21 Μαΐου 2024
Είναι η 142η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 224 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:09 – Δύση ήλιου: 20:33
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 24 λεπτά
🌔 Σελήνη 12.7 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Κωνσταντίνος, Κώστας, Κωστής, Κωσταντίνος,
Κωνσταντίνα, Κωνσταντία, Κωσταντίνα, Κωστούλα, Ντίνα, Νάντια
Ελένη, Έλενα, Ελεάννα, Ελεάνα, Ελίνα, Λένα, Λενίτσα, Λένγκω,
Λενιώ, Ελεονόρα, Ελεονώρα, Νόρα, Μαριλένα, Ελενάκι, Νίτσα, Νέλη
Γεγονότα
1904 – Ιδρύεται στο Παρίσι η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA). Η Διεθνής Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (γαλλικά: Fédération Internationale de Football Association, FIFA, μεταγραφή: ΦΙΦΑ) είναι ο οργανισμός που διοικεί παγκόσμια το ποδόσφαιρο και αποτελεί τον μεγαλύτερο αθλητικό οργανισμό στον κόσμο. Η έδρα της είναι στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Η FIFA έχει την ευθύνη για τη διεξαγωγή των κυριοτέρων διεθνών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, από τις οποίες το πιο γνωστό είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξάγεται από το 1930.
Η ανάγκη για τη δημιουργία ενός οργανισμού που θα οργάνωνε το ποδόσφαιρο σε παγκόσμια βάση έγινε εμφανής στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι διεθνείς ποδοσφαιρικές συναντήσεις άρχισαν να γίνονται πολύ δημοφιλείς. Η αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία προσπάθησε να συντονίσει τη συζήτηση για δημιουργία ενός διεθνούς οργανισμού, αλλά δεν επιτεύχθηκε ουσιαστική πρόοδος. Ήταν επτά άλλες ευρωπαϊκές χώρες που τελικά σχημάτισαν την ομοσπονδία αυτή. Η FIFA ιδρύθηκε στο Παρίσι στις 21 Μαΐου 1904, και το γαλλικό όνομα και ακρωνύμιο επικρατούν μέχρι και σήμερα, ακόμη και στις μη γαλλόφωνες χώρες. Ο πρώτος πρόεδρός της ήταν ο Ρομπέρ Γκεράν.
Η FIFA ανέλαβε την πρώτη της διεθνή διοργάνωση το 1906, αλλά χωρίς πολλή επιτυχία ή συναίνεση. Αυτό, σε συνδυασμό με οικονομικούς παράγοντες, οδήγησε στη γρήγορη αντικατάσταση του Γκεράν από τον Ντάνιελ Μπέρλεϊ Γούλφολ από την Αγγλία, η οποία εν τω μεταξύ είχε γίνει μέλος του συνδέσμου. Η επόμενη διοργάνωση που έγινε κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908 στο Λονδίνο είχε περισσότερη επιτυχία, παρά την παρουσία επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, κάτι που ήταν αντίθετο με τις ιδρυτικές αρχές της FIFA.
Η FIFA πέρασε τα σύνορα της Ευρώπης με την αίτηση της Νότιας Αφρικής το 1909, της Αργεντινής και της Χιλής το 1912 και των Ηνωμένων Πολιτειών το 1913.
Μεγάλο πλήγμα στη FIFA και στο διεθνές ποδόσφαιρο έφερε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν πολλοί ποδοσφαιριστές στάλθηκαν να πολεμήσουν και η δυνατότητα για ταξίδια για σκοπούς διεθνών συναντήσεων περιορίστηκε πάρα πολύ. Μετά τον πόλεμο, και μετά τον θάνατο του Γούλφολ, η ομοσπονδία έπεσε στα χέρια του Ολλανδού Καρλ Χίρσμαν και διασώθηκε από διάλυση μεν, αλλά με τα τέσσερα μέλη του Ηνωμένου Βασιλείου – την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία – να αποσύρονται λόγω του ότι δεν ήθελαν να συμμετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις με τους πρόσφατους εχθρούς τους στον Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συλλογή της FIFA βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου.
1924 – Κατατίθεται στη Βουλή των Ελλήνων ψήφισμα για την ίδρυση Γερουσίας, που θα είναι σώμα νομοθετικό και θα αποτελεί φραγμό κατά της παντοδυναμίας των πρωθυπουργών. Θα λειτουργήσει από το 1929 έως το 1935.
Το όνομα Γερουσία είχαν τρία διαφορετικά όργανα, εκλεγμένα από τις τοπικές διοικήσεις που σχηματίστηκαν το 1821.Αυτά ήταν: η Πελοποννησιακή Γερουσία (1821), η Γερουσία της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας, το όργανο που εξέλεξε ο Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, ο Άρειος Πάγος της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας, ο οποίος αναφέρεται και με το όνομα Γερουσία της Ανατολικής Ελλάδας.
Η Ελληνική Γερουσία ήταν ένα νομοθετικό σώμα με καθαρά συμβουλευτικά καθήκοντα, που ιδρύθηκε πρώτη φορά το 1829 από την Δ’ Εθνική Συνέλευση στο Άργος, σε αντικατάσταση του Πανελληνίου, που είχε ιδρυθεί το προηγούμενο έτος. Είχε 27 μέλη, 21 από τους οποίους επιλέγονταν από τον Διοικητή (Ιωάννης Καποδίστριας), από 63 υποψηφίους που ορίσθηκαν από τη συνέλευση, και επιπλέον έξι που διορίστηκαν απευθείας από τον Κυβερνήτη. Ο Γεώργιος Σισίνης εξελέγη πρόεδρος της. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831, η Γερουσία διόρισε μια σειρά από Διοικητικές Επιτροπές (κυβερνήσεις) για να ελέγξουν την κατάσταση. Το 1832, η Ε’ Εθνική Συνέλευση στο Ναύπλιο κατάργησε τη Γερουσία, αλλά η Γερουσία αρνήθηκε να αναγνωρίσει την πράξη και συνέχισε την λειτουργία της μέχρι την άφιξη του βασιλιά Όθωνα το Φεβρουάριο του 1833.
Η Γερουσία επανήλθε με το ελληνικό Σύνταγμα του 1844. Η Γερουσία είχε 27 μέλη, ενώ η Βουλή 80. Τα μέλη της διορίζονταν από το βασιλιά, ο οποίος μπορούσε να διορίσει επιπλέον μέλη μέχρι το ήμισυ του υποχρεωτικού αριθμού. Η Γερουσία, θεωρήθηκε όργανο που εξαρτιόταν ουσιαστικά από το βασιλιά και καταργήθηκε από το ελληνικό Σύνταγμα του 1864.
Στις 2 Ιανουαρίου 1924, η Δ ‘Εθνική Συνέλευση συγκαλείται και αποφασίζει την κατάργηση της μοναρχίας, καθώς και την κατάργηση της βασιλευομένης δημοκρατίας (απόφαση η οποία κυρώθηκε με δημοψήφισμα στις 13 Απριλίου 1924) και την ίδρυση της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ενώ η Δ’ Συντακτική Συνέλευση εργαζόταν για την ολοκλήρωση του νέου Συντάγματος, εκδηλώθηκε το πραξικόπημα του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου. Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1926, εκλέχθηκε το «Κοινοβούλιο της πρώτης θητείας», το οποίο, τελικά, ψήφισε το Σύνταγμα του 1927.
Σ’ αυτό ορίζονταν ότι η νομοθετική εξουσία ασκούταν από τη Βουλή και τη Γερουσία. Η Βουλή απαρτιζόταν από 200-300 μέλη που εκλέγονταν για τετραετή θητεία με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία. Η Γερουσία απαρτιζόταν από 120 μέλη που εκλέγονταν για θητεία εννέα ετών, αλλά η σύνθεσή της ανανεωνόταν κάθε τρία χρόνια κατά 1/3. Τουλάχιστον 9/12 των γερουσιαστών εκλέγονται από το λαό, το 1/12 από τη Βουλή και τη Γερουσία σε κοινή συνεδρίαση στην αρχή κάθε κοινοβουλευτικής περιόδου, ενώ τα υπόλοιπα 2/12 εκλέγονταν στη βάση της αρχής της εκπροσώπησης των επαγγελμάτων.
Σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ των δύο νομοθετικών οργάνων στην ψηφοφορία του νόμου, το Σύνταγμα καθιέρωνε την υπεροχή της ψηφοφορίας της Βουλής.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν η ρητή καθιέρωση του κοινοβουλευτικού συστήματος. Για πρώτη φορά, το ελληνικό Σύνταγμα περιλάμβανε διάταξη που όριζε ότι η Κυβέρνηση οφείλει «να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής».
Η Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία διήρκεσε μέχρι το 1935. Εκείνη τη χρονιά, ως αποτέλεσμα ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος από τους υποστηρικτές του Βενιζέλου, ο στρατός καθαρίζεται από αυτούς, και οι βασιλόφρονες, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Κονδύλη, ξεκίνησαν ένα επιτυχημένο πραξικόπημα στις 10 Οκτωβρίου. Καταργήθηκε το Σύνταγμα του 1927, το Σύνταγμα του 1911 αποκαταστάθηκε, και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ επανήλθε στο θρόνο με δημοψήφισμα.
1930 – Ο υπουργός Παιδείας, Γεώργιος Παπανδρέου, υλοποιεί την εκπαιδευτική του μεταρρύθμιση, η οποία στηρίζεται στην αναμόρφωση του δημοτικού σχολείου ως εξατάξιου, αυτοτελούς και υποχρεωτικού. Το όραμα του Βενιζέλου και των υπουργών παιδείας Γόντικα και Γ. Παπανδρέου για την εκπαίδευση σε πολλά σημεία του παραμένει επίκαιρο αφού η φιλοσοφία, το πνεύμα και οι θεμελιώδεις Αρχές που εκφράζονται μέσα από αυτό εξακολουθούν και σήμερα να αποτελούν το μεγάλο στοίχημα που πρέπει καθημερινά να κερδίζει η εκπαιδευτική πολιτική ώστε να υλοποιούνται οι επιταγές του σημερινού Συντάγματος: προώθηση φυλετικής και κοινωνικής ισονομίας με ιδιαίτερη μέριμνα για τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, το ευέλικτο και «ανοικτό» στην κοινωνία σχολείο που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για την ευρύτερη πολιτισμική ανάπτυξη των μαθητών, η υποστήριξη ταλαντούχων μαθητών χωρίς αυτό να αποβαίνει εις βάρος της συλλογικής εκπαίδευσης, η αναγνώριση του σημαντικού ρόλου των εκπαιδευτικών, η αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, η αντιμετώπιση του προβλήματος της σχολικής στέγης, η πρόνοια για τα σχολικά εγχειρίδια.
Η μεταρρύθμιση του 1929 έμεινε στην ιστορία ως σταθμός στην εξέλιξη της εκπαίδευσης, παρόλο που είχε την ίδια τύχη με τις προηγούμενες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, καταστάλθηκε δηλαδή από συντηρητικές δυνάμεις που αποδείχτηκαν ισχυρότερες από αυτήν.
2005 – Διεξάγεται ο 50ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision στο Κίεβο της Ουκρανίας. Νικήτρια αναδεικνύεται για λογαριασμό της Ελλάδας η Έλενα Παπαρίζου, με το τραγούδι «My Number One», σε μουσική του Χρήστου Δάντη και στίχους της Ναταλίας Γερμανού. Αφού η Ελλάδα τερμάτισε στην τρίτη θέση στον διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 2004, το τραγούδι προκρίθηκε αυτόματα στον τελικό του 2005. Επιπλέον, το τραγούδι κλήθηκε να ερμηνευτεί 19ο τη βραδιά του τελικού, μετά τον Μπόρις Νόβκοβιτς της Κροατίας με το “Vukovi umiru sami” και πριν τη Νατάλια Ποντόλσκαγια με “Nobody Hurt No One”.
Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης, η Παπαρίζου έκανε σκηνική επίδειξη του τραγουδιού. Κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της εμφάνισης είναι η χορογραφία παραδοσιακού ελληνικού ποντιακού χορού, οι 4 χορευτές που σχηματίζουν τον αριθμό 1 στο δάπεδο και η Έλενα παίζει μια φανταστική λύρα με χορδές που εμφανίζονται από τη ζώνη ενός χορευτή, ενώ οι υπόλοιποι τη σηκώνουν στον αέρα. Μετά το πέρας των ψηφοφοριών, έλαβε 230 πόντους, καταλήγοντας στην πρώτη θέση.
Στo Congratulations στα τέλη του 2005, το τραγούδι αναδείχθηκε ως μία από τις πέντε μεγαλύτερες συμμετοχές του Διαγωνισμού όλων των εποχών, κερδίζοντας την 4η θέση στην ιστορία της ESC.
Το “My Number One” κατείχε το ρεκόρ για τους περισσότερους 12 βαθμούς που δόθηκαν σε μία χώρα. Το “My Number One” πήρε 10 12άρια. Αυτό το ρεκόρ καταρρίφθηκε αργότερα από το “Fairytale”, το τραγούδι που κέρδισε το 2009, το οποίο σημείωσε 16 12άρια, και το πιο πρόσφατο ρεκόρ κατέχει το νικητήριο τραγούδι του 2012, “Euphoria”, το οποίο πήρε 18 12άρια.
Γεννήσεις
1860 – Βίλεμ Αϊντχόφεν. Γεννήθηκε στο Σεμαράνγκ της Ιάβα, στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες (σημερινή Ινδονησία) και ήταν γιος της Λουίζ Μαρί Ματίλντε Κάρολιν και του Γιακόμπ Αϊντχόφεν. Ο πατέρας του, γιατρός, πέθανε όταν ο Βίλεμ ήταν ακόμη παιδί. Η μητέρα του επέστρεψε με τα παιδιά της στην Ολλανδία το 1870 και εγκαταστάθηκαν στην Ουτρέχτη. Ο πατέρας του ήταν εβραϊκής και ολλανδικής καταγωγής και η μητέρα του ολλανδικής και ελβετικής. Το 1885, ο Αϊντχόβεν παρέλαβε το πτυχίο της ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν το 1886. Το 1902, έγινε μέλος της Βασιλικής Ολλανδικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.
Αν και ήταν γνωστό πριν από τον Αϊντχόφεν ότι η καρδιά παράγει ηλεκτρικά ρεύματα, τα όργανα της εποχής δεν ήταν αρκετά ακριβή για να μετρήσουν το φαινόμενο χωρίς την τοποθέτηση ηλεκτροδίων απευθείας πάνω στην καρδιά. Αρχίζοντας το 1901, ο Αϊντχόφεν κατασκεύασε μια σειρά πρωτότυπων χορδωτών γαλβανόμετρων, όπου χρησιμοποιούνταν λεπτές χορδές αγώγιμου καλωδίου το οποίο περνούσε ανάμεσα από ισχυρούς μαγνήτες, με αποτέλεσμα η ίνα να μετακινείται όταν περνούσε ρεύμα από αυτή. Η κίνηση αυτή αποτυπωνόταν πάνω σε κινούμενο φωτογραφικό χαρτί. Αυτή η κατασκευή, αν και όχι ιδιαίτερα φορητή, αύξησε την ευαισθησία του γαλβανόμετρου. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, οι συσκευές έγιναν όλο και πιο φορητές. Η ορολογία που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στο ΗΚΓ προέρχεται από τον Αϊντχόφεν. Αυτός έδωσε στις διάφορες αποκλίσεις που παρατήρησε τα γράμματα P, Q, R, S και T, καθώς και το «τρίγωνο του Αϊντχόφεν», το νοητό ανεστραμμένο ισόπλευρο τρίγωνο με κέντρο στο στήθος και τα σημεία που είναι τα πρότυπα καλώδια στα χέρια και στα πόδια,πήρε το όνομά του από τον Βikh
Πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 1927 στο Λέιντεν της Ολλανδίας και έχει ταφεί στο νεκροταφείο του Ούχστχεστ.
1902 – Λεωνίδας Ζέρβας (Μεγαλόπολη Αρκαδίας 21 Μαΐου 1902 − Αθήνα 10 Ιουλίου 1980[2]) ήταν Έλληνας χημικός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία και παράσημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Μετά την ολοκλήρωση του Γυμνασίου στην Καλαμάτα, σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Χημικό Τμήμα του πανεπιστημίου του Βερολίνου (ως το 1924), από όπου απέκτησε και τον τίτλο του διδάκτορα.
Δίδαξε στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης (1934-36), μαζί με τον συνεργάτη του, καθηγητή Μαξ Μπέργκμαν. Εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1956.[3] Διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Χημικών. Δίδαξε ως τακτικός Καθηγητής Οργανική Χημεία και Βιοχημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1937-39) και εκλέχθηκε έπειτα τακτικός Καθηγητής Οργανικής Χημείας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, από το 1939 μέχρι την παύση του από τη χούντα το 1968.
Δύο φορές διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενεργείας (1964-65 και 1974-75).
Ο Ζέρβας υπηρέτησε και ως υπουργός Βιομηχανίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου από τις 31 Δεκεμβρίου 1963 ως τις 19 Φεβρουαρίου 1964.
1921 – Αντρέι Ζαχάροφ ή ορθότερα Σάχαροβ (ρωσικά: Андре́й Дми́триевич Са́харов, ΔΦΑ: [ɐnˈdrʲej ˈsaxərəf] 21 Μαΐου 1921 – 14 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ρώσος πυρηνικός φυσικός, ένας από τους επιστήμονες που δημιούργησαν την πρώτη σοβιετική βόμβα υδρογόνου, συγγραφέας του Συντάγματος της Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών της Ευρώπης και της Ασίας, βουλευτής της ΕΣΣΔ, Νομπελίστας Ειρήνης για το έτος 1975, αντιφρονών και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων είχε στερηθεί όλων των σοβιετικών διακρίσεων και βραβείων και εξορίστηκε από τη Μόσχα.
Ήταν γιος του Ρώσου καθηγητή φυσικής Ντμίτρι Ιβάνοβιτς Σάχαροβ και Σοφιάνο-Σάχαροβα, κόρης του στρατιωτικού Αλεξίου Σοφιάνο. Ο πατρικός παππούς του ήταν ο Ιβάν Σάχαροβ, διάσημος Ρώσος δικηγόρος και πολιτικός. Την παιδική ηλικία του την πέρασε στη Μόσχα. Ο Σάχαροβ έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην οικία του. Άρχισε να φοιτά για πρώτη φορά στο σχολείο στην έβδομη τάξη (Α΄Γυμνασίου). Αφού αποφοίτησε το 1938, ο Σάχαροβ ξεκίνησε να σπουδάζει στο Τμήμα Φυσικής του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, που λόγω του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μεταφέρθηκε στο Τουρκμενιστάν όπου και αποφοίτησε. Γύρισε στη Μόσχα το 1945 για σπουδές στο Ινστιτούτο Φυσικής στη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών.
Όταν κατέκρινε δημόσια την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν το 1980 εξορίστηκε στην πόλη Γκόρκι του Νίζνι Νόβγκοροντ, όπου μαζί με τη σύζυγό του διαμαρτυρήθηκαν με μια σειρά απεργιών πείνας. Τον Δεκέμβριο του 1986 απελευθερώθηκε και τάχθηκε υπέρ της περεστρόικα. Εκλέχθηκε στο Κογκρέσο Λαϊκών Αντιπροσώπων και από τη θέση εκείνη συνέχισε τον αγώνα του για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ΕΣΣΔ αναπτύσσοντας έντονη δραστηριότητα μέχρι το τέλος της ζωής του. Είχε καταστεί εθνικό σύμβολο θάρρους και αλήθειας. Από το 1988 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απονέμει κάθε χρόνο το Βραβείο Σάχαροβ σε πρόσωπα ή οργανισμούς για τη διά βίου αφοσίωσή τους στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών.
Θάνατοι
1999 – Φρέντυ Γερμανός: Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας (5 Σεπτεμβρίου 1934 – 21 Μαΐου 1999), γνωστός για τις τηλεοπτικές παραγωγές του και τα ευθυμογραφήματά του. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Σεπτεμβρίου 1934, Με καταγωγή από τη Λέσβο όπου σε ηλικία οκτώ ετών έβγαλε την πρώτη του εφημερίδα, με τίτλο Όλα για όλους την οποία κυκλοφορούσε σε είκοσι με εικοσιπέντε αντίτυπα και στην οποία η μητέρα του έγραφε το ερωτικό διήγημα. Μεγάλωσε στα Εξάρχεια και στην Κυψέλη. Έβγαλε το Βαρβάκειο. Έγινε πλασιέ υφασμάτων και υπάλληλος λογιστηρίου. Στράφηκε στη δημοσιογραφία, κρατώντας όλα τα κείμενα και διηγήματα που έγραψε σε ηλικία 17 με 26 ετών στο συρτάρι, μέχρι το 1998, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στην τότε Πάντειο Ανωτάτη Σχολή και στη Σχολή Δημοσιογραφίας Όλσον. Μιλούσε αγγλικά και γαλλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και ήταν υποστηρικτής του Παναθηναϊκού.
2000 – Τζον Γκίλγκουντ. Σερ Άρθουρ Τζον Γκίλγκουντ (Sir Arthur John Gielgud, 14 Απριλίου 1904 – 21 Μαΐου 2000) ήταν Άγγλος ηθοποιός και θεατρικός σκηνοθέτης. Μαζί με τον Λώρενς Ολίβιε και τον Ραλφ Ρίτσαρντσον απετέλεσε την τριάδα των ηθοποιών που βασίλεψε στο Βρετανικό θέατρο για το μεγαλύτερο μέρος του Εικοστού αιώνα.
Γεννήθηκε στο Σάουθ Κένσιγκτον του Λονδίνου και ήταν γιος του Φρανκ Χένρυ Γκίλγκουντ (1860-1949), που εργαζόταν ως χρηματιστής στο Σίτυ του Λονδίνου και της Κέιτ Τέρρυ-Γκίλγκουντ (1868-1958). Οι πρόγονοι του πατέρα του κατάγονταν από το χωριό Gielgaudskis της Λιθουανίας. Η μητέρα του προερχόταν από μια σπουδαία οικογένεια θεατράνθρωπων, την περίφημη «δυναστεία των Τέρρυ». Είχε εργαστεί και αυτή ως ηθοποιός, αλλά εγκατέλειψε το σανίδι όταν παντρεύτηκε.|
Ο Γκίλγκουντ πέρα από τα κινηματογραφικά βραβεία και τις θεατρικές βραβεύσεις, είχε λάβει διάφορους τιμητικούς τίτλους όπως αυτόν του ιππότη (Knight Bachelor, Μ. Βρετανία 1953), της Λεγεώνας της τιμής (Γαλλία 1960), Companion of Honour (Μ. Βρετανία 1977) και Order of Merit (Μ. Βρετανία 1996). Για τη θεατρική του πορεία, είχε γράψει ο ίδιος το 1979: «το θέατρο ήταν παραπάνω από απασχόληση ή επάγγελμα, για μένα ήταν η ζωή».
2006 – Γεράσιμος Βασιλόπουλος. Το 1939 τρεις αδελφοί Βασιλόπουλοι ο Γεράσιμος, ο Χαράλαμπος και ο Γεώργιος, αγόρασαν από ένα μακρινό θείο τους (Παναγόπουλος) ένα μικρό μπακάλικο στην οδό Βουλής 29, το οποίο μετέτρεψαν σε ένα εκλεκτό παντοπωλείο με την επωνυμία ΑΦΟΙ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΙ. Το 1950 ίδρυσαν το ιστορικό κατάστημα στην οδό Σταδίου 19. Το πρώτο, στην οδό Βουλής, λειτούργησε μέχρι το 1966.
Τον Δεκέμβριο του 1969 οι δύο πρώτοι από τους τρεις αδελφούς Βασιλόπουλου, ο Γεράσιμος και ο Χαράλαμπος μαζί με τον Χαράλαμπο Ποριάζη, ίδρυσαν την Άλφα Βήτα Βασιλόπουλος Α.Ε. Το πρώτο κατάστημα της αλυσίδας που ιδρύθηκε είναι αυτό που βρίσκεται στο Ψυχικό. Δυο χρόνια αργότερα, ιδρύθηκε το δεύτερο κατάστημα της αλυσίδας στην Κηφισιά και μέχρι το 1989, ιδρύθηκαν άλλα 9 καταστήματα στο Λεκανοπέδιο Αττικής.
2018 – Βασίλης Τριανταφυλλίδης. Χάρρυ Κλυνν (Καλαμαριά, 7 Μαΐου 1940 – Καλαμαριά, 21 Μαΐου 2018), γεννημένος ως Βασίλης Τριανταφυλλίδης, ήταν Έλληνας κωμικός, σατιρικός ηθοποιός και πολιτικός. Έθεσε υποψηφιότητα για Δήμαρχος χωρίς να εκλεγεί στον Δήμο Καλαμαριάς με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας το 2006 και ακολούθως με ανεπίσημη στήριξη της Ν.Δ. το 2010.
Γεννήθηκε από φτωχή οικογένεια Πόντιων προσφύγων, τον Νίκο και την Κυριακή Τρανταφυλλίδη. Εξαιτίας των δυσμενών οικονομικών συνθηκών, ωθήθηκε στην εργασία από την ηλικία των 5 ετών. Παράλληλα φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο Καλαμαριάς και αργότερα στο Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή του σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη άλλαξε τη ζωή του καθώς, εκτός από το πρώτο βραβείο, «κέρδισε» και μια πρόταση από τον Οικονομίδη να τον ακολουθήσει στην Αθήνα.
Για τρία χρόνια, ο Οικονομίδης υπήρξε δάσκαλος και οδηγός του. Παράλληλα με τις σπουδές του στην Δραματική Σχολή του Κατσέλη, εμφανίστηκε περιστασιακά σε κοσμικά κέντρα, όπως το «Kάστρο», ο «Βράχος», το «Τροκαντερό», το «Άλσος» και το «Γκρην Παρκ». Στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει σε διάφορες ταβέρνες, αναψυκτήρια και καμπαρέ, που ανθούσαν εκείνη την εποχή, ενώ για μια τριετία ως πρώτος νουμερίστας και παρουσιαστής προγράμματος. Άρχισε να γίνεται πιο γνωστός μετά τη συμμετοχή του σε δύο ταινίες («Γάμος αλά Ελληνικά» και «Τα 201 Καναρίνια»), στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και μετά τις πρώτες θεατρικές εμφανίσεις του στα θέατρα Ακροπόλ και Χατζηχρήστου.
Το 1964 έκανε μερικές εμφανίσεις στο Μόντρεαλ. Αυτή η περίοδος διήρκεσε 10 χρόνια και δούλεψε τόσο στις HΠA όσο και στον Καναδά σε κέντρα της ελληνικής διασποράς και σε καφεθέατρα ως stand up comedian (νέο είδος, που το εισήγαγε αργότερα στην Ελλάδα), ως ηθοποιός σε underground παραστάσεις και ως συγγραφέας σατιρικών κειμένων. Συνεργάστηκε επίσης για πολλά χρόνια με τα περιοδικά «Playboy», «Village» και «On the double» και με την εφημερίδα «Daily Worker».
Στο Σικάγο παντρεύτηκε την γυναίκα του, Χαρίκλεια Μακρή, και απέκτησε το πρώτο από τα τρία παιδιά του, τον σκηνοθέτη Νίκο Τριανταφυλλίδη (1966-2016). Αργότερα απέκτησε τον δεύτερο γιο του, τον Αποστόλη, στο Μόντρεαλ. Η κόρη του Κορίνα γεννήθηκε στην Αθήνα.
Τον χειμώνα του 1974 γύρισε στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίστηκε σε μπουάτ της Πλάκας, στον «Αιγόκερω», στον «Ζυγό» και στην «Διαγώνιο». Ύστερα δούλεψε στα νυχτερινά κέντρα «Διογένης», «Δειλινά» και «Στορκ». Άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός μετά την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για δέσιμο», από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia το φθινόπωρο του 1978.
Το 1998 παρουσιάζεται η πρώτη του ζωγραφική έκθεση στον «Εικαστικό Κύκλο». Από το 2006 ζούσε μόνιμα στη γενέτειρά του, την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, όπου έγραφε βιβλία (κυκλοφορούν 12 βιβλία του), έπαιζε στο θέατρο, ζωγράφιζε (έχει κάνει 8 ατομικές εκθέσεις) και ηγούταν της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Καλαμαριάς. Στο Ελληνικό δημοψήφισμα του 2015 τάχτηκε υπέρ του «Όχι».
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
