17 Απριλίου 2024
Είναι η 108η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 258 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:46 – Δύση ήλιου: 20:03
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 17 λεπτά
🌓 Σελήνη 8.8 ημερών
Γεγονότα
1897 – Ο Ελληνικός Στρατός σημειώνει στο Βελεστίνο τη μοναδική νίκη του κατά τον ατιμωτικό ελληνοτουρκικό πόλεμο. Η Μάχη του Βελεστίνου αναφέρεται σε μια σειρά μαχών που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και αφορούσαν στην κατάκτηση από τους αντιμαχόμενους της στρατηγικής σημασίας κωμόπολης του Βελεστίνου.
Οι μάχες δόθηκαν από τις 15 έως τις 24 Απριλίου του 1897, (παλαιά ημερομηνία) ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό στρατό.
Η μάχη του Βελεστίνου έχει εγγραφεί στην ελληνική ιστορία σαν η μόνη επιτυχημένη αντίσταση του ελληνικού στρατού στον λεγόμενο και πόλεμο των τριάντα ημερών του 1897 – αφού το στράτευμα κατάφερε να συγκρατήσει και να απωθήσει τους Τούρκους από το να καταλάβουν το Βελεστίνο και τον Βόλο.
Ωστόσο, η νίκη αυτή δεν είχε κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο στον όλο πόλεμο, αφού οι ελληνικές δυνάμεις υποχώρησαν εν τέλει και εγκατέλειψαν την κωμόπολη αλλά και τον Βόλο, λόγω της κατάρρευσης του μετώπου στα Φάρσαλα.
Τις μάχες στο Βελεστίνο διεξήγαγε η 3η ελληνική ταξιαρχία υπό την διοίκηση του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Σμολένσκη, ο οποίος λόγω ακριβώς των επιτυχιών του στο Βελεστίνο, χαρακτηρίστηκε ήρωας του πολέμου αυτού
1918 – Με τρίτη κατά σειρά εγκύκλιό της, η Εκκλησία της Ελλάδος καταδικάζει το έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Ξεχωριστό έθιμο της Λαμπρής αποτελεί «Το κάψιμο του Ιούδα», το οποίο το συναντούμε σε διάφορες παραλλαγές του σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Το βράδυ της Ανάστασης ή την ημέρα του Πάσχα γίνεται αναπαράσταση σε πανοραμικό σημείο. Τότε οι πιστοί «τιμωρούν» τον προδότη του Ιησού, πυρπολώντας ομοίωμά του, αυτοσχέδια κατασκευή από ξύλα και άχυρα.
Το συγκεκριμένο έθιμο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο αλλά και στο νησί της Ύδρας. Στην Ερμιόνη της Αργολίδας καίγεται πάνω σε ξύλινη σχεδία και πλαισιώνεται από πλήθος εκδηλώσεων.
1937 – Ο Ντάφι Ντακ κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο. Ο Ντάφυ Ντακ (Daffy Duck) είναι δημιούργημα του μεγάλου αμερικανού καρτουνίστα Τεξ Έιβερι, που μπόλιασε με τις σουρεαλιστικές πινελιές του τον μικρόκοσμο των χάρτινων ηρώων. Στο σχεδιασμό του έπαιξε σημαντικό ρόλο και μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα των κινουμένων σχεδίων, ο Μπομπ Κλάμπετ (Μίκι Μάους, Πόρκι Πιγκ). Τη φωνή του στον ήρωα «δάνειζε» μέχρι το 1989 ο Μελ Μπλανκ (Μπαγκς Μπάνυ), ο κορυφαίος φωνητικός ηθοποιός στις ΗΠΑ.
Ο Ντάφι έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στη μαυρόασπρη ταινία μικρού μήκους του Τεξ Έιβερυ Porky’s Duck Hunt, η οποία βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 17 Απριλίου 1937. Ο ρόλος του ήταν μικρός, αλλά γρήγορα ξεχώρισε και τα επόμενα χρόνια ήταν από τους πρωταγωνιστές στις σειρές κινουμένων σχεδίων Loony Tunes και Merry Melodies, ως αντίπαλο δέος του καλοκάγαθου Πόρκι Πιγκ, με τον οποίο αργότερα έγιναν φίλοι.
Ο Πόρκι είναι μετρημένος, ενώ ο Ντάφυ θεοπάλαβος, σκανδαλιάρης και μονίμως εκτός ελέγχου. Εξ ου και το όνομά του, Ντάφυ, το οποίο στα αγγλικά σημαίνει παλαβιάρης. Πάντα επιλέγει να βρίσκεται σε λάθος τόπο και χρόνο, ενώ μονίμως γκρινιάζει, θεωρώντας τον εαυτό του ως το αιώνιο θύμα.
1944 – Δολοφονείται ο ηγέτης της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός από τον ταγματάρχη του ΕΛΑΣ Θύμιο Ζούλα. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ο Ψαρρός παραδόθηκε στον ΕΛΑΣ στη Σκάλα Καραΐσκου και δεν προσπάθησε να διαφύγει όπως του προτάθηκε, αλλά αιχμάλωτος παραδόθηκε στον καπετάνιο Δημήτρη Δημητρίου (Νικηφόρος) που τον έστειλε με συνοδεία μικρού αποσπάσματος ανταρτών του στον συνταγματάρχη Γεώργιο Ρήγο, στο αρχηγείο του Συντάγματος του ΕΛΑΣ που στάθμευε στον Αϊ-Λιά. Όμως στην διαδρομή το απόσπασμα συναντήθηκε με τον ταγματάρχη Ευθύμιο Ζούλα, προσωπικό εχθρό του Ψαρρού, ο οποίος μετά από σύντομο διαπληκτισμό εξετέλεσε τον Ψαρρό με το ατομικό του περίστροφο.
Ο Ζούλας θεωρείται ως περιβάλλον του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Γιώργη Σιάντου με αποτέλεσμα να χρεώνεται η εκτέλεση στον ίδιο. Επιπρόσθετα ο Ψαρρός με τον Ζούλα είχαν προσωπικές διαφορές σε θέματα ερωτικής αντιζηλίας για την ίδια γυναίκα. Μετεμφυλιακά, το 1951, ο Ζούλας έγραψε σε έκθεσή του προς το ΚΚΕ ότι εκτέλεσε τον Ψαρρό για να μην υπάρχει πιθανότητα επανασύστασης του 5/42 Συντάγματος. Επιπλέον υποστήριξε ότι την απόφαση την είχε πάρει μαζί με τον Βελουχιώτη, πιθανώς εξυπηρετώντας τις τρέχουσες (του 1951) πολιτικές σκοπιμότητες και αρνούμενος την καθοδήγησή του στη πράξη αυτή από τον Σιάντο. Ο Βελουχιώτης σε έκθεσή του προς το ΚΚΕ μετά τα γεγονότα αναφέρει ότι ο Ψαρρός σκοτώθηκε στη μάχη. Ο ίδιος ο ΕΛΑΣ απολογήθηκε με δυο ανακοινώσεις και απέδωσε τον θάνατό του στις συνθήκες μάχης.
1961 – Ο Μάνος Χατζιδάκις βραβεύεται με Όσκαρ τραγουδιού για «Τα Παιδιά του Πειραιά», που έγραψε για την ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή». «Τα παιδιά του Πειραιά» γράφτηκαν από τον Μάνο Χατζιδάκι, με την βοήθεια του Γ. Ζαμπέτα. Στην αυθεντική ελληνική τους έκδοση οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν και αυτοί από τον Μάνο Χατζιδάκι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τον πήγαινε στο στούντιο να ηχογραφήσει τα τραγούδια για την ταινία και παρουσιάστηκαν για την ταινία Ποτέ την Κυριακή από την Μελίνα Μερκούρη. Οι στίχοι στα ελληνικά (όσο και η γερμανική, ιταλική και γαλλική μετάφρασή τους) αναφέρονται στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα της ταινίας, την Ίλια. Η Ίλια είναι μια ευτυχισμένη γυναίκα που απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, των κατοίκων και της πόλης που ζει, του Πειραιά. Κερδίζει τα λεφτά της σαν εκδιδόμενη γυναίκα, αλλά κάποια μέρα συναντά έναν άνδρα ο οποίος είναι πλήρης και αυτός με τις χαρές της ζωής όπως και αυτή.
Το 1960, το τραγούδι είναι υποψήφιο και τελικά κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, το πρώτο σε αυτή την κατηγορία από το 1934 που η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών θέσπισε αυτή την κατηγορία.
Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν έχανε ευκαιρία να απαξιώσει το τραγούδι αυτό. Είχε αρνητική άποψη για αυτό το τραγούδι.
Εσύ [απευθυνόμενος στην Μελίνα] με τον Ντασέν κάνατε το Ποτέ την Κυριακή. Πριν μπω εγώ στο παιχνίδι σας είχαν τελειώσει τα χρήματα και με φωνάζετε να κάνω τη μουσική. Εγώ ανταποκρίνομαι και κάνω τη μουσική για το έργο… Κάναμε ένα τραγούδι για την σκηνή εκείνη που έπρεπε. Τώρα όλα αυτά, με τη μεγάλη επιτυχία και με τα διαφορετικά λόγια, με το Ένα καράβι έρχεται στα γερμανικά, η ερμηνεία του στα αγγλικά κλπ., ούτε μου ανήκει ούτε θέλω να έχω καμία σχέση. Είναι κάτι πέρα από τις προθέσεις μου και μάλιστα πιστεύω ότι η επιτυχία του στις Κάννες το 1961, αν δεν απατώμαι, και αυτό έγινε ένα τραγούδι τουριστικής ατραξιόν, ένα τραγούδι με χαβάγιες, με αυτά που έχουν στη Χαβάη, ένα τραγούδι πέρα από το περιεχόμενο, πέρα από τη συγκίνηση, που μπορούσε να το λέει ο καθένας στο οποιοδήποτε καμπαρέ… Δεν είναι η αξία του αυτή. Μου στέρησε την δυνατότητα να έχω τη σωστή επαφή με τον κόσμο και ο κόσμος εισέπραττε κάτι που ήταν απέξω από το τραγούδι και όχι από μέσα.
Ακόμα και το ίδιο το Όσκαρ δεν το είχε σε εκτίμηση. Λέγεται πως στα μέσα της δεκαετίας του 1970 το πέταξε στα σκουπίδια και το βρήκε εντελώς τυχαία η οικιακή βοηθός του μαζί με την αδερφή του συνθέτη.
1967 – Οι Rolling Stones στην Αθήνα. Δίνουν συναυλία στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, η οποία έχει άδοξο τέλος.
Την Κυριακή 16 Απριλίου κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι Στόουνς αναμένονται στην Αθήνα. Εκατοντάδες νεαροί πολιόρκησαν το αεροδρόμιο του Ελληνικού για να τους υποδεχθούν και να τους δουν από κοντά. Σημειώθηκαν μικροσυγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία έκανε χρήση γκλομπ για να τους απομακρύνει. Αντί για τα μέλη του συγκροτήματος, είχαν έλθει οι τεχνικοί, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να μοιράσουν αυτόγραφα σε κάποιους αδαείς συγκεντρωμένους, που τους πέρασαν για τους Στόουνς.
Οι Rolling Stones ήλθαν ανήμερα της συναυλίας με πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και κατέλυσαν στο «Χίλτον». Τους δημοσιογράφους, που βρέθηκαν στο αεροδρόμιο, εντυπωσίασε η πανέμορφη σύζυγος του πιο άσχημου από το συγκρότημα, του μπασίστα Μπιλ Γουάιμαν. Ήταν Δευτέρα στην Αθήνα και ο ήλιος διαδεχόταν τα σύννεφα και τη βροχή.
Νωρίς το απόγευμα, τα μέλη του συγκροτήματος -πλην του Μπράιαν Τζόουνς που κοιμόταν- έδωσαν την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. «Τι γνωρίζετε για το Σέξπιρ;», ρώτησε ένας δημοσιογράφος. «Και σεις τι γνωρίζετε για τον Όμηρο;» απάντησε με ερώτηση ο Μικ Τζάγκερ, ο μόνος ομιλητικός της παρέας.
Γεννήσεις
1863 – Κωνσταντίνος Καβάφης (Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1863 (ν.ημ.) – 29 Απριλίου 1933) ήταν Έλληνας ποιητής ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της σύγχρονης εποχής. Γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια, της Αιγύπτου γι’ αυτό και αναφέρεται συχνά ως ο Αλεξανδρινός. Δημοσίευσε ποιήματα, ενώ δεκάδες παρέμειναν ως προσχέδια. Τα σημαντικότερα έργα του τα δημιούργησε μετά τα 40 έτη.
Η οικογένεια Καβάφη νοικιάζει μεγάλη οικία που ανήκει στο Στέφανο Ζηζίνια κοντά στον Ανατολικό Λιμένα και πάνω στην Πλατεία των Προξένων, κατοπινή Μωχάμετ Άλυ. Ο Πέτρος Καβάφης εισάγει υφάσματα από το Μάντσεστερ ενώ ίσως έκανε εξαγωγή σιτηρών, βάμβακος, και ακατέργαστων βουβαλοδερμάτων. Στην Μίνια της Άνω Αιγύπτου ιδρύει κλάδο της επιχείρησής του όπου αξιοποιεί τα σιτηρά της περιοχής. Ο Κ. Καβάφης επίσης, εργάστηκε για 30 χρόνια στην εταιρία άρδευσης της Αιγύπτου. Κατά την παραμονή στην Αίγυπτο η οικογένεια αποκτά και άλλα παιδιά. Το 1851 γεννιέται ο δεύτερος γιος ο Πέτρος Ιωάννης, το 1853 ο Αριστείδης, το 1855 η Ελένη, η μόνη κόρη της οικογένειας, η οποία πεθαίνει οκτώ μηνών. Ακολουθούν ο Αλέξανδρος, ο Παύλος που πεθαίνει έντεκα μηνών, στα 1860 άλλο αγόρι το οποίο επίσης θα ονομάσουν Παύλο, στα 1861 ο Τζων, και στα 1863 ο Κωνσταντίνος. Στα 1860 μετακομίζουν στην οδό Σερίφ[19] στον αριστοκρατικό δρόμο των βαμβακάδων. Το βιωτικό επίπεδο της οικογένειας είναι υψηλό: «Εζούσεν ο Πέτρος Ιωάννου Καβάφης μεγάλα. Τα έπιπλά του, τ’ αμάξια, τ’ ασημικά, τα υαλικά ήσαν με λούσο σπάνιο τότε μεταξύ των Γραικών». Για τον Τσίρκα ο εμπορικός οίκος Καβάφη μεταξύ 1864 και 1870 ήταν μέσα στους τέσσερις-πέντε πρώτους σε κύκλο εργασιών. Το 1869 ο Πέτρος Καβάφης παρασημοφορείται με το Μετζιδιέ 3ης Τάξεως για τη συμβολή στην ανάπτυξη του εμπορίου και της βιομηχανίας. Στις 10 Αυγούστου 1870 πεθαίνει ο πατέρας του ποιητή σε ηλικία πενήντα έξι ετών. Στην Αλεξάνδρεια ο Καβάφης διδάχτηκε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας.
1916 -Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916 – 1 Φεβρουαρίου 2011) ήταν Έλληνας ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν «βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης[…], ποιητής Ευρωπαίος, που του αξίζει ο έπαινος όχι μόνο της ιδιαίτερης του πατρίδας αλλά των καλλιεργημένων ανθρώπων όλου του κόσμου», σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη.
Γεννήθηκε το 1916 στη Θεσσαλονίκη, όπου και διέμενε από τότε. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το 1940 διορίστηκε δικηγόρος, έμεινε όμως αφιερωμένος αποκλειστικά στην ποίηση.
Στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1936 από το περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες, ενώ οι περισσότερο συγκροτημένες εμφανίσεις του έγιναν μια δεκαετία αργότερα με την έκδοση του περιοδικού Κοχλίας. Το 1949 εκδίδει την πρώτη ποιητική συλλογή του, «Φύλλα ύπνου». Ακολούθησαν τα έργα:
Απεβίωσε την 1η Φεβρουαρίου 2011.
1957 – Άφρικα Μπαμπάαταα (/ˌæfrɪkə bæmˈbɑːtə/, γεννήθηκε ως Λανς Τέιλορ, 17 Απριλίου 1957) είναι Αμερικάνος ντισκ τζόκεϊ, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και παραγωγός από το Νότιο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Είναι γνωστός από τη κυκλοφορία μιας σειράς τραγουδιών στην δεκαετία του 1980 που επηρέασαν την ανάπτυξη της κουλτούρας χιπ χοπ. Ο Afrika Bambaataa είναι σεβαστός ως ο “Αμήν Ρα του πολιτισμού της χιπ χοπ”, ενώ θεωρείται και πατέρας της ηλεκτροφάνκ. Μέσω της δημιουργίας της οργάνωσης Universal Zulu Nation, έχει βοηθήσει στην εξάπλωση του πολιτισμού χιπ χοπ σε όλο το κόσμο.
Στις 6 Μαΐου 2016, ο Bambaataa εγκατέλειψε τη θέση του ως επικεφαλής του The Zulu Nation λόγω διαφόρων καταγγελιών σεξουαλικής παρενόχλησης που χρονολογούνται ακόμη και από τη δεκαετία του 1970.
Θάνατοι
2011 – Νίκος Παπάζογλου. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1948. Η μητέρα του είχε θρακική καταγωγή από τους Νέους Επιβάτες Θεσσαλονίκης και ο πατέρας του Μικρασιάτης από την Κορμίστα Σερρών.
Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από τους Olympians και τους Zealot. Το 1975 τραγουδούσε στη “Ρέμβη”, μια κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, όπου είχε σχηματίσει ορχήστρα, κι ο Παπάζογλου τραγουδούσε μέχρι τις 12 τη νύχτα τραγούδια για χορό. Τα πρώτα του τραγούδια, τα Είναι Αργά και Γαλάζια Θάλασσα, τα τραγούδησε ο Πασχάλης. Αργότερα, και για πολλά χρόνια, ο Παπάζογλου συνεργάστηκε με τους Διονύση Σαββόπουλο, Μανώλη Ρασούλη και Νίκο Ξυδάκη. Έγινε ευρέως γνωστός με το δίσκο του Μανώλη Ρασούλη, Η εκδίκηση της γυφτιάς. Από την παραγωγή αυτή του Σαββόπουλου, μαθαίνουμε ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Χαρακτηριστικό του Παπάζογλου ήταν το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό σε όλες του τις εμφανίσεις.
Τραγούδια του τραγούδησαν πολλοί μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και επίσης στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιό του, το Αγροτικόν, στη Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος Παπάζογλου συμμετείχε σε πολλούς δίσκους που δημιουργήθηκαν σε αυτό το στούντιο, ως παραγωγός, ηχολήπτης, ενορχηστρωτής και μουσικός.
Το 1993 διαμόρφωσε το πατρικό σπίτι της μητέρας του, στην παραλία των Νέων Επιβατών, σε μπαρ με το όνομα “Bahçe çiflik”, το οποίο λειτούργησε o ίδιος μέχρι περίπου το 2003.
Πέθανε από καρκίνο στις 17 Απριλίου 2011, λίγο καιρό μετά το θάνατο του συνεργάτη του, Μανώλη Ρασούλη.
2012 – Δημήτρης Μητροπάνος. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1948. Η μητέρα του είχε θρακική καταγωγή από τους Νέους Επιβάτες Θεσσαλονίκης και ο πατέρας του Μικρασιάτης από την Κορμίστα Σερρών.
Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από τους Olympians και τους Zealot. Το 1975 τραγουδούσε στη “Ρέμβη”, μια κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, όπου είχε σχηματίσει ορχήστρα, κι ο Παπάζογλου τραγουδούσε μέχρι τις 12 τη νύχτα τραγούδια για χορό. Τα πρώτα του τραγούδια, τα Είναι Αργά και Γαλάζια Θάλασσα, τα τραγούδησε ο Πασχάλης. Αργότερα, και για πολλά χρόνια, ο Παπάζογλου συνεργάστηκε με τους Διονύση Σαββόπουλο, Μανώλη Ρασούλη και Νίκο Ξυδάκη. Έγινε ευρέως γνωστός με το δίσκο του Μανώλη Ρασούλη, Η εκδίκηση της γυφτιάς. Από την παραγωγή αυτή του Σαββόπουλου, μαθαίνουμε ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Χαρακτηριστικό του Παπάζογλου ήταν το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό σε όλες του τις εμφανίσεις.
Τραγούδια του τραγούδησαν πολλοί μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και επίσης στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιό του, το Αγροτικόν, στη Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος Παπάζογλου συμμετείχε σε πολλούς δίσκους που δημιουργήθηκαν σε αυτό το στούντιο, ως παραγωγός, ηχολήπτης, ενορχηστρωτής και μουσικός.
Το 1993 διαμόρφωσε το πατρικό σπίτι της μητέρας του, στην παραλία των Νέων Επιβατών, σε μπαρ με το όνομα “Bahçe çiflik”, το οποίο λειτούργησε o ίδιος μέχρι περίπου το 2003.
Πέθανε από καρκίνο στις 17 Απριλίου 2011, λίγο καιρό μετά το θάνατο του συνεργάτη του, Μανώλη Ρασούλη.
2014 – Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (6 Μαρτίου 1927 – 17 Απριλίου 2014) ήταν σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του μαγικού ρεαλισμού και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όχι μόνο της ισπανόφωνης αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Έγινε διάσημος με το μυθιστόρημά του Εκατό χρόνια μοναξιά (1967), ενώ επίσης σημαντικά θεωρούνται τα έργα του Το φθινόπωρο του Πατριάρχη (1975), Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου (1981) και Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας (1985).
Ο Μάρκες εργάστηκε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ως δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Υπήρξε φίλος του Φιντέλ Κάστρο και για μεγάλο χρονικό διάστημα του είχε απαγορευτεί η είσοδος στις ΗΠΑ, λόγω της στήριξής του σε αριστερά καθεστώτα που ήταν ενάντια σε αυτές. Ο πρόεδρος της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος έχει αποκαλέσει τον Μάρκες «τον μεγαλύτερο Κολομβιανό που έζησε ποτέ».
Το 1982 του δόθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Με βάση το σκεπτικό της απόφασης, ο Μάρκες τιμήθηκε με το βραβείο «για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του, στα οποία το φανταστικό και το πραγματικό συνδυάζονται σε έναν πλούσιο κόσμο φαντασίας, αντανακλώντας τη ζωή και τις συγκρούσεις μιας ηπείρου»
Τα τελευταία χρόνια αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή καθώς έπασχε από καρκίνο των λεμφαδένων. Πέθανε στις 17 Απριλίου 2014, σε ηλικία 87 ετών στο Μεξικό όπου και είχε εγκατασταθεί το 1961. Κατά καιρούς διέμενε και στην Καρθαγένη της Κολομβίας, στην Βαρκελώνη της Ισπανίας και στην Αβάνα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
