«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ,
εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί εγώ θα φταίω.» (Ν. Καζαντζάκης)
- γράφει ο Γιώργος Κατσιπάνος
Το περιστατικό με τη διαφαινόμενη δολοφονία των τριών παιδιών στην Πάτρα έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινή γνώμη. Την υπόθεση έχει αναλάβει πλέον η Δικαιοσύνη και όποια κι αν είναι η ποινή στη δολοφόνο και τους ενδεχόμενους συνεργούς της, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Τρεις ψυχές χάθηκαν τόσο άδικα και βασανισμένα από τούτον εδώ τον κόσμο.
Η κοινωνία όσο διασχίζει αυτόν τον δρόμο της ανέχειας και της αμορφωσιάς τέτοια φαινόμενα δυστυχώς θα οξύνονται. Οι δαίμονες φαίνεται να έχουν παρατήσει την κόλαση και τα έγκατα της γης και να έχουν εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στην επιφάνεια. Μένουν δίπλα μας πολλές φορές τους μιλάμε και η μορφή τους είναι ανθρώπινη.
Πως όμως θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις; Πως θα μπορέσουμε να εκπαιδευτούμε ως λαός ώστε να αναγνωρίσουμε αφενός παρόμοιες καταστάσεις αλλά και να μην ζητάμε το δημόσιο λιθοβολισμό τέτοιων ανθρώπων; Ποια ορμή και ποια «αγανάκτηση» άραγε ώθησε τόσο κόσμο να πάει έξω από το σπίτι της φόνισσας και να ζητάει τον θάνατο τον δικό της αλλά και των συγγενών της, που με τα σημερινά δεδομένα, δεν έχουν κάποια ανάμιξη στους θανάτους των παιδιών;
To δύσκολο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι να ζητήσεις λιντσάρισμα των ενόχων. Αυτό και λόγω της οργής αλλά και της θηριωδίας που ενέχει η συγκεκριμένη εγκληματική πράξη βγαίνει αβίαστα και αυθόρμητα. Αυτό που είναι θεμιτό είναι να απαιτείς να αποδοθούν ευθύνες σε όσους δεν λειτούργησαν όπως έπρεπε, τον γιατρό, τον ιατροδικαστή, τον αστυνομικό. Να διεκδικείς να υπάρχει κοινωνική μέριμνα ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον. Η εικόνα γονιών έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου να κρατάνε είτε από το χέρι τα μικρά παιδιά είτε να τα έχουν στους ώμους και να ουρλιάζουν για «Δικαιοσύνη» δημοσιεύοντας φωτογραφίες και βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εικόνα μιας κοινωνίας προβληματικής, νοσηρής που μόνο τρόμο μπορεί να προκαλεί. Διανύουμε μια εποχή αποκτήνωσης της κοινωνίας που πρώτα σιωπά, κάνει ότι δεν βλέπει, πολλές φορές αποσιωπά κρύβοντας τις λάσπες κάτω από το χαλί και στο τέλος βγαίνει με τις τσουγκράνες στο δρόμο ζητώντας αίμα και δικαιοσύνη.
Αυτό που πρέπει να γίνει από μεριά της Πολιτείας δεν είναι μόνο να συγχαίρει την Αστυνομία, η οποία ομολογουμένως έκανε άψογα τη δουλειά της, αλλά να βρει τον τρόπο ώστε να μην χρειάζεται τόσο συχνά η συμβολή της. Ένα πρώτο βήμα πρόληψης είναι η στελέχωση των δημόσιων υπηρεσιών από επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Από τα σχολεία και τα νοσοκομεία έως και την τελευταία δημόσια υπηρεσία.
Μέχρι να γίνει αυτό από τη μεριά της πολιτείας ένα κοίταγμα του καθενός μας στον καθρέπτη του για την καθαρότητα ή μη που φωλιάζει μέσα στη ψυχή μας θα ήταν ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
