.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
18 Δεκεμβρίου 2024
Είναι η 353η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 13 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:35 – Δύση ήλιου: 17:07 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌖 Σελήνη 17.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σεβαστιανό, Σεβαστίνο, Φλώρα, Φλωρή, Φλώρο,
Ιακώβ, Γιακουμής, Ιωσήφ, Σήφη, Ιωσηφίνα, Ζοζεφίνα και Τζέσσικα
Γεγονότα
1803 – Μία ομάδα από Σουλιώτισσες (ποικίλλει ο αριθμός τους, από 22 έως 57), για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Τουρκαλβανούς που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, στήνουν κυκλικό χορό και στη συνέχεια ρίχνονται στον γκρεμό με τα παιδιά τους. Πραγματικό γεγονός ή εθνικός μύθος;
Στα τέλη του 1803 ο Αλή Πασάς θέλησε να τελειώσει μία και καλή με τους Σουλιώτες, τους ανυπότακτους ορεσίβιους Θεσπρωτούς, που τόσα προβλήματα δημιουργούσαν στο Σουλτάνο και στη δική του εξουσία στην Ήπειρο. Τους πολιόρκησε στενά και τους εξανάγκασε να συνθηκολογήσουν στις 12 Δεκεμβρίου 1803. Ο βασικός όρος της συμφωνίας, που δεν τηρήθηκε, ήταν να εκκενώσουν τα χωριά τους συν γυναιξί και τέκνοις. Στις 16 Δεκεμβρίου οι Σουλιώτες χωρίστηκαν σε τρεις φάλαγγες και άφησαν πίσω τους την πατρογονική γη.
Δύο ημέρες αργότερα, η τρίτη φάλαγγα, που κατευθυνόταν νότια, δέχθηκε επίθεση στο Ζάλογγο από πολυάριθμο σώμα Τουρκαλβανών με αρχηγούς τους Μπεκίρ Τζογαδούρο, Άγο Μουχουρδάρη και Μέτζο Μπόνο. Κατά τη διάρκεια της σφοδρής σύγκρουσης που ακολούθησε, μία ομάδα Σουλιωτών εγκλωβίστηκε από τον εχθρό. Ανάμεσά τους και περίπου 60 γυναίκες, πολλές από αυτές σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους, έριξαν τα παιδιά τους από την απόκρημνη κορυφή του Ζαλόγγου και στη συνέχεια, πιασμένες χέρι – χέρι, έπεσαν και ίδιες χορεύοντας. Το Ζάλογγο με τα χρόνια μεταβλήθηκε σε σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας.
Η μοναδική συγκεκριμένη μαρτυρία για το Χορό του Ζαλόγγου προέρχεται από τον αξιωματικό του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγά, αυτόπτη μάρτυρα του περιστατικού. Το αφηγήθηκε στον εξισλαμισμένο γάλλο μισθοφόρο Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι, ο οποίος τη συμπεριέλαβε σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1828 με τις αναμνήσεις του από την Αυλή του Αλή Πασά. Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, οι γυναίκες «πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και οι αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του… Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους».
Ο Πρώσος διπλωμάτης και περιηγητής Γιάκοπ Μπαρτόλντι (1779 – 1825) είναι ο πρώτος που κατέγραψε το γεγονός μεταξύ 1803 και 1804, ευρισκόμενος στα Ιωάννινα, χωρίς να αναφέρεται στο χορό. Ο αγωνιστής του ‘21 και απομνημονευματογράφος Χριστόφορος Περραιβός (1773 – 1863) είναι ο πρώτος έλληνας συγγραφέας, που αναφέρεται στο Χορό του Ζαλόγγου στη δεύτερη έκδοση της «Ιστορίας του Σουλίου και της Πάργας» (1815). Στην έκδοση, όμως, του 1857 δεν κάνει αναφορά σε χορό.
Το 1888 ο Συριανός λόγιος και ιστορικός Περικλής Ζερλέντης (1852-1925) διατύπωσε επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το χορό του Ζαλόγγου, ύστερα από επιτόπιο έρευνα, χωρίς να αμφισβητεί το γεγονός της αυτοθυσίας των Σουλιωτισσών. Χρόνια αργότερα, ο φιλόλογος Αλέξης Πολίτης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, υποστήριξε σε άρθρο του στο περιοδικό «Ο Πολίτης» (2005), ότι τραγούδι, που συνόδευε το χορό, το πασίγνωστο «Έχε γεια καημένε κόσμε» αναφέρεται για πρώτη φορά μόλις το 1908.
Το έτος αυτό ο συγγραφέας της «Γκόλφως» Σπυρίδων Περεσιάδης παρουσίασε για πρώτη φορά το θεατρικό έργο «Ο Χορός του Ζαλόγγου», που διαδόθηκε ευρύτατα στον ελλαδικό χώρο, μέσα από παραστάσεις «μπουλουκιών» και ερασιτεχνικών τοπικών θιάσων και ίσως εκεί να οφείλεται η διάπλαση του «Χορού του Ζαλόγγου» ως ιστορικού γεγονότος.
Στο βράχο τού Ζαλόγγου στήθηκε το 1960 μνημείο, που παριστάνει σύμπλεγμα γυναικών που χορεύουν, έργο τού γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου.
1916 – Τερματίζεται η Μάχη του Βερντέν. Η μάχη του Βερντέν ήταν μια από τις κρισιμότερες μάχες του Α΄ παγκόσμιου πόλεμου και έλαβε χώρα στο δυτικό μέτωπο. Αντίπαλοι ήταν ο γερμανικός και ο γαλλικός στρατός που πολέμησαν από τις 21 Φεβρουαρίου, οπότε οι Γερμανοί εξαπέλυσαν την επιχείρηση Γκερίχτ, μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου 1916 γύρω από την πόλη Βερντέν (Verdun-sur-Ma’as) στη βορειοανατολική Γαλλία. Η μάχη αυτή οδήγησε σε απώλειες δραματικού μεγέθους: πάνω από 250.000 ήταν οι νεκροί και περίπου μισό εκατομμύρια οι τραυματίες. Ήταν η πιο μακρόχρονη μάχη και μια από τις πιο αιματηρές στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Τόσο για τη Γαλλία όσο και για τη Γερμανία αντιπροσωπεύει τη φρίκη του πολέμου, παρόμοια με τη μάχη του Σομμ που την ακολούθησε τον ίδιο χρόνο. Η ανακομιδή των σορών συνεχίζεται, το ίδιο το μνημείο της Μάχης είναι ένα τεράστιο οστεοφυλάκιο.
Η μάχη του Βερντέν αποτέλεσε σύμβολο για το γαλλικό έθνος. Η επιτυχία του αμυντικού συστήματος των οχυρών και χαρακωμάτων που απλώνονται σε μεγάλη έκταση γύρω από την πόλη, οδήγησε στην ίδρυση της κατοπινής οχυρωματικής Γραμμής Μαζινό κατά μήκος των γαλλογερμανικών συνόρων. Η αμυντική αυτή διάταξη όμως αποτέλεσε κύριο παράγοντα της αδυναμίας της Γαλλίας να αντιμετωπίσει τη γερμανική εισβολή του 1940.
1940 – Ο Αδόλφος Χίτλερ υπογράφει ένα μυστικό διάταγμα, με το οποίο αρχίζουν οι προετοιμασίες για τη ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, που θα μείνει στην ιστορία με τον κωδικό Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.
Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα (Γερμανικά: Unternehmen Barbarossa) ονομάζεται το σχέδιο επίθεσης και εισβολής της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση. Η εκτέλεση του σχεδίου ξεκίνησε την Κυριακή, 22 Ιουνίου 1941, παραβιάζοντας το Σύμφωνο Μη Επιθέσεως Μολότοφ – Ρίμπεντροπ. Αποτελλεί μέρος του Ανατολικού Μετώπου. Έλαβε το όνομά της από τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα, θέτοντας σε εφαρμογή τον ιδεολογικό στόχο της Γερμανίας να κατακτήσει τη δυτική Σοβιετική Ένωση για να την εποικιστεί με Γερμανούς, στο πλαίσιο της δημιουργίας του Γερμανικού Ζωτικού Χώρου με μαζική εξόντωση υπολοίπων λαών.
Μετά τη σοβιετική κατάκτηση της Βεσσαραβίας και της Βόρειας Μπουκοβίνας, η Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση άρχισε να σχεδιάζει εισβολή στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούλιο του 1940 (με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Otto). Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, πάνω από 3.8 εκατομμύρια μέλη του προσωπικού των δυνάμεων του Άξονα -η μεγαλύτερη δύναμη εισβολής στην ιστορία του πολέμου- εισέβαλαν στη δυτική Σοβιετική Ένωση κατά μήκος ενός μετώπου 2.900 χιλιομέτρων, με 600.000 μηχανοκίνητα οχήματα και πάνω από 600.000 άλογα για μη πολεμικές επιχειρήσεις.
1944 – Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde». Η εφημερίδα Le Monde («Ο Κόσμος») είναι μία από τις σημαντικότερες καθημερινές εφημερίδες της Γαλλίας. Ιδρύθηκε το 1944. Ανήκει κατά 53% στους εργαζομένους και το υπόλοιπο 47% ανήκει στην Danone, BNP Paribas και στον François Pinault. Η κυκλοφορία της το 2006 ήταν 350.000 φύλλα.
Θεωρείται η σημαντικότερη Γαλλόφωνη εφημερίδα έξω από τη Γαλλία. Για παράδειγμα, πωλείται σε όλα τα περίπτερα της Γερμανίας. Το 2004 παρουσίασε το μεγαλύτερο παθητικό στην ιστορία της.
Τύπος: Καθημερινή εφημερίδα, Μορφή: Μπερλίνερ, Ιδιοκτήτης: La Vie-Le Monde, Ιδρυτές: Hubert Beuve-Méry, Christian Funck-Brentano, René Courtin, Εκδότης: Societe Editrice Du Monde, Αρχισυντάκτης: Ναταλί Νουγκεϊρέντ, Ίδρυση: 1944
Πολιτική θέση: Κεντροαριστερά, Γλώσσα: Γαλλικά.
1974 – Ο ανώτατος δικαστικός Μιχαήλ Στασινόπουλος ορκίζεται προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την παραίτηση του στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη. Γεννήθηκε στη Μεσσήνη στις 27 Ιουλίου 1903. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1924. Το 1929 έγινε εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το 1934 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών, ενώ το 1943 έγινε σύμβουλος Επικρατείας. Από το 1951 έως και το 1958 διετέλεσε υφηγητής και τακτικός καθηγητής Διοικητικού Δικαίου στην Πάντειο Σχολή, της οποίας μεταξύ 1951 και 1957 διετέλεσε πρύτανης. Το 1959 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας των πανεπιστημίων του Μπορντό και του Παρισιού. Το 1968 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην τάξη των ηθικών και πολιτικών επιστημών. Υπήρξε μέλος της Ομάδας των Δώδεκα, καθώς και εκδότης του επιστημονικού περιοδικού Επιθεώρησις Δημοσίου Δικαίου και Διοικητικού Δικαίου. Το 1978 εξελέγη πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1993 εξελέγη πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Το 1952 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα, ως υπουργός Προεδρίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Δημητρίου Κιουσόπουλου. Διετέλεσε επίσης υπηρεσιακός υπουργός προεδρίας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου το 1958. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ιδρύματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας από το 1951 έως το 1953 και της Λυρικής Σκηνής από το 1953 έως το 1954. Το 1974, στις πρώτες μεταδικτατορικές ή μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου, εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας, με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Παραιτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα μέρες μετά το Δημοψήφισμα του 1974 με το οποίο καταργήθηκε η βασιλεία, όταν η νέα Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με 206 ψήφους. Η προεδρική του θητεία διήρκεσε έως τις 20 Ιουνίου 1975, οπότε το αξίωμα ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος διαμορφώνοντας το νέο πολίτευμα. Η προεδρική θητεία του Στασινόπουλου χαρακτηρίζεται από τη διακριτική του παρουσία στην πολιτική σκηνή, την ταύτισή του με την κυβερνητική πολιτική, αφού δεν χρειάστηκε να λάβει καμία απόφαση καίριας σημασίας, ενώ οι όποιες δημόσιες παρεμβάσεις του ήταν κυβερνητικής έμπνευσης. Προχώρησε στην εκκαθάριση της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τα πρόσωπα εκείνα που είχαν εκτεθεί υπερβολικά λόγω των φιλοδικτατορικών επιλογών τους.
Γεννήσεις
1943 – Κιθ Ρίτσαρτς (Keith Richards, 18 Δεκεμβρίου 1943) είναι Άγγλος κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones. Αν και αυτοδίδακτος στην κιθάρα, υπήρξε βιρτουόζος και ο άνθρωπος που εισήγαγε τον κυματισμό της ηλεκτρικής κιθάρας.
Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχουν περάσει από την παγκόσμια μουσική ιστορία, ενώ 15 από τα τραγούδια που έχει συνθέσει συγκαταλέγονται στη λίστα με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Ωστόσο ανέπτυξε πολύ άσχημη φήμη στα τέλη της δεκαετίας του 1960 για τη σχέση του με το μοντέλο Anita Pallenberg και για χρήση ναρκωτικών ενώ έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο άρρωστος καλλιτέχνης που έχει περάσει από τη μουσική ιστορία.
Ο πατέρας του Μπερτ Ρίτσαρντς ήταν εργάτης σε εργοστάσιο και τραυματίας πολέμου κατά τη διάρκεια απόβασης στη Νορμανδίας. Η μητέρα του Ντόρις Ντιπρί ήταν αυτή που του εμφύσησε την αγάπη για τη μουσική, όπως και ο παππούς του Γκας Ντιπρί, που ήταν μουσικός της τζαζ. Οι παπούδες του από την πατρική γραμμή ήταν σοσιαλιστές και από τα ιδρυτικά μέλη του Εργατικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο Ρίτσαρντς ήταν γείτονας και συμμαθητής με τον Τζάγκερ στο δημοτικό. Στη συνέχεια οι δρόμοι τους χώρισαν. Ξανασυναντήθηκαν τυχαία μια μέρα του 1960 σ’ ένα τρένο και αποφάσισαν να συνεργαστούν μουσικά. Με την καθοριστική συνδρομή του Μπράιαν Τζόουνς, που αργότερα τον απέπεμψαν από το συγκρότημα, έλαβαν σάρκα και οστά οι Rolling Stones το 1962, η μακροβιότερη και η πιο επιτυχημένη ροκ μπάντα του πλανήτη. Με τον Τζάγκερ αποτελεί μία από τις κορυφαίες συνθετικές δυάδες (γνωστοί και ως «Glimmer Twins», δηλαδή «Αστραφτεροί Δίδυμοι»), βαδίζοντας στα χνάρια των Λένον και ΜακΚάρτνεϊ των Beatles, με τους οποίους «κονταροχτυπήθηκαν» τη δεκαετία του ’60.
1946 – Στίβεν Σπίλμπεργκ (αγγλικά: Steven Allan Spielberg, 18 Δεκεμβρίου 1946) είναι Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1970 και γρήγορα καθιερώθηκε ως ένας από τους εμπορικότερους και δημοφιλείς σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Οι ταινίες του έχουν καλύψει πολλά και διαφορετικά θέματα και είδη. Οι πρώτες του ταινίες επιστημονικής φαντασίας και δράσης θεωρήθηκαν ως αρχέτυπα του σύγχρονου κινηματογράφου ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν οι ταινίες του ασχολήθηκαν και με ανθρωπιστικά θέματα όπως το Ολοκαύτωμα, το δουλεμπόριο, τον πόλεμο και την τρομοκρατία.
Τρεις από τις ταινίες του Σπίλμπεργκ: Τα Σαγόνια του Καρχαρία (Jaws, 1975), Ε.Τ. ο Εξωγήινος (E.T. the Extra-Terrestrial, 1982) και Τζουράσικ Παρκ (Jurassic Park, 1993) έγιναν την περίοδο της κυκλοφορίας τους οι μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών. Έχει λάβει συνολικά εφτά υποψηφιότητες για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες Στενές επαφές τρίτου τύπου (Close Encounters of the Third Kind, 1977), Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark, 1981), Ε.Τ. ο Εξωγήινος (E.T. the Extra-Terrestrial, 1982), Μόναχο (Munich, 2005) και Λίνκολν (Lincoln, 2012) κερδίζοντας δύο για τις ταινίες Η Λίστα του Σίντλερ (Schindler’s List, 1993) και Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (Saving Private Ryan, 1998). Τα συνολικά έσοδα των ταινιών του έχουν αποφέρει πάνω από 8,5 δισεκατομμύρια δολάρια και σύμφωνα με το περιοδικό Forbes η περιουσία του υπολογίζεται στα 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Σπίλμπεργκ συμμετέχει ενεργά στην παραγωγή ταινιών μέσω της εταιρίας του Amblin Entertainment και είναι επίσης ένας από τους ιδρυτές του κινηματογραφικού στούντιο DreamWorks το 1994.
1963 – Μπράντ Πιτ (William Bradley “Brad” Pitt, 18 Δεκεμβρίου 1963) είναι Αμερικανός ηθοποιός. Έχει λάβει τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ ερμηνείας, κερδίζοντας ένα για την ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο Κάποτε στο… Χόλιγουντ (Once Upon a Time in Hollywood, 2019) και επτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα κερδίζοντας δυο.
Ο Πιτ ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας γκεστ εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές. Έγινε γνωστός όταν έπαιξε τον άγνωστο ταξιδιώτη που αποπλανεί τη Τζίνα Ντέιβις στην ταινία Θέλμα & Λουίζ (Thelma & Louise) το 1991. Οι πρώτοι του πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε μεγάλες παραγωγές έγιναν στις ταινίες Το Ποτάμι Κυλάει Ανάμεσά Μας (A River Runs Through It, 1992) και Συνέντευξη Με Έναν Βρυκόλακα (Interview with the Vampire, 1994). Κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για την ταινία Θρύλοι του Πάθους (Legends of the Fall, 1994) παίζοντας μαζί με τον Άντονι Χόπκινς. Το 1995 πρωταγωνίστησε στο επιτυχημένο αστυνομικό θρίλερ Seven του Ντέιβιντ Φίντσερ και στην ταινία Οι Δώδεκα Πίθηκοι (12 Monkeys) που του χάρισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα β’ ανδρικού ρόλου και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ. Τέσσερα χρόνια μετά, πρωταγωνίστησε στην καλτ ταινία Fight Club και το 2001 στην εισπρακτική επιτυχία Η Συμμορία των Έντεκα (Ocean’s Eleven) και στις δύο συνέχειες Η Συμμορία των Δώδεκα (Ocean’s Twelve, 2004) και Η Συμμορία των Δεκατριών (Ocean’s Thirteen, 2007). Το 2008 έλαβε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον (The Curious Case of Benjamin Button) και το 2012 την τρίτη του υποψηφιότητα για το Moneyball.
Ήταν παντρεμένος για 5 χρόνια με την επίσης ηθοποιό Τζένιφερ Άνιστον και άλλα 5 με την Αντζελίνα Τζολί με την οποία έχουν έξι παιδιά. Λαμβάνει τακτικά ενεργό δράση σε ποικίλα κοινωνικά θέματα τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και παγκοσμίως. Ο Πιτ έχει δική του εταιρεία παραγωγής, την Plan B Entertainment, η οποία περιλαμβάνει και την παραγωγή των βραβευμένων με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Ο Πληροφοριοδότης (The Departed, 2007) και 12 Χρόνια Σκλάβος (12 Years a Slave, 2013).
Θάνατοι
1737 – Αντόνιο Στραντιβάρι. Ο Αντόνιο Τζιάκομο Στραντιβάρι, γνωστός και ως Στραντιβάριους (γεννήθηκε το 1644 στην Κρεμόνα της Ιταλίας και πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1737 στη Κρεμόνα, σε ηλικία 93 ετών), ήταν ιταλός κατασκευαστής οργάνων, κατασκευαστής βιολιών (600), τσέλο (50), βιόλων (12) και κιθάρες (3) και έτσι έχει σημασία στην μουσική σκηνή. Η λατινική μορφή του ονόματός του, «Στραντιβάριους» είναι αυτονομασία η οποία συχνά χρησιμοποιείται για να δηλώσει την αριστεία σε έναν τομέα.
Τη δεκαετία του 2000, εμφανίσθηκε σε πλειστηριασμό του «Κρίστι» στη Νέα Υόρκη, ένα καμπυλωτό κουτί από ξύλο, με μερικές τρύπες στην επιφάνειά του. Είχε πάνω του χορδές δεμένες από τη μια άκρη του στην άλλη. Πουλήθηκε για 2 εκατομμύρια 700 χιλιάδες δολάρια. Ηταν ένα βιολί που είχε κατασκευάσει στην Κρεμόνα της Ιταλίας ένας γέρος ονόματι Αντόνιο Στραντιβάρι, κατά γενική πεποίθηση ο καλύτερος κατασκευαστής βιολιών στον κόσμο.
Τα βιολιά του θεωρούνται σήμερα έργα τέχνης και αναλόγως τιμώνται στην αγορά. Το βιολί όμως είναι ένα όργανο μουσικό. Καθώς οι τιμές των βιολιών του τεχνίτη από την Κρεμόνα εκτοξεύονται στη στρατόσφαιρα, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ολο και λιγότερα καταλήγουν σε χέρια ανθρώπων που μπορούν να τα παίξουν, να βγάλουν από αυτά μουσική. Ο αγοραστής του πλειστηριασμού του «Κρίστι» ήταν ανώνυμος, αλλά θεωρείται πιθανό ότι κάθε άλλο παρά επαγγελματίας μουσικός είναι.
Η δύναμη της παράδοσης είναι εξαιρετικά ισχυρή στην κατασκευή μουσικών οργάνων. Ο Στραντιβάρι δεν άφησε οδηγίες, αλλά τα δημιουργήματά του έχουν μετρηθεί, αναλυθεί, μελετηθεί στην παραμικρότερη λεπτομέρειά τους και οι κατοπινοί κατασκευαστές έχουν αντιγράψει τα βιολιά του με μεγάλη πιστότητα. Είχε ο Στραντιβάρι κάποιο μυστικό, ειδικό ξύλο, ειδική μεταχείρισή του, ειδικό γυάλισμα; Το μυστικό του Στραντιβάρι είναι ότι δεν είχε μυστικό. Ηταν απλώς ο καλύτερος, τότε και τώρα, τεχνίτης στη δουλειά του. Ετσι, όπως γράφει ο Τζον Μαρκίζ στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», εξηγείται το γεγονός της μεταμόρφωσης των βιολιών του από όργανα, σε συλλεκτικά αγαθά.
2010 – Ζακλίν ντε Ρομιγί. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1913 στην πόλη Σαρτρ. Σπούδασε Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά στο Lycée Molière και σε ηλικία μόλις 17 ετών έγινε η πρώτη γυναίκα υποψήφια στο Concours General, τις γενικές εξετάσεις αριστούχων της Γαλλίας, με τις οποίες εισήχθη στην École Normale Supérieure.
Δίδαξε ως καθηγήτρια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στα πανεπιστήμια του Μπορντό (1939-1949), της Λιλ (1949-1957) και της Σορβόνης (1957-1973). Το 1973 της δόθηκε η έδρα των Ελληνικών στο περίφημο Collège de France, για πρώτη φορά σε γυναίκα καθηγήτρια. Εκεί δίδαξε μέχρι το 1984 την εξέλιξη της ηθικής και πολιτικής σκέψης στην Αρχαία Ελλάδα. Υπήρξε επίσης η πρώτη γυναίκα μέλος της Académie des inscriptions et belles-lettres (1975), στην οποία και προήδρευσε κατά το έτος 1987. Διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας της Δανίας, της Βρετανικής Ακαδημίας, των Ακαδημιών της Βιέννης, των Αθηνών, της Νάπολης, του Τορίνο, των Κάτω Χωρών, της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών κ.ά. Ανακηρύχθηκε επίτιμη διδάκτωρ των πανεπιστημίων της Οξφόρδης, των Αθηνών, του Δουβλίνου, του Μόντρεαλ και του Γέιλ.
2011 – Βάτσλαβ Χάβελ. Ο Βάτσλαβ Χάβελ (Václav Havel, Πράγα, 5 Οκτωβρίου 1936 – 18 Δεκεμβρίου 2011) ήταν Τσέχος πολιτικός, συγγραφέας, αντικομμουνιστής και δραματουργός.
Υπήρξε ο τελευταίος πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και πρώτος Πρόεδρος της Τσεχίας, από τις 2 Φεβρουαρίου 1993 ως τις 2 Φεβρουαρίου 2003. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη λεγόμενη “Άνοιξη της Πράγας” του 1968 και τη “Βελούδινη επανάσταση” του 1989 (ως αρχηγός του λεγόμενου Πολιτικού Φόρουμ.) Η αντεπαναστατική εκείνη κίνηση σήμανε την ανατροπή δηλαδή του Σοσιαλισμού στην Τσεχοσλοβακία.
Ο Χάβελ έγραψε θεατρικά έργα, τα οποία απαγορεύτηκαν στη χώρα του μετά το 1968. Το θεατρικό του έργο Memorandum (Το υπόμνημα) μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Φώντα Κονδύλη (εκδ. «Δωδώνη») και τον Κανέλλο Αποστόλου (εκδ. «Ύψιλον», 2009).
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
