...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»|
23 Σεπτεμβρίου 2025 |
Είναι η 266η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 99 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:14 – Δύση ήλιου: 19:20 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 7 λεπτά
🌑 Σελήνη 1.4 ημερών
|Χρόνια πολλά στους: Ξανθίππη, Ξανθή, Ξανθούλα,
Ξάνθιππο, Πολυξένη, Ξένη, Ξένια, Ραΐδα, Ίριδα |
Γεγονότα
1863 – Η Ιόνιος Βουλή τάσσεται ομόφωνα υπέρ της ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα. Μετά την επανάσταση της 10ης Οκτωβρίου 1862, που οδήγησε στην αποχώρηση του βασιλικού ζεύγους Όθωνα και Αμαλίας, η Ελλάδα εισήλθε σε μια νέα πολιτική περίοδο.
Στις 18 Μαρτίου 1863 ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Ελλήνων ο Γεώργιος Α΄, γεγονός που σήμανε την αρχή μιας διαφορετικής δυναστείας. Στο Λονδίνο, την 1η Αυγούστου 1863, η Μεγάλη Βρετανία και οι μεγάλες δυνάμεις Αυστρία, Ρωσία, Πρωσία και Γαλλία υπέγραψαν πρωτόκολλο με το οποίο έληγε η βρετανική προστασία στα Ιόνια νησιά, όπως αυτή είχε θεσπιστεί με τη συνθήκη του Παρισιού το 1815.
Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, στο ιστορικό κτήριο της Ιονίου Βουλής στην Κέρκυρα, συνήλθε η 13η Βουλή των Επτανήσων και με απόλυτη ομοφωνία ψήφισε το ψήφισμα της Ένωσης με την Ελλάδα. Το κείμενο διάβασε ο τότε πρόεδρος της Βουλής, Στέφανος Παδοβά, του οποίου η προτομή κοσμεί την είσοδο του κτηρίου. Οι αγώνες για την ένωση είχαν ξεκινήσει χρόνια νωρίτερα, ήδη από την 9η Βουλή που είχε θεσπίσει την 25η Μαρτίου ως εθνική εορτή, αν και τότε οι Βρετανοί «προστάτες» είχαν αποτρέψει την ψήφιση αντίστοιχου ψηφίσματος.
Μετά την Ένωση, το 1869, το κτήριο της Ιονίου Βουλής παραχωρήθηκε στην Κερκυραϊκή Κοινότητα του Αγγλικανικού Θρησκεύματος. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπέστη καταστροφές από γερμανικούς εμπρησμούς, όμως το 1962 αναστηλώθηκε υπό την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα Ιωάννη Κόλλα. Από το 1978, με τη σημερινή του μορφή, στεγάζει Μουσείο αφιερωμένο στους αγώνες για την ελευθερία των Επτανήσων.
Σήμερα, η Ιόνιος Βουλή δεν είναι μόνο μνημείο ιστορίας αλλά και ζωντανός χώρος μνήμης και εκδηλώσεων. Εκεί πραγματοποιούνται τιμητικές τελετές, συνεδριάσεις και επίσημες επισκέψεις, προσελκύοντας πολιτικούς, εκπροσώπους της Βουλής, ξένους επισκέπτες και πλήθος τουριστών που αναζητούν να γνωρίσουν από κοντά τον τόπο όπου σφραγίστηκε η Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.
1942 – Αρχίζουν στο Άουσβιτς οι εκτελέσεις Εβραίων με θανατηφόρα αέρια. Οι Ναζί ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια ως μέσο μαζικής εξόντωσης στα τέλη του 1939, στο πλαίσιο του λεγόμενου Προγράμματος «Ευθανασίας». Ο όρος αποτελούσε ευφημισμό για τη δολοφονία ανθρώπων με διανοητικές ασθένειες ή σωματικές αναπηρίες, τους οποίους το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε «ανάξιους ζωής». Για τον σκοπό αυτό δημιουργήθηκαν έξι κέντρα εξόντωσης – Bernburg, Brandenburg, Grafeneck, Hadamar, Hartheim και Sonnenstein – όπου χρησιμοποιούνταν καθαρό μονοξείδιο του άνθρακα, παραγόμενο με χημικά μέσα, για την εκτέλεση χιλιάδων θυμάτων.
Με την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941, οι μαζικές εκτελέσεις αμάχων από τα Einsatzgruppe (κινητές μονάδες εξόντωσης) πήραν ακόμη πιο βιομηχανικό χαρακτήρα. Οι εκτελεστές υπέφεραν από σωματική κόπωση και ψυχική πίεση λόγω των αδιάκοπων πυροβολισμών εναντίον μεγάλων ομάδων γυναικών και παιδιών. Έτσι, οι Ναζί επινόησαν τα φορτηγά-θαλάμους αερίων: καμιόνια με αεροστεγή καρότσα, στο εσωτερικό της οποίας διοχετευόταν το καυσαέριο από τον κινητήρα. Η μέθοδος αυτή ήταν πιο «αποτελεσματική» και πιο οικονομική, ενώ απέτρεπε την άμεση επαφή των εκτελεστών με το μαζικό θάνατο.
Τα Einsatzgruppe χρησιμοποίησαν συστηματικά τα θανατηφόρα αυτά μέσα, δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως Εβραίους, Ρομά και άτομα με ψυχικές παθήσεις. Το 1941, τα SS κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο εκτοπισμός των Εβραίων σε ειδικά στρατόπεδα εξόντωσης, όπου θανατώνονταν με αέρια, αποτελούσε την πιο αποδοτική μορφή εφαρμογής της «Τελικής Λύσης». Την ίδια χρονιά, οι Ναζί ίδρυσαν το πρώτο τέτοιο στρατόπεδο, στο Κέλμνο της Πολωνίας. Εκεί, με φορτηγά-θαλάμους αερίων, εξοντώνονταν οι Εβραίοι της περιοχής της Λοτζ, καθώς και Τσιγγάνοι, εγκαινιάζοντας τη μαζική βιομηχανία του θανάτου που θα κορυφωνόταν τα επόμενα χρόνια στο Άουσβιτς, το Τρεμπλίνκα και τα υπόλοιπα κολαστήρια.
Γεννήσεις
1926 – Τζον Κολτρέιν (αγγλικά: John William Coltrane, Χάμλετ Βόρειας Καρολίνας, 23 Σεπτεμβρίου 1926 – Νέα Υόρκη, 17 Ιουλίου 1967) ήταν Αμερικανός σαξοφωνίστας και συνθέτης της τζαζ.
Το έργο του σημάδεψε την αφροαμερικανική μουσική παράδοση στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ο Κολτρέιν θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τζαζ συνθέτες και σαξοφωνίστες μαζί με τον Κόλμαν Χόκινς, τον Λέστερ Γιανγκ ή τον Σόνι Ρόλινς που επίσης καινοτόμησαν με το παίξιμό τους. Αν και το πέρασμά του από τη μουσική σκηνή ήταν σύντομο, η προσωπική του καριέρα κράτησε μόλις επτά χρόνια — κατάφερε να αφήσει πίσω του μια πλούσια δισκογραφία, με περισσότερες από 50 ηχογραφήσεις. Το παίξιμό του αρχικά χαρακτηρίστηκε νεοτερικό, και σταδιακά ξέφυγε από τα όρια του συμβατικού αυτοσχεδιασμού, διχάζοντας κοινό και κριτικούς, ενώ κατά τα τελευταία χρόνια της δημιουργίας και της ζωής του ξεπέρασε τα όρια και πορεύτηκε σε μια σχεδόν μοναχική πορεία θρησκευτικής έκστασης.
Ο Κολτρέιν γεννήθηκε στη Βόρεια Καρολίνα, σε μια εποχή έντονων φυλετικών διακρίσεων στην Αμερική. Στο περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Τζον Κολτρέιν κυριαρχούσαν δύο στοιχεία: η μουσική, αφού και οι δυο γονείς του — έστω και ερασιτεχνικά — είχαν σχετική ενασχόληση, και η θρησκευτικότητα, καθώς ο παππούς του ήταν πρεσβύτερος της African Methodist Episcopal Zion Αφρικανικής Επισκοπικής Χριστιανικής Εκκλησίας Μεθοδιστών της Σιών. Σε πολύ νεαρή ηλικία, αντιμετώπισε τον θάνατο του πατέρα του, του παππού του και της θείας του, ενώ αυτή η περίοδος ταυτίζεται με την αρχή της ενασχόλησής του με τη μουσική.
Η πρώτη συμμετοχή του Κολτρέιν σε μουσικό σύνολο ήταν το 1939, σε μια ορχήστρα της Κοινότητας, όπου έπαιζε κλαρινέτο και γαλλικό κόρνο, ενώ στο άλτο σαξόφωνο στράφηκε όταν εντάχθηκε στη γυμνασιακή ορχήστρα. Τον Ιούνιο του 1943, μετακόμισε την Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνιας και την περίοδο αυτή ξεκινά το ενδιαφέρον του για την τζαζ. Στο διάστημα 1945 – 1946 υπηρέτησε στο ναυτικό. Έχει ανακηρυχθεί άγιος από την Αφρικανική Ορθόδοξη Εκκλησία (African Orthodox Church) των ΗΠΑ, ως Saint John William Coltrane (Άγιος Ιωάννης Γουλιέλμος Καλτρέιν).
Θάνατοι
2004 – Διδώ Σωτηρίου (Κιρκιντζές Αϊδινίου, 18 Φεβρουαρίου 1909 – Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 2004) ήταν Ελληνίδα Μικρασιάτισσα συγγραφέας, δημοσιογράφος και αντιστασιακή ενταγμένη στο αριστερό κίνημα.
Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Ήταν κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Είχε μία μικρότερη αδερφή την Έλλη Παππά. Το 1919 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήρθε ως πρόσφυγας στον Πειραιά και κατόπιν εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία, συνεχίζοντας τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι. Εκεί συνδέθηκε στενά με τον Αντρέ Μαλρώ και τον Αντρέ Ζιντ.
Το 1933 παντρεύτηκε τον Πλάτωνα Σωτηρίου, αδελφό της μητέρας της Άλκης Ζέη, για την οποία η Διδώ Σωτηρίου υπήρξε πρότυπο.
Δώρισε το σπίτι της στην οδό Κοδριγκτώνος, απέναντι από το Πεδίον του Άρεως, που ανήκε σε εκείνη και τον κουνιάδο της Νίκο Μπελογιάννη, στο υπουργείο Πολιτισμού. Η παραχώρηση έγινε με τον όρο να είναι διά παντός τα γραφεία της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, της οποίας η Διδώ Σωτηρίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Μέχρι το θάνατό της νοίκιαζε ένα διαμέρισμα στην περιοχή Ζωγράφου.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 23η Σεπτεμβρίου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
