.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
– 26 Φεβρουαρίου 2025 –
Είναι η 57η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Yπολείπονται 308 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:00 – Δύση ήλιου: 18:15 – Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 15 λεπτά
🌑 Σελήνη 27.7 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ανατολή, Πορφύριο, Πορφυρό, Πορφύρη,
Πορφυρή, Πορφυρία, Πορφύρα, Πορφυρώ, Πορφυρούλα,
Σεβαστιανό, Σεβαστίνο, Σεβαστό, Σέβο, Σέβη, Φωτεινή, Φώτω, Φώφη
Φωτούλα, Φαίη, Φωφώ, Φώτιο, Φώτη, Φωτεινός, Φωτί, Φωτεινή,
Φανή, Φένια, Φώτω, Φώφη, Φωτούλα, Φαίη και Φωφώ
| Γεγονότα
1936 – Έπειτα από μακροχρόνιες έρευνες, ο Φέρντιναντ Πόρσε παρουσιάζει το «λαϊκό αυτοκίνητο», γνωστότερο ως Volkswagen. Το Volkswagen Käfer, δηλαδή «Σκαθάρι» στα γερμανικά (αρχική επίσημη ονομασία : Volkswagen Typ 1) ή Volkswagen Beetle στις αγγλόφωνες χώρες, ήταν το πρώτο χρονολογικά αυτοκίνητο στην ιστορία της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen και γενικότερα του μετέπειτα Ομίλου Volkswagen, και παρήχθη από τον Αύγουστο του 1938 έως τις 30 Ιουλίου 2003.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης χρονικής περιόδου, κατασκευάστηκαν συνολικά 21.529.464 αντίτυπα, με αποτέλεσμα το Σκαθάρι να γίνει, σε παγκόσμια κλίμακα, το αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη χρονική διάρκεια παραγωγής και τον μεγαλύτερο αριθμό οχημάτων υπό την ίδια πλατφόρμα.
Στην Ελλάδα έγινε γνωστό και με τα λαϊκά ονόματα Σκαραβαίος (από την μετάφραση της αυθεντικής ονομασίας) και Κατσαριδάκι – το τελευταίο μάλιστα προήλθε από την μετάφραση της γνωστής σειράς ταινιών της Ντίσνεϋ με πρωταγωνιστή ένα Κατσαριδάκι ονόματι Χέρμπυ (Herbie)
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Η ιστορία μιας «χελώνας»
| Γεννήσεις
1906 – Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906. Χάρη στο υψηλό επίπεδο του οικογενιακού του περιβάλλοντος, καλλιέργησε από μικρός το καλλιτεχνικό του ταλέντο, μαθητεύοντας κοντά στον Βασίλη Μαγιάση (1917) και τον Κωνσταντίνο Παρθένη (1921 – 1922). Το 1923 έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε γαλλική και ελληνική φιλολογία στη Σορβόννη, ενώ παράλληλα φοίτησε στην Academie Ranson με τον Roger Bissiere και στο εργαστήριο χαρακτικής του Δημήτρη Γαλάνη.
Έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Παρίσι (1927, Galerie Percier) και τη δεύτερη στην Αθήνα, μαζί με το γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο (1928, Στρατηγοπούλου). Το 1933 συμμετείχε στη διοργάνωση του 4ου Διεθνούς Συνεδρίου της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (CIAM) στην Αθήνα, μαζί με μεγάλα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (1934) ασχολήθηκε με την έκδοση του σημαντικότατου περιοδικού Το 3ο Μάτι 1935-1937), συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εξοικείωση του ελληνικού κοινού με τη μοντέρνα τέχνη. Το 1941 εκλέχτηκε καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, όπου δίδαξε έως το 1958.
Η τέχνη του και η όλη παρουσία του τον ανέδειξαν σε κορυφαίο εκπρόσωπο της εικαστικής γενιάς του ’30. Ήταν ένας από τους κυριότερους εισηγητές του κυβισμού, και γενικότερα του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, στην ελληνική ζωγραφική. Ωστόσο το έργο του ακολουθεί μόνον εν μέρει τα κυβιστικά ή κονστρουκτιβιστικά πρότυπα, τα οποία συνδυάζει με τον χρωματικό πλούτο και τις παραδοσιακές ιδιαιτερότητες του ελληνικού χώρου, κυρίως του τοπίου της Ύδρας.
Επιδόθηκε επίσης στη χαρακτική, τη γλυπτική, την εικονογράφηση βιβλίων, σχεδίασε κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις, δημοσίευσε μελέτες και εξέδοσε βιβλία για την τέχνη. Ήταν ιδρυτικό μέλος της ομάδας “Αρμός” και του ελληνικού τμήματος της AICA. Το 1970 έλαβε το Αριστείο Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας έγινε τακτικό μέλος το 1973. Ήταν επίτιμος διδάκτορας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1979) και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1991), επίτιμο μέλος της βρετανικής Royal Academy of Arts και της Academia Tiberiana της Ρώμης, και είχε τιμηθεί με τον τίτλο του Officier des Arts et des Lettres από το γαλλικό κράτος.
Έκανε πάνω από 50 ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1950 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το έργο του παρουσιάστηκε στις εξής αναδρομικές εκθέσεις: 1946: Βρετανικό Συμβούλιο, Αθήνα. 1968: Whitechapel, Λονδίνο. 1973: Εθνική Πινακοθήκη. 1984: αίθουσα Το Τρίτο Μάτι, Αθήνα. 1987: Μακεδονικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη. 1988: Royal Academy of Arts, Λονδίνο και, μετά το θάνατό του (Αθήνα, 1994), το 2006 στο Μουσείο Μπενάκη και το 2011 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της ’νδρου.
Το 1986 δώρισε 46 έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη, ενώ το 1991 δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη το τριόροφο σπίτι του στην Αθήνα, με τον οικιακό εξοπλισμό και το εργαστήριό του. Το κτήριο (Κριεζώτου 3) λειτουργεί ως Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, παράρτημα του Μουσείου Μπενάκη.
| Θάνατοι
1986 – Αμαλία Φλέμιγκ. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και ήταν κόρη του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (όπου και εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker), και στο Λονδίνο. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση.
Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, πήγε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Το 1953 παντρεύτηκε τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Φλέμινγκ πέθανε το 1955. Αν και δεν τον χρησιμοποιούσε, είχε τον τίτλο της Λαίδης, καθώς ο Φλέμινγκ ήταν Ιππότης (Σερ).
Το Νοσοκομείο Αμαλία Φλέμινγκ, στα Μελίσσια, που έλαβε το όνομά του προς τιμήν της Ελληνίδας επιστήμονος. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση 25 ημερών, κατά τις οποίες βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία, φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκισή της, την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη των βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο της χούντας.
Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α’ Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δεν δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ.
Επιπροσθέτως, η Αμαλία Φλέμινγκ διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) και τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας (1965). Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοϊατρικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμινγκ”, το οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 26η Φεβρουαρίου
