Kραυγή απόγνωσης για το μουσείο
και το έργο της Βάσως Κατράκη…
Για έργα που «φωνάζουν βοήθεια» κάνει λόγο
η συντηρήτρια υφασμάτων και χαρτιού
στην Εφορία Αρχαιοτήτων Αχαΐας κ. Αλεξάνδρα Κωτσάκη
- από το προφιλ του
Μιχάλη Κότσαρη
Kραυγή απόγνωσης για το μουσείο και το έργο της Βάσως Κατράκη… Για «τραγικές φθορές» μιλούν, η πρώην πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Εύα Μελά, και η καθηγήτρια Χαρακτικής Τέχνης στην Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας κ. Δήμητρα Σιατερλή.
Για έργα που «φωνάζουν βοήθεια» κάνει λόγο η συντηρήτρια υφασμάτων και χαρτιού στην Εφορία Αρχαιοτήτων Αχαΐας κ. Αλεξάνδρα Κωτσάκη, γοητευμένη από το μουσείο και απογοητευμένη από την αντιμετώπιση των εκθεμάτων του: «είναι ένα φανταστικό κτίριο, industrial και μίνιμαλ, αλλά είναι παρατημένο. Εχει τεράστια προβλήματα μόνωσης και υγρασίας που καθρεφτίζονται πάνω στα αντικείμενα: έχουν τραβήξει υγρασία, είναι φανεροί οι δακτύλιοι από τον αποχρωματισμό, φαίνονται οι λεκέδες, ενώ τα έργα κάνουν κυματισμούς πίσω από τις κορνίζες, δεν είναι επίπεδα, έχουν φουσκώσει από την υγρασία που περνάει μέσα από τους τοίχους.
Τα προβλήματα είναι φανερά σε όλα τα έργα. Τα πιο τυχερά είναι τα λίθινα, τα λαξευμένα που αντέχουν. Ολα τα υπόλοιπα υποφέρουν μπροστά στα μάτια σου, “φωνάζουν” βοήθεια. Εχει αλλοιωθεί σε πολλά το χαρτί, αλλά και το ίδιο το έργο και η καλλιτεχνική αξία του. Αυτό δεν γίνεται. Δεν τιμά κανέναν.
Αν δεν αποκατασταθούν τα κατασκευαστικά του κτιρίου και δεν αντιμετωπιστεί η υγρασία δεν ωφελεί κανενός είδους συντήρηση…
Είναι φοβερή η αντίφαση μεταξύ της κατάστασής του και των δυνατοτήτων του που μένουν αναξιοποίητες. Θα μπορούσε να αναπτυχθεί με τόσους τρόπους και πρωτίστως εκπαιδευτικούς, γιατί έχει υπέροχο περιβάλλοντα χώρο που μαραζώνει παρότι θα ’πρεπε να σφύζει από ζωή: τα παιδιά κάλλιστα θα μπορούσαν να “ζουν” εκεί για να μαθαίνουν και οι επόμενες γενιές την πολιτιστική κληρονομιά τους. Αλλωστε πόσα μουσεία έχει το Αιτωλικό; Κι ενώ είναι τόσο τυχεροί γι’ αυτό το μουσείο, καθώς η αξία της Κατράκη είναι εξέχουσα στον καλλιτεχνικό χώρο, ό,τι πιο επώνυμο έχει η χαρακτική, είναι κρίμα να πηγαίνει στράφι».
