14 Ιουνίου 2024
Είναι η 166η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 200 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:49
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 47 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ελισσαίο, Ελισσώ, Ελισώ και Νήφωνα
Το τραγούδι της μέρας
Γεγονότα
1789 – Ο πατήρ Ελάιτζα Κρέιγκ αποστάζει ουίσκι από καλαμπόκι. Θα ονομαστεί «Bourbon», επειδή ο ιερωμένος ζούσε στην κομητεία Μπέρμπον του Κεντάκι. Το Βourbon, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι δεν είναι ότι κι ότι. Στις περιοχές που λίγο αργότερα θα γίνονταν οι νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, μέσα από τις γνώσεις των μεταναστών για την παραγωγή ουίσκι, κυρίως των Ιρλανδών, και τη μεγάλη προσφορά σε καλαμπόκι, εξαιτίας της μεγάλης καλλιέργειας, γεννήθηκε το Βourbon. Περίπου το 95% της παγκόσμιας παραγωγής bourbon γίνεται σήμερα στο Kentucky. Να λοιπόν μερικά πράγματα για το αγαπημένο παιδί της Αμερικής που δεν γνωρίζετε:
Οι άνθρωποι στο Jim Beam λένε ότι το bourbon είναι κάτι σαν το γλυκύτερο μέρος του ουίσκι, λογικό αφού το καλαμπόκι είναι γλυκό σιτηρό και προκειμένου να ονομαστεί bourbon ένα ουίσκι θα πρέπει να αποτελείται τουλάχιστον από 51 % καλαμπόκι. Τα περισσότερα αποστακτήρια βέβαια χρησιμοποιούν 65-75% καλαμπόκι κατά την διαδικασία παραγωγής του αποστάγματος. Αυτό σημαίνει ότι κάθε βαρέλι χρησιμοποιείται μόνο μια φορά και εύλογα αναρωτιέται κανείς που καταλήγουν όλα αυτά τα βαρέλια αφού χρησιμοποιηθούν. Άλλα καταλήγουν στο Μεξικό για να παλαιωθεί τεκίλα, άλλα στην Σκωτία για να παλαιωθεί ουίσκι, άλλα πάλι καταλήγουν σαν αποθηκευτικοί χώροι για την φύλαξη καπνού, καφέ, μπύρας ακόμα και σιροπιού από σφένδαμο.
Το Kentucky είναι αρκετά πιο ζεστό απ’ ότι η Σκωτία, γι’ αυτό και το bourbon ωριμάζει πολύ ταχύτερα από ότι το σκωτσέζικο whiskey. Ένα τετράχρονης ωρίμανσης bourbon ισοδυναμεί με σκωτσέζο 10-12 ετών. Κατά την διαδικασία απόσταξης bourbon τίποτα άλλο δεν επιτρέπεται να προσμειχθει πάρα μόνο το νερό. Έτσι όλα τα αρώματα που προκύπτουν είναι αποτέλεσμα του δρύινου βαρελιού και του περιβάλλοντος που αλληλοεπιδρά με το απόσταγμα. Γι’ αυτό όταν το αποστακτήριο Wild Turkey θέλησε να προσθέσει μέλι στο bourbon που παρήγαγε μετονομάστηκε σε Wild Turkey Liqueur και αργότερα σε American Honey.
Το Jack Daniels θεωρείται “σχεδόν μπερμπον” με μια ειδοποιό διαφορά: το φιλτράρισμα του σε ξυλοκάρβουνο σφενδάμου (charcoal mellowing). Για αυτό και ονομάζεται Tennessee whiskey και όχι bourbon. Και ενώ το ουίσκι μπορεί να παράγεται παντού από το Brooklyn έως την Σκωτία το κογκρέσο ανακήρυξε το bourbon ως εθνικό ποτό της Αμερικής. Έτσι για να λέγεται ένα ουίσκι bourbon θα πρέπει να παράγεται στην Αμερική. Στην πραγματικότητα όμως όλοι γνωρίζουν ότι περίπου το 95% του αποστάγματος παράγεται στο Kentucky. Στο Kentucky υπάρχουν περισσότερα βαρέλια παρά άνθρωποι. Για την ακρίβεια οι εργαζόμενοι στο Buffalo Trace ισχυρίζονται ότι αν σήμερα σταματούσαν την παραγωγή bourbon στο αποστακτήριο τους θα είχαν αρκετό απόθεμα για 20 χρόνια(!)
Εκτός από το γεγονός το Kentucky κατέχει το 95% της παγκόσμιας παραγωγής bourbon η πόλη είναι γνωστή και για άλλα δύο πράγματα. Το 90% των disco balls (ντισκομπαλών) που παράγονται στις Η.Π.Α, δημιουργούνται στο Kentucky καθώς επίσης η πολιτεία είναι η τρίτη κορυφαία πολιτεία μαζί με την California και το Tennessee στην καλλιέργεια και εξαγωγή κάνναβης.
1905 – Άγρια σύρραξη σημειώνεται στον Άγιον Όρος, μεταξύ ελλήνων και ρώσων μοναχών, με 80 τραυματίες. Το καλοκαίρι του 1905 ήταν ιδιαίτερα θερμό από πλευράς γεγονότων σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η Αθήνα συγκλονίζεται από τη δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δεληγιάννη, ενώ η σταφιδική κρίση προκαλεί τριγμούς στην εγχώρια οικονομία. Ο Μακεδονικός Αγώνας συνεχίζεται αμείωτος εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Οσο για το κρητικό ζήτημα, αυτό λαμβάνει εκ νέου διεθνή διάσταση, μετά την εξέγερση στο Θέρισο.
Στις εφημερίδες της εποχής -εκείνο τον Ιούνιο- δεν περνά απαρατήρητη και μια είδηση που λαμβάνει χώρα στο Αγιον Ορος. Στις 15 Ιουνίου η εφημερίδα «Εμπρός» δημοσιεύει στις μέσα σελίδες πληροφορίες για «συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων μοναχών».
Η ελληνική Μονή του Σταυρού είχε νοικιάσει μια σκήτη σε έναν Ρώσο μοναχό με το όνομα Παντελεήμων, παρέχοντάς του το δικαίωμα εγκατάστασης εκεί μόνον του ιδίου. Εκείνος όμως παρέβη τη συμφωνία χτίζοντας και άλλα κελιά, στα οποία επέτρεψε να εγκατασταθούν και άλλοι ομοεθνείς του μοναχοί. Οταν όμως ζητήθηκε από τη διοίκηση της μονής να την εκκενώσει, αρνήθηκε.
Οι Ελληνες μοναχοί επιχείρησαν να τον βγάλουν έξω διά της βίας, με αποτέλεσμα να σπεύσουν για να συνδράμουν τον Παντελεήμονα οι υπόλοιποι ομοεθνείς του. «Επηκολούθησε τότε αιματηρή συμπλοκή», σύμφωνα με την εφημερίδα «Εμπρός», «συνεπεία της οποίας υπήρξε ο τραυματισμός 11 Ελλήνων μοναχών και 4 Ρώσων. Ενεκα των εκτρόπων τούτων τας οποίας επροκάλεσαν οι Ρώσοι μοναχοί, οι τουρκικαί αρχαί έστειλον στρατό επί τόπου προς επαναφοράν της τάξεως».
Η συμπλοκή αυτή σημειώθηκε στις 5 Ιουνίου 1905, η ροή όμως των πληροφοριών έφτανε καθυστερημένα στον ελληνικό Τύπο. Λίγες μέρες αργότερα σε νεότερο δημοσίευμα στην ίδια εφημερίδα γινόταν γνωστό ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε ακυρώσει τη συμφωνία της Μονής του Σταυρού, θέτοντας ως όρο οι δύο πλευρές να διευθετήσουν το θέμα δικαστικά. Καμία όμως συνεννόηση δεν επετεύχθη και η δυσαρέσκεια των Ελλήνων μοναχών μεγάλωνε λόγω των νέων οικοδομών «τας οποίας οι Ρώσοι ανήγειραν άνευ αδείας».
Αναπόφευκτα, λοιπόν, σημειώθηκε η σύρραξη ανάμεσα σε Ελληνες και Ρώσους μοναχούς για την ανάκτηση της σκήτης. Πρωτεργάτης αυτού του «σκανδάλου» ήταν ο «διαβόητος Ρώσος κελιώτης Παντελεήμων», ο οποίος στα τέλη Ιουνίου μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να συναντηθεί με εκπροσώπους του Πατριαρχείου και να πετύχει μια ικανοποιητική προς τα συμφέροντά του λύση.
Η δε ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να λάβει περισσότερα και πιο διευκρινιστικά στοιχεία από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Ορους, έτσι ώστε να προβεί στις αναγκαίες κινήσεις. Οι εντάσεις ανάμεσα σε Ελληνες και Ρώσους μοναχούς διήρκεσαν και το επόμενο διάστημα, για να οδηγηθούν σε ύφεση προς το τέλος του φθινοπώρου.
1982 – Τελειώνει ο Πόλεμος στα Φόκλαντς, με την παράδοση των δυνάμεων της Αργεντινής. Ο Πόλεμος των Φόκλαντς ξεκίνησε στις 2 Απριλίου 1982 και ολοκληρώθηκε στις 14 Ιουνίου του ίδιου χρόνου. Αντίπαλοι, η Μ. Βρετανία, που κατείχε τα νησιά Φόκλαντς και η Αργεντινή, που τα διεκδικούσε…
Η πολεμική αναμέτρηση φθάνει στο αποκορύφωμά της στις 21 Μαΐου, όταν οι Βρετανοί πραγματοποιούν αμφίβια επιχείρηση για την ανακατάληψη των Φόκλαντς με τη συμμετοχή 4.000 ανδρών, που στην πορεία του χρόνου θα ενισχυθούν με άλλους 5.000. Στις 14 Ιουνίου 1982, οι Βρετανοί εισέρχονται θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα Στάνλεϊ. Η φρουρά των νησιών παραδίδεται και 9.800 Αργεντινοί αιχμαλωτίζονται. Η Γηραιά Αλβιόνα είναι η νικήτρια του πολέμου, έπειτα από 74 μέρες μαχών σε θάλασσα, αέρα και ξηρά.
Οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες για τους δύο αντιπάλους, ώστε ο Πόλεμος των Φόκλαντς να καταγραφεί ως μία από τις μεγάλες συγκρούσεις του 20ου αιώνα. Οι Βρετανοί έχασαν 255 άνδρες και είχαν 746 τραυματίες, ενώ οι Αργεντινοί 649 νεκρούς και 1.068 τραυματίες. 11.313 αργεντίνοι στρατιώτες αιχμαλωτίσθηκαν έναντι ενός μόνο βρετανού. Η επιχείρηση ανακατάληψης των Φόκλαντς στοίχισε στη Μεγάλη Βρετανία 1,6 δισεκατομμύρια λίρες (2,3 δισεκατομμύρια ευρώ), ενώ οι απώλειες σε άψυχο υλικό ανήλθαν σε 6 πλοία, 10 με σοβαρές ζημιές και 34 αεροσκάφη. Το δίδαγμα για τους στρατιωτικούς από τον Πόλεμο των Φόκλαντς ήταν η τρωτότητα των πολεμικών πλοίων από τους πυραύλους, χωρίς συστήματα αυτοπροστασίας.
Σε πολιτικό επίπεδο, η ήττα των Αργεντινών διόγκωσε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προκάλεσε την κατάρρευση της Χούντας. Ένα χρόνο μετά, η Δημοκρατία επανήλθε στη χώρα του τάνγκο. Στη Βρετανία, το εθνικό συναίσθημα τονώθηκε και αναβίωσαν τα μεγαλεία του αυτοκρατορικού παρελθόντος. Την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε η Μάργκαρετ Θάτσερ, κερδίζοντας άνετα την επανεκλογή της το 1983.
Γεννήσεις
1864 – Αλόις Αλτσχάιμερ, γερμανός νευρολόγος. Το όνομά του δόθηκε στην ασθένεια του εγκεφάλου που πλήττει κυρίως τα ηλικιωμένα άτομα. Ο Άλτσχαϊμερ γεννήθηκε στο Μαρκτμπράιτ (Marktbreit) της Κάτω Φραγκονίας στην Βαυαρία. Ο πατέρας του υπηρέτησε σε γραφείο συμβολαιογράφων. Ο Άλτσχαϊμερ φοίτησε στα πανεπιστήμια Ασάφενμπουργκ, Τύμπινγκεν, Βερολίνου, και Βίρτσμπουργκ. Αποφοίτησε σαν γιατρός από το πανεπιστήμιο του Βίρτσμπουργκ το 1887. Το επόμενο έτος πέρασε πέντε μήνες σε ίδρυμα με διανοητικά άρρωστες γυναίκες, προτού προσληφθεί στην Φρανκφούρτη σε ένα άσυλο διανοητικώς καθυστερημένων, το Städtische Anstalt für Irre und Epileptische (άσυλο για φρενοβλαβείς και επιληπτικούς), του οποίου κοσμήτορας ήταν τότε ο Γερμανός ψυχίατρος Σιόλι (Emil Sioli, 1852-1922). Ένας άλλος νευρολόγος, ο Φραντς Νισλ (Franz Nissl, 1860-1919), άρχισε να εργάζεται στο ίδιο άσυλο με τον Άλτσχαϊμερ, με τον οποίο γνωρίζονταν. Ο Άλτσχαϊμερ ήταν ο συνιδρυτής και ο συνεκδότης του περιοδικού Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie. Πέρα από δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά δεν συνέγραψε δικό του βιβλίο.
Το 1901 ο Άλτσχαϊμερ παρατήρησε μία ασθενή στο άσυλο της Φρανκφούρτης που ονομαζόταν Αουγκούστε Ντέτερ (Auguste Deter). Η ασθενής, 51 ετών, είχε παράξενα συμπτώματα συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένης απώλειας βραχυπρόθεσμης μνήμης και προσανατολισμού τόπου και χρόνου. Αυτή η ασθενής θα γινόταν το πάθος του Άλτσχαϊμερ κατά τη διάρκεια των ερχομένων ετών. Τον Απρίλιο του 1906 η Ντέτερ πέθανε και ο Άλτσχαϊμερ παρήγγειλε το αρχείο της ασθενούς και τον εγκέφαλό της στο Μόναχο, όπου εργαζόταν ο Kraepelin σε εργαστήριο. Μαζί με δύο Ιταλούς παθολόγους χρησιμοποίησε τις τεχνικές χρώσης για να προσδιορίσει τις πλάκες βήτα αμυλοειδούς και τις συσσωρεύσεις της χαρακτηριστικής για την νόσο Αλτσχάιμερ πρωτεΐνης Tau. Σε ομιλία του στις 3 Νοεμβρίου 1906 παρουσίασε για πρώτη φορά την βιοπαθολογία και τα κλινικά συμπτώματα της νόσου. Το 1907 δημοσίευσε τα συμπεράσματά του σε άρθρο με τίτλο “Περί μιας ιδιόμορφης νόσου του εγκεφαλικού φλοιού” (Über eine eigenartige Erkrankung der Hirnrinde). Λόγω ευτυχών συγκυριών οι αρχικές προετοιμασίες μικροσκοπίων, στις οποίες ο Άλτσχαϊμερ βάσισε την περιγραφή της ασθένειας του, είχαν ανακαλυφθεί πριν μερικά χρόνια στο Μόναχο και τα συμπεράσματά του μπόρεσαν έτσι να επαναξιολογηθούν.
Από το 1911 η νεοπεριγραφείσα νόσος οδήγησε Ευρωπαίους παθολόγους στη διάγνωσή της σε ασθενείς στις ΗΠΑ.
1928 – Ερνέστο Τσε Γκεβάρα (Ernesto Guevara , Ροσάριο, Αργεντινή, 14 Μαΐου[15] 1928 – Λα Ιγκέρα, Βολιβία, 9 Οκτωβρίου 1967), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα (ισπανική προφορά: [ˈtʃe ɣeˈβaɾa]), ήταν Αργεντινός γιατρός, κομμουνιστής Μαρξιστής-Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός. Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965, πιστός στη νίκη της επανάστασης στην Κούβα, έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε.
Όπως και ο Μάο Τσε Τούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανέπτυξε θεωρίες πάνω στη στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπολέμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις θεωρίες στην πράξη.
1946 – Ντόναλντ Τραμπ. Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1946 στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, όπου και μεγάλωσε. Φοίτησε στο Λύκειο της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Νέας Υόρκης, την οποία αποφοίτησε το 1964. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Φόρνταμ της Νέας Υόρκης, και στην Σχολή Ουάρτον του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, λαμβάνοντας πτυχίο (BS) το 1968. Ανέλαβε την οικογενειακή του επιχείρηση το 1971 και τη μετονόμασε σε Trump Organization, ενώ ανέπτυξε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες με ίδρυση καζίνο, ξενοδοχείων και γήπεδα γκολφ.
Στις 8 Νοεμβρίου 2016, κέρδισε τις Προεδρικές Εκλογές στις ΗΠΑ, αφού πρώτα κατάφερε να λάβει την υποψηφιότητα από το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων ανάμεσα σε 16 υποψηφίους. Στην τελική φάση των εκλογών νίκησε την αντίπαλο του Χίλαρι Κλίντον του Δημοκρατικού Κόμματος.[6] Πολιτικοί σχολιαστές έχουν περιγράψει τις θέσεις του ως λαϊκιστικές, προστατευτικές και εθνικιστικές. Τόσο η νίκη του, αλλά και η εφαρμογή μίας σειράς πολιτικών μετά την εκλογή του, οδήγησαν σε έντονες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Επίσης, τον Ιανουάριο του 2017, με προεδρικό του διάταγμα εφαρμόστηκε απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ σε μουσουλμάνους.
Από το 2017, ύστερα από την απόφαση απόλυσης του επικεφαλής του FBI Τζέιμς Kόμει, διερευνάται από τη δικαιοσύνη η πιθανή συνεργασία της προεκλογικής καμπάνιας του Τραμπ με τη Ρωσική κυβέρνηση, καθώς και αν αυτή σχετίζεται με παρέμβαση της ρωσικής πλευράς στις εκλογές του 2016. Στις 7 Νοεμβρίου 2020, ανακοινώθηκε ότι έχασε τις προεδρικές εκλογές του 2020 και πρόεδρος των ΗΠΑ ανακηρύχθηκε ο αντίπαλός του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος πιστοποιήθηκε από το Εκλεκτορικό Κολλέγιο στις 14 Δεκεμβρίου 2020 και από το Κογκρέσο στις 6 Ιανουαρίου 2021.
Το αποτέλεσμα αυτό, αμφισβητεί έντονα ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος προσέφυγε στη δικαιοσύνη για να ανακηρυχθεί νικητής των εκλογών, κάτι το οποίο απορρίφθηκε από τοπικά, πολιτειακά, ομοσπονδιακά δικαστήρια, καθώς και από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, τα οποία χαρακτήρισαν ψευδείς τους ισχυρισμούς του Τραμπ περί νοθευμένου αποτελέσματος.
Φέρεται σύμφωνα με ηχογραφημένη συνομιλία του που δημοσίευσε η Washington Post ότι προσπάθησε να αλλοιώσει το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών στη Τζόρτζια προκειμένου να αποδείξει την αμφισβήτηση των εκλογικών αποτελεσμάτων του 2020. Το τηλεφώνημα ήταν μεταξύ του Τραμπ και του Ρεπουμπλικανού γενικού γραμματέα της πολιτείας της Τζόρτζια Μπραντ Ραφερνσπέργκερ. Ο Τραμπ αναφέρει μεταξύ άλλων: “Επομένως, κοίτα. Το μόνο που θέλω είναι αυτό. Θέλω απλά να βρω 11.780 ψήφους, που είναι μία περισσότεροι απ’ όσες έχουμε. Διότι, κερδίσαμε την πολιτεία”. Ο γραμματέας απαντά μεταξύ άλλων πως απορρίπτει τους ισχυρισμούς του Τραμπ περί νοθείας και ότι βασίζεται σε θεωρίες συνωμοσίας, σχετικά με το τι αποτελεί μια δίκαιη και σωστή εκλογική διαδικασία.
Κατηγορείται για υποκίνηση βίας σχετικά με την εισβολή οπαδών του στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου του 2021, μετά από ομιλία του έξω από το Λευκό Οίκο, στην οποία προέτρεψε τους περευρισκόμενους να κινηθούν μετά το τέλος της προς το Καπιτώλιο. Προηγουμένως, είχε εκ νέου αμφισβητήσει το αποτέλεσμα των Αμερικανικών Προεδρικών εκλογών του 2020. Οι κατηγορίες αυτές προέρχονται τόσο από Ρεπουμπλικανούς, όσο και από Δημοκρατικούς. Για τους παραπάνω λόγους, τόσο το Twitter όσο και το Facebook, καθώς και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποφάσισαν το μόνιμο “πάγωμα” των λογαριασμών του.
Θάνατοι
1904 – Νικηφόρος Λύτρας. Ήταν γιος ενός λαϊκού μαρμαρογλύπτη, ο οποίος περιπλανήθηκε σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις των Βαλκανίων αναζητώντας την τύχη του και τελικά κατέληξε στην Τήνο. Ο πατέρας μετέδωσε στο γιο του τη μεγάλη αγάπη του προς την καλλιτεχνία και ο Νικηφόρος Λύτρας από μικρή ηλικία είχε εκπλήξει με το πλούσιο ταλέντο του όσους έτυχε να τον γνωρίσουν.
Το 1850, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, πήγε στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του και γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών (η μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Στο Σχολείο των Τεχνών, σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον Γερμανό διευθυντή της Σχολής, Λουδοβίκο Θείρσιο (Λούντβιχ Τιρς, Ludwig Thiersch), τους αδερφούς Μαργαρίτη και τον Ιταλό Ραφφαέλο Τσέκκολι (Raffaelo Ceccoli). Το 1860, με υποτροφία του βασιλιά Όθωνα, πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία των Καλών Τεχνών και έτσι βρέθηκε στην καρδιά της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής ζωής. Εκεί δάσκαλός του ήταν ο Καρλ φον Πιλότυ (Karl von Piloty), ο βασικός εκπρόσωπος της ιστορικής ρεαλιστικής ζωγραφικής στην Γερμανία.
Το 1862, με την έξωση του βασιλιά Όθωνα, το ελληνικό κράτος διέκοψε την υποτροφία που του χορηγούσε, αλλά ο εύπορος βαρώνος Σιμών Σίνας, πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του. Το καλοκαίρι του 1865, λίγο πριν αναχωρήσει για την Ελλάδα, συνάντησε τον φίλο του Νικόλαο Γύζη, που μόλις είχε φθάσει στο Μόναχο για να σπουδάσει και αυτός κοντά στον Πιλότυ. Μαζί με τον Γύζη επισκέφθηκαν εκθέσεις και μουσεία και πήγαν για λίγες ημέρες στις εξοχές του Μονάχου, σε γραφικά χωριά της Βαυαρίας.
Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Λύτρας διορίστηκε καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών, στην έδρα της Ζωγραφικής, την οποία κατείχε για 38 ολόκληρα χρόνια διδάσκοντας με υποδειγματική ευσυνειδησία και ζήλο. Το 1873, μαζί με τον Γύζη, έκανε ένα τρίμηνο ταξίδι στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία. Τον επόμενο χρόνο πήγε πάλι στο Μόναχο και επέστρεψε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1875. Τον [Σεπτέμβριο του 1876, μαζί με τον Γύζη πάλι, αναχώρησε για το Μόναχο και το Παρίσι. Το 1879 επισκέφθηκε την Αίγυπτο και τον χειμώνα του ίδιου έτους παντρεύτηκε την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από τη Σμύρνη. Τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε το πρώτο από τα έξι παιδιά τους, ο Αντώνιος. Ακολουθούν τέσσερις ακόμα γιοι — ο Νικόλαος, ο Όθων, ο Περικλής και ο Λύσανδρος — και μία κόρη, η Χρυσαυγή. Ο γιος του Νικόλαος έγινε κι αυτός ζωγράφος με πλούσιο και πολύ σημαντικό έργο.
Ο Λύτρας εργάστηκε ευσυνείδητα και ως ζωγράφος και ως καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και γνώρισε νωρίς την αναγνώριση και τη δόξα. Κοντά του μαθήτευσαν πολλοί ζωγράφοι, που αργότερα ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και διακρίθηκαν, μεταξύ των οποίων ο Γεώργιος Ιακωβίδης, ο Πολυχρόνης Λεμπέσης, ο Περικλής Πανταζής, ο Γεώργιος Ροϊλός και ο Νικόλαος Βώκος. Πέθανε σε ηλικία 72 ετών το καλοκαίρι του 1904, μετά από σύντομη ασθένεια που εικάζεται ότι οφειλόταν σε δηλητηρίαση από τις χημικές ουσίες των χρωμάτων. Λίγους μήνες αργότερα, την έδρα του στο Σχολείο Καλών Τεχνών (Πολυτεχνείο), ανέλαβε ο παλαιός μαθητής του Γεώργιος Ιακωβίδης.
1920 – Μαξ (Μαξιμίλιαν) Βέμπερ. Γεννήθηκε στην Ερφούρτη του Βασιλείου της Πρωσίας στις 21 Απριλίου 1864. Από τα παιδικά του χρόνια είχε την ευκαιρία να δει από κοντά πολλούς διανοούμενους της εποχής, καθώς ο πατέρας του ήταν βιομήχανος και βουλευτής. Αφού τελείωσε το σχολείο στο Βερολίνο, πραγματοποίησε ανώτερες σπουδές στη Χαϊδελβέργη, στο Βερολίνο και στο Γκέτινγκεν (Göttingen), όπου και πραγματοποίησε τη διατριβή του πάνω στην οικονομική ιστορία. Το 1894 ο Γερμανός στοχαστής καταλαμβάνει μια έδρα πολιτικής οικονομίας στο Φράιμπουργκ κι έπειτα στη Χαϊδελβέργη. Ο Βέμπερ, που συγκαταλέγεται μαζί με τον Καρλ Μαρξ, τον Εμίλ Ντιρκέμ και τον Αύγουστο Κοντ στους τέσσερις κλασσικούς της κοινωνιολογίας, θέλησε να συγκροτήσει ένα εννοιακό πλαίσιο, που να περιέχει το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και να τις τοποθετήσει μέσα σε μία δεδομένη ιστορική φάση, στον αντίποδα κάθε μεταφυσικής παράδοσης. Έτσι, αρνείται να ενσωματώσει τα κοινωνικά φαινόμενα μέσα στο πλαίσιο τελεολογικών ή ντετερμινιστικών φιλοσοφιών. Κάνοντας μια στροφή στο υποκειμενικό νοείν, ορίζει ως αντικείμενο της κοινωνικής επιστήμης την ατομική-κοινωνική δράση. Παρουσιάζει, δηλαδή, την πρόθεση να κατανοήσει μέσω ερμηνείας τη δράση του υποκειμένου μέσα στο κοινωνικό όλο και να εξηγήσει έτσι αιτιακά την πορεία του και τα παραγόμενα αποτελέσματα. Ως δράση ο Βέμπερ εννοεί την υποκειμενική συμπεριφορά, όταν ο φορέας της πράξης προσδίδει στην τελευταία νόημα, ενώ ως κοινωνική δράση εννοεί τη δραστηριότητα που, σύμφωνα με το νόημα που παίρνει από τον φορέα, αναφέρεται στη συμπεριφορά του άλλου, εν σχέσει προς την οποία προσανατολίζεται το νόημά της. Επιπλέον, επειδή, όπως ο ίδιος ο κοινωνιολόγος έχει αναφέρει, «η δράση δεν είναι αυτοκίνητο να πατάει κανείς το φρένο και να σταματά», εισήγαγε την έννοια της απροσδιοριστίας, δηλαδή της παρέκκλισης από τον επιστημονικό κανόνα και το μη αναμενόμενο αποτέλεσμα, κατόπιν της σύνδεσης πολλών αιτιοτήτων.
1995 – Ρόρι Γκάλαχερ. (Rory Gallagher, 2 Μαρτίου 1948 Μπάλισανον, Ιρλανδία – 14 Ιουνίου 1995 Λονδίνο) ήταν Ιρλανδός συνθέτης , κιθαρίστας και τραγουδιστής της μπλουζ και ροκ μουσικής. Θεωρείται ένας απ’ τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του σόλο και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ, τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ μουσικής. Χαρακτηριστικό παρουσιάζεται το εξής γεγονός: Το 1976, το τραγούδι του “Edged In Blue” είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η αποσπασματική κυκλοφορία του ως σινγκλ θεωρείτο σίγουρο ότι θα χάριζε ακόμα πλατύτερη επιτυχία στο δημιουργό της. Ο Γκάλαχερ αρνήθηκε να κυκλοφορήσει το τραγούδι σαν σινγκλ, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά “Calling Card” ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο. Επίσης, το 1974 αρνήθηκε πρόταση να γίνει μέλος των Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική. Συμμετείχε όμως σε δουλειές μερικών από τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως οι Μάντι Γουότερς, Άλμπερτ Κόλινς, Τζέρι Λι Λιούις, Λόνι Ντόνεγκαν και Αλέξις Κόρνερ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής, δε σταμάτησε να τοποθετεί πάνω απ’ όλα, ακόμα και από την προσωπική του ζωή και την υγεία του, εκείνο που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
