.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
10 Νοεμβρίου 2024
Είναι η 315η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 51 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:00 – Δύση ήλιου: 17:17 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 16 λεπτά
🌓 Σελήνη 8.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αρσένιο, Αρσένη, Αρσενία, Αρσίνα, Αρσινόη, Εραστό, Εράστη, Εραστή,
Ηρωδίωνα, Ροδίωνα, Ηρωδιά, Ηρωδιάδα, Ροδιά, Ροδούλα,
Ροδίτα, Ρόζα, Ροζαλία, Ροζίτα, Ροζίνα, Ροζάνα, Ροδίωνα, Ρόδιο, Ροδή, Ρόδο,
Ηρωδίωνα, Ηρωδιανό, Σωσίπατρο, Σώπατρο, Σωπάτρα, Σωπατρία,
Πάτρα, Πατρούλα, Πατρίτσα, Μίλο, Μίλη, Μίλωνα, Ορέστη, Ορεστία, Ορεστιάδα, Ωρίωνα και Ωριώνη.
Γεγονότα
1775 – Ιδρύεται το σώμα των Πεζοναυτών (αγγλικά: United States Marine Corps, USMC) είναι κλάδος των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών, υπεύθυνος για την προβολή ισχύος, χρησιμοποιώντας τα μέσα του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών υπό τη διοίκηση του Κογκρέσου, με σκοπό τις συνδυασμένες επιχειρήσεις από ξηρά, θάλασσα και αέρα. Το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ αποτελεί έναν από τους πέντε ένοπλους υπηρεσιακούς κλάδους στο Αμερικάνικο Υπουργείο Άμυνας και μία από τις οκτώ ένστολες υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το Σώμα Πεζοναυτών αποτελεί συστατικό του Υπουργείου Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ από τις 30 Ιουνίου του 1834, σε στενή συνεργασία με ναυτικές δυνάμεις για την εκπαίδευση, τις μεταφορές και την επιμελητεία. Το Σώμα Πεζοναυτών διαθέτει χερσαίες φρουρές αλλά και σε πλοία αμφίβιου πολέμου σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, αρκετές από τις τακτικές μοίρες αεροπορίας πεζοναυτών, κυρίως μοίρες επίθεσης, είναι επίσης ενσωματωμένες στο αερομεταφερόμενο ναυτικό και επιχειρεί από πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα του Ναυτικού.
Δύο τάγματα πεζοναυτών συγκροτήθηκαν στις 10 Νοεμβρίου του 1775 στη Φιλαδέλφεια, ως τμήματα της υπηρεσίας των στρατευμάτων πεζικού, ικανά να αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τόσο στη θάλασσα όσο και στην ξηρά. Ο ρόλος του Σώματος έκτοτε έχει αυξηθεί και εξελιχθεί, καθώς επεκτείνεται και σε εναέριες πολεμικές επιχειρήσεις και κερδίζοντας δημοφιλείς τίτλους όπως, «τρίτη εναέρια δύναμη της Αμερικής», και «δεύτερος στρατός ξηράς». Το Σώμα Πεζοναυτών ΗΠΑ έχει διακριθεί υπηρετώντας στην πλειοψηφία των αμερικανικών πολέμων και ένοπλων συγκρούσεων, από την ίδρυσή της έως τη σύγχρονη εποχή, και λαμβάνοντας εξέχουσα θέση στον 20ο αιώνα, όταν οι θεωρίες και πρακτικές του αμφίβιου πολέμου αποδείχτηκαν προφητικές και τελικά σχημάτισαν τον ακρογωνιαίο λίθο του μετώπου του Ειρηνικού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τα μέσα του 20ου αιώνα, το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ είχε γίνει σημαντικό θεωρητικό και κυρίαρχο επαγγελματικό τμήμα στον κόσμο του αμφίβιου πολέμου. Η ικανότητά του να ανταποκρίνεται γρήγορα σε σύντομο χρονικό διάστημα σε εκστρατευτικές κρίσεις, του δίνει έναν ισχυρό ρόλο στην εφαρμογή και την εκτέλεση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Από το 2016, το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ έχει περίπου 182.000 ενεργά μέλη στο καθήκον και 38.500 πεζοναύτες ως εφεδρεία. Είναι η μικρότερη από τις ένοπλες δυνάμεις στο εσωτερικό Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ.
1885 – Ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ, ιδρυτής αργότερα της Mercedes, κατασκευάζει την πρώτη μοτοσικλέτα. Είναι 264 κ.ε. και αναπτύσσει μέγιστη ταχύτητα 12 χλμ/ώρα. Την οδηγεί ο γιος του Πάουλ. Το 1872 ο Όιγκεν Λάνγκεν, ένας πλούσιος Γερμανός βιομήχανος, αποφάσισε να ιδρύσει μία μεγάλη επιχείρηση κατασκευής κινητήρων, την Deutz και κάλεσε τον Ντάιμλερ και τον επίσης διάσημο εφευρέτη Νίκολαους Όττο ως τεχνικούς συμβούλους του. Και οι δύο δέχτηκαν. Ο Ντάιμλερ και ο Όττο συνεργάστηκαν για την τελειοποίηση της τετράχρονης αεριομηχανής, που ήταν ο πρόδρομος του κινητήρα εσωτερικής καύσης των αυτοκινήτων. Αλλά οι δύο αυτοί λαμπροί εφευρέτες, αλλά διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, δεν ήταν δυνατόν να συνεργασθούν για πολύ καιρό. Έτσι ο Ντάιμλερ αποχώρησε.
Ο Ντάιμλερ και ο Μάιμπαχ γύρισαν στη Στουτγκάρδη το 1882. Το πρώτο που έκαναν ήταν να δημιουργήσουν ένα πειραματικό εργαστήριο και για το λόγο αυτό αναμόρφωσαν τον ξενώνα που είχε ο Ντάιμλερ στην αυλή του σπιτιού του στο Μπαντ Κάνστατ. Στο εμπρός δωμάτιο δημιούργησαν χώρο για τα γραφεία, ενώ στο πίσω μέρος φιλοξενούνταν ο απαραίτητος μηχανολογικός εξοπλισμός, καθώς και το εργαστήριο. Οι εργασίες κρατούσαν μέρα-νύχτα, κάτι που τρόμαζε ορισμένες φορές τους γείτονες. Οι Ντάιμλερ και Μάιμπαχ πέρασαν αμέτρητες ώρες ώσπου να καταφέρουν να τροφοδοτήσουν με το κατάλληλο καύσιμο τον τετράχρονο κινητήρα του Όττο και το αναζήτησαν στα υποπροϊόντα του πετρελαίου. Στις 16 Δεκεμβρίου 1883, ο Ντάιμλερ πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια μηχανή που ανέπτυσσε μεγάλη ταχύτητα και χρησιμοποιούσε ως καύσιμη ύλη το οινόπνευμα. Η μηχανή αυτή ανέπτυσσε ταχύτητα 900 περιστροφών το λεπτό.
Η μηχανή του ήταν μία πιο απλή μορφή της μηχανής των σημερινών αυτοκινήτων και είχε μόνο έναν κύλινδρο και ένα έμβολο. Στην κορυφή του κυλίνδρου είχε δύο βαλβίδες, μία για να μπαίνει η αεριοποιημένη καύσιμη ύλη και η άλλη για να φεύγει το καμμένο αέριο.
Ο Ντάιμλερ άρχισε τότε να κατασκευάζει πολλά τέτοια αυτοκίνητα, ενώ συγχρόνως άρχισε να χρησιμοποιεί ως καύσιμη ύλη τη βενζίνη αντί για το οινόπνευμα. Ο Ντάιμλερ κατασκεύαζε πλέον αυτοκίνητα, που αρχικά έμοιαζαν με τις άμαξες, μόνο που δεν είχαν άλογα.
Οι δουλειές του Ντάιμλερ πήγαν πολύ καλά και σύντομα κατασκεύαζε κινητήρες για δίτροχα, πλοία, λεωφορεία, πυροσβεστικές αντλίες και για αερόστατα.[4] Το 1886, οι Γκότλιμπ Ντάιμλερ και Βίλχελμ Μάιμπαχ κατέθεσαν αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη μοτοσικλέτα.
1924 – Ταραχές και συγκρούσεις ξεσπούν στην Καβάλα, μεταξύ καπνεργατών από τη μία πλευρά, και στρατού και χωροφυλακής από την άλλη. Στη διάρκεια των επεισοδίων σκοτώνονται μία εργάτρια κι ένας αξιωματικός της χωροφυλακής. Οι καπνεργάτες αντέδρασαν βίαια στις παρασπονδίες ενός καπνεμπόρου που πήγε να ανοίξει την πόρτα ώστε να τους πάρουν… την βούκα από το στόμα. Την εποχή εκείνη, στη Μέκκα του Καπνού, λειτουργούν σχεδόν 160 καπνομάγαζα στα οποία δουλεύουν χιλιάδες καπνεργάτες που επεξεργάζονται τα χωρικά καπνά πριν αυτά εξαχθούν στο εξωτερικό. Η δουλειά είναι σκληρή, όμως για την Καβάλα, όπου δεν υπάρχουν άλλοι πόροι, είναι η δουλειά από την οποία ζει το σύνολο σχεδόν των κατοίκων της.
Οι πρόσφυγες δεν έχουν εγκατασταθεί καλά, καλά στην περιοχή και οι τριβές καπνεργατών με καπνεμπόρους είναι καθημερινές. Η ενέργεια του καπνέμπορου Γρηγοριάδη που προσπάθησε να εξάγει καπνά χωρίς να έχουν υποστεί επεξεργασία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι… Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ που κάνει Δεύτερη Έκδοση και με τίτλο «Κομμουνιστικαί Ταραχαί εν Καβάλα» μεταφέρει την είδηση. Γράφει η εφημερίδα: 17«Αιματηρά Συμπλοκή Μετά Χωροφυλάκων και Στρατιωτών, Δύο Νεκροί και Τριάκοντα Τραυματίαι, Ιδιαίτερον Τηλεγράφημα του ΕΜΠΡΟΣ.
Θεσσαλονίκη 10 Νοεμβρίου. Επίσημον τηλεγράφημα εκ Καβάλας αγγέλει ότι κατόπιν αποπείρας του καπνεμπόρου κ. Γρηγοριάδου όπως εξαγάγη ανεπεξέργαστα καπνά και της επεμβάσεως κομμουνιστών καπνεργατών, όπως εμποδίσωσιν την φόρτωσιν, επήλθε συμπλοκή μεταξύ χωροφυλάκων κατά την οποίαν εφονεύθη ο ανθυπομοίραρχος Σκαλιδάκης και ετραυματίσθησαν ο ταγματάρχης Σταυριανός και τρεις στρατιώτες δια λίθων. Ετραυματίσθησαν επίσης πολλοί καπνεργάται εκ των πυροβολισμών των χωροφυλάκων και των στρατιωτών.Επεκράτησε καθ όλην την πόλιν πανικός. Η αγορά τρομοκρατηθείσα έκλεισε και οι πολίται έσπευδον να κλεισθώσιν εντός των οικιών των, κλείοντες τα παράθυρα.Μόλις την εσπέραν αποκατέστη η τάξις και οι κάτοικοι αναθάρρησαν.»
Το τηλεγράφημα που έφτασε στην Θεσσαλονίκη την νύχτα περιλάμβανε τον απολογισμό των επεισοδίων.
«Νυκτερινόν τηλεγράφημα εκ Καβάλας αναφέρει τα εξής λεπτομερείας: Επί πολλάς ώρας η πόλις παρουσίαζεν όψιν αληθούς στρατοπέδου.Υπάρχουν τριάκοντα τραυματίαι σοβαρώς και τινές ελαφρώς. Μεταξύ δε αυτών ο διευθυντής της αστυνομίας βαρέως και εις υπομοίραρχος ελαφρώς, δύο δε νεκροί εκατέρωθεν. Το Φρουραρχείον εζήτησε επειγόντως ενισχύσεις εκ Πραβίου. Ο στρατός με ένσφαιρα όπλα φρουρεί την πόλιν».
Έτσι περιγράφει τα γεγονότα της μέρας εκείνης ο δημοσιογράφος της εποχής, που παρά τον κομματικό προσανατολισμό, τα παρουσιάζει με γνώμονα την πραγματικότητα. Η συνέχεια βρήκε την πόλη φρουρούμενη από τον Στρατό ενώ λίγες μέρες μετά, δικάστηκαν οι συλληφθέντες από το στρατοδικείο Καβάλας και καταδικάστηκαν. Μεταξύ των καταδικασθέντων, ήταν ο τότε γενικός γραμματέας (το ’24 δεν είχαν προέδρους στα σωματεία) της έκτης καπνεργατικής ένωσης Καβάλας Γεώργιος Σταυρόπουλος, ο Παρασκευάς Μακέδος και ο Δημητράτος. Ο Δημητράτος είχε διατελέσει αργότερα και υπουργός εργασίας επί κυβερνήσεως Ιωάννη Μεταξά. Ακολούθησαν πολλές συλλήψεις, ανδρών και γυναικών. Η αντιπολίτευση έφερε το ζήτημα στην Εθνική Συνέλευση, στη Βουλή δηλαδή και κατηγόρησε τον υπουργό εσωτερικών Κονδύλη ως υπαίτιο των σκηνών λόγω της δημιουργίας στην Καβάλα και στη Δράμα φασιστικών εργατικών οργανώσεων που είχαν εξοπλιστεί από τον στρατό…
1949 Ο ΟΤΕ αποκτά τον πρώτο του συνδρομητή. Ήταν 3 Οκτωβρίου 1949 όταν ιδρύθηκε η εταιρεία ΟΤΕ και ήταν 10 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς όταν απόκτησε τον πρώτο της συνδρομητή! Γράφεται στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 11/11/1949: «Χθες, την 12ην μεσημβρινήν, εγένοντο παρουσία του Βασιλέως Παύλου τα εγκαίνια του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών. Παρέστησαν ο Πρόεδρος Αλ. Διομήδης και τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων, ο στρατηγός Βαν Φλητ, ο Βρετανός υποναύαρχος κ. Ντίξον και πολλοί επίσημοι… Τον λόγον ακολούθως έλαβεν ο κ. Βουδουμπάς (υπουργός ΤΤΤ), ο οποίος, αφού εξήρε την σημασίαν και σκοπιμότηταν της εγκαταστάσεως εν Ελλάδι Οργανισμού Τηλεπικοινωνίας… Εν τέλει, ο κ. Γουναράκης (πρόεδρος του Δ.Σ. ΟΤΕ) προέβη εις την δήλωσιν ότι ο ΟΤΕ προσφέρει αντί κυλικείου δραχμάς 25.000.000 υπέρ του εράνου της Βασιλίσσης».
1989 – Ανατρέπεται το κομουνιστικό καθεστώς της Βουλγαρίας. Τον Οκτώβριο του 1989 ο Μλαντένοφ οργάνωσε στη Σόφια μια περιβαλλοντική συνάντηση κορυφής του ΟΑΣΕ, όπου προσκάλεσε να συμμετάσχει μια ομάδα Βουλγάρων περιβαλλοντικών ακτιβιστών, την Εκογκλάσνοστ. Δέκα μέρες μέσα στη διάσκεψη αρκετοί ακτιβιστές και υποστηρικτές της Εκογκλασνόστ ξυλοκοπήθηκαν άγρια από αξιωματικούς της ΕΚΑ και της πολιτοφυλακής – με εντολές του Ζίβκοφ. Κατόπιν συνέλαβαν 36 ακτιβιστές της αντιπολίτευσης, τους οδήγησαν στην ύπαιθρο και τους ανάγκασαν να επιστρέψουν πεζοί στη Σόφια. Εν μέσω σχεδόν ομόφωνης διεθνούς αποδοκιμασίας οι Μλαντένοφ, Λουκάνοφ και Ατανάσοφ αποφάσισαν ότι ο Ζίβκοφ έπρεπε να φύγει. Το κρίσιμο βήμα ήταν όταν όταν έπεισαν τον Υπουργό Άμυνας Ντόμπρι Τζούροφ να τους υποστηρίξει.
Οι συνωμότες χτύπησαν στις 8 Νοεμβρίου, μια μέρα πριν τη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου. Ο Τζούροφ συνάντησε το Ζίβκοφ ιδιωτικά και του είπε ότι έπρεπε να παραιτηθεί και ότι υπήρχε στο Πολιτικό Γραφείο πλειοψηφία αρκετή για να τον καταψηφίσει. Ο Ζίβκοφ κατελήφθη εξαπίνης και προσπάθησε να εξασφαλίσει υποστήριξη για να μην επωφεληθούν. Μια ώρα πριν τη συνεδρίαση της επόμενης ημέρας ο Τζούροφ έδωσε στο Ζίβκοφ ένα τελεσίγραφο – αν δεν παραιτείτο, το Πολιτικό Γραφείο όχι μόνο θα ψήφιζε την αποπομπή του, αλλά θα τον συνελάμβανε και θα εκτελείτο για προδοσία. Βλέποντας τι τον περίμενε, όταν πέρασε η ένταση, ο Ζίβκοφ παραιτήθηκε, επίσημα για λόγους υγείας και ηλικίας. Ο Μλαντένοφ ονομάστηκε νέος ηγέτης του κόμματος[47]. Η αποπομπή όμως του Ζίβκοφ ήρθε πολύ αργά για να σώσει το καθεστώς. Στις 11 Δεκεμβρίου[48], μόνο ένα μήνα αργότερα, ο Μλαντένοφ αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα παραιτείτο από το κατοχυρωμένο του δικαίωμα να κυβερνάει και ότι τον Ιούνιο θα διεξάγονταν ελεύθερες εκλογές[49]. Τον Ιανουάριο η Εθνοσυνέλευση κατάργησε τα κεφάλαια του συντάγματος, που έδιναν στο Κομμουνιστικό Κόμμα το μονοπώλιο της εξουσίας. Έτσι, μέσα σε δύο μόνο μήνες αφότου ο Ζίβκοφ έχασε την εξουσία, το Κομμουνιστικό σύστημα, του οποίου ήταν κυρίαρχος, δεν υπήρχε πια. Αν και αρχικά του έδειξαν σεβασμό κατά την απομάκρυνσή του, τον Ιανουάριο του 1990 διαγράφηκε από το ΚΚΒ και συνελήφθη για πολλές υποθέσεις απάτης και νεποτισμού. Δύο χρόνια αργότερα κρίθηκε ένοχος υπεξαίρεσης δημόσιου πλούτου και καταδικάσθηκε σε επταετή φυλάκιση. Λόγω της μεγάλης ηλικίας και της κακής υγείας του, του επετράπη να εκτίσει την ποινή του σε κατ’ οίκον περιορισμό. Τελικά αθωώθηκε από το Βουλγαρικό Ανώτατο Δικαστήριο το 1996. Ο Ζίβκοφ διατήρησε την πνευματική του διαύγεια και το ενδιαφέρον για τις δημόσιες υποθέσεις μέχρι το θάνατό του από πνευμονία τον Αύγουστο του 1998, σε ηλικία 86 ετών. Την κηδεία του παρακολούθησε πολύς κόσμος. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έδινε τακτικά συνεντεύξεις[50].
Μετά το θάνατο του Ζίβκοφ όλες οι εναντίον του κατηγορίες διαγράφηκαν.
2015 – Περισσότεροι από 540.000 μετανάστες έφτασαν στα ελληνικά νησιά το πρώτο δεκάμηνο του 2015, σύμφωνα με τη Frontex. Ο αριθμός αυτός είναι 13 φορές μεγαλύτερος σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2014. Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Frontex, περισσότεροι από 540.000 μετανάστες έφτασαν στα ελληνικά νησιά τους πρώτους δέκα μήνες του 2015. Ο αριθμός αυτός είναι 13 φορές μεγαλύτερος σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2014. Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του Frontex, οι Σύροι εξακολουθούν να είναι η πλειονότητα των αφιχθέντων, αν και τις τελευταίες εβδομάδες έχει αυξηθεί ο αριθμός των Αφγανών.
Ειδικότερα, περισσότερα από 150.000 άτομα επιχείρησαν το ταξίδι από την Τουρκία στην Ελλάδα τον περασμένο μήνα, ενώ τον Οκτώβριο του 2014 το αντίστοιχο νούμερο ήταν μικρότερο από 8.500.
Το πρώτο δεκάμηνο του 2015, Οι παράνομες διελεύσεις των ευρωπαϊκών συνόρων στα δυτικά Βαλκάνια έφτασαν περίπου τις 500.000, κυρίως στα σύνορα της Ουγγαρίας και της Κροατίας με τη Σερβία. Η πλειονότητα των μεταναστών που ανιχνεύτηκαν στην περιοχή είχαν νωρίτερα φτάσει σε ένα από τα ελληνικά νησιά και από εκεί ταξίδεψαν προς την κεντρική Ευρώπη, μέσω της ΠΓΔΜ και της Σερβίας.
Ο οργανισμός Frontex απασχολεί 114 αξιωματικούς στη Λέσβο και τα άλλα ελληνικά νησιά, που ενισχύουν τις τοπικές αρχές στην ταυτοποίηση και καταγραφή των νέων αφίξεων. Σε αυτούς περιλαμβάνονται 37 αξιωματικοί στο hot spot της Λέσβου, όπου ο Frontex ολοκληρώνει ένα πιλοτικό πρόγραμμα ταχύτερης καταγραφής προκειμένου να μειωθούν οι χρόνοι αναμονής των μεταναστών. Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωσή, ο Frontex έχει προσφερθεί να αυξήσει την παρουσία του στα ελληνικά σύνορα με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία, καθώς και στα σύνορα της Κροατίας με τη Σερβία.
Γεννήσεις
1801 – Σάμιουελ Χάου (αγγλικά: Samuel Gridley Howe, 10 Νοεμβρίου 1801 – 9 Ιανουαρίου 1876) ήταν Αμερικανός ιατρός ο οποίος υπήρξε πολέμιος της δουλείας στις ΗΠΑ, υποστηρικτής των επαναστατικών κινημάτων σε Ελλάδα, Γαλλία και Πολωνία στην Ευρώπη, και πρωτοπόρος στην εκπαίδευση των τυφλών καθώς και των ατόμων με ψυχική αναπηρία. Οργάνωσε επίσης το Ίδρυμα Πέρκινς (Perkins Institution), την παλαιότερη σχολή τυφλών των ΗΠΑ της οποίας υπήρξε ο πρώτος διευθυντής.
Το 1863, αγωνιζόμενος για την κατάργηση της δουλείας, υπήρξε μέλος της τριμελούς επιτροπής η οποία διορίστηκε από τον τότε υπουργό άμυνας των ΗΠΑ στην Επιτροπή των Ελευθέρων Αμερικανών (American Freedmen’s Inquiry Commission), για την διερεύνηση των συνθηκών διαβίωσης των απελεύθερων σκλάβων στον αμερικανικό Νότο από την εποχή της Διακήρυξης της Χειραφέτησης και την κατάθεση προτάσεων ως προς την διευκόλυνση της μετάβασης των πρώην σκλάβων προς την ελευθερία. Πέρα από τις νότιες αμερικανικές πολιτείες, ο Χάου ταξίδεψε και στην τότε βρετανική επαρχία του Καναδά -στην περιοχή του σημερινού Οντάριο- όπου ζούσαν χιλιάδες πρώην σκλάβοι που είχαν δραπετεύσει από τις ΗΠΑ προς τα βρετανικά εδάφη μετά την κατάργηση της δουλείας από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1833, και πήρε συνεντεύξεις από τους πρώην σκλάβους καθώς και τους αξιωματούχους της τοπικής αυτοδιοίκησης.
1925 – Ρίτσαρντ Μπάρτον (αγγλικά: Richard Burton), (10 Νοεμβρίου 1925 – 5 Αυγούστου 1984) ήταν Ουαλός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Προτάθηκε επτά φορές για βραβείο Όσκαρ (6 φορές για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και μια για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου) χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να το κερδίσει. Είχε όμως κερδίσει το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA) το 1966, δύο φορές τη Χρυσή Σφαίρα (το 1953 για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό και το 1978 για τον καλύτερο ηθοποιό) και Βραβείο Τόνυ για τον καλύτερο ηθοποιό το 1961. Παρά το γεγονός ότι ο ηθοποιός δεν είχε σπουδάσει υποκριτική, ήταν για μια περίοδο ένας από τους καλύτερος και πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Οι σημαντικότερές του ταινίες ήταν: Η εξαδέλφη μου Ραχήλ (My Cousin Rachel, 1952), Ο χιτών (The Robe, 1953), Ο Μέγας Αλέξανδρος (Alexander the Great, 1955), Κλεοπάτρα (Cleopatra, 1963), Μπέκετ (Becket, 1964), Ο κατάσκοπος που γύρισε απ’ το κρύο (The Spy Who Came in from the Cold, 1965), Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; (Who`s Afraid of Virginia Woolf?, 1966), Η Άννα των χιλίων ημερών (Anne of the Thousand Days, 1969) και Έκβους (Equus, 1977).
Υπήρξε παντρεμένος πέντε φορές, τις δύο εκ των οποίων με την ηθοποιό Ελίζαμπεθ Τέιλορ, με την οποία είχε μία θυελλώδη σχέση που κοσμούσε συχνά τα πρωτοσέλιδα της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970. Οι δύο ηθοποιοί παντρεύτηκαν πρώτη φορά στο Μόντρεαλ, στις 15 Μαρτίου του 1964, δημιουργώντας ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια στο Χόλιγουντ.
1928 – Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone, 10 Νοεμβρίου 1928 – 6 Ιουλίου 2020) ήταν Ιταλός συνθέτης, ενορχηστρωτής, μαέστρος και πρώην τρομπετίστας, ο οποίος έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σύγχρονα έργα κλασσικής μουσικής. Η καριέρα του περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ειδών μουσικής σύνθεσης, καθιστώντας τον έναν από τους πιο πολύπλευρους, παραγωγικούς και με επιρροή συνθέτες μουσικής για ταινίες όλων των εποχών. Η μουσική του Μορικόνε έχει χρησιμοποιηθεί σε περισσότερες από 60 βραβευμένες ταινίες.
Ο Μορικόνε γεννήθηκε στη Ρώμη και από 1946 έχει συνθέσει περισσότερα από 100 κλασσικά κομμάτια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, υπηρέτησε ως επιτυχημένος ενορχηστρωτής στούντιο για την RCA. Ενορχήστρωσε πάνω από 500 τραγούδια και συνεργάστηκε με μουσικούς όπως οι Πωλ Άνκα, Τσετ Μπέικερ και η Μίνα. Όμως, ο Μορικόνε έγινε παγκοσμίως γνωστός συνθέτοντας μουσική (την περίοδο 1960-75) για ιταλικά γουέστερν από σκηνοθέτες όπως ο Σέρτζιο Λεόνε, Ντούτσιο Τέσαρι και Σέρτζιο Κορμπούτσι, όπως η Τριλογία των δολαρίων (Για Μια Χούφτα Δολάρια, Μονομαχία Στο Ελ Πάσο και Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος).
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για πολλά είδη ταινιών, από κωμωδίες μέχρι δράμα, θρίλερ και ιστορικές ταινίες. Αρκετές από τις συνθέσεις του γνώρισαν εμπορική επιτυχία, όπως το The Ecstasy of Gold, μουσικό θέμα της ταινίας Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, το A Man with Harmonica, το Here’s to You, το οποίο ερμηνεύθηκε από την Τζόαν Μπαέζ, και το Chi Mai. Ανάμεσα στο 1964 και το 1980, ο Μορικόνε ήταν επίσης τρομπετίστας και συν-συνθέτης στο αβάν-γκαρντ συγκρότημα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού Il Gruppo. Έγραψε το επίσημο τραγούδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978.
Από το τέλος της δεκαετίας του 1970, ο Μορικόνε διακρίθηκε στο Χόλιγουντ, συνθέτοντας μουσική για Αμερικανούς σκηνοθέτες, όπως ο Τζον Κάρπεντερ, Μπράιαν ντε Πάλμα, Μπάρι Λέβινσον, Μάικ Νίκολς και Όλιβερ Στόουν. Ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για αρκετές ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ, όπως τα Days of Heaven, The Mission, Οι Αδιάφθοροι, Cinema Paradiso και Bugsy. Ο Μορικόνε συνεργάστηκε επίσης με τον Ιταλό σκηνοθέτη Τζουζέπε Τορνατόρε. Στον 21ο αιώνα, η μουσική του Μορικόνε ξαναχρησιμοποιήθηκε στην τηλεόραση και σε ταινίες όπως αυτές του Κουέντιν Ταραντίνο: Kill Bill (2003), Death Proof (2007), Άδωξοι Μπάσταρδη (2009) και Django: Ο Τιμωρός (2012).
Το 2007, ο Μορικόνε παρέλαβε το τιμητικό Όσκαρ «για την μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες». Είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ την περίοδο 1979-2001. Επίσης παρέλαβε και το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 2016 για τη μουσική της ταινίας Μισητοί 8. Ο Μορικόνε έχει κερδίσει τρία βραβεία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι BAFTA, δύο Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, ένα τιμητικό Χρυσό Λέοντα και ένα Πολικό Μουσικό Βραβείο. Απεβίωσε στις 6 Ιουλίου του 2020, σε ηλικία 91 ετών, σε νοσοκομείο της Ιταλίας, όπου είχε βρεθεί μετά από πτώση, που του προκάλεσε κάταγμα στο ισχίο.
Θάνατοι
1891 Αρθούρος Ρεμπό (Arthur Rimbaud, [aʁ.tyʁ ʁɛ̃.bo], πλήρες όνομα Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ, 20 Οκτωβρίου 1854 – 10 Νοεμβρίου 1891) ήταν Γάλλος ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους του συμβολισμού, με σημαντική επίδραση στη μοντέρνα ποίηση, παρά το γεγονός πως εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία στην ηλικία των είκοσι ετών. Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές Εκλάμψεις και Μια Εποχή στην Κόλαση. Η τελευταία υπήρξε το μοναδικό βιβλίο του Ρεμπώ που δημοσιεύτηκε κατόπιν επιθυμίας και ενεργειών του ίδιου, ενώ σημαντικό μέρος των ποιημάτων του δημοσιεύτηκαν ενόσω ήταν εν ζωή αλλά χωρίς τη συγκατάθεσή του ή εν αγνοία του.
Γεννήθηκε στη Γαλλική αγροτική πόλη Σαρλβίλ των Αρδεννών, όπου έζησε τα νεανικά του χρόνια, πριν ξεκινήσει η πολύχρονη περιπλάνηση του σε πολυάριθμες πόλεις της Ευρώπης. Στη διάρκεια του πολυτάραχου βίου του ταξίδεψε σε δεκατρείς διαφορετικές χώρες και έζησε ως επαίτης, μισθοφόρος, εργάτης, παιδαγωγός και ναυτικός, παράλληλα με τη συγγραφική δραστηριότητα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχοντας ήδη εγκαταλείψει την ποίηση, περιπλανήθηκε στην βορειοανατολική Αφρική όπου εργάστηκε ως έμπορος και εξερευνητής, την ίδια περίοδο που άρχισε να αναγνωρίζεται το ποιητικό έργο του μεταξύ των λογοτεχνικών κύκλων του Παρισιού.
2002 – Βασίλης Μάρος. Πενήντα ολόκληρα χρόνια ο Βασίλης Μάρος με τη φωτογραφική ή κινηματογραφική του μηχανή κατέγραψε ποικίλων ειδών επίκαιρα ως δημιουργικός αναπλάστης της πραγματικότητας. Έκανε ντοκιμαντέρ ό,τι συνταρακτικό συνέβαινε στον πλανήτη, και κυρίως στη χώρα που γεννήθηκε. Οι γονείς του ήρθαν από την Τρίπολη κι εκείνος μεγάλωσε στις γειτονιές του Μεταξουργείου και της συνοικίας του Αγίου Παύλου, όπου χτυπούσε η καρδιά της πόλης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Τα αποτυπωμένα στο σελιλόιντ γεγονότα που κατέγραψε αποτελούν για τις επερχόμενες γενιές εξαντλητική πηγή ιστορικών πληροφοριών αλλά και αισθητικής. Άριστος χειριστής της κινηματογραφικής γλώσσας, γνώριζε να συνθέτει έργα που έξω από το πληροφοριακό τους χαρακτήρα λειτουργούν και αυτόνομα ως καλλιτεχνικά. Συντηρητής της φλόγας της ιστορικής μνήμης, είτε ως διευθυντής φωτογραφίας στο Χόλιγουντ και στην Τσινετσιτά είτε ως ανεξάρτητος κινηματογραφιστής, παρέδωσε ένα υλικό σημαντικό για τον πολιτισμό.
Μετά τις σπουδές του στη φωτογραφία στο Μόναχο και τη στρατιωτική του θητεία στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, με ιταλική υποτροφία μετεκπαιδεύεται στην Incom της Ρώμης, γίνεται οπερατέρ της Φοξ στην υπηρεσία επικαίρων της Μέσης Ανατολής και της Ελλάδας. Οπερατέρ, επίσης, σε ξένες ταινίες που γυρίζονται στην Ελλάδα, όπως το «Παιδί και το Δελφίνι» και το «Συνέβη στην Αθήνα». Δικές του ταινίες το «Κάτω από τους ουρανοξύστες» (1957), γυρισμένη στη Νέα Υόρκη και το «Rock and Roll», γυρισμένο στην Αθήνα. Οι παραγωγές του BBC είναι μόνο η αρχή, το 1964 καταπιάνεται με τη ζωή των σφουγγαράδων στην Κάλυμνο, το 1965 αρχίζει τη συνεργασία του με τη γερμανική τηλεόραση, με τις ταινίες «Ο Ορφέας τραγουδάει» και το «Άθως», όπου συλλαμβάνει την πνευματική ομορφιά της μοναστηριακής πολιτείας, θησαυρού της βυζαντινής κληρονομιάς. Ακολουθούν τα «Αναστενάρια», το «Σλήμαν», το «Όρος Σινά» και «Ο κόσμος των Εικόνων», ώσπου το 1973 αποδίδει το «Μπουζούκι» στην έρευνά του στον χώρο της μουσικής.
2007 – Νόρμαν Μέιλερ (Norman Kingsley Mailer, 31 Ιανουαρίου 1923 – 10 Νοεμβρίου 2007) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης.
Μαζί με τον Τρούμαν Καπότε, την Τζόαν Ντίντιον και τον Τομ Γουλφ, ο Μέιλερ ίδρυσε το λεγόμενο είδος της «Νέας δημοσιογραφίας», συγκερασμός λογοτεχνικής αφήγησης και πραγματικών γεγονότων. Τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Πούλιτζερ και μια φορά με το Εθνικό Βραβείου Βιβλίου.
Το 1995 ο Εντ Φάνκερ, ο Νταν Γουλφ και ο Νόρμαν Μέιλερ ξεκίνησαν την έκδοση της Village Voice(D/R), μιας καλλιτεχνικής εβδομαδιαίας εφημερίδας που διανεμόταν δωρεάν, αρχικά στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, κέντρο της εναλλακτικής κουλτούρας στη Νέα Υόρκη. Το 2005 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
