28 Μαΐου 2024
Είναι η 148η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 217 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:06 – Δύση ήλιου: 20:37
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 31 λεπτά
🌖 Σελήνη 17.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Διοσκουρίδη, Διοσκορίδη και Διόσκουρο
Γεγονότα
585 π.Χ. – Θαλής ο Μιλήσιος. Ο Θαλής ο Μιλήσιος καταγράφει για πρώτη φορά στον κόσμο ηλιακή έκλειψη. Ο Θαλής ο Μιλήσιος υπήρξε ο πρώτος που προσπάθησε να εξηγήσει τα φυσικά φαινόμενα με βάση φυσικές διαδικασίες. Χαρακτηριστική ήταν η προσπάθεια του να εξηγήσει το φαινόμενο των σεισμών. Σύμφωνα με τον Θαλή η Γη επιπλέει στο νερό και οι σεισμοί προκαλούνται όταν η Γη κλυδωνίζεται από κύματα του νερού.
Στην κοσμολογία του φιλόσοφου σημαντικό ρόλο παίζει το νερό (ύδωρ). Του αποδίδονται δύο κοσμολογικές απόψεις:
Η Γη έχει τη μορφή ενός κυκλικού δίσκου που στηρίζεται στο νερό, Το νερό είναι η αρχή των πάντων
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη στο (Περί Ουρανού Β 13) ήταν η αρχαιότερη θεωρία που είχε διατυπωθεί και είχε παραδοθεί από τον Θαλή.
Ο Θαλής, ο ιδρυτής αυτής της φιλοσοφίας, λέει ότι η αρχή είναι το νερό (γι᾽ αυτό και υποστήριξε ότι και η Γη επιπλέει στο νερό). Θα πρέπει μάλλον να κατέληξε σ᾽ αυτή την αντίληψη επειδή παρατήρησε ότι η τροφή των πάντων είναι υγρή και ότι η ίδια η θερμότητα γεννιέται και διατηρείται ζωντανή από την υγρασία (αυτό όμως από το οποίο γεννιούνται όλα τα πράγματα, αυτό είναι και η αρχή τους). Αυτή πρέπει να ήταν η προέλευση της αντίληψής του για το νερό, και ακόμη το γεγονός ότι τα σπέρματα όλων των όντων έχουν υγρή φύση, ενώ η αρχή της φύσεως των υγρών πραγμάτων είναι το νερό. (Αριστοτέλης, Μετά τα φυσικά 983b20-27)
Τούτη η άποψη φέρει ίχνη των ομηρικών και των ησιόδειων κοσμολογικών αντιλήψεων, ιδιαίτερα της εικόνας του Ωκεανού ποταμού που περιβάλλει την Γη και είναι πηγή όλων των υδάτων. Η ιδέα, όμως ότι κάτω από τη γη υπάρχουν νερά, στρέφει το ενδιαφέρον της έρευνας προς την πλευρά της Βαβυλωνιακής και της Αιγυπτιακής μυθολογίας[27] και υποδεικνύει ως ένα βαθμό μια άμεση επαφή του Θαλή με τις μυθολογίες της Εγγύς Ανατολής.
Είτε θεωρούσε ότι το νερό εκτός από κοσμογονική αρχή συμμετέχει στη σύσταση του κόσμου είτε όχι, το σημαντικό είναι ότι ο φιλόσοφος αφαιρεί από το νερό τη θεϊκή του ιδιότητα και το αναγνωρίζει μόνον ως φυσικό σώμα.
1871 – Συντρίβεται η Κομμούνα των Παρισίων. Ο στρατός των Βερσαλλιών επιτέθηκε στο Παρίσι στις 2 Απριλίου και από τότε το Παρίσι βρισκόταν υπό συνεχή βομβαρδισμό. Όσοι Κομμουνάροι αιχμαλωτίζονταν εκτελούνταν αμέσως και το πλεονέκτημα του στρατού ήταν τέτοιο ώστε από τα μέσα Απριλίου σταμάτησε κάθε διαπραγμάτευση με το Παρίσι. Το τείχος της πόλης καταλήφθηκε στις 21 Μαΐου, αλλά η σκληρότερη αντίσταση σημειώθηκε στις ανατολικές εργατικές συνοικίες του Παρισιού όπου οι οδομαχίες συνεχίστηκαν για ακόμα οκτώ μέρες, που έμειναν στην ιστορία ως η “Ματωμένη Βδομάδα” (La semaine sanglante). Καθ’ όλη την διάρκεια της επέλασης των κυβερνητικών στρατευμάτων θανατώθηκαν πολλοί άμαχοι, και σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές μόνο κατά τη “Ματωμένη Βδομάδα” σκοτώθηκαν 17.000 Παριζιάνοι ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό σε 30.000. Οι τελευταίοι 147 Κομμουνάροι εκτελέστηκαν το απόγευμα της 28ης Μαΐου στο νεκροταφείο Περ Λασέζ όπου είχαν οχυρωθεί, σε ένα σημείο που σήμερα είναι γνωστό ως Τοίχος των Κομμουνάρων. Οι απώλειες των κυβερνητικών το ίδιο διάστημα ήταν 1.000. Συγκριτικά, την περίοδο της τρομοκρατίας κατά την πρώτη Γαλλική Επανάσταση, που διήρκεσε ενάμιση χρόνο, οι νεκροί ήταν 19.000.
Ακόμα και μετά την πτώση του Παρισιού, τα αντίποινα συνεχίστηκαν και 4.500 με 7.000 Κομμουνάροι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία, ενώ το Παρίσι παρέμεινε υπό στρατιωτικό νόμο για ακόμα πέντε χρόνια. Σε αρκετές άλλες πόλεις δημιουργήθηκαν κομμούνες προς συμπαράσταση στο Παρίσι οι οποίες κατεστάλησαν και αυτές, όπως στις πόλεις Σαιντ-Ετιέν (Saint-Étienne), Λε Κρεζό (Le Creusot) και Μασσαλία (Marseille).
1952 – Οι Ελληνίδες στις κάλπες. Ψηφίζεται από τη Βουλή νόμος για την παροχή πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων στις Ελληνίδες. Οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Εκλογικό δικαίωμα δεν δόθηκε σε όλες, αλλά μόνο σε όσες είχαν κλείσει τα 30 χρόνια και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού. Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν μόλις 2.655 κυρίες, από τις οποίες ψήφισαν τελικά μόνο 439. Χαρακτηριστική για το κλίμα της εποχής ήταν η άρνηση της ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη να ψηφίσει, λέγοντας μάλιστα πως ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και όσες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά!
Η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών ψηφίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952, χωρίς όμως τελικά να συμμετάσχουν στις εκλογές του Νοεμβρίου, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Το 1953, σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής. Ήταν η Ελένη Σκούρα («Ελληνικός Συναγερμός»), που μαζί με τη Βιργινία Ζάννα («Κόμμα Φιλελευθέρων»), υπήρξαν οι δυο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα.
Το γυναικείο κίνημα πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη του, όταν στο Σύνταγμα του 1975 καθιερώθηκε η αρχή της ισότητας των δυο φύλων. Ο αριθμός των γυναικών βουλευτών αυξήθηκε σημαντικά με την πάροδο των χρόνων κι έτσι στη Βουλή του 2004 συμμετέχουν συνολικά 40 γυναίκες. Είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μέχρι σήμερα, αλλά αντιστοιχεί μόλις στο 13% του συνόλου των μελών της Βουλής.
1961 – Ιδρύεται η Διεθνής Αμνηστία (Amnesty International) με διεθνές αρκτικόλεξο ΑΙ (προφέρεται Έι-Άι), είναι διεθνής μη κυβερνητική ανεξάρτητη οργάνωση που συνεργάζεται με τον ΟΗΕ και που έχει ως κύριο αντικείμενο την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά έχουν θεσπιστεί για όλους τους ανθρώπους της Γης, σε οποιοδήποτε γεωγραφικό σημείο και ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης, ιδεολογίας, θρησκευτικού δόγματος, χρώματος, φυλής, ηλικίας, φύλου, εκπαίδευσης κτλ. Για την προσφορά της στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα βραβευτεί 1977 με το Νόμπελ Ειρήνης.
1997 – Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στον Πειραιά τον εφοπλιστή Κώστα Περατικό. Γόνος οικογενείας με ιστορία στη ναυτιλία που ξεπερνά τον έναν αιώνα, ο Κώστας Περατικός είναι το 11ο θύμα της «17Ν» που μετά από παρατεταμένη περίοδος απουσίας επιστρέφει εμφατικά στην ένοπλη δράση. Το ημερολόγιο δείχνει 28 Μαΐου 1997. Η ώρα είναι 05:15 το απόγευμα και ο Κώστας Περατικός βγαίνει από τα γραφεία της εταιρείας του στην οδό Φίλωνος στον Πειραιά και κατευθύνεται προς το πάρκινγκ που έχει σταθμεύσει το όχημα του. Έξω από το «Σινέ Ολύμπικ», στη συμβολή των οδών Φίλωνος και Φιλελλήνων, κοντά στο λιμάνι του Πειραιά, τρεις ένοπλοι άνδρες τον κυκλώνουν και πυροβολούν από κοντινή απόσταση του εναντίον του. Ο 42χρονος εφοπλιστής θα μεταφερθεί στο Τζάνειο Νοσοκομείο όπου απλά διαπιστώνεται ο θάνατος του. Στο σημείο θα βρεθούν 4 κάλυκες και 2 βολίδες από 45άρι πιστόλι, το όπλο – ταυτότητα της «17Ν» που ακόμη και σήμερα δεν έχει βρεθεί.
2009 – Οι AC/DC επισκέπτονται για πρώτη και μοναδική φορά την Ελλάδα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους υπό τον τίτλο «Black Ice Tour». Η συναυλία τους γίνεται στο κατάμεστο από κόσμο Ολυμπιακό Στάδιο. Οι Έλληνες φίλοι του θρυλικού συγκροτήματος είχαν μια και μοναδική ευκαιρία να τους δουν από κοντά στη συναυλία που έγινε σαν σήμερα στις 28 Μαϊου του 2009 στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών.
Ήταν Πέμπτη και από νωρίς το μεσημέρι κατέφθαναν τα καραβάνια των τυχερών που είχαν προμηθευτεί το ένα από τα περίπου 60.000 μαγικά χαρτάκια που οδηγούσαν στην αρένα του ΟΑΚΑ για την μεγάλη συναυλία. Ήταν η πρώτη επίσκεψη των AC/DC και μοναδική στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους υπό τον τίτλο «Black Ice Tour». Τη συναυλία ανοίξανε οι Ιρλανδοί The Answer, οι οποίοι τότε κάνανε τα πρώτα τους βήματα και αφήσανε τις καλύτερες εντυπώσεις! Όμως, κακά τα ψέματα, όλοι είχανε έρθει στο ΟΑΚΑ για να δούνε από κοντά τα ινδάλματά τους! Όλο το στάδιο γέμισε με κόκκινα κερατάκια που αναβοσβήνανε, το τεράστιο video wall πρόβαλε τους AC/DC με τη μορφή κόμικ μέσα σε ένα μαινόμενο τρένο, ώσπου εμφανίζεται το πραγματικό σκηνικό με το τρένο και τη μπάντα επιτέλους ζωντανά μπροστά στο Ελληνικό κοινό!
Γεννήσεις
1888 – Τζίμι Θορπ. Οταν γεννιόταν, μια ηλιαχτίδα φώτισε τη σκηνή στον καταυλισμό. Τον είπαν Φωτεινό Μονοπάτι γιατί έτσι συνήθιζαν οι Ινδιάνοι να ονοματίζουν τα παιδιά τους: με ό,τι τους εντυπωσίαζε την ώρα του τοκετού. Αν περίμεναν λίγα χρόνια, θα τον ονόμαζαν Μεγαλύτερο Αθλητή του Κόσμου Ο Τζίμι Θορπ ψηφίστηκε στη 10ετία του 50 καλύτερος αθλητής που πέρασε ποτέ από τους στίβους και έτσι ήταν! Γιατί ο Τζίμι Θορπ ήταν ένας από τους αθλητές που έγραψαν την ιστορία.
Ινδιάνος, σωματώδης, δυνατός σαν τα βουβάλια που έκαναν τη γη του να τρέμει, ο Θορπ έγινε σύμβολο όχι μόνο για την υπερπροσπάθειά του αλλά και για την αδικία που του απένειμαν οι Αθάνατοι της ΔΟΕ, οι οποίοι πεθαίνουν και ουδέποτε τους θυμάται κανείς παρά μόνο για τις θνητές ανομίες τους… Ο Θορπ πήγε στη Στοκχόλμη το 1912 και κατέκτησε τα πιο βαριά χρυσά μετάλλια του στίβου: εκείνα του δεκάθλου και του πεντάθλου. Ο βασιλιάς της Σουηδίας Γουστάβος στάθηκε με δέος αντίκρυ του, του κρέμασε το μετάλλιο στον λαιμό και του είπε λόγια που τα εννοούσε: «Κύριε, εσείς είστε ο μεγαλύτερος αθλητής στον κόσμο», για να λάβει την απάντηση: «Ευχαριστώ βασιλιά»!
Ο Θορπ γύρισε δοξασμένος στη γενέτειρά του, όμως η Ολυμπιακή Επιτροπή τού επιφύλασσε μια έκπληξη. Κάποιοι ανακάλυψαν ότι ο αθλητής από την Οκλαχόμα είχε λάβει μέρος ως επαγγελματίας σε αγώνες μπέιζ – μπολ. Αυτό ήταν. Η ΔΟΕ που από επαγγελματισμό δεν γνώριζε τότε – αργότερα τον έμαθε και τον ασπάστηκε σαν εικόνισμα -, ζήτησε και πήρε πίσω τα μετάλλια από τον Θορπ. Ο ρωμαλέος Ινδιάνος γύρισε την πλάτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες και άνοιξε την πόρτα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Αγωνίστηκε σε κορυφαίες ομάδες αμερικανικού φουτμπόλ και μπέιζμπολ, έπαιξε μπάσκετ, πάλεψε, γύρισε τον κόσμο, αγωνίστηκε στο Κολοσσαίο, συναντήθηκε με τον Πάπα, με τον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Εφαγε με διάσημους ηθοποιούς της εποχής, κάθησε δίπλα σε αστέρια και τους έδωσε λίγη από τη λάμψη του. Ο Θορπ ήταν κι αυτός αστέρι.
Συνήθιζε να λέει μέσα στην παιδική αφέλειά του: «Ακουγα το όνομά μου από χιλιάδες κόσμο και σκεφτόμουν ποιος έχει το ίδιο όνομα με εμένα και τον αγαπούν τόσοι φίλοι και συνάδελφοι;».
Ο Θορπ έγινε καρτ ποστάλ, έγινε γραμματόσημο, έγινε σύμβολο, έγινε αλκοολικός. Γιατί σαν φεύγει κάποτε η λάμψη, σε μια σκοτεινή γωνιά σε περιμένει η λήθη και στη λήθη έπεφτε ο ινδιάνος γίγαντας καταναλώνοντας λίτρα ουίσκι. Δούλεψε για να ζήσει την οικογένειά του ως θυρωρός, ως οικοδόμος, έκανε τον μπράβο, δούλεψε σε δημόσια έργα, σε διάνοιξη δρόμων, αυτός το Φωτεινό Μονοπάτι. Και όταν το 1950 χρειάστηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο με καρκίνο στα χείλη, οι ελεημοσύνες φίλων τον κράτησαν ζωντανό. Η δόξα, τα πλούτη και τα μεγαλεία είχαν γίνει του χρόνου λεία. Ο Θορπ, φτωχός, μόνος και παραδομένος στο πάθος του, μετρούσε αντίστροφα. Το 1953 ενώ γευμάτιζε με τη σύζυγό του υπέστη καρδιακή προσβολή. Εχασε τις αισθήσεις του για να μην τις ανακτήσει ποτέ.
Οι νεκροί έχουν πάντα μια τραγική… συνήθεια: να περιμένουν υπομονετικά τη δικαίωση. Κι όταν δικαιώνονται, έχουν μια άλλη συνήθεια: να μην τους καίγεται καρφί. Η ΔΟΕ το 1982 επέστρεψε τα ολυμπιακά μετάλλια στον Τζίμι Θορπ, παραδεχόμενη ότι έκανε λάθος, αλλά ο Τζίμι Θορπ ήταν πια ένας θεός που δεν θαμπωνόταν από δυο κομμάτια χρυσάφι!
1908 – Ίαν Φλέμινγκ (Ian Lancaster Fleming, 28 Μαΐου 1908 – 12 Αυγούστου 1964) ήταν Άγγλος συγγραφέας. Έγινε διάσημος για τη σειρά κατασκοπευτικών μυθιστορημάτων του θρυλικού Τζέιμς Μποντ, με το πρώτο, το Casino Royale, να κυκλοφορεί το 1953. Ο Φλέμινγκ είχε ο ίδιος υπηρετήσει στην υπηρεσία αντικατασκοπείας του βρετανικού πολεμικού ναυτικού. Ο `Ιαν Φλέμινγκ γεννήθηκε στην οδό Γκρην 27, στο πλούσιο προάστιο Μέιφαιρ του Λονδίνου. Μητέρα του ήταν η γνωστή στους κοσμικούς κύκλους του Λονδίνου `Εβελυν Σεν Κρουά Ρόουζ-Φλέμινγκ (1885-1964) και πατέρας του ο Βάλενταϊν Φλέμινγκ (1882-1917), συντηρητικός βουλευτής από το 1910 και αξιωματικός που σκοτώθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τον βαθμό του ταγματάρχη (ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε γράψει τότε μία νεκρολογία του στους Τάιμς).
Ο μεγαλύτερος αδελφός του `Ιαν, ο Πήτερ (1907–1971), έγινε ταξιδιωτικός συγγραφέας και νυμφεύθηκε την ηθοποιό Σήλια Τζόνσον, ενώ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε επιχειρήσεις στις κατεχόμενες Νορβηγία και Ελλάδα. Υπήρχαν και δύο μικρότεροι αδελφοί, ο Μάικλ (1913–1940) και ο Ρίτσαρντ (1911–1977), καθώς και μία ετεροθαλής αδελφή, νόθα κόρη της μητέρας, η τσελίστρια Αμαρυλλίς Φλέμινγκ (1925–1999), της οποίας πατέρας ήταν ο καλλιτέχνης Αύγουστος Τζων.
Θάνατοι
1924 – Ιωάννης Πολέμης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1862. Η καταγωγή του δικαστή πατέρα του ήταν από την Άνδρο, ενώ η μητέρα του ήταν Αθηναία. Και δύο οικογένειες πάντως είχαν ρίζες βυζαντινές. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα 13 χρόνια του. Ο Πολέμης ανέπτυξε από νωρίς φιλικούς δεσμούς με τον Γεώργιο Σουρή, τον Κρητικό ποιητή Εμμανουήλ Στρατουδάκη και τον Δημήτριο Καμπούρογλου. Όταν ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές εντάχθηκε στο σύλλογο νέων “Αι Μούσαι”. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και για δύο χρόνια αισθητική και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι. Τα πρώτα ποιήματά του, ακολουθώντας την συνήθεια της εποχής, τα έγραψε στην καθαρεύουσα. Διετέλεσε υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας και Γενικός Γραμματέας (1915) της Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών συγγραφέων. Πέθανε από βρογχοπνευμονία τον Μάιο του 1924 στην Αθήνα.
Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και καλοσύνη, στοιχεία άλλωστε που χαρακτήρισαν και την ίδια του τη ζωή. Ο Ιωάννης Πολέμης εντάσσεται στη Νέα Αθηναϊκή Σχολή που αντιτάχτηκε στην υπερβολή και τον άκρατο ρομαντισμό, ενώ παράλληλα καθιέρωσε (όπως οι Παλαμάς, Δροσίνης) τη δημοτική γλώσσα στην ποίηση. Είναι ποιητής των χαμηλών τόνων, αισθηματικός, μελωδικός λυρικός και δραματικός. Το έργο του, που είχε πρωτοφανή λαϊκή απήχηση, διακρίνει ο μελωδικός στίχος, η απλότητα και ο αβίαστος συμβολισμός. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν. Το 1918 τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα. Ο Ιωάννης Πολέμης έγραψε ακόμα δράματα, ποιήματα για παιδιά, λίγα διηγήματα, ενώ επιμελήθηκε ποιητικές ανθολογίες.
Ο Πολέμης επικρίθηκε συχνά και από τους συγχρόνους του και από τους μετέπειτα κριτικούς για το χαμηλόφωνο ύφος του, για τον έντονο αισθηματισμό του, την έλλειψη ποιητικού βάθους και θεματικής πρωτοτυπίας.
2003 – Ίλια Πρίγκοζιν. Ο Πριγκοζίν γεννήθηκε στη Μόσχα μερικούς μήνες πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Ο πατέρας του, Ρόμαν (Ruvim Abramovich) Πριγκοζίν, ήταν χημικός μηχανικός στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μόσχας. Η μητέρα του, Ιουλία Βιχμάν (Yulia Vikhman), ήταν πιανίστρια. Επειδή η οικογένεια είχε επικριτική στάση απέναντι στο νέο σοβιετικό καθεστώς, εγκατέλειψαν τη Ρωσία το 1921. Αρχικά πήγαν στη Γερμανία και το 1929 εγκαταστάθηκαν στο Βέλγιο, όπου ο Πριγκοζίν έλαβε τη βελγική υπηκοότητα το 1949.
Ο Πριγκοζίν σπούδασε χημεία στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, όπου έγινε καθηγητής το 1949. Το 1959 διορίστηκε διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Σολβέ (των περίφημων Συνεδρίων Solvay) στις Βρυξέλλες. Τον ίδιο χρόνο άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν των ΗΠΑ, όπου αργότερα διορίστηκε Καθηγητής της έδρας «Regental» και της έδρας φυσικής και χημείας «Ashbel Smith». Από το 1961 έως το 1966 συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Enrico Fermi στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Στο Ώστιν το 1967 υπήρξε συνιδρυτής του κέντρου που μετέπειτα ονομάστηκε «Κέντρο Πολύπλοκων Κβαντικών Συστημάτων». Την ίδια χρονιά επέστρεψε στο Βέλγιο, όπου έγινε διευθυντής του Κέντρου για τη Στατιστική Μηχανική και τη Θερμοδυναμική (Center for Statistical Mechanics and Thermodynamics).
Διετέλεσε μέλος πλήθους επιστημονικών οργανισμών και έλαβε πλήθος βραβείων και 53 τιμητικά διπλώματα. Το 1955 απενεμήθηκε στον Πριγκοζίν το επιστημονικό βραβείο Francqui. Για τις μελέτες του στη θερμοδυναμική εκτός ισορροπίας και στη μη αναστρεψιμότητα βραβεύθηκε το 1976 με το Μετάλλιο Rumford και το 1977 με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας. Το 1977 έλαβε τον τίτλο του υποκόμητα από τον βασιλιά του Βελγίου. Το 1997 υπήρξε συνιδρυτής της Διεθνούς Επιτροπής για την Εξ αποστάσεως εκπαίδευση (CODE). Μέχρι τον θάνατό του, διετέλεσε πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Επιστημών και το 1997 υπήρξε ένας από τους συνιδρυτές της Διεθνούς Επιτροπής για την Εξ’ Αποστάσεως Εκπαίδευση (CODE).
Η πρώτη σύζυγος του Πριγκοζίν ήταν η Βελγίδα ποιήτρια Ελέν Ζοφέ (Hélène Jofé-Prigogine), με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Υβ (Yves) το 1945. Μετά το διαζύγιό τους, ο Πριγκοζίν νυμφεύθηκε το 1961 τη Μαρία Προκόποβιτς (Maria Prokopowicz-Prigogine), μια πολωνικής καταγωγής χημικό με την οποία απέκτησαν επίσης έναν γιο, τον Πασκάλ (Pascal) το 1970.[6]
2014 – Μάγια Αγγέλου (αγγλικά: Maya Angelou·[α] πραγματικό όνομα: Marguerite Annie Johnson, 4 Απριλίου 1928 – 28 Μαΐου 2014) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, τραγουδίστρια, πεζογράφος, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των πολιτών και καθηγήτρια πανεπιστημίου. Κυκλοφόρησε επτά αυτοβιογραφίες, τρεις μελέτες, αρκετές ποιητικές συλλογές καθώς και μια λίστα από θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα μέσα σε 50 χρόνια. Έλαβε δεκάδες βραβεία και πάνω από 50 τιμητικές διακρίσεις. Η Αγγέλου είναι περισσότερο γνωστή για τις επτά αυτοβιογραφίες της, οι οποίες επικεντρώνονται στην παιδική της ηλικία και στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής της. Η πρώτη αυτοβιογραφία της με τίτλο I Know Why the Caged Bird Sings (1969) περιγράφει την ζωή της μέχρι την ηλικία των 17 ετών και της χάρισε διεθνή αναγνώριση.
Έγινε ποιήτρια και συγγραφέας αφότου ανέλαβε μια σειρά από δουλειές ως νεαρή ενήλικας, συμπεριλαμβανομένων των μαγείρισσα, πόρνη, χορεύτρια σε νυχτερινά μαγαζιά, τραγουδίστρια, ηθοποιός στην όπερα Porgy and Bess, συντονίστρια σε συνέδρια της βόρειο-χριστιανών και δημοσιογράφος στην Αίγυπτο και την Γκάνα κατά την διάρκεια της αποικιοκρατίας της Αφρικής. Ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας και παραγωγός παραστάσεων, ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1982 έγινε η πρώτη καθηγήτρια στο Τμήμα Αμερικανικών Σπουδών στο Wake Forest University της Βόρειας Καρολίνα. Ήταν ενεργό μέλος του Κινήματος των Δικαιωμάτων των Πολιτών και εργάστηκε μαζί με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Μάλκολμ Χ. Ξεκινώντας την δεκαετία του 1990, έκανε περίπου 80 εμφανίσεις ανά έτος ως επισκέπτρια καθηγήτρια σε διάφορα πανεπιστήμια ; κάτι που το συνέχισε μέχρι την ηλικία των 80 ετών. Το 1993, η Αγγέλου αφηγήθηκε το ποίημά της “On the Pulse of Morning” στην ορκωμοσία του Προέδρου Μπιλ Κλίντον και έγινε η πρώτη ποιήτρια που απήγγειλε ποίημά της σε ορκωμοσία Προέδρου των ΗΠΑ μετά τον Robert Frost στην ορκωμοσία του Προέδρου John F. Kennedy το 1961.
Με την έκδοση του βιβλίου I Know Why the Caged Bird Sings, η Αγγέλου παρουσίασε διάφορα θέματα της προσωπικής της ζωής. Ήταν εκπρόσωπος των μαύρων και των γυναικών της Αμερικής και τα έργα της θεωρούνται ότι υπερασπίζονται τον πολιτισμό των μαύρων. Τα έργα της χρησιμοποιούνται ευρέως στα σχολεία και στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου παρόλο που έχουν γίνει προσπάθειες να αποσυρθούν τα βιβλία της από κάποιες βιβλιοθήκες των ΗΠΑ. Τα γνωστότερα έργα της Αγγέλου κατατάσσονται στην κατηγορία των αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων, ωστόσο πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τα θεωρούν αυτοβιογραφίες. Η Αγγέλου έκανε προσπάθεια να αμφισβητήσει την κοινή δομή της αυτοβιογραφίας μέσω της κριτικής, της αλλαγής και της επέκτασης του είδους. Τα βιβλία της επικεντρώνονται σε θέματα όπως ο ρατσισμός, η ταυτότητα, η οικογένεια και τα ταξίδια.
Η Αγγέλου ανέδειξε την εμπειρία τού να είναι κανείς αφρικανικής καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρείται από τις πιο σπουδαίες Αμερικανίδες ποιήτριες και συγγραφείς, ως «μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές της Αμερικής κατά την τελευταία 50ετία» και μια από τις «μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας».
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
