Γύρω στις 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944,
δεκάδες μηχανοκίνητα και πεζοπόρα τμήματα του Γερμανικού Στρατού
μαζί με 500 βαριά οπλισμένους Γερμανούς
και 2000 Έλληνες ταγματασφαλίτες εισέβαλαν στη Νίκαια.
Γεγονότα
1807 – Το «Κλέρμον», το πρώτο πλοίο που κινείται με ατμό και κατασκευάστηκε από τον Ρόμπερτ Φούλτον, κάνει το παρθενικό του ταξίδι στον ποταμό Χάτσον. Το ατμόπλοιο του Robert Fulton, το Clermont, ήταν αναμφίβολα ο πρωτοπόρος των πρακτικών ατμόπλοιων. Το 1801, ο Robert Fulton συνεργάστηκε με τον Robert Livingston για την κατασκευή του Clermont. Ο Λίβινγκστον είχε το μονοπώλιο της ναυσιπλοΐας με ατμό στους ποταμούς της Πολιτείας της Νέας Υόρκης για είκοσι χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι θα παρήγαγε ένα ατμοκίνητο σκάφος ικανό να ταξιδεύει τέσσερα μίλια την ώρα.
Ο Robert Fulton έφτασε στη Νέα Υόρκη το 1806 και ξεκίνησε την κατασκευή του Clermont, που πήρε το όνομά του από το κτήμα του Robert Livingston στον ποταμό Hudson. Το κτίριο έγινε στον ποταμό East River στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, το Clermont ήταν τότε το αστείο των περαστικών, οι οποίοι το ονόμασαν “Fulton’s Folly”.
Τη Δευτέρα, 17 Αυγούστου 1807, ξεκίνησε το πρώτο ταξίδι του Clermont. Διεξάγοντας ένα πάρτι προσκεκλημένων, το Clermont έφυγε στον ατμό στη μία η ώρα. Το πευκόξυλο ήταν το καύσιμο. Στη μία η ώρα της Τρίτης, το σκάφος έφτασε στο Κλερμόν, 110 μίλια από τη Νέα Υόρκη. Αφού πέρασε τη νύχτα στο Clermont, το ταξίδι συνεχίστηκε την Τετάρτη. Το Albany, σαράντα μίλια μακριά, έφτασε σε οκτώ ώρες, σημειώνοντας ρεκόρ 150 μιλίων σε τριάντα δύο ώρες. Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, η απόσταση καλύφθηκε σε τριάντα ώρες. Το ατμόπλοιο Clermont είχε επιτυχία.
Στη συνέχεια, το σκάφος στρώθηκε για δύο εβδομάδες, ενώ οι καμπίνες κατασκευάστηκαν, μια οροφή χτίστηκε πάνω από τον κινητήρα και καλύμματα τοποθετήθηκαν πάνω από τους τροχούς κουπιών για να πιάσουν τον ψεκασμό του νερού. Στη συνέχεια, το Clermont άρχισε να κάνει τακτικά ταξίδια στο Όλμπανι, μεταφέροντας μερικές φορές εκατό επιβάτες, κάνοντας το ταξίδι μετ’ επιστροφής κάθε τέσσερις ημέρες και συνέχισε μέχρι που ο πλωτός πάγος σηματοδότησε το διάλειμμα για το χειμώνα.
Ο Robert Fulton ήταν μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της πρώιμης αμερικανικής τεχνολογίας. Πριν το ατμόπλοιο του Clermont ανέβει για πρώτη φορά στον ποταμό Hudson το 1807, εργάστηκε για χρόνια στην Αγγλία και τη Γαλλία στη βιομηχανική ανάπτυξη, ειδικά στην εσωτερική ναυσιπλοΐα και στην κοπή καναλιών, και κατασκεύασε ένα υποβρύχιο .
1833 – Με βασιλικό διάταγμα απαγορεύεται η κυκλοφορία τουρκικών νομισμάτων στην Ελλάδα. Στις αρχές του 19ου αιώνα η νομισματική κατάσταση στην υπόδουλη Ελλάδα ήταν χαώδης. Το επίσημο σε κυκλοφορία νόμισμα, το τουρκικό ασημένιο γρόσι και οι μεταλλικές υποδιαιρέσεις του , οι παράδες , ήταν υποτιμημένα και είχαν μικρή αξιοπιστία λόγω συχνών νοθειών στην περιεκτικότητα σε ασήμι.
Από τα μέσα του 18ου αιώνα , με τη ναυτιλιακή και εμπορική δραστηριότητα που παρατηρήθηκε στην ανατολική μεσόγειο, οι εμπορευόμενοι, έχοντας σχεδόν εγκαταλείψει το γρόσι , αναγκάστηκαν να διαπραγματεύονται τις συναλλαγές τους σε ξένα νομίσματα.
Μάλιστα, ορισμένα από αυτά έγιναν ιδιαίτερα αποδεκτά στην Ελλάδα λόγω της σταθερής τους περιεκτικότητας σε ασήμι ή χρυσό και χρησιμοποιούνταν πια κανονικά σαν επίσημα νομίσματα
Στη Δ΄ Εθνική Συνέλευση στο ’ργος , τον Ιούλιο του 1829 ο Καποδίστριας , θέλοντας να ενισχύσει την εικόνα του οργανωμένου κράτους κατέθεσε σχέδιο για το πρώτο νόμισμα της νέας ελληνικής πολιτείας , τον αργυρό «φοίνικα» , που θα υποδιαιρείται σε εκατό λεπτά . Με απόφαση της κυβέρνησης , η ισοτιμία του νέου νομίσματος ορίστηκε να είναι : ένας φοίνικας ίσος με το 1/6 του ισπανικού διστήλου (κολονάτο )και ένα λεπτό με ένα τουρκικό παρά.
Αν όμως ο πρώτος φοίνικας σαν κέρμα κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το1829,το πρώτο ελληνικό χαρτονόμισμα θα κυκλοφορήσει δύο χρόνια αργότερα.
Τον Ιούνιο του 1831 λόγω έκτακτων αναγκών, χωρίς να υπάρχει το αντίστοιχο ασήμι για την κοπή φοινίκων, η κυβέρνηση Καποδίστρια αποφάσισε να κυκλοφορήσει για πρώτη φορά τους φοίνικες σε χαρτονόμισμα .
Η εκτύπωση των χαρτονομισμάτων αυτών ανατέθηκε στην Εθνική Χρηματιστηριακή Τράπεζα , που ο Καποδίστριας είχε είδη συστήσει από το 1828.
Με την άφιξη του Όθωνα και της αντιβασιλείας στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1833, η διοίκηση στο βασίλειο πια της Ελλάδας άλλαξε μορφή. Η οργάνωση του κράτους έγινε πιο γραφειοκρατική και δυσκίνητη. Αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστούν σοβαρά προβλήματα που οφείλονταν στο ότι το νέο σύστημα δεν είχε καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.
Η Διοίκηση που προσπάθησε να το εφαρμόσει αποτελούταν κυρίως από νεοφερμένους Βαυαρούς που ήταν ξένοι με το ελληνικό περιβάλλον. Ένα από τα πρώτα μέτρα που θα ληφθούν είναι ή αντικατάσταση του Φοίνικα με τη δραχμή, το παλαιό Νόμισμα της αρχαίας Αθήνας. Παράλληλα η πρωτεύουσα του κράτους μεταφέρεται από το Ναύπλιο στην Αθήνα, με σκοπό να τονισθεί η σύνδεση της νέας Ελλάδας με το ένδοξο παρελθόν της κλασσικής αρχαιότητας. Οι λίγοι φοίνικες που έχουν κυκλοφορήσει σε χαρτονομίσματα αποσύρονται σταδιακά και τίθενται εκτός κυκλοφορίας. Επιπλέον, τον Αύγουστο του 1833 θ απαγορευθεί στη χώρα η κυκλοφορία των Τούρκικων γροσιών, τα οποία δεν θα γίνονται πια δεκτά στις συναλλαγές.
Η Δραχμή ορίζεται στις 8 Φεβρουαρίου του 1833, επίσημα σαν το νέο νόμισμα του κράτους. Το νέο μεταλλικό αυτό νόμισα είχε βάρος 4,477 γραμμάρια, από τα οποία τα 4,029 ήταν καθαρό ασήμι και τα 0,448 χαλκός. H υποδιαίρεση της δραχμής ακολούθησε αυτήν του παλαιού φοίνικα, δηλαδή ήταν ίση με 100 λεπτά. Οι πρώτες μεταλλικές δραχμές και οι υποδιαιρέσεις της κόπηκαν στη Βαυαρία
Η παλαιότερη Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, δημιούργημα του Καποδίστρια το 1828, δημιούργησε άσχημο κλίμα για την Εθνική Χρηματιστική, με αποτέλεσμα να διακόψει το 1834 τις εργασίες της.
Με νόμο, που εξεδώθη στις 25 Ιανουαρίου του 1836, η κυβέρνηση όρισε τα σχετικά με τη σύσταση της νέας «Εθνικής Τραπέζης».
1918 – Ιδρύεται η Εταιρεία της Θούλης, αποκρυφιστικό κίνημα για τη μελέτη της γερμανικής ιστορίας, που θα προετοιμάσει το έδαφος για την άνοδο του Ναζισμού στην εξουσία.
Προς το τέλος του 1917 ο Rudolf von Sebottendorf (Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ) ίδρυσε την εταιρεία στην πόλη του Μονάχου, η οποία αποτελούσε ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου σημαντικό κέντρο της εθνικιστικής δραστηριότητας του Παγγερμανικού Συνδέσμου (Alldeutscher Verband). Ο ιδρυτής της εταιρείας, δηλώνει Ροδόσταυρος, Μουσουλμάνος και πιστός στον Όντιν. Είχε σχέση με το Τάγμα των Δερβίσηδων, τους Σούφι και με το Γερμανικό Τάγμα του Αγίου Δισκοπότηρου. Η εταιρεία πραγματοποίησε τα επίσημα εγκαίνιά της ταυτόχρονα με μια τελετή χειμερινού ηλιοστάσιου, τον Δεκέμβριο του 1917.
Στα μέλη της εταιρείας ανήκαν και δικηγόροι, δικαστές, πανεπιστημιακοί καθηγητές, αστυνομικοί, αριστοκράτες, γιατροί, όπως επίσης και πλούσιοι επιχειρηματίες. Εξωτερικά η εταιρεία παρουσιαζόταν ως “ομάδα μελέτης της γερμανικής αρχαιότητας”, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια βαυαρική οργάνωση του Γερμανικού Τάγματος, εσωτερικά οργανωμένη με μασονικά πρότυπα. Η Εταιρεία της Θούλης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συνωμοτικός μυστικός σύνδεσμος ρατσιστικής, και ειδικότερα αντισημιτικής φύσεως. Ο σκοπός του συνδέσμου ήταν η απόκτηση πολιτικής δύναμης και η διάδοση ρατσιστικής προπαγάνδας μέσω της στρατολόγησης όσο το δυνατόν περισσότερων μελών με επιρροή στην κοινωνία. Στην ακμή της η εταιρεία είχε πιθανώς μόνο λίγες εκατοντάδες μέλη, τα οποία όμως είχαν αξιόλογη κοινωνική επιρροή.
1944 – Μπλόκο Γερμανών και δοσιλόγων στην Κοκκινιά, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες αιχμαλώτους.
Γύρω στις 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944, δεκάδες μηχανοκίνητα και πεζοπόρα τμήματα του Γερμανικού Στρατού μαζί με 500 βαριά οπλισμένους Γερμανούς και 2000 Έλληνες ταγματασφαλίτες εισέβαλαν στη Νίκαια, από την περιοχή της Πέτρου Ράλλη, στο ύψος του Γ’ Νεκροταφείου, και από το Περιβολάκι (Πλατεία Δαβάκη) και την περικύκλωσαν.
Τις πρώτες πρωινές ώρες, οι ταγματασφαλίτες απαίτησαν από τους άνδρες, ηλικίας 14 έως 60 ετών, να συγκεντρωθούν στην κεντρική πλατεία (Πλατεία Οσίας Ξένης) προκειμένου να ελεγχθούν. Τότε, οι Γερμανοί εισέβαλαν στα σπίτια και όσους εντόπιζαν μέσα σ’ αυτά ή στις γύρω γειτονιές, τους εκτελούσαν επί τόπου.
Έπειτα από μερικές ώρες, περίπου 20.000 Κοκκινιώτες βρίσκονταν στην πλατεία και εκεί ντόπιοι δωσίλογοι, φορώντας κουκούλες για να μην αναγνωρίζονται, ξεκίνησαν να υποδεικνύουν στους Ναζί τους κατοίκους της Κοκκινιάς που είχαν σχέση με το ΕΑΜ. Αυτοί οδηγούνταν στη Μάντρα της Κοκκινιάς, μερικά στενά μακριά από την πλατεία, και με την κατηγορία ότι ήταν κομμουνιστές εκτελούνταν ομαδικά. Ταυτόχρονα με τις ομαδικές εκτελέσεις, οι Γερμανοί λεηλάτησαν και έκαψαν σπίτια, ύστερα από αψιμαχίες με μεικτή ομάδα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στα «Αρμένικα» (Νεάπολη).
Στο τέλος της ημέρας, εκατοντάδες (υπολογίζονται σε 350) πτώματα μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν στο Γ’ Νεκροταφείο ενώ, περίπου 8.000 Κοκκινιώτες οδηγήθηκαν ως όμηροι στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου ή/και διασπάρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα για καταναγκαστική εργασία. Πέρα από ένοπλα χτυπήματα στους δοσιλογικούς σχηματισμούς, ως αντίδραση στα μπλόκα του Αυγούστου, το ΕΑΜ κήρυξε την πανεθνική απεργία της «Εθνικής Σωτηρίας» με σκοπό να αποτραπεί η αποστολή των ομήρων στα ναζιστικά στρατόπεδα, στις 24 Αυγούστου, την οποία και χτύπησαν τα Ευζωνικά Τάγματα, με δεκάδες νεκρούς στη νότια Αθήνα. Ως τα τέλη Αυγούστου, έγιναν πολλές εκτελέσεις, από τα Τάγματα, στο Κουκάκι, την Καλλιθέα και τα Σφαγεία (το σημερινό Ταύρο).
1973 – Οι Rolling Stones κυκλοφορούν τη μεγάλη επιτυχία τους «Angie». Το 1973 οι Rolling Stones σημειώνουν τεράστια επιτυχία και φτάνουν στην κορυφή με το “Angie”. Η αρχική σιωπή του Mick Jagger και του Keith Richards για το ποια είναι η πραγματική Angie πυροδοτούν αμέτρητες εικασίες για το πρόσωπό της.
Για κάποιους είναι η Anita Pallenberg, ο μεγάλος έρωτας του Richards, για άλλους είναι η Angela, η σύζυγος του David Bowie – ή ακόμα κι ο ίδιος ο Bowie που σύμφωνα με τη σύντροφό του βρισκόταν συχνά στο κρεβάτι του Jagger.
To πιο πιθανό σενάριο για το ποια είναι η περίφημη Angie, έμοιαζε να είναι εκείνο της μικρής κόρης του Richards, της Αngela. Για την ακρίβεια κανείς δεν ήταν σίγουρος για το ποιος ήταν ο πατέρας, ο Mick ή ο Keith…
Αργότερα στην αυτοβιογραφία του, ο Richards έγραψε πως η Angie ήταν απλώς ένα γυναικείο ψευδώνυμο για την ηρωίνη και το κομμάτι αναφερόταν στην προσπάθειά του να ξεκόψει από εκείνη.
Όποια και να ‘ναι τελικά η αλήθεια, το τραγούδι έγραψε ιστορία κι ο όλος αυτός ο παροξυσμός έκανε τους Βρετανούς τη διετία 73-75 να δίνουν σωρηδόν στα κορίτσια τους το όνομα…Angie.
2004 – Ο Ηλίας Ηλιάδης κατακτά το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία 81 κιλών του τζούντο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο Ηλιάδης γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1986 ως Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί) είναι Έλληνας ολυμπιονίκης, παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης του τζούντο.
Θεωρείται ο καλύτερος Έλληνας τζουντόκα όλων των εποχών με 13 μετάλλια (8 χρυσά, 2 ασημένια, 3 χάλκινα) σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Κύπελλα, Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και Μεσογειακούς Αγώνες.
Το 2000, υιοθετήθηκε από τον ομοσπονδιακό προπονητή του τζούντο, Νίκο Ηλιάδη. Η οικογένεια Ηλιάδη, μικρασιατικής καταγωγής παλινοστούντες από τη Γεωργία, είχε εγκατασταθεί αρχικά στον Πελαργό και, το 1995, στο Αμύνταιο. Ο Νίκος Ηλιάδης, αργότερα ομοσπονδιακός προπονητής της ελληνικής εθνικής ομάδας τζούντο ίδρυσε την ίδια χρονιά, μαζί με τον αδελφό του Μεραμπί, τον αθλητικό σύλλογο «Φίλιππος» στον οποίο γράφτηκε και ο Ηλίας Ηλιάδης.
Ξάδελφός του είναι ο Ζουράμπ Ζβιανταουρί, “χρυσός” Ολυμπιονίκης της Αθήνας, στην κατηγορία των 90 κιλών.
Αγωνίστηκε στα 81 κιλά και πέτυχε μεγάλη νίκη στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, στον τελικό, με ιπόν επί του Ουκρανού Ρόμαν Γκόντιουκ. Τον ίδιο χρόνο (Μάιος 2004) είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βουκουρέστι, στα 81 κιλά. Στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αλμερίας του 2005 κατέκτησε (1 Ιουλίου 2005) το χρυσό μετάλλιο. Ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής και αναδείχθηκε πρώτος στην κατηγορία -90κ., νικώντας με ιππόν τον Αιγύπτιο Μπεσμπάχ στον τελικό. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2005, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία των -90κ. του παγκοσμίου πρωταθλήματος τζούντο, στο Κάιρο. Ο τζουντόκα πέτυχε πέντε νίκες μέχρι τον τελικό,εκεί όπου κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Ιάπωνα «ασημένιο» Ολυμπιονίκη της Αθήνας, Χιρόσι Ιζούμι.
Γεννήσεις
1601 – Πιερ Ντε Φερμά (γαλλ. Pierre de Fermat) (17 Αυγούστου 1601 – 12 Ιανουαρίου 1665) ήταν Γάλλος νομικός στο κοινοβούλιο της Τουλούζης και ερασιτέχνης μαθηματικός με μεγάλη συμβολή στην ανάπτυξη του απειροστικού λογισμού. Ειδικότερα είναι γνωστός για την ανακάλυψη μιας πρωτότυπης μεθόδου υπολογισμού των ελάχιστων και μέγιστων σημείων σε καμπύλες γραμμές, η οποία είναι ανάλογη με τον τότε ακόμα άγνωστο διαφορικό λογισμό.
Επίσης είναι γνωστός και για τις έρευνές του για στη θεωρία των αριθμών, την αναλυτική γεωμετρία, τη θεωρία πιθανοτήτων και την οπτική.
Κυρίως όμως είναι γνωστός για το τελευταίο θεώρημα του Φερμά, το οποίο περιέγραψε σε μια μικρή σημείωση στο βιβλίο Αριθμητικά του Διόφαντου.
Μαζί με τον Ρενέ Ντεκάρτ ο Φερμά θεωρείται ένας από τους δύο κορυφαίους μαθηματικούς του πρώτου ημίσεος του 17ου αιώνα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Πίτερ Μπερνστάιν (Peter L. Bernstein) στο βιβλίο του Against the Gods (Ενάντια στους Θεούς) ο Φερμά ήταν μαθηματικός σπάνιας νοητικής δύναμης: Αναδείχτηκε σε θεμελιωτή της Αναλυτικής Γεωμετρίας, συνέβαλε στην αρχική διαμόρφωση του ολοκληρωτικού λογισμού έκανε έρευνες επί του “βάρους της Γης” και εργάστηκε επί της Οπτικής και της διάθλασης του φωτός. Στην εκτεταμένη αλληλογραφία του με τον Πασκάλ θέτουν από κοινού τη βάση της θεωρίας πιθανοτήτων. Όμως, το σημαντικότερο επίτευγμά του σημειώνεται στη θεωρία των αριθμών.
1938 – Θεόδωρος Πάγκαλος. Γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 17 Αυγούστου 1938 και είναι γιος του Αντιπτέραρχου της Πολεμικής Αεροπορίας Γεωργίου Πάγκαλου που διετέλεσε Υπαρχηγός ΓΕΑ. Από την πλευρά του πατέρα του είναι ανιψιός του Αντιναυάρχου του Πολεμικού Ναυτικού Θησέα Παγκάλου και εγγονός του ομώνυμου στρατηγού και δικτάτορα Θεόδωρου Δ. Πάγκαλου. Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Γυμνάσιο Αθηνών. Σπούδασε Νομική και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης ανακηρύσσεται το 1973 διδάκτορας των Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Παρισιού (Πάνθεον-Σορβόννη). Από το 1969 έως το 1978 εργάστηκε ως ερευνητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και κατόπιν ορίστηκε Διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου. Συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα και το 1968 το δικτατορικό καθεστώς του αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια, την οποία επανέκτησε μετά τη Μεταπολίτευση.
1943 – Ρόμπερτ Ντε Νίρο ο νεότερος (αγγλ. Robert Anthony De Niro) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός γεννημένος στις 17 Αυγούστου 1943. Είναι γνωστός για την ενσάρκωση προβληματικών χαρακτήρων, για την πολύχρονη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορσέζε καθώς και για τη συμμετοχή του στις πρώτες δουλειές του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών. Αυτό οφείλεται κυρίως στην άκαμπτη τελειομανία του και στην επιμονή με την οποία προφυλάσσει την προσωπική του ζωή.
Ο Ρόμπερτ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο τον πρεσβύτερο, έναν ζωγράφο, ποιητή και γλύπτη, και την Βιρτζίνια Άντμιραλ, η οποία ήταν ζωγράφος. Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε ένα μάθημα ζωγραφικής του Χανς Χόφμαν στο Προβινστάουν (Provincetown) της Μασαχουσέτης. Χώρισαν όταν ο Ρόμπερτ ήταν δύο χρονών και ο ίδιος μεγάλωσε στην περιοχή Κλίντον του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη.
Αρχικά παρακολούθησε το Little Red School House αλλά αργότερα μετακινήθηκε από τη μητέρα του στο High School of Music and Art της Νέας Υόρκης. Τα παράτησε όμως στην ηλικία των 13 ετών και οργανώθηκε σε μια συμμορία των δρόμων στη Μικρή Ιταλία. Ακολούθησε μια φιλονικία με τον πατέρα του, αν και αργότερα συμβιβάστηκαν όταν ο ίδιος σε ηλικία 18 ετών έπασχε από κατάθλιψη και ταξίδεψε στο Παρίσι για να φέρει τον πατέρα του στο σπίτι. Ο Ντε Νίρο παρακολούθησε τα μαθήματα της Στέλλα Άντλερ καθώς και αυτά της δραματικής σχολής του Λι Στράσμπεργκ.
Θάνατοι
1850 – Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν. Γεννήθηκε το 1778 στο Γιαπεγιού της Αργεντινής από οικογένεια κρεολών Ισπανών ευγενών, όπου λίγα χρόνια μετά την γέννησή του εγκαταστάθηκαν στην Ισπανία. Το 1791 κατατάχθηκε στον ισπανικό στρατό και διακρίθηκε στους πολέμους εναντίον του Μέγα Ναπολέοντα. Το 1811, ως αντισυνταγματάρχης, επέστρεψε στην Αργεντινή όπου έλαβε μέρος στον επαναστατικό αγώνα για την εκδίωξη των Ισπανών από την χώρα. Μετά την νικηφόρα μάχη του Σαν Λορένσο (1813), ανέλαβε την ηγεσία του επαναστατικού στρατού της Αργεντινής και συνέβαλε αποφασιστικά στην πλήρη επικράτηση του αγώνα.
Ο Σαν Μαρτίν κατέβαλε ιδιαίτερες προσπάθειες για την οργάνωση γενικότερου στρατηγικού σχεδίου για την επέκταση του απελευθερωτικού αγώνα και στις γειτονικές ισπανοκρατούμενες περιοχές, που θα μπορούσε να οδηγήσει και σε πολιτική και εθνική ενοποίηση των λαών της Νότιας Αμερικής. Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής, ο Σαν Μαρτίν οργάνωσε ισχυρές δυνάμεις, από Αργεντίνους και Χιλιανούς που πέρασε τις Άνδεις (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1817) και κατόρθωσε να νικήσει τους Ισπανούς στην μάχη στο Τσακαμπούκο, τον ίδιο χρόνο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανεξαρτησία της Χιλής. Αμέσως μετά στράφηκε προς το Περού και με την βοήθεια του χιλιανού στόλου, απελευθέρωσε την Λίμα (Ιανουάριος 1821). Για ένα διάστημα διατέλεσε προσωρινός κυβερνήτης του Περού, και εφάρμοσε πρωτοποριακές μεταρρυθμίσεις για την εποχή, όπως κατάργηση της δουλείας και βελτίωση της ζωής των εκεί Ινδιάνων.
Το 1822 ο Σαν Μαρτίν συναντήθηκε με τον Βενεζουελανό απελευθερωτή Σιμόν Μπολιβάρ, στον Ισημερινό αλλά δεν κατάφεραν να συντονίσουν τον στρατηγικό και την πολιτική τους, στα πλαίσια ενός κοινού απελευθερωτικού αγώνα και οι συζητήσεις κατέληξαν σε αποτυχία. Ως συνέπεια αυτής της αποτυχίας, όπως και άλλων διαφορών που είχαν ανακύψει στο επαναστατικό στρατόπεδο της Αργεντινής, ο Σαν Μαρτίν παραιτήθηκε, την 20 Σεπτεμβρίου 1822 και αυτοεξορίστηκε στις Βρυξέλλες του Βελγίου (1824). Πέθανε στην Βουλώνη της Γαλλίας. Σήμερα τιμάται ως εθνικός ήρωας στην Αργεντινή.
1969 – Λούντβιχ Μις Βαν Ντερ Ρόε. Ο φαν ντερ Ρόε γεννήθηκε στο Άαχεν. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών άρχισε να δουλεύει στην οικοδομική επιχείρηση του πατέρα του. Ύστερα από φοίτηση δύο χρόνων σε εμπορική σχολή και μια περίοδο κατά την οποία σχεδίαζε γύψινες διακοσμήσεις για έναν οικοδόμο της περιοχής, άφησε το 1905 την γενέτειρα του το Άαχεν και πήγε στο Βερολίνο. Το πατρικό επώνυμό του ήταν Mies, αλλά μετονομάστηκε σε “van der Rohe“, το οποίο ήταν το επώνυμο της μητέρας του, όταν πια ως διάσημος αρχιτέκτονας άρχισε να συνεργάζεται με την πολιτιστική ελίτ του Βερολίνου. Εργάστηκε από το 1905 στο Βερολίνο ως σχεδιαστής επίπλων, στο πλευρό του Μπουρνό Πόλ και από το 1908 άρχισε την αρχιτεκτονική του σταδιοδρομία ως μαθητευόμενος στο τεχνικό γραφείο του Πέτερ Μπέρενς, όπου γνωρίστηκε με τον Βάλτερ Γκρόπιους και τον Λε Κορμπυζιέ, ως το 1912 όπου ήρθε σε επαφή με τις θεωρίες σχεδίου και τον προοδευτικό γερμανικό πολιτισμό. Όπως και ο Γκρόπιους, ο Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον εξπρεσιονισμό. Στα χρόνια 1911-12 διηύθυνε με εντολή του Μπέρενς την κατασκευή της γερμανικής πρεσβείας στην Πετρούπολη της Ρωσίας και το 1912 ίδρυσε ανεξάρτητο αρχιτεκτονικό γραφείο. Στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο επιστρατεύτηκε και πολέμησε σε διαφορά μέτωπα.
Το 1921 τίθεται επικεφαλής της «Ομάδας του Νοέμβρη» (Novembergruppe), η οποία έχει βάλει στόχο τη μεταφορά του πνεύματος της γερμανικής «επανάστασης του Νοέμβρη» (1918) στην περιοχή της τέχνης. Η ομάδα απαιτεί περίπου τη «διάλυση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής» και την «εξάλειψη της προσωπικότητας» του καλλιτέχνη. Με την κατασκευή ενός πολυώροφου κτιρίου με επένδυση γυαλιού στο Βερολίνο ξεκινάει τη λεγόμενη αρχιτεκτονική «skin and bones» (ελεύθερα «πετσί και κόκαλο»). Το 1923 γίνεται συνεκδότης του πρωτοποριακού περιοδικού «G», στο οποίο εκδηλώνει την προσχώρησή του στη ριζοσπαστική Αρχιτεκτονική. Γίνεται συνιδρυτής με τον Γκρόπιους του «κύκλου» πρωτοποριακών αρχιτεκτόνων.
Στα χρόνια 1925-26 σχεδιάζει με εντολή του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας τις επιτάφιες πλάκες των δολοφονηθέντων ηγετών Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ, που τοποθετούνται στο προάστιο Friedrichsfelde του Βερολίνου. Στα χρόνια 1928-29 κατασκευάζεται από τον Μις φαν ντερ Ρόε το περίπτερο της Γερμανίας στην παγκόσμια έκθεση της Βαρκελώνης. Το 1930 του ανατίθεται από τον Γκρόπιους η διεύθυνση του «Μπάουχαους». Μετά το κλείσιμό του Μπάουχαους το 1932, μετακινείται στη Στουτγκάρδη. Το 1934 συμμετέχει σε διαγωνισμό για το γερμανικό περίπτερο στις Βρυξέλλες, αλλά η πρότασή του απορρίπτεται από τον Χίτλερ προσωπικά. Η δυνατότητα εργασίας στη Γερμανία περιορίζεται σταδιακά, λόγω του επεκτεινόμενου ελέγχου των ναζί σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Το 1938 ο Μις φαν ντερ Ρόε μεταναστεύει στην Αμερική και γίνεται διευθυντής του Illinois Institute of Technology στο Σικάγο. Για 20 και πλέον χρόνια κατασκευάζει εντυπωσιακά οικοδομήματα στην Αμερική. Στα χρόνια 1965-1968 επανήλθε στη Γερμανία και κατασκεύασε τη Νέα Εθνική Πινακοθήκη του Βερολίνου. Η επαγγελματική σταδιοδρομία του Μις φαν ντερ Ρόε χωρίζεται σε δύο περιόδους, σε αυτή της δράσης του στην Γερμανία και σε αυτή στην Αμερική.
Ο Μις φαν ντερ Ρόε μαζί με τον Βάλτερ Γκρόπιους και τον Λε Κορμπυζιέ, θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πρωτοποριακούς της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Ο Μις όπως πολλοί από τους μετασύγχρονους επιδίωξε να καθιερώσει ένα αρχιτεκτονικό ύφος. Υλικά της προτίμησής του το ατσάλι και το γυαλί. Στην καριέρα του ως ελεύθερος επαγγελματίας σχεδίαζε σπίτια ανώτερης κατηγορίας στις παραδοσιακές γερμανικές μορφές. Θαύμασε τις ευρείες αναλογίες την τακτικότητα των ρυθμικών στοιχείων και έδωσε μεγάλη προσοχή στην σχέση μεταξύ των δημιουργημάτων του ανθρώπου και την φύση.
1998 – Έλλη Σουγιουλτζόγλου – Σεραϊδάρη. Γεννήθηκε στο Αϊδίνι, αλλά έλαβε την πρώτη της μόρφωση στη Σμύρνη, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά της μετά την καταστροφή του Αϊδινίου. Παρόλο που μετέβη στη Δρέσδη μαζί με τον αδελφό της για να σπουδάσει ζωγραφική, εντέλει την κέρδισε η φωτογραφία, στην οποία στράφηκε με δασκάλους τον Ούγκο Έρφουρτ διάσημο πορτρετίστα της Δρέσδης και τον Φραντς Φίλντερ.
Μετά την εγκατάσταση της οικογένειας στην Αθήνα του 1924, η Έλλη Σουγιουλτζόγλου φτιάχνει το πρώτο της εργαστήριο επί της οδού Ερμού και ασχολείται με τη φωτογράφιση πορτρέτων και θεματικών ενοτήτων κατ’ ιδίαν ή επί παραγγελία του ΥΠ.ΠΟ. Πρόσφυγας ουσιαστικά η Ελληνίδα φωτογράφος απαθανάτισε με ζωντάνια πορτρέτα προσφύγων αλλά και σημαντικών προσώπων της εποχής της, όπως ο Κωστής Παλαμάς και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ιδιαίτερη θέση στο έργο της κατέχουν οι γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίσεις στην Ακρόπολη της Μόνα Πάεβα (Mona Paeva), πρώτης μπαλαρίνας της Opera Comique, οι οποίες προκάλεσαν σκάνδαλο στην κοινωνία του μεσοπολέμου, όταν δημοσιεύθηκαν το 1929, στο γαλλικό περιοδικό Illustration. Στη σειρά “Παραλληλισμοί” επιχειρεί να συγκρίνει προσωπογραφικά βοσκούς και χωριατοπούλες με κούρους και κόρες για να αποδείξει τη φυλετική συνέχεια των Ελλήνων. Όταν το Υπουργείο Τύπου και Τουρισμού της δικτατορίας Μεταξά της αναθέτει το 1939 να διακοσμήσει με τις φωτογραφίες της το ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, η Σεραϊδάρη επιλέγει και χρησιμοποιεί αυτές ακριβώς τις φωτογραφίες κάνοντας ένα γιγαντιαίο κολάζ. Παρόλο που αρκετοί κριτικοί θεώρησαν τους παραλληλισμούς της αφελείς και αρκετοί τους συνέδεσαν με τη ναζιστική ιδεολογία της εποχής (το Τρίτο Ράιχ και ο “Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός” του Μεταξά), η ίδια η Nelly ήταν εξαιρετικά περήφανη γι’ αυτούς, και μάλιστα επιθυμούσε να τους εκδώσει σε αυτόνομο λεύκωμα.
