. Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΤΗΝ «ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ»
| 26 Σεπτεμβρίου 2024 |
Είναι η 270η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 96 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:16 – Δύση ήλιου: 19:15
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 59 λεπτά
🌗 Σελήνη 23.7 ημερών
Χρόνια πολλά στον Γεδεώνα
Γεγονότα
1815 – Ιδρύεται η «Ιερά Συμμαχία» μεταξύ Πρωσίας, Ρωσίας και Αυστρίας, που θα βάλει πολλά εμπόδια στην Ελληνική Επανάσταση. Με τον όρο Ιερά Συμμαχία ή Ιερή Συμμαχία χαρακτηρίσθηκαν διάφορες συμμαχίες από την αρχαιότητα στις οποίες κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η πίστη και η αφοσίωση των συμβαλλομένων μερών αφενός αλλά και η μυστικότητα αυτών επί των συνομολογημένων. Γι΄ αυτό και τέτοιου είδους συμμαχίες τις συνομολογούσαν απ΄ ευθείας οι διάφοροι Ηγεμόνες και Βασιλείς μεταξύ τους, χαρακτηριζόμενες “ιερές”, (κατά την έννοια απόλυτα σεβαστές) μη αποδεχόμενες καμίας μονομερούς αμφισβήτησης. Τέτοιες συμμαχίες διαπιστώνονται και στη Βίβλο με περισσότερο ομόδοξο θρησκευτικό χαρακτήρα.
Στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία με τον όρο Ιερά Συμμαχία, ή Μεγάλη Συμμαχία, φέρεται ιδιαίτερα η μετά την ήττα του Ναπολέοντα, ιστορική, μυστική αρχικά, τριμερής συνθήκη που συνήφθη μεταξύ των Αυτοκρατόρων Αλεξάνδρου Α΄ της Ρωσίας, Φραγκίσκου Α’ της Αυστρίας και του Βασιλέα Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ΄ της Πρωσίας, (νικητές των ναπολεόντειων πολέμων) την οποία συνομολόγησαν και υπέγραψαν αυτοπροσώπως, στο Παρίσι στις 14/26 Σεπτεμβρίου(ν.ημερ) του 1815, δηλαδή περίπου τρεις μήνες μετά την λήξη του Συνεδρίου της Βιέννης (Ιούνιος 1815). Στη συμμαχία αυτή προσχώρησε το ίδιο έτος και η Αγγλία ενώ με την επιμέρους λεγόμενη συνθήκη «Αιξ λα Σαπέλ» του 1818 προσχώρησε και η Γαλλία.
1916 – Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σχηματίζει στη Θεσσαλονίκη με το στρατηγό Δαγκλή και το ναύαρχο Κουντουριώτη (Επαναστατική Τριανδρία) την Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης, η οποία διακηρύσσει την επιθυμία της για έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των δυνάμεων της Αντάντ.
Η Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης ή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης ήταν προσωρινή κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου , αποκορύφωμα της περιόδου του Εθνικού Διχασμού που ήλεγχε το λεγόμενο Κράτος της Θεσσαλονίκης (τη Βόρεια Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου πελάγους και την Κρήτη).
Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε ήταν απόρροια του Κινήματος της Εθνικής Αμύνης,(πραξικόπημα ενάντια στην Κυβέρνηση των Αθηνών) που εκδηλώθηκε στην Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 1916.
Η κυβέρνηση αυτή, έπαψε την λειτουργία της μετά την έξωση του βασιλιά Κωνσταντίνου, και την πρωθυπουργοποίηση του Ελευθέριου Βενιζέλου στην ενωμένη πλέον Ελλάδα, που σχημάτισε την Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1917.
1980 – Βόμβα εκρήγνυται κατά τη διάρκεια της μεγάλης γιορτής μπύρας «Οκτόμπερφεστ» στο Μόναχο, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 13 άνθρωποι και να τραυματισθούν 211. Ένα από τα θύματα είναι και ο δράστης της επίθεσης, ο 21χρονος φοιτητής Γκούντολφ Κέλερ, γνωστός για το ακροδεξιό του παρελθόν.
Ήταν απόγευμα της 26ης Σεπτεμβρίου του 1980, όταν σε μια πολυσύχναστη πλατεία του Μονάχου όπου γιορταζόταν η ετήσια γιορτή μπίρας (Οκτόμπερφεστ) εξερράγη μια βόμβα σκοτώνοντας 13 ανθρώπους και τραυματίζοντας σοβαρά περίπου 200.
Η σφαγή του Οκτόμπερφεστ θεωρείται η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση στη Γερμανία, ωστόσο οι παραλείψεις των αρχών στην απόδοση ευθυνών και της εύρεσης των πραγματικών ενόχων στοιχειώνουν ακόμα, τριάντα εφτά χρόνια μετά, τη χώρα. Συγκεκριμένα, η αστυνομία απέδωσε την ενέργεια σε έναν μόνο άνθρωπο. Τον ακροδεξιό φοιτητή γεωλογίας Κούντοφ Κόελερ, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους νεκρούς.
Σύμφωνα με τα στοιχεία και τις μαρτυρίες, ο εκρηκτικός μηχανισμός εξερράγη την ώρα που ο φοιτητής την τοποθετούσε σε έναν κάδο σκουπιδιών πιθανότατα λόγω πρόωρης ενεργοποίησης του πυροκροτητή. Το πτώμα του, άλλωστε, ήταν το πιο παραμορφωμένο από όλα. Ωστόσο, τα ερωτήματα που έχουν μείνει αναπάντητα έως και σήμερα είναι πολλά. Πώς ένας εικοσιενάχρονος με περιορισμένο εισόδημα είχε την τεχνογνωσία και την οικονομική άνεση να φτιάξει και να μεταφέρει στο σημείο έναν τόσο περίπλοκο εκρηκτικό μηχανισμό; Οι υποψίες ότι οι καταθέσεις χειραγωγήθηκαν ή αγνοήθηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες με απώτερο σκοπό να προστατευθεί ο ακροδεξιός χώρος είναι έντονες.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η συνωμοσία του Μονάχου», ο Γερμανός συγγραφέας Wolfgang Scorlau ρίχνει φως σε όλες τις σκοτεινές πτυχές της υπόθεσης συνδυάζοντας τη μυθοπλασία με τα πραγματικά γεγονότα και τα ανακριτικά ντοκουμέντα. Έτσι, αποδεικνύει την ύπαρξη ακροδεξιών πυρήνων μέσα στις μυστικές υπηρεσίες και στα ανώτερα κλιμάκια της αστυνομίας ως συνειδητή τακτική από το κράτος ώστε να ελεγχθεί ο χώρος. Συχνά, ωστόσο, όπως απέδειξε και η τρομοκρατική ενέργεια του Οκτόμπερφεστ, τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα των επιδιωκόμενων.
1989 – Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στο Κολωνάκι τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παύλο Μπακογιάννη. Η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη δολοφόνησε τον Μπακογιάννη το πρωί της Τρίτης 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου 35 στην Αθήνα, όπου στεγαζόταν το γραφείο του.
Οι δράστες τον περίμεναν στις σκάλες που οδηγούσαν στο υπόγειο. Όταν εμφανίστηκε τον πυροβόλησαν πέντε φορές και τράπηκαν σε φυγή με το κλεμμένο αυτοκίνητο που το παράτησαν στην οδό Λέοντα Σγουρού 11. Ο σοφέρ άκουσε τους πυροβολισμούς, είδε τον Μπακογιάννη αιμόφυρτο στο πάτωμα και τον μετέφερε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου και κατέληξε.
Η δολοφονία του συγκλόνισε την πολιτική επικαιρότητα εκείνων των ημερών, η οποία μονοπωλούνταν από έναρξη της διαδικασίας για την παραπομπή των πολιτικών του σκανδάλου Κοσκωτά. Την ημέρα που δολοφονήθηκε συνέπεσε να εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση η χρηματοδότηση του προγράμματος για την Ευρυτανία, που ο ίδιος είχε καταρτίσει.
Ο Μπακογιάννης κηδεύτηκε στο Καρπενήσι στις 29 Σεπτεμβρίου παρουσία πολύ κόσμου, που φώναζαν συνθήματα κατά της τρομοκρατίας. Στο Καρπενήσι οι αρχές της πόλης τον τίμησαν δημιουργώντας το ομώνυμο πάρκο, όπου έχει στηθεί ο ανδριάντας του, και δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της πόλης.
1997 – Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι από την Ελλάδα και το εξωτερικό παρακολουθούν τη συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει, τα ντεσιμπέλ δονούν την ατμόσφαιρα: «Γεια σου Ελλάδα, γεια σου Θεσσαλονίκη…».
Ο Bono δίνει το έναυσμα και το πάρτι ξεκινά. Πέρασαν 24 χρόνια από την συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη, ίσως την σημαντικότερη μπάντα αν αναλογιστούμε το παγκόσμιο “εκτόπισμα” της, που έχει παίξει ποτέ παίξει μουσική στην πόλη. Σαν σήμερα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1997 το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης γίνεται το τέλειο …σκηνικό μιας αξέχαστης συναυλίας που φιλοξενήθηκε στο πλαίσιο των εορτασμών για την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης Για την πολύωρη υπερπαραγωγή όπως ανέφερε το σχετικό δελτίο τύπου “εργάστηκαν 237 τεχνικοί του συγκροτήματος και 200 Έλληνες. Ο εξοπλισμός μεταφέρθηκε σε 72 νταλίκες”.
Στον χώρο της συναυλίας στήθηκε η μεγαλύτερη βιντεοοθόνη που είχαμε δει ποτέ επιφάνειας 700 τετραγωνικών μέτρων και βάρους 65 τόνων. “Στήθηκαν 100 προβολείς, 8 ψηφιακά κανάλια βιντεοεφέ, χρωματιστές σφαίρες, χιλιάδες λαμπτήρες και καλώδια μήκους 36 χιλιομέτρων”. Η συναυλία προσέλκυσε πάνω από 50.000 θεατές ενώ χιλιάδες άλλοι που επρόκειτο να έρθουν από τα βόρεια σύνορα μας, δεν τα κατάφεραν (παρότι είχαν εισιτήρια) εξαιτίας της απεργίας των τελωνειακών!
Μεταξύ των suport καλλιτεχνών ήταν κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Οι U2 δέχθηκαν να εντάξουν τη Θεσσαλονίκη στην παγκόσμια περιοδεία τους με τίτλο «Popmart Tour» ξεκινώντας από το Λας Βέγκας ενώ μετά τη Θεσσαλονίκη η πόλη που τους υποδέχθηκε ήταν το Τελ Αβίβ.
2000 – Το επιβατηγό πλοίο «Εξπρές Σαμίνα» βυθίζεται στ’ ανοιχτά της Πάρου, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 80 άτομα. Το Εξπρές Σάμινα ήταν ένα επιβατηγό/οχηματαγωγό (Ε/Γ-Ο/Γ) φέρυ-μπωτ (πορθμείο) κλειστού τύπου που αποτελούσε τμήμα του στόλου της εταιρείας Hellas Ferries (σήμερα Hellenic Seaways).
Ναυπηγήθηκε το 1966 στα ναυπηγεία Chantiers de l’Atlantique στο Σεν Ναζαίρ της Γαλλίας και τέθηκε σε λειτουργία στην Hellas Ferries το 1999, με την ίδρυσή της. (Λειτούργησε και παλαιότερα, υπό διαφορετικές ονομασίες και πλοιοκτήτες).
Ήταν αδελφό πλοίο του Comte De Nice, το οποίο επίσης λειτούργησε στην Ελλάδα, ως “Ναϊάς ΙΙ” (Αργότερα Express Ναϊάς), αλλά οι βασικές διαφορές των δύο πλοίων ήταν ότι το Σάμινα χωρούσε μέχρι 1442 επιβάτες, πριν μειωθούν στους 1300 και 170 αυτοκίνητα και διέθετε 256 καμπίνες, ενώ το Ναϊάς ΙΙ είχε 1408 επιβάτες πριν μειωθούν στους 1300 και 240 αυτοκίνητα και διέθετε 35 καμπίνες. Διαφορετική επίσης ήταν και η ταχύτητα των δύο πλοίων, 21 κόμβοι στο Σάμινα και 20,5 κόμβοι στο Ναϊάς ΙΙ, αλλά είχαν τις ίδιες όψεις, κατασκευαστές και παροχή ενέργειας. Το Σάμινα διέθετε δύο 16κύλινδους δηζελοκινητήρες Pielstick, με συνδυασμένη ισχύ των 10.945kW.
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Πειραιάς – Πάρος – Ικαρία – Σάμος – Φούρνοι . Το δρομολόγιο που εκτελέστηκε εκείνη την νύχτα είχε ως κατάληξη μία από τις σοβαρότερες ναυτικές τραγωδίες στην Ελλάδα με 81 νεκρούς.
Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από τον λιμένα του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα. Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει τον λιμένα της Παροικιάς (πρωτεύουσα-χώρα) της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, ώρα 22.15 προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευσταθείας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.
Μεγάλος πανικός προκλήθηκε στους επιβαίνοντες λόγω της συσκότισης που προκλήθηκε στο πλοίο από ηλεκτρική βλάβη καθώς δεν λειτούργησε ούτε η εφεδρική ηλεκτρογεννήτρια εκτάκτου ανάγκης (emergency generator) αλλά και από την απουσία ειδοποίησης της σειρήνας έκτακτης ανάγκης αλλά και της σχετικής ενημέρωσης από τα φορητά μεγάφωνα του πλοίου, με πολλούς από αυτούς να πηδούν στη θάλασσα.
Αρχικά το περιστατικό στο θάλαμο επιχειρήσεων του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ) δεν εμπνέει κάποια ανησυχία παρ’ ότι διαφορετική εικόνα έδιναν οι επιβαίνοντες, επικοινωνώντας μέσω κινητών τηλεφώνων με τηλεοπτικούς σταθμούς. Μετά από αρκετή ώρα το Λιμεναρχείο Πάρου διατάσσει όλα τα παραπλέοντα σκάφη να σπεύσουν στον τόπο του ναυαγίου με πρώτους να φτάνουν στο σημείο του ναυαγίου οι ψαράδες, ενώ στην συνέχεια και σκάφη του Λιμενικού . Μέρος των διασωθέντων μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της Πάρου. Ο λιμενάρχης Πάρου, Δημήτρης Μάλαμας, έχασε τη ζωή του το ίδιο βράδυ από το άγχος και την πίεση κατά τη διάρκεια της επιχείρησης για τη διάσωση των ναυαγών.
Γεννήσεις
1881 – Ερνστ Γκρέφενμπεργκ (γερμανικά Ernst Gräfenberg, 26 Σεπτεμβρίου 1881 – 28 Οκτωβρίου 1957) ήταν Γερμανός κλινικός γιατρός και επιστήμονας. Ο Γκραίφενμπεργκ σπούδασε ιατρική στο Γκέτιγκεν και στο Μόναχο και πήρε το διδακτορικό του στις 10 Μαρτίου του 1905. Ξεκίνησε να εργάζεται ως οφθαλμίατρος στο Πανεπιστήμιο του Βύρτσμπουργκ αλλά σύντομα μετακινήθηκε στο τμήμα μαιευτικής και γυναικολογίας του Πανεπιστημίου του Κίελου, όπου και πρωτοδημοσίευσε τις εργασίες του για τη μετάσταση του καρκίνου (Gräfenberg theory) και την φυσιολογία της εμφύτευσης ωαρίων.
Το 1910 άρχισε να εργάζεται ως γυναικολόγος στο Βερολίνο και παράλληλα ξεκινάει σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με αντικείμενο τη φυσιολογία της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετεί ως στρατιωτικός ιατρός και συνεχίζει τις δημοσιεύσεις των εργασιών του με θέμα κυρίως τη γυναικεία ανατομία. Το 1929 δημοσιεύει την μελέτη του για τον επονομαζόμενο δακτύλιο του Γκράφενμπεργκ (Gräfenberg ring) την πρώτη ενδομήτρια συσκευή με καταγεγραμμένο ιστορικό χρήσης.
Με την άνοδο του Ναζισμού στη Γερμανία και όντας Εβραϊκής καταγωγής, το 1933 αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη διευθυντική θέση που κατείχε στο γυναικολογικό και μαιευτικό τμήμα της περιφέρειας του Μπριτς. Πεπεισμένος ότι δεν διατρέχει κάποιον επιπλέον κίνδυνο παρέμεινε στην Γερμανία, όπου και συνελήφθη τελικά το 1937 με την κατηγορία της υποτιθέμενης λαθρεμπορίας ενός σπάνιου γραμματοσήμου. Μετά από παρέμβαση φίλων του από τη Διεθνή Εταιρεία Σεξολογίας αφήνεται ελεύθερος και διαφεύγει στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α το 1940. Πέθανε στις 28 Οκτωβρίου του 1957 στη Νέα Υόρκη.
Έγινε διάσημος για τις έρευνες του πάνω στα γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα και στη φυσιολογία της γυναικείας σεξουαλικότητας γενικά. Ανάμεσα στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνεται η πρωτοποριακή μελέτη Ο Ρόλος της Ουρήθρας στο Γυναικείο Οργασμό (The Role of Urethra in Female Orgasm – 1950), στην οποία περιγράφει τη γυναικεία εκσπερμάτιση (ο όρος δεν είναι ίσως δόκιμος μιας που προφανώς δεν πρόκειται για σπέρμα, αλλά για ένα μείγμα γλυκόζης, φρουκτόζης, αντιγόνων και ουρίας) και αναφέρει την ύπαρξη μιας ερωτογενούς ζώνης στο σημείο που η ουρήθρα προσεγγίζει τα τοιχώματα του κόλπου. Το 1981 οι σεξολόγοι Τζον Ντ. Πέρι και Μπέβερλι Γουίπλ ονόμασαν την περιοχή αυτή Gräfenberg spot ή G-spot προς τιμήν του Γερμανού επιστήμονα.
1888 – Τ. Σ. Έλιοτ. Η αρχή της σταδιοδρομίας του Έλιοτ ως ποιητή, χρονολογείται το 1915, χρονιά κατά την οποία δημοσιεύτηκε το ποίημα Ερωτικό τραγούδι του Τζ. Προύφροκ (The Love Song of J. Alfred Prufrock), στο περιοδικό του Σικάγο Poetry και χάρη σε παρότρυνση του Έζρα Πάουντ προς τη Χάριετ Μονρόε, ιδρυτή του περιοδικού.
Ο Έλιοτ είχε συνθέσει το ποίημα νωρίτερα, την περίοδο από το Φεβρουάριο του 1910 έως τον Ιούλιο του επόμενου έτους. Ο Έζρα Πάουντ είχε συμβολή και στην έκδοση του πρώτου βιβλίου του Έλιοτ, καθώς ήταν εκείνος που καταρχήν είχε την ιδέα αλλά και οργάνωσε το υλικό που περιείχε.
Το Prufrock and Other Observations εκδόθηκε το 1917 και αντιμετωπίστηκε ως επί το πλείστον με σύντομες και αρνητικές κριτικές στον αγγλικό τύπο. Η κριτική του The Times Literary Supplement, σύμφωνα με την οποία «[…] τα ποιήματά του δύσκολα θα διαβαστούν από πολλούς με ευχαρίστηση», στο τεύχος της 21ης Ιουνίου του 1917, αποτυπώνει την γενικευμένη εντύπωση που προκάλεσε το έργο στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής.
Τον Οκτώβριο του 1922, ο Έλιοτ δημοσίευσε την Έρημη Χώρα στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Criterion. Η ακριβής περίοδος κατά την οποία γράφτηκε παραμένει άγνωστη, ωστόσο θεωρείται πιθανό πως σημαντικό μέρος του ποιήματος άρχισε να προετοιμάζεται το αργότερο στις αρχές του 1921. Οι πρώτες εκδοχές του ποιήματος διέφεραν σημαντικά από την τελική του μορφή και είχαν περίπου διπλάσια έκταση. Σημαντική συμβολή στον περιορισμό των αρχικών χειρογράφων του Έλιοτ είχε ο Έζρα Πάουντ, ο οποίος προέβη γενικά σε ριζοσπαστικές αλλαγές στο ποίημα, συμβάλλοντας καθοριστικά στη μορφή που τελικά δημοσιεύτηκε και αργότερα εκδόθηκε με συνοδευτικές σημειώσεις του Έλιοτ.
Η Έρημη Χώρα δέχθηκε πολλαπλές ερμηνείες και χαρακτηρίστηκε ως περιγραφή μίας παρακμάζουσας κοινωνίας, αλληγορία ή αυτοβιογραφία. Ο Πάουντ χαρακτήρισε το έργο ως μία «δικαίωση του κινήματος του μοντέρνου πειράματος» ενώ ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμ το θεώρησε πλήγμα κατά της «νέας τέχνης» που ξεπρόβαλε στην Αμερική. Οι υπερασπιστές του το ερμήνευσαν περισσότερο ως ένα είδος κοινωνικού σχολίου πάνω στην «παρακμή της εποχής» ενώ για τους αρνητές του υπήρξε απλά ένα λογοτεχνικό παιχνίδι ή ακατανόητο. Ο κριτικός και συγγραφέας Έντμουντ Γουίλσον θεωρούσε την Έρημη Χώρα «ό,τι καλύτερο παρουσιάστηκε».
Στα σημαντικότερα έργα του Έλιοτ ανήκει και η συλλογή Τέσσερα Κουαρτέτα (Four Quartets) η οποία εκδόθηκε το 1943, αποτελούμενη από τα ποιήματα Burnt Norton (1935), East Coker (1940), The Dry Salvages (1941) και Little Gidding (1942), τα οποία είχαν παλαιότερα δημοσιευτεί ανεξάρτητα, λαμβάνοντας ευνοϊκες κριτικές στον αγγλικό τύπο. Υπήρξε το πρώτο ποιητικό έργο με το οποίο κατάφερε να απευθυνθεί σε ένα μεγάλο αναγνωστικό κοινό και μέσα από το οποίο κατάφερε να εκφράσει με τον πιο καθαρό τρόπο τις χριστιανικές του πεποιθήσεις[9] παρέχοντας συγχρόνως μία ολοκληρωμένη εικόνα της ευρωπαϊκής παράδοσης. Ο ίδιος ο Έλιοτ θεωρούσε τα Τέσσερα Κουαρτέτα ως το καλύτερο έργο του.
1945 – Μπράιαν Φέρι Ο Μπράιαν Φέρι (Bryan Ferry) είναι μία ξεχωριστή παρουσία στο χώρο της ροκ μουσικής. Από τους πρωτεργάτες του λεγόμενου γκλαμ αρτ ροκ (glam art rock) ως ηγέτης των Roxy Music (1970-1983), διακρίνεται και στην προσωπική του καριέρα για τον εκλεκτισμό του στην επιλογή του υλικού του. Αν και ερμήνευσε πολλά δικά του τραγούδια είναι γνωστός για τις διασκευές του σε τραγούδια ποικίλων ειδών (ποπ, ροκ, σόουλ, τζαζ), στα οποία έβαλε τη δική του σφραγίδα. Με σαγηνευτική φωνή και με ξεχωριστή εικόνα και ενδυματολογικό στιλ (αποκαλείται «δανδής του ροκ»), μαζί με τον Ντέιβιντ Μπόουι επηρέασαν μία γενιά, τόσο με τη μουσική τους, όσο και με την εμφάνισή τους.
Ο Μπράιαν Φέρι γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1945 στην πόλη Γουάσινγκτον της βορειοδυτικής Αγγλίας. Γιος ανθρακωρύχου ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα με το ροκ συγκρότημα Banshees, ενώ σπούδαζε ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ. Αργότερα εντάχθηκε στο σόουλ σχήμα Gas Board και με τον μπασίστα τους Γκράχαμ Σίμπσον σχημάτισε το 1970 τους Roxy Music.
Στο συγκρότημα συμμετείχαν ακόμη ο κιμπορντίστας Μπράιαν Ίνο, ο σαξοφωνίστας Άντι Μακέι, ο ντράμερ Πολ Τόμπσον και o κιθαρίστας Φιλ Μανζανίρα. Οι Roxy Music ήταν από τα πιο επιδραστικά ονόματα του αρτ ροκ, που δομούσαν τη γοητεία τους γύρω από την ξεχωριστή σκηνική παρουσία του Μπράιαν Φέρι, την ερμηνευτική δεξιοτεχνία των Μακέι και Μανζανίρα και τους πρωτοποριακούς, για την τότε εποχή, ηλεκτρονικούς ήχους του Ίνο. Μέχρι τη διάλυσή τους το 1983 κυκλοφόρησαν οκτώ άλμπουμ με τραγούδια-επιτυχίες, όπως τα «Virginia Plain», «Street Life», «Love Is the Drug», «Dance Away», «Angel Eyes», «Over You», «Oh Yeah», «Jealous Guy», «Avalon» και «More Than This».
Στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Μπράιαν Φέρι «These Foolish Things» (1973) φάνηκε ο εκλεκτικός του χαρακτήρας, με μία συλλογή από μπαλάντες και ροκ επιλογές που ξεκινούσαν από το κλασικό ομότιτλο τραγούδι του Έρικ Μάσγουιτζ κι έφταναν μέχρι το αποκαλυπτικό «A Hard Rain Is Gonna Fall» του Μπομπ Ντίλαν. Την ίδια συνταγή ακολούθησε και στο δεύτερο άλμπουμ «Another Time Another Place» (1974), με δύο επιτυχημένα σινγκλ-διασκευές, στο «The In Crowd» του Ντόμπι Γκρέι και στην μπαλάντα των The Platters «Smoke Gets In Your Eyes», με ερμηνεία που συναγωνίστηκε εκείνη της πρωτότυπης εκτέλεσης.
Το ενδιαφέρον του για παλαιότερες επιτυχίες τον οδήγησε σε R&B επιλογές, με τη διασκευή του «Lets Stick Together» του Γουίλμπερτ Χάρισον (1976). Μέσα στον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε και το επιτυχημένο Ε.Ρ. «Extended Play» με διασκευές σε τραγούδια των Beatles, Gallagher And Lyle και Σίρλεϊ Γκούντμαν. Οι επιλογές του Ε.Ρ. μαζί με ορισμένα προγενέστερα τραγούδια των Roxy αποτέλεσαν το υλικό για το άλμπουμ του 1976 «Lets Stick Together», στο οποίο συμμετείχε ο κιθαρίστας Κρις Σπέντινγκ.
Η δημιουργική πλευρά του Φέρι ξεδιπλώθηκε τον επόμενο χρόνο με το «In Your Mind» (1977) που περιείχε αποκλειστικά δικά του τραγούδια. Το άλμπουμ και η περιοδεία που ακολούθησε ένωσαν ξανά τον Φέρι και τον Μανζανίρα και άνοιξαν το δρόμο για την επανένωση των Roxy Music το 1978, χρονιά κατά την οποία κυκλοφόρησε το «The Bride Stripped Bare».
Με την επιστροφή του στους Roxy Music, ο Φέρι διέκοψε την προσωπική του καριέρα για αρκετά χρόνια, μέχρι την κυκλοφορία του «Boys And Girls» το 1985. Ο ήχος του στο άλμπουμ εκείνο πλησίαζε αρκετά το ύφος των Roxy Music, φέρνοντάς τον και πάλι στις πρώτες θέσεις των τσαρτ με τα «Slave To Love» και «Don’t Stop The Dance». Στο άλμπουμ «Bette Noir» του 1987 συνεργάστηκε με τον Τζόνι Μαρ, τον κιθαρίστα των Smiths, στο επιτυχημένο «The Right Stuff».
Η επόμενη κυκλοφορία του έγινε μερικά χρόνια αργότερα με την έκδοση του «Taxi» (1993), μία συλλογή από διασκευές, μεταξύ των όποιων και το «Will You Love Me» των Shirelles και το «Just One Look» των Hollies. Στο «Mammuna» του 1994 συμμετείχαν οι Μπρίαν Ίνο και Νάιλ Ρότζερς.
To 1999 o Φέρι επανεμφανίστηκε στο καλλιτεχνικό προσκήνιο με το «As Time Goes By», ένα ακόμη άλμπουμ διασκευών, που ήταν όμως εστιασμένο στη δεκαετία του ’30 και στο ρεπερτόριο δημιουργών όπως οι Κόουλ Πόρτερ («Miss Otis Regrets Just One Of Those Things», «You Do Something To Me»), Κουρτ Βάιλ («September Song»), Rodgers & Hart («Where or When»). To άλμπουμ ξεκινούσε με ένα τραγούδι από το σάουντρακ του φιλμ «Καζαμπλάνκα», από το οποίο πήρε και τον τίτλο του.
Κορμό του «Frantic» (2002) αποτέλεσαν ερωτικά τραγούδια, γραμμένα με τη συνεργασία του Ντέιβ Στιούαρτ (πρώην μέλος των Eurythmics), χωρίς ωστόσο να απουσιάζουν διασκευές σε τραγούδια των Μπομπ Ντίλαν, Λεντμπέλι και Drifters. Υπήρχαν επίσης συνεργασίες με τον Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead και τον Μπράιαν Ίνο.
Το 2007 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Dylanesque» με διασκευές τραγουδιών του Μπομπ Ντίλαν και το 2010 το «Olympia» με δικό του υλικό, αλλά και με τη διασκευή του τραγουδιού του Τιμ Μπάκλεϊ «Song to the Siren».
Το 2012 ήταν η σειρά ενός φιλόδοξου άλμπουμ με τίτλο «The Jazz Age», όπου διασκεύασε δικά του κομμάτια στο στιλ της τζαζ. Την προσωπική του δισκογραφία συμπληρώνουν τα άλμπουμ «Avonmore» (2014), με δικά του κομμάτια και το Bitter-Sweet (2018), μία συνέχεια του «The Jazz Age».
Ο Μπράιαν Φέρι δηλώνει «συντηρητικός από τα γενοφάσκια του» και ψηφίζει σταθερά το Συντηρητικό Κόμμα. Από τον πρώτο του γάμο του με το μοντέλο Λούσι Χέλμορ έχει αποκτήσει τέσσερα παιδιά. To 2012 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη δημοσιοσχετίστρια Αμάντα Σέπαρντ, φίλη του γιου του Ότις και 37 χρόνια μικρότερή του, με την οποία χώρισε δύο χρόνια αργότερα.
Θάνατοι
1902 – Λιβάι Στρος Ο Λίβαϊ Στρως γεννήθηκε ως Λεμπ Στράους (Löb Strauß) στην κωμόπολη Μπούτενχαϊμ, στην περιοχή Φραγκονία του βασιλείου της Βαυαρίας. Οι γονείς του, ο Χιρς (Hirsch) και η Ρεβέκκα Στράους, ήταν Ασκεναζίτες Εβραίοι. Μόλις ο Λεμπ έγινε 18 ετών, ταξίδεψε με τη μητέρα και δύο αδελφές του στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζήσει με τους αδελφούς του, τους Τζόνας και Λούις, που είχαν αρχίσει μία επιχείρηση χονδρεμπορίου υφασμάτων στη Νέα Υόρκη, την «J. Strauss Brother & Co.».
Η αδελφή του Λίβαϊ, Φάννυ, και ο σύζυγός της, Ντέιβιντ Στερν, μετακόμισαν στο Σαιντ Λούις, ενώ ο ίδιος ο Λίβαϊ πήγε να ζήσει στο Λούισβιλ, από όπου πωλούσε τα υφάσματα των αδελφών του στο Κεντάκι. Τον Ιανουάριο του 1853, ο Λίβαϊ Στρως έγινε Αμερικανός πολίτης.
Η οικογένεια αποφάσισε να ανοίξει μία θυγατρική της οικογενειακής φίρμας στη Δυτική Ακτή και επέλεξαν το Σαν Φρανσίσκο, το εμπορικό κέντρο του Πυρετού του Χρυσού στην Καλιφόρνια. Αποφασίσθηκε ότι ο Λίβαϊ θα εκπροσωπούσε την οικογένεια εκεί, και έτσι πήρε ένα ατμόπλοιο για το Σαν Φρανσίσκο, φθάνοντας στις αρχές Μαρτίου 1853, οπότε και βρέθηκε με την οικογένεια της αδελφής του.
Ο Στρως ίδρυσε την επιχείρησή του με την επωνυμία Levi Strauss & Co. και άρχισε να εισάγει εκλεκτά προϊόντα για ένδυση, αλλά και κλινοσκεπάσματα, μαντήλια, τσάντες και άλλα, από τα αδέλφια του στη Νέα Υόρκη. Εμπορευόταν επίσης καραβόπανο για τα αντίσκηνα που χρησιμοποιούσαν οι χρυσοθήρες. Ο Λίβαϊ Στρως ζούσε μαζί με την αυξανόμενη οικογένεια της Φάννυ.
Ο Τζέικομπ Ντέιβις, ένας από τους πελάτες του Στρως και εφευρέτης του πρώτου παντελονιού ενισχυμένου με χάλκινους πείρους πάνω σε ύφασμα τύπου «ντένιμ», συνεργάσθηκε με τον Στρως για την παραγωγή μπλου τζην. Οι δυο τους κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη νέα μορφή «παντελονιών εργασίας» το 1873.
1904 – Λευκάδιος Χερν. Ο Λευκάδιος Χερν (Λευκάδα, 27 Ιουνίου 1850 – Τόκιο, 26 Σεπτεμβρίου 1904) ή Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν (Αγγλικά: Patrick Lafcadio Hearn), γνωστός επίσης με το ιαπωνικό όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι (ιαπωνικά: 小泉八雲), ήταν διεθνής συγγραφέας ιρλανδοελληνικής καταγωγής που έλαβε την ιαπωνική υπηκοότητα το 1896, περισσότερο γνωστός για τα βιβλία του για την Ιαπωνία, ιδιαίτερα για τις συλλογές του για τους ιαπωνικούς θρύλους και ιστορίες φαντασμάτων, όπως το Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράξενων πραγμάτων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Χερν είναι επίσης γνωστός για τα κείμενά του για την πόλη της Νέας Ορλεάνης, βασισμένα στη δεκαετή διαμονή του στην πόλη. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1904 πέθανε από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 54 ετών. Ο τάφος του είναι στο Νεκροταφείο Ζοσιγκάγια, στο Τοσίμα του Τόκιο.
Μία μικρή νεκρική πομπή μετέφερε τη σορό του στον παλιό ναό Κομπουπέρα. Μπροστά υπήρχαν τα βουδιστικά λάβαρα, πίσω δυο μικρά παιδιά που κουβαλούσαν ζωντανά πουλιά σε μικρά κλουβιά που θα τα άφηναν ελέυθερα συμβολίζοντας τη φυγή της ψυχής από τα δεσμά της. Ακολουθούσαν τα άτομα που κουβαλούσαν το φέρετρό του, πιο πίσω οι ιερείς με τα κουδουνάκια τους και το φαγητό για τον νεκρό, ενώ την πομπή έκλειναν η οικογένεια και οι φίλοι του νεκρού. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.
2008 – Πολ Νιούμαν. Ο Πωλ Λέοναρντ Νιούμαν (Paul Leonard Newman, 26 Ιανουαρίου 1925 – 26 Σεπτεμβρίου 2008) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είχε λάβει πολυάριθμα βραβεία για το έργο του, ανάμεσα στα οποία ένα Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου (επίσης 2 τιμητικά και 9 υποψηφιότητες), 6 Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο SAG, ένα BAFTA και ένα Έμμυ. Είχε επίσης βραβευτεί για την ερμηνεία του στην ταινία «Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού» (1958) στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ έχει λάβει τον Ασημένιο Λέοντα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία «Δεν είμαι κορόιδο κανενός» (1994). Επίσης, για μια εικοσαετία υπήρξε οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, ενώ μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του προσέφερε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
ΕΤΣΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ: ΟΧΙ ΜΕ ΜΙΑ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΛΥΓΜΟ [Τόμας Στερνς Έλιοτ, 1888-1965 (Νόμπελ 1948)]
