Μνήμη χρονολογίου της 29ης Δεκεμβρίου

H 29η Δεκεμβρίου μέσα στα χρόνια

Γεγονότα

1890 – Η 7η ίλη ιππικού των ΗΠΑ σκοτώνει 400 άνδρες και γυναικόπαιδα στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ. Στις αρχές του 1890 οι διακρίσεις σε βάρος των Ινδιάνων στις ΗΠΑ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, παρά τις αποσπασματικές προσπάθειες της κυβέρνησης να τους εντάξει στην κοινωνία. Ο μεγάλος καταυλισμός των Σιου στη Νότια Ντακότα, που καταλάμβανε σχεδόν το σύνολο της πολιτείας, διαλύθηκε προς όφελος των λευκών εποίκων και των χρυσοθήρων. Στη θέση του δημιουργήθηκαν έξι μικρότεροι. Ο ζωτικός χώρος των Ινδιάνων μειωνόταν και οι κυνηγοί Σιου αντιμετώπιζαν έλλειψη θηραμάτων σε συνδυασμό με την άγονη γη.
Τότε εμφανίσθηκε δίκην προφήτη ένας σοφός Σιου ονόματι Γουοβόκα, που υποστήριξε ότι συνάντησε τον Θεό. Αυτός του είπε ότι πρέπει να διδάξει στους ανθρώπους του την αγάπη για τον πλησίον, την ειρήνη και τη συνεργασία με τους λευκούς και τη σκληρή δουλειά. Ο Θεός του δίδαξε ένα χορό, που θα μπορούσε να φέρει ξανά τη γονιμότητα στη γη και να γεμίσει την περιοχή του με βουβάλια.
Ο Γουοβόκα άρχισε να προσελκύει μεγάλα πλήθη Ινδιάνων και από άλλες φυλές. Αυτό ανησύχησε τους λευκούς, οι οποίοι παρερμήνευσαν το νόημα των λόγων του ινδιάνου προφήτη και διαμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι οι Σιου είναι έτοιμοι για εξέγερση. Επί τόπου έφθασαν 3.000 άνδρες του 7ου Συντάγματος Ιππικού με τέσσερα ταχυβόλα τύπου «Χότσκις» και επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τζέιμς Φορσάιθ.
Το πρωί της 29ης Δεκεμβρίου μια ίλη ιππικού από 500 άνδρες περικύκλωσε ένα καταυλισμό των Λακότα Σιου την ώρα που χόρευαν τον χορό του Γουοβάκα και τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Στον καταυλισμό εκείνη την ώρα βρίσκονταν 230 άνδρες και 120 γυναικόπαιδα. Οι περισσότεροι υπάκουσαν στη διαταγή, αλλά ένας Ινδιάνος με το όνομα Μαύρο Κογιότ ζήτησε χρήματα για να παραδώσει το όπλο του. Δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση με δύο στρατιώτες, καθότι ήταν κουφός. Ήρθαν στα χέρια και το όπλο του Μαύρου Κογιότ εκπυρσοκρότησε.
Αυτό θεωρήθηκε επίθεση από τους πολυβολητές της ιλαρχίας και τα «Χότσκις» άρχισαν να «κελαηδάνε». Μέσα σε λίγα λεπτά ο καταυλισμός γέμισε από πτώματα. 146 Λακότα Σιου σκοτώθηκαν (84 άνδρες, 44 γυναίκες, 18 παιδιά) και 50 τραυματίστηκαν. Μεταξύ των νεκρών και ο αρχηγός τους, το Μεγάλο Πόδι. Το Ιππικό είχε 25 νεκρούς και 39 τραυματίες, οι περισσότεροι από φίλια πυρά.

1940 – Το υποβρύχιο «Πρωτεύς» βυθίζει ανατολικά του Μπρίντιζι το ιταλικό οπλιταγωγό «Σαρδηνία». Στη συνέχεια, όμως, εμβολίζεται από ιταλικό τορπιλοβόλο και βυθίζεται. Στις 26 Δεκεμβρίου 1940 το ΠΡΩΤΕΥΣ ξεκίνησε για την τρίτη και τελευταία πολεμική του περιπολία, υπό τον πλωτάρχη Μ. Χατζηκωνσταντή, η οποία έμελλε να τελειώσει με την βύθισή του στις 29 Δεκεμβρίου 1940. Έχοντας φθάσει στην περιοχή περιπολίας του εντόπισε στις 29.12.40 στο στίγμα 40° 31´ Β / 19° 02´ Α εχθρική νηοπομπή, αποτελούμενη από τα ιταλικά μεταγωγικά πλοία SARDEGNA (11.452 ΚΟΧ]), ITALIA (5.018 ΚΟΧ) και PIEMONTE (15.209 ΚΟΧ), τα οποία συνοδεύονταν από το ιταλικό τορπιλοβόλο ANTARES (κλάση Spica), 630 τόνων, κυβερνήτης υποπλοίαρχος Nicolo Nicolini), ερχόμενη από την Αυλώνα της Αλβανίας με τελικό προορισμό το Μπρίντιζι της Ιταλίας. Το υποβρύχιο επιτέθηκε με τορπίλες εναντίον της νηοπομπής καταφέρνοντας να βυθίσει το οπλιταγωγό SARDEGNA. Μετά την εξαπόλυση των τορπιλών το ΠΡΩΤΕΥΣ έχασε το καταδυτικό του βάθος με αποτέλεσμα να ανέλθει στην επιφάνεια, να γίνει αντιληπτό και να βυθιστεί αύτανδρο στην συνέχεια με εμβολισμό από το τορπιλοβόλο ANTARES. Η βύθιση του ΠΡΩΤΕΥΣ έγινε γνωστή στην Ελλάδα την 10η Ιανουαρίου 1941 από ανακοινωθέν του ιταλικού ραδιοφωνικού σταθμού.

1958 – Ιδρύεται ο ΟΠΑΠ, με το Βασιλικό Διάταγμα 20 «Περί Συστάσεως Οργανισμού Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου». Tη δεκαετία του ’50 ξεκίνησε μια προσπάθεια αναβάθμισης του ελληνικού αθλητισμού και βελτίωσης των υποδομών του. Στα πλαίσια αυτά συγκροτήθηκε το 1957 η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ). Για την εξεύρεση πόρων για τη χρηματοδότηση της ωρίμασε η ιδέα της χρήσης εσόδων από τη διεξαγωγή παιχνιδιών προγνωστικών αγώνων ποδοσφαίρου, όπως γινόταν ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με αυτόν το σκοπό ιδρύθηκε ο ΟΠΑΠ 1958 ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπαγόμενο στη ΓΓΑ. Ταυτόχρονα με την ίδρυση του θεσμοθετήθηκε με βασιλικό διάταγμα το πρώτο παιιχνίδι που εισήγαγε ο ΟΠΑΠ, το ΠΡΟ-ΠΟ (από τα αρχικά ΠΡΟγνωστικά ΠΟδοσφαίρου), το οποίο οργανώθηκε στα πρότυπα του αντίστοιχο ιταλικό Τότο Κάλτσιο.
Το ΠΡΟ-ΠΟ ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Μάρτιο του 1959, λίγους μήνες πριν από το ξεκίνημα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας Ποδοσφαίρου και μέρος των εσόδων του συνεισέφερε στη χρηματοδότηση της νεοσύστατης κατηγορίας. Αρχικά δεν υπήρχαν αποκλειστικά πρακτορεία και τα παιχνίδια παίζονταν σε συνεργαζόμενα ψιλικατζίδικα, γαλακτοπωλεία κλπ ενώ γεωγραφικά η διεξαγωγή του παιχνιδιού περιοριζόταν στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Από τον Μάιο ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς η ίδρυση πρακτορείων και σε μεγάλες πόλεις της επαρχίας.

1971 – Η Νασιονάλ του Μοντεβιδέο νικά τον Παναθηναϊκό με 2-1 στον επαναληπτικό τελικό και κατακτά το Διηπειρωτικό Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Το γκολ των πρασίνων σημειώνει ο Φυλακούρης. Ο πρώτος αγώνας είχε γίνει πριν από 14 μέρες στο Στάδιο Καραΐσκάκη και οι δύο ομάδες είχαν αναδειχθεί ισόπαλες 1-1.
Τον Δεκέμβριο του 1971 ο δευτεραθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός αγωνίζεται στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με αντίπαλο τη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο.
Ο πρωταθλητής Άγιαξ, του Γιόχαν Κρόιφ και των άλλων μεγάλων παικτών, αρνείται να συμμετάσχει στο διπλό τελικό, εξαιτίας της κακής φήμης που συνόδευε τότε τις ομάδες από τη Λατινική Αμερική. Κλαδευτήρια ανέβαζαν τους παίκτες τους οι Ευρωπαίοι, δρεπανηφόρα τους κατέβαζαν, εξαιτίας του δυναμικού και πολλάκις βρώμικου παιγνιδιού τους. Ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ και του Φέρεντς Πούσκας κλήθηκε από τη FIFA να αντικαταστήσει τους ιπτάμενους ολλανδούς και τελικά το πλήρωσε.
Ο πρώτος αγώνας με τους Ουρουγουανούς έγινε ένα βροχερό απόγευμα της 15ης Δεκεμβρίου στο κατάμεστο στάδιο Καραϊσκάκη. Ο Παναθηναϊκός προηγείται με γκολ του Φυλακούρη στο 48ο λεπτό, αλλά δύο λεπτά αργότερα ο Αρτίμε ισοφαρίζει και ο αγώνας λήγει 1-1.Οι παίκτες της Νασιονάλ επιβεβαιώνουν τους φόβους των Ολλανδών. Με ένα δολοφονικό μαρκάρισμα, ο Μοράλες σπάει το πόδι του Γιάννη Τομαρά, θέτοντας τέλος σε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Αθανασόπουλος, Ελευθεράκης, Καψής, Σούρπης, Δημητρίου, Καμάρας, Αντωνιάδης, Δομάζος, Κουβάς.
ΝΑΣΙΟΝΑΛ: Μάνγκα, Μπρούνελ, Μάσνικ, Ουμπίνια, Μοντέρο Καστίγιο, Μπλάνκο, Κουμπίγια, Εσπάραγκο, Μανέιρο, Αρτίμε, Μοράλες.
Ο επαναληπτικός γίνεται δύο εβδομάδες αργότερα και συγκεκριμένα στις 29 Δεκεμβρίου. Στο φλεγόμενο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο, η Νασιονάλ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Νικά 2-1 τον Παναθηναϊκό και ανακηρύσσεται κορυφαία ομάδα του πλανήτη για το 1971. Τα γκολ σημειώνουν οι σκόρερ του πρώτου αγώνα: ο Αρτίμε στο 34ο και 74ο λεπτό και ο Φυλακούρης ένα λεπτό πριν από το σφύριγμα της λήξης. Ο Παναθηναϊκός, παρά την ήττα του, σημειώνει ένα ακόμη ρεκόρ. Γίνεται η πρώτη και μοναδική ελληνική ομάδα που έχει συμμετάσχει σε τελικό Διηπειρωτικού Κυπέλλου.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
ΝΑΣΙΟΝΑΛ: Μάνγκα, Μπρούνελ, Μάσνικ, Ουμπίνια, Μοντέρο Καστίγιο, Μπλάνκο, Κουμπίγια, Εσπάραγκο, Μανέιρο, Αρτίμε, Μαμέλι.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Οικονομόπουλος, Μητρόπουλος, Αθανασόπουλος, Ελευθεράκης, Καψής, Σούρπης, Δημητρίου, Καμάρας, Αντωνιάδης, Δομάζος, Κουβάς.

2013 – Ο Μίκαελ Σουμάχερ τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι, καθώς κάνει σκι στις γαλλικές Άλπεις, στο θέρετρο του Μεριμπέλ. Ο επτά φορές πρωταθλητής της Φόρμουλα 1 διακομίζεται σε νοσοκομείο της περιοχής. Στις 29 Δεκεμβρίου 2013 η ζωή του Μίχαελ Σουμάχερ άλλαξε δραματικά. Το μεσημέρι εκείνης της αποφράδας ημέρας για τον ίδιο, έπεσε ενώ έκανε σκι στο Μεριμπέλ των Γαλλικών Άλπεων και χτύπησε το κεφάλι του σε βράχο. Παρά το γεγονός ότι φορούσε κράνος τη στιγμή του ατυχήματος, υπέστη σημαντική εγκεφαλική βλάβη και τέθηκε σε τεχνητό κώμα στο νοσοκομείο της Γκρενόμπλ.
Τον Ιούνιο του 2014 βγήκε από το κώμα και διακομίστηκε σε νοσοκομείο της Λωζάννης για να συνεχίσει την αποθεραπεία του. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς μεταφέρθηκε στο σπίτι του, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, προκειμένου να συνεχίσει εκεί την αποκατάσταση της υγείας του.
Ο Σούμι δέχεται στο σπίτι του τη φροντίδα των γιατρών και της οικογένειάς του, ωστόσο από τότε πολύ λίγα πράγματα έχουν αποκαλυφθεί γύρω από την κατάσταση της υγείας του και την πορεία της ανάρρωσής του.

Γεννήσεις

1800 – Τσαρλς Γκούντγιαρ (Charles Goodyear, 29 Δεκεμβρίου 1800 – 1 Ιουλίου 1860) ήταν Αμερικανός εφευρέτης, ο οποίος το 1839 ανέπτυξε μία διαδικασία βουλκανισμού του καουτσούκ, μία μέθοδο που τελειοποίησε το 1844 ενώ ζούσε και εργαζόταν στο Σπρίνγκφιλντ (Μασαχουσέτη) και για την οποία έλαβε στις 15 Ιουνίου του 1844 το υπ’ αριθμ. 3633 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από το Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας των Η.Π.Α.
Ο Γκουντγίαρ επινόησε τη διαδικασία του βουλκανισμού τυχαία μετά από πέντε χρόνια έρευνας. Αν και ο Γκουντγίαρ πιστώνεται συχνά με την εφεύρεσή του, σύγχρονα στοιχεία έχουν αποδείξει ότι οι κάτοικοι της Κεντρικής Αμερικής χρησιμοποιούσαν σταθεροποιημένο καουτσούκ για μπάλες και άλλα αντικείμενα από το 1600 π.Χ.

1809 – Γουίλιαμ Γκλάντστοουν. Ο Ουίλλιαμ Γιούαρτ Γκλάντστοουν (William Ewart Gladstone, 29 Δεκεμβρίου 1809 – 19 Μαΐου 1898, στην παλαιά ελληνική βιβλιογραφία ως Ουίλλιαμ Γλάδστων) ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και τον φιλελληνισμό του. Ήταν επίσης εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και μέλος της Βασιλικής Στατιστικής Εταιρείας.
Το 1834 έγινε δεύτερος Λόρδος Θησαυροφύλακας και το 1835 Υφυπουργός Αποικιών, οπότε τάχθηκε επανειλημμένα υπέρ της κατάργησης της δουλείας στις αποικίες. Το 1862, ως Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Πάλμερστον, ψήφισε υπέρ της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα. Το 1867 διαδέχθηκε τον Λόρδο Ράσσελ στην αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και το 1868 σχημάτισε την πρώτη υπό την προεδρία του κυβέρνηση, οπότε και κατάφερε να ψηφιστεί νόμος για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.
Παραιτήθηκε το 1873 κατόπιν απορρίψεως ενός νομοσχεδίου του και δεν έπαψε να παρακολουθεί τα πολιτικά γεγονότα, επιτιθέμενος με δριμύτητα κατά της φιλοτουρκικής πολιτικής του Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 1880, με πλειοψηφία κέρδισε τις εκλογές και έγινε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός. Έτσι πέτυχε να σταλεί στο Βερολίνο για τη συνδιάσκεψη, η οποία τελικά θα έδινε τη Θεσσαλία στην Ελλάδα, το 1881.
Το 1886 σχημάτισε την τρίτη του κυβέρνηση με πρόγραμμα τη χορήγηση πλήρους αυτονομίας στην Ιρλανδία. Επειδή η Βουλή καταψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο, έγιναν εκλογές το 1892, οι οποίες τον έφεραν για τέταρτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού. Το νομοσχέδιο του ψηφίστηκε από την Βουλή, αλλά απορρίφθηκε από την Βουλή των Λόρδων. Τελικά, ο Γκλάντστοουν παραιτήθηκε οριστικά από την πολιτική το 1893, οπότε και ασχολήθηκε με τη μετάφραση των Ωδών του Ορατίου και άλλων συγγραφέων.

1946 – Μάριαν Φέιθφουλ. Η Marianne Evelyn Gabriel Faithfull (γεννημένη στις 29 Δεκεμβρίου 1946) είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Απέκτησε δημοτικότητα τη δεκαετία του 1960 με την κυκλοφορία του σινγκλ της « As Tears Go By » και έγινε μία από τις κορυφαίες γυναίκες καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της εισβολής της βρετανικής ροκ σκηνής στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Γεννημένη στο Hampstead του Λονδίνου, η Faithfull ξεκίνησε την καριέρα της το 1964 αφού παρευρέθηκε σε ένα πάρτι των Rolling Stones , όπου την ανακάλυψε ο Andrew Loog Oldham . Το ντεμπούτο άλμπουμ της Marianne Faithfull (1965) (κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το άλμπουμ της Come My Way) έγινε εμπορική επιτυχία που ακολουθήθηκε από μια σειρά από άλμπουμ στη Decca Records . Από το 1966 έως το 1970, ήταν ζευγάρι με τον Μικ Τζάγκερ . Η δημοτικότητά της ενισχύθηκε περαιτέρω από τους κινηματογραφικούς της ρόλους, όπως εκείνοι στα I’ll Never Forget What’s’isname (1967), The Girl on a Motorcycle (1968) και Hamlet(1969). Ωστόσο, η δημοτικότητά της επισκιάστηκε από προσωπικά προβλήματα τη δεκαετία του 1970. Εκείνη την περίοδο ήταν ανορεξική , άστεγη και εθισμένη στην ηρωίνη .
Μετά από μια μακρά εμπορική απουσία, η Faithfull επέστρεψε με την κυκλοφορία το 1979 του άλμπουμ της Broken English. Το άλμπουμ γνώρισε εμπορική επιτυχία και σηματοδότησε την αναβίωση της μουσικής της καριέρας. Το Broken English έφερε στη Faithfull μια υποψηφιότητα για το βραβείο Grammy για την Καλύτερη Γυναικεία Ροκ Φωνητική Ερμηνεία και συχνά θεωρείται ως η “καθοριστική ηχογράφηση”. Ακολούθησε μια σειρά από άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένων των Dangerous Aquaintances (1981), A Child’s Adventure (1983) και Strange Weather (1987). Η Faithfull έγραψε επίσης τρία βιβλία για τη ζωή της: Faithfull: An Autobiography (1994), Memories, Dreams & Reflections(2007) και Marianne Faithfull: A Life on Record (2014).
Η Faithfull βρίσκεται στη λίστα “100 Καλύτερες Γυναίκες του Rock and Roll” του VH1 . Πήρε το Παγκόσμιο Βραβείο Lifetime Achievement στα World Women’s World Awards 2009 και ανακηρύχθηκε Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη γαλλική κυβέρνηση.

Θάνατοι

1877 – Δημήτριος Βούλγαρης. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο “Τζουμπές”, λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φοράει, καθώς και για την παροιμιώδη φράση “άστε ντούα” (διότι “έτσι θέλω” εγώ, στα αρβανίτικα), που λέγεται πως απαντούσε όταν του ζητούσαν να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του.
Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20 Δεκεμβρίου 1802 και ήταν γιος του Μπέη της Ύδρας Γεωργίου Βούλγαρη. Ο τελευταίος πέθανε όταν ο Δημήτριος Βούλγαρης ήταν δέκα χρονών με αποτέλεσμα να αναλάβουν την επιμέλειά του οι επίτροποι που ορίζονταν από τη διαθήκη του πατέρα του μεταξύ των οποίων ήταν και ο Λάζαρος Κουντουριώτης. Κατά τα εφηβικά χρόνια παρακολούθησε μαθήματα από τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και τον Άνθιμο Γαζή. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών εξελέγη πρόκριτος της Ύδρας (1821).
Το 1825 εξελέγη πληρεξούσιος για την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και το 1829 για την Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους ως πληρεξούσιος Ύδρας. Κατά την καποδιστριακή εποχή συντάχθηκε με τους αντικαποδιστριακούς τηρώντας σκληρή αντιπολιτευτική στάση και λαμβάνοντας μέρος στα γεγονότα της ανταρσίας της Ύδρας ως εκλεγμένος δημογέροντας. Το 1832 διορίστηκε υπουργός ναυτικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε μη δεχόμενος να υποβιβάσει τους αγωνιστές του 1821. Το 1837 εξελέγη δήμαρχος Ύδρας παραμένοντας στον δημαρχιακό θώκο για έξι χρόνια. Το 1845 διορίστηκε γερουσιαστής και δύο χρόνια αργότερα ορκίστηκε υπουργός ναυτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών στην κυβέρνηση Κανάρη (1848) από όπου όμως παραιτήθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1855βανέλαβε να σχηματίσει κυβέρνηση, στην οποία και κράτησε για τον εαυτό του το υπουργείο εσωτερικών. Η κυβέρνηση τελικώς παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα ύστερα από προσωπική σύγκρουση Βασιλιά – Βούλγαρη και ενώ πριν 13 μήνες είχε κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή κατά τις Εκλογές του 1856 που διεξήγαγε.
Με την έξωση του Όθωνα, ο Βούλγαρης σχημάτισε την επαναστατική κυβέρνηση του 1862, την οποία διοικούσε Επιτροπεία (Ρούφος, Κανάρης, Βούλγαρης) υπό την προεδρία του. Παράλληλα γίνεται αρχηγός της παράταξης των Πεδινών και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμφύλια διαμάχη των Ιουλιανών. Τον Φεβρουάριο, μετά τα Φεβρουαριανά παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματίσει πάλι κυβέρνηση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1863). Το 1865 σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση τριών ημερών και τον Ιανουάριο του 1866 διορίστηκε πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1868 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση διάρκειας ενός έτους. Το 1871 κέρδισε τις εκλογές αναλαμβάνοντας για έβδομη φορά την πρωθυπουργία ενώ τον Φεβρουάριο του 1874 ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία. Στις εκλογές που ακολούθησαν βγήκε νικητής ύστερα από παρερμηνεία σχετικού άρθρου του συντάγματος.
Τον Μάρτιο του 1875 ο Δ. Βούλγαρης διέπραξε εκλογική λαθροχειρία στη Βουλή, γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορία ως με την ονομασία Στηλιτικά. Τελικά με παρέμβαση του Βασιλιά και προ της απειλής του για παραίτηση εκ του θρόνου ακόμα και των ανήλικων τέκνων του ο Δ. Βούλγαρης υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ του Χαρ. Τρικούπη. Αλλά και ο τελευταίος λαμβάνοντας εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την πολυπόθητη πλειοψηφία όπου και παραιτήθηκε υπέρ του Κουμουνδούρου.
Η πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης Κουμουνδούρου ήταν η παραπομπή σε ειδικό δικαστήριο, για έγκλημα σιμωνίας δύο υπουργών του Δ. Βούλγαρη και η καταδίκη τους σε φυλάκιση 1-2 έτη, τα λεγόμενα Σιμωνιακά. Αυτών ακολούθησε άλλο ειδικό δικαστήριο με παραπομπή του ίδιου του Δ. Βούλγαρη και όλων των μελών της τελευταίας κυβέρνησής του για αθέμιτες πολιτικές ενέργειες με τις οποίες στιγμάτισε αυτόν ηθικά, πλην όμως δεν καταδίκασε λόγω μη προβλεπόμενης σχετικής ποινής ή ρήτρας. Η διπλή αυτή καταδίκη, η πρώτη ποινική στον γαμβρό του, η δεύτερη ηθική προς το πρόσωπό του κατέβαλαν ψυχικά τον Δ. Βούλγαρη με συνέπεια να παραιτηθεί και της ενεργού πολιτικής σκηνής και να οδηγηθεί στον πολιτικό θάνατο, στον μαρασμό του οποίου δεν άργησε ν΄ ακολουθήσει και ο φυσικός.
Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Διέμενε στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1877. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Κουντουριώτη, κόρη του Λάζαρου Κουντουριώτη και απέκτησε πέντε παιδιά.

2006 – Μάριος Πλωρίτης. Ο Μάριος Πλωρίτης γεννήθηκε στον Πειραιά και ήταν πτυχιούχος της Νομικής, των οικονομικών και των Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε θεατρικές σπουδές στην Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ. Διετέλεσε κριτικός του θεάτρου και του κινηματογράφου στην εφημερίδα Ελευθερία (1945-1965), διευθυντής του θεατρικού τμήματος του ΕΙΡ (1950-1952), καθηγητής της Ιστορίας Θεάτρου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1956-1967) και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βενσέν στο Παρίσι. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν. Συνολικά σκηνοθέτησε σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους περίπου 20 θεατρικά έργα, κυρίως την περίοδο 1952-1962. Από το 1971 διετέλεσε καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Το μεταφραστικό και κριτικό έργο του Πλωρίτη είναι σημαντικό. Τα εβδομαδιαία άρθρα-επιφυλλίδες του στο Βήμα της Κυριακής και σε διάφορα περιοδικά «άφησαν εποχή». Ήταν διευθυντής της εφημερίδας Η Νίκη (1965-1967) και 1974 και μετά[1]. Υπήρξε μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών, της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου, του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων και άλλων σωματείων και οργανισμών. Επίσης ό Πλωρίτης υπήρξε συνιδρυτής μαζί με τους Αλέκο Πατσιφά και Νικόλαο Καρύδη των εκδόσεων Ίκαρος.
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε κάνει τρεις γάμους: Έναν με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη το 1950 (χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964 και τρίτο το 1996 με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, έζησαν μαζί συνολικά 35 χρόνια, σύμφωνα με τα λεγόμενά της σε κάποια συνέντευξη που παραχώρησε). Σύντροφός του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστατη Ελληνίδα ηθοποιός, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά.