26 Ιουνίου 2024
Είναι η 178η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 188 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:04 – Δύση ήλιου: 20:51
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 47 λεπτά
🌖 Σελήνη 19.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μακάριο, Μακάρη, Μακαρά, Μακαρία,
Μακάρω, Μακαρίτσα, Μακαρούλα
Γεγονότα
1498 – Οι Κινέζοι εφευρίσκουν την οδοντόβουρτσα. Σύμφωνα με την American Dental Association, η οδοντόβουρτσα είναι κινέζικη εφεύρεση με έναν κινέζο αυτοκράτορα να κατασκευάζει την πρώτη, περίπου το 1300 π.Χ. Hχρήση οδοντόβουρτσας έγινε δημοφιλής κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Τανγκ και αποτελούνταν από τρίχες χοίρου. Μάλιστα, οι τρίχες προέρχονταν από χοίρους που ζούσαν στη Σιβηρία και στη βόρεια Κίνα, επειδή σε ψυχρότερες θερμοκρασίες τα ζώα ανέπτυσσαν πιο σταθερές τρίχες. Η λαβή της ήταν κατασκευασμένη από μπαμπού ή οστό. Το 1223, ο ιαπωνικός δάσκαλος Zen Dogen Kigen κατέγραψε στο Shōbōgenzō ότι είδε τους μοναχούς στην Κίνα να καθαρίζουν τα δόντια τους με βούρτσες από χτένι αλογοουρά συνδεδεμένες σε μια λαβή. Η ιδέα της οδοντόβουρτσας από τρίχες εξαπλώθηκε στην Ευρώπη από ταξιδιώτες που έρχονταν από την Κίνα.
Στην αυτοβιογραφία του Antony Wood γίνεται πρώτη φορά η χρήση της λέξης «οδοντόβουρτσα» στα αγγλικά. Η πρώτη μαζική παραγωγή οδοντόβουρτσας έγινε το 1780 στο δυτικό κόσμο . Η σκέψη ξεκίνησε από τον φυλακισμένο William Addis, o οποίος κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του παρατήρησε ότι η τριβή με αλάτι, οινόπνευμα ή πανί δεν ήταν αποτελεσματική για να καθαρίσουν τα δόντια, κι έτσι πήρε ένα μικρό οστό ζώου, έκανε τρύπες σε αυτό και πέρασε ανάμεσα τους φυσικές τρίχες τις οποίες κόλλησε μεταξύ τους. Η ιδέα έγινε πολύ δημοφιλής στην Αγγλία και ο Addis έγινε σύντομα πλούσιος προχωρώντας σε μαζική παραγωγή της εν λόγω οδοντόβουρτσας.
Το 1957 ο Αμερικανός Henry Wadsworth παίρνει το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας οδοντόβουρτσας. Ως τότε οδοντόβουρτσες χρησιμοποιούνταν μόνο στην Αγγλία και την Ισπανία. Αργότερα, το 1844, ο Dr. Meyer L.Rhein έφτιαξε την πρώτη οδοντόβουρτσα με το χέρι που είχε τρεις σειρές μεγάλων και οδοντωτών σκληρών τριχών. Αυτό καθιερώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ως εφεύρεσή του και μερικά χρόνια μετά, μαζί με την Manufacturing Company ξεκίνησε μαζική πώληση οδοντοβουρτσών στις Ηνωμένες πολιτείες. Με την εφεύρεση του νάιλον, αλλάζει η βιομηχανία της οδοντόβουρτσας εντελώς και οι συνθετικές τρίχες αντικαθιστούν τις συμβατικές. Η πρώτες οδοντόβουρτσες από νάιλον τρίχα, που κατασκευάστηκαν με νάιλον νήματα, κυκλοφόρησαν στις 24 Φεβρουαρίου 1938 και πωλήθηκαν με το όνομα Miracle Doctor.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας εμφανίζεται η ηλεκτρική οδοντόβουρτσα. Η πρώτη ηλεκτρική οδοντόβουρτσα, η Broxodent, εφευρέθηκε στην Ελβετία το 1954 ενώ το 1961 η General Electric παρουσιάζει την πρώτη επαναφορτιζόμενη ασύρματη ηλεκτρική οδοντόβουρτσα. Από τότε οι οδοντόβουρτσες έχουν υποστεί πολλές αλλαγές και στην αγορά μπορεί να βρει κανείς μια τεράστια ποικιλία. Τον Ιανουάριο του 2003, η οδοντόβουρτσα επιλέχθηκε ως η πρώτη εφεύρεση που οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτήν.
1522 – Ο οθωμανικός στόλος αποτελούμενος από περίπου 280 πλοία, αποβιβάζει τα πρώτα στρατεύματα στη Ρόδο. Στις 24 Ιουνίου του 1522, περίπου διακόσια πλοία του οθωμανικού στόλου έπιασαν τις ακτές της Ρόδου κι αποβίβασαν τα πρώτα στρατεύματα. Τον επόμενο μήνα, ο ίδιος ο σουλτάνος Σουλεϊμάν πέρασε στη Ρόδο από την απέναντι ακτή, επικεφαλής πρόσθετων στρατευμάτων. Υπολογίστηκε ότι ο οθωμανικός στρατός που αποβιβάστηκε στο νησί, πλησίαζε να αριθμεί 100.000 άνδρες. Πολιόρκησαν την πόλη της Ρόδου που διέθετε περίπου 5.000 υπερασπιστές (600 Ιωαννίτες από τους οποίους οι διακόσιοι ήταν Ιππότες, 400 Έλληνες και Βενετσιάνοι από την Κρήτη, ξένοι ναυτικοί και ντόπιοι ή αγρότες από τα γύρω νησιά). Κυριότερο πρόβλημα των υπερασπιστών της Ρόδου ήταν ο επισιτισμός του πληθυσμού, καθώς στην ασφάλεια των οχυρώσεών της είχαν συρρεύσει πάμπολλοι άμαχοι από την ύπαιθρο. Η πολιορκία κράτησε πέντε μήνες. Οι Ιωαννίτες αμύνονταν χωρίς εφόδια και τρόφιμα, περιμένοντας βοήθεια από τα χριστιανικά κράτη της Δύσης που διακήρυσσαν την αλληλεγγύη τους αλλά καθυστερούσαν να συνδράμουν. Χριστιανική βοήθεια δεν έφτασε ποτέ στη Ρόδο, όπου κάθε νεκρός στα τείχη δεν υπήρχε δυνατότητα να αντικατασταθεί, ενώ στην οθωμανική πλευρά νέες αφίξεις από την απέναντι ακτή αναπλήρωναν τις τρομακτικές απώλειες του στρατού του Σουλεϊμάν. Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1522, αντιπροσωπεία κατοίκων από την Τήλο και τη Νίσυρο έφτασε στο στρατόπεδο του Σουλεϊμάν. Δήλωσαν υποταγή στον σουλτάνο, εξασφάλισαν ότι ο οθωμανικός στρατός δεν θα έπεφτε στα νησιά τους και πέτυχαν κάποια αξιόλογα προνόμια κι ένα είδος αυτονομίας. Η πολιορκία συνεχιζόταν ακόμα, όταν, στις αρχές Δεκεμβρίου, ο Παύλος Συγκλητικός και ο Νικόλαος Βεργάτης εμφανίστηκαν μπροστά στον Μεγάλο Μάγιστρο, Φίλιππο ντε Βιγιέρ (Filippe de Viiieurs de l’ Isle d’ Adam, 1522 – 1534) και ως εκπρόσωποι του ελληνικού πληθυσμού τον κάλεσαν να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους. Τον έπεισαν. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν ως τις 20 Δεκεμβρίου του 1522, οπότε επήλθε συμφωνία καθώς και ο Σουλεϊμάν έβλεπε ότι παράταση της πολιορκίας συνεπαγόταν μεγάλες απώλειες. Η οχυρωμένη Ρόδος παραδόθηκε στον Σουλεϊμάν την 1η Ιανουαρίου του 1523.
1945 – 50 κράτη υπογράφουν στο Σαν Φρανσίσκο τον καταστατικό χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών υπογράφηκε στις 26 Ιουνίου 1945, στο Σαν Φρανσίσκο, στο τέλος της Συνδιασκέψεως των Ηνωμένων Εθνών για τη Διεθνή Οργάνωση, και άρχισε να ισχύει στις 24 Οκτωβρίου 1945. Το Καταστατικό του Διεθνούς Δικαστηρίου αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Χάρτη. Τα Ηνωμένα Έθνη αποτελούν μέρος του ευρύτερου συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο περιλαμβάνει ένα εκτεταμένο δίκτυο ιδρυμάτων και οντοτήτων. Κεντρικό στοιχείο του οργανισμού είναι τα πέντε κύρια όργανα που ιδρύθηκαν από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών: η Γενική Συνέλευση, το Συμβούλιο Ασφαλείας, το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο, το Διεθνές Δικαστήριο και η Γραμματεία του ΟΗΕ. Ένα έκτο κύριο όργανο, το Συμβούλιο Κηδεμονίας, ανέστειλε τις εργασίες την 1η Νοεμβρίου 1994, μετά την ανεξαρτησία του Παλάου, της τελευταίας εναπομείνασας επικράτειας εντολοδόχου του ΟΗΕ. Κάτω από τα έξι κύρια όργανα του ΟΗΕ βρίσκεται μια πληθώρα από οντότητες και οργανισμούς, κάποιοι από τους οποίους είναι παλαιότεροι από τον ίδιο τον ΟΗΕ και λειτουργούν με σχεδόν πλήρη ανεξαρτησία από αυτόν. Αυτά περιλαμβάνουν εξειδικευμένους οργανισμούς, ιδρύματα έρευνας και κατάρτισης, προγράμματα και ταμεία και άλλες οντότητες του ΟΗΕ.
Όλοι οι οργανισμοί στο σύστημα των Ηνωμένων Εθνών υπακούουν στην Αρχή Noblemaire, με βάση την οποία οι υπάλληλοί του λαμβάνουν ίση αμοιβή για εργασία ίσης αξίας, ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους ή τους μισθούς που αποκτούν στη χώρα τους. Στην πράξη, η Διεθνής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, η οποία διέπει τους όρους του προσωπικού του ΟΗΕ, αναφέρεται στην πιο ακριβοπληρωμένη εθνική δημόσια υπηρεσία. Οι μισθοί του προσωπικού υπόκεινται σε εσωτερικό φόρο που διοικείται από τους οργανισμούς του ΟΗΕ.
1963 – Ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι επισκέπτεται το διαιρεμένο Βερολίνο. Αρχίζει το λόγο του με την περίφημη φράση: «Ich bin ein Berliner»… Μισός αιώνας κλείνει, ακριβώς σήμερα, από την ημέρα που ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι εκφώνησε την ομιλία στο Βερολίνο, και είπε την περίφημη φράση «Είμαι ένας Βερολινέζος». Στις 26 Ιουνίου του 1963, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, οι 200.000 άνθρωποι που τον άκουσαν παραληρούσαν από ενθουσιασμό. Φωτογραφίες της εποχής δείχνουν τις εκδηλώσεις λατρείας από το πλήθος. Εργάτες διαγκωνίζονταν για να δουν από τα παράθυρα τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Αστυνομία και άνδρες της ασφαλείας του απομάκρυναν τον κόσμο, σηκώνοντας στα χέρια γυναίκες και παιδιά. Τα μπαλκόνια βούλιαζαν από το βάρος όσων ήθελαν να επευφημήσουν τον JFK.
Ο Τζον Κένεντι επισκέφθηκε την Ευρώπη, στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του, σε μια καλά οργανωμένη επιχείρηση γοητείας. Πουθενά δεν τον υποδέχθηκαν με τέτοιον ενθουσιασμό όσο στο Δυτικό Βερολίνο. Μίλησε στα σκαλιά του Δημαρχείου του Βερολίνου, μόλις μερικά μέτρα μακριά από το Τείχος, το οποίο είχε χτίσει η Ανατολική Γερμανία 22 μήνες νωρίτερα. Κατήγγειλε το κομμουνιστικό καθεστώς και δείχνοντας το Τείχος είπε το «Ως ελεύθερος άνθρωπος, είμαι ένας Βερολινέζος». Είναι η φράση που έμεινε ιστορική, πλάι στο όνομά του, μαζί με το απόσπασμα από την ομιλία του 1960, όταν στην τελετή της ορκωμοσίας του στην προεδρία των ΗΠΑ είπε: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».
Σε εκείνη την επίσκεψη ο Κένεντι έκανε πολλά για να εκφράσει τη συμπαράστασή του στους αποκλεισμένους Βερολινέζους. Το 1963 η πόλη ήταν χωρισμένη στα δύο. Η μισή ήταν προπύργιο της Δυτικής Ευρώπης, περίκλειστη από το Τείχος και περικυκλωμένη από την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. Οι κάτοικοι είχαν λόγους να φοβούνται ότι οι δυτικές δυνάμεις μπορεί να αποφάσιζαν ότι το κόστος της διατήρησης και της άμυνας αυτού του θυλάκου ήταν πολύ υψηλό για να συνεχίσουν να τον στηρίζουν. Ο Κένεντι ήλπιζε να τους εμψυχώσει και να ανυψώσει το ηθικό του κόσμου, δείχνοντας ότι η Αμερική είναι στο πλευρό του Δυτικού Βερολίνου. Ηθελε επίσης να κινητοποιήσει άλλες χώρες να συμπήξουν κοινό μέτωπο κατά του κομμουνισμού.
Τον Ιούνιο του 1963 οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία ήταν ίσως χειρότερες από ποτέ, λόγω της κρίσης με τους πυραύλους της Κούβας. Την ίδια εποχή οι Γερμανοί ήταν ένα έθνος ηττημένο και χωρισμένο στα δύο, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η επίσκεψη του αμερικανού προέδρου έδωσε αίγλη και θάρρος στο Δυτικό Βερολίνο. Αν και ο Κένεντι δολοφονήθηκε πέντε μήνες αργότερα, οι ΗΠΑ συνέχισαν να υποστηρίζουν το Δυτικό Βερολίνο για τα επόμενα 26 χρόνια, ως την πτώση του Τείχους.
Γεννήσεις
1908 – Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Guillermo Allende Gossens, 26 Ιουνίου 1908 – 11 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός ιατρός και πολιτικός, γνωστός ως ο πρώτος μαρξιστής που έγινε πρόεδρος χώρας μέσω ανοικτών εκλογών[1]. Υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Χιλής από το 1970 έως το 1973, όταν ανατράπηκε με ένα πραξικόπημα (το οποίο είχε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών) από τον Αουγούστο Πινοσέτ. Γεννήθηκε στο Βαλπαραΐσο το 1908 και αυτοκτόνησε[2] στο Σαντιάγο το 1973. Καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο, απ΄ όπου και έλαβε το δίπλωμά του το 1932. Ασχολήθηκε έντονα με την πολιτική αναπτύσσοντας μαρξιστική δράση. Ένα χρόνο μετά συνέβαλε στην ίδρυση του σοσιαλιστικού κόμματος της Χιλής. Το 1937 συμμετείχε στη κυβέρνηση του Πέδρο Αγκίρρε Σέντρα, στην οποία και ανέλαβε για τέσσερα χρόνια υπουργός Υγείας. Το 1945 εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της Γερουσίας.
Το 1952, όταν έβαλε υποψηφιότητα για την Προεδρία, επειδή είχε δεχθεί την υποστήριξη του παράνομου τότε κομμουνιστικού κόμματος, διαγράφτηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα με συνέπεια να καταταγεί τελευταίος των τεσσάρων υποψηφίων. Επανήλθε όμως στις εκλογές του 1958 με την υποστήριξη των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών, των οποίων το κόμμα τους είχε πλέον νομιμοποιηθεί. Παρά ταύτα κατατάχθηκε δεύτερος των υποψηφίων.
1924 – Κώστας Αξελός. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Μιλτιάδη Αξελού, παθολόγου, διευθυντή κλινικής στον Ευαγγελισμό και η μητέρα του, Κωνσταντίνα, καταγόταν από την παλιά αθηναϊκή οικογένεια Ξηροταγάρου. Ακολούθησε σπουδές Νομικής και κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση. Εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1941 και έγινε ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ και διαφωτιστής σε θέματα προπαγάνδας. Πολέμησε στα Δεκεμβριανά και φυλακίστηκε τραυματισμένος στο Χασάνι όπου καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του και τις πράξεις του στον ΕΛΑΣ σπουδάζουσας. Απέδρασε κολυμπώντας. Αν και αρκετά μεταγενέστερα κατεφέρθηκε κατά της δράσης του ΚΚΕ το καιρό της Κατοχής, εν τούτοις θεωρείται διερευνητέος και ο ρόλος που έπαιξε στην υπόθεση Κίτσου Μαλτέζου ενώ πήρε μέρος στην ανατίναξη κτιρίων στα Δεκεμβριανά. Το 1945 εγκαταλείπει μόνιμα την ενεργή πολιτική και διαγράφεται από τις τάξεις του ΚΚΕ. Λόγω των διώξεων του από το κράτος καθώς καταζητούταν μετέβη με το πορτογαλικό πλοίο Ματαρόα από τον Πειραιά στο Παρίσι, όπου έμελλε να εγκατασταθεί μόνιμα, μέχρι τον θάνατό του το Φεβρουάριο του 2010. Συνεπιβάτες σε αυτό το πλοίο ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κώστας Παπαϊωάννου, που μαζί με διακόσιους ακόμα (ανάμεσα στους οποίους και οι Μέμος Μακρής, Μιμίκα Κρανάκη) είχαν εξασφαλίσει, με την βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ (Octave Merlier), υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου από την γαλλική κυβέρνηση. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόνη και δίδαξε από το 1962 ως το 1973 ως καθηγητής. Επίσης, ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού Arguments.
1928 – Ηλίας Πετρόπουλος (Αθήνα, 26 Ιουνίου 1928 – Παρίσι, 3 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Έλληνας ερευνητής, μελετητής του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος, σκιτσογράφος, φωτογράφος και συλλέκτης.[3] Ήταν ο πρώτος (ερασιτέχνης) λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε συστηματικά με το θεωρούμενο ως κοινωνικό περιθώριο, στο πλαίσιο του ευρύτατου γνωστικού αντικειμένου που ο ίδιος αποκαλούσε «λαογραφία του άστεως». Κατέγραψε, ανέλυσε και διέσωσε τεκμήρια για πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την κυρίαρχη ιστορική αφήγηση και από τα συντηρητικά ελληνικά πανεπιστήμια του καιρού του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, αλλά και ποιητές, πεζογράφους, ζωγράφους και καλλιτέχνες που συχνά στάθηκαν αφορμή για άρθρα και βιβλία του. Τα βιβλία του έχουν συχνά τη μορφή της μελέτης ή της μονογραφίας ενώ πολλά αποτελούν συλλογές άρθρων παρεμφερούς θεματικής, είτε αδημοσίευτων, είτε δημοσιευμένων σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Εγραφε ακατάπαυστα μέχρι το 2003 όταν πέθανε από καρκίνο.
Θάνατοι
363 – Ιουλιανός (Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, Λατ. Flavius Claudius Julianus, 331 ή 332 — 26 Ιουνίου 363), γνωστός ως Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Ιουλιανός ο Αποστάτης, αλλά και Ιουλιανός ο Μέγας, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο και αξιοσημείωτος φιλόσοφος και συγγραφέας στην ελληνική γλώσσα. Συμβασίλευσε, ως Καίσαρας, με τον Κωνστάντιο Β´ από το 355 ως το 360 και μόνος του, ως Αύγουστος, από το 361 ως το 363. Ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της Δυναστείας του Κωνσταντίνου και ο μοναδικός παγανιστής μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο, ενώ καθιέρωσε τη χρήση του όρου Έλληνας ως παγανιστής, καθώς κατά την προσπάθεια επιβολής της παλιάς θρησκείας αυτοπροσδιοριζόταν ως Έλληνας εννοώντας πως ακολουθούσε τη θρησκεία των παγανιστών οι οποίοι έως τότε ήταν γνωστοί ως Εθνικοί και προσδίδοντας θρησκευτικό νόημα στη λέξη.
1943 – Καρλ Λαντστάινερ Γεννήθηκε στη Βιέννη στις 14 Ιουνίου 1868. Ο πατέρας του, Λέοπολντ, ήταν νομικός και πολύ γνωστός δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων, ο οποίος όμως απεβίωσε όταν ο Καρλ ήταν μόνον έξι ετών. Έτσι, ο μικρός Καρλ ανατράφηκε από τη μητέρα του, Φάννυ Ες (Fanny Hess), στην οποία ο Καρλ ήταν ιδιαίτερα αφοσιωμένος. Ολοκλήρωσε τη φοίτησή του στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και, τελειώνοντας, εγγράφηκε στο Staatsgymnasium του Λιντς το 1880, όπου και καλλιέργησε την αγάπη του για τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες. Τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του, εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης, από όπου απεφοίτησε το 1891. Ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια είχε αρχίσει να κάνει βιοχημικές έρευνες και το έτος της αποφοίτησής του δημοσίευσε μια εργασία σχετικά με την επίδραση των διαιτών στη σύσταση του αίματος. Θέλοντας να αποκτήσει επιπλέον γνώσεις στη χημεία, πέρασε την επόμενη πενταετία στα εργαστήρια Hantzsch στη Ζυρίχη, του καθηγητή Εμίλ Φίσερ στο Βίρτσμπουργκ και του καθηγητή Μπαμπέργκερ στο Μόναχο.
Το 1896 ο Λαντστάινερ επέστρεψε στη Βιέννη και ξανάρχισε τις μελέτες του στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλης, ως βοηθός του δρα. Μαξ φον Γκρούμπερ (Max von Gruber) στο Ίδρυμα Υγιεινής της Βιέννης. Ο Γκρούμπερ ήταν ευρέως γνωστός για τη δημιουργία της ορολογικής δοκιμασίας (τεστ) για τη διάγνωση του τυφοειδούς πυρετού. Ο Λαντστάινερ γοητεύτηκε από την αντίδραση Gruber-Widal, χάρη στην οποία διαπιστώνονται οι ορολογικές διαφορές που προκαλούν οι βάκιλοι του τυφοειδούς και οι μη-τυφοειδείς βάκιλοι. Πίστευε ότι οι διαφοροποιήσεις αυτές προκαλούνταν από ειδικότερες χημικές διαφορές μεταξύ των βακίλων που αναγνώριζαν τα αντισώματα. Υπό την καθοδήγηση του Γκρούμπερ, το ενδιαφέρον του Λαντστάινερ για τους ανοσοποιητικούς μηχανισμούς και τη φύση των αντισωμάτων έγινε ακόμα περισσότερο έντονο και σύντομα δημοσίευσε τα πρώτα του άρθρα σχετικά με την ανοσία και την οροσυγκόλληση.
Περί τα τέλη του 1897 ο Λαντστάινερ έγινε βοηθός του Πανεπιστημιακού τμήματος Παθολογοανατομίας της Βιέννης, υπό τον καθηγητή Άντον Βάιχσελμπαουμ (Anton Weichselbaum). Στο τμήμα αυτό παρέμεινε ως το 1908 και διενήργησε περισσότερες από 3.600 νεκροψίες, δημοσιεύοντας 75 εργασίες. Οι περισσότερες από αυτές (52) αφορούσαν θέματα σχετικά με τον ορό του αίματος, 23 ήταν σχετικές με τη μικροβιολογία και 11 ήταν σχετικές με την ανατομία. Το 1908 έλαβε τη θέση του Παθολογοανατόμου στο Wilhelminaspital της Βιέννης και το 1911 έγινε καθηγητής Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης χωρίς, εντούτοις, να λαμβάνει τον ανάλογο μισθό.
Το 1916 νυμφεύτηκε την Έλεν Βλάστο (Helen Wlasto) και το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Έρνεστ Καρλ Λαντστάινερ (Ernest Karl Landsteiner, 8 Απριλίου 1917), ο οποίος αργότερα έγινε διακεκριμένος χειρουργός στο Πρόβιντενς του Ροντ Άιλαντ.
Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και καθώς οι συνθήκες στην Αυστρία είχαν γίνει ιδιαίτερα δύσκολες για την ιατρική έρευνα, ο Λαντστάινερ, το 1919, αποδέχθηκε τη θέση του Παθολογοανατόμου στο Ρωμαιοκαθολικό Νοσοκομείο (Roman Catholic Hospital) της Χάγης στην Ολλανδία. Από αυτή τη θέση δημοσίευσε 12 εργασίες σχετικά με τις πρωτεΐνες που αναστέλλουν την αναφυλαξία και την ορολογική ειδίκευση στην αιμοσφαιρίνη διαφόρων ειδών ζώων. Το 1922 ο Λαντστάινερ εγκατέλειψε τη θέση του στην Ολλανδία και μετοίκησε οικογενειακώς στη Νέα Υόρκη, όπου ανέλαβε θέση στο Ίδρυμα ιατρικών ερευνών Ροκφέλερ, θέση στην οποία παρέμεινε για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1930 ο Λαντστάινερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής για την προσφορά του στην αναγνώριση των ομάδων αίματος, εργασία την οποία είχε δημοσιεύσει το 1901. Το 1939 του δόθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Καθηγητή στο Ίδρυμα Ροκφέλλερ και, την ίδια περίοδο, έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα.
Ο Λαντστάινερ απεβίωσε στις 26 Ιουνίου 1943: Έπαθε καρδιακή προσβολή ενώ εργαζόταν στο εργαστήριό του στο Ίδρυμα Ροκφέλερ, κρατώντας στα χέρια του μια πιπέτα.
1996 – Βερόνικα Γκέριν. Ήταν ιρλανδή δημοσιογράφος (αστυνομική συντάκτρια), θύμα του οργανωμένου εγκλήματος της χώρας της, το οποίο ερευνούσε με την αρθρογραφία της. Έγινε παγκοσμίως γνωστή από τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα μέσα από δύο ταινίες, που γυρίστηκαν στις αρχές της νέας χιλιετίας. Η Βερόνικα Γκέριν γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1959 στο Δουβλίνο. Φοίτησε σε καθολικό σχολείο και διακρίθηκε για τις αθλητικές της επιδόσεις σε πολλά αθλήματα (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, καμόγκι και ιρλανδέζικο ποδόσφαιρο). Σπούδασε λογιστικά στο Τρίνιτι Κόλετζ του Δουβλίνου και αρχικά απασχολήθηκε στην επιχείρηση του πατέρα της. Το 1983 άλλαξε επαγγελματική κατεύθυνση και ίδρυσε μία εταιρεία δημοσίων σχέσεων. Συνεργάστηκε με το κεντροδεξιό κόμμα «Φιάνα Φάιλ» («Στρατιώτες του Πεπρωμένου») κι έγινε βοηθός του αμφιλεγόμενου ηγέτη του Τσαρλς Χόχι, που διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Ιρλανδίας. Το 1985 παντρεύτηκε τον Γκράχαμ Τάρλεϊ, με τον οποίο απέκτησε ένα αγόρι.
Ανικανοποίητη και από τη νέα της δουλειά άλλαξε και πάλι επάγγελμα και στα 31 της ξεκίνησε καριέρα δημοσιογράφου. Άρχισε να συνεργάζεται με τις εφημερίδες «Sunday Business Post» και «Sunday Tribune». Εκμεταλλευόμενη τις γνωριμίες της στην ιρλανδική αστυνομία και τις πηγές της στον υπόκοσμο του Δουβλίνου, άρχισε να δημοσιεύει έρευνες για το οργανωμένο έγκλημα στην Ιρλανδία, αλλά και για τις δραστηριότητες του IRA. Το 1994 ξεκίνησε τη συνεργασία της με την εφημερίδα «Sunday Independent» και ασχολήθηκε με έρευνες σχετικά με τη διακίνηση των ναρκωτικών στην Ιρλανδία. Βασική πηγή των αποκαλύψεών της ήταν ο φυλακισμένος ναρκέμπορος Τζον Τρέινορ της συμμορίας του Τζον Γκίλιγκαν. Οι επώνυμες καταγγελίες προκάλεσαν την αντίδραση των κυκλωμάτων των ναρκωτικών, με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή της. Τον Ιανουάριο του 1995, ένας άγνωστος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της και την απείλησε με όπλο, πυροβολώντας τη στο πόδι. Η διεύθυνση της εφημερίδας, αλλά και αστυνομία προσφέρθηκαν να της παράξουν προστασία επί 24ώρου βάσεως, αλλά η ίδια δεν την αποδέχτηκε, επειδή ήταν εμπόδιο στη δουλειά της. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο βαρώνος των ναρκωτικών Τζον Γκίλιγκαν τής επιτέθηκε, επειδή σ’ ένα άρθρο της τον είχε κατηγορήσει για πολυτελή διαβίωση χωρίς εμφανή εισοδήματα. Αργότερα της τηλεφώνησε το σπίτι της και την απείλησε ότι θα απαγάγει και θα σκοτώσει τον γιο της, αν ξαναγράψει οτιδήποτε γι’ αυτόν. Στις 26 Ιουνίου 1996 κι ενώ είχε σταματήσει με το αυτοκίνητό της σ’ ένα φανάρι στα περίχωρα του Δουβλίνου, δέχτηκε έξι σφαίρες από τον συνεπιβάτη μιας μοτοσυκλέτας που πλεύρισε το αυτοκίνητό της. Όπως αποδείχτηκε αργότερα και οι δύο επιβαίνοντες ήταν μέλη της συμμορίας του Γκίλιγκαν και την εντολή της δολοφονίας της είχε δώσει το πρωτοπαλλήκαρό του Τσαρλς Μπόουντεν. Ο θάνατος της Γκέριν ήταν ακαριαίος και συνέβη δύο ημέρες πριν από τη συμμετοχή της σε δημοσιογραφικό συνέδριο στο Λονδίνο, όπου θα μιλούσε για τους κινδύνους του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.
Η δολοφονία της Γκεριν προκάλεσε οργή στη χώρα και ο πρωθυπουργός Τζον Μπρούτον τη χαρακτήρισε «επίθεση στη δημοκρατία». Η κηδεία ήταν πάνδημη, παρουσία του ιρλανδού πρωθυπουργού και καλύφθηκε απ’ ευθείας από τη δημόσια τηλεόραση (RTE). Η ανάκριση αποκάλυψε αμέσως την ανάμιξη της συμμορίας Γκίλιγκαν στη δολοφονία της Γκέριν. Οι εμπλεκόμενοι συνελήφθησαν, αλλά ο Μπόουντεν εξασφάλισε καθεστώς προστατευόμενου μάρτυρα (ο πρώτος στα νομικά χρονικά της χώρας) και αποκάλυψε ονόματα και διευθύνσεις. Οι συλλήψεις που ακολούθησαν ξεπέρασαν τις 150, ενώ κατασχέθηκαν μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών και φορτία όπλων, με αποτέλεσμα η εγκληματικότητα να πέσει κατά 15% τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές. Στην εξέλιξη αυτή συνέβαλαν με τους μηχανισμούς τους και οι οικονομικές υπηρεσίες της χώρας. Ο Τζον Γκίλιγκαν είχε εγκαταλείψει την Ιρλανδία την προηγούμενη ημέρα της δολοφονίας της Γκέριν και χρόνια αργότερα συνελήφθη κι εκδόθηκε στην Ιρλανδία, όπου καταδικάστηκε σε κάθειρξη 28 ετών για εμπόριο ναρκωτικών και όχι για τη δολοφονία της μαχητικής και ατρόμητης δημοσιογράφου.
Το 2000 το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου ενέταξε τη Βερόνικα Γκέριν στον κατάλογο με τους «50 Ήρωες της Ελευθερίας του Τύπου» και το 2007 το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου προκήρυξε υποτροφία στη μνήμη της για μάστερ δημοσιογραφίας στην ερευνητική δημοσιογραφία. Η δράση και η δολοφονία της Βερόνικα Γκέριν προκάλεσαν το ενδιαφέρον του κινηματογράφου, που έκανε γνωστό το όνομά της παγκοσμίως και σύμβολο της μαχόμενης δημοσιογραφίας. Γυρίστηκαν δύο ταινίες: η πρώτη με τίτλο «Το τίμημα της αλήθειας» («When the Sky Falls», 2000), σε σκηνοθεσία του Τζον Μακένζι με πρωταγωνίστρια την Τζόαν Άλεν και η δεύτερη με τίτλο «Βερόνικα Γκέριν: Θανάσιμη Αποκάλυψη» («Veronica Guerin», 2003) σε σκηνοθεσία του Τζόελ Σουμάχερ με πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπλάνσετ.
