16 Μαΐου 2024
Είναι η 137η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 229 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:13 – Δύση ήλιου: 20:29
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 16 λεπτά
🌓 Σελήνη 8.2 ημερών
Γεγονότα
1651 – Οι Γενίτσαροι στραγγαλίζουν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παρθένιο Β’. Ο Σουλτάνος τον υποψιαζόταν ότι είχε μυστικές επαφές με τους Ρώσους. Ο Παρθένιος Β΄ο επονομαζόμενος Νέος, οξύς, Γολιάθ ή Κεκεσκίνης, διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατά τα έτη 1644-1646 και 1648-1651. Καταγόταν από τα Ιωάννινα και ήταν ιερομόναχος. Το 1632 εξελέγη Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτης και το ίδιο έτος μετετέθη στη Μητρόπολη Ιωαννίνων. Το 1639 εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως κατόπιν ενεργειών του πνευματικού του πατέρα, ως τότε Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως, Παρθενίου, ο οποίος τότε εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Ζούσε περισσότερο στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνδέθηκε με οπαδούς του Κύριλλου Λούκαρι, ιδίως με τον Θεόφιλο Κορυδαλλέα. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1644 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης με την υποστήριξη των φιλολουκαρικών.
Ήταν φιλοχρήματος και βίαιος και ακολούθησε αντιπαπική πολιτική. Ανέτρεψε και ακύρωσε τις αποφάσεις της Συνόδου του Ιασίου και την λεγόμενη «Ορθόδοξη Ομολογία» του Μητροπολίτη Κιέβου Πέτρου Μογίλα, γεγονός που προκάλεσε την έχθρα του Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Βασιλείου Λούπου, ο οποίος, ερωτηθείς από τους Τούρκους, ζήτησε να ριχθεί ο Πατριάρχης στη φυλακή. Το 1646 κατήργησε όλες τις πατριαρχικές εξαρχίες και όρισε να αποδοθούν στους πλησιόχωρους αρχιερείς.
Οι αντίπαλοί του κατόρθωσαν να τον καθαιρέσουν τον Νοέμβριο του 1646 και να τον εξορίσουν στην Κύπρο. Καθ’οδόν προς την εξορία κατάφερε να διαφύγει και να μεταβεί στο Ιάσιο, όπου παρέμεινε δύο χρόνια. Στις 29 Οκτωβρίου 1648 επανεξελέγη Πατριάρχης. Στη δεύτερη αυτή, τριετή Πατριαρχία του, ακολούθησε αντίθετη πολιτική, στρεφόμενος εναντίον των καλβινιστών. Το 1649 μάλιστα ζήτησε εγγράφως τη συνδρομή του Αυτοκράτορα Φερδινάνδου Γ΄ εναντίον τους.
Τελικά όμως κατέληξε να έχει πλήθος εχθρών και στις δύο παρατάξεις και στο τέλος να βρεθεί μόνος και ανίσχυρος. Την άνοιξη του 1651, οι Ιησουΐτες, με την υποστήριξη των ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας, τον διέβαλαν στο Σουλτάνο Μωάμεθ Δ΄ ότι προβαίνει σε μυστικές συνεννοήσεις με τους Ρώσους. Στις 16 Μαΐου συνελήφθη από Γενίτσαρους, οι οποίοι τον στραγγάλισαν και τον πέταξαν στον Βόσπορο. Οι χριστιανοί περισυνέλεξαν το λείψανό του και το ενταφίασαν στη Μονή Καμαριώτισσας στη Χάλκη.
1916 – Υπογράφεται η μυστική συμφωνία Σάικς – Πικό. Η Συμφωνία Σάικς–Πικό (αγγλικά: Sykes–Picot Agreement, γαλλικά: Accords Sykes-Picot) ήταν μυστικό σύμφωνο που συνήφθη τον Μάιο του 1916, ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία και είχε και τη συναίνεση της Ρωσίας. Με αυτό μοιράζονταν σε σφαίρες επιρροής και ελέγχου της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και αρχικά και της Ρωσίας, εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη σημερινή Τουρκία, τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ και τη Συρία. Η ονομασία του συμφώνου προέρχεται από τα ονόματα των Μαρκ Σάικς και Φρανσουά Ζωρζ-Πικό, που ήταν οι διπλωμάτες της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας αντίστοιχα και οι οποίοι διαμόρφωσαν τους όρους του.
Ειδικότερα το εν λόγω σύμφωνο προέβλεπε ότι μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου: α) η Ρωσία θα αποκτούσε την επαρχία του Ερζερούμ, του Βαν, της Τραπεζούντας και του Μπιλίς β) η Γαλλία θα αποκτούσε τον Λίβανο, τα παράλια της Συρίας, τα Άδανα, την Κιλικία, το Γκαζίαντεπ, την Ούρφα, το Μαρντίν, το Ντιγιάρμπακιρ και την Μοσούλη γ) η Μεγάλη Βρετανία θα αποκτούσε την νότια Μεσοποταμία με τη Βαγδάτη και τα λιμάνια της Χάιφας και της Άκρας (σημερινό Ισραήλ) και δ) η Παλαιστίνη θα ετίθετο υπο διεθνές καθεστώς. Επίσης προέβλεπε ότι στις περιοχές που θα ήταν στη βρετανική και στη γαλλική σφαίρα επιρροής θα σχηματιζόταν μια συνομοσπονδία αραβικών κρατών ή ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία (Οκτώβριος 1917) οι Μπολσεβίκοι ανακάλυψαν το μυστικό αυτό σύμφωνο και το δημοσίευσαν στις 23 Νοεμβρίου του 1917 στις εφημερίδες Izvestia και Pravda. Τρεις ημέρες αργότερα δημοσιεύτηκε και στη βρετανική Guardian.
1929 – Λαμβάνει χώρα στο Χόλιγουντ η πρώτη απονομή των βραβείων Όσκαρ. Τα πρώτα βραβεία δόθηκαν σε μια κλειστή τελετή 250 ατόμων στο Blossom Room του ξενοδοχείου Roosevelt στο Χόλιγουντ, για ταινίες της περιόδου 1927 – 1928. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν υπήρχε, καθώς οι νικητές ήταν γνωστοί από τις 18 Φεβρουαρίου, με την ανακοίνωση της θέσπισης των βραβείων. Η πρώτη ομιλούσα ταινία The Jazz Singer αποφασίστηκε ότι δεν έπρεπε να συναγωνιστεί τις άλλες, και της δόθηκε ειδικό αγαλματίδιο. Ένα τέτοιο πήρε και ο Τσάρλι Τσάπλιν, μιας και δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε ένα βραβείο στις κατηγορίες σκηνοθεσίας, κωμωδίας, ερμηνείας και σεναρίου, για την ταινία του «Το Τσίρκο».
Για την ιστορία, το πρώτο Όσκαρ καλύτερης ταινίας πήγε στο πολεμικό δράμα Wings, που κέρδισε και τα εφέ. Ίσως μεγαλύτερος νικητής, η ταινία 7th Heaven, που απέσπασε τα βραβεία σκηνοθεσίας (Φράνκ Μπόρζειτζ), Σεναρίου και Γυναικείας Ερμηνείας (Τζάνετ Γκέινορ). Το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου απονεμήθηκε στον Έμιλ Γιάνινγκς για το Τhe Last Command, ο οποίος παρέλαβε το βραβείο του στη Γερμανία.
1948 – Ο βαρκάρης Λάμπρος Αντώναρος βρίσκει να επιπλέει στο θαλάσσιο χώρο της Θεσσαλονίκης το πτώμα του αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, απεσταλμένου του CBS για την κάλυψη του εμφυλίου. Γρήγορα διαπιστώνεται ότι πρόκειται για δολοφονία. Για ένα μεγάλο διάστημα οι αρχές θεωρούσαν ότι τον Πολκ τον σκότωσαν οι κομμουνιστές. Η θεωρία αυτή βρήκε αντίθετους τους Αμερικανούς, οι οποίοι δημοσίευαν σχόλια σχετικά με την κατεύθυνση που είχαν πάρει οι ανακρίσεις. Τελικά κατηγορήθηκε από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης ο Αδάμ Μουζενίδης, επιτελικό στέλεχος του ΚΚΕ, ως δολοφόνος καθώς και ο Βαγγέλης Βασβανάς και ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, συντάκτης της εφημερίδας «Μακεδονία» και ανταποκριτής του «Ρόυτερς» στη Θεσσαλονίκη, για συνέργεια.
Η εκδοχή που παρουσιάστηκε στο δικαστήριο από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και έγινε αποδεκτή θέλει τον Πολκ να συναντιέται με τον Στακτόπουλο ο οποίος τον οδήγησε σε συνάντηση με τον Αδάμ Μουζενίδη. Η συνάντηση έγινε σε μια βάρκα με την οποία θα τον οδηγούσαν στον Βαφειάδη. Για λόγους ασφαλείας του έδεσαν τα μάτια, τα χέρια και τα πόδια. Τότε ο Μουζενίδης τον πυροβόλησε. Υποχρέωσε μετά τον Στακτόπουλο να ταχυδρομήσει την ταυτότητα του θύματος. Η εκδοχή αυτή υποστήριζε ότι το κίνητρο των κομμουνιστών ήταν η δημοσιοποίηση στην αμερικανική κοινή γνώμη πως η ελληνική κυβέρνηση είναι εγκληματική. Το δικαστήριο καταδίκασε τους Μουζενίδη και Βασβανά ερήμην σε θάνατο, και τον Στακτόπουλο σε ισόβια δεσμά.
1966 – «Πρέπει να επικρίνουμε την αντιδραστική αστική ιδεολογία στον τομέα της ακαδημαϊκής κοινότητας, της παιδείας, των μέσων ενημέρωσης, των τεχνών, και της εκδοτικής βιομηχανίας, να αδράξουμε την ηγεσία στον τομέα του πολιτισμού… Οπωσδήποτε να εκκαθαρίσουμε τους εκπροσώπους της αστικής τάξης που κρύβονται μέσα στο Κόμμα, στην κυβέρνηση και στον στρατό… Οι άνθρωποι σαν τον Χρουστσόφ τώρα κοιμούνται δίπλα μας». Αυτή ήταν η γνωστή «Ανακοίνωση της 16ης Μαΐου», που σηματοδότησε την έναρξη της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Ο Μάο, ως ένας μεγάλος επαναστάτης, πίστευε ότι η τάξη ενός ανθρώπου εξαρτάται όχι μόνο από τη σχέση του με τα μέσα παραγωγής, αλλά και από την ιδεολογία και τις πολιτικές σκέψεις του. Συνεπώς, πρέπει να πραγματοποιηθεί μια επανάσταση του πολιτισμού, για να καθαρίσει την ιδεολογία των μαζών. Αυτή θα ήταν η τελευταία επανάσταση, που θα σώσει τις ψυχές των ανθρώπων.
Ανησυχητικές εξελίξεις εμφανίστηκαν από το 1961. Για να αντιστρέψουν την καταστροφική συνέπεια του «Αλματος προς τα Εμπρός», οι μετριοπαθείς του Κόμματος με επικεφαλής τον Λιου Σάο Σι και τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ χρησιμοποίησαν υλικά κίνητρα για να προωθήσουν τη βιομηχανική και τη γεωργική παραγωγή. Η οικονομία βελτιώθηκε, αλλά η διαφορά μεταξύ της διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας αυξήθηκε. Η νέα γενιά αναζητούσε δουλειές γραφείου και περιφρονούσε τις εργασίες του μπλε κολάρου. Στις εφημερίδες, μερικοί διανοούμενοι ηγέτες του Κόμματος επέκριναν τις πολιτικές του Μάο με έξυπνες ιστορικές μεταφορές. Ολα αυτά έκαναν τον Μάο να πιστεύει ότι το Κόμμα απειλείτο από ρεβιζιονιστικές τάσεις και οι κύριοι αστικοί ταξικοί εχθροί ήταν οι ίδιοι οι παλιοί του σύντροφοι, όπως ο Λιου Σάο Σι, ο πρόεδρος της Κίνας και επιλεγμένος ως διάδοχος του Μάο στη δεκαετία του 1950. Κατά την ίδια περίοδο, οι σινοσοβιετικές σχέσεις επιδεινώνονταν, γεγονός που ενίσχυσε την απόφαση του Μάο: η ανάγκη μιας πολιτιστικής επανάστασης ήταν επείγουσα, αλλιώς η Κίνα, μετά τον θάνατό του, θα ακολουθούσε τον «ρεβιζιονιστικό» δρόμο της Σοβιετικής Ενωσης και ο καπιταλισμός θα ήταν η μόνη επιλογή.
2015 – Ο ισλαμιστής πρώην πρόεδρος της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Μόρσι, ο οποίος ανατράπηκε από τον στρατό το 2013, καταδικάζεται σε θάνατο από δικαστήριο του Καΐρου για τη συμμετοχή του στα βίαια επεισόδια στη διάρκεια της εξέγερσης το 2011, για συνωμοσία και για αποδράσεις από φυλακές της χώρας. Εκτός από τον Μόρσι, στην εσχάτη των ποινών καταδικάζονται και άλλοι 100 κατηγορούμενοι, μέλη των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Ο Μοχάμεντ Μόρσι Ισά Ελ-Αγιάτ (αραβικά: محمد مرسى عيسى العياط, IPA: [[mæˈħæmmæd ˈmoɾsi ˈʕiːsæ (ʔe)l.ʕɑjˈjɑːtˤ]], ή Μοχάμεντ Μούρσι) (20 Αυγούστου 1951- 17 Ιουνίου 2019) υπήρξε ο πέμπτος κατά σειρά Πρόεδρος της Αιγύπτου. Ανέλαβε την εξουσία της χώρας στις 30 Ιουνίου 2012 διαδεχόμενος τον Χόσνι Μουμπάρακ. Ανατράπηκε από τον Στρατό της χώρας στις 3 Ιουλίου 2013.Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 16 Μαίου 2015. Γεννημένος στις 20 Αυγούστου του 1951 στο χωριό Έντβα της περιοχής Αλ-Σαρκία, στην Κάτω Αίγυπτο, σπούδασε Εφαρμοσμένη Μηχανική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου (πτυχία Bachelor το 1975 και Master το 1978), ενώ έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα πάνω στην Επιστήμη Υλικών στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας στις ΗΠΑ το 1982. Από το 1982 έως το 1985 κατείχε θέση επίκουρου καθηγητή στο πανεπιστήμιο California State University του Νόρθρινγκ, ενώ το 1985 επέστρεψε στην Αίγυπτο και ανέλαβε τη θέση του επικεφαλής του τμήματος Μηχανικής του Πανεπιστημίου της Ζαγκαζίγκ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2010.
Γεννήσεις
1718 – Μαρία Γκαετάνα Ανιέζι, ιταλίδα μαθηματικός και φιλόσοφος, που διακρίθηκε για τις εργασίες της στον διαφορικό λογισμό. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε έδρα μαθηματικών σε πανεπιστήμιο. Η Μαρία Γκαετάνα Ανιέζι γεννήθηκε στο Μιλάνο σε μια εύπορη και μορφωμένη οικογένεια. Ο πατέρας της Πιέτρo Ανιέζι, καθηγητής μαθηματικών στον Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ήθελε να ανέλθει στη μιλανέζικη αριστοκρατία. Για να πετύχει το στόχο του παντρεύτηκε την Άννα Φορτουνάτα Μπρίβιο το 1717. Ο θάνατος της μητέρας της Μπρίβιο της έδωσε την αφορμή για να αποτραβηχτεί από το δημόσιο βίο και να ασχοληθεί με τη διαχείριση του νοικοκυριού της.
Η Μαρία θεωρήθηκε από μικρή παιδί-θαύμα. Μιλούσε τόσο ιταλικά όσο και γαλλικά ήδη από τα πέντε της. Μέχρι τα έντεκα της είχε μάθει επίσης ελληνικά, εβραϊκά, ισπανικά, γερμανικά και λατινικά και την αποκαλούσαν «επτάγλωσση ρήτωρ». Ανέλαβε μέχρι και τη διδασκαλία των μικρότερων αδερφών της. Όταν ήταν εννιά συνέγραψε και απάγγειλε μια ομιλία διάρκειας μιας ώρας στα Λατινικά σε μερικούς από τους πιο διακεκριμένους διανοούμενους της εποχής. Το θέμα ήταν το δικαίωμα των γυναικών στην εκπαίδευση.
Η Ανιέζι υπέφερε από μια άγνωστη αρρώστια στην ηλικία των 12 η οποία θεωρήθηκε πως οφειλόταν στην υπερβολική της μελέτη και για θεραπεία υποχρεώθηκε σε εντατικά μαθήματα χορού και ιππασίας. Η θεραπεία δεν δούλεψε και η Ανιέζι άρχισε να πάσχει από έντονους σπασμούς, με αποτέλεσμα να της επιτραπεί να μετριάσει τα μαθήματα. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων είχε ξεκινήσει να μελετάει βλητική και γεωμετρία.[6] Όταν ήταν δεκαπέντε ο πατέρας της ξεκίνησε να φιλοξενεί τακτικά μερικούς από τους πιο μορφωμένους άντρες της Μπολόνια, στους οποίους παρουσίασε μια σειρά θέσεων επάνω σε πραγματικά δυσνόητα φιλοσοφικά ερωτήματα. Καταγραφές αυτών των συναντήσεων υπάρχουν στο βιβλίο του Σαρλ ντε Μπρος Lettres sur l’Italie (γράμματα περί της Ιταλίας) και στο Propositiones Philosophicae (φιλοσοφικές προτάσεις) που εξέδωσε ο πατέρας της το 1738, μια καταγραφή της τελευταίας της παράστασης κατα τη διάρκεια της οποίας υποστήριξε 190 θέσεις.
1948 – Κάτια Δανδουλάκη. Έχει την καταγωγή της από τη Σητεία από την πλευρά του πατέρα της και από τη Μικρά Ασία από την πλευρά της μητέρας της. Είναι απόφοιτος του Pierce – The American College of Greece. Τελείωσε τη Σχολή Θεάτρου του Κάρολου Κουν και το London School of Dramatic Art, ενώ φοίτησε και στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Κατά την παραμονή της στο Λονδίνο συνεργάστηκε με το BBC σε τηλεταινίες και ραδιοφωνικές παραγωγές. Από το 1996 ήταν παντρεμένη με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος απεβίωσε το 2006), ο οποίος έχει μεταφράσει και προσαρμόσει πολλά θεατρικά έργα στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει η ίδια.
1953 – Πιρς Μπρόσναν, ιρλανδο-αμερικανός ηθοποιός. Ο Μπρόσναν ήταν μοναχογιός και μεγάλωσε στην πόλη Νέβαν της Ιρλανδίας με τον παππού και τη γιαγιά του, καθώς ο πατέρας του είχε φύγει όταν ήταν μωρό και η μητέρα του είχε πάει στο Λονδίνο για να εργαστεί ως νοσοκόμα. Μετά το θάνατο του παππού και της γιαγιάς του έζησε μέχρι τα δέκα του περίπου χρόνια με διάφορους συγγενείς και γνωστούς. Τελικά στα μέσα της δεκαετίας του ’60 πήγε να μείνει με την μητέρα του και τον πατριό του, αρχικά σε ένα χωριό της Σκωτίας και αργότερα στο Λονδίνο.
Μετά την αποφοίτησή του από το Drama Centre London το 1975, ξεκίνησε να δουλεύει ως βοηθός διευθυντή σκηνής στο Βασιλικό Θέατρο του Γιόρκ (York Theatre Royal), όπου έκανε και το ντεμπούτο του ως ηθοποιός στο έργο Wait Until Dark. Στη συνέχεια επιλέχτηκε από τον Τένεσι Ουίλιαμς για τον ρόλο του McCabe στο έργο The Red Devil Battery Sign και το 1977 από τον Φράνκο Τζεφιρέλι για το έργο Filumena του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο (Eduardo De Filippo).
Ο Πιρς Μπρόσναν υποδύθηκε τον Τζέιμς Μποντ τέσσερις φορές. Πρώτη φορά ήταν το 1995 στην ταινία GoldenEye. Ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα η ταινία Το αύριο δεν πεθαίνει ποτέ (Tomorrow Never Dies). Τρίτη φορά ήταν το 1999 στην ταινία Ο κόσμος δεν είναι αρκετός (The World Is Not Enough) ενώ τελευταία ταινία ήταν το Die Another Day το 2002. Ο Πιρς Μπρόσναν είχε προταθεί πρώτη φορά για το ρόλο του Τζέημς Μποντ το 1987 αλλά καθώς δεσμευόταν ακόμα από το συμβόλαιο του στη σειρά Remington Steele, είχε αρνηθεί την πρόταση. Έτσι το 1987 και το 1989 το Βρετανό πράκτορα υποδύθηκε στις ταινίες The Living Daylights και Licence to Kill αντίστοιχα ο Τίμοθυ Ντάλτον.
Θάνατοι
1703 – Σαρλ Περό, γάλλος παραμυθάς, (Charles Perrault, Παρίσι, 12 Ιανουαρίου 1628 – 16 Μαΐου 1703) ήταν Γάλλος λαογράφος και συγγραφέας, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε αρχικά ως υπεύθυνος των βασιλικών κτηρίων. Άρχισε να γίνεται γνωστός ως λογοτέχνης το 1660 περίπου με ερωτικά ποιήματα. Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στη μελέτη της ποίησης και των καλών τεχνών. Ήταν αδελφός του Κλωντ Περώ (Claude Perrault, 1613 – 1688), αρχιτέκτονα του Λούβρου.
Ο Σαρλ Περώ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη φιλολογική διαμάχη αναφορικά με την υπεροχή αρχαίων και νεότερων συγγραφέων. Το 1671 ο Περώ εκλέχτηκε στη Γαλλική Ακαδημία, όπου διάβασε το 1687 το ποίημά του «Ο αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου» (Le siècle de Louis le Grand, 1687), με αφορμή του οποίου η Γαλλική Ακαδημία διχάστηκε και ξέσπασε η αποκαλούμενη «Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων».
Στη διαμάχη αυτή, ο Περώ έλαβε μέρος με τους «Παραλληλισμούς των Παλαιών και των Νέων» (Paralleles des Anciens et des Modernes, 1688 – 1698, 4 τόμοι), υποστηρίζοντας την υπεροχή και τοποθετώντας σε υψηλότερη θέση τους συγχρόνους του συγγραφείς, όπως τον Μολιέρο και τον Φρανσουά ντε Μαλέρμπ, από τους αρχαίους κλασικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Βασικός του αντίπαλος σ’ αυτή τη διαμάχη ήταν ο Νικολά Μπουαλώ – Ντεπρώ (Nicolas Boileau – Despreaux, 1636 – 1711).
Ο Σαρλ Περώ είναι όμως περισσότερο γνωστός σ’ όλο τον κόσμο από τη συλλογή παραμυθιών για παιδιά, που περιλαμβάνονται στις «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» (Contes de ma mère l’ oye, 1697), που τα έγραψε για τη διασκέδαση των παιδιών του και που έφεραν στη λογοτεχνία τη μόδα των «παραμυθιών» (contes de fées). Ανάμεσα σ’ αυτά περιλαμβάνονται η «Κοκκινοσκουφίτσα», η «Σταχτοπούτα», «Ο Παπουτσωμένος Γάτος», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Κυανοπώγων», «Ο Κοντορεβιθούλης» κ. ά.
1953 – Τζάνγκο Ράινχαρντ (Django Reinhardt, 23 Ιανουαρίου 1910 – 16 Μαΐου 1953) ήταν πρωτοποριακός βιρτουόζος κιθαρίστας της τζαζ και συνθέτης, που ξεχώρισε για την τεχνική και τη δεξιοτεχνία του, ενώ εφηύρε ένα εντελώς νέο στυλ τεχνικής τζαζ κιθάρας, που πλέον είναι μουσική παράδοση στη γαλλική τσιγγάνικη κουλτούρα. Ανάμεσα στις δημοφιλέστερες συνθέσεις του οι οποίες θεωρούνται πλέον κλασικά κομμάτια της τζαζ μουσικής, είναι τα “Minor Swing”, “Daphne”,”Belleville”, “Djangology”, “Swing ’42”, “Nuages”. Το 1946 περιόδευσε για σύντομο χρονικό διάστημα με τον Ντιούκ Έλινγκτον στις Η.Π.Α. αλλά οι εμφανίσεις του εκεί δεν έτυχαν ιδιαίτερα ευνοϊκής αποδοχής. Κατόπιν, επιστρέφει στη Γαλλία (Φεβρουάριος 1947). Το 1949 ηχογραφεί έναν από τους σημαντικότερους δίσκους του, το Djangology.
Το 1951, αποσύρθηκε στο χωριό Samois-sur-Seine, κοντά στο Φοντενμπλό, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του. Συνέχισε να εμφανίζεται σε τζαζ κλαμπς στο Παρίσι, ενώ ξεκίνησε να παίζει ηλεκτρική κιθάρα, παρά τους αρχικούς δισταγμούς του προς το συγκεκριμένο όργανο. Πέθανε το 1953 από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία 43 ετών.
2010 – Ρόνι Τζέιμς Ντίο ή Ρόνι Ντίο ή Ντίο (Ronnie James Dio, 10 Ιουλίου 1942 – 16 Μαΐου 2010) ήταν Ιταλοαμερικανός τραγουδιστής και συνθέτης της Heavy Metal μουσικής. Έδρασε με τα συγκροτήματα των Elf, Rainbow, Black Sabbath, Heaven & Hell καθώς και με το προσωπικό του σχήμα, τους Dio. Στις λοιπές μουσικές του συμμετοχές, περιλαμβάνεται επίσης η φιλανθρωπική κίνηση Hear ‘n Aid. Έχει παγκοσμίως χαρακτηριστεί ως εκ των δυναμικότερων τραγουδιστών της Heavy Metal μουσικής,, αναγνωρισμένος για τη μεστή φωνή του καθώς και για το ότι κατέστησε λαοφιλέστερη τη χειρονομία “devil’s horns” στην κουλτούρα του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Μια από τις τελευταίες του συνεργασίες ήταν εκείνη με τα τότε μέλη των Black Sabbath, Τόνι Αϊόμι, Γκίζερ Μπάτλερ και Βίνι Άπις, υπό το όνομα Heaven & Hell, της οποίας το πρώτο και μοναδικό στούντιο άλμπουμ ήταν το The Devil You Know, το οποίο κυκλοφόρησε στις 28 Απριλίου του 2009. Ο Ντίο, έφυγε από τη ζωή στις 16 Μαΐου του 2010 από καρκίνο του στομάχου.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
