Η Φανταστική Χώρα Μου (Mi País Imaginario)
του Πατρίσιο Γκουσμάν
Ο σπουδαίος Χιλιανός σκηνοθέτης καταγράφει με το δικό του βλέμμα
τις εξεγέρσεις του 2019 στη Χιλή, σε μια λιγότερο ποιητική
– αλλά όχι και πολιτικά και κοινωνικά υποδεέστερη σε ένταση-
στιγμή του έργου του.
Από την Κινηματογραφική Λέσχη στις 30 Ιανουαρίου 2024, στο Δημοτικό Κινηματογράφο ΑΝΕΣΙΣ | Ώρα προβολής: 9:30 μ.μ. Γενική είσοδος: 4 ευρώ Μαθητικό, Φοιτητικό, Ανέργων, Πολυτέκνων, Αμεα: Δωρεάν
Χιλή, Γαλλία, 2022 | Παραγωγή: Αλεξάντρα Γκάλβις, Ρενάτε Σάσε
Σκηνοθεσία: Πατρίσιο Γκουσμάν | Σενάριο: Πατρίσιο Γκουσμάν
Φωτογραφία: Σαμιουέλ Λαχού | Μοντάζ: Λόρενς Μανχάιμερ
Διάρκεια: 83 λεπτά | Διανομή: Ama Films
Ηταν Οκτώβριος του 2019, όταν στη Χιλή ξέσπασε η μεγαλύτερη εξέγερση που γνώρισε η πολύπαθη χώρα της Λατινικής Αμερικής, με αφορμή την… αύξηση του εισιτηρίου του μετρό και αιτία τα χρόνια της ανισότητας, την κρατικής καταστολής, της διαπλοκής και της διαφθοράς που ακολούθησαν την δικτατορία του Πινοσέτ δημιουργώντας ένα ασφυκτικό περιβάλλον επιβίωσης για τις νεότερες γενιές.
50 χρόνια πριν, ο Πατρίσιο Γκουσμάν συλλάμβανε με την κάμερα του στο κλασικό πλέον «Η Μάχη της Χιλής» παρόμοιες εικόνες χάους στους δρόμους του Σαντιάγο αλλά και αλλού, σε μια συγκυρία που έφερε στην εξουσία τον Πινοσέτ και την αρχή μιας από τις πιο σκοτεινές περιόδους στην Ιστορία της χώρας. Τότε, ο Κρις Μαρκέρ που είχε ταξιδέψει στη Χιλή του είχε πει πως «Όταν κάνεις μια ταινία για τη φωτιά, φρόντισε να βρίσκεσαι εκεί όταν ξεσπάσει η πρώτη φλόγα».
Το 1975 ο Γκουσμάν βρισκόταν εκεί, ερήμην χρονικογράφος μιας εξέγερσης που θα εξόριζε και τον ίδιο (μένει από τότε μόνιμα στο Παρίσι), πριν τον μεταμορφώσει σε έναν από τους σπουδαιότερους ποιητές – τεκμηριωτές του σύγχρονου σινεμά. Το 2019, το παραδέχεται κι ο ίδιος, πως δεν βρισκόταν εκεί που άναψε η πρώτη σπίθα, αλλά επέστρεψε εν μέσω των αναταραχών και της μαζικής κοινωνικής αντίδρασης προκειμένου να καταγράψει μια αλλαγή που δεν πίστευε ποτέ πως θα μπορούσε να συμβεί στα χρόνια που θα ήταν ζωντανός.
Ακόμη κι αν δεν γνώριζες ότι πίσω από την κάμερα βρίσκεται ένας δημιουργός του βεληνεκούς του Γκουσμάν, είναι φανερή η αντίστιξη ανάμεσα στον διακριτικό σχολιασμό του για την εξέγερση, πλημμυρισμένη από έναν σχεδόν εφηβικό ενθουσιασμό αλλά και μια στιβαρή αίσθηση ψυχραιμίας, κόντρα στις εικόνες που έκαναν τις όλες της Χιλής και ιδιαίτερα την πλατεία Βακεντάνο να θυμίζουν εμφύλιο πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι η μαρτυρία του αυτή ξεκινά με το βλέμμα του να απομονώνει τις πέτρες που οι διαδηλωτές χρησιμοποιούσαν ως όπλα ενάντια στις δυνάμεις καταστολής και τελειώνει με τις ίδιες πέτρες ως θεμέλιους λίθους μιας ανοικοδόμησης… ελπίδας. (Διαβάστε τη συνέχεια: Mi País Imaginario)
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click στο Posted in Κινηματογράφος
