Με πολύ καλή φήμη στο εξωτερικό και στα δύο μπλοκ του Ψυχρού Πολέμου, έλαβε περίπου 98 ξένα παράσημα, όπως της Λεγεώνα της Τιμής.
Ο Τίτο ήταν ο αρχιτέκτονας της δεύτερης Γιουγκοσλαβίας, μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας, που διήρκεσε από το Νοέμβριο του 1942 έως τον Απρίλιο του 1992. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους ιδρυτές της Κομινφόρμ, έγινε το πρώτο μέλος της που αψήφησε τη σοβιετική ηγεμονία το 1948 και ο μόνος επί του Ιωσήφ Στάλιν που κατάφερε να την εγκαταλείψει και να ξεκινήσει το δικό του σοσιαλιστικό πρόγραμμα με στοιχεία σοσιαλισμού της αγοράς. Οι οικονομολόγοι της πρώην Γιουγκοσλαβίας, συμπεριλαμβανομένων του Γιάροσλαβ Βάνεκ, γεννημένου στην Τσεχική Δημοκρατία και του Μπράνκο Χόρβατ, γεννημένου στην, προήλθαν από ένα μοντέλο σοσιαλισμού της αγοράς που ονομάστηκε Ιλλυρικό, όπου οι επιχειρήσεις ανήκαν κοινωνικά στους υπαλλήλους τους και ήταν δομημένες με εργατική αυτοδιαχείριση και συναγωνίζονταν μεταξύ τους σε ανοικτές και ελεύθερες αγορές.
2006- Αλέξης Δαμιανός. Ο Αλέξης Δαμιανός γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Η πολιτική κατάσταση της εποχής δεν τον άφησε αδιάφορο. εξαρχής, συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση, στον ΕΛΑΣ, στη Ρούμελη . Μέσα από τη δουλειά του ως ηθοποιός έκανε τη δική του αντίσταση στην Κατοχή. Μαζί με ηθοποιούς όπως η Αλέκα Παΐζη και με επικεφαλής το Γιώργο Σεβαστίκογλου, έκανε το Λαϊκό Θέατρο με σκοπό να αναπτερώσει το ηθικό του κόσμου. Το 1946 συμμετέχει ως ηθοποιός στους Ηνωμένους Καλλιτέχνες, σε αυτό το σχήμα θα ανεβάσει το πρώτο του θεατρικό έργο, «Το καλοκαίρι θα θερίσουμε». Το 1947 συμμετέχει ως ηθοποιός στο Θέατρο Τέχνης, του Καρόλου Κουν. Το 1948 ιδρύει το Πειραματικό Θέατρο, όπου ανεβάζει ιρλανδέζικο θέατρο και δύο δικά του έργα, «Το σπιτικό μας» και «Τ’ αγρίμια».
Από το 1951 έως το 1960 εγκαταλείπει το θέατρο και κάνει αργαλειούς. Ενδιάμεσα παίζεται το έργο του «Τ’ άλογα», στο ραδιόφωνο. Το 1961 ιδρύει το θέατρο Πορεία.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
