…
Λευτέρης Τηλιγάδας |
Kινδυνεύει με κατάρρευση η Παλαμαϊκή
| Γεωργία Παναγιωτοπούλου: «Δεν αρμόζει
στους απογόνους των Ελεύθερων Πολιορκημένων
να διδάσκονται σε παραπήγματα» |
Η Ελλάδα του 21ου αιώνα αντί να χτίζει σχολεία, τα αφήνει να σαπίζουν. Εκεί όπου κάποτε γεννήθηκε η έννοια της παιδείας ως πράξη ελευθερίας, σήμερα στέκουν παραπήγματα και σκουριασμένα tol. Το Μεσολόγγι, πόλη-σύμβολο του αγώνα και της αξιοπρέπειας, φιλοξενεί μαθητές σε κοντέινερ. Αν υπάρχει εικόνα πιο σκληρή για την παρακμή του δημόσιου κράτους, είναι αυτή. Το 1ο Γυμνάσιο Μεσολογγίου, γνωστό ως Παλαμαϊκή Σχολή, εκπέμπει κυριολεκτικά SOS.
Η διευθύντρια του σχολείου, Γεωργία Παναγιωτοπούλου, με επιστολή-κραυγή προς τις αρχές, περιγράφει ένα σκηνικό που συνδυάζει την αδιαφορία με τον παραλογισμό: ένα μνημείο της εκπαίδευσης, διατηρητέο από το 2010, να καταρρέει αργά απέναντι από τρία συγκροτήματα προκατασκευασμένων αιθουσών που χρησιμοποιούνται εδώ και 35 χρόνια.
«Οι μαθητές μας ζουν μέσα στην προχειρότητα», σημειώνει η διευθύντρια. «Δεν υπάρχουν διάδρομοι, ούτε στεγασμένοι χώροι. Όταν βρέχει, τα παιδιά δεν μπορούν καν να μετακινηθούν με ασφάλεια». Το σχολείο των 240 μαθητών λειτουργεί ουσιαστικά σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, μέσα σε κτίρια που θυμίζουν στρατόπεδο, μια ειρωνεία για μια πόλη που αυτοπροσδιορίζεται ως “Ιερή”.
Η Παλαμαϊκή Σχολή δεν είναι ένα τυχαίο διδακτήριο. Ιδρύθηκε το 1760 από τον Παναγιώτη Παλαμά, και αποτέλεσε για δεκαετίες πνευματικό κέντρο της δυτικής Ελλάδας. Από τα θρανία της πέρασαν διανοούμενοι, αγωνιστές και πολιτικοί, άνθρωποι που σημάδεψαν την πορεία του νεοελληνικού κράτους. Το σημερινό της κτήριο, έργο του αρχιτέκτονα Περικλή Γεωργακόπουλου, χτίστηκε το 1930-32 και κρίθηκε διατηρητέο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Τώρα όμως στέκει ραγισμένο, με σπασμένα παράθυρα και εμφανείς ρωγμές στα δοκάρια — ένα ερείπιο της ίδιας της εκπαιδευτικής μας ιστορίας.
Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις της σχολικής κοινότητας, το πρόβλημα παραμένει βαλτωμένο στη γραφειοκρατία. Όπως αποκαλύπτει η διευθύντρια, δεν έχει ποτέ εκπονηθεί ούτε καν κτηριολογικό πρόγραμμα που είναι το πρώτο και απολύτως απαραίτητο βήμα για την ένταξη ενός νέου σχολικού κτηρίου σε χρηματοδότηση ή μελέτη. «Στείλαμε επιστολές, συναντηθήκαμε με τον δήμαρχο, λάβαμε διαβεβαιώσεις», σημειώνει, «αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί τίποτα».
Κι ενώ η δημοτική αρχή προβάλλει έργα όπως η ασφαλτόστρωση του προαυλίου ή η ανακαίνιση των WC -αναμφίβολα χρήσιμες, αλλά αποσπασματικές παρεμβάσεις- η ουσία παραμένει άθικτη: το Μεσολόγγι αφήνει το αρχαιότερο σχολείο του να μαραζώνει μέσα στη σιωπή. Η ειρωνεία φτάνει στα όρια της πρόκλησης: το σχολείο που πρώτο προμηθεύτηκε διαδραστικούς πίνακες πριν από 17 χρόνια, αποκλείεται σήμερα από τα νέα προγράμματα τεχνολογικού εξοπλισμού επειδή… στεγάζεται σε tol.
Η κ. Παναγιωτοπούλου δεν ζητά πολυτέλειες, αλλά το αυτονόητο: ένα ασφαλές, λειτουργικό και αξιοπρεπές σχολικό κτήριο. «Η Παλαμαϊκή Σχολή δεν μπορεί να παραμείνει άλλο στο περιθώριο», γράφει. «Δεν αρμόζει στους απογόνους των Ελεύθερων Πολιορκημένων να διδάσκονται σε παραπήγματα». Και με φόντο τον επικείμενο εορτασμό των 200 χρόνων από την Έξοδο του Μεσολογγίου, το αίτημα αποκτά συμβολική βαρύτητα. Γιατί τελικά η αποκατάσταση της Παλαμαϊκής Σχολής δεν είναι μόνο ζήτημα τοπικής αυτοδιοίκησης ή εκπαιδευτικής πολιτικής, είναι χρέος απέναντι στην ίδια την έννοια της παιδείας, που στο Μεσολόγγι δεν υπήρξε ποτέ πολυτέλεια, αλλά πράξη ελευθερίας.
——————————————————————————–
