26 Αυγούστου 2024
Είναι η 239η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 127 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:50 – Δύση ήλιου: 20:03
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 13 λεπτά
🌗 Σελήνη 22.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αδριανό, Αδριανή, Αδριάνα,
Ναταλία, Ναταλίνα, Ναταλή και Νάταλι
Γεγονότα
1071 – Η Μάχη στο Μαντζικέρτ. Στις 24 Αυγούστου 1071, ημέρα Τετάρτη, ένα ανιχνευτικό απόσπασμα Βυζαντινών αψιμάχησε με ένα σελτζουκικό, στα ανατολικά της λίμνης Βαν. Ο Ρωμανός, μη γνωρίζοντας πως έχει να κάνει με την εμπροσθοφυλακή του στρατεύματος του Αλπ Αρσλάν, την οποία διοικούσε ο Νιζάμ αλ-Μουλκ, υπασπιστής του σουλτάνου, έστειλε τον επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας Νικηφόρο Βρυέννιο με μικρή δύναμη για να απωθήσει τους Τούρκους. Σύντομα ο Βρυέννιος, βλέποντας ότι μονάδες του ενεπλάκησαν σε ενέδρες και περικυκλώθηκαν από ισχυρές εχθρικές δυνάμεις, διέταξε υποχώρηση στο βυζαντινό στρατόπεδο. Ο αυτοκράτορας, μη έχοντας ακόμη πειστεί πως επρόκειτο για μονάδες του κυρίως σελτζουκικού στρατού, έστειλε τον αρμενικής καταγωγής Νικηφόρο Βασιλάκιο, δούκα της Θεοδοσιούπολης (σημ. Ερζερούμ), με πολύ ισχυρότερη δύναμη ιππικού εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι τότε εφάρμοσαν τη συνήθη σε αυτούς τακτική της ψεύτικης υποχώρησης με σκοπό την ενέδρα. Ο Βασιλάκιος, περιφρονώντας τις βασικές αρχές της βυζαντινής τακτικής απέναντι στα πολεμικά τεχνάσματα των νομαδικών λαών, παρασύρθηκε σε αλόγιστη καταδίωξη των Τούρκων και τελικά έπεσε στην ενέδρα τους. Ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος, ενώ οι άντρες του έπεσαν νεκροί σχεδόν μέχρι τον τελευταίο.
Τότε ο Ρωμανός, συνειδητοποιώντας την ισχύ του τουρκικού αποσπάσματος αλλά μη δεχόμενος ακόμη πως επρόκειτο για τον στρατό του Αλπ Αρσλάν, έστειλε εναντίον του ξανά τον Βρυέννιο, επικεφαλής ολόκληρης της αριστερής πτέρυγας. Όμως, ως τότε οι Τούρκοι είχαν προλάβει να αποσυρθούν στους γύρω λόφους. Τελικά, ο Βρυέννιος κατάλαβε τι πραγματικά συνέβαινε, όταν βρήκε έναν τραυματισμένο επιζώντα της δύναμης του Βασιλάκιου. Και ενώ το βυζαντινό απόσπασμα βρισκόταν ακόμη εκεί, το απόγευμα της 24ης Αυγούστου, οι Τούρκοι επέστρεψαν στο πεδίο της μάχης σε πλήρη παράταξη και επιτέθηκαν προσπαθώντας να περικυκλώσουν τη δύναμη του Βρυέννιου. Ο τελευταίος αναγκάστηκε τότε, μπροστά στις υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, να σημάνει συντεταγμένη υποχώρηση. Η υποχώρηση αυτή συνδυάστηκε με τοπικές αντεπιθέσεις, οι οποίες οδήγησαν σε προσωρινή υποχώρηση των Τούρκων, και το βυζαντινό απόσπασμα επέστρεψε ασφαλές στο στρατόπεδο. Λέγεται ότι ο Βρυέννιος επέστρεψε τραυματισμένος από δυο βέλη στην πλάτη και ένα ακόντιο στο στήθος. Την άλλη μέρα, πάντως, ήταν και πάλι σε θέση να πολεμήσει.
Ο αυτοκράτορας διέταξε τότε το στρατό του να ετοιμαστεί για επίθεση σε πλήρη παράταξη. Όμως οι Τούρκοι είχαν ξανά αποσυρθεί πέρα από τους λόφους και δεν ήταν δυνατό να εντοπιστούν ούτε από τα βυζαντινά ανιχνευτικά αποσπάσματα, οπότε ο βυζαντινός στρατός επέστρεψε στο στρατόπεδο. Ενώ είχε φτάσει ήδη το βράδυ, ο τουρκικός στρατός, σε μια ακόμη επίδειξη της κινητικότητάς του, επιτέθηκε αιφνιδιαστικά και μέσα στο μισοσκόταδο, εναντίον Ούζων (ή, αλλιώς, Ογούζων, τουρκ. Oğuz) Τούρκων μισθοφόρων του Διογένη, οι οποίοι συναλλάσσονταν με εμπόρους έξω από το βυζαντινό στρατόπεδο. Στην προσπάθεια των πανικόβλητων Ογούζων να επιστρέψουν στην ασφάλεια του στρατοπέδου προκλήθηκε σύγχυση, καθώς αυτοί δεν διέφεραν σε εμφάνιση από τους ομόγλωσσούς τους Σελτζούκους. Τελικά, οι Σελτζούκοι επιδρομείς εξαφανίστηκαν το ίδιο γρήγορα, όπως είχαν εμφανιστεί, και η υπόλοιπη νύχτα κύλησε με περιορισμένες μόνο επιθέσεις εναντίον του αυτοκρατορικού στρατοπέδου.
Το πρωί της 25ης Αυγούστου, οι Σελτζούκοι προσπάθησαν να καταλάβουν την όχθη του ποταμού απέναντι από το βυζαντινό στρατόπεδο και ο Ρωμανός έστειλε το βαρύ πεζικό να τους απωθήσει. Το πεζικό πέτυχε στην αποστολή του αλλά, λίγο μετά, μεγάλο μέρος των Ούζων άλλαξε στρατόπεδο και προσχώρησε στους ομόγλωσσούς τους Τούρκους. Ο φόβος ότι και οι υπόλοιποι Ούζοι θα έπαιρναν το μέρος των Σελτζούκων καταπραΰνθηκε μετά από όρκο πίστης που έδωσαν στον αυτοκράτορα. Στη συνέχεια, κατέφθασε πρεσβεία από τον χαλίφη της Βαγδάτης Αλ-Μουχαλμπάν, ζητώντας διαπραγματεύσεις. Ο Ρωμανός, όμως, ζήτησε όρους -μεταξύ των οποίων την αποχώρηση των σελτζουκικών δυνάμεων από τη Μ. Ασία-, οι οποίοι οδήγησαν στην αποχώρηση της πρεσβείας. Ίσως πίστευε πως η αποστολή πρεσβείας ήταν προϊόν παρελκυστικής τακτικής εκ μέρους των Σελτζούκων, με σκοπό να συγκεντρώσουν κι άλλα στρατεύματα, ενώ ο ίδιος είχε ήδη στείλει αγγελιαφόρους προς τα τμήματα του Ρουσέλ και του Ταρχανειώτη με εντολή να ενωθούν με το κυρίως στράτευμα. Εξάλλου, παρά τις ως τότε δυσάρεστες εξελίξεις, ο βυζαντινός στρατός εξακολουθούσε να διαθέτει ισχυρή αυτοπεποίθηση λόγω της πειθαρχίας και της τάξης του, στοιχείων που του έδιναν υπεροχή σε συνθήκες μάχης εκ παρατάξεως.
Ο Αλπ Αρσλάν παρέταξε το στράτευμά του σε σχήμα ημισελήνου, χωρισμένο σε τρεις διοικήσεις. Όλα τα σώματα αποτελούνταν κυρίως από ελαφρύ ιππικό, εφοδιασμένο με βέλη, ακόντια και σπαθιά. Πιο πίσω βρίσκονταν πεζοί στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό αποτελούμενο από δόρατα, ασπίδες, σπαθιά και τσεκούρια. Ο Ρωμανός Δ’ Διογένης παρέταξε το στρατό του σε δυο παράλληλες γραμμές, η κάθε μια εκ των οποίων είχε βάθος 8 έως 10 ανδρών για τους πεζούς και 3 έως 4 για τους ιππείς. Το πλάτος της παράταξης του στρατού ήταν μέτριο. Τα 2/3 του στρατεύματος χωρίστηκαν σε τρία τμήματα, ενώ κράτησε το 1/3 του στρατεύματος ως εφεδρεία. Το αριστερό τμήμα το κρατούσαν τα θεματικά στρατεύματα από τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και τη Θράκη μαζί με τους Σλάβους, έχοντας επικεφαλής τον Νικηφόρο Βρυέννιο. Το κέντρο το διοικούσε ο αυτοκράτορας Ρωμανός, με την αυτοκρατορική φρουρά των 500 Βαράγγων που είχε πάρει μαζί του, ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις ήταν Καππαδόκες στρατιώτες, Φράγκοι και Τουρκομάνοι. Στο δεξιό τμήμα την ευθύνη είχε ο Θεόδωρος Αλυάτης και διοικούσε τους Ίβηρες της Αρμενίας, τους Χαζάρους και τους Σλάβους. Την εφεδρεία την διοικούσε ο Ανδρόνικος Δούκας με τμήματα Χαζάρων, Γερμανών, Φράγκων και των ιδιωτικών στρατών που είχε διαθέσει ο ίδιος και η φατρία του. Στις 26 Αυγούστου του 1071 θα δινόταν η μεγάλη μάχη.
Καθώς άρχισε να κινείται το βυζαντινό στράτευμα, οι Σελτζούκοι άρχισαν να εξαπολύουν βέλη και να ανοίγουν τα άκρα τους με σκοπό να κυκλώσουν τους Βυζαντινούς. Τα δυο κέντρα συγκρούστηκαν, ενώ τα άκρα των Βυζαντινών κατεδίωκαν τα άκρα των Σελτζούκων. Όλη η τουρκική παράταξη άρχισε να υποχωρεί προς το όρος Σουφάν, συνεχίζοντας όμως να εξαπολύει βέλη. Η συνοχή του βραδυκίνητου βυζαντινού στρατεύματος κλονίστηκε και αυτό άρχισε να εμφανίζει ρωγμές. Οι Σελτζούκοι κύκλωναν απομονωμένες μονάδες και τις αποτελείωναν γρήγορα. Σε δυο ώρες θα έπεφτε η νύχτα και το στράτευμα του Ρωμανού είχε πολλές απώλειες, ενώ οι Σελτζούκοι δεν είχαν ούτε 1.000 απώλειες. Έτσι, ο Ρωμανός διέταξε τακτική αναστροφή του μετώπου για αποχώρηση. Οι Βρυέννιος και Αλυάτης νόμισαν ότι το σύνθημα έδειχνε ότι ηττήθηκαν και υποχωρούσαν. Πολλοί μαχητές πέταξαν τα όπλα και άρχισαν να τρέχουν και οι ιππείς έκαναν μεταβολή και σπιρούνισαν τα άλογά τους. Τότε, ο σουλτάνος διέταξε και την εφεδρεία του να μπει στη μάχη και να καταδιώξει τους Βυζαντινούς. Μετά από αυτή την κίνηση του σουλτάνου, ο αυτοκράτορας δεν είχε άλλη επιλογή από το να πολεμήσει και διέταξε επανάληψη της επίθεσης. Το πεδίο της μάχης έγινε μια απέραντη χαοτική μάζα στρατιωτών που μάχονταν, υποχωρούσαν ή κρυβόντουσαν. Τότε έπρεπε να δράσει η εφεδρεία του Ανδρόνικου Δούκα, αλλά αυτός, είτε βλέποντας την εξέλιξη της μάχης και πιστεύοντας πως ο αυτοκράτορας θα σκοτωθεί εκεί είτε από προδοτική διάθεση για να μείνει ανοιχτός ο δρόμος για τον θρόνο, διέταξε την εφεδρεία να αποσυρθεί από το πεδίο της μάχης. Ο Βρυέννιος έσπασε τον κλοιό των Σελτζούκων και διέφυγε. Ο Αλυάτης πιάστηκε αιχμάλωτος και το κέντρο της παράταξης κατέρρευσε. Μόνο οι Βάραγγοι με τις ασπίδες τους προστάτευαν τον αυτοκράτορα και συνέχισαν να μάχονται μανιασμένα. Με την πάροδο του χρόνου, όλοι έπεσαν νεκροί, ενώ ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης αιχμαλωτίστηκε βαριά τραυματισμένος στο στήθος και στο χέρι. Δέκα Σελτζούκοι τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον σουλτάνο, ενώ οι συμπολεμιστές τους γιόρταζαν στο πεδίο της μάχης τη νίκη τους. Οι απώλειες των Βυζαντινών έφτασαν ίσως και τους 8.000 άνδρες, νεκρούς και αιχμαλώτους.
1346 – Χρησιμοποιείται για πρώτη φορά κανόνι σε μάχη. Το κατέχουν οι Άγγλοι του Εδουάρδου Γ’, που τους βοηθά να νικήσουν τις δυνάμεις του γάλλου βασιλιά Φίλιππου ΣΤ’ στη Μάχη του Κλεσί.
Η μάχη του Κρεσί θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές μάχες της στρατιωτικής ιστορίας και σημείο αναφοράς της ανάπτυξης της στρατιωτικής τεχνολογίας, καθώς για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν τα κανόνια στο πεδίο της μάχης, προκαλώντας όχι μόνο σοκ και δέος στον εχθρό, αλλά και τρομακτικές απώλειες.
Η απίστευτη αιματοχυσία μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας που σημάδεψαν τις πολεμικές τους αναμετρήσεις, γνώρισαν ένα σημείο καμπής τον Αύγουστο του 1346 όταν οι Άγγλοι στην μάχη του Κρεσί έφεραν έναν «άσσο στο μανίκι» ένα κρυφό όπλο το οποίο έμελλε να αλλάξει τον τρόπο διεξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων, το κανόνι.
1959 – Η British Motor Corpration παρουσιάζει το αυτοκίνητο Mini Cooper. Ο Βρετανός σχεδιαστής αυτοκινήτων, ελληνικής καταγωγής, γνωστός με την αγγλική εκδοχή του ονόματός του, Alec Issigonis. Έμεινε στην ιστορία, επειδή σχεδίασε και ανέπτυξε το θρυλικό Μίνι Κούπερ.
Ο Αλέξανδρος Άρνολντ Ισιγώνης γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στις 18 Νοεμβρίου 1906. Ο πατέρα του Κωνσταντίνος ήταν μηχανικός με καταγωγή από την Πάρο και η μητέρα του Χίλντα Πρόκοπ ήταν Γερμανίδα, κόρη πλούσιου ζυθοποιού της Σμύρνης.
Το 1922 αποτέλεσε καμπή για τη ζωή του νεαρού Αλέξανδρου. Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή και στη συνέχεια ήλθε η Μικρασιατική Καταστροφή. Για καλή του τύχη, τον παρέλαβε ένα αγγλικό πολεμικό και δια μέσω Μάλτας βρέθηκε το 1923 με τη μητέρα του στο Λονδίνο, εκμεταλλευόμενος τη βρετανική υπηκοότητα του πατέρα του.
Με προτροπή της μητέρας του ξεκίνησε σπουδές μηχανικού στο Πολυτεχνείο του Μπάτερσι, αν και επιθυμούσε να σπουδάσει Καλές Τέχνες. Αντιμετώπισε πρόβλημα με τα μαθηματικά, καθώς απέτυχε τρεις φορές στις εξετάσεις, αλλά αρίστευσε στο σχέδιο. Αργότερα, συνήθιζε να λέει ότι «τα μαθηματικά είναι εχθρός κάθε δημιουργικού μυαλού». Συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Μετά την αποφοίτησή του κι έπειτα από μια περίοδο ξενοιασιάς αρχίζει την επαγγελματική του διαδρομή στην ακμαία εκείνη την περίοδο αυτοκινητοβιομηχανία της Μεγάλης Βρετανίας. Δουλεύει αρχικά για τη Humber και στη συνέχεια για τη Morris Motor Company στο τμήμα των αναρτήσεων. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εταιρεία του αναλαμβάνει διάφορα συμβόλαια για τον Βρετανικό Στρατό και ο Ισσιγόνης παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατασκευή ενός ελαφρού αναγνωριστικού οχήματος, αποφεύγοντας τη στράτευση και τον πόλεμο.
Μετά τον πόλεμο επανέρχεται στη σχεδίαση αυτοκινήτων και το 1948 παρουσιάζει το «Μοσκίτο», που ως Morris Minor θα κάνει μεγάλη καριέρα, καθώς θα παράγεται έως το 1971. Ήταν ένα αυτοκίνητο κομμένο και ραμμένο για την ανερχόμενη τότε εργατική τάξη, που συνδύαζε τη χαμηλή τιμή με τις ανέσεις ενός ακριβού αυτοκινήτου.
Το 1952, η Morris Motor Company θα συγχωνευθεί με την Austin Motor Company και θα δημιουργηθεί ο κολοσσός της British Motor Corpotation (BMC). Ο Ισιγώνης θα αποχωρήσει από την εταιρεία και θα μετακομίσει στην Alvis Car, που παράγει αυτοκίνητα πολυτελείας.
Το 1955 επιστρέφει στην ΒMC για τη μεγάλη στιγμή στην καριέρα του. Η κρίση στο Σουέζ το 1956 προκαλεί άνοδο των τιμών του πετρελαίου και η ανάγκη για ένα μικρό και φθηνό τετραθέσιο αυτοκίνητο είναι απαραίτητη όσο ποτέ. Στρώνεται στη δουλειά και τον Αύγουστο του 1959 παρουσιάζει το Morris Mini Minor ή Mini Cooper, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, ένα αυτοκίνητο σπαρτιάτικης λογικής, χωρίς ραδιόφωνο και αξεσουάρ, καθότι o δημιουργός του πίστευε ότι αποσπούν την προσοχή του οδηγού.
Πολύ γρήγορα το «Μίνι» θα γίνει παγκόσμιο μπεστ σέλερ, με πωλήσεις 5,3 εκατομμυρίων τεμαχίων, χαρίζοντας στον Ισιγώνης μια θέση στο Πάνθεον των σχεδιαστών του 20ου αιώνα. Το «Μίνι», σύμβολο της νεανικής ανεξαρτησίας, κυκλοφορεί ως το 2000 με βελτιώσεις και παραλλαγές και έκτοτε ως «New Mini» από την BMW. To 1961, o Ισιγώνης από τη θέση του τεχνικού διευθυντή της BMC παρουσιάζει το νέο του δημιούργημα, το Morris 1100 ή Austin 1100, που σημείωσε και αυτό εμπορική επιτυχία.
Ο «Έλληνας Θεός», όπως ήταν το παρατσούκλι του, χρίστηκε σερ από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1969 και δύο χρόνια αργότερα συνταξιοδοτήθηκε. Έφυγε από τη ζωή στις 2 Οκτωβρίου 1988.
1968 – Οι Beatles κυκλοφορούν το «Hey Jude», το πρώτο τραγούδι τους με τη δική τους δισκογραφική εταιρία Apple.
Το «Hey Jude» γράφτηκε από τον Paul McCartney, αλλά πιστώνεται και στον John Lennon. Η μπαλάντα αυτή, αρχικά λεγόταν «Hey Jules» και γράφτηκε από τον McCartney για να ηρεμεί τον γιο του Lennon, μετά το διαζύγιο που είχε πάρει ο δεύτερος με τη Cynthia Lennon. Το single αυτό ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε το συγκρότημα για την Apple Records, το 1968.
Το τραγούδι αυτό ήταν το μεγαλύτερο (σε χρόνο) που έφτασε στην κορυφή των βρετανικών charts. Επιτυχία γνώρισε και στις ΗΠΑ, όπου για εννέα εβδομάδες βρισκόταν στην κορυφή. Το single πούλησε περίπου 8 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ οι κριτικές ήταν ως επί το πλείστον θετικές. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, το περιοδικό Billboard, το 2013, το συμπεριέλαβε στα Σπουδαιότερα Τραγούδια όλων των Εποχών, στη 10η θέση.
Για το φινάλε του ομώνυμου video clip, επιστρατεύτηκαν περίπου 300 άτομα, θαυμαστές τους και κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από το «Abbey Road Studios».
Γεννήσεις
1740 – Ζοζέφ Μισέλ Μονγκολφιέ. Ο Ιωσήφ-Μιχαήλ Μονγκολφιέ ήταν σημαντικός ερευνητής με πολλές και ποικίλες επινοήσεις επί πολλών εφαρμογών. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα στην έρευνα επί θεμάτων υδραυλικής και αεροναυτικής. Σε συνεργασία με τον αδελφό του σε πειράματα θερμού αέρα κατασκεύασε το γνωστό αερόστατο, που έφερε το όνομα «Μονγκολφιέρα», και πέτυχε την ανύψωσή του ενώπιον των κατοίκων της γενέτειράς του, του Αννοναί.
Η Ακαδημία των Επιστημών του Παρισιού το 1783 χορήγησε στον ίδιο και τον αδελφό του Ιάκωβο Στέφανο βραβείο 600 λιρών. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ’ απένειμε στον πατέρα του τίτλο ευγενείας. Το επόμενο έτος οι κάτοικοι της Λυών είχαν την ευκαιρία να δουν για πρώτη φορά αερόστατο να υψώνεται επανδρωμένο. Τολμηροί επιβάτες του ήταν ο Ιωσήφ Μονγκολφιέ και ο Πιλάτο ντε Ροζιέ.
Αργότερα ο Ιωσήφ ασχολήθηκε με τον «υδραυλικό κριό» ο οποίος με τη πρωτοτυπία της λειτουργίας του προξένησε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ο Μέγας Ναπολέων εκτιμώντας ιδιαίτερα τη πολεμική χρήση του αερόστατου, που πρώτος περιέλαβε σε πολεμική επιχείρηση, στη μάχη του Φλερύ, το 1794, παρασημοφόρησε τους αδελφούς Μονγκολφιέ με στρατιωτικά παράσημα.
Στη συνέχεια ο Ιωσήφ διορίστηκε διευθυντής του Μουσείου Τεχνών και Επαγγελμάτων όπου και εκλέχθηκε τελικά μέλος της Ακαδημίας Επιστημών (1807).
1743 – Αντουάν Λοράν Λαβουαζιέ. Ο Αντουάν Λαβουαζιέ ήταν γόνος μιας από τις ευκατάστατες οικογένειες του Παρισιού. Μετά το θάνατο της μητέρας του, κληρονόμησε μία αρκετά μεγάλη περιουσία. Ο προπάππος του ήταν ταχυδρόμος και ο πατέρας του δικηγόρος. Για το ίδιο επάγγελμα προοριζόταν και ο Λαβουαζιέ, πολύ σύντομα όμως έγινε φανερό πως οι φυσικές επιστήμες τον απορροφούσαν πολύ περισσότερο από τα νομικά προβλήματα. Έτσι, εκτός από τη νομική, σπούδασε βοτανική, χημεία, αστρονομία και μαθηματικά.
Η πρώτη του δημοσίευση πάνω σε θέματα χημείας πραγματοποιήθηκε το 1764. Το 1767 δέχτηκε τη θέση που του πρόσφερε ένας διάσημος γεωλόγος της εποχής εκείνης, ο Ζεράρ, ο οποίος είχε σκοπό να καταρτίσει τον πρώτο γεωλογικό χάρτη της Γαλλίας. Μαζί του ο Λαβουαζιέ διέσχισε τα Βόσγια όρη, και έζησε μια ζωή αρκετά σκληρή σε σχέση με εκείνη που είχε συνηθίσει να ζει μέχρι τότε. Το αποτέλεσμα όμως ήταν απροσδόκητα καλό, γιατί ξεπέρασε όλα τα προβλήματα υγείας που δεν τον είχαν εγκαταλείψει από την παιδική του ηλικία.
Αργότερα, το 1768, έβαλε υποψηφιότητα στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών και έγινε δεκτός ως βοηθός χημικός, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Την εποχή εκείνη, η δραστηριότητα της Γαλλικής Ακαδημίας επεκτεινόταν σε ένα μεγάλο συνδυασμό μελετών που ξεκινούσε από ιατρικά, φιλοσοφικά και βιομηχανικά προβλήματα και έφθανε μέχρι την έρευνα τρόπων καθαρισμού μεταξωτών και μάλλινων υφασμάτων.
Ήταν φυσικό μέσα σε τέτοιο περιβάλλον να ανθίσει η ιδιοφυΐα του νεαρού Λαβουαζιέ. Το 1785, έγινε διευθυντής και το 1791 ταμίας της Ακαδημίας. Στο διάστημα αυτό ασχολήθηκε με την πρακτική καλλιέργεια των σιτηρών, τη δημιουργία νέου συστήματος μέτρων και σταθμών, την ίδρυση ταμιευτηρίων και ασφαλιστικών ταμείων, τη μελέτη του εδαφικού πλούτου της χώρας του, τη σύνταξη φορολογικών νόμων και πολλά άλλα, χωρίς ταυτόχρονα να διακόψει τα χημικά του πειράματα και τις επαφές του με άλλους μεγάλους επιστήμονες του 18ου αιώνα. Όταν έγινε διευθυντής στο πυριτιδοποιείο, εγκατέστησε εκεί το πιο σύγχρονο χημικό εργαστήριο της εποχής του.
Αρκετά νωρίτερα, το 1771, ο Λαβουαζιέ είχε παντρευτεί την δεκατριάχρονη Marie-Anne Pierette Paulze, κόρη ενός από τους συνιδιοκτήτες της “Ferme Générale”, μιας εταιρίας που είχε αναλάβει την είσπραξη των φόρων από τους αγρότες, πληρώνοντας στο κράτος ένα ποσό. Τα κέρδη της εταιρίας ήταν πολύ μεγάλα, αφού δεν ήταν εύκολο για έναν αγρότη να αποδείξει ότι πλήρωσε στην εταιρεία περισσότερα από ό,τι πραγματικά χρωστούσε.
Η γυναίκα του Λαβουαζιέ αποδείχτηκε σημαντική βοηθός και στο επιστημονικό του έργο: Για χάρη του μετέφρασε από τα αγγλικά στα γαλλικά αρκετά επιστημονικά κείμενα, ενώ δημιούργησε πολλά σκίτσα των εργαστηριακών συσκευών που χρησιμοποιούσαν ο Λαβουαζιέ και οι συνεργάτες του. Επίσης, η γυναίκα του Λαβουαζιέ διοργάνωσε αρκετές δεξιώσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων οι επιφανείς επιστήμονες της εποχής συζητούσαν τις εξελίξεις στη χημεία.
Η Γαλλική Επανάσταση έφερε το τέλος στη δράση και στη ζωή του Λαβουαζιέ. Ύστερα από καταγγελία του Μαρά, που όπως λέγεται είχε προσωπικούς λόγους να τον αντιπαθεί, κλείστηκε στη φυλακή με 27 άλλους εκμισθωτές φόρων ως συνωμότης. Η δίκη του ήταν σύντομη, και ο πρόεδρος του δικαστηρίου τον καταδίκασε σε θάνατο, προσθέτοντας μια φράση που έμεινε ιστορική: «η Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από επιστήμονες». Εκτελέστηκε (καρατομήθηκε) στη λαιμητόμο στις 8 Μαΐου 1794.
1943 – Δάκης. Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1943 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 1963 ήρθε στην Ελλάδα και σχεδόν ένα χρόνο μετά ξεκινά να τραγουδά σε χώρους διασκέδασης και θεαμάτων και παράλληλα ηχογραφεί το 1964 τον πρώτο του δίσκο στα αγγλικά με τίτλο «Deep in the heart of Athens» και ακολούθησαν δίσκοι που γνώρισαν αμέσως μεγάλη επιτυχία στα Γαλλικά, Ιταλικά και Αγγλικά. Ενδεικτικά οι επιτυχίες του εκείνης της περιόδου ήταν: Monsieur Cannibal, Tu Veux ou tu veux pas, Mourir ou vivre, Gaston. Μιλούσε έξι γλώσσες (ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και αραβικά), γεγονός που επέτρεπε να ερμηνεύει διεθνές ρεπερτόριο.
Το 1968 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο στα Ελληνικά με τίτλο «Γεια σου σ′ ευχαριστώ» με τον συνθέτη Κώστα Ξενάκη και αμέσως μετά ακολουθεί η πρώτη του συνεργασία με τον Μίμη Πλέσσα και τις διαχρονικές επιτυχίες Τόσα καλοκαίρια και Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά όπου η ανταπόκριση του κοινού τον τοποθέτησε γρήγορα στους πλέον περιζήτητους ερμηνευτές εκείνης της εποχής.
Συνεργάστηκε με Έλληνες συνθέτες όπως: Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Κατσαρός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Κώστας Χατζής, Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Αλέξης Παπαδημητρίου, Γιώργος Μανίκας, Σάκης Τσιλίκης, Χάρης Χαλκίτης, Βαγγέλης Πιτσιλαδής, Γιώργος Κριμιζάκης, Κώστας Ξενάκης, Γιώργος Θεοφάνους, Νίκος Λαβράνος, Νίκος Καρβέλας, Αλέκος Χρυσοβέργης, Γιώργος Θεοδοσιάδης κ.ά.
Είχε τραγουδήσει στίχους στιχουργών όπως Πυθαγόρας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Δημήτρης Ιατρόπουλος, Σώτια Τσώτου, Ξενοφώντας Φυλέρης, Θάνος Σοφός, Ρόνη Σοφού κ.ά.
Είχε πραγματοποιήσει πολλές ζωντανές εμφανίσεις σε χώρους διασκέδασης όπως: «Rex», «Diogenis Palace», «Νεράιδα», «Φαντασία», «Αστέρια», «Αθηναία», «Ribas» και συνεργάστηκε με τους Μαρινέλλα, Κώστα Χατζή, Γιάννη Πάριο, Χάρις Αλεξίου, Άννα Βίσση και άλλους. Σε διεθνές επίπεδο είχε συνεργαστεί με τους Rolling Stones, Σαρλ Αζναβούρ, Δαλιδά, Μίλβα, Τζο Ντασέν, Σασά Ντιστέλ και Ντέμη Ρούσσο, με τον οποίο ήταν ξαδέρφια. Είχε συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, στα Θέατρα Βέμπο, Παρκ, Κοτοπούλη-Ρεξ και αλλού. Επίσης, είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτικές παραστάσεις και σε Ελληνικές ταινίες όπως «Γοργόνες και μάγκες», «Η θεία μου η χίπισσα» κ.ά. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε Διεθνή Φεστιβάλ Τραγουδιού, αποσπώντας διακρίσεις και βραβεία. Βρισκόταν από το 1967 στην πρώτη γραμμή του Ελληνικού τραγουδιού. Η δισκογραφία του αποτελείται από 39 LP & CD και 19 singles & 45άρια. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά ήταν το CD με τίτλο «Moments» (ΜΙΝΟΣ 2008) του Μίμη Πλέσσα όπου ο Δάκης τραγουδά σε 7 γλώσσες. Απεβίωσε από καρκίνο στις 29 Μαΐου 2022
Θάνατοι
1914 – Πιοτρ Νεστέροφ. Ο Νεστέροφ έγινε ο ιδρυτής της σχολής υψηλής αεροπορικής, τεχνικής χάρη στην οποία, στις αερομαχίες του Α’ Και του Β’ Παγκοσμίων Πολέμων, οι αεροπόροι επέτυχαν αρκετές δοξασμένες νίκες. Την εποχή εκείνη, οι αεροπόροι προσπαθούσαν – ακολουθώντας τις οδηγίες – να πετούν ίσια, αποφεύγοντας τις επικίνδυνες κλίσεις. Ο Νεστέροφ προτιμούσε τα ακραία πειράματα και αρκετές φορές παραβίασε εν πτήσει τους κανόνες. ‘Οπως διαβεβαίωνε ο ίδιος ο θρυλικός αεροπόρος, έμαθε την πτητική τέχνη από τα πουλιά. Η εμπειρία του φάνηκε χρήσιμη στις πραγματικές αερομαχίες των παγκοσμίων πολέμων. Τα ρεκόρ και οι κατακτήσεις των πρωτοπόρων της αεροπορίας είναι πολύ σημαντικά για μάς και σήμερα – επιβεβαιώνει ο συντάκτης της πληροφοριακής διαδικτυακής πύλης avia.ru, Ρομάν Γκουσάροφ:
Οι αεροπόροι πειραματιζόταν με τον εαυτό τους και τα πτητικά τους μέσα, στο όριο του δυνατού. Μέχρι τον Νεστέροφ, κανείς δεν γνώριζε το κατά πόσο είναι κατ΄ αρχήν εφικτή η εκτέλεση ενός παρόμοιου ελιγμού υψηλής αεροπορικής τεχνικής. Αναλαμβάνοντας αυτόν τον -παρανοϊκό για τα δεδομένα της εποχής – κίνδυνο, απέδειξε ότι είναι εφικτός. Εκτός αυτού, ο Νεστέροφ απέδειξε ότι η εκτέλεση ελιγμών υψηλού «πιλοτάζ» εξαρτάται όχι μόνο από το πτητικό μέσο αλλά και από τον ίδιο τον πιλότο.
Τη δική του «θηλιά του θανάτου», ο Νεστέροφ εκτέλεσε σε ένα ξύλινο αεροσκάφος στον ουρανό πάνω απ΄ το αεροδρόμιο του Κιέβου. Την ίδια μέρα, η εφημερίδα «Ο Κιεβλιάνος» έγραφε: «Αφού ανέβηκε σε ύψος 1000 μέτρων, ο αεροπόρος έσβησε τον κινητήρα και άρχισε να πέφτει. Στο υψόμετρο των 600 μέτρων, άναψε και πάλι τη μηχανή, ευθείασε το σκάφος και και το υποχρέωσε σε βίαιη άνοδο. Το αεροπλάνο έκανε κύκλο σε κάθετο επίπεδο… Ο πιλότος βρέθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω… Το κοινό αναστέναξε…». Πολύ σύντομα, το κατόρθωμα επανέλαβε ο πιλότος-δοκιμαστής της εταιρείας Blériot, Αντόλφ Πεγκού. Πάντως, ο ίδιος ο αεροπόρος δεν υποστήριξε τους οπαδούς της «ανωτερότητάς» του, διευκρινίζοντας ότι στην πράξη «έγραψε» στο αέρα ένα διεσταλμένο λατινικό γράμμα S.
Ο Νεστέροφ προσπάθησε να ασχοληθεί με το σχεδιασμό αεροσκαφών και μάλιστα, ήθελε να υποβάλει παραίτηση ώστε να ασχοληθεί ολοκληρωτικά μ΄ αυτή την υπόθεση. ‘Αρχισε όμως ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.. Ο Νετσέροφ τέθηκε επικεφαλής μιας αεροπορικής μοίρας, που ασκούσε αναγνωριστικά καθήκοντα στο νοτιοδυτικό μέτωπο. Οι θρασύτατες επιδρομές του έκαναν έξαλλους τους Αυστριακούς . Υποσχέθηκαν μεγάλη αμοιβή για το κεφάλι του αεροπόρου. Ο Νεστέροφ σκοτώθηκε σε αερομαχία, όταν έπεσε με το αεροπλάνο του πάνω στον αντίπαλο.
Ο Ιππότης του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής, Αντόλφ Πεγκού, σκοτώθηκε επίσης σε μια αερομαχία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ειρωνεία της μοίρας, είναι ότι τον κατέρριψε ο γερμανός πιλότος, τον οποίον ο ίδιος είχε διδάξει το χειρισμό αεροπλάνου. Πριν από την αρχή του πολέμου, το Μάιο του 1914, ο Πεγκού επισκέφθηκε τη Ρωσία. Σε μια πτήση επίδειξης, πάνω από το αεροδρόμιο της Μόσχας, ο Γάλλος – «βασιλιάς των αιθέρων» – παρουσίασε πολλούς εκπληκτικούς ελιγμούς και μεταξύ τους και τη «θηλιά του θανάτου». Τότε ο Πεγκού και ο Νεστέροφ έγιναν φίλοι και από κοινού εμφανίστηκαν στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας, όπου ο πρώτος αναγνώρισε την υπεροχή του ρώσου αεροπόρου.
1919 – Γεώργιος Σουρής. Γεννήθηκε το 1853 στην Ερμούπολη της Σύρου. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει παπά. Όταν η οικογένειά του χρεοκόπησε, ο πατέρας του τον έστειλε υπάλληλο στο κατάστημα ενός θείου του σιτέμπορου στη Ρωσία. Ο Σουρής όμως, ξεκίνησε να γράφει κρυφά τους στίχους του στα κατάστιχα και μετά από δύο μήνες αποχώρησε. Όταν ήλθε στην Αθήνα γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ωστόσο, δεν κατόρθωσε να πάρει πτυχίο μετά την απόρριψή του από τον καθηγητή του Σιμτέλο στο μάθημα της μετρικής, κατ΄ άλλους στα Λατινικά, γεγονός που του στοίχισε πολύ όπως διαπιστώνεται στους εκδικητικούς του στίχους. Για να βγάλει τον επιούσιο παρέδιδε μαθήματα και δημοσιογραφούσε.
Στις 2 Απριλίου 1883, σε ηλικία 30 ετών έβγαλε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του, που ο Γεώργιος Δροσίνης τη βάφτισε Ο Ρωμηός, που ήταν μια έμμετρη εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα. Τον Αύγουστο έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, αλλά κόπηκε «μετά πολλών επαίνων», όπως σατιρίζει, στη μετρική. Ο Ρωμηός κυκλοφόρησε ως τις 17 Νοεμβρίου 1918 (τελευταίο φύλλο), λίγο πριν το θάνατο του Σουρή, για 36 χρόνια και 8 μήνες, σε 1.444 συνολικά τεύχη και 2 παραρτήματα. Το 1900, στο Δημοτικό Θέατρο των Αθηνών, παρουσιάστηκαν με επιτυχία οι Νεφέλες» του Αριστοφάνους, σε έμμετρη απόδοσή του. Έγραψε και αρκετές έμμετρες κωμωδίες, οι οποίες καυτηρίαζαν τα κακώς κείμενα της εποχής.
Το 1897 ο Σουρής διώχθηκε ποινικά, για το ποίημά του «Ο Φασουλής συνομιλεί με την κυρίαν Φασουλήν», που δημοσιεύτηκε στις 25 Ιανουαρίου στον Ρωμηό. Η Εισαγγελία Αθηνών, εξέδωσε ένταλμα σύλληψης του ποιητή και ένταλμα κατάσχεσης του συγκεκριμένου τεύχους, θεωρώντας ότι περιείχε υβριστικούς υπαινιγμούς για το θεσμό της Βασιλείας γενικά, και της Βασίλισσας Όλγας ιδιαίτερα. Οι επίμαχοι στίχοι, που ενόχλησαν τους δικαστικούς λειτουργούς ήταν οι παρακάτω:
…Κυρά Γιώργαινα γυρίστρα, κυρά Γιώργαινα μπεκρού,
θα γενείς πομπή του κόσμου του μεγάλου και μικρού,
κυρά Γιώργαινα να λείψουν τα μεθύσια τα πολλά,
κυρά Γιώργαινα σου λέω δεν στεκόμαστε καλά…
Σε αυτούς γινόταν αναφορά στην φημολογούμενη αγάπη της Βασίλισσας στο αλκοόλ. Του απαγγέλθηκε κατηγορία «επί εξυβρίσει του ιερού προσώπου της Βασιλίσσης» και κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αθωώθηκε όμως καθώς στην απολογία του είπε πως σατίριζε τη γυναίκα του.Η εφημερίδα “Ακρόπολις” σχολίασε το γεγονός ως εξής: «[…]Αλλά πως να παραδεχτή τις τόση επιπολαιότηταν αφού τα συνήθη κυνικολογήματα τα οποία ανταλλάσσονται μεταξύ Φασουλή και Φασουλίνας (μεταξύ Σουρή και Σουρίνας) μεταξύ Κυρ Γιώργη (Γιώργης γαρ ο Σουρής καλείται) και κυρά Γιώργαινας ανταλλάσσονται από καταβολής τώρα Ρωμηού, ερμηνεύθησαν τόσον ασεβώς ώστε να αποδοθούν εκεί που πως ήτο δυνατόν να αποδοθούν και να γεννηθή ούτω έγκλημα από τα αστεία. […] η καταδιώκουσα αρχή αποπειρωμένη εις τον πολύν ζήλον της δημιουργία ύβρεων κατ’ εκείνων που δεν υπάρχει λόγος, που δεν υπάρχει ίχνος να υποπτευθούν τοιαύται. Δια τούτο εξακολουθούμεν να νομίζωμεν ότι κάποια παρεξήγησις θα συνέβη επί του προκειμένου[…]».
Ο ποιητής είχε επίσης διωχτεί το 1896, όταν σατίρισε τον βασιλιά Γεώργιο με αφορμή το ταξίδι του στο Παρίσι και την γνωριμία του με την Σάρα Μπερνάρ.
1980 – Τεξ Άβερι (26 Φεβρουαρίου 1908 – 26 Αυγούστου 1980) ήταν Αμερικανός animator , σκιτσογράφος , σκηνοθέτης και ηθοποιός φωνής . Ήταν γνωστός για τη σκηνοθεσία και την παραγωγή κινουμένων σχεδίων κατά τη χρυσή εποχή του αμερικανικού animation . Η πιο σημαντική δουλειά του ήταν για τα στούντιο Warner Bros. και Metro-Goldwyn-Mayer , όπου ήταν καθοριστικός στη δημιουργία και την εξέλιξη διάσημων χαρακτήρων κινουμένων σχεδίων όπως Bugs Bunny , Daffy Duck , Porky Pig , Elmer Fudd , Droopy ,Screwy Squirrel , The Wolf , Red Hot Riding Hood και George and Junior .
Κέρδισε επιρροή για την τεχνική του καινοτομία, το σκηνοθετικό του στυλ και το χιούμορ του. Η στάση του Έιβερι απέναντι στα κινούμενα σχέδια ήταν αντίθετη με εκείνη του Walt Disney και άλλων συμβατικών οικογενειακών καρτούν εκείνη την εποχή. Τα κινούμενα σχέδια του Έιβερυ ήταν γνωστά για τον σαρκαστικό , ειρωνικό , παράλογο , ασεβή και μερικές φορές σεξουαλικό τόνο τους. Το κινούμενο σχέδιο του Έιβερυ είχε όραμα, σουρεαλιστικό χιούμορ, γρήγορους ρυθμούς, φυλετικά στερεότυπα και βίαιο χιούμορ, με εκκεντρικούς χαρακτήρες
